We komen weer dichter bij de vier-meiherdenking. Zal dat de oorzaak zijn van mijn neerslachtigheid?
De zenuwen zijn gespitst op alle uitingen van racisme en antisemitisme en die zenuwen zijn blijkbaar momenteel extra gevoelig.
Ik kreeg te horen dat ik in mijn blogje Joodse mensen stigmatiseerde op hun uiterlijk en dat was een enorme klap op mijn hoofd die nog lang nadreunde. En het was ook niet waar.
De tweede dreun kreeg ik meer terecht misschien.
Geen haar op mijn hoofd zou erover denken om mensen te stigmatiseren om hun Joods zijn, dat ben ik zelf toch ook... of op hun uiterlijk te beoordelen.. anders dan door onze persoonlijke radar.. Ik lijk ook niet Joods, wat dat ook mag betekenen.. En als die vriendin goed gelezen had en erover nagedacht, had ze dat misschien niet geschreven, maar het heeft me ongelooflijk bezeerd. Ik ben sindsdien langzaam een tunnel ingedoken en het wordt langzaam donkerder....
Toen ik de volgende dag een nieuwsbrief las met onderstaande tekst sloeg het helemaal toé. .
Mijn Joodse familie uit Wenen is weggevoerd, Oma en nicht via Theresienstadt in Riga vermoord. Mijn moeder, haar zuster en ik, als Joodse vluchtelingen in Amsterdam terechtgekomen.
Mijn moeder werd in 1942 in Auschwitz vermoord, mijn leven ....... ach, laat ik er maar over ophouden.
Ik had o.a. geschreven dat ik ondanks de drukte in die tentoonstelling die middag niet veel Joodse mensen zag....
'Of die er dan als joodse mensen moesten uitzien?'
Nee natuurlijk, maar opvallend was hoeveel mensen met vragen zaten en kennelijk mij wel stigmatiseerden als Joodse, want veel vragen kwamen bij mij. 'De familie van die vriendin ziet er ook niet uit als Joods'.......Nee, ik dus ook niet en dat heeft misschien indertijd wel mijn leven gered....
Dit verwijt zelf was dus onterecht maar ik had het misschien niet moeten opschrijven. Want zoals ik zei, het loopt weer naar vier mei en dan zijn ook mijn, maar ook andermans' zenuwen vaak tot het uiterste gespannen.
En dat is nog niet alles. Want ook dochterlief betrapte me op uitingen die ik beter binnen had gehouden.
Het viel me altijd op, zei ik tegen haar, dat Oost-Europese jongelui (waar herken je ze aan inderdaad, behalve aan hun taal en groepshouding), er vaak zo gorig bijliepen en er zo grauw uitzagen. Een grauwe tint, grauwe kleren, dof haar .....grauwe uitstraling.. Bruinkool......
En ja, dat is wel stigmatiserend. Daarmee veeg je alle Oost-Europese jongeren op één hoop. Dan zien ze er allemaal zo herkenbaar uit. En dat is natuurlijk niet waar..
Zo ziet racisme er dus uit.
Ik, Erica, die altijd, vele jaren lang, actief op de bres heb gestaan tegen racisme en discriminatie in alle vormen en zelf als Joodse de verschrikkingen ondergaan heb die daarvan het gevolg zijn, begin ook te praten over negatieve (uiterlijke) kenmerken van bepaalde groepen mensen.
Racisme en discriminatie zijn menselijke eigenschappen. Ik ben dus een gewoon mens. Maar ik ben me meer dan ooit bewust van het feit dat het, sinds 1940-1945 ongewenste, ontmenselijkende, eigenschappen zijn.
En ik ben dan ook heel blij dat onze inmiddels demissionaire regering niets meer van doen heeft met een gedogende racistische en discriminerende beweging en voorman van die beweging.
Maar intussen lijkt dat racisme en die discriminatie wel besmettelijk te zijn geweest. Het wordt de hoogste tijd dat ik, dat wij ons dat meer dan ooit bewust worden.
En oja, dat vergat ik nog, woensdag 2 mei krijg ik een hartkatheterisatie.
Maar na al die dagen probeer ik nu maar verder te gaan, ik wil mijn verhalen wel kwijt.
. Zelfs het feit dat we nu echt in een crisis zitten verheelt niet dat ik blij ben dat deze regering demissionair is.. De gevaarlijkste man sinds Mussert is uit deze regering. Knap zoals hij het gespeeld heeft trouwens. Toch vertrouw ik het niet. Hij is slim genoeg om nog sterker terug te komen en een grote oppositiepartij te vormen om het regeren ook na de verkiezingen onmogelijk te maken.. En nog erger, om een echte regeringspartij te worden... Je moet er toch niet aan denken...
Mijn hoop echter is dat hij zijn boek achternagaat en daar nog lang en gelukkig en zonder bewaking kan leven. Al dan niet Marked by Death.
Waar ik ook blij over kan zijn is dat de ChristenUnie niet samengaat met de SGP, iets waarover wel gedacht werd.
Maar voor veel partijloze mensen is de ChristenUnie een goed alternatief. Juist omdat ze naar hun eigen idee, godsdienst of anderszins, geen lid kunnen worden van een andere partij. Deze mensen zullen met de verkiezingen zeer zeker afhaken als die partij zou samengaan met de SGP. Gelukkig zien ze dat zelf ook wel......
Vandaag was Freek de supersysop weer hier om een en ander te updaten en schoon te maken... Als ik die toch niet had!!!!! Dochterlief en hij gaan ook mee naar het ziekenhuis en brengen me daarna weer thuis. Ik heb genoeg redenen om dankbaar te zijn..
Ik had al ruim een week gedacht, gepiekerd en gewerkt aan een ander blogje.
Over deze buurt, een van oorsprong Joodse buurt is heel veel te vertellen.
In de eerste jaren van de oorlog werd dit gettogebied. Hier mochten toen alleen Joodse mensen wonen. De gracht bestond uit deze kant uit een hofje voor oude dames, het grote Israëlitische Ziekenhuis en het gebouw dat als Zusterhuis dienst deed. Aan de achterkant van de gracht ligt de Nieuwe Kerkstraat, en daar was behalve de Russische Sjoel (Synagoge), even verderop het Dodenhuisje van het Ziekenhuis., het Metaarhuisje genaamd. Daar werden de doden heengebracht en verzorgd en vandaar uit begraven.
Op de Nieuwe Kerkstraat en in de zijstraat, de Manègestraat, woonden dus ook Joodse mensen, die allemaal zijn weggevoerd. Enkele kinderen, waaronder bovengenoemde vriendin, werden ondergedoken kinderen, net als ikzelf.... en ook zij zagen hun ouders nooit meer terug.
Ik wil er niet al te diep op ingaan, ken mijn eigen emoties veel te goed. Maar dit is de tijd van herdenking en dan komen deze dingen boven.
Om kort te blijven, alle bewoners van de hele gracht en de straten erachter werden weggevoerd, het ziekenhuis leeggehaald, de zusters opgepakt en in de vrachtwagens gegooid bij hun zieken..
......... Er zijn na de oorlog alleen een páár zusters teruggekomen. Hun namen staan op een speciaal aanwezigheidsbord bij ons in het atrium.
We hebben altijd eerbied betoond voor al die mensen die door de duivels van destijds vermoord zijn. Eerbied betoond ook aan het huis dat zoveel heeft meegemaakt. en ik liet mijn dankbaarheid blijken aan de woningcorporatie De Key, die de herinnering in ere heeft gehouden en de naam van het huis weer heeft aangebracht alsmede in het kort de geschiedenis en een maquette van de toenmalige gracht in de hal heeft aangebracht. Ook een koperen bordje boven de portiek verhaalt nog over de geschiedenis.
Tegenwoordig ben ik oud en moe en veel doe ik niet meer voor het huis. . Maar dit huis ligt me nog steeds na aan het hart. Er valt nog veel meer te vertellen over dit huis, maar dat heb ik al eens gedaan... Dus verder zal ik niet gaan.
Voor wie er meer over wil lezen of zien is er google: http://www.joodsamsterdam.nl/strkeizersgrnw.htm
Misschien zou ik het morgen anders schrijven...... Over het huis heb ik eerder geschreven op 18 april 2009.
Mijn persoonlijke verhaal heb ik o.a. beschreven op 26 februari 2012 onder de naam 'Olga' en in mijn boekje Twee Vrouwen en een jas'. Daar ga ik dus niet op in.
Herdenken moeten we. De verhalen vertellen, telkens en telkens weer aan iedere generatie.
Want wie van de geschiedenis niet wil leren is veroordeeld dezelfde fouten te blijven maken.
Alleen als we alert blijven en niet meer toestaan dat er stappen ondernomen worden om onze vrijheid weer in gevaar te brengen kunnen we de Vrijheid Vieren. Zeker de generatie die het allemaal nog heeft meegemaakt....
Daarom vertel ik het weer...........
