De zaterdag begon al goed, het was nog halfdonker toen ik door een enorm lawaai gewekt werd en een zwarte schim laag langs de vloer naar de tuindeur vloog....
Ik schrok natuurlijk met een luide schreeuw op.... je zult zo maar wakker gemaakt worden. De zwarte kat van de woonboot op de hoek zat angstig ineengedoken voor het kattenluik. En in de keuken lagen alle pannen over de vloer, uit het kastje gegooid door de indringer, die zich daar waarschijnlijk verstopt had. Kennelijk had ik het deurtje van het kattenluik, in een poging Pika nog een nacht en een dag binnen te houden, op zo'n manier afgesloten dat ze inderdaad niet naar buiten kon, maar een indringer dus wel naar binnen kon.
De etensbakjes waren weer helemaal leeggelikt, iets wat Pika, deftig als ze is, nooit zal doen. Die laat er altijd iets in zitten.
Met een flink kloppend hart nog van de schrik heb ik poes maar opnieuw eten gegeven en ben weer onder het dek geschoven om nog wat te slapen. De pannen kwamen later wel, die liepen niet weg.... Gelukkig ben ik een goede slaper. Mede dank zij een pilletje hoor. ;-)
Nu ligt Poes achter me op de stoel, haar antipijnpilletje is keurig naar binnen gegleden.
Gisteravond vond ik het tekstje terug op mijn webmail dat ik vroeger een tijdje gebruik, als ik door moeilijkheden mijn mail via de profider, dus via webmail, moet schrijven. Een mooi tekstje vind ik zelf:
'Laat ik mijn lamp aansteken' zei de ster. En in het midden laten of het zal helpen de duisternis te verdrijven.'
Het is eigenlijk een soort levensmotto geworden hè. ;-)
Aan de overkant van het atrium is leven gekomen. Mijn a.s. buurvrouw is bezig met zich in te richten. Het werd wel tijd ... het huis staat al maanden leeg en dat in deze tijd van woningnood in het Centrum van Amsterdam.
Buiten is het niet echt plezierig. Het waait heel hard, maar het blijft maar droog. Een paar flinke buien zouden wonderen doen.
Hadden we ooit gedacht dat we konden snakken naar een paar flinke buien? Verzoek de duvel niet, want het zal je maar gebeuren dat we de hele zomer laten verzuipen in buien. ;-)
Een paar uur later, en de boodschappen zijn binnen. Poes begroet me hartelijk en gaat voor mij uit de stoel die we voor elkaar warm houden. Sinds ze het eindelijk begrepen heeft staat ze eindelijk op als ze merkt dat ik wil zitten. Wie is hier tenslotte de baas in huis hè?!
Ja Pika natuurlijk, laat ze me meteen weten, als ze naast mijn hand op de bureautafel gaat zitten en door flink kopjes te geven mij het tikken onmogelijk wil maken
;-))))))).
Mijn a.s. buurvrouw maakt eindelijk ernst met de verhuizing. Er wordt momenteel flink gewerkt aan de overkant van het atrium. En de derde week van juni hoopt ze 'over te gaan' .... Klinkt wat dubbel, realiseer ik me. Ik bedoel natuurlijk hierheen te verhuizen.
Nu moet ik nodig de boodschappen gaan uitpakken. Maar eerst maar even een bak koffie en wat tikken.
Onderweg kwam ik een paar toeristen tegen die duidelijk liepen te zoeken. En dan ben ik nou eenmaal zo'n type dat meteen vraagt: 'Can I help you?'
Waarop het antwoord prompt kwam: 'Sprechen Sie Deutsch?' ' Nah ja, probieren Sie mal...' Dat was even omschakelen, want in 95% van de gevallen moet je in het Engels antwoorden. Maar deze buslading was dus niet-Engels sprekend. Ik heb me goed gered. Tenslotte is Duits de taal van mijn moeder geweest. Mijn Moedertaal dus. En heb ik ooit tweetalig praten geleerd. ;-) Vreemd hoe snel een mens dan kan schakelen. Tja, je woont in het centrum van deze stad en je staat DUS toeristen te woord.
Nu ga ik de boodschappen opruimen. De vis en de andijvie blijven in de keuken, de rest gaat in de koeling en de kasten.
En dan - rusten...
zaterdag 28 mei 2011
woensdag 25 mei 2011
Geen tijd om me te vervelen.....
Het is een rustige avond. Zojuist mijn avondslaapje gedaan en nu weer fit om er tegenaan te gaan. Mijn uitsteeksels (handen en voeten) geven al even aan dat het weer gaat veranderen ;-( dus heb ik ze vandaag in beweging gehouden. Mijn voeten om naar de kapper te gaan en even, hoewel vergeefs, de stad in. Mijn handen om dit te tikken. ;-)
Bij de kapper is een flinke tijd gerust om er met een keurig kapsel vandaan te komen en weer een stuk te kunnen gaan lopen. Eenmaal thuis gekomen bleek het toch ietsje teveel te zijn geweest en moest ik na de kant-en-klaarmaaltijd van krieltjes, worteltjes en gehaktballen, echt even slapen. Maar nu de week tot nu evalueren...
De afgelopen dagen waren best druk. Nadat zondag dochterlief was geweest en we weer uren gekletst hadden was de maandag weer Bettydag.
Ik was al een paar dagen nogal bezorgd over Poes Pika. Al een poosje 'verliest' ze al haar drolletjes, zomaar overal... maar de laatste dagen verloor ze ook druppeltjes helder bloed. Bovendien zijn haar tandjes niet vlekkeloos en tikt ze met een nageltje van haar achterpootje op de grond, een katje onwaardig. Maar ik kan haar nageltjes niet knippen. Alle reden dus om de dierenarts te bellen en ik kon maandagavond al bij haar terecht. Een vriendelijke buurman hielp bij het gevecht om haar in het mandje te krijgen. Hij hield het mandje op en ik frommelde katje erin. Dat is niet zoals bij mijn andere katten, dat je ze erin kunt laten zakken... Pika verzet zich met poten en tanden. Maar goed, de tweede poging was raak. Ik ben er met een taxi heengegaan, het was te doen... Tenslotte weet ik nu ook wat ik met een eventueel surplus aan inkomsten kan doen. ;-)... het vakantiegeld is binnengekomen en met vakantie ga ik niet. Bij de dierenarts bleek dat ze in haar stress nogal wat bloed verloren had dat tegen de wand en op de bodem en natuurlijk op Pika zelf zat gesmeerd. Maar net als bij de tandarts was er niets uit te krijgen toen ze er eenmaal was. Ik was benauwd dat ze helemaal in de stress en onhandelbaar zou zijn, maar daar was geen sprake van. Ze liet zich helemaal onderzoeken, ik hoefde haar alleen maar vast te houden en ze hield voortdurend haar kopje onder mijn arm. Het blijft toch een bijzonder katje. Enfin, morgenochtend moet ik met haar terug en wordt ze opgenomen en helemaal onderzocht onder narcose, de ontstoken tandjes worden getrokken en de nageltjes geknipt. Hopelijk heeft ze niets ernstigs en kan ik haar na één nachtje weer ophalen.
Enfin... spanning genoeg natuurlijk.
En dinsdag kreeg ik een vrind op visite die bleef lunchen... dan haal ik altijd verse broodjes bij de warme bakker om de hoek.
's Avonds belde een kennisje van heel vroeger. Door de oorlog heb ik mijn jeugd in een kindertehuis doorgebracht, de Martha Stichting. Daar heb ik weleens iets over geschreven. En Josje had daar ook gezeten met haar zusje en broertje. En had al eens eerder contact gezocht. Josje was een lieve meid die erg geliefd was in de meisjesgroep waarin ik zat. Maar we hebben een totaal verschillend beeld van onze jeugd. Waar ik met heel veel moeite een paar positieve beelden uit die tijd kan oproepen heeft zij over haar jeugd geen negatief beeld. Ondanks de vele slaag en straf en meer nare dingen. We hebben wat foto's gewisseld. Jammer dat dit via een familielid van Josje moest gebeuren want zij heeft nooit iets met computers gehad en kan er ook niets mee. Dat is in deze tijd bijna een sociale handicap en geeft dezelfde afstand die we vroeger ook hadden, toen ik wel naar de Mulo mocht en Josje niet. Echt niet iets dat je zelf kiest. Maar er zijn weer wat herinneringen opgehaald, hoewel 'vroeger' voor mij ver weggezakt is en het leven voor mij nog vandaag en morgen betekent. Misschien om niet te hoeven herinneren???? Hoewel.....
Van de week stond er een stukje in de krant dat au pair meisjes zo slecht behandeld werden. Huisslaafjes. Maar dat was al zo toen ik zelf nog een jong meisje was, zoals ik aan L. schreef:
' Ik las over de au-pairs, die als huisslaven worden behandeld en veel te hard moeten werken terwijl ze daar niet voor aangenomen worden.... Wel, toen ik jong was was dat precies hetzelfde. Ik ging werken in een gezin met 8 kinderen, en mijn taak was over de kinderen te waken. Maar de praktijk was dat ik het hele huishouden moest doen, alleen in de keuken mocht eten, en dienstjes draaide van 's morgens 7 tot 's avonds laat. Als de heer en vrouw des huizes 's avonds een 'feestje' hadden werd ik geacht te bedienen. En in de keuken te wachten tot het belletje ging en dan mocht ik pas naar bed als iedereen weg was, de boel was opgeruimd en afgewassen.... Ik geloof dat ik zes gulden per week (of per maand) kreeg... tenslotte had ik ook kost en inwoning. Hij was rechter...
Toen ik daar weg was kwam ik in een zakengezin met twee kinderen. En omdat de ouders de hele dag weg waren was ik nog meer verantwoordelijk en het was nooit goed genoeg. Was het ook niet, want ik was een au pair, ik weet niet hoe het toen heette....... Maar na drie maanden was ik zo overspannen dat ik in een gastenverblijf van een klooster (ik was toen nog R.K.) terecht kwam voor nog eens drie maanden. En mijn levensangst en angst voor de maatschappij was nog veel groter geworden dan voorheen.
Au pair, jaja... Een mens kan wat meemaken.
En omdat ik morgen een senuwedag tegemoet ga met Pika had ik me voorgenomen vandaag dus naar de kapper te gaan en de stad in. Ik vind het leuk om wat mee te nemen dan en dit keer was het een campanulaplantje en een bus jodenkoeken. Moet ik toch zelf weten? Vind ik nou eenmaal leuk om te doen. Ik kom er altijd keurig vandaan en het is niet te duur en je hoeft nooit een afspraak te maken en kunt er altijd terecht... behalve op maandag dan istie gesloten en op donderdag, dan staat de baas er in zijn eentje voor. ;-))) Een flinke wandeling gemaakt zodat mijn benen weer zwaar en mijn hoofd weer leeg was..... maar morgen dreigt nog steeds.
Bij de spellingscontrole merkte ik hoe het woordje 'dat' verreweg het meest gebruikte woordje in mijn blogje is.....Ik heb het maar laten staan, wie zich verveelt kan het aantal datten misschien tellen. ;-))
Bij de kapper is een flinke tijd gerust om er met een keurig kapsel vandaan te komen en weer een stuk te kunnen gaan lopen. Eenmaal thuis gekomen bleek het toch ietsje teveel te zijn geweest en moest ik na de kant-en-klaarmaaltijd van krieltjes, worteltjes en gehaktballen, echt even slapen. Maar nu de week tot nu evalueren...
De afgelopen dagen waren best druk. Nadat zondag dochterlief was geweest en we weer uren gekletst hadden was de maandag weer Bettydag.
Ik was al een paar dagen nogal bezorgd over Poes Pika. Al een poosje 'verliest' ze al haar drolletjes, zomaar overal... maar de laatste dagen verloor ze ook druppeltjes helder bloed. Bovendien zijn haar tandjes niet vlekkeloos en tikt ze met een nageltje van haar achterpootje op de grond, een katje onwaardig. Maar ik kan haar nageltjes niet knippen. Alle reden dus om de dierenarts te bellen en ik kon maandagavond al bij haar terecht. Een vriendelijke buurman hielp bij het gevecht om haar in het mandje te krijgen. Hij hield het mandje op en ik frommelde katje erin. Dat is niet zoals bij mijn andere katten, dat je ze erin kunt laten zakken... Pika verzet zich met poten en tanden. Maar goed, de tweede poging was raak. Ik ben er met een taxi heengegaan, het was te doen... Tenslotte weet ik nu ook wat ik met een eventueel surplus aan inkomsten kan doen. ;-)... het vakantiegeld is binnengekomen en met vakantie ga ik niet. Bij de dierenarts bleek dat ze in haar stress nogal wat bloed verloren had dat tegen de wand en op de bodem en natuurlijk op Pika zelf zat gesmeerd. Maar net als bij de tandarts was er niets uit te krijgen toen ze er eenmaal was. Ik was benauwd dat ze helemaal in de stress en onhandelbaar zou zijn, maar daar was geen sprake van. Ze liet zich helemaal onderzoeken, ik hoefde haar alleen maar vast te houden en ze hield voortdurend haar kopje onder mijn arm. Het blijft toch een bijzonder katje. Enfin, morgenochtend moet ik met haar terug en wordt ze opgenomen en helemaal onderzocht onder narcose, de ontstoken tandjes worden getrokken en de nageltjes geknipt. Hopelijk heeft ze niets ernstigs en kan ik haar na één nachtje weer ophalen.
Enfin... spanning genoeg natuurlijk.
En dinsdag kreeg ik een vrind op visite die bleef lunchen... dan haal ik altijd verse broodjes bij de warme bakker om de hoek.
's Avonds belde een kennisje van heel vroeger. Door de oorlog heb ik mijn jeugd in een kindertehuis doorgebracht, de Martha Stichting. Daar heb ik weleens iets over geschreven. En Josje had daar ook gezeten met haar zusje en broertje. En had al eens eerder contact gezocht. Josje was een lieve meid die erg geliefd was in de meisjesgroep waarin ik zat. Maar we hebben een totaal verschillend beeld van onze jeugd. Waar ik met heel veel moeite een paar positieve beelden uit die tijd kan oproepen heeft zij over haar jeugd geen negatief beeld. Ondanks de vele slaag en straf en meer nare dingen. We hebben wat foto's gewisseld. Jammer dat dit via een familielid van Josje moest gebeuren want zij heeft nooit iets met computers gehad en kan er ook niets mee. Dat is in deze tijd bijna een sociale handicap en geeft dezelfde afstand die we vroeger ook hadden, toen ik wel naar de Mulo mocht en Josje niet. Echt niet iets dat je zelf kiest. Maar er zijn weer wat herinneringen opgehaald, hoewel 'vroeger' voor mij ver weggezakt is en het leven voor mij nog vandaag en morgen betekent. Misschien om niet te hoeven herinneren???? Hoewel.....
Van de week stond er een stukje in de krant dat au pair meisjes zo slecht behandeld werden. Huisslaafjes. Maar dat was al zo toen ik zelf nog een jong meisje was, zoals ik aan L. schreef:
' Ik las over de au-pairs, die als huisslaven worden behandeld en veel te hard moeten werken terwijl ze daar niet voor aangenomen worden.... Wel, toen ik jong was was dat precies hetzelfde. Ik ging werken in een gezin met 8 kinderen, en mijn taak was over de kinderen te waken. Maar de praktijk was dat ik het hele huishouden moest doen, alleen in de keuken mocht eten, en dienstjes draaide van 's morgens 7 tot 's avonds laat. Als de heer en vrouw des huizes 's avonds een 'feestje' hadden werd ik geacht te bedienen. En in de keuken te wachten tot het belletje ging en dan mocht ik pas naar bed als iedereen weg was, de boel was opgeruimd en afgewassen.... Ik geloof dat ik zes gulden per week (of per maand) kreeg... tenslotte had ik ook kost en inwoning. Hij was rechter...
Toen ik daar weg was kwam ik in een zakengezin met twee kinderen. En omdat de ouders de hele dag weg waren was ik nog meer verantwoordelijk en het was nooit goed genoeg. Was het ook niet, want ik was een au pair, ik weet niet hoe het toen heette....... Maar na drie maanden was ik zo overspannen dat ik in een gastenverblijf van een klooster (ik was toen nog R.K.) terecht kwam voor nog eens drie maanden. En mijn levensangst en angst voor de maatschappij was nog veel groter geworden dan voorheen.
Au pair, jaja... Een mens kan wat meemaken.
En omdat ik morgen een senuwedag tegemoet ga met Pika had ik me voorgenomen vandaag dus naar de kapper te gaan en de stad in. Ik vind het leuk om wat mee te nemen dan en dit keer was het een campanulaplantje en een bus jodenkoeken. Moet ik toch zelf weten? Vind ik nou eenmaal leuk om te doen. Ik kom er altijd keurig vandaan en het is niet te duur en je hoeft nooit een afspraak te maken en kunt er altijd terecht... behalve op maandag dan istie gesloten en op donderdag, dan staat de baas er in zijn eentje voor. ;-))) Een flinke wandeling gemaakt zodat mijn benen weer zwaar en mijn hoofd weer leeg was..... maar morgen dreigt nog steeds.
Bij de spellingscontrole merkte ik hoe het woordje 'dat' verreweg het meest gebruikte woordje in mijn blogje is.....Ik heb het maar laten staan, wie zich verveelt kan het aantal datten misschien tellen. ;-))
Abonneren op:
Posts (Atom)
