Soms heb je geen woorden genoeg.

Er is geen aanstekelijker lach dan een kinderlach.
Vind ik.
Gisteren zat ik weer eens in de tram, en vóór mij zaten twee moeders met 2 dochtertjes. En samen waren ze een soort handspelletje aan het doen. Moesten ze alle vier, vier keer dezelfde vingers opsteken… 4,4,7, SCHAAR, riepen ze daarbij of iets van dezelfde strekking. En elke keer dan ze dan bij SCHAAR dezelfde vingers opstaken, schaterden die meisjes het uit. Als helder geklater klonk dat door de volle tram en ik zag meer mensen, net als ikzelf, daarbij glimlachen. Het gebeurde op een tijdstip dat er 5 strenge controleurs door de tram liepen… en ik zag hen ook verrast opkijken en glimlachen. Ondanks de duisternis en de regen die gestadig viel.

Vandaag is het lente. Buiten is het zonniger en warmer dan de laatste dagen. Ik heb mijn tuinvrouw Petra gevraagd of het al tijd was de zomerbolletjes in de grond te zetten. Hoewel de zon door het nog steeds grijze wolkendek blijft schijnen is het toch heel wat meer dan we in maanden gehad hebben. Het geeft energie, dit licht. Reden waarom mijn belangrijkste lampen ook daglichtlampen zijn. Maar dat háált het natuurlijk niet bij zonlicht.

Vanmorgen werden we vrij vroeg wakker gemaakt. Een helikopter, die maar rondjes bleef vliegen boven ons. Wat is dàt een rotgeluid joh. En dat kwam en ging, kwam en ging, dat lawaai. Mijn eerste gedachte van deze dag was dan ook: ‘O God, het is weer oorlog!’

Maar het was de uitloop van het groot alarm van gisteren, de bommelding bij de Mediamarkt en Ikea. Het is toch wat, dat het een vals alarm was. Welke idioot zou zo iets nou verzinnen? Een man van 64 jaar, die erg geliefd is in zijn buurt, werd als medeschuldige opgepakt, en geboeid en geblinddoekt afgevoerd. Ik ga de politie niet beschuldigen, die heeft gedaan wat van haar verwacht werd, maar de enige aanwijzing voor mogelijke schuld was, dat zijn neef een jaar daarvoor betrokken was bij de bomaanslag in Spanje. Allemaal heel erg en niets om goed te praten. Maar dat was de enige aanwijzing om hem gevangen te nemen. Over de redenen om de anderen op te pakken kan ik me niet uiten, want dat weet ik gewoon niet.
Maar die oudere meneer aan de Meeuwenlaan in Amsterdam-Noord, wiens enige ondeugd blijkbaar was dat hij familie had die zulke erge dingen had gedaan… Gelukkig is de politie er snel achtergekomen dat het niet klopte en zijn ze bijna allemaal weer op vrije voeten.
Zijn buren waren dol op de man, die altijd klaar stond voor ze. En de man zelf lijkt het wel te begrijpen gelukkig.
Zou de dreiging nu voorbij zijn? En de boosdoener van dat telefoontje, dat uit Brussel kwam, wèl opgepakt worden?
Zulke mensen, evenals die scholier die op een Amerikaanse chatsite dreigde, zomaar, in een school in Breda leerlingen te gaan doodschieten, moeten die niet voor heel lang uit de maatschappij verwijderd worden?
Wat zijn dat voor lui, die zoiets doen?!
Soms heb je geen woorden genoeg…

Zou de lente er nu echt aankomen?

Vanavond werd ik erop attent gemaakt, dat er al 5 dagen geen blogje gemaakt was. Schande ja, vind ik ook.
Soms is de geest wel willig, maar het lichaam sputtert dan tegen. Dan is er zoveel lichamelijke energie in andere dingen gaan zitten, dat er niets meer overblijft voor geestelijke zaken.

De kou van de afgelopen weken is een beetje in mijn handen gekropen. Zo lijkt het wel. Pijnlijke stijve en gezwollen handen. Al eerder heb ik gezeurd over pijn in de uitsteeksels. Aan de voeten werd gewerkt, maar niet aan de handen. Nouja, vóór ik een jongetje word……. Maar het is wel lastig tikken af en toe.

Mijn andere buurman had iets vervelends zoals ik vertelde. Maar gelukkig is het met die buurvrouw weer bijgelegd. Het zijn oude mensen hier en we kunnen soms wat onhandig manoeuvreren, lichamelijk en geestelijk. Maar met een beetje geduld aan weerszijden is dat ook weer zó voorbij.
En de blauwe plekken genezen wel weer… Een dikke plak chocolade van die buurvrouw helpt daarbij. ;-)

Zoonlief heeft het voor elkaar. Hij is heel actief op hyves, heeft daar een eigen groep. En is een expert wat de geschiedenis in foto’s van Utrecht Noord betreft, de vroegere wijk Hoograven. Waar we heel vroeger een aantal jaren gewoond hebben. Maar daar is alles nu afgebroken en herbouwd. En zijn archief bevat behalve heel veel oude foto’s van de wijk, ook een heleboel foto’s van mensen die daar ook gewoond hebben in die tijd. Daar ‘krabbelt’ hij mee, zoals dat op hyves genoemd wordt. Zucht, geef mij maar Outlook Express of gmail, veel minder ingewikkeld….
Maar ik heb er nu ook gekrabbeld. Een overwinning voor de zoon inderdaad… Het is echt niet mijn plek. Jammer.

Er is weer licht in de duisternis waar mijn keuken een aantal weken in was gedompeld. Een enkel klein buislampje, daar moest ik het mee doen. Maar broerlief is geweest. En die heeft twee nieuwe tl-lampen meegebracht met nieuwe starters en mijn keuken baadt weer in een zee van licht. Ook mijn mooie wandklok is weer gemaakt. Nieuw uurwerk en nieuwe wijzers… en hij is weer helemáál nieuw. Maar even mooi gebleven. Een modern, gebogen vierkant in art deco-stijl en de kleuren van mijn gordijnen, waartussen hij hangt. Ik ben erg blij met mijn familie…….

Wat ik hieronder wil plakken is een ingezonden brief naar het Parool, over de 25 februari-herdenking. Ik had er geen goed gevoel over maar kon daar pas woorden voor vinden toen ik een stukje las dat iemand anders naar de krant gestuurd had. Mijn brief is niet geplaatst,( ja, errug hè) maar in elk geval gelezen. En misschien heeft dat gevolgen voor volgend jaar. Ik hoop het maar.
Hier is de tekst ervan:

Met grote instemming heb ik de ingezonden brief gelezen
Van J. van der V. dd. 5 maart jl..

Het heeft mij heel veel pijn gedaan dat Agnes J. in haar toespraak op de 25 februari-herdenking jl. het onderwerp “staking vanwege de vervolging van de Joodse medeburgers” prachtig en heel duidelijk omzeilde. Niet één keer heeft zij die staking, noch de Joodse medeburgers genoemd. Niet één keer heeft ze zelfs het woord Jood(s) in de mond genomen. Het mankeerde er maar aan dat ze de Palestijnen en Israel er letterlijk bij haalde, maar zonder die te noemen heeft ze dat toch gedaan.
Daar is deze herdenking niet voor.

Het heeft mij niet alleen pijn gedaan, maar ook een nare smaak achtergelaten over de kennis en de intenties van de jongere generatie actieve vakbondsmensen inzake het verleden en mijn vertrouwen is dan ook heel erg aangetast.
Het is prachtig dat solidariteit mondiaal gemaakt wordt. Voor het onderwerp mondiale solidariteit heb ik me zelf ook jarenlang hard gemaakt. Maar de 25e februari mag niet bevuild worden. Het waren Nederlandse mensen die staakten, Amsterdam lag plat, omdat Joodse mensen vervolgd en weggevoerd werden. Dat moet genoemd worden.
Niet dat de staking geholpen heeft. Dat is ook niet de kern van de zaak.
Maar het is wèl een heldendaad geweest die herdacht wordt.
Het mag echt niet meer voorkomen dat het onderwerp zelf zo vervuild wordt dat het zelfs niet meer genoemd wordt.
Bij komende 25 februari-herdenkingen hoop ik dat de helden en de slachtoffers weer genoemd worden.
Anders zie ik gebeuren dat er nog minder mensen komen om te herdenken. Vooral de oudere generatie en zeker de oudere Joodse mensen voor wie dit een eerbetoon is aan wat er gebeurd is, zullen t.z.t. niet meer kunnen komen. En de jongere generatie heeft dan helemaal geen boodschap meer aan die 25e februari…. Ze leren er immers niets meer over?! Solidariteit is iets van en met over de grenzen geworden… In ons eigen land klaarblijkelijk een overbodige en misschien zelfs lastige eigenschap?

Erica etcetera…

Namen en adressen heb ik weggelaten.
--------

Zondag kwam één van mijn mailvriendinnen hier. Ze is erg ziek geweest maar gelukkig weer vol energie (af en toe ;-) ) Er was zoveel bij te praten. Zaterdag had ik weer een grote pan moeders’ soep gemaakt en in kleine porties ingevroren, op één pan na. Dus we hebben soep met brood gegeten voor zij weer met de metro naar huis – en ikzelf met de tram naar het ziekenhuis ging. Eigenlijk is dit te kort door de bocht. Want de dag hield veel meer in.
’s Morgens (op zondag ja) had ik de boodschappen gedaan, en toen alles klaar en opgeborgen of verwerkt was werd het wachten op die vriendin.
Die met de ziekentaxi zou komen (bij haar in Amstelveen is het van Connexxion, bij ons van Stadsmobiel. Interlokaal is het bij ons de Valys.

Ze had de taxi rond half twee besteld en die was er om half drie nog steeds niet. Toen ze over haar toeren belde over hoe ze dan toch hierheen kon komen, met de metro dus. werd ik zo kwaad dat ik meteen wéér een klacht indiende. En toen ze hier over drieen eindelijk was, heb ik haar ook een klacht laten indienen. Het loopt echt de spuigaten uit. Het is bijna een monopolie geworden en dat is verboden door Brussel immers. Maar daardoor voelen ze zich onaantastbaar en worden de fouten en het mismanagement niet verbeterd.

Ze bleef dus ook iets langer. Vandaar.

Maandag: Bettydag. Er waren zoveel leuke en mooie ppsjes binnengekomen en zoveel bijzondere teksten, dat ik haar maar van haar werk afhield. Er was ook zoveel te zien. Dus dat werd laat en toen Betty weg was had ik geen energie meer voor het ziekenhuis. Maar ik was zondag pas geweest.

Gisteren, dinsdag, ben ik wel gegaan. Mijn buurman was duidelijk moe, de hele dag wordt er aan je gesjord en van alles met dat onwillige lijf gedaan. Ergo- en fysiotherapie, dokters en zusters aan het bed.
Eindelijk mag hij echt eten krijgen in plaats van kunstmatig gevoed worden. Het is natuurlijk nog wel gemalen voedsel, en hij heeft grote moeite met de hand naar de mond te brengen voor elke hap. Daar heeft hij zo naar verlangd… en nu heeft hij geen zin en trek in eten.
Het blijft pijn doen hem zo helemaal opgesloten te zien in dat niet meewerkende lichaam. Door een stomme virusziekte, een auto-immuunziekte. En het is niet goed om dat steeds te laten merken. Dus doe je opgewekt en spreek je hem moed in…
Ik had er een bijzondere ontmoeting met een kennisje van hem dat er ook op bezoek kwam. Een vrouw die hem ooit een interview voor een blad had afgenomen. Ze is een groot bewonderaarster van zijn werk en mag hem graag. Maar voor mijn buurman bleek het net iets te vermoeiend…..
We moesten dezelfde trams naar huis hebben en dat was een leuke ontdekking. We hebben veel aan elkaar verteld, laat ik het daar maar op houden. Veel gekletst klinkt al gauw negatief en dat was het zeker niet.
Al met al was het een lange dag en ik was pas om negen uur ’s avonds thuis.

De dag vandaag? Was weer een thuisblijfwerkdag. Ondanks de zon. Maar dan ook wel een hardwerkdag. Mijn jpgmap is geschoond, al blijven er meer dan 7400 plaatjes over. Alleen die map is al meer dan 1,5 GB groot…. En nog wat mails en stukken getypt… in elk geval, ik heb me geen moment verveeld. En lekker met de zon in de kamer…..

Zou de lente dan toch nog komen?