Oud worden. En dan…? Gedachten over het leven en meer.
Jezelf observeren hoe je oud wordt is niet altijd leuk. Het
kan wel wonderlijk zijn om je bewust te zijn van het proces van ouder en krakkemikkig worden en dat proces
ook bewust te beleven. Telkens een
stukje minder kunnen, geen behandelingen meer willen maar wel trouw je
medicijnen innemen en dat proces heel bewust beleven,,, Het is een wonderlijke tijd en de verwondering over
wat er met dit lichaam gebeurt neemt niet af. Het bewustzijn van dit proces van
aftakeling gaat door hopelijk tot het einde. Dat betekent dat ik niet mag
gaan dementeren van mijzelf. En ik mag alleen maar hopen dat het einde met evenveel bewustzijn en zonder
pijn en angst mag komen als de punt
achter deze zin.
Ik besef het bijna- eindpunt te hebben bereikt van dit leven
dat naar Erica genoemd is. Ik heb kinderen voortgebracht die hun eigen leven
zullen leven en voleinden met hun eigen wijsheid en kennis. Of hun leven al
neergelegd hebben.
Het gaat niet voor
iedereen zo ‘gemakkelijk’. Een goede vriend kreeg twee auto-immuunziektes
achter elkaar en heeft een ellendige oude dag gehad. Door zijn eigen optreden
kon ik geen vriendin meer voor hem zijn, hem niet steunen en toen hij na een
paar jaar stierf was dat in zekere zin een opluchting voor iedereen. Dat is
geen beschuldiging, Zelf was hij nou
eenmaal niet in staat om met zichzelf, met zijn ziekte en met zijn vrienden om
te gaan. Mij heeft hij ook verwijderd. In mijn optie heeft hij het zichzelf 100
x zwaarder gemaakt dan noodzakelijk was. Maar pas toen hij dood was kon ik het
verdriet om deze verloren vriendschap toelaten. Ik was veel te boos en te bang
voor hem, in plaats van dat ik compassie met dit armoedig en ellendig leven
had. Eigenlijk was hij meer een onbeholpen puber die de verkeerde gang insloeg,
terwijl er keuze was voor meer gangen…. En zoiets had ik al eens meegemaakt toen
ik jong was, met mijn eigen oudste zoon. Dat kon ik niet nog een keer aan. Ook
al besef ik maar al te goed dat dit des mensen pad is, kan zijn, en zal zijn
zolang we de betrekkelijkheid van alles wat gebeurt, niet kunnen inzien.
Maar goed, mijn
laatste zo bedoelde zin was dat ik alleen mag hopen dat het einde (voor
mijzelf) met evenveel bewustzijn en zonder angst mag komen als de punt achter
deze zin. En daar wil ik verder gaan. Of eigenlijk: teruggaan.
Naar het begin van
alle leven. Het ontstaan van de mensheid. Mijn bewustzijn gaat met een
rotsnelheid van de Verlichting, De Romeinse tijd, De Griekse beschaving met
haar vele goden, over de oerwouden van Afrika en het Victoriameer en alle zwarte stammen met hun culturen… verder, verder…Zuid Amerika
met haar Indianen, Nieuw Zeeland, de Polynesiërs, aangespoeld van vele eilanden
op de Oceaan… en Australië met wat we noemen de Aboriginals, de Papoea’s in wat
we noemden Nieuw Guinea. En dan valt dat bewustzijn weg en is de aarde niet
bemenst… Kun je je dat voorstellen? Eigenlijk niet, nee. Heel Onjoods… om niet
naar de schepping terug te gaan, maar volgens de evolutieleer kwamen toen de
eerste mensachtigen in Afrika tevoorschijn. Wezens die op ons lijken, die
gereedschappen leren gebruiken, die paren en tot hun verbazing kinderen
krijgen, die noodgedwongen kleding gaan
dragen. Leren van de vruchten en bladeren van bomen en planten maaltijden te
maken, dieren te temmen om als huisdieren hen te dienste te staan, Er ontstaan echte mensen zoals wij. En na een
aantal generaties hebben zij paarden om te ploegen en hé, het
wiel is uitgevonden en er worden karren gemaakt waar paarden voorgezet worden
en die leren die karren te trekken. Koeien worden gedomesticeerd, en geven
vlees en later ook melk, er komen honden
bij die gefokt worden uit gevangen ronddolende wolven, getemd en enzovoort….
Het menselijk leven wordt steeds uitgebreider, maar ook steeds weer gedecimeerd
door onderlinge strijd en later door echte oorlogen. Jongens worden in hun
puberteit voorbereid op gevechten,
op oorlogen en op de bescherming van hun gezinnen en hun stam.
Testosteron is het natuurlijke hormoon dat hen strijdbaar dan wel agressief
houdt.
Ik zie al die
mensen, vanaf nu, 2016 AC, tot aan het moment dat de eerste mensachtigen in
Afrika opstonden en op twee benen gingen lopen… En al die mensen honderden
miljoenen en meer mensen, hebben geleefd, zijn ziek en oud geworden en zijn,
toen het hun tijd was, ook doodgegaan. En al die geesten in ontwikkeling ook? ? Is die ontwikkeling door de eonen heen puur een kwestie
van (zelf)educatie en uitbreiding van hersenwindingen en dergelijke? De gekende
ontwikkeling van Atlanta en van de Grieken in de pré-oudheid, de Romeinen en
hun beschaving, de bouwers van de pyramiden en de hangende tuinen van Babylon,
de oude beschaving van de Perzen, om maar iets te noemen, gewoon een toeval? Ik
kan zo nog even doorgaan..
Ik had eens een droom waarin ik
in een oneindig lange, in de verte steeds waziger en donkerder wordende gang
stond. En die gang stond vol met half
zichtbare mensen, hoe verder weg hoe doorzichtiger ze waren. Allemaal
voorouders, een oneindig lange rij voorouders die in het donker verloren ging
voor mijn ogen, maar niet ophield…
Maar nu weer met diezelfde
snelheid van het licht of nog sneller, naar de tegenwoordige tijd. Waar zijn al
die zich steeds meer ontwikkelde geesten gebleven? Gewoon fysieke moleculen die
verdwijnen in de grond en vergaan of in de lucht opgaan bij verbranding? Zijn
al die briljante geesten zomaar
verdwenen? Met hun hersenwindingen?
Als dit leven geleefd
is. dit lichaam echt op is en kan worden afgelegd, is dan alles wat ik geleerd
en gekend en liefgehad heb, helemaal voorbij?
Dan zou ik, agnost die ik ben, liever denken dat onze geest voortleeft,
in een andere dimensie wacht om verder te ontwikkelen. Om verder te leren in
een karma, dat maakt dat alles wat we hier gedaan hebben opnieuw, maar dan
beter gedaan moet worden, afgemaakt moet worden. Dat ik alles wat ik hier, in dit leven fout gedaan
heb, opnieuw moet doen en dan beter. Ontwikkelen moet. Opnieuw de leerschool
van het leven door moet maken.
Jacob…Ik moet dan aan Jacob, mijn oudste zoon, denken. De
jongen die zo’n foute start kreeg… en een moeder die zoveel van hem hield maar
niets wist van opvoeden… Die jongen beloofde veel te worden, maar raakte
verloren door de drugs en stierf door zijn eigen hand.
Ik droomde veel… Vlak na zijn dood maar ook een paar jaar later
Ik droomde na jaren dat hij een kindje was bij een gezin in Lichtenvoorde.
Een normaal gezin, zoals ik hem nooit
heb kunnen geven. Van het plaatsje Lichtenvoorde had ik toen nog nooit gehoord
zelfs. Ik droomde het twee keer en keek ( in mijn dromen) toe hoe gelukkig hij
was.
En nog weer een aantal jaren daarna stond in alle kranten
dat vader en zijn zoontjes omgekomen
waren bij een lawineongeluk in de bergen van Oostenrijk. (mijn moeder en ik
kwamen uit Oostenrijk oorspronkelijk).
Voor mijn gevoel was Jacob nu klaar om over te gaan.
Natuurlijk was het een ander kind en heette hij hoogstwaarschijnlijk ook geen
Jacob. Maar dat zijn geest zich daar manifesteerde was mijn persoonlijke
overtuiging.
Zo zullen we misschien het hier geleerde in de praktijk van
volgende levens moeten proberen te vervolmaken, onze fouten goedmaken, steeds
meer toevoegen aan wat Aarde van ons nodig heeft. Ons meer ontwikkelen tot de
mensen die we zouden moeten zijn. Maar dat is wat ik persoonlijk hoop waar te
zijn.
Hoe moeten we nu denken over de Barbaren van tegenwoordig? Het
Kalifaat en de ‘leraren’ in het huidige Gaza en de Westbank die met zoveel
plezier aan kleine kindertjes leren Joden te doden? De fout Imams die de vrome
moslims die nu in het westen wonen, belemmeren in hun aanpassing aan de
maatschappij van tegenwoordig? Zouden
die terugkomen als roofdieren, als menseneters en andersoortige stammen? Geen
idee, maar ik sluit niets uit.
Maar het bestaan van een hemel van gelukzaligheid, of zelfs
zeven hemelen van gelukzaligheid…daar geloof ik niet in. Wie kan daarin geloven
als er nu hele volksstammen sterven, in het geloof dat als ze maar zoveel
mogelijk medemensen doden, ze des te gelukzaliger zullen zijn… Zou er een G’d
bestaan, ook al wordt hij Allah genoemd, die zo’n opdracht geeft aan mensen? Om kinderen op te voeden met een
overtuiging dat zij zalig zijn als ze medemensen, hoe jong ook, zo wreed
mogelijk ombrengen?
Medemensen die dus niet oud mogen worden, zijzelf niet maar
ook hun slachtoffers niet.. . Niet tot wasdom mogen komen en wijsheid vergaren
voor ze zo oud zijn dat hun lichaam ze verlaat als ze daarvoor klaar zijn… Nee,
jonge kinderen leren messen te gebruiken, angstloos andere mensen te doden voor
het hun natuurlijke tijd is.. Als je dan doordenkt over doorleven kan dat toch
geen positief karma zijn…
Maar laat ik maar ophouden met deze overpeinzingen, we weten
het geen van allen… Alleen de geleerden die onze hersens letterlijk gefileerd hebben, en uit de
moleculen en de windingen opgemaakt hebben dat er geen hiernamaals kan
zijn. Dat alles voorbij is, als dit leven voorbij is. Dat we alleen kennis en
wijsheid kunnen opdoen en doorgeven in dit leven en zolang wij leven.
Ik ben toch erg blij dat ik op mijn hoge leeftijd nog durf
te twijfelen, agnost mag zijn. Want je weet immers maar nooit wat nou echte
wijsheid is? Of dat het leven, op een
andere manier, toch doorgaat en we moeten doorleren tot deze wereld een goede
wereld geworden is….
Mijn lijf gaat naar zijn einde toe. Maar als die geleerden gelijk hebben, hoop ik toch
een vruchtbare erfenis voor de komende
geesten na te laten.
En voor mijzelf een school te vinden die me een beter,
wijzer, liefdevoller mens doet worden.
Imagine….
© Erica van Beek
26-11-2016