De wereld zal het nooit leren...

Hoe is dit mogelijk? Juridisch of politiek, ik snap hier weinig van...
Hero Brinkman (voor de PVV zowel Statenlid Noord Holland alsook Tweede Kamerlid jawel) geeft opdracht aan iemand, die voor hem de website van de Sociale Verzekeringsbank moet hacken. Dat is strafbaar en verboden... Maar die persoon doet het wel.
Dat de hacker ook nog de partner is van een Statenlid van de PVV maakt het tot een helemaal politieke zaak van de PVV.
In wat voor land leven we toch?
De hacker wordt ontslagen. Wat hij/zij ook moest uitzoeken, ik vind dat terecht.
Maar niemand wijst maar met een vinger naar Hero Brinkman.
Om nog (een andere zaak), af te dwingen dat Nederland, onder dwang van die Beweging, de Internationale Rechten van het Kind aan zijn laars lapt?

Is de macht van die Beweging in Nederland nu al zo groot dat ze al straffeloos opdracht kan geven tot criminele gedragingen?

Nee, wat men ook beweert, dit gaat om een Beweging, en niet om een Democratische politieke partij. En met dit soort Bewegingen hebben vooral oudere mensen veel ervaring.
Er is in Nederland kennelijk weinig veranderd in de mentaliteit sedert de dertiger jaren.
Wanneer hebben we onze onschuld als volk echt verloren?
Ik heb lang de illusie gehad dat we wijzer geworden waren door die ervaringen. Maar ondanks alle waarschuwingen en alle voorlichting gaan we weer diezelfde kant op.
We tolereren niet dat kinderen hier veilig opgroeien als ze hier als vluchtelingen kwamen maar toevallig ergens anders geboren zijn. We tolereren ook niet dat mensen hier zich kleden zoals ze dat willen. Of een godsdienst aanhangen die De Beweging onwelgevallig is.
We tolereren nu wel dat die Beweging opdracht geeft tot strafbaar gedrag als inbreken in computers van instanties of het 'verwijderen' van kinderen naar een hen totaal vreemd land. Naar een voor hen angstige en onveilige omgeving die ze niet kennen en waarvan ze zelfs de taal niet spreken.
Omdat ze toevallig niet hier geboren zijn.
Ik schaam me tegenwoordig vaak diep, heel diep als ik moet uitleggen dat ik Nederlandse ben. En vertel er dan maar meteen bij dat mijn familie van moeders' kant dat niet was. Die hele familie is vermoord omdat ze niet in de smaak viel van bepaalde Nederlanders en andere Westerse landen. Ze hadden een andere afkomst, een andere godsdienst, en in sommige gevallen ook een ander uiterlijk... En ze konden niet zomaar weggestuurd worden omdat ze al eeuwen in hun eigen land woonden. Dus werden ze, zoals tegenwoordig vaak met uitgezette vluchtelingen gebeurd, opgepakt en weggevoerd. Simple comme bonjour, n’est ce pas?
Alleen overleefden zes miljoen mensen dat toen niet…

Zoals dat in februari dit jaar, ook in Nederland, door de woordvoerder van die Beweging gezegd werd over de vluchtelingen uit Libië: Gewoon niet toelaten……. Weigeren dus binnen te laten.
Nu zien we dat veel vluchtelingen zo langzaamaan uit zichzelf terug gaan naar hun land, als dat veilig is…
Maar voor Angola, en dus voor de jonge Mauro, geldt nog steeds een negatief reisadvies. Het is er dus nog niet veilig.

Behalve de laatste zinnen, heb ik het bovenstaande ook gezonden naar de rubriek Het Laatste Woord van het Parool.

Emotie braken.

Deze zondag en dus dit weekend, is weer bijna voorbij. Zelden heb ik zo'n saai weekend gehad. Ondanks het mooie weer ben ik niet buiten geweest maar heb mijn ziel in lijdzaamheid doorgebracht in mijn huisje. Met de zaken die gebakken en gekookt moesten worden en met alle weekendkranten. Die van mijzelf, maar ook die van mijn buurman verderop op de gracht. Een hele stapel zo samen met de weekend van nrc en de weekend van de volkskrant. Aan de glossy tijdschriften ben ik amper toegekomen.
En er is dus weer van alles opgeslagen in die hersenpan. Gelukkig ben ik van oudsher heel vergeetachtig zodat alleen de meest essentiële zaken blijven hangen.

De laatste toestanden in Libië hebben me behoorlijk aangegrepen moet ik zeggen. Die beelden van de slachtpartij op vader (en zoon) Kadaffi blijven hangen. Ik heb vanavond gekeken naar oude herinneringen in het programma 'Een andere tijd', toen het arme jonge koninkrijk Libië plaats maakte voor de republiek onder leiding van Muammar Kadaffi. Toen was hij een innemende jonge man met grote idealen. Maar als iemand zo verafgood wordt is het blijkbaar moeilijk het gezonde verstand en zelfinzicht te bewaren en (zelf) kritiek te verdragen. Hij werd een psychotische dictator die zichzelf en niet meer zijn volk en zijn land als belangrijk beschouwde. Zijn ijdelheid werd clownesk, zijn wreedheid benaderde die van Keizer Nero uit het oude Rome, die Rome in brand stak om zijn macht te consolideren. Zo vond Kadaffi op het laatst ook dat zijn land maar moest branden.
Het zal wel even tijd kosten voor het land weer tot rust komt. De bijna primitieve manier waarop de strijders de overwinning vierden met schoten en schreeuwkoren is zo on-Hollands dat ook dit beeld blijft hangen. Alles bij elkaar ben ik er een beetje letterlijk misselijk van.

Net als van de manier waarop de Palestijnse ex-gevangenen in eigen contreien en omringende landen ontvangen werden en zich gedroegen.... als je toch bedenkt dat er zoveel slachtoffers gemaakt zijn door hen. Een paar honderd van hen waren veroordeeld wegens moorden, moordenaars dus. Anderen voor pogingen daartoe en terrorisme. Allen zagen er, in tegenstelling tot de uitgemergelde en zeer verzwakte Gilad Shalit, welvarend en gezond uit... en toch werd er met veel lawaai verteld hoe slecht ze het gehad hadden en hoe ze gemarteld waren en dat hun enige doel was vaker Israëliërs te kidnappen om gevangenen vrij te krijgen. Van mij mogen alle gevangen Palestijnse vrij en naar Gaza en de Westbank en naar Jordanië terug en van het geld dat dit uitspaart aan voeding en huisvesting en bewaking kan dan misschien de armoede in Israel zelf bestreden worden. Die oorlog put Israel uit, omdat er zoveel, te veel geld naar Defensie moet. Maar als men bij Hamas geen betere ideeën voor vrede heeft dan te proberen meer Israëliërs te kidnappen of terug te gaan om nog meer aanslagen te plegen, zie ik nog geen vrede in zicht komen. Net als in Libië moet de wens naar verandering ook hier vanuit het volk komen, denk ik zo.

Verder was het pootje weer actief, dus ik heb ook daarom maar rust genomen. Buiten lopen kost door de pijn zoveel energie dat ik, eenmaal thuisgekomen, tot niet veel meer in staat ben.
Dinsdag 1 november mag ik voor onderzoek naar het ziekenhuis. En natuurlijk hoop je er met een extra pilletje vanaf te komen. We wachten dat maar af.
Nou, dit keer was het echt stoom afblazen voor me. Ik ga zo maar naar Rayman kijken.