Ik heb een beetje maagpijn...... gaat zo wel over. Kan gebeuren hè... Gisteren heb ik voor het eerst sinds vele jaren weer eens erwtensoep gekookt... Ligt een beetje zwaar op de maag, de soep is wel erg lekker, maar toch schijn ik iets niet goed gedaan te hebben. Goede soep moet 'staan' maar de spliterwten zijn een beetje hard gebleven. Daar zal het aan liggen. Dus vandaag maar nog een zakje spliterwten tot pap gekookt, om er bij te doen. Wel heerlijk dat ik er weer op uit kon om zelf mijn boodschappen te gaan doen en vandaar de volle tassen voor deze soep. Even wachten met uitdelen tot hij helemaal naar mijn zin is. Lekker naar de Turkse super voor erwten (ach, natuurlijk, het waren Turkse spliterwten, die zullen anders geweest zijn), en soepgroenten (zo'n selderijknol en zo'n winterwortel in blokjes snijden is hard werken hoor...) En bij de andere slagerij varkensvlees en worst... Een pootje, krabbetjes, karbonaadjes, een dikke schenkel...een worst..En roggebrood en katenspek, dat hoor je erbij te eten.
En naar de dierenwinkel voor speelmuisjes.... Ik heb meteen maar een warm mandje voor Maumau gekocht.
De boodschappenwagen was weer zwaar en ik was heel blij toen ik weer thuis was. Want ik was zo moe dat ik onderweg bij moeders', in ons Chinese restaurant, maar een vegetarische loempia heb gehaald, dat is voor mij een hele groentemaaltijd met een korstje. En een portie (vier stokjes) saté in pindasaus. Heb ik toch meteen lekker gegeten bij thuiskomst!
Ik heb de soepingrediënten maar even opgeborgen. Geen energie meer en de computer vroeg ook veel aandacht...Daar kan ik me lekker bij ontspannen toch? Nee, van een slaapje kwam niet veel. Over slaapje gesproken. Maumau ligt breeduit op de bedbank....... ik kom bij hem liggen en hij vouwt zich achter mijn knieën op. En ligt doodstil tot ik weer opsta. 's Avonds ligt hij daar ook, op het dekbed natuurlijk, tot het hem verveelt en hij het voeteneind opzoekt... waar ik hem in de ochtend terugvindt. Het is een heerlijke kater... met een heleboel praatjes, ja, af en toe kletst hij me de oren van het hoofd en ik maar terugpraten op een soort babytoontje... waarop hij dan weer uitgebreid antwoord geeft. Op verschillende toonhoogten, met allerlei geluidjes, alsof hij echt 'praat. Als hij slaapt, heeft hij soms een levendige droom, dan kletst en schreeuwt hij ook alsof het een boze droom is waaruit hij schreeuwend, met een schok, ontwaakt en opspringt. Dat heb ik alleen nog maar vroeger, bij onze hond gezien...
Ja, ik gedraag me als een oude dame, ik weet het. Mijn Maumau heeft een goed karakter, is alert (al slaapt hij momenteel heel veel), is goed opgevoed en gehoorzaam en heeft goede manieren. Knoeit niet met eten en niet bij de kattenbak... Een echte kater, die ook graag dwingend is... ja.. dat mag dus niet ...
In mijn boek Twee vrouwen en een Jas heb ik iets verteld over mijn jaren in de Martha Stichting, het kindertehuis waar ik als onderduikkind binnen kwam. En dat ik pas een jaar of 11 later mocht verlaten. Leuk dat ik nu weer iemand ontmoet heb die daar ook zo lang gezeten heeft. En die ook herinneringen heeft aan vroeger en in staat was een groepje bijeen te krijgen van deze 'kinderen'.Een leuk contact, temeer omdat hij lid is geworden van onze mailgroep. Die Martha Stichting is een verhaal apart. Sommige 'kinderen' van toen hebben het er best naar hun zin gehad... anderen hebben nog steeds nachtmerries uit een tijd die meer dan 50 jaar achter ons ligt. Ik zelf behoor tot die laatste groep mensen. Nachtmerries heb ik niet meer, maar prettige herinneringen moet ik echt uitgraven, die liggen diep verborgen. Maar dan, hoeveel kinderen van toen hielden goede herinneringen aan de kindertehuizen van toen?! Je komt er nooit vanaf. Net zomin als je loskomt van de familie waarin je opgroeide.... je broers en zusters. Dan heb je er vaak ook goede gedachten bij, maar ook nogal eens minder goede. Mijn eigen verleden is niet zó positief, om het vriendelijk uit te drukken.
Da's ook een leuke uitdrukking, zeg... Met het woord uitdrukken heeft de Nederlandse taal ook iets bijzonders..;-))) Ja, laat maar bovenkomen, dat woord en zijn betekenissen. ;-)))
Morgen is het februari. Om maar even een ander onderwerp te kiezen. En ik heb een paar keer de zon gezien. Dat is heel bijzonder in deze tijd van het jaar. Normaal is dat een grijs en nat seizoen. Na de koude witte weken waarin ik geen stap buiten de deur kon zetten is dit zachte grijze weer een enorme opluchting. En nu ik af en toe weer naar buiten kan en de zon soms de dakranden van de huizen aan de overkant raakt, zit ik met een beetje opwinding te wachten op het moment dat de zon bóven de daken uitkomt, dus ook in mijn huisje gaat schijnen... En misschien kan ik Maumau dan ook mee naar buiten brengen. Dat heb ik geprobeerd.. mijn lieve vriendin M. stuurde een tuigje... maar Maumau raakte totaal in paniek, ik moest het tuigje zelfs losknippen en het heeft meer dan twee dagen geduurd voor hij me weer helemaal vertrouwde. Dus hoe ik hem nu buiten moet laten wennen en zijn territorium leren kennen? Al mijn vorige katten hebben zó geleerd om buiten te zijn. Ik denk dat ik het er met echt mooi weer maar eens op waag en samen met Maumau naar buiten ga..
Zo, dit was weer een blogje dat dichter bij mijzelf bleef...
