Het beeld van Nederland in de wereld is ingrijpend veranderd. Ingrijpend veranderd. En niet ten goede.
Dat zeggen mensen die voor hun goede werk in deze wereld Nobelprijzen hebben gewonnen. Dat wordt gezegd door de hoogste bazen in de wereld. Maar niemand durft ronduit te zeggen dat het in ons land, door deze, goddank eindelijk afgetreden - regering komt. Door de grote Gedoger, die niet langer wilde gedogen. ;-)
Vandaag is het de dag van herdenking en weer heeft 'Nederland' de kans gegrepen zich een zwart lintje te laten aanstrikken.
Het is nationale herdenking. We herdenken de nationale slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en de slachtoffers die gemaakt zijn om ons te bevrijden van het Nazisme. Punt. We herdenken de Shoahslachtoffers en de slachtoffers van de grote Verslinding, de verzetslieden en degenen die ten onder gingen toen ze opgepakt werden voor de werkkampen in Duitsland.
Dat is duidelijk. Dacht ik. Maar Burgemeester Aalderink en de voorzitter van het 4 meicomité oordeelden anders. Zij vonden de tijd rijp om ook de Duitse soldaten in ere te herdenken. De jongens die daar liggen vertegenwoordigen, hoewel zelf misschien jong en nergens schuldig aan toch een vijand, waar we nu, na al die jaren, nog niet mee afgedaan hebben. Misschien. Want er is geen oordeel goed of fout over hen uitgesproken.
Maar dat dit Comité 4mei herdenking zelfstandig besloten heeft de Duitse soldaten een eerbezoek te brengen op juist deze dag en dat de burgemeester daar zonder meer in meeging is en blijft fout. Daarin hebben de jongens van TOF m.i. volkomen gelijk. Het doet mij, en ik denk ook andere mensen, wel bedenken hoe deze mensen zouden kiezen als het niet 4 mei 2012, maar 10 mei 1040 geweest zou zijn. Men heeft in Vorden ook de eerste waarschuwingen naast zich neer gelegd. Ik heb zelf ook meteen gewaarschuwd... Het hele jaar heeft men gelegenheid om bloemen op die 10 graven te leggen...... laat òns alstublieft die 4e mei.
Ze hebben de kont tegen de krib gegooid en wilden dat persé niet. Nu is ook hun goede naam aan het wankelen want elk jaar weer zal dit verhaal de ronde doen, meneer Aalderink en meneer Bartelman van Vorden/Bronchorst.... Ook al liep de hele bevolking braaf langs de Duitse graven.....
Momenteel zit ik te luisteren naar de onbekende Shoah
Ik zit zelf weer van de ene stoel op de andere en zit of lig... want lopen gaat haast niet. Het is me bij een verkeerde beweging in 'de rug geschoten'. Kan gebeuren op deze leeftijd....;-) Maar is wel heel vervelend.
Woensdag had ik een dagopname in het ziekenhuis. Hartkatheterisatie. Na allerlei voorbereiding moest ik op een ziekenhuisbed liggen en werd rijdend naar de behandelkamer gebracht, waar nog meer voorbereidingen geschiedden.... toen werd ik in die behandelkamer overgebracht op een heel smal behandelbankje met allerlei instrumenten erom heen. Vanwege mijn eigen verleden had ik gevraagd om een roesje... ik ben nog steeds doodsbang voor triggers die me in één klap geestelijk in het verleden kunnen trekken. Maar een roesje mochten ze me niet geven, wel een infuus met extra verdovers. Het enige dat ik af en toe kon doen was gehoorzaam bewegen als het moest en stil liggen als het gezegd werd, maar het sneedje in mijn linkerarm was goed verdoofd. Later niet en dan voelde ik het heen en weer gaan van de buisjes die mijn slagaders in gingen letterlijk. Het duurde lang, langer dan verwacht. Maar op zeker ogenblik werd dat buisje er weer uitgetrokken en kon ik vertrekken. Ze waren wel heel vriendelijk hoor. Die chirurge vertelde wel dat ze twee heel slechte aderen (met plaq dus) gevonden had. Maar dat had even weinig impact op me. Eenmaal weer op het gewone ziekenhuisbed in de gang had de zuster schik in me... maar ik was nog zeer verdoofd......dus een beetje dronken. Dochterlief bleef bij me.... Op zaal heb ik wel heel veel aandacht gekregen hoor en van ontzettend lieve meiden. Die kwamen, telkens als ik even insliep (je zit vol met de contrastvloeistoffen en de spanning was nog lang niet uit mijn lijf immers) me wakker maken..... bloeddruk opmeten.. nou, dan was ik goed wakker want er zitten daar een paar zenuwtjes die dat beslist niet willen, dat is een marteling voor me... maar die was heel laag....;
temperatuur opmeten, krijg je zo'n ding in je oor gestopt... ook laag., ik mocht weer eten en drinken. En probeerde wakker te blijven, maar dat lukte niet. Dus dochterlief wilde op zeker ogenblik ook wel even naar buiten maar was ruim op tijd terug om me te helpen met aankleden toen ik 's avonds weer naar huis mocht. Neef en supersysop Freek had zijn dag opgeofferd en stond al te wachten met zijn auto.
Thuisgekomen voelde ik eindelijk al mijn spieren en zenuwen weer en dat viel niet mee. Ik had op een rare manier practisch bewegingsloos moeten liggen al die tijd.
Maar slapen.... het klokje rond. Ik meldde me de volgende morgen pas om 11 uur weer.bij mijn groep en vroeg maar meteen om me nog een dagje te ontzien. Gisteren en vandaag nog heel veel geslapen en vanmorgen is het ook nog in mijn rug geschoten.....Waardoor de dag van vandaag bestond uit strompelen. Van stoel naar stoel en met de bloemetjesstok de krant uit de bus halen.. En vanmiddag heeeerlijk diep geslapen. Op zeker ogenblik werd ik een 'beetje wakker' en zag iemand met een mooie gekleurde hoofddoek over me heen gebogen staan en een dun dekentje over me heenleggen zodat ik het niet koud kreeg. Ssht, deed ze, toen ik wakker iets wilde vragen en nog eens 'ssht'.... en ik sliep weer in. Toen ik wakker werd, uren later, bleek er géén dekentje over me heen te liggen maar had ik het wel warm ;-) Ook de deuren waren nog afgesloten.. Hoe een mens ook troostend kan dromen. Dan wordt een mens glimlachend wakker, zonder kou.
Nee, deze week geen therapieën. De impact is veel groter dan ik verwacht had. Rusten......Het liefst zou ik nog een hele dag willen slapen, maar dat is niet gezond.
Maar vanavond, na de doppertjes met worteltjes en gehaktballetjes en puree (kan-en-klaar-maaltijd), en het toetje van beschuit met yoghurt en als zoetmaker stevia... was ik gereed om de herdenking te beginnen. De dienst gevolgd in de Nieuwe Kerk en later gestáán (ik moest me wel vasthouden ;-) tijdens de hele herdenking. Er is genoeg te herdenken ja., tot in Riga in Letland toe..... Maar dit keer lukte het weer het in een kleine meditatie te doen, waarin ik in mijn gedachten alle slachtoffers probeerde te omhelzen en te troosten. Met je lijf kun je dat niet. Maar met de geest kun je je armen zo lang en je schouders zo breed maken als nodig is om iedereen te willen troosten.
Ook wilde ik best die 10 soldaten troosten.... daar ging het niet om. Dit dorp ging alleen te ver om de grote nationale herdenking van de eigen slachtoffers van toen en nu ongevraagd uit te breiden met een herdenking van de (misschien niet letterlijke, maar wel symbolische) vijanden van toen. Er is geen enkele rekening gehouden met de gevoelens van overlevenden (niet zo veel meer) en nabestaanden. (Nog heel veel en daar behoor ik zelf ook toe) En ja, de tweede generatie ook.
Ik verwacht dat als alle direct betrokkenen er niet meer zijn, we eindelijk kunnen ophouden met Nationaal gedenken. Dan pas is de tijd rijp ook voor één Europa, één wereld zonder vijanddenken. En alsjeblieft zonder De GEDOGERS.... laat ze maar verdwijnen.
We mógen eenvoudig niet vergeten dat zoiets als in 1940-1945 gebeurd is, nooit meer mag gebeuren.
