Toch is er hoop...

In mijn archief uit 1997 vond ik het onderstaande stukje.
Anderhalf jaar na het hartinfarct dat alles in mijn leventje overhoop gooide en waarin ik helemaal opnieuw moest beginnen.
Echt helemaal opnieuw. Want weer waren er zoveel dingen waarvan ik het bestaan nooit vermoed had en waarmee ik toch moest leren leven.
Ik wil het hier overnemen.
In die tijd waren er niet veel mensen die door hetzelfde waren gegaan en me konden vertellen hoe ik ermee kon omgaan.
Maar er waren boeken. En leermeesters uit boeken zijn altijd een grote steun geweest om te leren leven met dat leven en verleden van me.
Ik had een Vogeltje op mijn schouder, dat me liet begrijpen...

Uit: Toch is er hoop. Van Robert Veninga (blz. 46)
Fase 5: Aanvaarding.

"Degenen die over hun psychische nood heen gekomen zijn leren het feit te aanvaarden dat ze een groot verlies hebben geleden.
Maar laten we duidelijk zijn over wat ‘aanvaarding’ betekent.
Aanvaarding betekent niet ‘vergeten’, hetgeen een ontkenning zou zijn van de betekenis van de crisis. Aanvaarding houdt ook niet in dat het verdriet wordt gecamoufleerd. Met aanvaarding wordt evenmin bedoeld het ophalen van de schouders en zeggen: ‘ Maar wat kan ik anders doen dan de situatie aanvaarden?’
Aanvaarding van een tragische gebeurtenis berust op het begrijpen van twee denkbeelden uit de Indiase filosofie. Het eerste is duragraha, het tweede satyagraha.
Duragraha betekent onverzettelijkheid. Het houdt in dat je moet leren leven met je lijden. Het is, volgens Mohandas K (Mahatma) Ghandi, een ‘hardheid van het hart’. Iemand die leeft naar duragrha neemt afstand van het menselijk lijden. De houding naar buiten toe is: ’Ik kan mijn probleem wel oplossen’. En ‘iedereen heeft problemen’. Of ‘je moet gewoon verder’.
Maar als satyagraha je leidraad is, ga je volkomen op in wat het leven te bieden heeft. Als er slechte tijden komen barst je in huilen uit en je bent soms overweldigd van verdriet. Je realiseert je de omvang van wat verloren is. En je weerstaat degenen die willen dat je het verleden vergeet en aan de toekomst gaat denken.
Maar satyagraha betekent ook het genieten van de vele vreugdevolle dingen om ons heen. Satyagraha houdt in dankbaar zijn voor de genegenheid van vrienden en het troost vinden bij de vriendelijkheid van vreemden. Het betekent het verwelkomen van alles wat hoop biedt. Maar bovenal betekent satyagraha het vergeven van de onrechtvaardigheid - en van degenen die daarvoor verantwoordelijk zijn geweest."
Einde citaat...


15/11/97 - losse gedachten.
Het wordt me duidelijk dat ik nòg steeds in een rouwproces zit. Het infarct is een demarcatielijn geworden, die mijn actieve leven heeft begrensd. Daar ligt de overgang naar ouderdom en neergang, naar verdriet over een leven(sfase) dat voorbij is voordat het bewust begonnen is, en dat veel geven en weinig ontvangen ingehouden heeft.
Die rouw is nog steeds gaande. Zo ook het proces van het leren aanváárden dat het nu eenmaal zo is. Zal ik dat ooit leren dan is er misschien, als ik daar de tijd en de energie voor krijg, een ander, nieuw begin mogelijk. De mogelijkheid van een positief ingevulde ouderdom, met de paar vrienden die ik heb overgehouden.
Dan moet ik leren loslaten wat pas begonnen is, de ‘strategische terugtrekking’. Het niet meer willen contact zoéken met mensen die zelf geen contact houden met me. Een gevoel ‘vergeten’ te (willen) zijn en te vervagen.( En misschien een vaag schuldgevoel daarover te kweken bij anderen, wat dan onvermijdelijk het gevolg zal zijn...)
Welke werkelijkheid wil ik toch voor mezelf scheppen? De rest van mijn leven deze eenzaamheid die ik zelf oproep? Nee toch! Ook het aanvaarden van onmacht tot veranderen???
En besef temeer dat aanvaarding ook inhoudt de moed om er alsnog het beste uit te halen en van te maken, dus niet neerleggen bij bestaande situaties maar doorvechten voor elke mogelijke verbetering. Soms tegen wil en dank, maar daarvoor heb ik dan ook de persoonlijkheid van een pure overlever. (apr. 98) Tenslotte ben ik een Leeuw van geboorte..;-)
Deconditioneren en opnieuw programmeren dus.

We zijn nu weer bijna 10 jaar verder en ik kan met dankbaarheid zeggen dat het me gelukt is. Deconditioneren en opnieuw programmeren en een ander, meer aangepast leven te gaan leiden.
Enne … ik ben er niet ongelukkiger door geworden. ;-)
De rouwtijd is voorbij. Althans over dat vorige leven.

Nieuw en oud, van alles wat.

Zo, alle feesten zijn voorlopig voorbij. De maand januari lijkt dan extra lang te duren hè... maar gaat ook voorbij.
Buiten is het nog steeds herfst, hoewel het al 3 januari 2012 is. Vandaag stormt het en klettert de regen af en toe tegen de ramen, maar buiten is het 11 graden boven nul.
Nog geen vier uur in de middag en buiten is het donker... Ik heb het daglichtscherm weer tevoorschijn moeten halen omdat we gewoon daglicht te kort komen, ook al probeer ik elke dag buiten te komen. Ik zit niet te wachten op een winterdepressie. Vandaar het daglichtscherm.
Er was een horrorwinter beloofd, en ik heb dus thermokleding aangeschaft, want ik ben een grote koukleum. Maar of ik dat ooit zal dragen?
De verwarming staat op 23 graden en doordat de storm voor veel tocht in huis zorgt heb ik over mijn ondergoed, dunne trui en vestje, ook mijn huisjasje aan. Een minstens 15 jaar oud jasje in felle kleuren. Het blijft mooi...
Afgelopen zondag ben ik weer eens flink gaan lopen. Morgen hoop ik dat ook te doen met dochterlief, dan gaan we naar Ikea. Behalve dat ik wat planken nodig heb, gewoon om te zien wat plundra te bieden heeft. Want het is weer Plundra bij Ikea..... Dat betekent inderdaad in vertaling: plunderen, roven, buitmaken. ;-)
Maar goed, zondag eerst een voor mij flink stuk Weesperstraat afgelopen naar de Stopera, daar de roltrap van de metro genomen, Nieuwmarkt weer naar boven. De Nieuwmarkt moest kennelijk dienen als reclameplaatje, want het was de enige schone plek die ik op de wandeling tegenkwam, het hele plein was geveegd. Compliment Amsterdam!
Maar dan, met horten en stoten en zitten en staan door de rosse buurt naar de Warmoesstraat waar ik hoopte dat Himalaya open was...de new-agewinkel annex theerestaurant. Tot mijn grote teleurstelling dus gesloten. Alleen café's, coffeeshops, bakkers en sexwinkels waren geopend op deze eerste dag van het nieuwe jaar in de binnenstad. En vuil dat het overal was!!! De straten waren moddergoten van rode resten nieuwjaarsfeest. Papier, stukken vuurpijlen, lege blikjes en flesjes, en alles wat je na zo'n nacht kunt verwachten. Voetje voor voetje door de menigte toeristen. Ongelooflijk veel toeristen... Spaanssprekend vooral, dit keer hoewel ook veel Engelssprekenden. Hier en daar plukjes Duitse jongemannen...
Het was met ongelooflijk veel pijn en moeite (heel letterlijk) dat ik de tramhalte naar huis bereikte. Maar het is volbracht en ik heb weer een flinke tijd lopend (veel strompelend en vaak stilstaand ;-) ) buiten doorgebracht.
Gisteren was het Bettydag. En dat was ook weer een leuke discussiemiddag terwijl mijn huisje weer spic-and-span werd...
Vandaag was anders dan ik gepland had. Om kwart voor tien, nog in mijn nachtgoed, werd er gebeld. Een jonge vrouw die vertelde dat ze met de zoon van de vroegere directeur van het voormalige Joodse Ziekenhuis voor de deur stond en graag naar binnen wilde. Ze waren bezig met een documentaire, vertelde ze. Ze had geen identiteitsbewijs bij zich en ik kon haar niet opendoen. Ook al niet omdat ik niet in nachtkleding vreemde mensen wil ontvangen.... Waarom ze niet even een afspraak had gemaakt of de woningbouw had ingelicht kon ze ook niet vertellen... Maar goed, een andere bewoonster van het huis heeft wel opengedaan... en ik hoorde een half uur later gepraat in ons atrium. Toen was ik al toonbaar, dus ben ik naar buiten gegaan en bleek het alles in orde te zijn. De oude heer, de zoon van de vroegere directeur van het ooit naast ons gelegen ziekenhuis had ik ooit eerder gezien en hij haalde alle herinneringen op aan het huis en het ziekenhuis, waar na de oorlog en de afbraak een lange rij luxe appartementen is gebouwd. Hij werd begeleid door twee jonge mensen, die zijn woorden opnamen op een mobieltje... Het ging niet om mij dus toen ze me niet meer nodig hadden ben ik weer naar binnen gegaan. Ik had nog wat anders te doen. Naar de pedicure en naar de fysiotherapie...En ontbijten natuurlijk. Naar buiten zit er vandaag niet in.




Ik behoor bij Agis sinds ik een jong meisje was, nu ben ik een oude vrouw van 76 jaar.
In mijn jonge jaren was er nog een klein R.K. ziekenfonds, genaamd St. Liduina. Toen kwam de ziekenfondsman wekelijks thuis de premie ophalen. Dat ging om dubbeltjes. De munt was toen nog de gulden en er was een tijd dat zelfs een paar dubbeltjes veel geld was en je de man van het ziekenfonds het moest laten opschrijven voor een volgende keer.
Onvoorstelbaar dat er nog mensen leven die dat hebben meegemaakt?
Toen ik volwassen werd, heette het ziekenfonds geen St. Liduina meer, maar Ziekenfonds Anova. Nog steeds was het toen een solidariteitsfonds... Waarin iedereen voor iedereen meebetaalde....
Ergens heb ik nog een ziekenfondskaartje uit die tijd.
Toen was de premie al flink gestegen, maar nog steeds in dubbeltjes of kwartjes contant af te rekenen met de ziekenfondsman.
Zover ik kan terugkijken, veranderde het pas na 2002, toen de dubbeltjes en kwartjes waren afgeschaft en hadden plaatsgemaakt voor de euro, dat ook de naam van het vertrouwde ziekenfonds veranderde in Zorgverzekering Agis. En betaal ik iets meer dan 150 euro. Eigenlijk moet ik het niet omrekenen maar als ik dat toch doe kom ik op meer dan f. 315,- Gezien de in die jaren enorm gestegen levenskosten en mijn gezondheidstoestand..... ja.... het is wel ongeveer eerlijk gebleven. ;-)

Sinds niet zo lange tijd behoort Zorgverzekering Agis nu bij Zilveren Kruis/Achmea. Dat zelf ook al bestaat vanaf 1811.
Nu is het een gigantisch bedrijf geworden, zo groot door alle fusies en overnames dat een gewoon mens niet meer weet waar hij/zij nou bij hoort.... Het is niet beursgenoteerd, maar moet wel winst maken. Er gaan miljarden om in de zorg. En daar is niet altijd voldoende inzicht in.
Per defenitie ben ik nu dus geen lid meer van een ziekenfonds. Maar heb ik een zorgverzekering.
En behoor ik bij het enorme bedrijf dat bijna de gehele gezondheidszorg in Nederland onder haar hoede heeft.
En ze zitten nog steeds op het van oudsher bekende adres in Amersfoort.
Dat zorgt toch dat er een gevoel van vertrouwdheid blijft. ;-) Hoewel ik mijn twijfels heb wat de politieke macht daarover betreft.....
Weleens bij stilgestaan? ;-)

Een ander onderwerp dat me al een aantal dagen bezig houdt is de enorme ramp die op tweede kerstdag Zuidoost Azië in 2004 heeft getroffen. Ik googlede om te zien of anderen er ook over geschreven hadden, dat ik het alleen niet gelezen had misschien.
De digitale nieuwsbrief van Trouw lijkt vandaag een artikel uit 2004 te herhalen... want de rest van de nieuwsbrief is wel up-to-date. Maar Wikipedia(http://nl.wikipedia.org/wiki/Zeebeving_Indische_Oceaan_2004) heeft het bericht nog luid en duidelijk: Op zondag 26 december 2004 vond een zeer zware zeebeving plaats in de Indische Oceaan, die een vloedgolf veroorzaakte die zich in verschillende richtingen over de Indische Oceaan verplaatste met ongeveer 230.000 doden als gevolg. De catastrofe wordt gezien als één van de ergste natuurrampen in de recente geschiedenis.
Eerlijk gezegd, hoe verschrikkelijk ook, ik weet me ook zo gauw geen details te herinneren. Alleen de vloedgolf die zoveel mensenlevens heeft gekost... Misschien brengt de leeftijd ook mee dat je sneller mag vergeten? Er zijn het afgelopen jaar zoveel rampen en verschrikkelijke dingen gebeurd dat het hoofd het misschien niet kan bergen. En wel moét vergeten om verder te kunnen leven.
Laten we maar hopen dat we dit jaar een adempauze krijgen.