Als het nou zo zou zijn dat de tijd leek stil te staan omdat buiten alles al dagenlang stil en grijs en wit is, dan kon ik mijn dagen, net als Maumau mijn kater, slapend doorbrengen. Maar ik zal je vertellen dat ik nog steeds geen tijd genoeg heb. Alleen tikken, slaapjes doen, eten, lezen... en vooral denken, naast al die kleine huishoudelijke klusjes die gewoon doorgaan... Al die kranten die ik doorworstel, trachtend me een mening te vormen over zoveel verschillende onderwerpen, dat is hard werken hoor, vergis je niet.
Wat moet een mens denken van de uitingen van die Japanse Minister Aso (ja zo heet hij werkelijk) die ouderen oproept om maar gauw dood te gaan, want het oud en ziek worden legt een te grote claim op de zorgkosten.... Wat is dáár anders dan hier, behalve dat het niet hardop gezegd wordt, maar de mensen gewoon hun zorg ontnomen wordt...... Het is nog in de adviesfase, maar het gaat wel door, want de protesten klinken niet hard genoeg en de hoofdredactionele commentaren gaan over andere zaken. Nog één klein debat, en de pil van Drion is erdoor... let op mijn woorden. Niet uit humaan oogpunt, maar puur uit economisch gewin. Men gaat dan bekijken wie er allemaal de 65 jaar gepasseerd is en die krijgt op zijn best een kaartje of een formulier thuisgestuurd dat de identiteit moet bevestigen en waarop je ja dan nee kunt invullen om de 'pil' af te halen dan wel thuisbezorgd te krijgen van de apotheek.
De film 'Soylent Green' speelt in 1922, nog maar negen jaar van nu.... en daarin is het al een normale werkelijkheid geworden om vrijwillig 'naar huis' te gaan.... Het is zó'n gruwelijk vooruitzicht - die maatschappij die niet meer humaan kan functioneren, die alleen in termen van economie kan handelen, en leeft, dat je gaat denken dat oorlogen en ziektes om bevolkingen uit te dunnen altijd bestaan hebben en moeten blijven bestaan, want dat is humaner en beter voor de mensheid als geestelijk wezen. Ware het niet dat ook de nieuwe oorlogen zo ongehoord gruwelijk zullen zijn dat misschien de mensheid als geheel er niet ongeschonden doorheen komt. Laat me dus maar ophouden met denken.... het leidt tot niets goeds.
Vanavond was op Nederland 2 het debat over vertrouwen in de zorg. Dat heb ik dus niet meer. Niet meer in cardiologen in elk geval. Ik had een 'zwaar' hartinfarct in 1995-'96. De doktoren en de verpleging hebben echt groots werk verricht om me weer in leven te krijgen. Ik had er indertijd dit stukje over geschreven: Je kunt houden van een infusomat FM, een soort regelding voor infusen. Die van mij maakt het vertrouwde snor- snurkgeluidje van mijn kat, met een zuchtje er achteraan. Het is me dierbaar geworden, dat machientje. Een miniem stukje thuis in de grote machinerie van een afdeling hartbewaking.
Het personeel hier? Dat verdient de Grote Ericaprijs voor menslievend gedrag en Wonderbare resultaten. Of een soortgelijke prijs of diploma.
Zo de kop is eraf. Morgen vertel ik wat ik hier doe.
“Iiiiiiiiii” gilt mijn ziel die stukje bij beetje door mijn neusgaten naar buiten geperst wordt. Een enorm gedreun, het heelal dat implodeert en explodeert en alle cellen van mijn lijf tot atomen uiteen doet vallen. Vanwaar die pijn, waar ben IK. Laat me toch gaan láát me toch, smeek ik. Het wordt genegeerd. Steeds weer voel ik stukjes mij verdwijnen. “Daar ga ik weer”, kan ik uitbrengen; één keer? Twee keer? Dan, met een allerlaatste dreun verdwijnt in een letterlijk ondraaglijke pijn mijn lijf en mijn ziel en ik brul het uit voor ik voor de allerlaatste keer deformeer, volledig desintegreer. Wat overblijft is een zwakkloppend hart, dat met tedere zorg omgeven wordt en ondanks zijn A-ritmiek in een paar dagen gebracht kan worden tot een meestal regelmatig en ritmisch kloppend hart.
Ik weet dat mijn lijf het bed benat, ik heb er geen macht over. Het wordt gekoppeld aan machines die de ademhaling en de hartkloppingen volgen en aan infusen die het leven terug moeten brengen. Ik weet dat het allemaal gebeurt. Maar mijn ziel (?) zwerft nog in stukjes rond en kan zichzelf niet vinden. Een dienstdoende vrouwelijke dokter zegt véél later, dat ze me niet heeft kùnnen laten gaan, omdat ik op dat moment in de hel zat.
Achteraf kan ik zeggen dat ik me al een tijd niet helemaal mezelf voelde. De actieve vrolijke ik werd een beetje een amechtige, veel te gauw moeie vrouw, die weinig zin meer in liefde en leven had.
Die ochtend “valt” het kopje koffie met shaggie niet goed. Pijn op mijn borst, een soort kaasschaaf die er aan de binnenkant over gehaald werd. Pijn in mijn armen, niet te beschrijven. Kan nog nèt de dokter bellen, de deur openzetten en op bed gaan liggen. Heel erg ziek laat ik me onderzoeken, een spray onder de tong geven (ik heb verdorie homeopathie voor dit soort gevallen in huis) en de ambulance bellen. Terwijl de broeders me op de brancard tillen en inriemen voel ik mijn geest vrijkomen. Van de rit naar beneden of met de sirene naar het ziekenhuis weet ik niks. Vloog ik mee naast de wagen? Ik word pas weer lichaam + ziel als er mensen over me gebogen staan en direct daarop de eerste inslag van een kernraket in mijn hele wezen. BOEM en iiiii.
Dat was toén... En elke hartpatiënt weet wat een rottijd er volgt als je weer moet revalideren. Zeker als je weet dat je bijna een kwart van je hart verloren hebt bij dat infarct. Goed, we zijn er doorheen gekomen. Ik ben zelfs verhuisd enkele jaren later. En kwam dus in een ander ziekenhuis, bij een andere cardioloog terecht. Niets dan lof voor ook deze bekende cardioloog, Dr. Ron van der Wieken. Maar toen hij met pensioen ging kwam er een ander. Een dr. Somsen. En die vertelde me al bij het tweede bezoek dat ik niet meer terug hoefde te komen maar wel elke vier weken naar mijn huisarts moest voor controle. Mijn dochter en ik waren verbijsterd... nadat we even stilgeslagen waren vond er een behoorlijk twistgesprek plaats... ik hoefde niet meer terug te komen??? Maar moest wel elke vier weken naar de huisarts? Waarom wilde hij van mij als patiënt af???? Hij werd erg onaangenaam, zacht gezegd...
Enfin, we zijn heel boos weggegaan om niet meer terug te komen maar hij riep ons nog wel na: 'Maar je hebt een verdikte hartspier!!....'. Hè??!! Dat betekent voor een leek dat je zomaar dood kunt blijven.... En hij vond eigen controle niet meer nodig? We hebben een klacht ingediend bij de Patiëntenraad die het uitzocht. Dr.Somsen moest excuses aanbieden. Schriftelijk. Niet dat dit het vertrouwen teruggebracht had.... Maar hij heeft nooit iets van zich laten horen.
Mijn huisarts verwees me naar een ander ziekenhuis, het BovenIJ-Ziekenhuis in Amsterdam Noord. (ik begin verdorie weer te trillen als ik dit opschrijf...) En een paar keer ben ik heel plezierig gecontroleerd door de cardioloog daar. Ik heb de heel vervelende narigheid dat bloeddruk opmeten een foltering voor me is en dat het steeds erger wordt. Indertijd ben ik opgehouden met de mammografie eens in de zoveel tijd omdat het zo erge pijn had dat ik er nog dagen nadien last van had. Bloeddruk opmeten was dus zo erg geworden dat ik kreunde en lag te trappelen van de pijn bij een machinale meting. De cardioloog moest het dus handmatig doen en inmiddels had ik op internet geleerd dat als het maar langzaam en zorgvuldig gebeurde het wel te harden was. Misschien een vorm van lichte fibromyalgie?(zie op wikipedia )
Maar mijn cardioloog deed het 'even tussendoor' met haast. En toen ik me niet meer kon inhouden zei hij alleen: "Kerm niet zo' en met een lachend gezicht. Ik neem aan dat hij niet beter wist. Hoewel hij had moeten weten, naar mijn mening. Maar ik was zó vernederd dat ik ook daar geen vertrouwen meer kan opbrengen. En geen nieuwe afspraken heb gemaakt. Controle maakt me toch niet meer gezond en ik vind dat ik op mijn leeftijd toch al niet mag mopperen over mijn gezondheid. Dus bespaar ik de regering een heleboel geld door niet meer een ziekenhuiscontrole te laten doen. En de eigen bijdrage in het ziekenfonds voor mijn medicijnen is zo hoog geworden dat ik ook daar geen dure klant meer voor ben. Ik heb dus mijn bijdrage geleverd aan een oplossing van de crisis. ;-))
Een tot tevredenheid en rust stemmend gevoel. Ik hoef nergens meer achteraan te gaan.
