Het waren weer woelige dagen, deze week. En het is nog pas donderdag.
Nu is de andere Buurman, die met een hoofdletter, ziek. Daar wil ik niet over uitweiden, hij lijdt en leed de afgelopen dagen vreselijk. Een nacht in het ziekenhuis… maar hij moest en zou terug naar huis en tekende zelfs voor afzien van behandeling. Vanmorgen kwam hij weer terug. Een ziek oud mannetje opeens. Nouja, hij is al 87 jaar dus oud is hij zeker. Maar hij was altijd een stevig in zijn oude vel zittende man met een hoop praats. Deze ommekeer doet me veel. Ik heb gisteren thee gezet, hondje uitgelaten water bij hem neergezet. Hij weigerde al 1,5 dag alles, maar heeft vandaag toch een bakje van moeders’ soep gegeten. Vanavond liet ik hondje weer uit, maar toen lag hij al in bed.
Een nare bijkomstigheid is dat ik gisteravond òf bij hem in huis of in mijn eigen huis, zijn huissleutel verloren ben. Nou vindt het huis wel wéér wat het huis verloren heeft, maar ik zat toch onthand. Want ik kon na 10 uur hondje niet verzorgen en uitlaten, en de deur niet op het nachtslot doen. En hondje heeft de hele nacht geblaft, met korte periodes van stilte, waarschijnlijk was hij uitgeput.
Gelukkig heeft Buurman een schoonzusje. En die kwam vanmorgen helemaal uit Zandvoort hierheen rijden. Allereerst om Buurman op te gaan halen uit het ziekenhuis, want hij had natuurlijk niet zomaar vervoer en voor zijn eigen wagentje was hij te ziek. Maar ze was ook zo lief om hondje uit te gaan laten en bij de sleutelboer twee nieuwe sleutels voor mij te laten maken. Dus zit ik niet meer zonder.
Vanmiddag en vanavond dus nog een keertje, ja, ik heb een lathondje dezer dagen. Living apart together… ;-)
Hopelijk is Buurman morgen weer wat verder opgeknapt. Maar ik vrees met grote vreze.
Vanmiddag had ik ook een afspraakje met mijn goede neef. Hij had beloofd mee te gaan naar Ikea, om een paar cd/dvdkasten te kopen. Die kosten nog net geen 30 euro per stuk, 2,20 hoog. Ze nemen heel wat minder ruimte in dat speciale cd-standaards, hoe mooi van vorm ook. En met ruimte moet ik woekeren. En neef heeft een auto, waar ze maar net in pasten. Ik had niet verwacht dat zo zó lang zouden zijn. Even hoog als mijn boekenkasten dus. Dat scheelt wel.
Dat waren een paar gezellig uurtjes tussendoor. We besloten in het restaurant nog koffie met wat erbij te nemen, voor we op huis aan gingen. Dit soort zaken is eigenlijk alleen te ‘doen’ als je een auto hebt. Want hoe had dit arme oude vrouwtje twee van die enorm lange kasten moeten kopen en thuis krijgen? ;-))Met de metro, de tram of de bus of misschien lopend?
Thuisgekomen moest er nog wat aan de computer gebeuren. En daar ging iets mis. Mijn lieve neef kreeg verhoogde bloeddruk en het zweet liep van zijn voorhoofd… Maar uiteindelijk kwam het toch goed. Hij is een kei met computers en niet voor niets al die jaren mijn sysop….mijn systemoperator. Hij zorgt dus voor mijn computer alsof het zijn eigen exemplaar is. Ik kan hem nooit genoeg dankbaar zijn, want hij doet het ook nog voor niets.
We kwamen al babbelend ook nog tot de ontdekking dat mijn televisie-abonnement bij UPC niet deugdelijk was. Dus dat maakte hij ook maar even in orde…….
Toen neeflief naar huis ging was het weer tijd om hondje uit te laten……
Toen ik zelf eindelijk de andijvie met gehaktbal op had en de tv wilde aanzetten om bij het zachtjes gezette geluid even te rusten……… had ik geen tv. ‘You have no access’ , zei het scherm. ‘U hebt geen toegang’. Paniek in de tent. Want wat kon er aan de hand zijn… Neef weer gebeld. Die stelde me gerust, het veranderde abonnement werd op dit moment bewerkt. Ik heb zo’n digitaal kastje waarmee ze vanuit UPC zelf kunnen werken. Ja, ook hier is Big Brother waakzaam. Hij kan met dat kastje precies zien waar ik naar kijk en hoe lang ik kijk. Het is niet anders. De tijden veranderen en we kunnen kiezen om niét mee te veranderen, maar dan raken we hopeloos achterop.
Dus UPC gebeld. En stapje voor stapje begeleidde de dame dáár, die Bianca heet, me om dat kastje weer goed te laten werken. Dat deed ze echt heel rustig, vriendelijk en met veel geduld. En ze vertelde me dat het nu goed moest gaan, maar dat men bij UPC nog wel tijd nodig had. Dat kon één uur, maar ook 48 uur duren.
Als ik verwachtte tot de geluksvogels te behoren die na een uur alweer kon kijken, had ik het goed mis. Vanavond dus geen televisie, geen nieuws en geen Pauw en Witteman en dwdd… Morgen misschien…
Om 10 uur nog even hondje uitgelaten, wat mails doorgestuurd en beantwoord, telefoontje gepleegd en blogje geschreven…. En nu is het tijd om te bedde te gaan. Want morgen moet om 7 uur hondje weer worden uitgelaten.
Jawel, ik weet dat ik buren heb. En de plattelanders die denken dat nabuurschap in de stad niet bestaat hebben het dus mis. ;-)
Al met al dus weer woelige dagen. Ik heb beslist geen saai leven en verveling ken ik ook niet. Geen tijd voor.
donderdag 26 november 2009
maandag 23 november 2009
Nog steeds af en toe storm en buien…..
Vandaag dus Bettydag. Er komen nog een beperkt aantal Bettydagen, want Den Haag heeft weer een maatregel uitgedacht waardoor Betty wel gedwongen wordt op te houden met werken. En niet alleen Betty. Er zijn nou eenmaal huishoudelijk werkenden die zelfstandig, als alfahulpen willen werken maar om wat voor reden dan ook niet in dienst van een instantie of via maatschappelijk werk willen werken. Bijv. omdat ze geen pensioenopbouw willen hebben, omdat dan de inkomsten en de belasting op het inkomen dat ze hebben zo hoog wordt dat het werk niets meer opbrengt dat de moeite van dat werk waard is. Ik weet van iemand, die beslist niet zwart werkt , keurig haar belasting betaalt, zowel over het weduwepensioentje dat ze heeft als over het werk dat ze doet…. En dan na 1 januari 2010 omgerekend nog maar 6 euro per dagdeel verdient. Daar ga je niet hard voor werken nee….
Dus Betty en ik moeten eind van het jaar ook afscheid nemen. En dan krijg ik een hulpe in dienst van Maatschappelijk Werk.
Goed, vandaag dus. Weer grote discussies waar we allebei van genieten.
Waar we het nooit eens worden maar nooit boze woorden gebruiken. En in alle vriendschap toegeven dat we ieder onze eigen opvattingen hebben over de meeste dingen. Dat kan toch. We willen vrije meningsuiting, dus uiten we die. En daar hoef je geen spanningen over te hebben. Het is zelfs plezierig elkaars’ mening te meten.
Toen Betty weg was zag ik dat ik aan het laatste blikje kattenvoer toe was. Er moesten dus echt boodschappen gehaald worden.
Ondanks regen en storm en duisternis… ben ik dus, het leek wel het holst van de nacht, boodschappen gaan doen.
Dus ben ik in het holst van de nacht ;-) maar even boodschappen gaan doen. Ben gaan lopen naar de Jodebreestraat via de Weesperstraat. Mijn toen nog lege karretje vloog op schouderhoogte met me mee. En ikzelf moest me aan de brugleuningen vasthouden om niet in het water terecht te komen. Nee, eng was het niet. Spannend wel. Nauurlijk heb ik het wel gered.
Op de terugweg wilde ik het wel veiliger doen en had ik door het metro- station willen gaan, maar wist niet meer waar de lift was. Stom ja, ik was er al lang voorbij en besloot toen toch maar de tram te nemen. Een volijverige conducteur sloot de deuren terwijl ik probeerde mijn toen loodzware karretje naar binnen te trekken. Mijn hand zat nog net niet klem toen hij de deur van schrik weer opende, maar mijn karretje zat toen klem tussen stoep en drempel. Paniekerig ja. Natuurlijk. Gelukkig was er een aardige heer, die met zijn auto stond te wachten in de file voor het stoplicht. Hij stapte uit, jawel, heren bestaan nog ;-) , en tilde mijn karretje de tram in, waar een berouwvolle conducteur me uiterst vriendelijk bejegende. En voor mij op het knopje drukte voor de volgende halte '-). Ze kennen me blijkbaar een beetje daar.
Inmiddels was het droog en was de storm wat gaan liggen zodat ik veilig thuiskwam.
Oja, op de hoek van de Jodebreestraat hoorde ik opeens geschreeuw en zag een agente door het rode licht van de oversteekplaats rennen. 'Foei', zei ik tegen de jonge agent die achterbleef, 'Dat mag niet hoor, als het licht rood is moet ook een agent wachten'. 'Ach mevrouw', zei het jonge blozende agentje: 'als ik u het hele verhaal moet vertellen'... Ik bleef afwachtend en vriendelijk glimlachend staan... 'Ze zit een illigaal achterna. Die mag hier niet zijn en dat weet-ie daarom istie nou op de vlucht en moet zij er achteraan. Een Egyptenaar. Die moet terug naar huis.'
'En', vroeg ik: 'is het een boef of is het een goed mens?' Hij keek me stomverbaasd aan, grote ronde ogen in dat jongenssmoeltje. Als het niet om zo'n ernstige zaak was gegaan was ik in lachen uitgebarsten, maar ik wilde een antwoord en kreeg precies het antwoord dat ik verwachtte. 'Eh, dat weet ik niet. Maar hij mag hier niet zijn'. 'En daarom wordt die man door jullie opgejaagd? Hij wist zich even geen houding te geven, had ik de indruk. En ik ging dus nog even door. 'Vinden jullie dat nou leuk werk om te doen?' Want ze hadden er duidelijk plezier in. Op dat moment was de vrouwelijke agent onverrichterzake teruggekeerd... en kwam erbij staan. Ze keken elkaar aan, de vrouw trok een beetje een pruillip... Het bleef even stil. Ik merkte dat ik raak geschoten had. 'Nou nee, maar iémand moet dat toch doen?'
Ik zei niets meer, maar trok een gezicht van :Ója joh? Is dat zo? Wenste het stel een goede avond want het licht stond op groen en ik kon toen zelf oversteken met mijn rugzak, mijn karretje en mijn linnen boodschappentas..... En voelde ogen in mijn rug ;-) .
Hadden ze me nou moeten bekeuren wegens belediging van agenten in functie???
Dus Betty en ik moeten eind van het jaar ook afscheid nemen. En dan krijg ik een hulpe in dienst van Maatschappelijk Werk.
Goed, vandaag dus. Weer grote discussies waar we allebei van genieten.
Waar we het nooit eens worden maar nooit boze woorden gebruiken. En in alle vriendschap toegeven dat we ieder onze eigen opvattingen hebben over de meeste dingen. Dat kan toch. We willen vrije meningsuiting, dus uiten we die. En daar hoef je geen spanningen over te hebben. Het is zelfs plezierig elkaars’ mening te meten.
Toen Betty weg was zag ik dat ik aan het laatste blikje kattenvoer toe was. Er moesten dus echt boodschappen gehaald worden.
Ondanks regen en storm en duisternis… ben ik dus, het leek wel het holst van de nacht, boodschappen gaan doen.
Dus ben ik in het holst van de nacht ;-) maar even boodschappen gaan doen. Ben gaan lopen naar de Jodebreestraat via de Weesperstraat. Mijn toen nog lege karretje vloog op schouderhoogte met me mee. En ikzelf moest me aan de brugleuningen vasthouden om niet in het water terecht te komen. Nee, eng was het niet. Spannend wel. Nauurlijk heb ik het wel gered.
Op de terugweg wilde ik het wel veiliger doen en had ik door het metro- station willen gaan, maar wist niet meer waar de lift was. Stom ja, ik was er al lang voorbij en besloot toen toch maar de tram te nemen. Een volijverige conducteur sloot de deuren terwijl ik probeerde mijn toen loodzware karretje naar binnen te trekken. Mijn hand zat nog net niet klem toen hij de deur van schrik weer opende, maar mijn karretje zat toen klem tussen stoep en drempel. Paniekerig ja. Natuurlijk. Gelukkig was er een aardige heer, die met zijn auto stond te wachten in de file voor het stoplicht. Hij stapte uit, jawel, heren bestaan nog ;-) , en tilde mijn karretje de tram in, waar een berouwvolle conducteur me uiterst vriendelijk bejegende. En voor mij op het knopje drukte voor de volgende halte '-). Ze kennen me blijkbaar een beetje daar.
Inmiddels was het droog en was de storm wat gaan liggen zodat ik veilig thuiskwam.
Oja, op de hoek van de Jodebreestraat hoorde ik opeens geschreeuw en zag een agente door het rode licht van de oversteekplaats rennen. 'Foei', zei ik tegen de jonge agent die achterbleef, 'Dat mag niet hoor, als het licht rood is moet ook een agent wachten'. 'Ach mevrouw', zei het jonge blozende agentje: 'als ik u het hele verhaal moet vertellen'... Ik bleef afwachtend en vriendelijk glimlachend staan... 'Ze zit een illigaal achterna. Die mag hier niet zijn en dat weet-ie daarom istie nou op de vlucht en moet zij er achteraan. Een Egyptenaar. Die moet terug naar huis.'
'En', vroeg ik: 'is het een boef of is het een goed mens?' Hij keek me stomverbaasd aan, grote ronde ogen in dat jongenssmoeltje. Als het niet om zo'n ernstige zaak was gegaan was ik in lachen uitgebarsten, maar ik wilde een antwoord en kreeg precies het antwoord dat ik verwachtte. 'Eh, dat weet ik niet. Maar hij mag hier niet zijn'. 'En daarom wordt die man door jullie opgejaagd? Hij wist zich even geen houding te geven, had ik de indruk. En ik ging dus nog even door. 'Vinden jullie dat nou leuk werk om te doen?' Want ze hadden er duidelijk plezier in. Op dat moment was de vrouwelijke agent onverrichterzake teruggekeerd... en kwam erbij staan. Ze keken elkaar aan, de vrouw trok een beetje een pruillip... Het bleef even stil. Ik merkte dat ik raak geschoten had. 'Nou nee, maar iémand moet dat toch doen?'
Ik zei niets meer, maar trok een gezicht van :Ója joh? Is dat zo? Wenste het stel een goede avond want het licht stond op groen en ik kon toen zelf oversteken met mijn rugzak, mijn karretje en mijn linnen boodschappentas..... En voelde ogen in mijn rug ;-) .
Hadden ze me nou moeten bekeuren wegens belediging van agenten in functie???
zondag 22 november 2009
Een paar rustige dagen.
Na een paar rustige dagen, voornamelijk in huis doorgebracht, ben ik geloof ik weer op mijn oude energiepeil. De afgelopen week, de breuk met mijn oude buurman en weer eens ruzie in dit huis, het zijn dingen die me wel behoorlijk hebben aangepakt. De ruzie in huis is een tijdelijke zaak, ik heb er wel weer vertrouwen in. En het gaat niet over mijzelf, dat scheelt ook. Ik ga geen oordeel uitspreken.
Donderdag even naar de huisarts voor een update. Alles is in orde wat mijn gezondheid betreft. Dus ben ik doorgelopen en heb nog wat boodschapjes gehaald, voor weer op huis aan te gaan. Het weer is de laatste dagen niet echt om over naar huis te schrijven. Die stormen maken me wel verlangend om me ertegen te weer te stellen, maar gisteren en vandaag was er geen fut.
Zogenaamde offdays. Waarin ik liever thuis achter de stapel kranten zit of achter de computer, een wasje wegdraai of iets gemakkelijks maak voor de avondmaaltijd.
Wat de was betreft: nu ik geen wassen voor de buurman meer doe scheelt dat enorm in het werk. Bijna een jaar lang haast dagelijks een was draaien, ophangen en zo nodig strijken, inpakken en wegbrengen...En nu is het twee maal per week wassen. Een bonte en fijne was (kan bij mij in één keer) en morgen dan een witte was. En gewoon in huis opbergen weer.
Broer Henk was gisteravond hier en bracht nog wat oude foto’s, O.a. twee pasfotootjes van mijn vader z.l., toen hij nog veel jonger was. Eindelijk foto’s waarop zijn ogen te zien zijn, die op alle andere foto’s verstopt zitten achter zijn brillenglazen. Ik ben er blij mee en druk met scannen en opslaan en later print ik dan wel het nodige uit.
Vanavond las ik bij de nieuwsberichten dat Nederland het zó slecht doet met bevallingen dat nu geroepen wordt om 30 bevallingshuizen, met een speciale operatiekamer en een speciaal team voor als er iets misgaat.
Mijn dochter is ooit in zo’ n bevallingshuis geboren. In Utrecht, in het gebouw dat toepasselijk het ‘Ooievaartje’ werd genoemd. Niet lang naar haar geboorte is dat opgeheven, te duur….. Daar was alle kennis en vaardigheid aanwezig voor veilige bevallingen en goede zorg voor de jonge moeders. Vaak kon je na de bevalling, na een paar uur rust, weer naar huis, waar de kraamdagen begonnen. Voor mij heeft dat toen toevallig langer geduurd. Maar dat had een andere noodzaak.
Stom dat vond ik toen al, om ‘Het Ooievaartje’ op te heffen…Mijn oude vroedvrouw zal niet meer leven, denk ik.
Wel, leve de 30 toekomstige bevallingshuizen. Ik zal ze niet meer gebruiken, maar toekomstige moeders en baby’s zullen er wèl bij varen. Alleen zal Nederland de beurs weer belangrijker vinden dan de buik en de baby.
Ik vind trouwens dat Nederland steeds meer op een 4e wereldland gaat lijken. 1984 is waarheid geworden. Op pleintjes staan camera’s opgesteld die hangjongeren zouden moeten bewaken. Maar omwonenden weten niet hoe ze ’s avonds hun huizen moeten afsluiten voor de glurende camera’s.
En heel het land moet zijn of haar vingerafdrukken afgeven. De identiteitskaart met foto is niet genoeg. Er werd door ambtenaren over geklaagd dat de vingertoppen van ouderen teveel waren afgesleten…. Maar wat moeten ze dan met de vingertoppen van oude mensen? De controle op alle mensen gaat steeds verder. Ik rijd geen auto, maar heb het sterke gevoel dat ook rekeningrijden een vorm van opgelegde controle is.
Een poosje geleden werd mijn chipmaandkaart geblokkeerd. Ik had een keer teveel vergeten uit- of in te checken. Het principe van de chipkaart kan ik hier niet uitleggen, maar google kent het wel. Ik moest daarvoor naar het inlichtingen- en servicekantoor van het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf. Gelukkig naam een aardige conducteur me mee…
En daar, op dat kantoor, liet men mij precies zien waar, wanneer en hoe ik de laatste weken gebruik had gemaakt van het openbaar vervoer. Waar ik geweest ben en hoe laat en waar ik heen terug ging en hoe laat… het zit allemaal in de computers. En die gegevens worden bewaard, zoals zoveel gegevens van ons voorgoed bewaard worden. Er is door dit alles een soort grijs waas over Nederland gedaald. Waarin de burgers gevangen zitten. Want zonder al die controle besta je meer niet in Nederland.
Het doet me denken aan de vlekmotplaag van een paar jaar geleden.
De kaalgevreten struiken werden bedekt met een dik web, en daarin zag je duizenden larven krioelen Tegen dat de larven het binnen niet meer uithouden en het dichte web scheuren om eruit te komen en als eendagsmotjes willen wegvliegen. Waren de struiken met levende have te vergelijken met Nederlanders onder dat grijze web van overmatige controle……. Toen de motjes (de mensen?) eenmaal uitgebroken waren bleef er een uitgevreten en ten dode opgeschreven struik achter. Ik heb ruzie getrotseerd met iemand die beweerde dat het geen kwaad kon voor de struik (stad, om de vergelijking vast te houden), maar na de tweede aanval van de vlekmot dat jaar…. Is er niet één struik geweest die het heeft overleefd.
Overburen hebben een goede oplossing gevonden door het kadaver van hun prachtige Meidoorn te laten begroeien met hedera. Een kleine klimop dus, die de knoest heeft overwoekerd. Dat staat ook wel leuk, maar blijft surrogaat, vergeleken met de prachtige meidoorn. Ook in onze tuin hebben de struiken die aangetast waren er zo onder geleden dat ze gerooid moesten worden. Zucht, de digitale ruzies met de vriend die beweerde dat de vlekmot helemaal geen kwaad kon, staan me nog goed voor de geest.
Om dit verhaal te vertalen naar de stad: De ‘deskundigen’, de ambtenaren en de stadsdeelraden die daarover gaan hebben ervoor gezorgd dat onze stad nu inderdaad onder Big Brother’s toezicht staat. En de vertrutting van de stad is verder gegaan omdat alle vrolijke versieringen werden verboden en strenge voorschriften werden gegeven over gevels en terrassen en vlaggen… Juist die dingen waar onze stad zo vrolijk van was. Ervoor in de plaats zijn saaie onversierde stoepen gekomen. Waar ik in de deelraad gepleit had, en ikzelf niet alleen, voor een versierde binnenstad, láát die vlaggen en die lichtjes en die versierde boompjes en het straatmeubilair toch… ziet het er alleen naar uit dat er ‘proeven’ komen met terrasverwarming, voor de verstokte rokers die binnen niet meer mogen roken. Ook niet staande een biertje buiten drinken met die sigaret. Die vrijheid kun je met discussies betwisten, maar het is wel een vergaande inperking van de vrijheid van de mensen. Die terrasverwarming was er vroeger ook. Overal. Zodat de mensen nog laat in het seizoen buiten konden zitten. Mag niet meer. Weg met die terrasverwarming. Milieuonvriendelijk en te duur. Waarom zetten ze er dan geen vuurpotten neer??? Zou je zeggen. Zoals op 25 februari wèl gebeurt? Nou, dat is weer slecht voor het milleu. Zeggen ze. Nee, zo verrukt als ik 10 jaar geleden was ben ik het niet meer. Ik wil weer lichtjes zien op het Leidseplein en op het Rembrandtsplein en overal waar dat mogelijk is.
En weer mijn gasten kunnen verrassen als ik met hen de stad in wil gaan.
Nou wil ik wel vertellen dat de Magere Brug en de Zusterbrug bij de Hermitage wel ouderwets versierd zijn… maar Gemeente, doe daar nou ook de ledlampen in die overal in nieuwe lantaarns zijn gezet. Ja hoor, ze doen wel hun best, met al die mooie lantaarns door de stad heen.
Goed. Einde. Morgen weer Bettydag en het is alweer kwart voor twee geworden.
Donderdag even naar de huisarts voor een update. Alles is in orde wat mijn gezondheid betreft. Dus ben ik doorgelopen en heb nog wat boodschapjes gehaald, voor weer op huis aan te gaan. Het weer is de laatste dagen niet echt om over naar huis te schrijven. Die stormen maken me wel verlangend om me ertegen te weer te stellen, maar gisteren en vandaag was er geen fut.
Zogenaamde offdays. Waarin ik liever thuis achter de stapel kranten zit of achter de computer, een wasje wegdraai of iets gemakkelijks maak voor de avondmaaltijd.
Wat de was betreft: nu ik geen wassen voor de buurman meer doe scheelt dat enorm in het werk. Bijna een jaar lang haast dagelijks een was draaien, ophangen en zo nodig strijken, inpakken en wegbrengen...En nu is het twee maal per week wassen. Een bonte en fijne was (kan bij mij in één keer) en morgen dan een witte was. En gewoon in huis opbergen weer.
Broer Henk was gisteravond hier en bracht nog wat oude foto’s, O.a. twee pasfotootjes van mijn vader z.l., toen hij nog veel jonger was. Eindelijk foto’s waarop zijn ogen te zien zijn, die op alle andere foto’s verstopt zitten achter zijn brillenglazen. Ik ben er blij mee en druk met scannen en opslaan en later print ik dan wel het nodige uit.
Vanavond las ik bij de nieuwsberichten dat Nederland het zó slecht doet met bevallingen dat nu geroepen wordt om 30 bevallingshuizen, met een speciale operatiekamer en een speciaal team voor als er iets misgaat.
Mijn dochter is ooit in zo’ n bevallingshuis geboren. In Utrecht, in het gebouw dat toepasselijk het ‘Ooievaartje’ werd genoemd. Niet lang naar haar geboorte is dat opgeheven, te duur….. Daar was alle kennis en vaardigheid aanwezig voor veilige bevallingen en goede zorg voor de jonge moeders. Vaak kon je na de bevalling, na een paar uur rust, weer naar huis, waar de kraamdagen begonnen. Voor mij heeft dat toen toevallig langer geduurd. Maar dat had een andere noodzaak.
Stom dat vond ik toen al, om ‘Het Ooievaartje’ op te heffen…Mijn oude vroedvrouw zal niet meer leven, denk ik.
Wel, leve de 30 toekomstige bevallingshuizen. Ik zal ze niet meer gebruiken, maar toekomstige moeders en baby’s zullen er wèl bij varen. Alleen zal Nederland de beurs weer belangrijker vinden dan de buik en de baby.
Ik vind trouwens dat Nederland steeds meer op een 4e wereldland gaat lijken. 1984 is waarheid geworden. Op pleintjes staan camera’s opgesteld die hangjongeren zouden moeten bewaken. Maar omwonenden weten niet hoe ze ’s avonds hun huizen moeten afsluiten voor de glurende camera’s.
En heel het land moet zijn of haar vingerafdrukken afgeven. De identiteitskaart met foto is niet genoeg. Er werd door ambtenaren over geklaagd dat de vingertoppen van ouderen teveel waren afgesleten…. Maar wat moeten ze dan met de vingertoppen van oude mensen? De controle op alle mensen gaat steeds verder. Ik rijd geen auto, maar heb het sterke gevoel dat ook rekeningrijden een vorm van opgelegde controle is.
Een poosje geleden werd mijn chipmaandkaart geblokkeerd. Ik had een keer teveel vergeten uit- of in te checken. Het principe van de chipkaart kan ik hier niet uitleggen, maar google kent het wel. Ik moest daarvoor naar het inlichtingen- en servicekantoor van het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf. Gelukkig naam een aardige conducteur me mee…
En daar, op dat kantoor, liet men mij precies zien waar, wanneer en hoe ik de laatste weken gebruik had gemaakt van het openbaar vervoer. Waar ik geweest ben en hoe laat en waar ik heen terug ging en hoe laat… het zit allemaal in de computers. En die gegevens worden bewaard, zoals zoveel gegevens van ons voorgoed bewaard worden. Er is door dit alles een soort grijs waas over Nederland gedaald. Waarin de burgers gevangen zitten. Want zonder al die controle besta je meer niet in Nederland.
Het doet me denken aan de vlekmotplaag van een paar jaar geleden.
De kaalgevreten struiken werden bedekt met een dik web, en daarin zag je duizenden larven krioelen Tegen dat de larven het binnen niet meer uithouden en het dichte web scheuren om eruit te komen en als eendagsmotjes willen wegvliegen. Waren de struiken met levende have te vergelijken met Nederlanders onder dat grijze web van overmatige controle……. Toen de motjes (de mensen?) eenmaal uitgebroken waren bleef er een uitgevreten en ten dode opgeschreven struik achter. Ik heb ruzie getrotseerd met iemand die beweerde dat het geen kwaad kon voor de struik (stad, om de vergelijking vast te houden), maar na de tweede aanval van de vlekmot dat jaar…. Is er niet één struik geweest die het heeft overleefd.
Overburen hebben een goede oplossing gevonden door het kadaver van hun prachtige Meidoorn te laten begroeien met hedera. Een kleine klimop dus, die de knoest heeft overwoekerd. Dat staat ook wel leuk, maar blijft surrogaat, vergeleken met de prachtige meidoorn. Ook in onze tuin hebben de struiken die aangetast waren er zo onder geleden dat ze gerooid moesten worden. Zucht, de digitale ruzies met de vriend die beweerde dat de vlekmot helemaal geen kwaad kon, staan me nog goed voor de geest.
Om dit verhaal te vertalen naar de stad: De ‘deskundigen’, de ambtenaren en de stadsdeelraden die daarover gaan hebben ervoor gezorgd dat onze stad nu inderdaad onder Big Brother’s toezicht staat. En de vertrutting van de stad is verder gegaan omdat alle vrolijke versieringen werden verboden en strenge voorschriften werden gegeven over gevels en terrassen en vlaggen… Juist die dingen waar onze stad zo vrolijk van was. Ervoor in de plaats zijn saaie onversierde stoepen gekomen. Waar ik in de deelraad gepleit had, en ikzelf niet alleen, voor een versierde binnenstad, láát die vlaggen en die lichtjes en die versierde boompjes en het straatmeubilair toch… ziet het er alleen naar uit dat er ‘proeven’ komen met terrasverwarming, voor de verstokte rokers die binnen niet meer mogen roken. Ook niet staande een biertje buiten drinken met die sigaret. Die vrijheid kun je met discussies betwisten, maar het is wel een vergaande inperking van de vrijheid van de mensen. Die terrasverwarming was er vroeger ook. Overal. Zodat de mensen nog laat in het seizoen buiten konden zitten. Mag niet meer. Weg met die terrasverwarming. Milieuonvriendelijk en te duur. Waarom zetten ze er dan geen vuurpotten neer??? Zou je zeggen. Zoals op 25 februari wèl gebeurt? Nou, dat is weer slecht voor het milleu. Zeggen ze. Nee, zo verrukt als ik 10 jaar geleden was ben ik het niet meer. Ik wil weer lichtjes zien op het Leidseplein en op het Rembrandtsplein en overal waar dat mogelijk is.
En weer mijn gasten kunnen verrassen als ik met hen de stad in wil gaan.
Nou wil ik wel vertellen dat de Magere Brug en de Zusterbrug bij de Hermitage wel ouderwets versierd zijn… maar Gemeente, doe daar nou ook de ledlampen in die overal in nieuwe lantaarns zijn gezet. Ja hoor, ze doen wel hun best, met al die mooie lantaarns door de stad heen.
Goed. Einde. Morgen weer Bettydag en het is alweer kwart voor twee geworden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
