De kerstboom stáát.

De boom kreeg ik te leen van neef Freek, de versieringen zijn al zo oud als Methusalem, en ik kocht elk jaar wel wat moois erbij. Maar ere wie ere toekomt, Buurman heeft hem, met een beetje hulp van mij, opgetuigd.
Heel professioneel, mooi hoor. Hij staat nu te pronken in het Atrium, en iedereen die van boven naar beneden kijkt kan meegenieten. We hebben sinds kort een nieuw dak, zoals ik vertelde. Eerst een dubbel matglazen, gewapend dak, maar nu een mooi glazen dak waardoor we naar boven, naar de architectonisch best mooie galerijen op de verdiepingen en naar buiten, naar de blauwe lucht, kunnen kijken. Dat betekent dat de mensen die boven wonen ook in het Atrium kunnen kijken en de boom zien staan.
De rommel opruimen was – natuurlijk – mijn werk, het was mijn spul immers.
Het tekent wel de relaties binnen het huis, vind ik.
Veel later kon ik de maandelijkse boodschappen gaan doen. De GROTE boodschappen dus.
En een volle boodschappenwagen, een volle rugzak en een boodschappentas was het resultaat. Dan heb ik me nog ingehouden ook, want veel van die lekkere kerstdingen…. Daar mag ik niet aankomen, vanwege de diabetes, de lijn, de cholesterol… en noem nog maar een paar dingen die zo vaak bij oud worden, dus ook bij mij, horen.
Binnen bij Appie staat een bankje waar ik altijd even uitrust van het winkelen voor ik de weg naar huis begin. Dat bankje was bezet door een aantal Aziatische jongelui.

(Verder was ik niet gekomen. Dus nu maar, nacht van 21 op 22 december, proberen de rest in te vullen.)

Toen ik beleefd vroeg of ik (oude vrouw tenslotte ;-) ) even mocht gaan zitten, begrepen ze me niet. Het bleken jongelui uit Thailand te zijn. In het Engels (Thiz iz Emsterdem men) verdergaand spròngen ze overeind en boden me hun zitplaats aan. We hadden een leuk gesprekje over eethuisjes en restaurants met Thai voedsel, wat je hier overal in Amsterdam Centrum kunt vinden.
Toen ik daarna op huis aanging, na nòg een beleefdheidsgesprekje met de verkoper van de daklozenkrant, kwam ik datzelfde groepje jonge mensen weer tegen bij de bushalte. Ze waren heel erg enthousiast me wéér te zien en herkend te worden, maar ze gingen dus niet naar een restaurant of eethuisje, maar naar hun hotel.


Thuisgekomen moest ik eerst even bijkomen van het gesjouw. Maar toen de boodschappen eenmaal opgeruimd waren, het eten klaar en verorberd was, kon ik , dacht ik, lekker gaan ontspannen.
Dàcht ik.
Eén van de leden van de bewonerscommissie belde aan.
De lift was stuk.
En op de verdiepingen zijn zo’n 30 appartementen van oudere mensen.
De wooncorporatie gebeld, doorverbonden met de liftenmonteur… Maandag kunnen ze pas een email sturen om een nieuwe printplaat voor de lift te brengen. Tot die tijd…. Dit is de tweede keer dit jaar dat de lift dagenlang buiten bedrijf is. Ik heb zo’n idee dat we moeten aktievoeren voor een geheel nieuwe lift. Want deze is voor het oog wel opgeknapt, maar het is nog dezelfde oude lift van enkele tientallen jaren geleden.

Toen alles geregeld was kwam om één uur ’s nachts nog de man waarmee ik in de bewonerscommissie zit, aanbellen. Want er moest een brief op alle liftdeuren. En tja, dan moet je ook klaarstaan als de mensen met klachten komen, of dringend boodschappen nodig hebben.
Gelukkig is het tot nu meegevallen.
Maar de nacht was vrij kort.
Dat was mijn vrijdag.

Gisteravond, zaterdagavond dus, was geheel anders.
Wij, dochterlief en nichtje, zijn naar het Kerstcircus in Carré geweest.
Neef kon niet mee, die kon dit keer geen uren zitten vanwege gekneusde ribben door een ongelukje, verergerd door een verkeerde beweging. Jammer, want juist dat Kerstcircus was zijn keuze voor dit jaar. Daarom kon mijn dochter mee in zijn plaats.
Mooi gemaakt en opgetut werden we opgehaald door Freek en Elly en netjes door hem afgeleverd bij de ingang van Carré,
Ik had dure plaatsen besteld. Op de vierde rij, middenlinks van de piste. Veilig voor een eventuele clown die je uit het publiek zou kunnen pikken. Maar wel een prachtplaats. Het is geen dierencircus, behalve twee acts met paarden.
Het is een heel mooi programma. Met een wereldberoemde clown, Bello Nock, een soort Buston Keaton. En een paar adembenemende stunts van een groep uit Noord Korea en eentje uit China. De Noord Koreaanse groep was zo hoog in de nok bezig, gelukkig met een valnet, dat ik helemaal in de ban was en de tranen van de spanning over mijn wangen liepen.
In de pauze trakteerde Elly namens Freek op een glaasje champagne, heel leuk.
Maar het meest was ik zelf weg van de buikspreker ‘Willer Nicolodi’. Hij had, naast die groep uit Noord Korea, het meest het publiek in zijn ban, denk ik. Niet uit te leggen.
Mocht iemand naar het circus willen dan kun je het best een taxi nemen en je auto thuislaten. Als je dan toch duur uit bent, maak het dan ook goed af. Na afloop staat er altijd een rij taxi’s te wachten om je naar het station of naar huis te brengen. Wij hadden gelukkig neeflief, die met de auto alweer stond te wachten toen we naar buiten kwamen.
Tja, ik zou de hele brochure kunnen overschrijven…. Maar het is nu bijna 2 uur in de nacht en ik zou dit verhaal willen afmaken.




Voor ik vanmiddag kon omvallen (van de slaap dus) mijn rugzak maar weer omgebonden en de straat opgegaan/ Twijfel…. Zou ik de metro naar het station nemen en daar nog wat nodige boodschappen doen in de stationshallen……of gewoon naar de winkels lopen…
Mmm, de metro dan maar. Toen ik beneden was ging de trein net weg. Dus heb ik het perron afgelopen en ben aan de andere kant weer naar boven geklommen (roltrappen hoor) en heb, boven gekomen, maar weer een bezoek gebracht aan de gewone supermarkt .
Thuisgekomen de boodschapjes afgegeven en eindelijk aan de soep begonnen. Een heerlijk biologische boerderijkip. En de kibbesoebe is weer grandioos geworden al is die pas nu, over twaalven, echt klaar. Daar kunnen dochterlief en mijn buurmannen weer van meegenieten. ;-)
Zometeen nog de rommel afwassen die van het soep maken overblijft, want morgen komt Betty weer.

Een lang verslag weer. Maar ook van een paar dagen hè…