Teveel in te korte tijd.

Eén van de allermooiste gedichten die ik ken.
Eddy van Vliet (1942 – 2002)

Dood

Dood. Heb geen angst. Talm niet
Voor mijn deur. Kom binnen.
Lees mijn boeken. In negen van de tien
Kom je voor. Je bent geen onbekende.

Hou mij niet voor de gek met kwalen
Waarvan niemand de namen durft te noemen.
Leg mij niet in een bed tussen kwijlende
Kinderen die van ouderdom niet weten wat ze
Zeggen,
Klop mij geen geld uit de zak
Voor nutteloze uren in chique klinieken.

Veeg je voeten en wees welkom.

En zo is het ook met Buurman gegaan.
Ik teken er persoonlijk ook voor.

Er zijn een flink aantal dagen voorbij gegaan sinds de laatste blog.
Inmiddels is de begrafenis voorbij en het huis bijna leeg en een aantal opzeggingen geschreven en verzonden ….

Dit is ’s levens’ loop. Dat kun je blijven ontkennen en negeren, maar dat is echt zinloos. Het komt voor iedereen.
Dat we er verdriet door hebben en rouwen is ook deel van ’s levens’ loop.
Onontkoombaar. Ik zal mijn buurman nog lang missen.

Maar het leven gaat wel verder…
Afgelopen zondag vierden dochterlief en ik onze verjaardagen gezamenlijk en na een lang uitstel…….
Zij heeft het atrium schoongemaakt (na de ontruiming was het nogal stoffig en zag het er niet bepaald gastvrij uit) en ik heb mijn huisje gereed gemaakt voor de ontvangst.
De dag was gezellig en druk en we moesten inderdaad uitwijken naar het atrium, dat meer dan groot genoeg is maar waar we toch een leuke hoek van konden maken voor onze gasten.
Maar dit was het laatste jaar dat zo’n familiereünie mogelijk was. Het is nu woensdag de 11e en ik ben nog steeds niet uitgerust van alle commotie van de afgelopen tijd.
Maandag was weer Bettydag, maar tevens was er nog een en ander te regelen over Buurman’s huisje dus dubbele drukte. En dinsdag had ik een afspraakje buiten de deur. Was heel plezierig, een paar leuke kletsuurtjes. En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om even bij drogisterij Erica langs te gaan voor wat boodschapjes.
Vandaag…. Woensdag alweer. Ik had een heel lijstje af te werken vandaag.
Via de markt naar het stadhuis en het postkantoor. De postzegels waren op en het nieuwe identiteitsbewijs moest worden opgehaald. En toen naar de winkels voor verschillende boodschapjes. De rollen plastic en aluminium waren op en er moesten wat dingetjes bij Appie worden gehaald. Het werd een flinke wandeling.

Eenmaal thuis was ik eigenlijk te moe om alles uit te pakken en eerst te eten. Dus even plat gegaan. En na het eten ben ik echt gaan liggen en slapen.

De tv zachtjes aan op ‘tussen kunst en kitsch’…. Dat werkt door in je dromen. Een rare droom over een oud vriendje van me, en toch weer niet. Hij zou een beroemd glasblazer zijn )geweest en degene die het me vertelde kwam met twee mooie stukjes gekleurd glas aan, waar een paraaf onder stond. De paraaf was A.R. en dat waren niet de letters van dat oude vriendje. In mijn slaap sliep ik zo vast dat ´iemand´ haar hand onder mijn schouder deed om me overeind te helpen maar ik kon mijn ogen niet openen van de slaap. Droomde ik. Dus ik sliep in mijn slaap ook...Wel wist ik dat het mooie stukjes glad en mooi gekleurd glas was. Maar het was glas…. En dus waardeloos.
Het kostte me in werkelijkheid ook mateloos veel moeite om mezelf wakker te maken en weer overeind te komen. Die vermoeidheid zal nog wel even blijven. Als je 75 jaar bent herstel je niet zo snel als wanneer je nog jong bent. Maar het hoort erbij. En ik heb er vrede mee. Het is nou eenmaal een heel emotionele en vermoeiende tijd geweest.

Teveel in te korte tijd, zei iemand.