Ik kijk graag naar Animal Planet, dat tegenwoordig bij ons op de kabel zit. Ook op de digitale tv, maar dit is gemakkelijker.
Maar telkens worden de leukste programma’s onderbroken met ‘This is a story'. .
En dan krijg je zulke zielige dieren te zien dat je op den duur de tijd maar gaat gebruiken om iets anders te doen. Bij voorbeeld een blogje schrijven.
Dat haalt je dan weer meteen van de buis weg, waar ik tien minuten geleden voor ging zitten.
Vandaag en gisteren niet geschreven, ik weet het. Maar het is nèt over twaalven, dus het kan nog voor vandaag hè..
Om dan met vandaag te beginnen….. Die bleef in de ochtend heel donker dus ik kon lekker uitslapen.
Hevige stortbuien teisterden mijn tuintje.
Op mijn dooie gemakje dus de dag begonnen en dan duurt dat ook een paar uur. Tot in de middag, En het extra gordijn van de regens bleef maar ruisend voor mijn ramen hangen. Alle lichten brandden, maar de koffie en de weekendkranten lagen klaar. Dus – luxe van de zaterdag – ik heb me aan de koffie en de kranten gezet. Tot er visite kwam. . Broer kwam bakkie doen en we raakten zoals altijd, in zware discussies terecht. Ditmaal over godsdienst en evolutie..Niet om te herhalen nee.
Toen hij weg was en het eten klaar was ben ik de avond begonnen met lange mails en wat telefoongesprekken.
Inmiddels was het buiten droog geworden.
Er is veel werk te doen in mijn tuintje.
Leuk, dat een kleine vlinderplant, die ik een paar jaar geleden aan mijn buurvrouw Jet had gegeven, twee jaar na haar dood eindelijk met lange witte pluimen in bloei staat. Mijn nieuwe buurman schijnt het niet eens te bemerken.
En heb een lange brief aan mijn lieve literaire vriend Paul gestuurd.
De brief die ik van de week ontving was ook zo lang en met zorg gemaakt…. Dat doet goed.
En de dag is op dezelfde manier geëindigd….. Met de kranten en de tikmachine hier.
Eén krant nog voor morgen bewaard…..
Frans nog gesproken. Er komt één dezer dagen een boekje van hem uit en ik krijg (bijna uiteraard) een exemplaar.
Een lekker rustig zaterdagje dus. Dank zij de overvloedige regens.
Morgen maar weer kansen zoeken om naar buiten te gaan
Animal Planet staat nog aan. Gelukkig niet met : This is a story…
zaterdag 19 juli 2008
vrijdag 18 juli 2008
Kwestie van koppen maken.
Vandaag vielen me allereerst een paar krantenartikeltjes op Artikeltjes overgenomen van het ANP.
Een krantenkop: Kamer bedankt Marokko voor extra imams.
Tja, dan schiet je toch in de lach?!
Van mij mochten ze komen hoor, maar De Kamer wilde die imams helemaal niet.
Uit het artikeltje maakte ik dus op dat de Kamer ‘nee’ zei tegen het Marokkaanse aanbod van die imams:
Wel, ANP., had de kop dan niet moeten luiden: ‘Neuh Marokko, we hoeven die extra imams niet. Onze Marokkaanse medelanders kunnen het goed af zonder dat hoor.’.
Kamer: Bedankt, maar zegt nee tegen extra imams. Zoiets.
DEN HAAG (ANP) - De Tweede Kamer verwerpt het aanbod van Marokko om tijdens de ramadan zeven imams naar Nederland te sturen. De Kamerleden hekelen de bemoeizucht van het land.
,,Dat vaderlijke gedrag moet ophouden‘‘, aldus Jeroen Dijsselbloem van de PvdA donderdag. ,,De Marokkaanse gemeenschap in Nederland bepaalt zelf wel welke imams zij aanstellen.‘‘
Volgens coalitiegenoot Madeleine van Toorenburg van het CDA zullen de uitspraken van de imams uit Marokko bovendien moeilijk te controleren zijn omdat zij geen Nederlands spreken.
Het tweede artikeltje had ook al zo’n mooie kop: Minderjarige kinderen veroordeeld.
Tja, ANP, kinderen zijn mijns inziens per definitie minderjarig.
De kop had kunnen luiden: Kinderen veroordeeld tot jeugddetentie en werkstraffen. Was nog veel opvallender geweest ook.
De aanleiding voor het artikeltje was triest genoeg:
DEN HAAG (ANP) - De kinderrechter heeft donderdag zes kinderen tussen de 12 en 15 jaar jeugddetentie en werkstraffen opgelegd. De daders mishandelden stelselmatig een broer en zus van respectievelijk 8 en 11 jaar oud uit Rijswijk. Dat maakte het Openbaar Ministerie (OM) donderdag bekend.
Daarnaast kregen de minderjarige kinderen voorwaardelijke straffen met een proeftijd van twee jaar opgelegd. De slachtoffers werden vanaf de zomer van vorig jaar geterroriseerd door hun belagers. De kinderen vertelden samen met hun moeder begin dit jaar hoe zij door een groep van in totaal tien kinderen in elkaar werden geslagen, terwijl daar met een mobiele telefoon opnamen van werden gemaakt.
De politie kwam de jonge daders op het spoor door rechercheonderzoek, verklaringen en bewijs op mobiele telefoons en computers. Het OM vond de zaak zo ernstig, dat het besloot om de verdachten voor te geleiden bij de rechter-commissaris. Dit komt zelden voor bij zulke jonge kinderen.
Ook de rechter-commissaris nam de zaak hoog op en besloot de kinderen in bewaring te stellen. De zes kinderen hebben tussen de 11 en 41 dagen in voorarrest gezeten. Vier daders die een kleinere rol hadden bij de mishandelingen, werden eerder al door de kinderrechter gestraft. Het OM liet weten tevreden te zijn over de opgelegde straffen
En het derde artikeltje van ANP Almelo:
Koffer van Officier van Justitie gestolen.
De koffer werd op de parkeerplaats uit de auto gehaald. Buiten de auto neergezet, terwijl de Officier de auto ging openen. Op dat moment werd de koffer gestolen. Eh………?? Ziz iz Almelo, mijnheer de officier, ziz iz not Emsterdem…..
Iemand bracht de koffer later naar het politiebureau, maar werd daar meteen als verdachte vastgehouden.
Is het mogelijk dat de koffer daar alléén stond terwijl de officier inmiddels weggereden was? En die koffer even vergeten was? En de eerlijke vinder die koffer netjes afgegeven heeft op het politiebureau??
De kop had dan eigenlijk moeten luiden:
(In garage achtergelaten) koffer van Officier van Justitie op politiebureau afgegeven.
ALMELO (ANP) - Een officier van justitie uit Almelo is woensdagavond bestolen van zijn afgesloten, beveiligde koffer. Dat gebeurde op de parkeerplaats van het station in Zwolle, meldde het Openbaar Ministerie (OM) in Almelo donderdag.
De koffer werd donderdag compleet met inhoud naar het politiebureau in Zwolle teruggebracht. De man die dat deed, wordt als verdachte gehoord.
In de koffer zaten documenten die de aanklager mee naar huis had genomen om een zaak voor te bereiden. De officier had de tas naast zijn auto gezet om het voertuig te openen. Op dat moment werd de koffer ontvreemd.
17.07.08 20:28 ANP
Een krantenkop: Kamer bedankt Marokko voor extra imams.
Tja, dan schiet je toch in de lach?!
Van mij mochten ze komen hoor, maar De Kamer wilde die imams helemaal niet.
Uit het artikeltje maakte ik dus op dat de Kamer ‘nee’ zei tegen het Marokkaanse aanbod van die imams:
Wel, ANP., had de kop dan niet moeten luiden: ‘Neuh Marokko, we hoeven die extra imams niet. Onze Marokkaanse medelanders kunnen het goed af zonder dat hoor.’.
Kamer: Bedankt, maar zegt nee tegen extra imams. Zoiets.
DEN HAAG (ANP) - De Tweede Kamer verwerpt het aanbod van Marokko om tijdens de ramadan zeven imams naar Nederland te sturen. De Kamerleden hekelen de bemoeizucht van het land.
,,Dat vaderlijke gedrag moet ophouden‘‘, aldus Jeroen Dijsselbloem van de PvdA donderdag. ,,De Marokkaanse gemeenschap in Nederland bepaalt zelf wel welke imams zij aanstellen.‘‘
Volgens coalitiegenoot Madeleine van Toorenburg van het CDA zullen de uitspraken van de imams uit Marokko bovendien moeilijk te controleren zijn omdat zij geen Nederlands spreken.
Het tweede artikeltje had ook al zo’n mooie kop: Minderjarige kinderen veroordeeld.
Tja, ANP, kinderen zijn mijns inziens per definitie minderjarig.
De kop had kunnen luiden: Kinderen veroordeeld tot jeugddetentie en werkstraffen. Was nog veel opvallender geweest ook.
De aanleiding voor het artikeltje was triest genoeg:
DEN HAAG (ANP) - De kinderrechter heeft donderdag zes kinderen tussen de 12 en 15 jaar jeugddetentie en werkstraffen opgelegd. De daders mishandelden stelselmatig een broer en zus van respectievelijk 8 en 11 jaar oud uit Rijswijk. Dat maakte het Openbaar Ministerie (OM) donderdag bekend.
Daarnaast kregen de minderjarige kinderen voorwaardelijke straffen met een proeftijd van twee jaar opgelegd. De slachtoffers werden vanaf de zomer van vorig jaar geterroriseerd door hun belagers. De kinderen vertelden samen met hun moeder begin dit jaar hoe zij door een groep van in totaal tien kinderen in elkaar werden geslagen, terwijl daar met een mobiele telefoon opnamen van werden gemaakt.
De politie kwam de jonge daders op het spoor door rechercheonderzoek, verklaringen en bewijs op mobiele telefoons en computers. Het OM vond de zaak zo ernstig, dat het besloot om de verdachten voor te geleiden bij de rechter-commissaris. Dit komt zelden voor bij zulke jonge kinderen.
Ook de rechter-commissaris nam de zaak hoog op en besloot de kinderen in bewaring te stellen. De zes kinderen hebben tussen de 11 en 41 dagen in voorarrest gezeten. Vier daders die een kleinere rol hadden bij de mishandelingen, werden eerder al door de kinderrechter gestraft. Het OM liet weten tevreden te zijn over de opgelegde straffen
En het derde artikeltje van ANP Almelo:
Koffer van Officier van Justitie gestolen.
De koffer werd op de parkeerplaats uit de auto gehaald. Buiten de auto neergezet, terwijl de Officier de auto ging openen. Op dat moment werd de koffer gestolen. Eh………?? Ziz iz Almelo, mijnheer de officier, ziz iz not Emsterdem…..
Iemand bracht de koffer later naar het politiebureau, maar werd daar meteen als verdachte vastgehouden.
Is het mogelijk dat de koffer daar alléén stond terwijl de officier inmiddels weggereden was? En die koffer even vergeten was? En de eerlijke vinder die koffer netjes afgegeven heeft op het politiebureau??
De kop had dan eigenlijk moeten luiden:
(In garage achtergelaten) koffer van Officier van Justitie op politiebureau afgegeven.
ALMELO (ANP) - Een officier van justitie uit Almelo is woensdagavond bestolen van zijn afgesloten, beveiligde koffer. Dat gebeurde op de parkeerplaats van het station in Zwolle, meldde het Openbaar Ministerie (OM) in Almelo donderdag.
De koffer werd donderdag compleet met inhoud naar het politiebureau in Zwolle teruggebracht. De man die dat deed, wordt als verdachte gehoord.
In de koffer zaten documenten die de aanklager mee naar huis had genomen om een zaak voor te bereiden. De officier had de tas naast zijn auto gezet om het voertuig te openen. Op dat moment werd de koffer ontvreemd.
17.07.08 20:28 ANP
woensdag 16 juli 2008
Het KNMI had het wéér bij het verkeerde eind.
Ik ben geabonneerd op weer-on-line. Het weer van vandaag, heerlijk zonnig zomerweer, was voor maandag jl. voorspeld. En maandag was het kil en donker en nat. Net als gisteren. Je zou de moed verliezen. Maar net als weer-on-line voorspelt dat het vandaag stuivertje wisselen wordt tussen zon en wolken met voor de ochtend nog regen…. is het hier het mooiste weer van de wereld geweest. Mijn humeur is meteen een stuk beter geworden.
Vroeg in de middag ben ik de deur dus uitgegaan. Eerst maar naar mijn fysiotherapeut om een afspraak te maken. Maar ja, die heeft kinderen en daar moet je ook mee op vakantie hè.. Dus een afspraakje voor volgende week.
Het weer was tè mooi, ik wilde blijven lopen. En over de Nijlpaardbrug bij Artis gaande kwam ik langs het Verzetsmuseum. Ik wist dat daar een tijdelijke tentoonstelling was van het Belgische Verzet. En aangezien ik tot De Vrienden Van Het Verzetsmuseum behoor kan ik er altijd zó binnenlopen. De tentoonstelling bestond hoofdzakelijk uit portretten. Van de jonge verzetslieden uit ’40-’45, en hun tegenwoordig portret ernaast. Er was een pregnant verschil te zien tussen de Belgische verzetsmensen en de Joodse verzetsmensen. De laatsten vochten, net als de Nederlandse en Nederlands-Joodse verzetsmensen, tegen de nazi’s, het nazisme. Dat immers, behalve de onderdrukking en het leegzuigen en weghalen van de Nederlandse mannen, ook ten doel had het Jodendom uit te roeien.
In België lag het ietsje anders. De Belgen waren ook in de oorlog 1914-1918 onderdrukt geweest door de Duitsers. Die hàdden dus, toen dat nòg een keer gebeurde, al een haat tegen de Duitsers ontwikkeld. De Joodse verzetsmensen hadden voor het grootste deel niet de Belgische nationaliteit. Ze waren vaak vluchtelingen vanuit Duitsland en Oostenrijk en die wisten dat ze niet zozeer vóór België, alswel, net als hier in Nederland, tégen de Nazi’s moesten vechten, wilden ze niet alsnog vernietigd worden in hun land van opvang.
Het laatste gebeurde toch, zoals we weten. Maar het percentage Joodse mensen, dat vanuit België weggevoerd is, ligt aanzienlijk lager dan het percentage Joodse mensen dat vanuit Nederland weggevoerd en vermoord werd.
Nederland was buiten de oorlog van 1914-1918 gebleven, zogenaamd neutraal.
Nederland had wel heel veel Belgische vluchtelingen opgevangen in die jaren.
Maar ons land had geen oorlogservaring. Althans, het was niet bezet geweest in de eerste Wereldoorlog. En had geen rancune van tientallen jaren tegen Duitsland. Sterker nog, men gelóófde amper in de eigen bezetting. Na mei 1940 ging het leven hier weer gewoon zijn eigen gang. En Nederland is van oudsher een gezagsgetrouw volk.
Alle publicaties over de maatregelen die langzaamaan steeds meer ‘andere’ landgenoten steeds verder in het nauw brachten gingen voor een groot deel daarom aan de mensen voorbij. De deportaties werden, vooral het eerste jaar, gezien als vervoer naar werkkampen, waar bij sommige razzia’s ook immers veel Nederlandse jonge mannen naar toe vervoerd werden. De Belgen (en ook de Fransen uiteraard) waren minder naïef, hadden al tientallen jaren haat en wantrouwen tegen Duitsland gekend.
Ik was ietsje wijzer en begripvoller toen ik de zon weer inliep.
Bij de tramhalte kwam ik een huisgenoot tegen en ik besloot ter plaatse om naar het Oosten, de Indische buurt genaamd, te vertrekken. Het Oosten van de stad dus. En kwam in de wijk Zeeburg terecht. Ik wilde naar de Praxis. Maar de straat waar ik doorheen liep was zó’n gezellige winkelstraat dat ik daar maar bleef. Een grote Turkse super, waar ik weer een zak vol exotisch fruit voor weinig geld kon inslaan. In deze dagen leef ik bijna op fruit ;-)). Maar ook de bruine Turkse broden zijn niet te versmaden. Dus nam ik ook twee kleinere broden mee. En omdat het heel warm was, ook een fles Turkse drinkyoghurt, z.g. Ayran. Lekker fris. Zoutig i.p.v. zoetig.
De straat was lang, het was warm en toen ik aan het einde was ben ik maar weer teruggegaan. De Praxis komt nog weleens.
Tot mijn blijde verbazing kon ik op de terugweg met de tram die naar mijn eigen buurtje ging. En daar kwam ik bij het uitstappen zowaar weer mijn huisgenoot tegen. Het verder lopen naar huis ging daardoor gemakkelijker. Maar thuisgekomen was ik toch wel zó moe dat ik bijna meteen moest gaan liggen. De pijn was ik een paar uur vergeten, maar kwam nu weer in volle kracht opzetten.
Maar goed, het is zeker geen nutteloze, en zelfs een leerzame dag geweest. Leve weer-on-line toch maar, die me deze verrassing in de schoot geworpen heeft.
;-)
Vroeg in de middag ben ik de deur dus uitgegaan. Eerst maar naar mijn fysiotherapeut om een afspraak te maken. Maar ja, die heeft kinderen en daar moet je ook mee op vakantie hè.. Dus een afspraakje voor volgende week.
Het weer was tè mooi, ik wilde blijven lopen. En over de Nijlpaardbrug bij Artis gaande kwam ik langs het Verzetsmuseum. Ik wist dat daar een tijdelijke tentoonstelling was van het Belgische Verzet. En aangezien ik tot De Vrienden Van Het Verzetsmuseum behoor kan ik er altijd zó binnenlopen. De tentoonstelling bestond hoofdzakelijk uit portretten. Van de jonge verzetslieden uit ’40-’45, en hun tegenwoordig portret ernaast. Er was een pregnant verschil te zien tussen de Belgische verzetsmensen en de Joodse verzetsmensen. De laatsten vochten, net als de Nederlandse en Nederlands-Joodse verzetsmensen, tegen de nazi’s, het nazisme. Dat immers, behalve de onderdrukking en het leegzuigen en weghalen van de Nederlandse mannen, ook ten doel had het Jodendom uit te roeien.
In België lag het ietsje anders. De Belgen waren ook in de oorlog 1914-1918 onderdrukt geweest door de Duitsers. Die hàdden dus, toen dat nòg een keer gebeurde, al een haat tegen de Duitsers ontwikkeld. De Joodse verzetsmensen hadden voor het grootste deel niet de Belgische nationaliteit. Ze waren vaak vluchtelingen vanuit Duitsland en Oostenrijk en die wisten dat ze niet zozeer vóór België, alswel, net als hier in Nederland, tégen de Nazi’s moesten vechten, wilden ze niet alsnog vernietigd worden in hun land van opvang.
Het laatste gebeurde toch, zoals we weten. Maar het percentage Joodse mensen, dat vanuit België weggevoerd is, ligt aanzienlijk lager dan het percentage Joodse mensen dat vanuit Nederland weggevoerd en vermoord werd.
Nederland was buiten de oorlog van 1914-1918 gebleven, zogenaamd neutraal.
Nederland had wel heel veel Belgische vluchtelingen opgevangen in die jaren.
Maar ons land had geen oorlogservaring. Althans, het was niet bezet geweest in de eerste Wereldoorlog. En had geen rancune van tientallen jaren tegen Duitsland. Sterker nog, men gelóófde amper in de eigen bezetting. Na mei 1940 ging het leven hier weer gewoon zijn eigen gang. En Nederland is van oudsher een gezagsgetrouw volk.
Alle publicaties over de maatregelen die langzaamaan steeds meer ‘andere’ landgenoten steeds verder in het nauw brachten gingen voor een groot deel daarom aan de mensen voorbij. De deportaties werden, vooral het eerste jaar, gezien als vervoer naar werkkampen, waar bij sommige razzia’s ook immers veel Nederlandse jonge mannen naar toe vervoerd werden. De Belgen (en ook de Fransen uiteraard) waren minder naïef, hadden al tientallen jaren haat en wantrouwen tegen Duitsland gekend.
Ik was ietsje wijzer en begripvoller toen ik de zon weer inliep.
Bij de tramhalte kwam ik een huisgenoot tegen en ik besloot ter plaatse om naar het Oosten, de Indische buurt genaamd, te vertrekken. Het Oosten van de stad dus. En kwam in de wijk Zeeburg terecht. Ik wilde naar de Praxis. Maar de straat waar ik doorheen liep was zó’n gezellige winkelstraat dat ik daar maar bleef. Een grote Turkse super, waar ik weer een zak vol exotisch fruit voor weinig geld kon inslaan. In deze dagen leef ik bijna op fruit ;-)). Maar ook de bruine Turkse broden zijn niet te versmaden. Dus nam ik ook twee kleinere broden mee. En omdat het heel warm was, ook een fles Turkse drinkyoghurt, z.g. Ayran. Lekker fris. Zoutig i.p.v. zoetig.
De straat was lang, het was warm en toen ik aan het einde was ben ik maar weer teruggegaan. De Praxis komt nog weleens.
Tot mijn blijde verbazing kon ik op de terugweg met de tram die naar mijn eigen buurtje ging. En daar kwam ik bij het uitstappen zowaar weer mijn huisgenoot tegen. Het verder lopen naar huis ging daardoor gemakkelijker. Maar thuisgekomen was ik toch wel zó moe dat ik bijna meteen moest gaan liggen. De pijn was ik een paar uur vergeten, maar kwam nu weer in volle kracht opzetten.
Maar goed, het is zeker geen nutteloze, en zelfs een leerzame dag geweest. Leve weer-on-line toch maar, die me deze verrassing in de schoot geworpen heeft.
;-)
dinsdag 15 juli 2008
Ach, een baaldag af en toe is niet erg.
Vandaag was het een beetje vreugdeloze dag en mijn geest is wat mat.
Het beloofde mooie weer is ook weggebleven. Bewolkt en geen temperatuur van/tot 22 graden met de hele dag zon zoals gisteren bij weer-on-line beloofd is. Bij mij moet de hele dag het licht aanblijven. Ik ben omringd door bomen en een balkon boven je, dat neemt allemaal veel licht weg uit mijn kleine huisje. ’s Avonds, als de gordijnen dicht kunnen wordt het wat gezelliger in huis en is de somberheid van buiten binnen niet meer merkbaar. Het rare is alleen dat het daarvoor buiten dus donker èn somber moet zijn.
Zo, inmiddels hebben we het weer druk gehad, poes en ik. Zij om over mijn krant te lopen en kopjes te geven en lek-kèr te piepen. Ze miauwt niet, ze piept. En lek-kèr piepen betekent dat ze eten wil. Dus haar bakje schoongemaakt en een vers blikje opengemaakt…. Met een beetje warm water erbij is het een heerlijk dik soepje en ik weet dan zeker, dat ze, naast de droge brokjes, voldoende vocht binnenkrijgt. Tja, en na het eten….. dus moest ik ook de kattenbak verschonen, en de vuilniszak verder vullen en buiten zetten. Een katje vraagt verzorging en zorg, inderdaad. Ach, je krijgt er genoeg voor terug nietwaar? Aan aanhaligheid (niet alleen uit liefde hoor, dan heeft ze ook wat nodig)en gezelschap kom ik niks te kort.
Het oud papier bijeengeraapt en verpakt, dat kan morgen naar de container.
Het blijft me verwonderen dat ondanks de computer en de telefoon en het mobieltje de papiertroep geen ziertje minder wordt. Integendeel, het lijkt steeds erger te worden.
De kranten gaan hier van hand tot hand. Mijn krant gaat naar boven, ik krijg de kranten van anderen en geef die weer door… ik ben van kranten niet het verzamelpunt maar toch hou ik genoeg oude kranten over. Brieven en rekeningen zouden allemaal online kunnen, maar ik kom gewoon niet door die brieven en bewaarde rekeningen heen. Dozen vol. Een héél klein beetje houd ik voor hergebruik achter. Enveloppen waar een zegel op kan en enveloppen waar door de Kleine Aarde (zie het op internet) uitgegeven zegels voor hergebruik op kunnen, gebruik ik dus hèr. Voor privégebruik weliswaar, want voor officiëler dingen moet ik toch weer papier gebruiken dat netjes en nooit eerder gebruikt is. Ik ben niet in staat die berg papier echt te verminderen. Maar ik doe mijn best. ;-)
Vandaag toch een beetje een baaldag. Weer de hele dag binnengebleven. Behalve met een huisgenoot buiten de deur gegeten, in het restaurant van een verzorgingshuis. Doen we zo eens per twee weken gemiddeld. Is ook gezellig ja…
Nouja, op de computer ben ik dus wel druk bezig geweest. Een nieuwe IrfanView geïnstalleerd, de oude werkte niet goed meer. Dat moest wel twee keer gebeuren, de eerste keer ging niet echt goed. Dat is – voor mij- best stressig. Programma’s installeren is eigenlijk het werk van mijn sysop, system-operator dus. Zelf ben ik daar niet zo’n heldin in.
Laat ik het voor vandaag ook maar weer kort houden. De volgende keer mag ik misschien weer genieten van de stad en haar mensen, en van mijn tuintje in de zon.
Een baaldag af en toe is echt niet erg en het gaat vanzelf over. Vast wel.
Het beloofde mooie weer is ook weggebleven. Bewolkt en geen temperatuur van/tot 22 graden met de hele dag zon zoals gisteren bij weer-on-line beloofd is. Bij mij moet de hele dag het licht aanblijven. Ik ben omringd door bomen en een balkon boven je, dat neemt allemaal veel licht weg uit mijn kleine huisje. ’s Avonds, als de gordijnen dicht kunnen wordt het wat gezelliger in huis en is de somberheid van buiten binnen niet meer merkbaar. Het rare is alleen dat het daarvoor buiten dus donker èn somber moet zijn.
Zo, inmiddels hebben we het weer druk gehad, poes en ik. Zij om over mijn krant te lopen en kopjes te geven en lek-kèr te piepen. Ze miauwt niet, ze piept. En lek-kèr piepen betekent dat ze eten wil. Dus haar bakje schoongemaakt en een vers blikje opengemaakt…. Met een beetje warm water erbij is het een heerlijk dik soepje en ik weet dan zeker, dat ze, naast de droge brokjes, voldoende vocht binnenkrijgt. Tja, en na het eten….. dus moest ik ook de kattenbak verschonen, en de vuilniszak verder vullen en buiten zetten. Een katje vraagt verzorging en zorg, inderdaad. Ach, je krijgt er genoeg voor terug nietwaar? Aan aanhaligheid (niet alleen uit liefde hoor, dan heeft ze ook wat nodig)en gezelschap kom ik niks te kort.
Het oud papier bijeengeraapt en verpakt, dat kan morgen naar de container.
Het blijft me verwonderen dat ondanks de computer en de telefoon en het mobieltje de papiertroep geen ziertje minder wordt. Integendeel, het lijkt steeds erger te worden.
De kranten gaan hier van hand tot hand. Mijn krant gaat naar boven, ik krijg de kranten van anderen en geef die weer door… ik ben van kranten niet het verzamelpunt maar toch hou ik genoeg oude kranten over. Brieven en rekeningen zouden allemaal online kunnen, maar ik kom gewoon niet door die brieven en bewaarde rekeningen heen. Dozen vol. Een héél klein beetje houd ik voor hergebruik achter. Enveloppen waar een zegel op kan en enveloppen waar door de Kleine Aarde (zie het op internet) uitgegeven zegels voor hergebruik op kunnen, gebruik ik dus hèr. Voor privégebruik weliswaar, want voor officiëler dingen moet ik toch weer papier gebruiken dat netjes en nooit eerder gebruikt is. Ik ben niet in staat die berg papier echt te verminderen. Maar ik doe mijn best. ;-)
Vandaag toch een beetje een baaldag. Weer de hele dag binnengebleven. Behalve met een huisgenoot buiten de deur gegeten, in het restaurant van een verzorgingshuis. Doen we zo eens per twee weken gemiddeld. Is ook gezellig ja…
Nouja, op de computer ben ik dus wel druk bezig geweest. Een nieuwe IrfanView geïnstalleerd, de oude werkte niet goed meer. Dat moest wel twee keer gebeuren, de eerste keer ging niet echt goed. Dat is – voor mij- best stressig. Programma’s installeren is eigenlijk het werk van mijn sysop, system-operator dus. Zelf ben ik daar niet zo’n heldin in.
Laat ik het voor vandaag ook maar weer kort houden. De volgende keer mag ik misschien weer genieten van de stad en haar mensen, en van mijn tuintje in de zon.
Een baaldag af en toe is echt niet erg en het gaat vanzelf over. Vast wel.
Alwéér een maandag voorbij.
De maandag is altijd een beetje bijzondere dag. Omdat Betty dan komt. Mijn altijd ondergewaardeerde hulpe, die zorgt dat ik in een schoon huisje woon.
Vandaag heeft ze extra veel gedaan, omdat ze volgende week niet komt. Tja, het is vacantietijd en ook een nooit overgewaardeerde hulpe heeft daar recht op.
Ikzelf hou me op zulke dagen dan meestal bezig met papier. Er staat een grote doos met oude papieren te wachten, die nodig leeggemaakt en de papiertroep opgeruimd moet worden. Betty gaat dan altijd wel haar gang.
Er is geen brood, geen beleg, en nog zo een en ander niet in huis. Dus na Betty toch maar als de gesmeerde bliksem (verkeerd taalgebruik) naar Appie. Waar ik bijna botste met iets heel breeds in enorme zachtgekleurde bloemen…… Toen ik opkeek bleek het een heel grote dikke vrouw te zijn in een broekpak met heel grote lichte bloemen. Dat gaf dus nog meer enormiteit dan er al was. En ik beet mijn lippen op elkaar om niet te lachen. Het gangpad in de winkel was bijna ‘bezet’….
Natuurlijk weer veel meer boodschappen gehaald dan tevoren bedacht. Ondanks mijn lijstje.
Thuisgekomen vond ik weer een heel fijne lieve brief van mijn oude vriend Paulus. Hij zou wel hier herhaald willen hebben wat hij schrijft, maar dat doe ik niet. ;-) Hij zou ook wel willen dat ik deze blogjes publiceer voor een Amsterdams krantje, maar dat doe ik ook niet.
De avond doorgebracht met van alles wat. De papieren, de email, de tv, mijn weer pijnlijke armen en benen, etc. etc..
En inmiddels is het weer dinsdagmiddag. Vanmorgen vroeg mijn bed uitgebeld vanwege de monteur voor de videofoon, die het nu gelukkig weer doet. En later door de apotheek, die weer een grote zak pillen bracht.
Het waren ‘gedenkwaardige’ dagen maar niet echt. Daarom maar een keer een heel kort stukje.
Vandaag heeft ze extra veel gedaan, omdat ze volgende week niet komt. Tja, het is vacantietijd en ook een nooit overgewaardeerde hulpe heeft daar recht op.
Ikzelf hou me op zulke dagen dan meestal bezig met papier. Er staat een grote doos met oude papieren te wachten, die nodig leeggemaakt en de papiertroep opgeruimd moet worden. Betty gaat dan altijd wel haar gang.
Er is geen brood, geen beleg, en nog zo een en ander niet in huis. Dus na Betty toch maar als de gesmeerde bliksem (verkeerd taalgebruik) naar Appie. Waar ik bijna botste met iets heel breeds in enorme zachtgekleurde bloemen…… Toen ik opkeek bleek het een heel grote dikke vrouw te zijn in een broekpak met heel grote lichte bloemen. Dat gaf dus nog meer enormiteit dan er al was. En ik beet mijn lippen op elkaar om niet te lachen. Het gangpad in de winkel was bijna ‘bezet’….
Natuurlijk weer veel meer boodschappen gehaald dan tevoren bedacht. Ondanks mijn lijstje.
Thuisgekomen vond ik weer een heel fijne lieve brief van mijn oude vriend Paulus. Hij zou wel hier herhaald willen hebben wat hij schrijft, maar dat doe ik niet. ;-) Hij zou ook wel willen dat ik deze blogjes publiceer voor een Amsterdams krantje, maar dat doe ik ook niet.
De avond doorgebracht met van alles wat. De papieren, de email, de tv, mijn weer pijnlijke armen en benen, etc. etc..
En inmiddels is het weer dinsdagmiddag. Vanmorgen vroeg mijn bed uitgebeld vanwege de monteur voor de videofoon, die het nu gelukkig weer doet. En later door de apotheek, die weer een grote zak pillen bracht.
Het waren ‘gedenkwaardige’ dagen maar niet echt. Daarom maar een keer een heel kort stukje.
zondag 13 juli 2008
Morgen begint een nieuwe week.
Twee dagen heb ik wat panisch lopen zoeken naar een mapje met mijn id-kaart en mijn vervoerspasjes voor de ‘ziekentaxi’. Zonder die eerste kan ik strafbaar zijn en zonder mijn vervoerspasjes kon ik niet met de taxi naar mijn dochter.
Ik denk dat we allemaal weleens wat kwijt zijn. Zijn jullie dan ook in alle staten als je het niet kunt terugvinden en zelfs geen clou hebt waar je het verloren kunt hebben? Ik weet, dat het bij elkaar zat in een oud grijswit mapje en dat ik het zo zelden nodig heb dat ik ook geen enkel idee heb wanneer ik het voor het laatst in mijn handen heb gehad.
Omdat ik wel mijn klantennr. bij de hand had heb ik geprobeerd zonder pasje te mogen reizen, maar noppes hoor… Dat pasje moet erbij.
Het hele huis is afgezocht, elke (boeken)kast binnenste buiten gekeerd, alle tassen en tasjes en boodschappenwagentjes en wat dies meer zij onderste boven gehouden….. nergens te vinden.
Ik wilde dus het verlies maar aangeven bij de politie, tenslotte moet ik een nieuw identiteitspasje en nieuwe vervoerspasjes hebben. Gelukkig heb ik de oude, ongeldig gemaakte identiteitskaart bewaard, waarop mijn gegevens staan.
Maar de aangifte per computer lukte ook niet, omdat de site niet accepteerde dat ik niet wist waar en wanneer ik die dingen voor het laatst gezien had.
Het was zaterdag en dus kon ik ook geen telefonische aangifte doen. Wachten tot maandag dus. Maar dat kan betekenen dat ik naar het politiebureau moet… en daarvoor heb ik komende dagen geen tijd.
Wat een ellende. Nouja, ik had mijn uiterste best gedaan en moest het dus uit handen geven, dacht ik voor het slapen gaan. Geen zin om een blogje te maken, daar was ik nog veel te paniekerig voor.
Mijn dochter vierde vandaag haar verjaardag. Een week te vroeg, maar volgende week is ze er niet. Lekker met vacantie.
Dus ze had haar ouders uitgenodigd voor een etentje en voor gezellig bij elkaar zijn. De tijd vóór ik door haar vader zou worden opgehaald (zonder pasje geen taxivervoer dus) heb ik gebruikt om verder te zoeken. Zonder resultaat ja.
Zonder bagage zou ik gewoon met de tram zijn gegaan, maar probeer tramlijn 16 maar eens in en uit te komen met een boodschappenkarretje en een grote boodschappentas aan cadeautjes en zo.
Ik vind het leuk om allerlei kleine cadeautjes te sparen, leuke dingetjes, soms een beetje nuttig, soms een beetje tuttig, maar even vaak alleen maar leuk. Ja, haar vader geeft haar nuttige cadeaus, daar is hij haar vader voor. Moeder doet het ànders. Even feestelijk, dat wel.
Een vriend van vader reed ons. Heeft me gehaald en weer thuisgebracht en bracht ons ook naar het Griekse restaurant, waar we gegeten hebben.
Ik heb sliptongetjes genomen, maar die waren in de olie gebakken, niet in de boter. Wel zo gezond eigenlijk ja. Voor het toetje nam ik ijskoffie.
Mijn dochter een vruchtenslaatje. De anderen ijs.
Het toetje werd voor haar neergezet…tot mijn verbazing alleen wat gesneden fruit. Meer niet. Even later werd, in een oogwenk zo snel, het bordje met fruit door de bediening weer van voor haar neus weggetrokken nog voor ze haar vorkje erin kon zetten. En het kwam terug vol slagroom…. Waren ze vergeten ;-)..
De stemming aan tafel was gezellig en er werden veel herinneringen opgehaald. Andere jaren was een verjaardag altijd een echte visitedag en dit keer waren we dus met ons vieren. En dat is heel fijn soms.
Zelf wil ik op zo’n dag altijd zoveel mogelijk familieleden en vrienden bijeen halen, dat gebeurt toch maar één keer per jaar. Hoe meer zielen hoe meer vreugd is het dan voor mij. Dit keer was het meer vreugde met het (incomplete, dat wel) gezin van vroeger.
Enig nadeel was: de alcoholische bijkomstigheid. Een glaasje ouzo bij binnenkomst, een glas witte wijn bij de vis, een ijskoffie met Tia Maria en tot slot als geste van de zaak een glaasje kumquatslikeur. Heerlijk natuurlijk, prachtig van kleur oranje en precies de goede, iets bittere nasmaak van gewone kumquats. Maar alles bij elkaar een beetje veel alcohol voor deze dame, al had ik er verder geen last van. Pff, zo’n dagje is niet geschikt om te lijnen nee… en dat probeer ik nu dus wel.
Morgen is het weer een nieuwe week en dan begin ik.
Met lijnen dus.
Ik denk dat we allemaal weleens wat kwijt zijn. Zijn jullie dan ook in alle staten als je het niet kunt terugvinden en zelfs geen clou hebt waar je het verloren kunt hebben? Ik weet, dat het bij elkaar zat in een oud grijswit mapje en dat ik het zo zelden nodig heb dat ik ook geen enkel idee heb wanneer ik het voor het laatst in mijn handen heb gehad.
Omdat ik wel mijn klantennr. bij de hand had heb ik geprobeerd zonder pasje te mogen reizen, maar noppes hoor… Dat pasje moet erbij.
Het hele huis is afgezocht, elke (boeken)kast binnenste buiten gekeerd, alle tassen en tasjes en boodschappenwagentjes en wat dies meer zij onderste boven gehouden….. nergens te vinden.
Ik wilde dus het verlies maar aangeven bij de politie, tenslotte moet ik een nieuw identiteitspasje en nieuwe vervoerspasjes hebben. Gelukkig heb ik de oude, ongeldig gemaakte identiteitskaart bewaard, waarop mijn gegevens staan.
Maar de aangifte per computer lukte ook niet, omdat de site niet accepteerde dat ik niet wist waar en wanneer ik die dingen voor het laatst gezien had.
Het was zaterdag en dus kon ik ook geen telefonische aangifte doen. Wachten tot maandag dus. Maar dat kan betekenen dat ik naar het politiebureau moet… en daarvoor heb ik komende dagen geen tijd.
Wat een ellende. Nouja, ik had mijn uiterste best gedaan en moest het dus uit handen geven, dacht ik voor het slapen gaan. Geen zin om een blogje te maken, daar was ik nog veel te paniekerig voor.
Mijn dochter vierde vandaag haar verjaardag. Een week te vroeg, maar volgende week is ze er niet. Lekker met vacantie.
Dus ze had haar ouders uitgenodigd voor een etentje en voor gezellig bij elkaar zijn. De tijd vóór ik door haar vader zou worden opgehaald (zonder pasje geen taxivervoer dus) heb ik gebruikt om verder te zoeken. Zonder resultaat ja.
Zonder bagage zou ik gewoon met de tram zijn gegaan, maar probeer tramlijn 16 maar eens in en uit te komen met een boodschappenkarretje en een grote boodschappentas aan cadeautjes en zo.
Ik vind het leuk om allerlei kleine cadeautjes te sparen, leuke dingetjes, soms een beetje nuttig, soms een beetje tuttig, maar even vaak alleen maar leuk. Ja, haar vader geeft haar nuttige cadeaus, daar is hij haar vader voor. Moeder doet het ànders. Even feestelijk, dat wel.
Een vriend van vader reed ons. Heeft me gehaald en weer thuisgebracht en bracht ons ook naar het Griekse restaurant, waar we gegeten hebben.
Ik heb sliptongetjes genomen, maar die waren in de olie gebakken, niet in de boter. Wel zo gezond eigenlijk ja. Voor het toetje nam ik ijskoffie.
Mijn dochter een vruchtenslaatje. De anderen ijs.
Het toetje werd voor haar neergezet…tot mijn verbazing alleen wat gesneden fruit. Meer niet. Even later werd, in een oogwenk zo snel, het bordje met fruit door de bediening weer van voor haar neus weggetrokken nog voor ze haar vorkje erin kon zetten. En het kwam terug vol slagroom…. Waren ze vergeten ;-)..
De stemming aan tafel was gezellig en er werden veel herinneringen opgehaald. Andere jaren was een verjaardag altijd een echte visitedag en dit keer waren we dus met ons vieren. En dat is heel fijn soms.
Zelf wil ik op zo’n dag altijd zoveel mogelijk familieleden en vrienden bijeen halen, dat gebeurt toch maar één keer per jaar. Hoe meer zielen hoe meer vreugd is het dan voor mij. Dit keer was het meer vreugde met het (incomplete, dat wel) gezin van vroeger.
Enig nadeel was: de alcoholische bijkomstigheid. Een glaasje ouzo bij binnenkomst, een glas witte wijn bij de vis, een ijskoffie met Tia Maria en tot slot als geste van de zaak een glaasje kumquatslikeur. Heerlijk natuurlijk, prachtig van kleur oranje en precies de goede, iets bittere nasmaak van gewone kumquats. Maar alles bij elkaar een beetje veel alcohol voor deze dame, al had ik er verder geen last van. Pff, zo’n dagje is niet geschikt om te lijnen nee… en dat probeer ik nu dus wel.
Morgen is het weer een nieuwe week en dan begin ik.
Met lijnen dus.
Abonneren op:
Posts (Atom)
