WAAROMDAN?

Ooit had ik een struikje gele kornoelje.. waar heerlijke rode vruchten aan groeiden. Jammer genoeg vonden de slakken de blaadjes lekker en de vogels de vruchten.
Waarom kun je die vruchten nergens gewoon kopen?

De herinnering aan gepofte beukennootjes is ook zoiets. Zakken vol raapten we. En legden die op de kachel om te poffen. Dan gingen ze vanzelf open. Heerlijk vonden we dat.Er zijn nu  minstens zoveel beukenbomen als in mijn kindertijd. Kopen op de markt of zo…om lekker te poffen…Er zijn er genoeg. En die vergaan maar…
Waarom kun je eigenlijk ook  al geen beukennootjes per pond kopen?

Ik heb goede oude herinneringen aan grote volle anjers in rood, roze en wit….met heel fijn groen ertussen. Ik zie dan oude glanzende meubels en kanten kleedjes op tafeltjes voor me.
Waarom kun je die anjers al jaren nergens meer kopen en vind je alleen nog kleine open anjertjes?

Ooit waren na de eerste verkoop van mijn boek Twee Vrouwen en een Jas een aantal exemplaren over. En het toen nog bestaande Centraal Boekhuis belde of ik de rest van de exemplaren wilde laten versnipperen. Ik was zo verscheurd en in de war daarvan dat ik ‘ja’ zei. Nu koop ik elk exemplaar terug dat ik via internet vind en geef ik ze alsnog weg. Ik zal nooit meer een boek maken… mijn losse verhalen zijn vrij te lezen.
Waarom heb ik toen ‘ja’ gezegd? En ze niet zelf overgenomen van Centraal Boekhuis?

En mijn boekenkasten dan? Hoeveel boeken en tijdschriften ik ook weggeef, het lijkt of de kasten nooit leger worden en de wanorde even groot blijft…
Waarom lukt het maar niet de papieren troep definitief op te ruimen en de boekenkasten netjes op orde te houden?!

Ik zie de mannen van deze tijd lopen met z.g. ongeschoren wangen. Ze lijken te denken dat dat sexy is, maar dat is het niet. Althans, ik vind dat zéker niet sexy. Een gladgeschoren gezicht, of een echte en goedverzorgde baard met of zonder snor en zonder viezigheid…dat is veel aantrekkelijker, vin dik
Waarom die z.g. slampamperige koppen met z.g. ongeschoren wangen aantrekkelijk zouden zijn???


Door de oorlog (mijn Joodse moeder werd vermoord in Auschwitz)  kwam ik in een kindertehuis waar ik mijn hele jeugd heb doorgebracht. De bedelpartijen op de radio (er was nog geen tv toen) voor geld en goederen voor die arme, verwaarloosde kinderen in ons tehuis deden me het schaamrood naar de kaken stijgen. Elk jaar weer. Nu zijn er dan die bedelpartijen voor ‘het vergeten kind’ en nog steeds en weer voel ik de schaamte en de vernedering van toen. Hoewel ik zelf  geen arm verwaarloosd kind was en mijn vader behoorlijk  betaalde voor mijn onderhoud en scholing en hij kocht zelf mijn kleren. Maar welk kind vindt het goed en plezierig zo genoemd te worden??
Waarom voel ik schaamte en heb ik dat gevoel van vernedering en boosheid bij dit soort bedelarij? En doet de zelfvoldaanheid over eigen goedheid van de goede gevers me de kiezen die ik nog heb op elkaar klemmen….

We naderen weer november… En ik voel de huiver van de winterduisternis letterlijk en geestelijk dichterbij komen. Het oude en nieuwe verdriet om de herinnering aan allen die ons juist in de maanden oktober en november verlieten. Maar vooral om mijn zoon die ons nu al 30 jaar geleden achterliet op gekkendag. 11 november. Als de carnavalstijd officieel begint. Het toeval van juist die dag, is wat de herinnering extra bitter maakt. Al mijn herinneringen aan die tijd eindigen met een groot
Waarom?!

Ik ben nu een oud mens en zou dit soort vragen eigenlijk niet meer moeten hebben. Maar ik heb ze nog steeds.
Misschien een duidelijk sein dat ik echt oud ben… Want kinds ben ik nog lang niet. Voor kinderen is het normaal en gezond om overal vraagtekens bij te zetten en soms onafgebroken te vragen:
Waarom dan?
.