Vandaag is de eerste dag….

Vandaag is de eerste dag….
Nee, dat is een cliché, het gezegde 'van de rest van mijn leven'. Dat is natuurlijk wel zo, maar dat bedoel ik niet te zeggen.
Vandaag is de eerste dag zonder mijn twee bovenkiezen, die zijn gisteren getrokken. En vandaag zet ik weer een nieuwe foto in mijn dagboek, weer gemaakt door kapster Ilona, die van dat rare haar van mij altijd weer een net kapsel weet te maken. En in de goede kleur. Ik zag dat ik dezelfde trui draag als verleden jaar bij de andere foto. Hetzelfde horloge, maar andere oorhangers. ;-))

Omdat in de straat waar mijn kapper zit ook alles opgebroken was, inclusief de brug, moest ik vanuit mijn huis gaan lopen, een flinke wandeling. En onderweg kwam ik langs mijn kringloopwinkeltje.
Eh tja…. Daar kon ik niet aan voorbijgaan. Ik heb dus voor drie euro samen een bijzonder boek met getekende illustraties over Hadjememaar… een beroemde Amsterdamse zwerver en straatfiguur die het bracht tot gemeenteraadslid van Amsterdam. En een heel mooie oude, art deco achtige zilveren hanger met rode steentjes. Geen prijs….
Het boek is uitgegeven in 1979 door, houd je vast, de toen nog bestaande Postgiro- en Rijkspostspaarbank. Alleen al dáárom een bijzonder boek.


Ik wilde even vertellen dat ik blij ben met mevrouw de tandarts. Twee kiezen laten trekken is geen sinecure, maar zoals zij dat gedaan heeft: mijn petje af. En ik heb ook amper napijn....
Met mijn persoonlijke ervaringen op dit gebied werd ik een angsthaas...... maar ik denk dat zij met haar manier van werken de grootste angsten heeft weggenomen.

Voorbeelden:
Als opgroeiend meisje zijn mijn hoektanden getrokken. 'Kaak was te klein', en het gebeurde zonder verdoving. Ik werd in de houdgreep genomen door een assistente. Ik was ook maar een inrichtingskind hè. In een kindertehuis en niet lang na de oorlog...
In Utrecht had ik 20 jaar dezelfde tandarts die ik wel vertrouwde en waar mijn kinderen ook vanaf het begin kwamen. Eén van de eerste angst-tandartsen, de kinderen waren ook niet bang voor hem.

Maar toen ik als oudere vrouw in Amsterdam een tandarts moest vinden kwam ik bij een Aziatische tandarts terecht, mij aanbevolen door mijn tandarts in Utrecht. Die nam zich van alles voor om te doen, maar heeft nooit iets gedaan. Toen hij 'met vakantie' ging (het bord op zijn deur gaf dat aan maar niet wanneer hij terugkwam) kwam ik midden in de kersttijd met een hevig ontstoken kies in de onderkaak bij een andere ditmaal ( vrouwelijke) Aziatische tandarts terecht. Die heeft zonder verdoving (want dat kon niet bij een ontstoken kies, zei ze) die kies er in stukken en brokken uitgehaald. Mijn geschreeuw was in de wachtkamer daarnaast te horen en de patiënten die daar waren zaten er later maar bleekjes bij...zag ik in het weggaan. Er bleven wat botscherfjes achter die ze later (ook zonder verdoving) eruit haalde.
Sindsdien heb ik dus geen vertrouwen meer in Aziatische tandartsen . ;-))) Jammer ja.

Op aanraden van mijn oude Buurman (met een hoofdletter) kwam ik toen bij de echte angsttandarts, Mevrouw van Kessel van Atlas terecht. Zij en haar assistenten stelden me al meteen op mijn gemak, hoewel alles van binnen bibberde. Maar terwijl er eigenlijk van alles moest gebeuren volgens die eerste dokter bleek dat hard mee te vallen en ook bij de te trekken kiezen is het tactvol begeleiden daarbij van zoveel invloed geweest dat ik geloof niet meer echt een angsthaas te zijn op dit gebied.
Ik geef mevrouw van Kessel dus een 9.5 als tandarts... Een 10 kan niet natuurlijk, maar dat ligt aan mij. ;-))))

De afgelopen dagen heb ik dus wel uitgeziekt. Helemaal over is de verkoudheid nog niet, maar op aanraden van Buurman ben ik fluimicil gaan gebruiken. Dat werkt goed en snel bij vastzittende verkoudheid.
Misschien kan ik morgen wel weer naar mijn andere buurman toe.
Want als ik verkouden ben kan ik niet naar het ziekenhuis toe.


En nu ga ik mijn pillen nemen, de laatste mailtjes schrijven en me gereed maken voor de nacht.

Lekker zielig zijn met de tv aan.

Ik lig te griezelen bij het kijken naar Canvas. Een kistje met allerlei dingen van het lijk en de kist gepikt van de pater Damiaan, die blijkbaar vandaag heilig verklaard werd. Vieze vodden, een middenvoetsbeentje, een sponsje dat in zijn dooie mond heeft gelegen om zijn gezicht in vorm te houden…. Brrr… mijn licht koortsige hoofd kan hier niet tegen. Ik word misselijk. En word min of meer gesleurd naar het bureau om dit op te tikken.
Snipverkouden, een doos met tissues bij de hand, een rothoestje, vertrouwde pijn in de botten en een lichte verhoging. Een griepje op komst misschien. Nouja, dat krijgen we allemaal. Het maakt je alleen zo bûh….ik lig al bijna de hele dag op het bed. Lekker zielig te zijn… met de tv aan. En veel slapen tussendoor.

Nu ben ik even wakker en vat moed genoeg om dit even op te tekenen.
Nee, het is niet van gisteren, er zeurt al een paar dagen wat. Maar wat wil je, ik ben afhankelijk van openbaar vervoer en de boodschappen moeten gedaan worden in volle winkels... Het weer is onbetrouwbaar en de luchtdruk is niet echt stabiel. Dat heeft ook zijn invloed op me, weet ik van oudsher.

Gisteren was ik bij dochterlief. Het was een natte rit die we heen en terug gemaakt hebben. Wat regende het hier!
We hebben onder meer alle begrafenispapieren onder handen genomen en de map daarvan geordend.
Zij is verantwoordelijk als me iets gebeurt. En omdat we samen zo gezellig zaten wàs het ook gezellig. Ze heeft er jarenlang tegenaan gehikt dat ik zelf alles al geregeld had, inclusief de muziek. Gisteren werd haar pas duidelijk dat ik dat voor háár gedaan heb, en dat alle papieren gewoon noodzakelijk waren, maar de muziek en verschillende aanwijzingen alleen om haar te ontlasten, zodat ze niet hoefde te panieken als het zover is.
Ik moest indertijd mijn vader begraven, had geen enkele steun daarin en voor mij was het toen de eerste keer dat ik zoiets moest regelen. En achteraf was ik vreselijk emotioneel, tenslotte ging het om mijn vader. Maar die emoties konden niet direct na zijn dood tot uiting komen. Er was veel te veel te regelen.

Dat wilde ik mijn dochter besparen. En dat begrijpt ze nu beter. Ze wil zelf zingen, als het zover is. En zelf de muziek uitzoeken die dan eventueel gebruikt wordt. Ze heeft al jaren zangles, ze zingt goed. Nee hoor, ik ben nog niks van plan ;-). Maar ben heel blij dat alles goed is voorbereid voor de dag dat het gebeurt. Eigenlijk vind ik dat ook een ouderlijke plicht van me. Net als behoorlijk verzekerd zijn.

Breng me erop dat gisternacht weer iemand van het huis is gestorven. De middag daarvoor opgehaald per ambulance zwaaide hij nog naar Buurman, diezelfde nacht was het over en uit..
Gelukkig wordt hij niet gemist. Het was geen geliefd mens. Nergens eigenlijk. Ja, dat is een beetje zielig, inderdaad.
En weer was hier paniek in huis. Want vreemde mannen waren met de huissleutel van de gestorvene in het huis geweest met de mededeling dat ze de zonen zouden zijn. Maar de gestorvene was een witte man en de mannen die in het huis gingen waren bruine of zwarte mannen…… Paniek dus.
Ik was bij mijn dochter en niemand kon me bereiken. Dus toen ik gisteravond thuis kwam kreeg ik die paniek op me af. En moest ik telefoontjes plegen en mailtjes verzenden. De politie ontvangen voor de deur van de gestorvene…. Toen pas hoorde ik dat ’s middags ook de politie blijkbaar was geweest om het huis te verzegelen. En er een hangslot aan te laten bevestigen. De buurvrouw in kwestie had me dat niet verteld…. Dus weer mailen en bellen om dingen uit te leggen, die ik nu pas wist. Normaliter heb ik met zoiets niets te maken. Maar hier ging het om een alleenstaande man met verkeerde connecties. Die bovendien eigenlijk heel snel gestorven was…..

Poes heeft gepoept. Wat kan een kat stinken zeg. Zelfs mijn verkouden neus pakt het op…..gatver…. Eerst maar schoonmaken voor ik weer ga liggen. En niet mopperen, want het is geloof ik dierendag hè…

Toen die buurman vrijdagmiddag per ambulance weggevoerd werd was het hier even het wilde Zuidoosten van deze stad. Want ik kreeg toen meteen verslag van een achtervolging van een paar jongens door politie op dit tijdelijk afgesloten deel van onze gracht. Ze konden niet verder met hun auto, sprongen eruit en werden opgevangen door de politie die ze meteen (tamelijk hardhandig) in de boeien kon slaan. En dat gebeurde dus tegelijk met dat ambulancegedoe met die zielige, maar foute buurman. Natuurlijk werd dit door bewoners aan elkaar gebreid… Maar ik was er niet, kreeg dus alleen de verhalen te horen. ;-)
Maar het bleek dus toeval dat beide gebeurtenissen tegelijkertijd plaatsvonden.
Ik heb bepaald geen saai leven nee, ben ik helemaal met je eens. ;-)


Dondag 1 oktober nog naar buurman geweest met genoeg fruit en schoon goed om een paar dagen toe te komen. Gelukkig maar, want zoals ik nu ben kan ik niet naar hem toe.
En bericht gekregen dat het Nederlands Literair Productie- en Vertalingenfonds mijn boek niet gaat vertalen. Ja, grote teleurstelling, maar het valt nou eenmaal niet onder de grote literatuur, al waren de recensies heel goed. Ik wilde dat iemand of iets anders dat kon doen. Want voor mijn eigen gevoel moet ik toch doorgaan met het proberen. Vanwege het onderwerp. Vanwege het feit dat ik mijn moeder uit de anonimiteit van de zes miljoen wil halen en haar heur naam terug wil geven. Dat heb ik me voorgenomen toen het boek was uitgekomen.

Moet ik dit wel schrijven allemaal? Mijn wat koortsige hoofd wil het neergeschreven hebben. Ach, we merken het wel. Of niet natuurlijk.
Ik ga stoppen. Weer liggen…….
Lijkt me beter.