Ik moest iets opzoeken, kwam hier terecht en ik vind het leuk om te zien wat er veranderd is in drie jaar tijds.

Erica's dagboek van 16 juni 2009,
Hagel (nog net geen sneeuw) onweer wind en regen...

Deren ons niet, we kunnen er wel tegen. Maar toch zou het fijn zijn als het weer wat stabieler en zomerser was. Het lijkt nog niet op een echte Hollandse zomer. De temperaturen variëren tussen ’s nachts 4 graden en overdag ruim boven de 20 graden. Net als in subtropische gebieden. Vandaag was zo’n dag dat alles mogelijk was, na een hevige onweersbui vannacht. Het bleef vanmorgen buiten zo donker dat ik pas om 10 uur wakker werd. Het regende nog zachtjes, maar in de loop van de dag klaarde het helemaal op. Buiten lijkt het en ruikt het door die afwisselende regen- en droge tijden, inderdaad bijna subtropisch. Een paar dagen droogte en zonneschijn levert weer fijnstof op en dat is ook niet alles voor deze gevoelige neus en ogen.Wat later dan gewoonlijk heb ik mijn rugzak omgehangen. Voor de zekerheid een dunne regenjas aangetrokken. Want vertrouwen in het weer heb ik niet. Dat was ten onrechte, want buiten was het warm en vochtig en in de stad blijft dat lang hangen. Voor mijn zieke buurman en voor mijn andere Buurman moest ik in de Reguliersbreestraat bij Etos een paar boodschapjes doen en daar heb ik tegelijk voor mezelf ook wat bij gehaald. Bij de AKO een pakket tijdschriften van € 7,50 gehaald, daar kan een mens lang mee doen. Dat is een samengesteld pakket van onverkochte en wat oudere tijdschriften. En aangezien ik geen van alle tijdschriften ooit apart koop is dat mooi meegenomen. Buurmans’ nieuwe boek ligt niet, eigenlijk nooit, bij de AKO, boeken kopen doe ik ook altijd liever in een ‘echte’ boekhandel… Alles bij elkaar was ik weer te zwaar beladen. En na even bij de nieuwe Hema aan de overkant gekeken te hebben waar ik alleen een lippenstift kocht, viel ik binnen bij een nieuwe koffiezaak, die ik nog niet van binnen had gezien. Een grote beker ijskoffie samen met de krant van vandaag die daar op het tafeltje lag was het een plezierig rustmoment voor ik weer naar huis terug zou gaan. Op het Rembrandsplein was het warm, druk en gezellig. Een NOS-auto stond op de hoek, aan de overkant waren drie muzikanten de terraszitters aan het plagen om wat bij te verdienen en de portrettekenaars hadden op de inmiddels droge stenen hun tekeningen uitgestald. Er liep een buitenlands gezin vóór me, breeduit naast elkaar.
Als ik ergens wil passeren roep ik altijd zachtjes: 'tuuttuut, tuuttuut...' 'en grijns er vriendelijk bij. ; ) Dat hielp hier ook. Ze lieten me passeren en toen direct daarop de tram er aan kwam kon ik meteen instappen. Een vader had groot plezier met zijn peuterzoontje, die hij tegenover zich liet zitten in een volle tram. Ik moest dus vrágen of hij alsjeblieft zijn kindje op schoot wilde nemen en hij was zo attent dat te doen. Ik heb maar niet gezegd dat het een verplichting is kinderen tot vier jaar in een drukke tram op schoot te nemen…. Dat is het wèl.Bij het uitstappen viel me de sfeer in de stad weer op. Zodra de zon schijnt is die bijna feestelijk. Ik ben benieuwd hoe dat is als straks de temperaturen tot 30 graden gaan oplopen in juli en augustus. ;-))) Maar dan ga ik er zelf niet meer zo gemakkelijk op uit natuurlijk.Een viertal jongelui, zenuwachtig of ze wel bij de goede halte zouden uitstappen, stonden te aarzelen op de hoek. Wisten niet waar ze heen moesten. Toen ze me aanspraken hoefde ik alleen naar de overkant te wijzen, dáár moesten ze zijn. Even verderop kwam me een Amsterdamse bakfiets tegemoet, gevuld met honden. En even verder fietste een vrouw met ook een kleine bakfiets met één hondje, zij met knalpaars haar en gebloemde broek en grote hoed. Dit is Amsterdam, mensen.

Zaterdag 16 juni 2012.
Moment suprême.

Buiten in mijn tuintje wijst de thermometer 24 graden aan. Ik heb dan ook een zeer beschermd minituintje.
De zon is warm en ik zat even op mijn bankje om ervan te genieten. Als een zonnebloem. Met mijn gezicht geheven naar het licht, de ogen gesloten natuurlijk.... Vandaag is het heel even zomer buiten. De buxus geurt na de overvloedige regens van de laatste dagen nu overdadig. Niet iedereen houdt daarvan, maar voor mij is het een herinnering aan een hete dag op de oneindig grote Joodse begraafplaats bij Wenen.. Een dag die ik met een toenmalige vriendin doorbracht met het zoeken naar grafstenen van vroegere familieleden. Een zware maar vergeefse zoektocht. Met een brandende zon boven ons en een bedwelmende geur van buxus rondom ons. Een eindeloze verwilderde grasvlakte met hele en kapotte, leesbare en onleesbare grafstenen daartussen. De begraafplaats was hopeloos verwaarloosd. Bijna alle Joodse mensen waren in de Oorlog weggevoerd en vermoord, ook mijn familie. Er waren bommen gegooid op die begraafplaats en een heleboel graven waren vernield. Toen wij er waren, was de toezichthouder niet aanwezig, die hebben we ook niet gezien. Maar er was, al een tijdje trouwens, een flinke groep vrijwilligers aan het werk om in de eerste plaats de kapotte graven en grafstenen te herstellen. En ter herinnering was van al die kapotte stenen een soort bergje gemaakt met een herdenkingsbord ervoor. Alweer: 'Opdat wij niet vergeten'.... De laan bij de ingang was helemaal opgeknapt met een lange rij nieuwe graven en grafstenen, maar de meeste waren anoniem. Men had de namen op de stenen niet meer kunnen terugvinden. Zo moet het ook met mijn familie gegaan zijn.
Maar goed, dat was in 2004 (alweer zo lang geleden??), nu zitten we in 2012.
En mijn tuintje is lang zo mooi niet als toen ik het nog goed kon bijhouden. Er zijn geen katjes meer om, zittend op mijn bankje, van te genieten terwijl ze zich omrollen op de warme tegeltjes van het terras. Maar ik heb nog steeds een huisje met een tuintje in de binnenstad... en de tuindeuren staan open, de lange vitrages waaien zachtjes heen en weer... Moment van intense dankbaarheid, terwijl ik luister naar Classic FM, Franz Schubert's Impromptu in As groot..... Dankbaar ook dat ik toch heb mogen ontdekken niet uit de lucht gevallen te zijn, maar echt een familie gehad te hebben. Goed, het heeft een paar reizen gekost, en relaties met nog mogelijk levende familieleden heb ik er niet aan overgehouden, maar toch is alles de moeite meer dan waard geweest. Al is het alleen maar omdat er momenten zijn dat ik er echte herinneringen aan heb overgehouden.
Adagio for Strings van Samuel Barber.....even meevliegen.....
Maar niet te lang.....de lucht betrekt weer, en er komen vliegen en bijtjes binnenvliegen Luisteren die ook soms?

Moment is voorbij, we gaan weer aan de gang..........

Over psychopaten, Parmezaanse kaas en de Reddingmaatschappij.

 

Vandaag moet ik beginnen met een nieuwe vormgeving voor mijn dagboek en ik hoop maar dat er geen fouten worden gemaakt. Het is eng, iets nieuws te beginnen zonder te weten wat er verwacht wordt. De simpele aanwijzingen zijn even niet voldoende. Toitoitoi dan maar.

Afgelopen zondag keek ik naar Brandpunt, er waren toch geen mails en er was geloof ik ook voetbal... Hoewel ik voor mijzelf nogal eens irritaties had naar Fons de Poel met zijn human interest tear jerking programma's, heb ik toch ademloos zitten kijken naar Gewetenloos gevaar. http://brandpunt.kro.nl/seizoenen/seizoen_2012/afleveringen/10-06-2012/fragmenten/gewetenloos_gevaar  Een programma over psychopaten.. Ik heb er in mijn leven een paar (meer dan) ontmoet. Prof.  Robert Hare zegt en Fons de Poel bevestigt dat één op de 100 mensen psychopaat is. Bij leidinggevenden is dat  zelfs één op de twintig mensen...  Let eens op je baas..;-) zei hij.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen... Soms komt iemand in een leidinggevende functie juist omdat hij/zij bereid is een ander naar beneden te trappen....  letterlijk over de rug van anderen omhoog te klimmen voor zichzelf. Zulke mensen werken niet voor hun bedrijf, zitten niet in een relatie om samen gelukkig te zijn... Hebben ook geen kinderen om ze liefdevol op te voeden.... Niet altijd zijn het (zware) misdadigers, maar gewoon mensen om ons heen. Mensen die geen liefde kennen of kunnen geven, geen empathische gevoelens kennen maar alleen van hun eigen belang uitgaan... en gewoon niet opvallen voorzover ze de wetten niet overtreden.

Ja, zucht....  ik heb ze meegemaakt. Slechte keuzes gemaakt dus..;-)

Wie het programma niet gezien heeft kan ik het van harte aanbevelen. Wat mij betreft, op dit moment staat het voor de derde keer aan, nu op het computerscherm en op de achtergrond, want ik leer er nog steeds van. En ik vind professor Hare heel duidelijk.

De Canadese psychiater Robert Hare is de mondiale expert op het gebied van psychopaten. En wat hij te zeggen heeft gaat mij en u aan en zou de politiek ook ter harte kunnen nemen.....

Ik snak naar stabiel weer. Vandaag een zonnetje, blauwe lucht met wattenwolken, maar eigenlijk te koud. Morgen kan het weer nog eens alle kanten op... Het blijft wisselvallig... Regen, grijs, lage luchtdruk... Mijn lijf reageert daar navenant op... en dat is niet leuk. Ik weet het, bij dertig graden of meer zoals in de Oekraïne deze week is het ook  niet leuk. Ik hoor mensen op van Marwijk mopperen (vriendelijk uitgedrukt), maar had die ook, net als de spelers, geen last van de voor ons ongewone, warmte? Ik las ook ergens dat hij een griep onder de leden zou hebben. Waarom krijgt zo'n man er de schuld van als een elftal dat zó gemotiveerd in die hitte zó hard gewerkt heeft, verliest bij een voetbalspel? Voetbal is géén  oorlog, werd er gezegd in de voorbereiding op Nederland-Duitsland, de gevoeligheden van de tweede Wereldoorlog,  tussen Nederland en Duitsland spelen ze niet meer mee als het om voetballen gaat.... En toch wordt er op zo'n manier gereageerd. Het gaat mijn huidige petje te boven. Gelukkig heb ik nog andere petjes......

We leven in een tijd van rampen en van dreigende rampen. Op de tv wordt gebedeld om geld voor de Parmezaanse kaas die teloor gegaan is met de aardbeving in Noord Italië. Ze gaan er de kazen smelten en die kaas hoort juist hard te zijn. Maar ook dichtbij dreigt een ramp. De KONINKLIJKE  Nederlandse Redding Maatschappij komt vandaag met een flyer en een opsomming van de outfit die nu door ons betaald kan worden. Een muts van vijf euro, maar ook voor 185 euro een pieper die je kunt betalen... Dat Koninklijke, geeft dat geen verplichtingen aan Rijk en Oranje??? Waarom moeten er flyers per dure post (op naam) verstuurd worden voor zo'n bedelactie voor iets waar ik part noch deel aan heb? Ik heb veel kleine goede doelen... en betaal er graag voor. Maar dit gaat me ondanks alles wat vóór pleit, toch echt te ver. Mocht iemand zich geroepen voelen: rekening 26363 KNRM te IJmuiden..

Leuk dat u me bezoekt...

Het gaat wel met mij, dank u wel. ;-) Leuk dat u me bezoekt en dit leest. Stel ik erg op prijs. Bijna altijd ja....
Na de emoties over wat er om ons (mij dus) heen gebeurt ben ik weer een beetje in mezelf gezakt.
Het is weer een emotionele week geweest.... De wasmachine, mijn trouwe kleine Bosch bovenlader leek het te willen gaan opgeven. Het veroorzaakte bij mij een behoorlijke paniek... Het dashboard knipoogde, de machine hield op met werken, de lichtjes op het dashboard gingen uit.... en aan ... en uit en bleven toen uit... De machine vol was bleef in het sop hangen... En dat heb ik maar een paar uur laten staan toen. Met veel moeite en gedraai aan de knoppen is het wasje toch gespoeld en een beetje gecentrifugeerd... En ik heb, nogal in paniek, neeflief gebeld..... En die enorme steun en toeverlaat kwam meteen de volgende morgen, zette de machine op zijn kant, maakte het dashboard los en controleerde alle elektrische draadjes en zette de machine weer op zijn pootjes... En raad eens? Hij doet het weer perfect! Ik gun iedereen zo'n neef en zo'n sysop, hemzelf incluis. En beveel hem vast aan bij de Hogere Machten... geef hem de mooiste stoel in de hemel, maar zó dat hij voor iedereen bereikbaar blijft. ;-)
Dochterlief is ook geweest deze week. Gelukkig op een dag dat ik me redelijk goed voelde. Dit soort meanderende weer is niet zo bevorderlijk voor mijn welbevinden, weet ik door de jaren heen. Als het een paar dagen hetzelfde weer blijft, droog of nat, voel ik me meteen veel beter. Tja, ik ken niemand met dezelfde afwijking, maar het is wel waar.
Goed, dochterlief was er. En omdat ik heel nodig naar de Nieuwmarkt moest zijn we daar maar heengegaan. Twee haltes met lijn 9, overstappen, per lift natuurlijk naar beneden, op de metro en één halte met die metro en weer met de lift naar straathoogte. In de Chinese toko mijn geliefde Bojenmi-thee gekocht, samen over het biologische marktje gezworven en o.a. voor mij het eerste pondje kersen van het jaar gekocht en een zakje walnoten... Toen afgezakt naar Jacob Hooy, de winkel waar al sinds 1743 alle geneeskundige kruiden en biologische medicijnen en verzorgingsproducten en nog veel meer te koop zijn.. Een heerlijke winkel om in te struinen, maar ik was al te moe op dat moment om te genieten. Wel kregen we allebei een gratis toetje in de vorm van een flesje heerlijke geurige olie en bijzondere zeepvlokken, dat laatste is inderdaad iets van heel vroeger, maar daar ook nog steeds te koop. Ik herinner me zelfs nog dat ik zelf vlokken maakte uit een staaf Sunlightzeep. We hebben ons 'middagje' afgesloten met thee op een terras, enorme glazen. Ik natuurlijk muntthee.... De gang naar de metrolift, de weg verder naar huis... ik was te moe, en dochter heeft, alsof ze totaal geen vermoeidheid kende, ook nog het pad door de tuin vrijgemaakt. Dat was helemaal dichtgegroeid en mijn buurman laat zich niet zien. Groot gelijk heeft-ie, van zijn kant gezien, hij heeft er geen last van. ;-))

Gisteravond laat bezocht ik even de internetbankierenpagina (wordfeud of scrabblewoord?) van mijn bank.. De poll bij het afsluiten van vandaag 10 juni 2012 was: Als het geld kostte, hoeveel zou u dan over hebben voor een EK-wedstrijd van Oranje op tv?
Tot mijn verrassing bleek uit de antwoorden dat het overgrote deel van de klanten er niets voor over zou hebben.:
Ik behoor tot de 78%, dat is duidelijk ;-)

Minder dan 5 euro 78%
5 tot 10 euro 14%
10 tot 20 euro 6%
Meer dan 20 euro 1%

Dit lezende en mijn naaste omgeving gehoord hebbende, vraag ik me met heel veel verbazing af waarom ik dan op alle drie de gewone en op sommige van de commerciële tv-zenders de hele avond naar sport moet kijken. Grotendeels voetbal, maar ook tennis.... Hoe groot is het percentage mensen dat helemáál geen sport wil kijken? Toch geen 78%?
En dan denk ik, zoals al zo lang: Sjonge wat zijn we toch sportief hè.... We zitten op de bank, of in het café en kijken naar het tv-scherm, waar een paar mensen heel sportief heel hard werken. We doen zelf niets, misschien heffen we een glas of een flesje. En de adrenaline giert door ons bloed...en krijgt geen uitweg. Tenzij jong en man vol adrenaline zijn dan leidt tot zinloze en vreselijke agressie jegens andere jonge mannen of de politie die de boel komt kalmeren. Een equivalent voor primitief oorlogvoeren.
Maar toch, we blijken er niets voor over hebben om die sport te zien en mee te maken zegt 78%. En maar een minimaal aantal mensen heeft er 10 of 20 euro voor over om sport te kijken.... 1% van de kijkers maar...

Vanavond heb ik eindelijk een uurtje onafgebroken tv gekeken, en bleef bij KRO-Brandpunt hangen. En wel het programmaonderdeel over Professor Hare en psychopaten.... De psychopaten zijn onder ons en vooral bij leidinggevenden, zegt hij. Tja......
Wie het nog niet gezien heeft kan ik het van harte aanbevelen.
En hoe vreselijk ook - zelf kijk ik niet, kan en wil ik ook niet - ik ben erg dankbaar dat de Tros de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog in al zijn gruwelijkheid vertoont. De Tweede Wereldoorlog mag nooit vergeten worden en moet steeds herhaald worden om ons eraan te herinneren dat zoiets nóóit meer mag kunnen gebeuren.