De volgende dag alweer.

Mijn verhaal van gisteren was te sec. Ik vond het moeilijk er de emotie aan mee te geven die de hoofdmoot was.
En die hoofdmoot was mijn dochter en mijn neef en de angst voor die familie, die regelrecht uit een slecht romannetje tevoorschijn leek te zijn gekomen.
Het was toch wel heel bijzonder dat zowel mijn neef als mijn dochter het gevaar zo dirct wisten in te schatten dat ze alles in de steek lieten om hier bij mij te zijn. Naar later bleek, ook terecht.
Toen die familie hier zo onverwacht met vier man voor de deur stond hadden dochter en neef wel de moed om direct de confrontatie aan te gaan, terwijl ik zelf hier bibberend achterbleef.
Dat de moeder met die agenten mee naar binnen kwam, was voor mij wel eng, maar niet direct bedreigend. Terwijl mijn nooit genoeg te waarderen neef en mijn echt zo moedige (maar ook bange) dochter bij de voordeur de confrontatie pas ècht aangingen. ‘Nee moeders’, zei mijn dochter later, ‘dat had je niet willen meemaken’. Nu begrijp ik ook beter dan gisteren de reden van hun haast om mij het huis uit te krijgen voor de nacht en hoe angstig ze de volgende ochtend waren om mij weer in mijn eigen huis te laten zijn. Neef heeft in de late avond nog een luchtbed bij hem thuis gehaald zodat ik in dochters’ bed, en dochter op het luchtbed in haar huiskamer kon slapen. De volgende ochtend toen ikzelf klaar stond belde hij weer en kwam ons ophalen om mij mee naar huis te brengen. De situatie werd nog steeds als heel bedreigend ingeschat, omdat ‘de zoon’ zich ook die zondag, in het ziekenhuis, bij mijn zieke buurman misdragen had. En geprobeerd had de vriend als woordvoerder uit te schakelen. Gelukkig is dat niet gelukt en heeft de vriend met medewerking van het ziekenhuis de touwtjes in handen weten te houden. Dappere mensen heb ik om me heen hoor.

We hebben overlegd over het katje wegbrengen, en omdat het me niet lukte het beestje te vangen moesten we de dierenambulance wel bellen. Die waren uiterst lief en hadden met hun ervaring het beestje zo te pakken en in hun vervoerskooi gezet.
Neef reed met dochter achter de ambulance aan naar het nieuwe adres.
En weer terug. We hebben daar een paar minuten gezeten en het katje losgelaten, dat meteen achter een verwarming kroop.

Die avond is verder als een nachtmerrie met terugwerkende kracht aan me voorbijgegaan. En nòg zit het allemaal in mijn lijf en hoofd.
Maar de hulp en het medeleven van mijn dochter en mijn neef, die bleven, waren fenomenaal en zonder hen had ik misschien niet meer geleefd. Want die zoon was echt iemand die zich met geweld toegang had verschaft tot alles wat hij wilde hebben. Dat werd meer dan 24 uur later, toen hij bijgekomen was, ook door mijn buurman zelf bevestigd. Die, zo zwak als hij was, en nog steeds op de intensive care, meteen weer de touwtjes in handen nam. De zoon van zijn vriendin was inderdaad een boef.....;-(

Gisteren belde de, zeg maar ‘pleegvader’ van poesje, dat het toch niet zo goed ging met Poesje. We praten daar wat over en er werd voorgesteld dat ze toch in haar eigen huisje terug zou gaan. En dat ik dan samen met de ‘pleegmoeder’ voor Poes zou blijven zorgen.

Ik belde dus mijn dochter…… en die raakte helemaal uit haar dak en in paniek. We hebben minstens een half uur gepraat…… ik kòn niet meer naar boven. Zelfs als dat niet in mijn eentje hoefde. De klap van het gebeurde was zo groot dat ik nog helemaal in de war en angstig was en de zoon kon nog steeds terugkomen en proberen binnen te komen. Het was geen optie, totaal niet. En als ik dat toch deed zou zij er niet zijn om me te helpen, ook op het geestelijke vlak.
We huilden samen een beetje, er waren dingen gebeurd waarvan we het bestaan alleen nog maar ooit gelezen hadden….. En ik belde de pleegouders van Poesje terug dat ik het niet kon…en dat er een andere oplossing bedacht moest worden. ‘Pleegmoeder’ reageerde heel lief en begrijpend en zou het verder alleen uitzoeken.
Ik had het niet levend gered zonder mijn dochter en mijn neef. Dat begint langzaam tot me door te dringen. Zelf ben ik nog een geestelijk wrak momenteel, maar met zulke mensen om me heen kom ik er ook wel doorheen.

Het leven gaat verder, zo lang als het duurt…

Eindelijk weer eens aan de blog.

Er was een huisgenoot ziek geworden. En aangezien het een goede buur en vriend was had ik hem een paar keer bezocht. De was gedaan, ’s morgens en ’s avonds voor zijn katje gezorgd… en mijn verdere energie gespaard om hiermee door te kunnen gaan. Elke avond 2 keer 1 à 1,5 uur onderweg met trams, met wachten en overstappen en dan op bezoek zitten bij zo’n ziek mens die ook nog erg warrig is, gaat je niet in de koude kleren zitten. Als je dan thuis komt nog voor je eten zorgen en die was afhandelen en naar boven om voor de kat te gaan zorgen, beetje met hem kroelen want het beestje is nu ook maar alleen…..

Een goede vriend van de huisgenoot ging ’s middags en we hielden elkaar een beetje op de hoogte en in staat daarmee door te gaan. Een leuke lieve vent met een schat van een vrouw.



Zaterdag kwam daar een eind aan. Ik werd gebeld door de volwassen zoon van de vrouw die al zo’n 14 jaar een ‘lat’-relatie met buurman heeft. Zij woont in Rotterdam, hij hier in Amsterdam. Gemiddeld, als ze zich allebei goed voelden, zagen ze elkaar zo eens per 3 tot 6 maanden. Voordien had ze hier ook gewoond, maar ze wilde terug naar Rotterdam.

De zoon (rijdend vanuit Maastricht via Rotterdam naar mij toe) was heel intimiderend. Hij meldde zich als ‘U spreekt met meneer …Zusenzo.’ Dat alleen al ja.

Maar hij wilde de sleutels van het huis want hij wilde dat zijn moeder daar bleef slapen. En ik had nog maarkort daarvoor gehoord dat mijn buurman dat persé niet wilde hebben. De vriendin niet…. Niémand mocht in zijn huis komen. En ik had moeten beloven nergens anders aan te komen dan voor het katje te zorgen. Nouja, ik zou dat toch nooit gedaan hebben maar wilde het graag beloven.

De zoon had zó op me ingepraat en was zo intimiderend en agressief dat ik op zeker moment terug ging schreeuwen waarom hij zo agressief tegen mij deed want dat ik zoiets niet gewend was en zeker niet van vreemden. Hij leek verbaasd….. Tja.

Ik vond zijn houding wel zo bedreigend dat ik mijn dochter en mijn neef inlichtte en mijn dochter zei meteen dat ik die sleutels niet uit handen mòcht geven. En dat ze naar me toekwam want zich ongerust maakte.

Mijn neef zat al gezellig aan zijn zaterdagavondse wijntje toen hij mijn bericht las. Hij liet zijn glas staan, en kwam meteen met de metro naar me toe. Met datzelfde gevoel.

Bij mij thuis werd gewacht tot er aangebeld zou worden. En toen dat gebeurde zei mijn dochter dat ze wel naar de voordeur zou komen. Wij hebben hier een gesloten voordeur van het gebouw en elk appartement heeft ook zijn eigen voordeur natuurlijk.

Bij de voordeur bleek dat niet alleen zoon ( 2 x 2 m zei mijn dochter) en moeder daar waren, maar ook nog twee dochters of één daarvan een schoondochter.

En dat werd daar in de hal duw- en trekwerk en ook met praten was er niets te bereiken, zodat mijn dochter zich ging terugtrekken want het liep uit de hand en zij ging 112 bellen. Toen ze daarvoor naar buiten liep kwam er net een auto met 5 agenten erin, aanrijden. Dochterlief ging bijna voor de auto liggen om ze aan te houden (bij wijze van spreken) en ze kwamen inderdaad mee. Drie agenten bleven bij de mensen buiten en twee kwamen bij mij binnen en namen – ongevraagd en onaangekondigd – ook de moeder, de vriendin van mijn buurman dus, mee naar binnen. En haar moest ik keihard vertellen dat ik de sleutels niet afgaf en dat ze niet bij mijn buurman naar binnen mochten. De agente vroeg tekst en uitleg en vond toen ook dat ik zo moest handelen. Intussen bleven de anderen buiten en werd mijn neef beschuldigd van dronkenschap, omdat hij kon ruiken dat hij (een wijntje) gedronken had kort daarvoor.

Met z’n allen hebben ze de boel blijkbaar gesust en de mensen weer laten vertrekken. Maar om en om werden de vriend en ik, de buurvrouw, gebeld met intimiderende woorden..

Intussen waren we, toen die mensen weer vertrokken waren, allemaal zo van streek geraakt, dat mijn dochter en mijn neef mij niet alleen in het huis achter wilden laten. Ik moest spullen voor de nacht inpakken en werd meegenomen naar mijn dochters’ huis. Gelukkig had ik mijn pillen bij me, en met een slaappil is het slapen wel gelukt.

Maar de volgende dag moest ik toch terug…. Ik heb zelf ook een katje, dat, zielepoot, ook de hele nacht alleen is achtergebleven…

Mijn dochter is meegegaan naar mijn huis en is de hele dag bij me gebleven. En is ’s avonds laat maar met moeite weer alleen teruggegaan.

’s Middags kreeg ik een telefoontje van de vriend, dat een andere kennis bereid was het katje en de sleutels in bewaring te nemen. Ik durfde niet meer naar boven te gaan….

Met behulp van de Dierenambulance is katje (met moeite, want heel schuw) gevangen en op het onderduikadres ;-( afgegeven. Wij gingen mee of hebben er achteraangereden. Dus toen was dat geregeld.

Maar later hoorde ik dat die andere kennis dat van de sleutels toch maar eng vond en het niet wilde weten….Dat was iets dat geheim moest blijven. Daar is toen voor gezorgd via de politie.


Buurman's vriend is nog wel lastiggevallen. Maar hij was zo dapper de vriendin te bellen en de aan hem gegeven informatie over haar zieke vriend door te geven. Waarop hij prompt werd teruggebeld (nummermelder op telefoon) door de zoon. Die wilde zelf het ‘woordvoerdersschap’ hebben want tenslotte was er alleen een zakenrelatie met buurman, vond hij. Ze kenden hem helemaal niet, omdat mijn buurman nooit over zijn vrienden spreekt. Ze kennen mij, omdat ik een buurvrouw ben en omdat ik in de bewonerscommissie hier zit. En hij, die vriend dus, moest aan de zoon alles afgeven wat hij van mijn buurman had…. De bankpassen dus… die niemand heeft en die waarschijnlijk goed verstopt in het huis liggen. Àls ze bestaan want mijn buurman is ook maar een armoelijer……ondanks zijn schrijversschap.
Die heeft waarschijnlijk ook maar één pinpas of zoiets.

Enfin, vannacht dus weer thuisgeslapen, leve de slaappil. En vanmorgen gesproken met de sociaal werkster van de huisbaas en straks komt de buurtregisseur, zeg maar de wijkpolitieman hier. Zodat ik weet wat ik moet doen……
Die is inmiddels geweest, en heeft uitgebreid rapport opgemaakt, de huisdeur gecontroleerd, mijn blogje en de aantekeningen van de afgelopen dagen meegenomen. Zodra ik het niet vertrouw moet ik 112 bellen en meteen naar hem vragen.

En oja, de zoon hield nog vol tegen me, dat hij niet agressief was, alleen geëmotioneerd…. Dat uitte zich dan wel op bovenstaande manier.

Mijn soort mensen zijn dit niet nee…

Dat is de reden dat ik zo lang niets heb laten horen ja….