Vandaag heb ik weer de hele dag binnen gezeten en weinig ondernomen. Neeflief kwam onverwacht en heeft mijn mooie nieuwe mobieltje helemaal gebruiksklaar gemaakt. Ik heb nu een lief nieuw dingetje en spiegel me, als ik hem oppak, in het schuifdekseltje. Hij is licht en klein genoeg voor mijn binnenzak en nu zitten alle namen erin en mijn dochterlief op de voorkant. Door mijn abonnement te vernieuwen kreeg ik hem voor nul eurootjes.
Maar de vermoeienis van gisteren is er niet uit en zojuist heb ik dus weer anderhalf uur geslapen.
Ik kwam weer eens een oud mailtje tegen, een reactie op mijn email op www.maroc.nl. Een hartelijk bedankje van de moderator voor mijn ‘wijze’ reactie als oude vrouw op heel nare racistische uitingen van een aantal Nederlanders en de van de weeromstuit boze reacties op die site. Een enkele bijna analfabeet gaf toen weer een nare reactie naar mij toe. Maar die begreep blijkbaar niet waarover het ging.
Doordat ik het mailtje weer las en me herinnerde waarover het gegaan was, werd ik verleid om die site nog eens te bekijken. Die is nu heel professioneel opgemaakt. Blijkbaar met een strenge moderator. Voor wie open wil staan voor andere culturen en niet in hokjes wil denken een aanrader. Ik heb er vandaag heel wat bijzonderheden uitgehaald en ben vast van plan daar vaker te gaan kijken.
Vroeger was dat wel anders. Ik ben sites uit 2003 tot 2005 tegengekomen waar de honden geen brood van lusten. Maar sinds het Joods-Marokkaans Netwerk sinds 2005 op internet werkt merk ik toch de invloed die zoiets kan hebben. En heb ik hoop op betere tijden, zelfs voor de ‘rotjochies’, die ook, op school of thuis, op internet zitten. Wat me opvalt, als ik verder zoek op dat onderwerp, is, dat mensen die amper Nederlands kunnen schrijven, zich een antihouding aanmeten over àlle dingen, met een beroep op de inhoud van de Koran, die ze echt nooit gelezen kunnen hebben, gezien hun eigen bijna-analfabetisme. Tenzij het geen Nederlanders zijn….
Meningen hebben ze echter wel. Van thuis of van hun imams? Of zijn het imams in disguise op jongerenpagina’s?
Met de jaren zullen de jongeren echter ook aan wijsheid winnen, want de wereld om hen heen is ècht niet meer die van hun ouders of imams…
Mijn nieuwsgierigheid op dit punt is voor dit moment verzadigd. En politieke discussies wil ik niet lezen noch aangaan. Mijn hoop op een gezonde en normale multi-culturele samenleving is echter niet verdwenen. Ondanks alles.
Vroeger woonde ik ergens anders. In een flatgebouw, waar op dat moment 58 verschillende nationaliteiten, zowel etnisch als godsdienstig verschillend, woonden. In harmonie, ieder leefde volgens zijn/haar afkomst en religie. En niemand ergerde zich aan het anders zijn van de ander. Gelukkig was er ook nieuwsgierigheid naar elkaar en daar kwamen heel wat vriendschappen uit voort. Dáár heb ik geleerd dat een multiculturele samenleving mogelijk is, als men de goede wil heeft en niet uitgaat van vóóroordelen. Van beide kanten dus. Nu ik erover schrijf: ik mis mijn Chinese, Marokkaanse en Surinaamse buren weleens…
Maar wie nog nooit buiten het eigen tuinhekje gekeken heeft, heeft hier natuurlijk ook een andere mening over. Het zij hen vergeven……
vrijdag 27 februari 2009
donderdag 26 februari 2009
Bewogen dagen
Allen, die hier tesamen zijn,
de levenden, de doden,
de handbreed, die ons scheidt, is klein,
wij zijn tesamen ontboden
voor het gericht ...
Gedenk de liefste, die hier ligt,
de broeder, vrind of vader,
maar gun Uw ogen wijder zicht,
aanzie het land en alle mens tegader,
hoor dit bericht:
Wij staan tesaam voor het gericht
voor goed of kwaad te kiezen,
een volk dat voor tirannen zwicht,
zal meer dan lijf en goed verliezen,
dan dooft het licht.
(H.M. van Randwijk, 1906-1966)
Dit was het gedicht dat door Edwin de Vries werd voorgedragen op de 25 februari-herdenking gisteren. Dank zij Lea heb ik nu het hele gedicht, dat ik maar niet kon vinden.
Die 25-februari herdenking bracht ook twee goede kennissen op de been. Eentje werkt bij mijn woningcorporatie en is bij me gebleven. Die had nog nooit die herdenking meegemaakt. En de ander was een goede kennis uit N. die dit jaar alléén gekomen was. Na afloop stond hij me op te wachten en is mee naar huis gegaan. Natuurlijk had ik een pannetje moeders' soep klaarstaan, dat hoort er altijd bij na deze herdenking.
Het was gruwelijk koud die middag, een heel fijne miezerige natte sneeuw viel er ook nog aan het eind van de herdenking.
Maar dat was niets vergeleken met de eerste jaren die ik bijwoonde. Heel lang geleden. Toen stond er altijd een heeeeeeel grote menigte, en het was zo koud dat we op minstens 5 cm ijs stonden te glibberen soms ook nog in de sneeuw en de het aantal mensen rond de brandende vuurpotten was bijna even groot als het aantal mensen rond het monument. Men kwam met vele vlaggen uit alle delen van het land, ook de toen geheten gastarbeiders hadden hun organisaties, die met grote rode vlaggen deelnamen aan deze herdenking. Toen was het een heel grote manifestatie tegen het fascisme, tegen discriminatie. Vóór eenheid in verscheidenheid, en tolerantie was nog een lelijk woord. De laatste tien jaar heb ik elke 25ste februari heimwee naar de eenheid en de warmte die toen onder al die mensen heerste. De herdenking was als een warm bad, waarna we geïnspireerd tot het goede weer huiswaarts togen. Maar ja, vlaggen werden verboden, organisaties mochten een bloemstukje met een lint eraan neerleggen. De mensen in de vele bussen uit het hele land werden ontmoedigd door de vorm van p.r. die daarna kwam. Het werd een Amsterdams onderonsje.
Dit jaar waren er twee mensen, nog wel oudere mensen, die het leuk vonden (gemakzucht) om het papier rond hun bloemen in die potten te gooien, met als gevolg dat de gloeiende snippers rondvlogen. Ik was zo kwaad - niet alleen omdat ik een nylon jas aanhad - maar ook omdat mensen zich, juist tijdens zo'n herdenking, zo asociaal gedroegen. En ik heb er de ordedienst bijgehaald, die me groot gelijk gaf, en zich verontschuldigde voor het niet ingrijpen.
De vrouw van Job Cohen zag er weer een beetje zwakker uit als verleden jaar. Hijzelf en Lodewijk Asscher waardiger dan ooit. Ik ben nog altijd blij met deze twee mensen aan het hoofd van onze stad.
Ik kreeg wel de indruk dat het weer minder druk was dan verleden jaar. Ook beduidend minder jongeren. Komt ook door de slechte p.r. dit jaar. Er was bijv. geen affiche dat zonder uitleg duidelijk maakte waarover die herdenking gaat. Een mooi plaatje, dat was er wel. Bovendien wordt de oorsprong van deze herdenking niet sec gehouden. De Amsterdamse werkende bevolking kwam in opstand tegen de vervolging en deportatie van de Joodse mensen. ‘Ze moesten met hun rotpoten (de Nazi’s dus) van onze rotjoden afblijven’…… zo was toen een beetje de slogan.
Agnes Jongerius hield een toespraakje waarbij ze het voor elkaar kreeg alle lopende oorlogen te noemen, die we hierin zouden herdenken… maar ze noemde niet de oorsprong. Het mankeerde er nog maar aan dat ze de Israelisch-Palestijnse oorlog erbij betrok, maar dat deed ze toch maar niet. Slecht!!!
Edwin de Vries vertelde hoe hij vroeger door zijn vader werd meegenomen naar de herdenking en daarom nu ook zijn eigen tienerzoon meegebracht had, die een gedicht las, net als zijn vader, die het gedicht hierboven voordroeg. Een prachtig verzetsman, van Randwijk. En zonder verzet was de 2e Wereldoorlog nog veel erger geweest en had misschien ook langer geduurd. Een prachtig gedicht…. Maar weer werd de oorsprong van deze herdenking doodgezwegen.
Ik denk ook dat ik gelijk heb, de herdenking wordt voor het eerst nergens genoemd in het nieuws.
Maar dat komt denk ik ook omdat de maatschappij en het maatschappijdenken dit jaar heel erg veranderd is
Dan was er dat verschrikkelijke ongeluk met de Turkse Boeiing 737. Negen doden, 50 gewonden waarvan een aantal ernstig. Dàt was waarvoor ik altijd bang geweest ben, altijd vliegangst heb gehouden: een vliegtuig dat zomaar uit de lucht valt. Boem…..Een hele harde BOEM. Daarover hoef ik niets te vertellen, dat heeft uitgebreid in alle kranten en op alle schermen gestaan. In eindeloze herhalingen.. en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen die herhalingen niét te blijven zien.
Gisteren kwam ook het proces-verbaal van mijn aangifte binnen. Aangifte van het rollen c.q. stelen van mijn mobieltje. Vandaag kon ik dus een nieuwe halen. Er was met de klantenservice van de telefoonmij. een code afgesproken, zodat men in de winkel wist dat ik inderdaad degene was die de rolling ;-) had aangegeven en met de klantenservice een afspraak had gemaakt. Omdat ik mijn abonnement meteen verlengde kon ik het telefoontje voor noppes krijgen. Een dingetje om verliefd op te worden. Licht, dun, klein, met een spiegelend schuifje en een paars ruggetje. Ik moet er alleen nog mee leren omgaan…. Mijn oude zo geliefde gsm is geblokkeerd zodat die onbruikbaar is geworden.
Na dat avontuur ben ik ook nog naar het ziekenhuis geweest, naar buurman, die nu op een andere afdeling ligt, en helemaal bij de tijd, gelukkig weer net zo eigenwijs was als voorheen. Nog wel kunstmatige voeding en infusen, en een zwakke en hese stem door alle buizen die hij de afgelopen 8 weken door zijn keel en neus heeft moeten tolereren. Alles is daar wat ruw misschien. Slikken gaat ook nog moeilijk. Maar hij gaat nu per dag vooruit en is sterk genoeg om meer visite te ontvangen.
Doodmoe ben ik thuisgekomen door de stromende regen en verder weinig of niets meer kunnen doen. We leven nog steeds in interessante tijden, maar nu gelukkig even niet tussen haakjes ;-) .
de levenden, de doden,
de handbreed, die ons scheidt, is klein,
wij zijn tesamen ontboden
voor het gericht ...
Gedenk de liefste, die hier ligt,
de broeder, vrind of vader,
maar gun Uw ogen wijder zicht,
aanzie het land en alle mens tegader,
hoor dit bericht:
Wij staan tesaam voor het gericht
voor goed of kwaad te kiezen,
een volk dat voor tirannen zwicht,
zal meer dan lijf en goed verliezen,
dan dooft het licht.
(H.M. van Randwijk, 1906-1966)
Dit was het gedicht dat door Edwin de Vries werd voorgedragen op de 25 februari-herdenking gisteren. Dank zij Lea heb ik nu het hele gedicht, dat ik maar niet kon vinden.
Die 25-februari herdenking bracht ook twee goede kennissen op de been. Eentje werkt bij mijn woningcorporatie en is bij me gebleven. Die had nog nooit die herdenking meegemaakt. En de ander was een goede kennis uit N. die dit jaar alléén gekomen was. Na afloop stond hij me op te wachten en is mee naar huis gegaan. Natuurlijk had ik een pannetje moeders' soep klaarstaan, dat hoort er altijd bij na deze herdenking.
Het was gruwelijk koud die middag, een heel fijne miezerige natte sneeuw viel er ook nog aan het eind van de herdenking.
Maar dat was niets vergeleken met de eerste jaren die ik bijwoonde. Heel lang geleden. Toen stond er altijd een heeeeeeel grote menigte, en het was zo koud dat we op minstens 5 cm ijs stonden te glibberen soms ook nog in de sneeuw en de het aantal mensen rond de brandende vuurpotten was bijna even groot als het aantal mensen rond het monument. Men kwam met vele vlaggen uit alle delen van het land, ook de toen geheten gastarbeiders hadden hun organisaties, die met grote rode vlaggen deelnamen aan deze herdenking. Toen was het een heel grote manifestatie tegen het fascisme, tegen discriminatie. Vóór eenheid in verscheidenheid, en tolerantie was nog een lelijk woord. De laatste tien jaar heb ik elke 25ste februari heimwee naar de eenheid en de warmte die toen onder al die mensen heerste. De herdenking was als een warm bad, waarna we geïnspireerd tot het goede weer huiswaarts togen. Maar ja, vlaggen werden verboden, organisaties mochten een bloemstukje met een lint eraan neerleggen. De mensen in de vele bussen uit het hele land werden ontmoedigd door de vorm van p.r. die daarna kwam. Het werd een Amsterdams onderonsje.
Dit jaar waren er twee mensen, nog wel oudere mensen, die het leuk vonden (gemakzucht) om het papier rond hun bloemen in die potten te gooien, met als gevolg dat de gloeiende snippers rondvlogen. Ik was zo kwaad - niet alleen omdat ik een nylon jas aanhad - maar ook omdat mensen zich, juist tijdens zo'n herdenking, zo asociaal gedroegen. En ik heb er de ordedienst bijgehaald, die me groot gelijk gaf, en zich verontschuldigde voor het niet ingrijpen.
De vrouw van Job Cohen zag er weer een beetje zwakker uit als verleden jaar. Hijzelf en Lodewijk Asscher waardiger dan ooit. Ik ben nog altijd blij met deze twee mensen aan het hoofd van onze stad.
Ik kreeg wel de indruk dat het weer minder druk was dan verleden jaar. Ook beduidend minder jongeren. Komt ook door de slechte p.r. dit jaar. Er was bijv. geen affiche dat zonder uitleg duidelijk maakte waarover die herdenking gaat. Een mooi plaatje, dat was er wel. Bovendien wordt de oorsprong van deze herdenking niet sec gehouden. De Amsterdamse werkende bevolking kwam in opstand tegen de vervolging en deportatie van de Joodse mensen. ‘Ze moesten met hun rotpoten (de Nazi’s dus) van onze rotjoden afblijven’…… zo was toen een beetje de slogan.
Agnes Jongerius hield een toespraakje waarbij ze het voor elkaar kreeg alle lopende oorlogen te noemen, die we hierin zouden herdenken… maar ze noemde niet de oorsprong. Het mankeerde er nog maar aan dat ze de Israelisch-Palestijnse oorlog erbij betrok, maar dat deed ze toch maar niet. Slecht!!!
Edwin de Vries vertelde hoe hij vroeger door zijn vader werd meegenomen naar de herdenking en daarom nu ook zijn eigen tienerzoon meegebracht had, die een gedicht las, net als zijn vader, die het gedicht hierboven voordroeg. Een prachtig verzetsman, van Randwijk. En zonder verzet was de 2e Wereldoorlog nog veel erger geweest en had misschien ook langer geduurd. Een prachtig gedicht…. Maar weer werd de oorsprong van deze herdenking doodgezwegen.
Ik denk ook dat ik gelijk heb, de herdenking wordt voor het eerst nergens genoemd in het nieuws.
Maar dat komt denk ik ook omdat de maatschappij en het maatschappijdenken dit jaar heel erg veranderd is
Dan was er dat verschrikkelijke ongeluk met de Turkse Boeiing 737. Negen doden, 50 gewonden waarvan een aantal ernstig. Dàt was waarvoor ik altijd bang geweest ben, altijd vliegangst heb gehouden: een vliegtuig dat zomaar uit de lucht valt. Boem…..Een hele harde BOEM. Daarover hoef ik niets te vertellen, dat heeft uitgebreid in alle kranten en op alle schermen gestaan. In eindeloze herhalingen.. en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen die herhalingen niét te blijven zien.
Gisteren kwam ook het proces-verbaal van mijn aangifte binnen. Aangifte van het rollen c.q. stelen van mijn mobieltje. Vandaag kon ik dus een nieuwe halen. Er was met de klantenservice van de telefoonmij. een code afgesproken, zodat men in de winkel wist dat ik inderdaad degene was die de rolling ;-) had aangegeven en met de klantenservice een afspraak had gemaakt. Omdat ik mijn abonnement meteen verlengde kon ik het telefoontje voor noppes krijgen. Een dingetje om verliefd op te worden. Licht, dun, klein, met een spiegelend schuifje en een paars ruggetje. Ik moet er alleen nog mee leren omgaan…. Mijn oude zo geliefde gsm is geblokkeerd zodat die onbruikbaar is geworden.
Na dat avontuur ben ik ook nog naar het ziekenhuis geweest, naar buurman, die nu op een andere afdeling ligt, en helemaal bij de tijd, gelukkig weer net zo eigenwijs was als voorheen. Nog wel kunstmatige voeding en infusen, en een zwakke en hese stem door alle buizen die hij de afgelopen 8 weken door zijn keel en neus heeft moeten tolereren. Alles is daar wat ruw misschien. Slikken gaat ook nog moeilijk. Maar hij gaat nu per dag vooruit en is sterk genoeg om meer visite te ontvangen.
Doodmoe ben ik thuisgekomen door de stromende regen en verder weinig of niets meer kunnen doen. We leven nog steeds in interessante tijden, maar nu gelukkig even niet tussen haakjes ;-) .
woensdag 25 februari 2009
We leven nog steeds in ‘interessante’ tijden.
Niet bepaald leuk nee.
De 22e kreeg ik een filmpje toegestuurd, waarop een jonge, zo te zien radicale, moslim uitgebreid en voluit lachend liet zien hoe je een bom maakt die je in een menigte kunt laten afgaan. Jezelf en zoveel mogelijk mensen meesleurend in de dood. Voor hemzelf (vandaar dat hij lachend vertelde en liet zien hoe hij die bom maakte) was het zijn voorbereiding op zijn persoonlijke hemelvaart… Zou Allah hem niet afwijzen vanwege zijn ongelooflijke egoïsme om in zijn hemel te komen ten koste van zoveel mensenlevens en nabestaanden? Wie één mens doodt, doodt een wereld. Een wereld van nabestaanden en mensen die nooit meer geboren zullen worden. Christenen en anders-gelovigen zijn er trouwens ook zeker van dat ze naar de hemel gaan… Wat een nutteloze verspilling van levens en geluk. Heel vriendelijk uitgedrukt. Wat een gewetenloze en liefdeloze vorm van Koran die ze aanhangen!
Zojuist kwam het bericht dat een Turks vliegtuig is neergestort naast de landingsbaan van Schiphol, midden in een zojuist omgeploegd land.
Minstens 9 doden en 30 gewonden. Het vliegtuig was in drieën gebroken. Een enorm en verschrikkelijk ongeluk.
Maar een ongeluk!
Ook hier zijn ontroostbare nabestaanden, ook hier wordt een wereld niet geboren. Maar hier is geen opzet in het spel geweest. (De tranen lopen momenteel over mijn wangen, maar het papier kan gelukkig niet vlekken hier)
De wassen van buurman zijn gedaan. Alles ligt verpakt klaar om weer naar boven te gaan, zodra ik daar gelegenheid toe krijg. Buurman zelf mag vandaag weer naar de verpleegafdeling. Hij is ‘goed’ gebleven en zelfs sterker geworden. Maandag was ik nog bij hem, en het ging hem duidelijk al een stuk beter.
Mijn mobieltje is zondag gerold. Ik moét daarvan wel uitgaan. Dus neeflief heeft hem meteen laten blokkeren, ik heb de politie gebeld om het aan te geven. Oude mensen zoals ik mogen telefonisch aangifte doen. Dan vragen ze de eerst noodzakelijke dingen en bellen je later, als het bij hen wat rustiger is denk ik, terug om de aangifte op te nemen. Die wordt je dan toegezonden in tweevoud. Eén exemplaar om een nieuw mobieltje te krijgen, de andere moet ik zelf bewaren. Bij Vodafone hebben ze mijn abonnement zo verlengd dat ik een ander exemplaar krijg. Alleen de simkaart hè… de adressenlijst is er niet meer en de foto’s zijn ook weg.
Jammer ja… maar niet onoverkomelijk. Onmisbare en nooit genoeg te waarderen neeflief heeft aangeboden de adressenlijst weer in te vullen voor me.
Vandaag wilde ik weer naar mijn buurman gaan. Maar de bezoektijden, herinnerde ik me, toen ik al onderweg was naar de tram, zijn nu heel anders en het had geen zin om nog te gaan. Vanavond kan ook niet. Want straks ga ik naar de 25 februari-herdenking. Het Jonas Daniel Meyerplein is wel een stuk kleiner, nu ze daar nog steeds aan het graven zijn. Sinds 26 februari verleden jaar al. Zometeen maar de deur uit en rode tulpjes zien te kopen, als ze er nog zijn. Vorige jaren kwamen er mensen uit mijn vroegere woonplaats en dan aten we samen. Dit jaar valt voor sommige mensen 25 februari op aswoensdag… en hebben ze andere besognes.
Dus ga ik voor het eerst alleen.
Morgen zien we wel verder wat er gedaan moet/kan worden.
Want morgen staat er verder niets op de agenda.
De 22e kreeg ik een filmpje toegestuurd, waarop een jonge, zo te zien radicale, moslim uitgebreid en voluit lachend liet zien hoe je een bom maakt die je in een menigte kunt laten afgaan. Jezelf en zoveel mogelijk mensen meesleurend in de dood. Voor hemzelf (vandaar dat hij lachend vertelde en liet zien hoe hij die bom maakte) was het zijn voorbereiding op zijn persoonlijke hemelvaart… Zou Allah hem niet afwijzen vanwege zijn ongelooflijke egoïsme om in zijn hemel te komen ten koste van zoveel mensenlevens en nabestaanden? Wie één mens doodt, doodt een wereld. Een wereld van nabestaanden en mensen die nooit meer geboren zullen worden. Christenen en anders-gelovigen zijn er trouwens ook zeker van dat ze naar de hemel gaan… Wat een nutteloze verspilling van levens en geluk. Heel vriendelijk uitgedrukt. Wat een gewetenloze en liefdeloze vorm van Koran die ze aanhangen!
Zojuist kwam het bericht dat een Turks vliegtuig is neergestort naast de landingsbaan van Schiphol, midden in een zojuist omgeploegd land.
Minstens 9 doden en 30 gewonden. Het vliegtuig was in drieën gebroken. Een enorm en verschrikkelijk ongeluk.
Maar een ongeluk!
Ook hier zijn ontroostbare nabestaanden, ook hier wordt een wereld niet geboren. Maar hier is geen opzet in het spel geweest. (De tranen lopen momenteel over mijn wangen, maar het papier kan gelukkig niet vlekken hier)
De wassen van buurman zijn gedaan. Alles ligt verpakt klaar om weer naar boven te gaan, zodra ik daar gelegenheid toe krijg. Buurman zelf mag vandaag weer naar de verpleegafdeling. Hij is ‘goed’ gebleven en zelfs sterker geworden. Maandag was ik nog bij hem, en het ging hem duidelijk al een stuk beter.
Mijn mobieltje is zondag gerold. Ik moét daarvan wel uitgaan. Dus neeflief heeft hem meteen laten blokkeren, ik heb de politie gebeld om het aan te geven. Oude mensen zoals ik mogen telefonisch aangifte doen. Dan vragen ze de eerst noodzakelijke dingen en bellen je later, als het bij hen wat rustiger is denk ik, terug om de aangifte op te nemen. Die wordt je dan toegezonden in tweevoud. Eén exemplaar om een nieuw mobieltje te krijgen, de andere moet ik zelf bewaren. Bij Vodafone hebben ze mijn abonnement zo verlengd dat ik een ander exemplaar krijg. Alleen de simkaart hè… de adressenlijst is er niet meer en de foto’s zijn ook weg.
Jammer ja… maar niet onoverkomelijk. Onmisbare en nooit genoeg te waarderen neeflief heeft aangeboden de adressenlijst weer in te vullen voor me.
Vandaag wilde ik weer naar mijn buurman gaan. Maar de bezoektijden, herinnerde ik me, toen ik al onderweg was naar de tram, zijn nu heel anders en het had geen zin om nog te gaan. Vanavond kan ook niet. Want straks ga ik naar de 25 februari-herdenking. Het Jonas Daniel Meyerplein is wel een stuk kleiner, nu ze daar nog steeds aan het graven zijn. Sinds 26 februari verleden jaar al. Zometeen maar de deur uit en rode tulpjes zien te kopen, als ze er nog zijn. Vorige jaren kwamen er mensen uit mijn vroegere woonplaats en dan aten we samen. Dit jaar valt voor sommige mensen 25 februari op aswoensdag… en hebben ze andere besognes.
Dus ga ik voor het eerst alleen.
Morgen zien we wel verder wat er gedaan moet/kan worden.
Want morgen staat er verder niets op de agenda.
Abonneren op:
Posts (Atom)
