En opnieuw heeft het te lang geduurd

Voor ik weer schrijf. Dit gaat niet de goede kant op hoor Erica.

Het is nu zaterdagavond en volgens mijn programma was het laatste blogje woensdag geschreven. Dus moet ik nu terughalen wat er donderdag en vrijdag gebeurde.

Donderdag was de tuinvrouw dus hier. Het is een leuke meid, die flink kan werken in de tuin en er dan ook een grote beurt van gemaakt heeft. Nog één keer denk ik, en dan is de tuin klaar voor de winter. Het verschil is nu al zó groot. De potten met de nog goede planten staan netjes opgesteld tegen de muur, de planten die gesnoeid moesten worden ronden het terras aan de zijkant af. De struiken zijn ook, waar mogelijk, gesnoeid. Het deed me wel even wat toen het armetierige roosje ook kort gesnoeid werd. Die heeft dit jaar twee felroze rozen opgeleverd, meer niet. Maar die waren dan ook opvallend en groot. Zeker als je bedenkt dat het een paar jaar geleden een mini-potroosje was. Nu hij goed teruggesnoeid is kan hij volgend jaar misschien beter bloeien. Er zijn twee grote grofvuilzakken met tuinafval van mijn minituintje afgekomen. En nòg is dat niet alles. Heerlijk om te zien dat het nu toch gebeurt, al kan ik het zelf niet meer. Wat niet betekent dat ik niet meegeholpen heb. Dat samen werken is ook heel leuk. Alleen tja, werk naar kracht hè.
Verder was er F. die me min of meer onder druk heeft gezet om de goedkope aanbieding van een Xiron platenspeler te kopen. Nog geen drie tientjes, en als ik hem zou kopen zou hij er de helft van betalen en kreeg ik zijn dubbele platen van Rubinstein er voor niets bij. Vandaag ben ik bezweken en heb hem gekocht. Nu nog een plaatsje maken. Er zit een usb-aansluiting bij, maar ook een gewone elektrische stekker. Ik laat hem nog even staan. Al heb ik nu grote zin om ook de oude grammofoonplaten die ik zelf nog heb, op te zetten….Komt nog wel.

Er had een oproep in de stadsdeelkrant of het Parool gestaan of mensen die een idee hadden hoe de stad ook in de winter aantrekkelijk voor onze stad kan zijn, zo’n idee wilden insturen. Dat hoef je me maar één keer te zeggen. Want ik had vele ideeën. O.a. de binnenkomst in de stad. Een of andere vroegere wethouder vond al die vlaggen rond het Centraal Station maar slordig staan, en verbood ze. Kille en kale boel werd het daardoor. Ik pleitte dus voor herinvoering van al die vlaggen.
Uit bezuiniging werden de meeste gebouwen, die ’s avonds en ’s nachts in de floodlights stonden, in het donker gezet. Dat maakte de binnenstad, en dat is vooral in de winter unheimisch, zoveel donkerder. Mijn pleidooi was, nu de leds de verlichting zoveel milieuvriendelijker en goedkoper konden maken, die floodlights in ere te herstellen.
Ook de verlichting van de oude en mooie bruggen hadden in de afgelopen jaren geleden onder die bezuinigingen. Met de ledverlichting was het mogelijk ook dit weer in ere te herstellen.
En vorige jaren waren ook de kale boompjes op de pleinen ontdaan van hun miniverlichting.
Het was altijd, net als de bovengenoemde zaken, zo’n feeëriek gezicht, al die verlichte boompjes op de pleinen, zo zelfs dat mijn bezoekers hun adem inhielden als we een plein betraden op een winteravond.
Het is fijn dat ik nu een brief kreeg, ondertekend door Mr. Cohen himself en dat er een zo positief antwoord uit het gemeentebestuur is gekomen. Men wil al die dingen onder de loep gaan nemen. En misschien nog meer. Ik ben heel benieuwd.

Gisteren, vrijdag, fysiotherapeut. Etienne is aan het afbouwen en heeft me oefeningetjes meegegeven. Die voer ik nu maar uit voor ik opsta en voor ik ga slapen. Het moet de gewrichten wat meegaander maken. Dit was een superkorte sessie hoor.
Omdat ik nog wat boodschapjes moest doen daarna de tram weer genomen. En o.a. mijn voedingssupplementen aangevuld en daarna een cappuccino gedronken op het terras beneden in de Kalvertoren bij de Hema. Lekker even mensjes kijken. En mijn hart vasthouden.
Bij voorbeeld: naast de roltrap gaat de lift in de Kalvertoren onophoudelijk naar boven en naar beneden. Maar er blijven ouders die hun kinderen IN de wandelwagen zittend, met de roltrap naar beneden brengen. Het hoeft maar één keer fout te gaan. Ik, eigenwijze oude dame dus, sprak zo’n vader aan (moeders doen hetzelfde hoor), wees hem op de lift en vroeg waarom hij toch zo levensgevaarlijk met zijn kindje in de wagen met de roltrap ging. ‘Omdat hij anders zo lang moest wachten’… En daar waag je dan je kind aan…
De duifjes op de Dam zitten daar niet allemaal meer. Een aantal is neergestreken in de Kalvertoren en hoe ze daar aan hun kostje moeten komen is mij een raadsel. Tenzij ze na sluitingstijd van de winkels gevoerd worden door het winkelpersoneel van de Horeca.
In Wenen zitten de mussen op je tafeltje als je Kaffee mit Kuchen gebruikt op een terrasje. Maar hier moet je oppassen dat er geen duiven op je tafeltje neerstrijken.
Ik hou niet van die stadsduiven. Ze worden hier niet voor niets vliegende stadsratten genoemd. Zouden ze er niet de oorzaak van zijn dat de kleine vogeltjes, zoals de mussen, niet meer in de stad voorkomen? Spreeuwen vind je nog wel hier en daar, zij het niet dáár. En hoe vaak hebben ze geen ziekten bij zich, of duivenluis… Ik jaag ze altijd weg. Ben dus duifonvriendelijk te noemen ja.

Voor mensen die de Kalvertoren in de binnenstad van Amsterdam niet kennen: het is een winkelcentrum, of zoals het tegenwoordig heet een shoppingmall. Een soort klein Babylon, zoals dat in Den Haag bestaat. Het is een, oorspronkelijk, drie verdiepingen tellend gebouw. Rondom winkels van allerlei soort, Verbonden door roltrappen en een lift. En uitgangen op de begane grond naar verschillende kanten. Maar in het onder straatniveau liggende gedeelte, de Hema en H&M, heb ik alleen de gewone trap van de Hema als nooduitgang gezien. Er zullen op de eerste en tweede verdieping ook best nooduitgangen zijn, maar die heb ik nergens gezien en die staan ook, bij mijn beste weten, nergens aangegeven. Kijk, als je rustig op een benedenterrasje daarnaar kunt zitten kijken komt vanzelf de inspiratie om daar wat mee te gaan doen.

Vandaag, zaterdag, een dag zonder vaste afspraken, de eerste in twee weken. Het is me niet meer mogelijk om meer dan één afspraak per dag na te komen. Daarna is de energie op.
Dus vandaag zo vroeg mogelijk naar de kapper. EINDELIJK WEER EENS. En met een keurig koppetje na een uurtje of twee weer naar buiten. Dat voelt goed. Inderdaad, als je haar maar goed zit en kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper…het klopt hoor.
Lopend terug gegaan en zoals ik al schreef ben ik bezweken voor de aandrang van F. om die platenspeler te kopen. Ik had de allerlaatste!!! En ze hadden niet verwacht dat ze allemaal verkocht zouden worden, zo véél hadden ze ingekocht.

Morgen naar mijn dochter!! En samen terug, waar J. de computer verder op orde gaat brengen. Neef F. heeft gezorgd dat alles hier klaar ligt, dus ik heb goede hoop dat ik na morgen ook weer ppsjes kan gaan versturen, en dat de andere zaken ook weer goed gaan. Zoonlief heeft een groep op hyves. Daar ben ik door hem lid van gemaakt. Maar ik moet wel weten hoe dat werkt om er iets mee te kunnen gaan doen nietwaar?!

Zo, nu ben ik weer helemaal bij, geloof ik.

En deze dag komt niet meer terug.

Vandaag schreef ik naar mijn lieve mailvriendin M.: Na deze dag komt de volgende..... En deze dag komt niet meer terug. Steeds, elke avond weer, realiseer ik het me: weer een dag voorbij.. Een poos geleden nog wilde ik nadenken over wat ik die dag gedaan had dat de moeite waard was... tegenwoordig voel ik een beetje opluchting dat de dag die was, weer geweest is.
Ik schrijf het liever op, dan beklijft het beter.
Het klinkt een beetje vreemd, maar als ik zelf maar weet hoe ik het bedoel… dat ik moe ben en rust wil, bij voorbeeld.

Gisteren was het dinsdag. Dat betekent lunchen met J. Dus even vlug verse broodjes gehaald en koffie gezet en gezellig gegeten, waarna er weer opgewekt gekletst werd… Dacht ik. Maar J. had een film bij me gezien die hij graag wilde hebben en die heeft hij dus, zij het met wat moeite, van een nieuw programma van mijn nieuwe computer gekopieerd. Dat kostte wel tijd ja. Maar die was er in overvloed. Toen ik J. had uitgelaten dacht ik even te gaan liggen. Dàcht ik…. Maar ik kan zoveel denken als ik wil, ik heb buren om rekening mee te houden. En een woningbouwcorporatie die het beste voorheeft met dit huis. Het valt onder Monumentenzorg, dus er mag niet teveel aan vertimmerd worden. Maar men vergaderde in het kille atrium… zagen ze meteen dat daar wel verwarming nodig zou zijn..;-)) over diverse dingen. In de tijd dat men daar bezig was over ons te beslissen (goede bedoelingen hoor) waren er diverse telefoontjes af te wikkelen dus toen ze dáár klaar waren en ik het elektrische snoer dat ze nodig gehad hadden, kon opruimen, was het ècht de hoogste tijd voor een slaapje..Anderhalf uur slaap, dat had ik echt wel nodig en ik werd rond etenstijd wakker…. Neef en sysop F. belde, was onderweg met de nieuwe Epson all-in-one scanner etc.. En daar was dik twee uur mee gemoeid..Ik geniet altijd als ik hem zie glimmen van plezier als hij een ander kan helpen en een plezier kan doen. Maar het was zoveel werk nog dat het parkeerkaartje afliep toen hij opstond… om de volgende keer het werk af te maken. Want begrijpen doe ik er natuurlijk niet veel van. Ik ben dat aapje dat kunstjes moet aanleren. Ofwel, ik moet leren met deze dingen om te gaan en ze goed te gebruiken, maar snappen wat er dan gedaan moet worden is er niet bij. Wel het aangeleerde kunstje dat dan nodig is.
Dus laat aan de maaltijd. Ik heb altijd wel kant-en-klaar maaltijden in huis dus de keus was gauw gemaakt. Boerenkool met lams-filélapjes.
En daarna als een zombie in bed gekropen……

Vandaag woensdag…… Dat betekende op tijd naar mijn suikertante.. . ofwel de suikerzuster ofwel de diabetes-verpleegkundige. Het lopen gaat nog steeds niet pijnloos, maar het gáát. En daar ben ik toch wel heel blij om. Behalve als ik bij de suikerzuster de trap op moet;-(
Suikertante onderzoekt me dus eens per drie maanden.
Bloeddruk goed laag.
Suiker: prikje in de vinger…. Was te hoog ondanks alle moeite van de afgelopen tijd. Dus een half pilletje erbij. Ldl-cholesterol (het verkeerde cholesterol) bleek iets te hoog. Het goede cholesterol mag wat hoger zijn en heet hdl. Maar mooi wel ruim 4 pond afgevallen. Mijn vermoeidheid is een zaak van maanden en zelfs carnitine heeft daar nog geen verandering in gebracht.
Toen ik weer buiten stond was het even nodig me te oriënteren op wat ik met de rest van de middag wilde doen. En waar ik dan heen moest gaan. Eerst maar richting tram… en daar realiseerde ik me dat er reservesleutels moesten komen voor neef sysop, dat het fruit op was en ook het fruitontbijt.. dus dat ik na de sleutelboer de tram kon nemen naar het Waterloo-plein en daar bij de Turkse jongens heerlijk en goedkoop fruit kon kopen wat ik ook gedaan heb. Grote gele pruimen en een paar blauwe pruimen. Turkse tomaten, ook een pondje, toe maar.
Maar daarmee was ik niet klaar, ondanks de zware tas fruit.
Ik moest ook nodig naar Appie, want de flessen fruitontbijt waren ook leeg.
En natuurlijk kwam ik, behalve met fruitontbijt ook met brood en boter, vlees en eieren en een reep zwarte chocola de deur uit. Hebben anderen dat nou ook? Dat je precies weet wat je halen moet en toch altijd weer met veel meer thuiskomt?
Het was dan ook met een zucht van verlichting dat ik thuis de tas afdeed: eerst zitten en de binnengekomen telefoontjes controleren (met mijn jas nog aan ja) de computer opstarten en de binnengekomen mails gelezen…. En pas toen was ik in staat gewoon mijn jas en schoenen uit te doen, mijn huisjasje en sloffen aan en ontspannen. En daarna het tweede deel van de boerenkool, ditmaal met knapperig gebakken speklapje en een bockworst met veel mosterd, soldaat gemaakt…
Maar weer kwam er niks van rusten. Want dochterlief belde en daar neem ik alle en uitgebreid de tijd voor. Zondag ga ik naar haar toe en daarna komen we samen terug en gaat ze me de broodnodige kunstjes leren. ;-))))) En de opgespaarde tijdschriften meenemen.

Tja, in dit oude leven (de duvel is oud, maar ik ook hoor) is geen dag vervelend. Zelfs niet de dagen dat ik weinig anders kan dan slapen (wat ik heel stiekem wel plezierig vind hoor, al zit ik nog met sporen van Calvinisme dat ledigheid des duivel’s oorkussen zou zijn…
Maar de actieve dagen voelen toch beter en die zijn er genoeg. Op deze manier wil ik nog wel een paar jaar doorgaan: Oppassen voor suiker en cholesterol, hart in de gaten houden, dus een goed afvoersysteem in stand houden en vooral me elke week laten masseren op die lastige heup. En niet te vergeten mijn geneesmiddelen/vergif dagelijks op tijd innemen.
Ik geloof nog altijd dat, als er geen verdere tegenvallers komen, dat de dagen voorbij doet gaan als parels aan een zilverdraad….. Als het goed gaat.

Nog even na het concert

Na een zondag zoals een zondag ooit was, werd het toch maandag. Die zondagen van laat opstaan, uitgebreid ontbijten, uitgebreid niks doen dan kranten en tijdschriften lezen tot het tijd is om weer voor eten te gaan zorgen... Er zat niks anders op, want ik heb de hele dag door een gordijn van regen moeten kijken. Beloofd was dat de middag droog zou zijn, maar ze beloven bij het KNMI altijd te veel... het werd dus pas droog toen het ook donker werd.

Maar de maandag was des te beter. Wat het weer betreft: geen druppel gevallen. en Betty kwam om mijn huisje weer piekfijn op orde te brengen. Dat gaat met veel gezelligheid gepaard. Want Betty is niet zomaar een hhh. Geen HuisHoudelijke Hulp in de gewone zin van het woord, maar méér dan dat. Wel ben ik daarna altijd moe alsof ik zelf het huishouden heb aangepakt, maar dat ligt duidelijk aan mezelf.
Dit keer was het vlug alles klaarleggen voor de avond, vlug eten, en dan op de tram. Naar het Concertgebouw. Want daarvan ben ik zojuist thuisgekomen.
Samen met dochterlief op het Podium gezeten, waardoor we het orkest van heel dichtbij maar van achteren zagen, en de dirigent in zijn gezicht. Een nieuwe voor mij. Christian Zacharias, die ook de piano voor zijn rekening nam in het Konzertstück in f, opus 79.
De andere, wat mij betreft ook perfect uitgevoerde stukken waren van Joseph Haydn de 'London'symphonie (no.104) en van Robert Schumann de 'Rheinische'Symfonie (no.3).
Deze dirigent is anders dan Jakov Kreizberg, waaraan we gewend waren. Waar Kreizberg de lachers al op zijn hand heeft als hij met opgeheven arm en aan zijn neerhangende hand zijn kleine dirigeerstokje meenemend, de trap afkomt......En zijn hele hoekige lichaam inzet om het orkest tot grote hoogten mee te krijgen, doet Zacharias het zonder stokje, met twee armen en tien beweeglijke vingers. Maar even perfect. Het minutenlange applaus bij aanvang van de pauze en aan het eind van het concert was dan ook meer dan verdiend.
Ik heb weer genoten ja. En de reis heen en terug verliep zonder moeilijkheden. Maar het is wel weer laat geworden.
Voor wie er meer van wil weten: kijk maar op www.orkest.nl
En nu ga ik slapen.