Hoe begin ik dit keer? Dat het writers' bloc me te pakken had en de griep toesloeg... hoewel, het is verd. vervelend, maar een echte ouderwetse griep was het niet. Met pijn aan huid en botten en hoge koorts... Maar voor de rest ben ik twee weken goed beroerd geweest. En nog steeds behoorlijk verkouden en een hoest die niet weg te hoesten is... Maar Fluimicil (smerig woord ja) werkt goed en ademen kan ik weer wel nu. Er zijn drie dozen met tissues doorgegaan en droog hield ik het ook niet constant met die hoestbuien. En moé dat je je daardoor voelt op den duur. Slapen ging uitstekend, na elke kleine activiteit lag ik weer plat. Misschien heb ik me de toestand in Israel zo verschrikkelijk aangetrokken dat mijn weerstand er onder leed? Ik weet het niet, maar aangezien er geen berichten over raketten meer binnenkomen ga ik ervan uit dat alles nog steeds rustig is daar. Ja, dan kun je zeggen dat ik me dat niét zo moet aantrekken, maar dit beestje heet Erica en zo is ze .... zo zit ze nou eenmaal in elkaar.
Daar kwam het tandartsgebeuren ook nog bij. Mijn linkeronderkaak heeft heel lang gezeurd voor de wond mooi dicht was.... Daar lijdt ook alles onder.
De titel van dit stukje? Deze week viel de laatste, bijna witte, roos in het stormachtig najaarsgebeuren. Die laatste rozen hebben het lang volgehouden, maar hebben uiteindelijk wel echt de moed opgegeven... Nu hangt er alleen een wijd vertakte kale tak aan het hek... wachtend op de komende gebeurtenissen. Waaronder de nieuwe groep halsbandparkieten die de nu opgehangen vetbolletjes opeten. Dat is ook leuk. Er schijnt een hiërarchie te bestaan... Eerst eten de groene schreeuwers, dan komen de mezen en daarna pas eventuele andere vogeltjes. Als laatste de vliegende stadsratten, de duiven. Als ze kunnen zitten ze in de bloembakken, maar ze scharrelen ook op de grond rond om de kruimels op te pikken die de andere vogels laten vallen. Ik heb een hele voorraad vogelvoer ingekocht (was in de reclame in mijn webwinkel ;-) ) dus hoop voorlopig voldoende te hebben. Leuk om te zien trouwens dat na zoveel jaar ook één van mijn buren er plezier in lijkt te hebben om mezenbollen op te hangen...
>p?Hopelijk kan ik nog genoeg energie opbouwen om mijn tuintje op tijd zover winterklaar te maken dat de tuinman alleen nog hoeft te snoeien. Deze tuinman is bereid het gratis te doen, mee te nemen in het werk in de grote tuin....Ik heb genoeg moeten mopperen op zijn werk, dus maar hopen ...
>p?Nog een leuk nieuwtje voor mij.... Ik krijg een nieuwe keuken. Het oude keukenblok was gebouwd voor een invalide in een rolstoel, veel te laag en geen onderkastjes, want de rolstoel moest onder het aanrecht passen. Toen ik hier kwam wonen vond ik het wel goed, ik wilde snel gaan wonen en het opknappen van het huisje had al teveel tijd gekost naar mijn zin. Maar nu krijg ik echt last van dat lage aanrecht en bovendien is de tijd nu rijp om de verbouwing aan te vragen... Misschien heeft de woningcorporatie met de komende maatregelen volgend jaar geen geld meer voor zoiets en dan is in elk geval de keuken gereed voor een eventuele nieuwe bewoner... dan is renovatie niet meer nodig. ;-) Ik doe de corporatie er dus eigenlijk een plezier mee.... Graag gedaan De Key!! ;-))
Gisteren dacht ik dat ik 'erdoor' was. De griep had overwonnen. Waar ik de week daarvoor de pedicure nog had moeten afzeggen omdat ik me te ziek voelde, ging ik nu weer graag naar haar toe. Ik moet wel, als diabeet. Het is daarom tot nu ook aftrekbaar voor de belasting geweest.... Goed, ik ging naar de buren, waar ze zitting houdt, Verpleeghuis de Wittenberg. Wil daar naar binnen gaan als er een jongeman aan komt lopen. Hij duwde me net niet opzij om zo snel mogelijk weg te zijn, maar het scheelde maar weinig. Ik keek hem dus verontwaardigd na..... en struikelde over de drempel... plat op mijn neus. Gelukkig heb ik een vlezige neus... ;-) Dat voelde ik inderdaad... Geestelijk ook ja. Maar de plek waar ik viel was goed uitgezocht, want binnen seconden stonden er drie mensen om me heen. Voorzichtig één been bewegen, toen het andere been. Even voorzichtig draaien op mijn zij, waarbij het bloed uit mijn neus liet zien waar de werkelijke verwonding zat... voorzichtig overeind gaan zitten en met hulp weer gaan staan. Inmiddels was er een rolstoel aangerukt en werd ik netjes naar de pedicure gereden. De schrik was groot, tenslotte ben ik ook hartpatiënte, maar de eerste hulpverlening uitstekend en ik ben daar nog blij om. Wel werd ik gisteren een paar keer even 'niet goed' en moest even gaan liggen... En mijn neus hield niet op met bloeden... het werd wel steeds minder, maar ik was toch nog steeds snipverkouden dus dat ging wel goed... Vanmorgen was dat bloeden gelukkig over, nu alleen maar wachten tot ook de verkoudheid over is. That was the week that was.....Een beetje langer dan een week eigenlijk.
