Het leven gaat verder de tijd staat niet stil

In de stille nacht wil ik me laten inspireren om weer eens een blogje te schrijven. Het valt niet echt mee want mijn geest is met totaal andere dingen bezig.
Maar het leven hier gaat ook verder en ik kan niet alleen met mijn gedachten bij anderen blijven. Ook al draait het leven momenteel om die anderen. Of liever, die andere. Mijn buurman die voor mijn gevoel de moed een beetje aan het opgeven is. Die half verlamd zijn dagen doorbrengt van het bed in de rolstoel, en met de til-lift terug. Die bijna niet kan eten en hoewel hij, vergeleken met een paar maanden geleden, bijna uit de dood lijkt opgestaan, zijn moed en hoop aan het verliezen is. Ik kan er bijna niets aan doen. Ik doe zijn was, haal de vuile, breng de schone was enkele keren per week, probeer tot hem door te dringen, maar hij heeft een soort rubber muur om zich heen. Ik loop ertegen te pletter. Hij zelf ook hoor.
Zijn ziekte maakt dat hij vaak zijn eten niet kan binnenhouden en zijn blaas luistert ook niet altijd. Tot boos ongeduld van sommige verplegenden. Hij wordt ruw bejegend, met vrij harde hand omgekleed of van bed verschoond.
De man die jarenlang vele mensen heeft geamuseerd met zijn verhalen en boeken, wordt gerevalideerd. Ik vraag me echter af of dat niet met wat liefde en geduld kan. Enfin, dat is momenteel de helft van mijn leven.

De andere helft zit thuis, wasjes weg te werken, brieven te schrijven, aan de computer te werken. Ik winkel de noodzakelijke dingen bij elkaar, loop de ziekenhuizen af voor mezelf en laat me, ik word nu echt een oude vrouw, elastieken kousen aanmeten. Ssst. Erica, daar praat men niet over. Maar het moet nu wel. De vaatchirurg is niet tevreden, de cardioloog is niet tevreden. Laat ikzelf maar proberen dit leven wel tevreden te leven. Want ik heb geen ander.
Het leven is goed voor me. Ik heb mijn natje en mijn droogje, mijn dakje en mijn tuintje. En vaak mijn muziek, soms ook mijn boeken…. Ik kan me schurken in een gevoel van welbehagen. Noem het geluk. Mijn klein geluk.
Op de dagen en de avonden dat ik de wereld buitensluit tenminste.

Soms komt de wereld bijdragen aan mijn persoonlijk klein geluk. In de afgelopen dagen is mijn oude vriendin en belastingdeskundige An hier geweest en heeft mijn inkomstenbelasting verwerkt. Dat is nu gedaan, een hele zorg minder.
Gisteren was ik ook bij de buurman. En niet alléén. Toen ik de vuile was verwisseld had met de schone was, zodat hij weer een volle kast te gebruiken had, kwam de jonge schrijver ook, en de dame van Majesteit, die zo’n mooi interview van buurman genomen had. En last but not least mijn b.l.e.k.d., zoals ik haar graag noem: mijn Bijzonder Lieve En Knappe Dochter. Dat het plezierig was deze keer beleefde ik met een verrassend bewust zijn.
We hebben samen later een pilsje gedronken op het terrasje van een Argentijns restaurantje aan de Nieuwe Zijds Voorburgwal. En nòg later een pizza gegeten vlak bij huis. En thuis hadden we weer ouderwetse zware gesprekken, die de geest scherpen en het lichaam ontspannen. Ik had de oude fotoboeken klaargelegd en het liber amicorum dat ik kreeg bij mijn afscheid als vrijwilliger uit mijn vroegere woonplaats. Een document dat ik hoog in ere houd omdat het zo inspirerend is. Als ik dan zie wat ik in mijn jongere jaren allemaal gedaan heb….. ik zou het nu niet meer kunnen, maar de geest van toen wil ik graag nog een beetje vasthouden en in de parktijk brengen. Iets betekenen voor anderen, een klein beetje geluk en veiligheid verspreiden. Maar ach, ik ben inmiddels oud geworden en moet nu ook goed op mezelf passen…Laat ik bescheiden zijn, die jongere tijd heb ik eigenlijk gehad, en laat ik daar dan maar dankbaar voor zijn….. En de rest van het leven, dat eigenlijk ‘in de verlenging ligt’ na mijn hartinfarct, maar blijven genieten van alles wat nog kan.

Juist nu de lente begint. We hebben een paar dagen mogen genieten van zon en warmte, maar vandaag had de kilte en de grijsheid weer toegeslagen. Maar toch bloeit er van alles buiten. En komende week komt mijn tuinvrouw ook om de eerste schuchtere poging te ondernemen een zomertuintje te bouwen. De bollen liggen klaar, de aarde ga ik morgen halen, de plantjes die ik wil hebben, ook.
Vroeger deed ik alles zelf. En had ik groene handen. Maar ja, dat zijn ook van die dingen die je uit handen moet geven t.z.t…

Zo hé, dit was een ernstig blogje hè… klaarblijkelijk ook bedoeld om de lezer te betrekken bij mijn in een vorig blogje genoemde: Memento Mori……..