De ergste dagen zijn voorbij.

Gelukkig maar. Gedenkdagen, vooral als zo zó uitgebreid op tv en in de kranten komen zijn zwaar te dragen. Ik ben er lichamelijk ziek van geweest. Vrijmarkt en Bevrijdingsdag zijn ook voorbij. Ik word daar tegenwoordig niet meer, net als vroeger, vrolijk van, maar de herdenking op 4 mei wil ik nog altijd bijwonen. Zij het dat mijn lichamelijke aanwezigheid op de Dam niet meer mogelijk is. Thuis beleefde ik het mee, staande, alsof ik er wèl bij zou zijn. De twee minuten stilte waren nog niet afgelopen. Iedereen was er heel erg op geconcentreerd. Een schreeuw, een gil, het vallen van hekken klonk als schoten en dit jaar bereikte de paniekgolf dus ook mijzelf. Wat een verschrikking en hoe goed begrijp ik het. En wat heb ik te doen met al die mensen die daar lijfelijk bij betrokken waren en de velen die gewond raakten. De majesteit heeft zich majesteitelijk gedragen.. vind ik ook, net als zoveel anderen ja...
Ik begrijp het. Omdat de menselijke geest onbewust op haar hoede is voor wéér een verschrikking midden tussen een menigte. En net als bij paarden is er dan weinig nodig om als menigte op hol te slaan. We zagen het op tv gebeuren, hoorden de hekken omvallen en ik wist meteen dat daar mensen in zouden terechtkomen en voelde de voeten………. Ik werd misselijk en wilde weglopen maar dan blijf je toch als een gebiologeerd konijn staan staren. Het hele lichaam is in opstand gekomen van de schrik en de stress. Zo langzaamaan begint het weer te normaliseren. Maar gisteren vonden mijn naaste buren nog dat ik overspannen zou zijn…. Ik was echt ziek van vastzittende spanningen en vond geen mogelijkheid tot loslaten. Angsten die van heel vroeger kwamen zaten weer met weerhaken in mijn vlees en in mijn hersens.

Er gebeuren ook andere rare dingen hoor. Wij, Pika en ik, krijgen de laatste dagen bezoek van een zwarte kat. Een flinke, weldoorvoede pikzwarte kat met een klein wit befje. Die komt om de haverklap binnen, hetzij door het kattenluik dan wel door de open tuindeur. En eet de etensbakjes leeg, gaat op de kattenbak en wil in het mandje van Pika slapen. 3 mei zag ik hem voor het eerst, hij kwam van de bak en zat bij de voordeur, een waakzame Pika voor hem.
Ik heb die kat toen voorzichtig naar buiten begeleid, want ik dacht dat hij verdwaald was. Maar die nacht zat hij rustig bij een blazende Pika de etensbakjes leeg te eten. En vannacht ook weer. Vanmiddag zat hij aan mijn voeten, terwijl kleine Pika met een dikke staart aan de andere kant zat. Ik denk dat ik weet waar dit katje vandaan komt dus ga ik er praten. Helpt dat niet dan zal ik andere maatregelen moeten nemen. Bij voorbeeld dat ik Pika aanleer het katje te accepteren en het helemaal opneem. Of, de andere kant, het weg te laten halen door de dierenambulance en naar het asiel te laten brengen. Het is net zo’n vrijbuiter als Pika en ook gewend aan kattenluikjes, heb ik gemerkt. Even gaan kijken, Pika slaapt van alle zenuwen nu in haar mandje aan mijn voeten en het andere katje zit lekker in de tuin te zonnen… vreemde toestanden hier.

Vanmiddag toch maar gaan lopen. Mijn conditie is 0,0 dus heel moe thuisgekomen. Maar toch even rondgekeken in de binnenstad. Er zijn hele kolonies Canadese kinderen, in groepen rondzwervend. Herkenbaar aan de rode jacks met op de rug het woord Canada en het landelijke kenteken het eikenblad... Maar zij waren mijn doel niet. Ik wilde naar Ecco, ben zó nodig aan nieuwe schoenen toe dat ik desnoods in het rood ga staan. Maar ik heb nooit geluk met schoenen kopen. Vond ik bijna tegelijk de schoenen van mijn keuze, kom ik thuis met zwarte in plaats van bruine schoenen. Buurman Jules vind ze prachtig, maar zwart kan ik wel in het najaar kopen, nu wilde ik bruine. Morgen maar weer terug, heb ik weer een doel. Zonder dat het extra geld kost. Ecco heeft wat ouwelijke schoenen over het algemeen, maar zo degelijk dat je er jaren op kunt lopen. Die oude van mij zijn nog lang niet versleten, maar helemaal uitgelopen. Dus geven ze geen steun meer. De prijzen? Die van mij kostten bijna 70 euro, en ik heb geen idee of dat duur is voor schoenen tegenwoordig. De laatste die ik kocht waren bijna 50 euro, dat wel. ;-)

Zojuist heb ik mijn vinger gesneden met het schaartje. Is dus scherp genoeg, maar het tikken gaat moeilijk.

Ik ga dus maar weer afhaken en dit na corrigeren op de lijst zetten. Hopelijk is ook het corrigeren goed verlopen want mijn ogen hebben last van een allergie… Prikken, zijn droog en ik zie nogal wazig de laatste twee dagen. Ach… zielig toch ;-))) Gaat wel weer over, is even lastig, dat wel.

zondagmorgen.

Nou was ik gisteravond toch nog heel lang bezig… maar nog niet lang genoeg, ik had tot vanmorgen moeten doorgaan.
Want ik dacht nog maar net te slapen, toen de bel ging. Eén keer, dat betekent dat er iemand voor mijn deur staat. Onraad dus. Snel een ochtendjas aangeschoten en hoewel ik op mijn vraag wie daar stond geen antwoord kreeg (ik moet aan de wolf en de zeven geitjes denken hierbij), opende ik de deur. Niemand, alles lag in serene stilte. Zeker gedroomd.
Dus weer terug en met moeite weer ingeslapen. Zo tegen half zes hoor ik rare geluiden, mijn kat in doodsnood. Het duurt even voor ik wakker genoeg ben om te horen dat het mijn eigen kat is die een heel zielig, maar luidruchtig liedje lijkt te zingen. Met moeite scheur ik me los uit mijn droom en roep om Pika. Antwoord is een lang aangehouden Ahoeoeoeoeoe, op hoge toon. Dus ik vlieg/strompel mijn bed uit en ga zoeken. In de gang, bij de buitendeur zitten twee zielige hoopjes kat.
Mijn Pika, in elkaar gedoken en met een dikke staart huilt, maar nu merk ik dat het dreigend zou moeten klinken. Het andere hoopje is een net zo donkere kat, ook met een wit befje, twee keer zo groot als mijn kleintje, die angstig tegen de voordeur zit aangedrukt. Ik jaag Pika weg (dat komt wel goed) en open dan de voordeur en verleid met zachte stem de vreemde kat naar buiten, het atrium in. Daar staat hij/zij verdwaasd rond te kijken. Via de volgende deuren weet ik deze kat toch naar buiten te lokken. En dan blijkt ze op bekend terrein en gaat er als de bliksem vandoor.
Binnengekomen moet ik Pika kalmeren en wil weer gaan slapen als ik merk dat de etensbakjes leeg zijn. Dat vreemde katje moet honger hebben gehad… kan niet missen. Dus ik vul eerst nog de etensbakjes en wil dan eindelijk weer in mijn bedje stappen. Maar Slaap was, met het vreemde katje, door de voordeur verdwenen….
Rond half negen dommelde ik dan toch weer in, toen ik wéér de bel dacht te horen. Enfin, om een lang verhaal korter te maken, mijn nachtrust was dat ook… ;-) Nog knap dat ik het zo lang in bed uitgehouden heb? Niks hoor, ik geef de hoop om te kunnen slapen niet zó gauw op…..