Herinnering aan Nieuwegein, zomer 1996.

Speciaal voor Adri.
Maar ook voor de ex-Nieuwegeiners die dit lezen.

Inmiddels bestaat het gemeentehuis en het hart van Nieuwegein niet meer. En naar mijn beste weten is ook het plantsoentje met de moerascypressen, naast de flatgebouwen vlak bij het hart, verdwenen.
Maar ik kwam deze column weer tegen en vond het, op deze donkere, regenachtige mei-zaterdag in Amsterdam, een toch wel zoete herinnering. Waard om te herhalen.


Het is een heerlijke zonnige Zondag. Ik ben er een paar uurtjes tussenuit geweest. Wandelen naar de Markt, waar de terrasjes zijn. Omdat ik niemand zag bij wie ik op een terrasje wilde aansluiten heb ik me neergezet op een van de witte bankjes die rond de kindervijver staan.
De kindervijver is een ondiepe, betegelde vijver. Aan de noordkant loopt het water langzaam als een naakte tuinslak over de ronde betonnen rand, zakt in het rooster daaronder en verschijnt in huppelende fonteintjes weer aan de andere drie zijden van de vijver. Die constante beweging van het water veroorzaakt doorlopende kleine golfjes vanuit de drie richtingen waar de fonteintjes sproeien en maken dat je, afhankelijk van de manier waaròp je kijkt, de randen van de vloertegeltjes op je af ziet kronkelen, van je weg ziet kronkelen, of heel speels langs je heen ziet huppelen. Gevoegd bij het kabbelende geluid van het heel heldere water heeft dat een hypnotiserende werking. Ik heb daar bijna een uur gezeten, kijkend en luisterend. In die stille zonovergoten middag, genietend van de vele vogeltjes die op die ronde rand kwamen drinken en baden. De terrasbezoekers zaten ver weg, waren niet te horen. De enkele auto die een plek zocht op de nabije parkeerplaats, zette tegelijk met de motor ook de muziek af. Zalige zon en ondanks de vele mensen rondom op het plein, zoveel stilte. . .

De wandeling terug heb ik gemaakt door de tuin van het gemeentehuis, langzaam lopend, genietend van de warmte en de zon en het vele groen waar ik door omringd werd. Aan de zijkant van de flatgebouwen bij het hart van Nieuwegein is een plantsoentje, waar ik, ook voor het eerst dit jaar, bedaard doorheen wandelde; hier en daar de schitterende bloemen complimenten gevend, de heerlijk doordringende geur van een felroze flox opsnuivend, een paar cederachtige bomen (moerascypressen) begroetend.

Alsof ik van vakantie terugkwam, zo kwam ik weer thuis. Met mijn poes Lieveke heb ik nog een half uurtje op het balkon gezeten, verscholen achter de tomatenplanten en met uitzicht op het groen verderop. . . . Dìt had ik even nodig. Mensch, wat had ik dit hard nodig. Maar ja, alléén kom je er niet zo gemakkelijk toe om zo bewust zo’n wandelingetje te maken, nietwaar. Op zulke dagen heb ik Nieuwegein zo lief. En ben me dat dan ook zo bewust! Dit centrum heb ik zien groeien van kale weilanden met vier flatgebouwen, tot het rustieke, zonovergoten groene hart van de stad, die het nu is.

Héél bewust heb ik dit alles in me opgenomen, want er gaat opnieuw veel veranderen hier. En zo’n mooie, zomerse, stille Zondag is een unicum. En hier zit ik dan nu in mijn tikhok, om dit nogmaals te beleven. En ik hoop van harte dat mijn manier van beschrijven bij anderen iets doet meetrillen.

Kennis van goed en van kwaad

Er was een tijd dat mensen misschien niet minder slecht waren, maar wel nog een vorm van ‘onschuld’ hadden…. Mensen wisten wel dat wat ze deden, slecht was, maar er was toen nog niet zo’n bewustzijn van goed of slecht.
Denk ik.
Met de volgende woorden hou ik een slag om de arm wat het waarheidsgehalte betreft. Het is wat ikzelf vind en denk en het is dus mijn persoonlijk mening.

Heel lang geleden kreeg het Joodse volk de 10 geboden. Zo zeggen de boeken. Die geboden zijn tot normen en waarden van de gehele beschaafde wereld geworden.

Het : ‘Gij zult niet doden’ bleef door de eeuwen heen een gebod, dat ontelbare malen is overschreden. We bleven weten van het gebod, en gruwden eigenlijk van de gevolgen van die overschrijdingen. Oorlogen, eerwraken, doodslag, moorden, zelfmoordaanslagen…. Het werd er niet beter op in de wereld.

Maar in onze tijd worden ook grootschalige moorden gepleegd, die geen oorlogen van landen tegen elkaar zijn of van individuen tegen individuen, maar louter uit winst-oogmerken gepleegd worden. Het gebod: ‘Gij zult niet begeren’, zit wel in het onderbewustzijn gebakken maar de begeerte is groter dan de kracht van het gebod. En het schuldgevoel gaat ten onder aan de begeerte.

Er wordt door internationale bedrijven met voorbedachten rade grootschalig gemoord voor een grotere winst op de beurs.
Dat gebeurt met name ook in Nigeria. Waar een groot deel van het land voor altijd vergiftigd is. En de geest van de bevolking die dit heeft zien gebeuren is mee-vergiftigd.
Sinds een paar jaar verschijnen er waarschuwingen in de kranten en op internet tegen met name Nigeriaanse bendes, die grootschalig opereren via telefoon en email, om mensen grote bedragen af te troggelen. We weten dat het o.a. gebeurt in internetwinkels. En het gebeurt steeds harder en geraffineerder.
De mensen in die landen zijn niet dom. Ze kennen de electronische snelweg.

Vandaag heb ik een krantenartikel rondgestuurd dat weer waarschuwde tegen de nieuwe vormen die de bendes gevonden hebben om via internet aan grote bedragen te komen.
En wéér worden met name de Nigerianen genoemd.

Vind u het gek, dat ik dan terugdenk aan de manier waarop de witteboordenmaffia, de westerse bedrijven, het land leeggezogen, vervuild en praktisch onleefbaar hebben gemaakt?

Het is zomaar een voorbeeld van wat ‘onze’ beschaving, met zijn kennis van goed en van kwaad en opgevoed met de kennis van de oude tien geboden.. heeft aangericht in andere landen . Louter voor het grote geld. Daarmee zijn zij verantwoordelijk te stellen voor de misdaden die door de mensen in de uitgebuite landen gepleegd worden.

Goed voorbeeld doet goed volgen… Dat is mijn persoonlijke mening dus.

Hollandse luchten, Hollands .weer

Toen ik vanmorgen wakker werd had het geregend. Een zegen, want dan hoefde ik niet te sproeien.
Vandaag had ik een leuke afspraak met twee goede vrienden. We zouden wat door de buurt zwerven, wat oude bekende adresjes aandoen, wat lekkers eten en drinken.. gewoon die dingen die vrienden af en toe samen moeten doen.

Maar naarmate het uur van ontmoeting naderde begon het harder te regenen.. Nog steeds een zegen hoor… voor de tuin.
Maar wat moest ik aantrekken? De voorspelling was 16 tot 18 graden, nadat het gisteren in de stad weer boven de 24 graden was geweest. Misschien bleef het wel regenen, dan zou het niet warmer dan 16 graden worden… En toen las ik de belofte dat het vanmiddag droog zou worden. Dan zou de zon dus weer gaan schijnen. En zou de temperatuur weer snel oplopen. Goede raad was duur. Tenslotte ben ik een vrouw nietwaar.

Ik ben, vertelde ik mezelf, een optimistisch mens. Dus ga ik ervan uit dat het laatste zou gebeuren. De zon zou weer gaan schijnen en de temperatuur hoger worden.
Hèhè, eindelijk wist ik wat ik zou aantrekken. T-shirt en hesje, en mijn zomer mantel met een brede shawl.. Moest genoeg zijn.

Het goot nog steeds toen ik de deur uitging. Gelukkig heb ik altijd wel een pluutje bij me, klein opgevouwen onder in de tas. Die deed goed dienst. Tot aan het station.
Toen ik mijn vrienden had begroet en we even hadden bijgepraat bij een kop koffie, was het tijd om de koe bij de hoorns te vatten… met andere woorden: moed te vatten om een gezellige middag in de stromende regen door te brengen.

Maar tot onze verrassing scheen, toen we buiten kwamen, inderdaad weer het meizonnetje. En liep de temperatuur snel op. Nou, weermannen, hier in mijn stad was het snel ver boven de 20 graden hoor, in plaats van 16 tot 18 graden.
En wat had ik het warm in mijn zomermantel en mijn brede shawl…

De chaostheorie klopt wèl.

Als je hem tenminste persoonlijk neemt. En ik ben nu eenmaal een persoon en die chaostheorie slaat helemaal op mezelf… Je weet wel: Als in China een vlinder met haar vleugels fladdert, kan dat een storm in West-Europa veroorzaken. Woorden van die strekking.

Als door mij een lange broek wordt gekocht weet ik voor 100% zeker, dat de pijpen korter gemaakt moeten worden. Daar fladdert een vlinder door mijn hoofd die me dat vertelt.
Maar als het zover is… Dan kan ik het goede garen niet vinden, de juiste naalden zijn zoek, de strijkplank zakt door z’n poten (is een strijkplank van het mannelijk geslacht??) en last but not least, de strijkbout is nergens te vinden. Ik ben zo’n luie naaister die instrijkbaar zoomband gebruikt, plakspul zoals ik het noem. Daarmee strijk je een keurige zoom in op de juiste lengte en pas daarna pak ik naald en draad om die zoom mee vast te zetten.
Eh…. Vandaag kwam ik erachter dat er vier broeken ingekort moeten worden.
Maar de strijkbout is helemaal nergens te vinden. Ik heb een ‘droge’ bout gekocht. Want een stoomstrijkijzer was te zwaar geworden voor mijn zere handen.
Het hele huis is ondersteboven gehaald, alles is van zijn plaats gehaald en de chaos werd steeds groter en de storm in mijn hoofd steeds zwaarder en ikzelf steeds wanhopiger… Tot ik mijn concentratie hervond en de goede geesten vroeg me alsjeblieft nou eens te helpen…. En ja hoor, weet je waar ik de strijkbout terugvond? In een mandje in het keukenkastje……. Echt een plek waar een strijkbout thuishoort, vond ik blijkbaar. Ik heb de goede geesten hartelijk bedankt en de rommel opgeruimd, die ik gemaakt heb. Maar nu ben ik weer veel te moe om er nog iets mee te doen. ;-((( Ik heb de strijkbout (een mooie paarswitte) goed in het gezicht gezet want morgen wil ik er toch mee beginnen.
Als er niks tussen komt…

Nog steeds de zomerse mei

Poes heeft het nog nooit zo druk gehad. Ze rent in en uit en maakt zelfs geen vuile pootjes in huis nu het zo droog is..En als ’s morgens de tuindeuren nog dicht zijn of in de avond dicht gaan, kleppert het kattenluikje bijna onophoudelijk… ze rent door het huis en hup weer naar buiten.. En soms komt ze met een kikkertje thuis. Maar dat mag niet. Dan mopper ik op haar en pak het beestje zo voorzichtig mogelijk op om het weer tussen de bodembedekkers te zetten. Mijn arme dochter werd bijna boos toen ik dat vertelde. Want Poes zou me een cadeautje brengen en ik wees het af… Ja, dat is zo. Maar ook poezen moeten leren, elk jaar weer, dat ze van de schaarse kikkertjes moeten afblijven. Dan brengt ze maar een kattenvriendje thuis, dat is dan een echte verovering. Maar Poes gaat naar haar vriendje toe en brengt hem niet hier thuis Dat hoorde ik van de buurman, die Poes daar tegenkwam. Zo zie je, in deze kleine gemeenschap wordt ook flink geroddeld ;-))))

Vandaag kwam ik tot de ontdekking dat mijn kruisbessenstruik en de andere ribes weer worden kaalgevreten door de larven van de bessenbladwesp. Dit jaar wil ik zonder meer op zoek naar een goed verdelgingsmiddel. Niks voorzichtig, rigoureus. En dat betekent dat ik de grond om de struiken ook moet kunnen behandelen. Die helpt? Ik ben op zoek gegaan, maar bij de ouderwetse drogist Jacob Hooy. Die gaf me de raad zelf eens naar bijv. Intra Tuin te gaan daarvoor. Ik hou jullie op de hoogte.

Ik kwam ook weer een oude column van vroeger tegen. Ik hing – o die benen – een poosje over de leuning van de brug, als een zogenaamde baliekluiver ;-) en keek naar de zonnevlammetjes op het water, het waterhoentje op haar eieren, trouw op haar planchette met rommel bijeengeveegd tot een nest.. En bedacht hoe triest het toch was, dat de kuikentjes altijd dienen tot lekker hapje voor de snoeken. Als moeder Hoen trots met haar ongeveer 10 luid schreeuwende en pepende kuikens rondzwemt zie je er af en toe eentje in de diepte verdwijnen. Elke dag één of meer kuikens minder. En na een week is er soms ééntje over. En soms blijft moeder Hoen alleen achter……. Dat is toch zo triest. Even triest als het verdwijnen van de mooie meidoorn aan diezelfde tuin. Die werd geplaagd door vlekmot. Zat binnen de kortste tijd onder een grijs waas, werd helemaal leeggevreten door de larven van die mot. En in weerwil van stellige meningen dat het blad wel weer terugkwam en de boom zich zou herstellen….. werd het een dode boom. Ik heb nog nooit zó’n dode boom gezien. Het overblijfsel werd een jaar geparasiteerd door een agressieve hedera maar daarna viel het overgebleven stuk stam toch om….. Foetsie prachtige meidoorn. Omdat de mensen niet geloofden dat het ook zo kon gaan. Inmiddels was door kleding of wind ook in mijn tuin de vlekmot neergestreken. En heeft ook daar twee bomen overwonnen. Triest, zo triest om dat te zien gebeuren. En dwars tegen die werkelijkheid kreeg ik scheldkanonades op me af, omdat ik graag een verdelgingsmiddel wilde gebruiken…. Het zou vanzelf wel weer goedkomen. Nou, mooi niet dus hè..
Maar nog steeds geuren de jasmijnstruikjes en de sering zo zoet in de nachtelijke tuin. Er komt ook een kruidige geur aanzweven als er een windje opsteekt. Bijna te mooi om waar te zijn.
Mijn tuintje is geen Bouquetboekje, maar ruikt wel zo…
En poes is af en toe de enige bewoner van al dat zoets…

Een zomernacht in mei.

Het is bijna nacht. Maar de bijna-nacht is zwoel en een zilveren halve maan staat hoog aan de lucht.
De lucht is nachtelijk indigoblauw en helder. In de stad wordt het nooit helemaal donker. En ragfijn afgetekend tegen die blauwe lucht staan de witte kaarsjes te pronken van een enorme oude kastanje.
Ik geef de gemeenschappelijke tuin water. Alle hortensia’s staan droog en dat mag niet bij hortensia’s. Ook de klimop moet vochtig blijven, en de planten in mijn eigen tuin. In de warme lucht geuren de jasmijnstruiken en de sering zoet en romantisch maar er is verder weinig romantiek in de atmosfeer. Een enkele klimroos laat zich zien en ook de tuin-anjertjes beginnen te roze te gloeien. De reusachtige aardbeienplant zit al vol met bloemetjes.
Ik meld dit allemaal expliciet, want er is weersverandering op komst. En wanneer de zomer dan weer terugkomt en in welke mate… dat moeten we dan maar afwachten. Maar dan hebben we dit tenminste gehad nietwaar.
Deze mei begon heerlijk. En alles wat groeien kon spóót de grond uit. Nog steeds trouwens. Langs de grachten en in de muurtuintjes langs de oude straten staan de klimrozen en andere planten in volle bloei, maar hier bij mij komt nu nog niet zóveel zon. Pas later in het seizoen. De temperaturen van 23 graden en hoger komen hier echter wel. De muren stralen warmte uit en op het terras kun je overdag met dit weer niet zitten.
In de hele stad is het eigenlijk de afgelopen twee dagen te warm geweest om voor je plezier te wandelen.. Vooral de moderne glazen gebouwen stralen hitte af, waardoor je zelfs niet dicht langs die gebouwen kon lopen.
Maar wie zou willen klagen… Na zoveel koude natte grijze maanden is dit weer heerlijk en we zoeken zo nodig de schaduw op en drinken een pilsje of zo extra…
Leve de meimaand met al haar kleuren, geuren, licht en feestelijkheden.

Een bijzondere moederdag

Wat is het cliché voor een moederdag? Ik weet het niet, want in de tijd dat ik gewoon nog moeder van een paar kinderen was, was het zeventiger jaren en toen ‘deden’ we niet aan moederdag.
Het is in mijn ouderdom dat ik een heleboel dingen ingehaald heb, en nog steeds inhaal.
O.a. het moederdag vieren.
En vandaag wàs het moederdag.
Gisteren is er van een stukje niks gekomen. Veel te moe. Vandaag ook, maar dat is een ander soort vermoeidheid, die maakt dat je nog vol zit van de voorbije dag. En dat wil ik graag van me afschrijven.
Vroeg in de middag heb ik de kaarten gehaald voor de voorstelling van Porgy and Bess, die ik met mijn dochter zou gaan zien. Het was mijn eigen initiatief en ik wilde het ook zelf betalen, maar daarmee was ze het niet eens. En ik rekende dus buiten de waard, zogezegd.
We hadden nog wel de’ koninklijke loge’. Loge 1 en helemaal vooraan. Ongelooflijk luxe. Ook de prijs ja…
Naast mij zat een echtpaar van middelbare leeftijd. Zij had een nare geur bij zich. Een soort geur van te lang niet gewassen haar…. En tijdens de eerste helft van de voorstelling zaten ze bijna constant te praten. Dochter en ik ergerden ons, konden ons niet goed concentreren en keken hen af en toe van opzij aan….. en dat leek te helpen. Af en toe.
Het was een prachtige voorstelling. Als iemand hem in Utrecht nog kan gaan zien zou ik het zeker doen. De muziek is niet gemakkelijk en het hele libretto wordt gezongen, maar de kwaliteit van de zangers en zangeressen is heel hoog. De decors prachtig heel passend en verfijnd. Enfin, ik heb vanavond niet zoveel woorden tot mijn beschikking om het verhaal goed te vertellen. Een arme kreupele man wordt verliefd op een verslaafd hoertje (Bess you is my woman now), maar het verleden haalt haar in door de macho Crown waarop ze eigenlijk nog verliefd is. En als Crown gedood wordt door Porgy en hij naar de gevangenis moet kan ze het niet meer aan en vertrekt met ‘Sportin’Life, de dandy die haar gouden bergen in New York belooft. Het speelt in een vissersdorp en na een vreselijke onweersnacht is een vissersboot vergaan. Een weduwe geeft haar kindje aan Bess en verdwijnt, achter haar verdronken man aan, Als Bess ervandoor gaat laat ze dit kindje ook achter. De voorstelling begint met ‘Summertime and the living is easy’ dat iedereen wel kent. En Porgy zingt als een gelukkig man ‘I ‘got plenty of nothing’ maar dat hij alleen genoeg liefde heeft.. Sportin’’ Life zingt, als een spotter over de bijbel:’ It ain’t necessarely so’ allemaal in onze tijd nog bekende songs.
Enfin, het was even slikken als het dramatisch werd, een compliment voor de zangers en hun spel moet ik zeggen. Aan het eind kregen ze dan ook een minutenlang applaus. En terecht.
Buiten was het heel warm ;-) Even wat gedronken in een café-restaurant op de hoek. Geen plek om nog een keer terug te komen. Er was niet eens papier op het toilet….
We zijn naar huis gewandeld, hebben daar een broodmaaltijd genoten en daarna is dochterlief weer naar haar eigen huisje vertrokken, wellicht even moe als ik.
Maar voor mij was dit een onvergetelijke Moederdag, En helemaal nu ik hem zwart op wit heb.
Ik hoop nog vele moederdagen mee te maken…….