Il est cinq heures, Paris s’ eveille……,

dacht ik vanmorgen om 5 uur en besloot maar op te staan.
Een doorwaakte nacht is geen drama, maar je wordt er zo ongedurig van. Dan houd ik het niet uit in bed. Om vijf uur was het dus welletjes en ben ik maar aan de gang gegaan.
Inmiddels is poes Pika ook ontwaakt en heeft zich poezig uitgerekt. Ze heeft eten gehad en zit nu zo naast het toetsenbord dat ik haar bij elk gebruik van de muis moet wegschuiven. Maar ze laat zich niet wegjagen.

De afgelopen dagen waren grauw en grijs. En vandaag zal het niet beter zijn. Ik heb het lichtscherm maar weer tevoorschijn gehaald dat ik deze verjaardag van mijn dochter gekregen heb.

Een paar dagen niet geschreven….ik weet het. En ik heb de mogelijkheid tot reageren weer weggehaald. Het is niet leuk als je als commentaartje te horen krijgt dat je een parasiet en een kakkerlak bent omdat je de jaren dat je door je oorlogstrauma’s was ‘afgekeurd’, hebt gebruikt om toch nog zo veel mogelijk voor andere mensen te kunnen betekenen.
Het is dat ik de persoon die dat doet, wel ken, ook van naam… maar toch blijft het een demotiverende, want onverdiende schok. Maar ze blijft wel lezen.

Maar goed, zucht… de dagen worden korter, de donkere dagen voor Kerstmis zijn begonnen en die zijn letterlijk donker. Hier brandt de hele dag licht, boven mijn ramen hangt de vloer van een groot balkon. Dat neemt veel licht weg. En als de zon nog gaat schijnen blijft die achter de huizen aan de overkant, want ik heb een benedenwoning. Dat zonnetje komt pas begin maart weer tevoorschijn. Toch mag ik niet mopperen… want ik heb een tuintje. En kijk uit op de grotere tuin.

Het zijn verder ook saaie dagen. De boodschappen moeten gedaan worden, maar als dat niet het geval is heb ik ook geen reden om lekker naar buiten te gaan. Wandelen zou moeten ja. Maar de energie is er even een beetje uit. Niet om te tikken en daar gaat dan een groot deel van de werkzame uren mee voorbij.
Als de gemiste slaap me vandaag niet overvalt wil ik er vandaag weer op uitgaan. Je weet wel: hoofd leeg – benen zwaar…

In mijn archief vond ik een al oud versje dat ik ooit gemaakt heb en hier veilig wil stellen. Literair van weinig waarde, maar op een andere manier misschien toch wel:

Als ik geleefd heb, maakt het dan verschil
dàt ik geleefd heb?
Heeft het voor anderen ook verschil gemaakt
hoé ik geleefd heb?

Hèb ik geleefd? Gegeven en ontvangen
heb ik meer dan alleen geduld -
ook liefgehad?
Ja, ik leed lief, meer dan ik géven mocht

Misschien dat de warmte van die liefde
de herinnering langer doet nagloeien…
Want herinnerd blijven is één doel van leven.
Een ander doel is iets na te laten dat zonder

jou niet bestaan had, dichtbij of veraf. Want:
Wie een mens doodt, doodt een wereld en
Wie een mens redt redt een wereld en
Wie mensen liefheeft geeft warmte aan een wereld.
------------------
Nouja, voor wat het waard is dan maar…;-)

Komt het nou omdat ik oud geworden ben, dat ik de acties waarvan ik vroeger vond, dat ik daaraan moest meedoen, nu zo relativeer? Eh… wat een lelijke zin is dit… Nou, toch maar laten staan.
Ik denk hierbij aan de acties in Duitsland tegen het vervoer en het opslaan van kernafval. Je kunt willen dat het niet gebeurt, en het allemaal zo lang mogelijk ophouden. Maar het gebeurt toch wat je ook doet. Waarom dan op deze manier actievoeren?
Heeft het niet meer zin om ver te voren te protesteren en ook schriftelijk actie te voeren? In ons land bij voorbeeld tegen vreemdelingenhaat en homofobie, tegen antisemitisme en milieuvernietiging. Ik vraag me af of schriftelijk overal je mening neerleggen op elke manier die onze tijd maar biedt, niet meer invloed heeft dan de manier waarop nu nog steeds ‘Aktie – Aktie’ gevoerd wordt. Soms op zo’n manier dat de M.E. erbij moet komen en gewonden kunnen vallen. Soms alleen in bijeenkomsten waar verder niets gebeurd dan wat toespraken houden en dan gaan de mensen weer naar huis… Is dat wel zinvol als je weet dat je op deze manier toch het onderspit moet delven?
Of is actievoeren (zoals bij voorbeeld door krakersgroepen), een spel dat tussen mannen gespeeld wordt in plaats van echt oorlog te voeren. Het lijkt er soms op he. Ik vraag het me echt wel eens af. Helemaal mee eens, alles beter dan echte oorlog ja.

Enfin, dit zijn van die gedachtenkronkels die in een nacht zonder slaap zo door je hoofd spelen……

Het Ziekenfonds en de zorgverzekering

Vanmorgen een email van de Consumentenbond. Ben ik natuurlijk erg blij mee, jullie ook toch?
Maar is het nou alleen maar mijn eigen gevoel dat de bond het allemaal beter weet dan ik? Natuurlijk hebben zij de deskundigen op velerlei vlakken in huis. En natuurlijk kunnen zij uitrekenen waar ik het goedkoopste uit ben. En vaak kunnen we er goed gebruik van maken.
Maar er zijn onderdelen waar wij ouderen op een andere manier denken. Denk ik. Wij zijn bij voorbeeld al tientallen, soms vijftig jaren verzekerd bij dezelfde verzekeraar. Daar voel je een soort trouw bij. Misschien heel eenzijdig, maar toch.
Kijk nou naar Agis. Dat maakt nu weer deel uit van de Eurekogroep, waar ook Achmea toe behoort. Was dat indertijd ook de bedoeling trouwens, toen Europa, i.c. Mevr. Kroes wilde dat ze meer zouden concurreren? Omdat de consument er beter van zou moet worden.
In die tijd ontstond een stortvloed aan zorgverzekeringsmaatschappijen. Het heette ook geen ziekenfonds meer. En de prijzen gingen maar omhoog. De tijd dat de verzekeringsman zijn centjes kwam ophalen, lag toen al eeuwen achter ons. Onze Ziekenfondspremie werd rechtstreeks van ons loon afgehouden. Zoals gisteren op tv werd uitgelegd werkten we een week per jaar voor ons ziekenfonds. Nu werken we een maand per jaar voor onze zorgpremie...... Mevrouw Kroes, hoeveel zijn we erop vooruitgegaan dan?
Maar goed, terug naar Agis. Zoals zoveel ziekenfondsen vroeger, waren ze ontstaan als solidariteitsfonds. Als er iemand ziek werd moest men met elkaar de zorg voor de kosten dragen. Zoiets. Agis heette toen nog St. Luidina, zat voornamelijk in het Utrechts en was een R.K. fondsje, dat zonder winstbejag eerlijk beheerd werd ten behoeve van arme zieken. Ik was toen jong, kreeg verkering met een R.K. jongen en werd min of meer vanzelfsprekend lid van St. Liduina. Van linkse of rechtse politiek had ik toen nog geen benul.
Ineens heette het fonds Anova.... Een regionaal ziekenfonds samen met Amsterdam en Omstreken. Natuurlijk bleef ik toen bij Anova.
Ongemerkt werd het na 2003 ineens Agis. Agis Zorgverzekeringen. En toen merkte ik dat het geen gewoon Ziekenfonds meer was, waar je de ' man van het fonds' kende.... maar een groot centraal en onpersoonlijk kantoor met een helpdesk. Een HELPDESK....!!
Toch bleef het in het diepst van mijn ziel ' het ziekenfonds' . En goedkoper of niet, net zomin als van je oude verzekeringsman (die allang niet meer bestaat) loop je weg van je ziekenfonds. Misschien is het niet goedkoper dan de andere, maar het blijft je ziekenfonds.
Zeker als je er oud mee bent geworden en nu allerlei ziekten en gebreken hebt waarmee je eigenlijk zelden vergeefs bij je ' ziekenfonds' hebt aangeklopt voor vergoeding. Nouja, mijn (eigen) tanden zijn ondanks een dure verzekering niet goed vergoed. Zou moeten, ja. Agis zou trots moeten zijn op de oudjes die nog hun eigen tanden in ere houden. Nietdan??? Maar verder hebben ze het niet voor het zeggen met de vergoedingen en hebben alle zorgverzekeringen, zoals het nu heet, een zelfde soort pakket. Fysiotherapeut moet ik zelf betalen. Dat gaat niet nee. Als ik aan de rollator zou moeten komen zou ik daarvoor lang moeten sparen. Onee, dat zit niet in het ' ziekenfonds' ....
Ach, laat ik maar bij mijn oude St.Liduina ... eh.... Agis... onee, Eureko, blijven..... Dat is minder verwarrend........
(Met dank aan Wikipedia)


Afgezien van ‘ het’ in mijn onderrug gaat het wel weer vandaag. Dank je wel. En dat laatste gaat ook wel weer voorbij.

De zondag weer voorbij.

Deze dag is ook weer voorbij. De gordijnen zijn gesloten, de lampen branden en de deuren zitten op het nachtslot. En schoongewassen zit ik in mijn pyjamaatje nog even bij de tikmachine om de dag door te nemen.
Gaan er nog meer clichés in één zin?

Na een heel emotionele en daarom doodvermoeiende vrijdag heb ik twee dagen nodig gehad om mijn evenwicht weer een beetje te vinden.
Hoewel het allemaal zeker niet persoonlijk was had ik vrijdag het gevoel dat ik mijn moeder en vader en mijn eigen leven moest verdedigen tegenover Joods Maatschappelijk Werk. Het ging om uit te voeren regels i.v.m. mijn pensioen en alles liep niet zoals ik gehoopt had. Gelukkig was mijn dochter bij me, als rots in de branding mag ik wel zeggen. Want de emoties gierden door me heen. Het verleden kwam weer met volle kracht boven en de rillingen liepen door me heen. Dit is niet de plek om het helemaal uit te leggen, maar vrienden en bekenden weten er oppervlakkig wel wat van. De Jahzeit van Jacob was net voorbij en de emoties daarvan waren nog niet verdwenen
De verjaardagen van twee lieve oude vriendinnen zijn potdorie vergeten door dit alles. Kom ik net achter.
Maar goed, terug... Dochter en ik zijn gaan lopen, nadat we de tram naar de Albert Cuypstraat genomen hadden. Tot onze verbazing hadden we de hele straat voor ons zelf, want er was geen markt.....De markt die zeven dagen per week open is had nu alles netjes opgeruimd vanwege de storm, die de tentjes en koopwaar door de straat zou hebben gewaaid. Hier en daar stond een eenzaam tentje....Tja, het is allemaal verdienste die de kooplui mislopen door het weer. Zelf had ik het gevoel nog steeds dat het goed bij mijn innerlijk pastte.
Onzeker op mijn benen, beetje bevend nog van alle emoties liep ik met dochterlief door de lege straat. Hier en daar een (natuurlijk wel) open winkel in. Bij de Eurowinkel zijn we naar binnen gegaan, even rommelen tussen de verkooptroep die de winkel verkoopt. Wel leuk hoor, om dat te doen. In elk geval heb ik een tasje met spulletjes voor de verjaardag van weer een andere lieve vriendin gevonden....
En in het grote, bijzondere Turkse restaurant zijn we gaan eten. Tapbiertje erbij, dochter een alcoholvrij bier.... Een echt heerlijke Turkse linzensoep met brood vooraf. Soep ging er goed in... En als maaltijd alleen een schaal borrelhappen voor twee personen. Pff, dat was meer dan we opkonden. Turkse borrelhappen zijn anders dan Nederlandse. ;-) Maar dochter trakteerde. ;-)
Door dit alles was ik weer wat met mijn beide voeten op de aarde gekomen gelukkig. We hebben toen maar de tram naar huis genomen waar nog een en ander op haar te wachten lag....
Maar of door de vermoeidheid van de emotionele dag of door het gekwek van moeder en dochter toen we eenmaal weer gewoon achter twee en koffie zaten.... ze heeft mijn lekkere, diepgevroren maaltijdsoep vergeten.....;-) Leuke reden om terug te komen ja.

De nacht tevoren had ik al (van de komende spanningen?) niet geslapen... nouja, vanaf een uur of 5 tot 9 alleen en de nacht van vrijdag op zaterdag was niet veel beter. Gelukkig heeft de zaterdag en de zondag en de nacht daartussen alles goed gemaakt.
Gisteren en vandaag ben ik nergens aan toegekomen. Twee dagen helemaal niets gedaan dan van de ene stoel naar de andere gelopen en gezeten. Voor de afwisseling in de vroege avond een paar uur geslapen. De zenuwen zijn nu wel weg. Maar het rotgevoel is nog niet gesleten. Bovendien is ' het' vanmorgen in mijn onderrug geschoten.... dus loop ik als het oude vrouwtje dat ik zou zijn als ik vijftig jaar eerder geleefd had.
Zo'n wastekening van een oude kromme vrouw met een stok en in schippersvrouwenkleren hangt in mijn keuken.
Het voorland dus misschien. Achnee, dit kwaaltje heeft iedereen weleens, dat gaat wel over.
Maar goed, dit was weer een niet-vrolijk of opgewekt blogje.
Morgen beter. Hand op mijn hart.