De ochtend weer verspeeld. Ik ben geen ochtendmens, niks meer aan te doen. Maar vanmiddag ben ik wel even naar de Hema in de Kalverstraat gegaan voor die speciale Hemavuilniszakken ;-), waarvoor ik graag een ritje maak. Oja, ik moest ook cartridges hebben voor de printer en die zijn daar ook goedkoper. Voordien even een paar winkels eromheen met een visite vereerd ;-), waardoor ik na mijn noodzakelijke aankopen wel toe was aan een beker Hema-ijskoffie. Kan ik iedereen aanbevelen. Genoeg calorieën en gewoon lekker, al of niet met een toegevoegd smaakje.
Genoeg reclame voor de Hema gemaakt?
Het was weer razend druk in de stad en ik moest echt mijn weg vrijmaken om te kunnen doorlopen. Vaak maak ik me dan nog breder dan ik al ben, maar dit keer liet ik het allemaal maar gebeuren en zorgde er alleen voor niet op mijn tenen getrapt te worden of een duw (een hengst, wilde ik zeggen, maar ik weet niet of iedereen dat zou verstaan), waardoor ik mijn evenwicht zou kunnen verliezen. Toch blijft het voor mij altijd een plezier zo op te gaan in een onbewuste mensenzee en om me heen te blijven kijken. Om die reden drink ik ook graag koffie of zo beneden in de Kalvertoren, waar je de mensen de roltrappen op en af kunt zien gaan en heen en weer kunt zien lopen, twee verdiepingen hoog…
Dat is anders dan opgaan in een mensenmenigte die met een doel bij elkaar is.
Een positieve demonstratie kan als een warm bad zijn. Waar je blij van wordt, blij aan meedoet en blij uitkomt.
Een demonstratie die de mensen een negatieve en boze uitstraling geeft vind ik nog altijd angstaanjagend.
Eh… ik heb maandkaarten voor mijn vervoer en die moeten hun geld toch waard zijn? Vandaar mijn veelvuldig gebruik van de tram.
Is niet altijd een even groot pretje. Vooral als je moe bent, en een paar jonge mensen maken gebruik van het bankje bij de halte en zien jou niet eens staan.
Soms vraag ik heel vriendelijk of ik mag zitten. En soms komen ze dan met een even vriendelijk ‘Ja natuurlijk’ overeind. Niet altijd nee. Vooral in de spits vraag ik niks. Jonge mensen werken ook, en zijn vaak ook moe, denk ik als ze me negeren.
Toen ik buiten kwam in de Kalverstraat was het nòg benauwder dan voorheen en druppelde het wat. De luchtvochtigheid had de 100% bereikt. Maar echt tot wat regen kwam het pas later, toen ik al uit de tram was en dat was dan ook nog maar een geluidje van losse druppeltjes op mijn paraplu.. Klinkt wel leuk als je er echt naar luistert.
Mijn tuintje lag er tevreden uit, maar vanavond heb ik toch maar bij-gesproeid, want de bakken konden wel wat gebruiken.
De rest van de avond is omgevlogen. Die twee uur die ik verslapen heb was ik bewusteloos, weet ik niks meer van. Maar daar buiten ben ik de hele avond druk geweest.
Nu kijk ik op, zie een lachend boeddhabeeldje met opgeheven armen en begin prompt te gapen.
Dus laat ik maar ophouden met kletsen en aanstalten maken om straks naar bed te kunnen gaan… En mijn benen en voeten rust te gunnen.
Er moet nog veel gebeuren voor die tijd. Dus ga ik maar snel weer aan de gang.
zaterdag 5 juli 2008
vrijdag 4 juli 2008
Twee vruchtbare dagen
En ook wel plezierige dagen. Gisteren in de fietsenstalling van ons huis samen met de nieuwe huismeester alle fietsen voorzien van plakkers. De eigenaren kunnen die plakkers van hun fietsen halen, de fietsen waarvan de plakkers over een paar weken niet verwijderd zijn worden geacht geen eigenaar meer te hebben en worden verwijderd. Dat is minder erg dan het lijkt, want de afgelopen jaren zijn er nogal wat mensen verhuisd of overleden en dan blijven evt. fietsen hier staan, en hebben nieuwe bewoners geen ruimte genoeg. Vandaar. Er ging wel een heel lang gesprek aan vooraf, want natuurlijk kende hij de gang van zaken hier nog niet.
Achteraf was ik wel zo opgeladen dat ik er even tussenuit ging. Even naar de Nieuwendijk, om wat boodschapjes te halen. Voor niet-Amsterdammers: De Nieuwendijk is de oudste winkelstraat van Amsterdam die loopt van de Martelaarsgracht, bij het Centraal Station, tot aan de Dam. Een smalle, maar gezellige winkelstraat waar je alles kunt kopen wat je nodig hebt, en als je daar niet genoeg aan hebt steek je de Dam over (kijk uit met die ronde kinderhoofdjes, ze lopen verschrikkelijk, maar de majesteit wilde het nou eenmaal zo).
Enfin, Etos en Kruidvat (de drogisten) en H&M en C&A (de modewinkels) liggen daar vlak bij elkaar, dus ik was snel klaar.
Maar ik moet wat bekennen, ik heb gezondigd. Ondanks mijn ronde vormen heb ik op de terugweg een patatje gehaald, met twee kroketten nog wel. En een kleintje milkshake toe. Geen zin meer om te koken nee.
Het weer is trouwens deze twee dagen perfect geweest. Droog, zonnig en op temperatuur, eigenlijk moet ik nodig sproeien…..
Vandaag, vrijdag, was boodschappendag voor me. De koelkast is bijna leeg. Bij Albert Hein was het gelukkig niet zo druk, hoewel er buiten, in de straat, weer ladingen verse toeristen rondliepen. Veel Oost-Europeanen dit keer. Dat zijn herkenbare groepjes, vraag me niet waarom. Ze lopen in elk geval niet, zoals veel andere toeristengroepen, in de rij met vooraan een juf of meester met een plu of vlaggetje. Als die stilstaan, staat iedereen stil en om de plu of het vlaggetje gegroepeerd en kunnen andere mensen niet of amper via de stoep passeren…
Maar goed, de koelkast en de keukenkast zijn weer gevuld voor de komende week. Morgen venkelsalade met een klein stukje zeepaling.
Had ik vandaag al op het aanrecht liggen, toen mijn b.l.e.k.d. (mijn Bijzonder Lieve en Knappe Dochter) me belde, dat ze wilde komen.
Het was bij lange na niet genoeg voor twee personen, wat ik klaar had liggen, dus accepteerde ik met alle liefde haar uitnodiging om samen in het Sarphatihuis de maaltijd te gebruiken. Ook vis maar met andijvie en verse aardappeltjes.
We hebben nog een leven nodig voor we uitgepraat zijn, dus na het eten eerst lekker koffie en thee bij Bos en Lommer genomen, een wandelingetje gemaakt en thuis verder gekletst. Altijd een feest, ook al kletsen we niet altijd over feestelijke dingen. ;-)) Tja, moeders met volwassen dochters hè…
.
Dit is een heerlijke tijd van het jaar. Onze wandeling ging o.a. over de Muidergracht, waar de muren op veel plaatsen begroeid zijn met rozen. Alles bloeit er nog, alle rozen geuren nog. Er is één, een enkelvoudige en eenvoudige soort roos, die zo sterk geurt, dat Nieuwegein, waar ik voorheen woonde, er jaren geleden, om deze tijd van jaar, naar geurde. Maar de rozenhagen en –bosjes bestaan daar naar mijn beste weten ook niet meer. ;-( Ik heb er ooit een gedichtje over geschreven. Niks bijzonders, maar het herinnert me wel aan die tijd en die geur.
De eerste warme zomerregen valt
Het asfalt suist, de rozen pronken
en geuren als de lindebomen, zoet
en bedwelmend. Een eend trekt
traag een spoor door ‘t kroos.
Het carillon omhelst de stad;
de klokken strelen met luie
klanken mijn gehoor. Ademloos
moment . . . . Dit Nieuwegein, mijn stad,
ik heb het eerder nooit zó liefgehad.
Leuk, dat ik dit weer herbeleef… Want ik zou echt nooit meer terug willen.
Weg van de plek waar ik nu woon?????? Nee, voor geen goud.
Geef mij maar Amsterdam, met alles wat het vóór of tégen heeft.
Achteraf was ik wel zo opgeladen dat ik er even tussenuit ging. Even naar de Nieuwendijk, om wat boodschapjes te halen. Voor niet-Amsterdammers: De Nieuwendijk is de oudste winkelstraat van Amsterdam die loopt van de Martelaarsgracht, bij het Centraal Station, tot aan de Dam. Een smalle, maar gezellige winkelstraat waar je alles kunt kopen wat je nodig hebt, en als je daar niet genoeg aan hebt steek je de Dam over (kijk uit met die ronde kinderhoofdjes, ze lopen verschrikkelijk, maar de majesteit wilde het nou eenmaal zo).
Enfin, Etos en Kruidvat (de drogisten) en H&M en C&A (de modewinkels) liggen daar vlak bij elkaar, dus ik was snel klaar.
Maar ik moet wat bekennen, ik heb gezondigd. Ondanks mijn ronde vormen heb ik op de terugweg een patatje gehaald, met twee kroketten nog wel. En een kleintje milkshake toe. Geen zin meer om te koken nee.
Het weer is trouwens deze twee dagen perfect geweest. Droog, zonnig en op temperatuur, eigenlijk moet ik nodig sproeien…..
Vandaag, vrijdag, was boodschappendag voor me. De koelkast is bijna leeg. Bij Albert Hein was het gelukkig niet zo druk, hoewel er buiten, in de straat, weer ladingen verse toeristen rondliepen. Veel Oost-Europeanen dit keer. Dat zijn herkenbare groepjes, vraag me niet waarom. Ze lopen in elk geval niet, zoals veel andere toeristengroepen, in de rij met vooraan een juf of meester met een plu of vlaggetje. Als die stilstaan, staat iedereen stil en om de plu of het vlaggetje gegroepeerd en kunnen andere mensen niet of amper via de stoep passeren…
Maar goed, de koelkast en de keukenkast zijn weer gevuld voor de komende week. Morgen venkelsalade met een klein stukje zeepaling.
Had ik vandaag al op het aanrecht liggen, toen mijn b.l.e.k.d. (mijn Bijzonder Lieve en Knappe Dochter) me belde, dat ze wilde komen.
Het was bij lange na niet genoeg voor twee personen, wat ik klaar had liggen, dus accepteerde ik met alle liefde haar uitnodiging om samen in het Sarphatihuis de maaltijd te gebruiken. Ook vis maar met andijvie en verse aardappeltjes.
We hebben nog een leven nodig voor we uitgepraat zijn, dus na het eten eerst lekker koffie en thee bij Bos en Lommer genomen, een wandelingetje gemaakt en thuis verder gekletst. Altijd een feest, ook al kletsen we niet altijd over feestelijke dingen. ;-)) Tja, moeders met volwassen dochters hè…
.
Dit is een heerlijke tijd van het jaar. Onze wandeling ging o.a. over de Muidergracht, waar de muren op veel plaatsen begroeid zijn met rozen. Alles bloeit er nog, alle rozen geuren nog. Er is één, een enkelvoudige en eenvoudige soort roos, die zo sterk geurt, dat Nieuwegein, waar ik voorheen woonde, er jaren geleden, om deze tijd van jaar, naar geurde. Maar de rozenhagen en –bosjes bestaan daar naar mijn beste weten ook niet meer. ;-( Ik heb er ooit een gedichtje over geschreven. Niks bijzonders, maar het herinnert me wel aan die tijd en die geur.
De eerste warme zomerregen valt
Het asfalt suist, de rozen pronken
en geuren als de lindebomen, zoet
en bedwelmend. Een eend trekt
traag een spoor door ‘t kroos.
Het carillon omhelst de stad;
de klokken strelen met luie
klanken mijn gehoor. Ademloos
moment . . . . Dit Nieuwegein, mijn stad,
ik heb het eerder nooit zó liefgehad.
Leuk, dat ik dit weer herbeleef… Want ik zou echt nooit meer terug willen.
Weg van de plek waar ik nu woon?????? Nee, voor geen goud.
Geef mij maar Amsterdam, met alles wat het vóór of tégen heeft.
woensdag 2 juli 2008
Een lange warme woensdag.
Vanmorgen werd ik even voor zes uur wakker. Het werd een beetje licht buiten en de vogeltjes waren al, zachtjes kwetterend, met elkaar in gesprek. Tot één vogel luid begon te zingen, daarna volgden er méér en meteen was het alsof de natuur wakker werd. En de gordijnen opentrok. Ik had zelf ook de gordijnen al opengedaan, de tuindeuren open, frisse lucht naar binnen laten komen voor het te warm zou worden.
Ik probeerde nog even te slapen. Maar dat lukte niet. Dus heb ik de nieuwe dag geboren zien worden. Om zeven uur waren de vogeltjes weer stil, en begon voor mij zichtbaar de tocht van de zon langs de hemel., weerkaatsend in de huizen aan de overkant. De hemel is nog lichtblauw.
Voor vandaag wordt een temperatuur verwacht oplopend tot boven de 30 graden. Geen temperatuur om naar buiten te gaan, als het niet persé moet.
En ik moet vandaag bloed laten prikken.maar inmiddels is het, nu negen uur, al warm en benauwd buiten. Dus de tuindeuren en de gordijnen zijn weer dicht. Zo’n oud mens kun je met dit weer toch niet naar buiten sturen. En dit lijf van me is nou eenmaal oud. Niks aan te doen. Laat ik maar gaan, ik ben nu nog nuchter, ofwel, ik heb nog niets gegeten en gedronken, behalve water.
Er zijn dagen dat er, veroorzaakt door zware motoren van ergens onder gebouwen hier rond omheen, een zwaar gezoem klinkt. Een bijna onhoorbaar, ondergronds geluid, dat overal doorheengaat, in je onderbewustzijn blijft hangen en voor hoofdpijn zorgt. Vandaag klinkt dat weer, en misschien ben ik dáárdoor wakker geworden. Dat gezoem of gebrom geeft een fysieke echo, is letterlijk in je lijf te voelen.
Goed, de dag is via de middag naar de avond gegaan. Ik heb inderdaad bloed laten prikken. Mijn aderen zijn zo dun dat men de fijnste naald erbij moet zoeken, maar het ging, anders dan de vorige keer, in één keer goed. Direct daarna heb ik in de espressobar een gezonde bruine sandwich ei en tomaat en twee koppen koffie genomen. En een glas water voor mijn pillen, die ik nu pas kon nemen.
De wandeling was een pijniging. Meestal, bijna altijd, loop ik met veel plezier, maar vandaag doen voeten en enkels en knieën veel pijn. Net als mijn handen. De gewrichten zijn weer gezwollen. Het zal wel aan het weer gelegen hebben, maar ik ben rechtstreeks, met overstappen van de ene tram op de andere, naar huis gegaan.
De tuinman kwam onverwacht. Maar ik kon de sleutels van de tuindeur niet vinden en moest telkens via de voordeur en omlopend, met hem converseren. Blij dat hij geweest is, want eindelijk is de wilde winde (pispotjes in de volksmond) weggehaald en ook de kruisbessenstruik, die alleen maar narigheid gaf en geen bessen meer. In het najaar zal hij de budleia, ofwel de vlinderstruik, die nu een boom is geworden, snoeien Er zit veel dood hout in, maar te hoog om zomaar te kunnen snoeien. En het onkruid is weggehaald, de grond weer open. Mèt het onkruid heeft hij jammer genoeg ook de jonge Oost-Indische kers en de jonge goudsbloemplantjes weggeschoffeld…….
De paniek om de nergens terug te vinden sleutels kreeg me te pakken. En toen de tuinman betaald en weg was heb ik eigenlijk in een soort waas het hele huis afgezocht. Maar waar ik ze nooit verwacht had, lach niet zo gemeen, heb ik ze teruggevonden. Op het droogrek waar de lakens nog over te drogen hingen.
Er viel een enorme last van me af, hoewel mijn gezonde verstand weet dat ze niet zomaar verdwenen konden zijn.
Toen was er eindelijk gelegenheid om te rusten. En viel ik op de bedbank neer. Met onderbreking van een paar telefoontjes heb ik toch nog dik 3,5 uur geslapen. Zal nodig geweest zijn. Maar daarna voelde ik me niet opgeknapt of lekker in mijn vel zitten.. Ik heb wel eten gemaakt, glaasje wijn genomen. Maar het lijf wil nog steeds niet. Mijn uitsteeksels doen nog steeds pijn. Ondanks paracetamolletjes.
Ik moet maar een beetje medelijden met dat lijf hebben, het is tenslotte niet bepaald jong meer. Er van buitenaf zo tegenaan kijken relativeert het een beetje, anders zou ik me zielig gaan voelen. Ik zie mezelf strompelen momenteel..;-)
Buiten is het wat afgekoeld, hoewel nog steeds vochtig benauwd. Maar de thermometer is van 32 graden inmiddels gezakt tot 20 graden. Ik ben benieuwd of het regenen morgen doorzet, het is heel hard nodig.
En als het weer zo doorzet als beloofd, is de lichamelijke narigheid morgen of overmorgen ook wel over.
Om het binnenshuis wat af te laten koelen zijn de gordijnen en de tuindeuren weer open….Maar de vochtigheid van de atmosfeer blijft eigenlijk te hoog.
Ik probeerde nog even te slapen. Maar dat lukte niet. Dus heb ik de nieuwe dag geboren zien worden. Om zeven uur waren de vogeltjes weer stil, en begon voor mij zichtbaar de tocht van de zon langs de hemel., weerkaatsend in de huizen aan de overkant. De hemel is nog lichtblauw.
Voor vandaag wordt een temperatuur verwacht oplopend tot boven de 30 graden. Geen temperatuur om naar buiten te gaan, als het niet persé moet.
En ik moet vandaag bloed laten prikken.maar inmiddels is het, nu negen uur, al warm en benauwd buiten. Dus de tuindeuren en de gordijnen zijn weer dicht. Zo’n oud mens kun je met dit weer toch niet naar buiten sturen. En dit lijf van me is nou eenmaal oud. Niks aan te doen. Laat ik maar gaan, ik ben nu nog nuchter, ofwel, ik heb nog niets gegeten en gedronken, behalve water.
Er zijn dagen dat er, veroorzaakt door zware motoren van ergens onder gebouwen hier rond omheen, een zwaar gezoem klinkt. Een bijna onhoorbaar, ondergronds geluid, dat overal doorheengaat, in je onderbewustzijn blijft hangen en voor hoofdpijn zorgt. Vandaag klinkt dat weer, en misschien ben ik dáárdoor wakker geworden. Dat gezoem of gebrom geeft een fysieke echo, is letterlijk in je lijf te voelen.
Goed, de dag is via de middag naar de avond gegaan. Ik heb inderdaad bloed laten prikken. Mijn aderen zijn zo dun dat men de fijnste naald erbij moet zoeken, maar het ging, anders dan de vorige keer, in één keer goed. Direct daarna heb ik in de espressobar een gezonde bruine sandwich ei en tomaat en twee koppen koffie genomen. En een glas water voor mijn pillen, die ik nu pas kon nemen.
De wandeling was een pijniging. Meestal, bijna altijd, loop ik met veel plezier, maar vandaag doen voeten en enkels en knieën veel pijn. Net als mijn handen. De gewrichten zijn weer gezwollen. Het zal wel aan het weer gelegen hebben, maar ik ben rechtstreeks, met overstappen van de ene tram op de andere, naar huis gegaan.
De tuinman kwam onverwacht. Maar ik kon de sleutels van de tuindeur niet vinden en moest telkens via de voordeur en omlopend, met hem converseren. Blij dat hij geweest is, want eindelijk is de wilde winde (pispotjes in de volksmond) weggehaald en ook de kruisbessenstruik, die alleen maar narigheid gaf en geen bessen meer. In het najaar zal hij de budleia, ofwel de vlinderstruik, die nu een boom is geworden, snoeien Er zit veel dood hout in, maar te hoog om zomaar te kunnen snoeien. En het onkruid is weggehaald, de grond weer open. Mèt het onkruid heeft hij jammer genoeg ook de jonge Oost-Indische kers en de jonge goudsbloemplantjes weggeschoffeld…….
De paniek om de nergens terug te vinden sleutels kreeg me te pakken. En toen de tuinman betaald en weg was heb ik eigenlijk in een soort waas het hele huis afgezocht. Maar waar ik ze nooit verwacht had, lach niet zo gemeen, heb ik ze teruggevonden. Op het droogrek waar de lakens nog over te drogen hingen.
Er viel een enorme last van me af, hoewel mijn gezonde verstand weet dat ze niet zomaar verdwenen konden zijn.
Toen was er eindelijk gelegenheid om te rusten. En viel ik op de bedbank neer. Met onderbreking van een paar telefoontjes heb ik toch nog dik 3,5 uur geslapen. Zal nodig geweest zijn. Maar daarna voelde ik me niet opgeknapt of lekker in mijn vel zitten.. Ik heb wel eten gemaakt, glaasje wijn genomen. Maar het lijf wil nog steeds niet. Mijn uitsteeksels doen nog steeds pijn. Ondanks paracetamolletjes.
Ik moet maar een beetje medelijden met dat lijf hebben, het is tenslotte niet bepaald jong meer. Er van buitenaf zo tegenaan kijken relativeert het een beetje, anders zou ik me zielig gaan voelen. Ik zie mezelf strompelen momenteel..;-)
Buiten is het wat afgekoeld, hoewel nog steeds vochtig benauwd. Maar de thermometer is van 32 graden inmiddels gezakt tot 20 graden. Ik ben benieuwd of het regenen morgen doorzet, het is heel hard nodig.
En als het weer zo doorzet als beloofd, is de lichamelijke narigheid morgen of overmorgen ook wel over.
Om het binnenshuis wat af te laten koelen zijn de gordijnen en de tuindeuren weer open….Maar de vochtigheid van de atmosfeer blijft eigenlijk te hoog.
dinsdag 1 juli 2008
Zo'n typische chaotische Ericadag
was het vandaag. Met helemaal niks op de agenda, dus drukker dan ooit.
Leuk was dat mijn favoriete columnist vandaag een heel mooi stuk over de officiële herdenking van de slavernij geschreven had. Deed me goed.
Een nieuwe afspraak om bloed te prikken voor een bezoekje volgende week aan de suikerzuster, een routinezaakje ja.
En het regelen van een paar dingen hier in dit huis, o.a. voor de ‘pieserd’. Die er ook eigenlijk misschien niks aan kan doen hè…Ook niet dat hij zo’n ergernis voor mij is.
Hij heeft een sleutel gekregen van het voor werkmensen bedoelde, normaal afgesloten toilet in de gang. En er is met hem gepraat. Nu maar het beste hopen.
We hebben gelukkig weer een huismeester. Die belde, komt deze week kennismaken. Ik zit hier een beetje als vertegenwoordiger van het gebouw dus.
Omdat ik eigenlijk ‘niks’ te doen had was ik verschrikkelijk druk vandaag.
Want eindelijk de rust en de tijd om papier op te ruimen. Dacht ik. Maar toen het zoveelste telefoontje binnenkwam terwijl ik met een stapel papier in mijn handen stond, was er even géén rust. Eh… ik viel nogal uit tegen de arme man. Die het toch echt niet kon helpen dat ik mezelf zo druk maakte om rustig bezig te zijn.
Zou het anderen ook zijn opgevallen dat het computertijdperk geen vermindering van het papieroverschot teweeg heeft gebracht?
En aangezien ik niet weet wat bewaard moet worden en wat er meteen wegkan…… bewaar ik dus àlles. Met als gevolg dat ik bijna omkom in de papiertroep. Hoe lang moet je brieven en rekeningen die allang betaald zijn, eigenlijk bewaren? Waarom heb ik àlle tijdschriften die ik de afgelopen maanden ontvangen heb op allerlei stapels liggen? Sommige bladen kunnen na lezing meteen in een andere, bekende, brievenbus, maar dat geldt niet voor alles. Dus stel je het uitzoeken uit en worden de stapels steeds groter.
Enfin, vandaag is de papiervoorraad hier dus aardig verminderd. Maar toch liggen er nog steeds stapels die onder handen genomen moeten worden. Er staat nog een stapeltje van 20 cm te wachten, en een kistje onder het bureau, dat daar al langer dan een half jaar staat omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest…weg ermee…. Daarboven wacht de hangmappenbak (mooi scrabblewoord) op uitdunning. Dat moet bijna allemaal door de papiervernietiger, dus wanneer ik daaraan toe kom??? Map voor map uitzoeken, papier voor papier………ooh, brrr.
Dat ik ook leuke, heel lang geleden geschreven stukjes tegenkwam was wel meegenomen, dus dat betekende even zitten en lezen en …ja, waar moest ik dàt papier nou weer laten….
Wordt de lezer nou niet moe van alleen al dit te lezen?
Vandaag dus ook een dag van thuisblijven. Met de tuindeuren open. Want echt te warm was het hier niet. De schaduw van de bomen rondom zorgde voor verkoeling. Er staat een enorme oude kastanjeboom zo dicht bij mijn huisje hij zelfs licht tegenhoudt. Overigens, boven mij hangt een groot balkon van mijn bovenbuurman, dat ook een hoop zon en licht tegenhoudt. Het moet echt dagen tropisch heet zijn voor ik die tuindeuren dicht laat, want dan pas lekt de warmte naar binnen.
Het was vandaag hooguit 23 graden hierbinnen. En de temperatuur is alweer aan het zakken.
Straks maar weer sproeien.. Want morgen wordt het tropisch weer, zei de juffrouw van de weersverwachting. Nu de avondjasmijn is uitgebloeid, geurt de hele tuin naar de nu bloeiende floxen. Heerlijk…
Ik dènk dat de onweersbuien die morgenmiddag en –avond worden verwacht, beneden de rivieren zullen blijven of naar het oosten wegtrekken. Onweer is hier zó zeldzaam…
Maar àls het komt geniet ik er met volle teugen van. Onweer is zo mooi. Niet alleen letterlijk, ook spiritueel. Als je dat aanziet, en bedenkt welke enorme krachten achter onweer schuilgaan, enfin, ik denk dan nog veel meer ja.
Dit was dus mijn rustige dagje, thuis doorgebracht.
Leuk was dat mijn favoriete columnist vandaag een heel mooi stuk over de officiële herdenking van de slavernij geschreven had. Deed me goed.
Een nieuwe afspraak om bloed te prikken voor een bezoekje volgende week aan de suikerzuster, een routinezaakje ja.
En het regelen van een paar dingen hier in dit huis, o.a. voor de ‘pieserd’. Die er ook eigenlijk misschien niks aan kan doen hè…Ook niet dat hij zo’n ergernis voor mij is.
Hij heeft een sleutel gekregen van het voor werkmensen bedoelde, normaal afgesloten toilet in de gang. En er is met hem gepraat. Nu maar het beste hopen.
We hebben gelukkig weer een huismeester. Die belde, komt deze week kennismaken. Ik zit hier een beetje als vertegenwoordiger van het gebouw dus.
Omdat ik eigenlijk ‘niks’ te doen had was ik verschrikkelijk druk vandaag.
Want eindelijk de rust en de tijd om papier op te ruimen. Dacht ik. Maar toen het zoveelste telefoontje binnenkwam terwijl ik met een stapel papier in mijn handen stond, was er even géén rust. Eh… ik viel nogal uit tegen de arme man. Die het toch echt niet kon helpen dat ik mezelf zo druk maakte om rustig bezig te zijn.
Zou het anderen ook zijn opgevallen dat het computertijdperk geen vermindering van het papieroverschot teweeg heeft gebracht?
En aangezien ik niet weet wat bewaard moet worden en wat er meteen wegkan…… bewaar ik dus àlles. Met als gevolg dat ik bijna omkom in de papiertroep. Hoe lang moet je brieven en rekeningen die allang betaald zijn, eigenlijk bewaren? Waarom heb ik àlle tijdschriften die ik de afgelopen maanden ontvangen heb op allerlei stapels liggen? Sommige bladen kunnen na lezing meteen in een andere, bekende, brievenbus, maar dat geldt niet voor alles. Dus stel je het uitzoeken uit en worden de stapels steeds groter.
Enfin, vandaag is de papiervoorraad hier dus aardig verminderd. Maar toch liggen er nog steeds stapels die onder handen genomen moeten worden. Er staat nog een stapeltje van 20 cm te wachten, en een kistje onder het bureau, dat daar al langer dan een half jaar staat omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest…weg ermee…. Daarboven wacht de hangmappenbak (mooi scrabblewoord) op uitdunning. Dat moet bijna allemaal door de papiervernietiger, dus wanneer ik daaraan toe kom??? Map voor map uitzoeken, papier voor papier………ooh, brrr.
Dat ik ook leuke, heel lang geleden geschreven stukjes tegenkwam was wel meegenomen, dus dat betekende even zitten en lezen en …ja, waar moest ik dàt papier nou weer laten….
Wordt de lezer nou niet moe van alleen al dit te lezen?
Vandaag dus ook een dag van thuisblijven. Met de tuindeuren open. Want echt te warm was het hier niet. De schaduw van de bomen rondom zorgde voor verkoeling. Er staat een enorme oude kastanjeboom zo dicht bij mijn huisje hij zelfs licht tegenhoudt. Overigens, boven mij hangt een groot balkon van mijn bovenbuurman, dat ook een hoop zon en licht tegenhoudt. Het moet echt dagen tropisch heet zijn voor ik die tuindeuren dicht laat, want dan pas lekt de warmte naar binnen.
Het was vandaag hooguit 23 graden hierbinnen. En de temperatuur is alweer aan het zakken.
Straks maar weer sproeien.. Want morgen wordt het tropisch weer, zei de juffrouw van de weersverwachting. Nu de avondjasmijn is uitgebloeid, geurt de hele tuin naar de nu bloeiende floxen. Heerlijk…
Ik dènk dat de onweersbuien die morgenmiddag en –avond worden verwacht, beneden de rivieren zullen blijven of naar het oosten wegtrekken. Onweer is hier zó zeldzaam…
Maar àls het komt geniet ik er met volle teugen van. Onweer is zo mooi. Niet alleen letterlijk, ook spiritueel. Als je dat aanziet, en bedenkt welke enorme krachten achter onweer schuilgaan, enfin, ik denk dan nog veel meer ja.
Dit was dus mijn rustige dagje, thuis doorgebracht.
maandag 30 juni 2008
En toen was het Maandag geworden, een nieuwe dag
En zou mijn onvolprezen hulp Betty komen. Wat ik nog zonder haar zou moeten mag Joost weten, maar Joost weet niet zoveel, dus die zal dit ook niet weten….
Maar ik werd al vroeg uit mijn bedje gebeld. Dat moeten ze nou niet doen. Daar kom ik dan met moeite en kreunend overeind, en zet voorzichtig mijn benen buiten bed, probeer of mijn tenen nog mee willen doen en niet afbreken bij de eerste beweging en stap dan heel voorzichtig naar de telefoon. En net als ik me meld, met een kurkdroge mond nog…..wordt er opgehangen aan de andere kant. Dan ben ik daarna wèl even klaarwakker hoor. ;-( En vallen er een paar woorden die ik in klaarwakkere toestand nooit zou durven zeggen.
Goed, toch maar naar de keuken gestrompeld en een glaasje water genomen.
Ik had mijn fruitontbijtje met haverzemelen naar binnen, mijn glas multivitaminen stond klaar om samen met de pillen naar binnen te werken… toen de telefoon weer ging. Of ik over een uur in het atrium wilde zijn voor een kleine vergadering.
Zucht, wat een begin van de dag. Niet douchen dus ook, was geen tijd meer voor. Als diabeet moet ik wel voor die vergadering gegeten hebben. Dus wissewasje, snel aangekleed en opgemaakt, want zonder dat laatste durf ik me niet meer te vertonen in het openbaar. Intussen was de koffie doorgelopen, bed afgehaald voordat Betty kwam, vlug een boterham naar binnen gewerkt met een beker koffie.. En toen naar het atrium.
Daar bleek, ik zat er met drie mannen, dat één van onze bewoners de pieserd had aangesproken en hulp had aangeboden. Ik hoop van harte dat het niet alleen aanvaard wordt, maar ook helpt.
Want heel langzaam verloedert dit huis. En dat is jammer, want het is een goed huis, met een lange geschiedenis. Enfin, toen dat voorbij was kon ik verder eten, maar inmiddels was Betty gearriveerd. Dus dat werd op een ander niveau overschakelen, want Betty is niet alleen een vrouw, maar ook nog een ontwikkelde vrouw, zelfs een academica, die voor dit werk, de zorg dus, gekozen heeft. En ik ben heel blij met haar hoor. Fijn ook dat ze van dezelfde muziek houdt. En politiek staan we tegenover elkaar, dus is er altijd wel wat te discussiëren.
In de namiddag, toen Betty klaar was en weer weg ging, heb ik mijn schoenen aangetrokken, mijn rugzak omgedaan en ben nog even gaan lopen.. Maar weer naar mijn Turkse super. En van daar een rugzak vol wilde perziken en grote, zoete abrikozen meegenomen.. Er kon nog net, bij Appie, dat in dezelfde straat ligt, een half broodje en twee bosjes raapsteeltjes bij. De laatste. En ik ben dol op stamppot van rauwe raapsteeltjes. Dus iedereen die dit leest weet nu wat ik gegeten heb. Onsje rosbief als vlees, fruit als toetje. Natuurlijk.
En na de doorzending van een stapeltje ‘mooie’ mails lekker in de tuin bezig geweest. Morgen een warme dag en overmorgen ook. Er wordt niet eerder wat nattigheid verwacht als dinsdagavond. Dus moest er langdurig en uitgebreid gesproeid worden. Eigenlijk best een leuk karweitje, maar de gezamenlijke tuin bijhouden kost me wel extra geld. Moet je die daarom laten verdrogen? Nee toch? Dus sta ik ruim een half uur met de tuinslang te zwaaien totdat elk plantje naar mijn beste weten bediend is.
En nu dus mijn dagboekje bijgehouden. Ik ben wel benieuwd hoeveel mensen dit nou lezen. Want ik schrijf over niets bijzonders. Alleen dat kleine leventje van mezelf. Misschien geeft het een beetje het plezierige gevoel dat een simpele soapserie ook geeft?
Maar ik werd al vroeg uit mijn bedje gebeld. Dat moeten ze nou niet doen. Daar kom ik dan met moeite en kreunend overeind, en zet voorzichtig mijn benen buiten bed, probeer of mijn tenen nog mee willen doen en niet afbreken bij de eerste beweging en stap dan heel voorzichtig naar de telefoon. En net als ik me meld, met een kurkdroge mond nog…..wordt er opgehangen aan de andere kant. Dan ben ik daarna wèl even klaarwakker hoor. ;-( En vallen er een paar woorden die ik in klaarwakkere toestand nooit zou durven zeggen.
Goed, toch maar naar de keuken gestrompeld en een glaasje water genomen.
Ik had mijn fruitontbijtje met haverzemelen naar binnen, mijn glas multivitaminen stond klaar om samen met de pillen naar binnen te werken… toen de telefoon weer ging. Of ik over een uur in het atrium wilde zijn voor een kleine vergadering.
Zucht, wat een begin van de dag. Niet douchen dus ook, was geen tijd meer voor. Als diabeet moet ik wel voor die vergadering gegeten hebben. Dus wissewasje, snel aangekleed en opgemaakt, want zonder dat laatste durf ik me niet meer te vertonen in het openbaar. Intussen was de koffie doorgelopen, bed afgehaald voordat Betty kwam, vlug een boterham naar binnen gewerkt met een beker koffie.. En toen naar het atrium.
Daar bleek, ik zat er met drie mannen, dat één van onze bewoners de pieserd had aangesproken en hulp had aangeboden. Ik hoop van harte dat het niet alleen aanvaard wordt, maar ook helpt.
Want heel langzaam verloedert dit huis. En dat is jammer, want het is een goed huis, met een lange geschiedenis. Enfin, toen dat voorbij was kon ik verder eten, maar inmiddels was Betty gearriveerd. Dus dat werd op een ander niveau overschakelen, want Betty is niet alleen een vrouw, maar ook nog een ontwikkelde vrouw, zelfs een academica, die voor dit werk, de zorg dus, gekozen heeft. En ik ben heel blij met haar hoor. Fijn ook dat ze van dezelfde muziek houdt. En politiek staan we tegenover elkaar, dus is er altijd wel wat te discussiëren.
In de namiddag, toen Betty klaar was en weer weg ging, heb ik mijn schoenen aangetrokken, mijn rugzak omgedaan en ben nog even gaan lopen.. Maar weer naar mijn Turkse super. En van daar een rugzak vol wilde perziken en grote, zoete abrikozen meegenomen.. Er kon nog net, bij Appie, dat in dezelfde straat ligt, een half broodje en twee bosjes raapsteeltjes bij. De laatste. En ik ben dol op stamppot van rauwe raapsteeltjes. Dus iedereen die dit leest weet nu wat ik gegeten heb. Onsje rosbief als vlees, fruit als toetje. Natuurlijk.
En na de doorzending van een stapeltje ‘mooie’ mails lekker in de tuin bezig geweest. Morgen een warme dag en overmorgen ook. Er wordt niet eerder wat nattigheid verwacht als dinsdagavond. Dus moest er langdurig en uitgebreid gesproeid worden. Eigenlijk best een leuk karweitje, maar de gezamenlijke tuin bijhouden kost me wel extra geld. Moet je die daarom laten verdrogen? Nee toch? Dus sta ik ruim een half uur met de tuinslang te zwaaien totdat elk plantje naar mijn beste weten bediend is.
En nu dus mijn dagboekje bijgehouden. Ik ben wel benieuwd hoeveel mensen dit nou lezen. Want ik schrijf over niets bijzonders. Alleen dat kleine leventje van mezelf. Misschien geeft het een beetje het plezierige gevoel dat een simpele soapserie ook geeft?
zondag 29 juni 2008
Herdenking van het slavernijverleden.
Vanmiddag ben ik naar het Oosterpark gegaan. Daar werd het slavernijverleden herdacht. Nog niet de officiële herdenking met de Nederlandse bobo’s erbij, maar gewoon, met een braderie aan de ene kant van het park en een grote witte tent aan de andere kant. Vlak bij het nationaal slavernijmonument, dat ontworpen is door Erwin de Vries. Het is op 1 juli 2002 onthuld, en aangezien het bijna die datum is en de laatste zondag van juni, wordt het ‘feest’ dus vandaag gevierd.
Al bij de ingang aan de Linnaeusparkweg kon ik de muziek horen. Rond de muziektent was een cirkel van braderietentjes opgesteld. Boeken, goede doelen, eten, drinken, sieraden, kleden en kleren etc.. Ik heb bij een boekenstal twee boeken gekocht, heb bij de muziek staan kijken… Het was nog erg rustig, er stonden misschien tien mensen voor de muziektent en evenveel mensen erin. Maar de vijf kinderen die dansten met begeleiding deden het heel mooi. Jammer dat ze niet genoeg response kregen om nòg een keer op te treden, maar het is gezien, dat is zeker. Al zag het niet zwart van de mensen. ;-)
Verder wandelend naar het monument kwamen er meer mensen langs. En ik moest ineens denken aan mijn moeder, die, toen ik een peuter was, met mij daar gelopen heeft. Er is nog één fotootje van over, de rest is verloren gegaan. Zo ook de foto die daar genomen is waar ze op poseert met een lange mantel, een vossebontje (ja, nu zeggen we foei, maar toén was het deftig) omgeslagen en een leuk, ondeugend hoedje op. Maar gelukkig zit die foto wel in mijn geheugen. Net als de andere foto, ook genomen in het Oosterpark.
Wonderlijk genoeg waren er ongeveer evenveel witte als zwarte mensen. Maar misschien kwamen die witte mensen wel gewoon naar het park omdat het zondag was.
Ik blijf het slavernijmonument indrukwekkend vinden, maar zeker niet mooi. Dat kan ook niet de bedoeling zijn geweest, denk ik. Het stemt triest. Maar het straalt wel kracht uit.
Tenslotte ging ik op een bankje naast het monument zitten. En even gleed er weer een ander beeld voor mijn bewustzijn. Het beeld van mensen die te koop worden aangeboden en bevoeld en betast voor er een prijs met de verkoper overeengekomen wordt. Waarna de verkochte mensen voor altijd slaven zijn, waarmee de eigenaar naar goeddunken kan handelen. En daar hebben, in Afrika, zwarte leiders aan meegewerkt. Maar als er geen Europese witte kopers waren geweest, had dit nooit kunnen gebeuren. En die witte kopers hebben dus miljoenen verdiend aan hun zwarte slaven. Ook al kwam soms minder dan de helft van de slaven gezond en levend aan in het land van wederverkoop voor de plantages en dergelijke doelen.
Ik kreeg bij de beelden die ik zag een koude rilling langs mijn rug en kwam weer in het heden terecht. Naast me zat een oude zwarte man die niet naar de herdenking wilde gaan. Hij was te ziek. Net weer van de dialyse af, alléén naar een eenzaam huis en piekerend over het feit dat zijn dochter wel een nier wilde afstaan, maar stel dat die werd afgestoten….. Ja, met zoveel aan je hoofd ... Ik had met hem te doen, maar kon ook geen raad geven.
Intussen stroomde de witte tent, even verderop, vol. Maar ik ken er niemand en ga er niet zomaar heen. Dus zocht ik na verloop van tijd de uitgang en de halte van lijn zeven. En die liet op zich wachten… waardoor ik me eindelijk bewust werd dat het toch behoorlijk warm was geworden inmiddels.
Na één halte overgestapt op lijn negen…. En die liet ook op zich wachten.
Opeens kwam er rennend een blanke jongeman voorbij, gevolgd door politie-agenten. Allemaal hard lopend. Een motoragent kwam voorbij, drie politiewagens met tenminste 2 mensen erin, allemaal achter die jongeman aan, die in het park verdween. De agenten erachteraan…
Dit is de derde keer dat ik zoiets, bij die halte wachtend, meemaak. Het politiebureau is daar vlakbij.
Het is ook vlakbij de plek waar Theo van Gogh vermoord werd in november 2004. Dat realiseer ik me elke keer dat ik bij die halte wacht. Het was op 2 november 2004.
Op 3 november werd mijn oudste zoon geboren die 26 jaar later op 11 november stierf. En in die eerste twee weken van de maand november gebeurden meer nare dingen die je nooit meer vergeet..
Ik heb niet meer meegemaakt dat de jongeman gepakt werd, ik lees het nog wel.
Maar goed, vandaag is het 29 juni en ik ben het slavernijverleden van Nederland en Suriname gaan herdenken.
Gedeeld verleden, gezamenlijke toekomst….. dat is de slogan die ik in het park tegenkwam.
Al bij de ingang aan de Linnaeusparkweg kon ik de muziek horen. Rond de muziektent was een cirkel van braderietentjes opgesteld. Boeken, goede doelen, eten, drinken, sieraden, kleden en kleren etc.. Ik heb bij een boekenstal twee boeken gekocht, heb bij de muziek staan kijken… Het was nog erg rustig, er stonden misschien tien mensen voor de muziektent en evenveel mensen erin. Maar de vijf kinderen die dansten met begeleiding deden het heel mooi. Jammer dat ze niet genoeg response kregen om nòg een keer op te treden, maar het is gezien, dat is zeker. Al zag het niet zwart van de mensen. ;-)
Verder wandelend naar het monument kwamen er meer mensen langs. En ik moest ineens denken aan mijn moeder, die, toen ik een peuter was, met mij daar gelopen heeft. Er is nog één fotootje van over, de rest is verloren gegaan. Zo ook de foto die daar genomen is waar ze op poseert met een lange mantel, een vossebontje (ja, nu zeggen we foei, maar toén was het deftig) omgeslagen en een leuk, ondeugend hoedje op. Maar gelukkig zit die foto wel in mijn geheugen. Net als de andere foto, ook genomen in het Oosterpark.
Wonderlijk genoeg waren er ongeveer evenveel witte als zwarte mensen. Maar misschien kwamen die witte mensen wel gewoon naar het park omdat het zondag was.
Ik blijf het slavernijmonument indrukwekkend vinden, maar zeker niet mooi. Dat kan ook niet de bedoeling zijn geweest, denk ik. Het stemt triest. Maar het straalt wel kracht uit.
Tenslotte ging ik op een bankje naast het monument zitten. En even gleed er weer een ander beeld voor mijn bewustzijn. Het beeld van mensen die te koop worden aangeboden en bevoeld en betast voor er een prijs met de verkoper overeengekomen wordt. Waarna de verkochte mensen voor altijd slaven zijn, waarmee de eigenaar naar goeddunken kan handelen. En daar hebben, in Afrika, zwarte leiders aan meegewerkt. Maar als er geen Europese witte kopers waren geweest, had dit nooit kunnen gebeuren. En die witte kopers hebben dus miljoenen verdiend aan hun zwarte slaven. Ook al kwam soms minder dan de helft van de slaven gezond en levend aan in het land van wederverkoop voor de plantages en dergelijke doelen.
Ik kreeg bij de beelden die ik zag een koude rilling langs mijn rug en kwam weer in het heden terecht. Naast me zat een oude zwarte man die niet naar de herdenking wilde gaan. Hij was te ziek. Net weer van de dialyse af, alléén naar een eenzaam huis en piekerend over het feit dat zijn dochter wel een nier wilde afstaan, maar stel dat die werd afgestoten….. Ja, met zoveel aan je hoofd ... Ik had met hem te doen, maar kon ook geen raad geven.
Intussen stroomde de witte tent, even verderop, vol. Maar ik ken er niemand en ga er niet zomaar heen. Dus zocht ik na verloop van tijd de uitgang en de halte van lijn zeven. En die liet op zich wachten… waardoor ik me eindelijk bewust werd dat het toch behoorlijk warm was geworden inmiddels.
Na één halte overgestapt op lijn negen…. En die liet ook op zich wachten.
Opeens kwam er rennend een blanke jongeman voorbij, gevolgd door politie-agenten. Allemaal hard lopend. Een motoragent kwam voorbij, drie politiewagens met tenminste 2 mensen erin, allemaal achter die jongeman aan, die in het park verdween. De agenten erachteraan…
Dit is de derde keer dat ik zoiets, bij die halte wachtend, meemaak. Het politiebureau is daar vlakbij.
Het is ook vlakbij de plek waar Theo van Gogh vermoord werd in november 2004. Dat realiseer ik me elke keer dat ik bij die halte wacht. Het was op 2 november 2004.
Op 3 november werd mijn oudste zoon geboren die 26 jaar later op 11 november stierf. En in die eerste twee weken van de maand november gebeurden meer nare dingen die je nooit meer vergeet..
Ik heb niet meer meegemaakt dat de jongeman gepakt werd, ik lees het nog wel.
Maar goed, vandaag is het 29 juni en ik ben het slavernijverleden van Nederland en Suriname gaan herdenken.
Gedeeld verleden, gezamenlijke toekomst….. dat is de slogan die ik in het park tegenkwam.
Abonneren op:
Posts (Atom)
