Weer een paar dagen voorbij.

Een paar dagen die zonder veel gebeurtenissen maar nog steeds met veel spanningen zijn voorbijgegaan.
Mijn buurman ligt nog steeds aan de beademing, maar een zware crisis is gelukkig overwonnen. Nu mag hij af en toe weer even van de beademing af en kan dan wat praten.
Ik wandel veel in deze dagen, in winkelstraten waar ik voorheen niet kwam.
De Turkse bakker kent me inmiddels als ik om een bruin (volkoren) Turks brood en twee simits kom (cirkelvormige broodjes met sesamzaad, alsof ze om een dikke stok gebakken zijn).
Ooit heb ik een foto gehad uit mijn kleine kindertijd in Wenen, met zo simit in mijn kleine handje. Het geeft een goed kind-terug-gevoel, als ik zo’n ding eet, maar ze zijn objectief ook heel lekker en luchtig. Ach ja, alle foto’s die ik had uit die tijd, met mijn moeder en familie in Wenen, zijn verloren gegaan… Ik had ook een foto van mijn moeder, in een park, kek hoedje, modieuze schoentjes, en lange deftige mantel met een vosje om haar hals. Ik weet het ik weet het, vosjes zijn dieren geweest en in deze tijd zou ik er zelf achteraan zijn gegaan, zachtjes zingend van die tweedehands jas… zoals we in de 80-er jaren al geleerd hebben. Maar voor mij is het een beeld dat me is bijgebleven, een jonge gelukkige vrouw op haar mooist. Misschien één van de heel weinige momenten dat die moeder van mij gelukkig is geweest in haar leven.

Goed, die Turkse bakker dus. Ik liet me even afleiden. Bij een Turkse slager daar vlakbij lekkere worstjes gekocht en bij Zeeman gezien hoe aangepast de collectie daar is. Het is een beetje een Turkse wijk waar ik de laatste dagen wandel, al wonen er zo te zien ook andere moslimgezinnen. Onveilig? Daar niet hoor. Integendeel, ik voel me er behoorlijk op mijn gemak. En de tram is vlakbij, dus ik kan opstappen waar ik wil. Het wandelen heeft een goede uitwerking op me, elke keer weer.

Ik haalde zojuist mijn schouders op, want de gedachte aan boze racistische commentaartjes op het bovenstaande kan ik wel dromen.

Vroeger, vóór de oorlog, in de dertiger jaren, had je hele Joodse wijken, nog veel armoediger en luidruchtiger dan heel Amsterdam nu is. Alleen op vrijdagavond, als de Sjabbes begon, was het stil. En dat is precies zoals nu in de Moslimwijken, als men vrijdags naar het vrijdaggebed in de Moskee gaat.
Inderdaad, de jeugd van nu is anders……. Maar daar ga ik met niemand over discussiëren. Van me nooit-niet nee.

Deze week ook een vergaderingetje hier in huis gehad. Ons huis krijgt weer een naam op de gevel en tegelijk wordt het opgenomen in de wandelroute van het initiatief ‘Plantage op het water’ . Dat is fijn om naar uit te kijken.

Toch overheerst een verdrietig gevoel. Om me heen maak ik zoveel narigheid en spanningen mee momenteel. Ik zie elke dag hoe goede mensen boze dingen meemaken, dat is zo benauwend… Het wordt misschien echt tijd dat er weer een warm zonnetje aan een blauwe hemel gaat schijnen.
De sneeuwklokjes in mijn minituintje zijn minisneeuwklokjes. En andere bolletjes komen nèt met hun groene topjes boven de grond.. De gele forsythia had al knoppen moeten hebben, maar er is nog niets te zien.
Een late lente of barst straks alles in één keer uit? Het is weer iets om naar uit te kijken.. Kom Erica, positief blijven denken meis.

En nu is het zondag. De tijden onder mijn blogjes kloppen voor geen meter, maar ik weet nog steeds niet hoe ik dat moet veranderen. ;-)

Laten we maar hopen dat deze zondag een goede dag wordt. Voor iedereen dus..

Dit blogje begon ik te schrijven op 29 januari

het is nu bijna 4 februari.

De zon scheen vandaag zomaar in mijn gezicht.

En dat is dit het laatste half jaar niet vaak gebeurd. Vandaag, donderdag, was pittig koud, maar het was een heldere en tintelende lucht.
Vanmorgen bracht die onbetaalbare neef van me een nieuwe tv., een breedbeeld. Niet dat het direct nodig was, maar de oude, een hele grote vierkante bak, viel af en toe weg, en dat is het begin van het einde, zegt men. En Freek was dat ongemak vóór, had zelf een platte gekocht en deze was dus voor mij… De grote tv staat zolang in het kleine rommelkamertje, kon er nog wel bij ;-), De kamer lijkt wel groter nu. Ja, ik ben er heel blij mee. Moet er nog even aan wennen hè, is een heel ander beeld nu.

Vandaag was het weer een visitedag, nu van Jelle. We hadden afgesproken bij drogisterij Erica in de hal van het Centraal Station.
En we zouden, na een kop koffie, naar de Nieuwe Kerk gaan waar een schilderijententoonstelling is genaamd: Heilig vuur. Passie dus voor o.a. godsdienst, uitgedrukt op bijna 70 schilderijen uit verschillende tijden en van veel verschillende schilders. Van Dada via Mondriaan en Israels tot
de vroege middeleeuwen. Een mooie tentoonstelling, maar één keer was genoeg voor me. Na nog even grazen in de museumwinkel weer een cafeetje opgezocht voor nog een koffie. En toen de tram naar de Overtoom genomen, waar ik, heel eerlijk, in al die jaren niet geweest was.
En het is nog wel zo’n gezellige winkelstraat. Er is een nieuwe winkel gekomen, Marqt genaamd, met een q ja, een grote supermarkt, die biologische naast ‘gewone’ dingen verkoopt. De bedoeling is zoveel mogelijk rechtstreeks van de boer te betrekken, ook het vlees rechtstreeks in te kopen. De kwaliteit is er prima, maar de prijzen niet echt laag. Toch is het er wel leuk winkelen.

Het was een welkome onderbreking van toch een aantal moeilijke dagen.
Nog steeds ligt mijn buurman en goede vriend op de intensive care van een ziekenhuis. En behalve de ongerustheid en zorg over zijn toestand is het ook niet gemakkelijk geweest met de gevolgen ervan te leven. Ik heb gemerkt dat het gevoel van veiligheid die ik hier dacht te hebben een schijnveiligheid was. Een gevoel van veiligheid zonder redelijk fundament.
En nu ik me dat bewust ben is het zaak dat aan te pakken en dat fundament steviger te maken. Gelukkig zijn er mensen om me heen om daarbij te helpen.

Goed, terug naar de dingen van de dag.
Koud…koude dagen. De verwarming stond op 23 graden, maar ter hoogte van mijn benen kwam de temperatuur niet hoger dan 16, 17 graden. Te koud voor plezierig. Ik woon beneden ja, zoals de meeste mensen. Nee, het zit er niet in dat ik vloerverwarming krijg ;-).
Wel gewoon mijn boodschappen gehaald, lopend en per tram, en ik was blij met mijn eigen moeders’ soep.

Maandag was het Bettydag. Mijn onbetaalbare Betty. En voor ’s avonds had ik een afspraak met mijn huisarts. Ik heb een heerlijke huisarts en ik weet dat niet iedereen dat kan zeggen. Ze werkt maar een paar dagen in de week, want ze heeft ook een druk gezin. Maar die paar dagen zijn dan wel extra lang. Want mijn afspraak was rond kwart voor acht ’s avonds en na mij was er nog iemand. Ze neemt de tijd. Ik wilde een en ander bijpraten over de afgelopen week, mijn buurman is ook patiënt bij haar, en protesteren tegen het feit dat ik mijn slaappillen nu zelf moet betalen. Daar zijn we wel uitgekomen. Meer dan twaalf jaar heb ik ze moéten slikken en nu opeens moet ik er weer vanaf? En ze zelf gaan betalen? Enfin, ik heb toch mijn medische noodzaak en de belofte t.z.t. te proberen te minderen. Hoewel ik een minimum gebruik. Het schijnt dat vooral bij ouderen, vaak slaappillen de oorzaak zijn van vallen en botbreuken, waardoor gezonde ouderen in verpleegtehuizen terechtkomen. Ik weet niet of het klopt. Voor je lol slik je zulke dingen nooit… maar we zien wel.

Ben ik bij vandaag aangekomen. Dus weer naar het ziekenhuis geweest en gezien hoe hij verder achteruitgegaan is. Volgens zijn verpleger is het een infectie en weten ze nog steeds niet waar die zit. Voorlopig heeft hij een breedspectrum antibioticum, maar dat is niet de bedoeling. Hij was heel triest en down, kon niet praten door de beademing en je kunt niets anders doen dan die arme spastisch bewegende handen vast te houden. En hem af en toe over zijn bol te aaien.
Op de terugweg zag ik ineens Jelle uitstappen, die was voor zijn pas geboren kleindochter in hetzelfde ziekenhuis geweest. Ik ben snel ook uitgestapt en verraste hem daarmee. Hij was op weg naar iets anders en ik besloot de winkelstraat waar ik uitstapte, af te lopen naar de volgende halte. Had het niet beter kunnen besluiten… Het maakte mijn hoofd weer wat lichter, om bij een Turkse bakker een plat volkoren brood te kopen . En even verder bij Zeeman te zien dat men daar aangepast is aan de wijk, waar ik liep, En even verder prachtige kleedjes.. Enfin, het was een z.g. moeilijke wijk, maar ik loop graag door moeilijke wijken.  Er is zoveel te zien wat ik in mijn z.g. veilige wijken niet zie. Lekker gegeten ja, dat brood met eiersla en met hoemoes..
Vanavond is het een rustige avond…..zodat ik eindelijk de innerlijke rust heb om dingen weer uitgebreid op te schrijven.