Dit was dus ook de eerste warme avond van het jaar. Frans en ik hebben lekker doch eenvoudig gegeten, bij het cafeetje om de hoek koffie gedronken en later bij me thuis samen Poirot-dvd-tjes gekeken en natúúrlijk Rayman is laat...
Het is toch ook een verwarrende dag. Slechte berichten van mijn vrienden Willem, Adri en van Ad... en die brok in mijn keel is niet weg te slikken. Ad houdt vol dat het enige dat moet gebeuren is: zijn balans terug te vinden.. maar anderszijds vraagt hij of ik ermee verder kan als blijkt dat hij er straks niet meer zal zijn. In mijn geest zitten blijkbaar meerdere bewustzijns-lagen. Want enerzijds ben ik dáármee bezig, anderzijds kan ik blij zijn voor Frans die van een grote druk af is. En genieten van wat een dag als vandaag kan brengen. Zon en lente en de goede medicijnen zodat ik geen last van hooikoorts heb en mag genieten van alles om me heen. Hatsjoeoeoe!! Dat nog wel een beetje ja. :-)
Dat zijn allemaal heel persoonlijke dingen... Morgen komt er een kennisje van vroeger op bezoek, ik hoop dat ze tijd heeft om bij te praten, want ze is net zo druk bezig met 100 dingen als ik dat vroeger was.Nu, in mijn ouderdom, is er eindelijk genoeg rust in dit lijf en dit hart om niks meer te moéten... bijna niks.. En te mogen oogsten van al het moeilijke werk van vroeger.
En dankbaar ben ik voor alle vriendschap om me heen die ik nu mag ondervinden. En voor de redelijke gezondheid waarin ik verkeer. En dat mijn kinderen het goed maken... is ook zoiets. Blij met de zon, de warmte, de kleuren van de lente na zo'n maandenlange koude grijsheid waarin we allemaal moesten leven... of overleven.
En nu ga ik aanstalten maken om te gaan slapen en mooie dromen te dromen.
Een heel positief blogje maar zo voel ik me vandaag.
zaterdag 26 april 2008
Het is warm in de stad
Het is tegen eind april, maar de temperaturen hier zijn zomers. Heerlijk, na al die grijze maanden. De zon is echt terug. En ook morgen verwachten we een zomerse zondag. Het tuintje geurt als met parfum besproeid, de kleine avondjasmijn doet het goed hier. Vandaag kreeg ik van mijn buurman een paar viooltjes om te planten, heb ik ook maar meteen gedaan. Hij had er een paar te veel.
Vanmiddag boodschappen gehaald voor de hele week. Het is wel even sjouwen, en ik moest daarna echt een uurtje slapen, maar het is de moeite waard. De rest van de week is dan voor andere zaken.
Mijn oude vriend Ad ligt in het ziekenhuis. Nog steeds. Hij had verwacht afgelopen woensdag naar huis te kunnen, maar dat ging niet door. Hij ligt op Radiologie, en de dokters weten nog steeds niet wat hem mankeert. Maar hij blijft opgewekt, althans, door de telefoon doét hij opgewekt.
Zometeen gaan mijn andere buurman en ik uit eten. Frans heeft de deadline gehaald met zijn verhalen en dat, heb ik beloofd, gaan we vieren met een simpel etentje en koffie met wat lekkers en een dvd'tje hier bij mij als toetje.
Ik hoop vanavond dus nog terug te komen hier.
Vanmiddag boodschappen gehaald voor de hele week. Het is wel even sjouwen, en ik moest daarna echt een uurtje slapen, maar het is de moeite waard. De rest van de week is dan voor andere zaken.
Mijn oude vriend Ad ligt in het ziekenhuis. Nog steeds. Hij had verwacht afgelopen woensdag naar huis te kunnen, maar dat ging niet door. Hij ligt op Radiologie, en de dokters weten nog steeds niet wat hem mankeert. Maar hij blijft opgewekt, althans, door de telefoon doét hij opgewekt.
Zometeen gaan mijn andere buurman en ik uit eten. Frans heeft de deadline gehaald met zijn verhalen en dat, heb ik beloofd, gaan we vieren met een simpel etentje en koffie met wat lekkers en een dvd'tje hier bij mij als toetje.
Ik hoop vanavond dus nog terug te komen hier.
vrijdag 25 april 2008
Het ziekenhuisbed des morgens.
Als de zon schijnt wil ik leven;
wintergrauwe wolkendekens doen me verlangen naar de dood.
Hoe langer die grauwheid duurt van het dagelijks buiten
hoe grauwer het bestaan in deez’ halfdode vorm me schijnt.
Gezondheid gebroken, wachtend op nieuw infarkt,
doe ik pas hoop en wil ten leven op
als ik des morgens de zon zie opkomen
en zij twee uur later nog steeds staat te stralen.
Licht doet leven, denk ik en dat is voor mij De Waarheid.
En in vervolg hierop roep ik plots hardop uit:
‘Hoera, ik schrijf!’ Want ik ben op tijd wakker
geworden om de hemel te zien ontbranden in
rode en oranje gloed.
Met schrik zie ik het licht doven en dan opnieuw
ontbranden. De brand van de opkomende zon.
De triomfantelijke intocht van de nieuwe dag.
Echte stilte, wat vleermuizen op terugtocht en
zwijgende vogels wiegend en wachtend in deze
winterlucht die onbeschrijflijk is.
Ademloos ogenblik.
Maar dan het verschrikkelijke moment als
de opkomende zon wordt verduisterd door een
uit het kille noorden opkomende wolkenbank,
eindeloos lang, die in enkele minuten de hele
oostelijke hemel vult.
De zon komt niet terug, is verdwenen voor zij
zich ècht heeft laten zien. En ook in mijn ogen
en mijn hoofd dooft de beloofde gloed,
nog vóór zij zichtbaar is geworden. Opnieuw
een wintergrauwe dag, koud, kleurloos.
Zonder uitzicht op terugkerend licht.
Mist en duisternis. Het is zó stil dat ik de
mistdruppeltjes hoor vallen als zilveren kraaltjes
op een ijskristallen watervlak.
Kies ik voor leven in deez’ dodelijke kilheid die
al bijna zelf de dood is?
Ook in mijn hoofd slaan mist en moedeloosheid,
doodsverlangen en duisternis toe
als een derwish draait mijn geest om haar eigen as.
Geen leven, geen leven. Niet zó, niet zó.
Laat me in godsnaam gaan. Laat me gááán. Erica. nov. 96. ZH962210.doc.
Als de zon schijnt wil ik leven;
wintergrauwe wolkendekens doen me verlangen naar de dood.
Hoe langer die grauwheid duurt van het dagelijks buiten
hoe grauwer het bestaan in deez’ halfdode vorm me schijnt.
Gezondheid gebroken, wachtend op nieuw infarkt,
doe ik pas hoop en wil ten leven op
als ik des morgens de zon zie opkomen
en zij twee uur later nog steeds staat te stralen.
Licht doet leven, denk ik en dat is voor mij De Waarheid.
En in vervolg hierop roep ik plots hardop uit:
‘Hoera, ik schrijf!’ Want ik ben op tijd wakker
geworden om de hemel te zien ontbranden in
rode en oranje gloed.
Met schrik zie ik het licht doven en dan opnieuw
ontbranden. De brand van de opkomende zon.
De triomfantelijke intocht van de nieuwe dag.
Echte stilte, wat vleermuizen op terugtocht en
zwijgende vogels wiegend en wachtend in deze
winterlucht die onbeschrijflijk is.
Ademloos ogenblik.
Maar dan het verschrikkelijke moment als
de opkomende zon wordt verduisterd door een
uit het kille noorden opkomende wolkenbank,
eindeloos lang, die in enkele minuten de hele
oostelijke hemel vult.
De zon komt niet terug, is verdwenen voor zij
zich ècht heeft laten zien. En ook in mijn ogen
en mijn hoofd dooft de beloofde gloed,
nog vóór zij zichtbaar is geworden. Opnieuw
een wintergrauwe dag, koud, kleurloos.
Zonder uitzicht op terugkerend licht.
Mist en duisternis. Het is zó stil dat ik de
mistdruppeltjes hoor vallen als zilveren kraaltjes
op een ijskristallen watervlak.
Kies ik voor leven in deez’ dodelijke kilheid die
al bijna zelf de dood is?
Ook in mijn hoofd slaan mist en moedeloosheid,
doodsverlangen en duisternis toe
als een derwish draait mijn geest om haar eigen as.
Geen leven, geen leven. Niet zó, niet zó.
Laat me in godsnaam gaan. Laat me gááán. Erica. nov. 96. ZH962210.doc.
een heel rustig dagje
Inderdaad een heel rustig dagje,een saai dagje zelfs, een oude dame waardig ;-)
Heerlijk weer, dus lekker even in mijn tuintje vertoefd maar niet gewerkt. Morgen wil ik wat plantjes halen en de rest van de zomerbolletjes planten.
Maar vandaag dus, na de afgelopen dagen, weer een half slaapdagje gehouden. Vanmiddag 'omgevallen'en tot kwart voor vijf geslapen. Maar daarna, zo na een half uurtje, weer lekker fit en aan het werk gegaan in de keuken.
Ik ben een liefhebber van voedingssupplementen. Maar het keukenkastje dat ik wilde schoonmaken, bevatte wel erg veel dingen die ik niet meer gebruikte of die over tijd waren.. Het is een behoorlijke opruiming geworden, waardoor er weer genoeg ruimte ontstond. Vanavond nog even rustig aan, dan kunnen we er het weekend weer even tégenaan. Morgen weer een nieuwe dag om te leven.
Dat is, realiseer ik me, wel iets heel goeds, dat ik geleerd heb. Leven bij de dag..
Weten wat er morgen en overmorgen zal of kan gebeuren, maar elke dag bewust (be)leven is toch een zegen, die ik heb overgehouden van de tijd dat mijn leven aan een zijden draadje hing, na het grote hartinfarct begin 1996 (?) Alweer meer dan 12 jaar geleden dus. Ergens heb ik daar een gedicht aan gewijd..
Heerlijk weer, dus lekker even in mijn tuintje vertoefd maar niet gewerkt. Morgen wil ik wat plantjes halen en de rest van de zomerbolletjes planten.
Maar vandaag dus, na de afgelopen dagen, weer een half slaapdagje gehouden. Vanmiddag 'omgevallen'en tot kwart voor vijf geslapen. Maar daarna, zo na een half uurtje, weer lekker fit en aan het werk gegaan in de keuken.
Ik ben een liefhebber van voedingssupplementen. Maar het keukenkastje dat ik wilde schoonmaken, bevatte wel erg veel dingen die ik niet meer gebruikte of die over tijd waren.. Het is een behoorlijke opruiming geworden, waardoor er weer genoeg ruimte ontstond. Vanavond nog even rustig aan, dan kunnen we er het weekend weer even tégenaan. Morgen weer een nieuwe dag om te leven.
Dat is, realiseer ik me, wel iets heel goeds, dat ik geleerd heb. Leven bij de dag..
Weten wat er morgen en overmorgen zal of kan gebeuren, maar elke dag bewust (be)leven is toch een zegen, die ik heb overgehouden van de tijd dat mijn leven aan een zijden draadje hing, na het grote hartinfarct begin 1996 (?) Alweer meer dan 12 jaar geleden dus. Ergens heb ik daar een gedicht aan gewijd..
donderdag 24 april 2008
een klein gedichtje van mij
Als ik geleefd heb, maakt het dan verschil
dàt ik geleefd heb?
Heeft het voor anderen ook verschil gemaakt
hoé ik geleefd heb?
Hèb ik geleefd? Gegeven en ontvangen
heb ik meer dan alleen geduld -
ook liefgehad?
Ja, ik leed lief, meer dan ik géven mocht
Misschien dat de warmte van die liefde
de herinnering langer doet nagloeien?
Want herinnerd blijven is één doel van leven.
Een ander doel is iets na te laten dat zonder
jou niet bestaan had, dichtbij of veraf. Want:
Wie een mens doodt, doodt een wereld en
Wie een mens redt redt een wereld en
Wie mensen liefheeft geeft warmte aan een wereld.
Erica.
dàt ik geleefd heb?
Heeft het voor anderen ook verschil gemaakt
hoé ik geleefd heb?
Hèb ik geleefd? Gegeven en ontvangen
heb ik meer dan alleen geduld -
ook liefgehad?
Ja, ik leed lief, meer dan ik géven mocht
Misschien dat de warmte van die liefde
de herinnering langer doet nagloeien?
Want herinnerd blijven is één doel van leven.
Een ander doel is iets na te laten dat zonder
jou niet bestaan had, dichtbij of veraf. Want:
Wie een mens doodt, doodt een wereld en
Wie een mens redt redt een wereld en
Wie mensen liefheeft geeft warmte aan een wereld.
Erica.
een klein gedicht van Roebijn
Een klein gedicht dat ik tegenkwam in een van mijn mappen. Ik hoop dat iemand er troost uit vindt:
Mens worden begint met het doorknippen van de navelstreng.
Met een scheiding: afscheid van de geborgenheid, van de vruchtbare pijn.
Later volgt een tweede afscheid, een derde, en een zoveelste.
Afscheid van de idolen die aan scherven liggen,
de alwetende, algoede, aldragende vaders en moeders.
Ik moet weggroeien van hen, tijdelijk vaderloos, moederloos.
Ik moet weggroeien naar wat ik zelf kan en weet. En BEN.
En zij moeten mij weg láten groeien, hun idool loslaten.
Het kind van hun dromen, verwachtingen wordt de vrouw, de man met eigen opvattingen en gedragingen.
alwetende, algoede, aldragende vaders en moeders.
En in het Heldere licht van de werkelijkheid herkennen we elkaar opnieuw, en nu voorgoed.
Jij bent anders, onherroepelijk anders dan ik had gedacht of gedroomd.
Ik kan je aanvaarden, zo is het goed.
Ik moet je vergeven, jij moet mij vergeven.
Niet alleen elkaars tekorten en fouten, maar ten diepste
elkaars onbereikbaarheid.
Roebijn
Mens worden begint met het doorknippen van de navelstreng.
Met een scheiding: afscheid van de geborgenheid, van de vruchtbare pijn.
Later volgt een tweede afscheid, een derde, en een zoveelste.
Afscheid van de idolen die aan scherven liggen,
de alwetende, algoede, aldragende vaders en moeders.
Ik moet weggroeien van hen, tijdelijk vaderloos, moederloos.
Ik moet weggroeien naar wat ik zelf kan en weet. En BEN.
En zij moeten mij weg láten groeien, hun idool loslaten.
Het kind van hun dromen, verwachtingen wordt de vrouw, de man met eigen opvattingen en gedragingen.
alwetende, algoede, aldragende vaders en moeders.
En in het Heldere licht van de werkelijkheid herkennen we elkaar opnieuw, en nu voorgoed.
Jij bent anders, onherroepelijk anders dan ik had gedacht of gedroomd.
Ik kan je aanvaarden, zo is het goed.
Ik moet je vergeven, jij moet mij vergeven.
Niet alleen elkaars tekorten en fouten, maar ten diepste
elkaars onbereikbaarheid.
Roebijn
Zomaar gelukkig op de Dappermarkt.
Zucht.. Ik had een heel verhaal klaar. Drukte op de verkeerde knop en weg is alles.
Dan maar opnieuw proberen.
Vanmorgen zou ik met Alie R. naar de Dappermarkt gaan. Maar ook zij moest vanmorgen afhaken. Familie-omstandigheden waar niemand iets aan kon doen. We hebben wel een hele tijd aan de telefoon zitten praten en dan is het niet meer zó erg. Ik wilde tòch naar de markt, maar het werd nu later dan de bedoeling eerst was. Veel telefoontjes etc. die nog binnenkwamen en toen ik tenslotte zover was, belde Buurman, dat de laatste doos van Garant-O-Matic was binnengekomen. Een grote doos.. grote dingen, maar toch kleine cadeautjes voor de komende verjaardagen. Want bijna iedereen is in mei jarig........
Tenslotte kon ik gaan.
(tussen haakjes, het is nu kwart voor vier en het wordt goed donker buiten, een flinke bui op komst, de vogeltjes zwijgen nu ook)
Lekker over de markt gezworven en wat noodzakelijke dingen ingeslagen. En toen ontmoette ik een oude vriend met zijn vrouw, die ik zeker al 14, 15 jaar niet gezien had. Louis en Helen, dierbare mensen. Gepraat, gegevens uitgewisseld... We houde contact...En toen verder de markt als een gelukkig mens afgelopen.Bij de Turkse super nog een enorme (te scheuren) aardbeienplant meegenomen. En moegesjouwd eindelijk thuisgekomen. Even rusten nu en (hemel de bui barst zo los, het regent al) dus ik eindig nu maar.
Dan maar opnieuw proberen.
Vanmorgen zou ik met Alie R. naar de Dappermarkt gaan. Maar ook zij moest vanmorgen afhaken. Familie-omstandigheden waar niemand iets aan kon doen. We hebben wel een hele tijd aan de telefoon zitten praten en dan is het niet meer zó erg. Ik wilde tòch naar de markt, maar het werd nu later dan de bedoeling eerst was. Veel telefoontjes etc. die nog binnenkwamen en toen ik tenslotte zover was, belde Buurman, dat de laatste doos van Garant-O-Matic was binnengekomen. Een grote doos.. grote dingen, maar toch kleine cadeautjes voor de komende verjaardagen. Want bijna iedereen is in mei jarig........
Tenslotte kon ik gaan.
(tussen haakjes, het is nu kwart voor vier en het wordt goed donker buiten, een flinke bui op komst, de vogeltjes zwijgen nu ook)
Lekker over de markt gezworven en wat noodzakelijke dingen ingeslagen. En toen ontmoette ik een oude vriend met zijn vrouw, die ik zeker al 14, 15 jaar niet gezien had. Louis en Helen, dierbare mensen. Gepraat, gegevens uitgewisseld... We houde contact...En toen verder de markt als een gelukkig mens afgelopen.Bij de Turkse super nog een enorme (te scheuren) aardbeienplant meegenomen. En moegesjouwd eindelijk thuisgekomen. Even rusten nu en (hemel de bui barst zo los, het regent al) dus ik eindig nu maar.
ik heb een huis met een tuintje gehuurd..
En vooral dat tuintje, goede morgen allemaal, baarde me de laatste jaren wat zorgen. Gelukkig is vanmorgen de tuinman weer geweest, en die heeft er weer een mooi tuintje van gemaakt. De hortensia die bijna een verdieping hoog was, is gesnoeid en de avond-jasmijntjes in de grond gezet, die hij mooi los heeft gemaakt en van onkruid ontdaan. Zo kan ik weer verder ermee. Als alles in bloei staat stuur ik wel een foto mee.
Zometeen naar de Dappermarkt, even onderweg naar binnen bij de turkse super voor vlees en brood. Ik verheug me op vandaag. Zeker nu de zorg om het tuintje, waar tenslotte vijf verdiepingen op uitkijken, voorbij is.
Verder, het is nog vroeg, net half tien, is er nog niet veel te melden. Maar dat komt nog wel.
Zometeen naar de Dappermarkt, even onderweg naar binnen bij de turkse super voor vlees en brood. Ik verheug me op vandaag. Zeker nu de zorg om het tuintje, waar tenslotte vijf verdiepingen op uitkijken, voorbij is.
Verder, het is nog vroeg, net half tien, is er nog niet veel te melden. Maar dat komt nog wel.
woensdag 23 april 2008
Het zonnetje scheen zo heerlijk schoon..
Wel, laat ik nog maar eens proberen. Ik kan de letter niet vergroten blijkbaar, en de plaatjes die ik wilde invoegen werden vanzelf vermenigvuldigd, dus even geen plaatje tot ik het allemaal weer weet.
Het was een heerlijke zonnige dag, vandaag, de 23ste April 2008. In de stad zelfs wat benauwd, ondanks mijn dunne regenjas had ik het warm. Onder mijn pet dus ook. ;-)
Voor mijn buurman moest ik een boodschapje doen, dus deed ik dat voor mezelf ook maar meteen en ben lekker door de stad gaan raggen. Tenslotte moest ik hoognodig nieuwe schoenen hebben. De Ecco's die ik altijd draag zijn aan de buitenkant echt onverslijtbaar.. maar het binnenwerk is nu wel helemaal op, dus moesten er nieuwe komen. Voor een paar vrienden in benauwdheid meteen maar Louise Hay's 'Je kunt je leven helen' gekocht.Zelf heb ik daar indertijd veel plezier aan beleefd, je manier van denken kan ook je leven helemaal veranderen. Affirmaties... nare dingen positief benaderen...
Toen ik thuis kwam begon het te regenen. Nog steeds met die hoge temperatuur. En in mijn tuintje geurde de avondjasmijn me tegemoet. Nog steeds trouwens.En dus hou ik de tuindeuren nog even open.
Laat ik het hier voor even maar bij houden.
Het was een heerlijke zonnige dag, vandaag, de 23ste April 2008. In de stad zelfs wat benauwd, ondanks mijn dunne regenjas had ik het warm. Onder mijn pet dus ook. ;-)
Voor mijn buurman moest ik een boodschapje doen, dus deed ik dat voor mezelf ook maar meteen en ben lekker door de stad gaan raggen. Tenslotte moest ik hoognodig nieuwe schoenen hebben. De Ecco's die ik altijd draag zijn aan de buitenkant echt onverslijtbaar.. maar het binnenwerk is nu wel helemaal op, dus moesten er nieuwe komen. Voor een paar vrienden in benauwdheid meteen maar Louise Hay's 'Je kunt je leven helen' gekocht.Zelf heb ik daar indertijd veel plezier aan beleefd, je manier van denken kan ook je leven helemaal veranderen. Affirmaties... nare dingen positief benaderen...
Toen ik thuis kwam begon het te regenen. Nog steeds met die hoge temperatuur. En in mijn tuintje geurde de avondjasmijn me tegemoet. Nog steeds trouwens.En dus hou ik de tuindeuren nog even open.
Laat ik het hier voor even maar bij houden.
dinsdag 22 april 2008
't was nacht 't was nacht 't was midden in de nacht...
Wel, blijkbaar is dit zo spannend, dat ik al om kwart over vijf klaarwakker was...
Poes Pika lag op het kussen naast me zachtjes te snurken. Het was eerst zoeken naar hoe nu verder, maar ik geloof dat ik dat nu gevonden heb.Buiten is het nog donker, maar een enkele vogel, nog niet de nachtegaal, zingt in zijn eentje de stilte stuk. In huis is het stil, ik schemer maar een beetje.
Het valt voor een oudere toch blijkbaar niet mee, om de juiste woorden te vinden om zoiets als dit te beginnen.
Waar woon ik? Ik woon in een gebouw met 34 appartementjes. En daar wonen alleen mensen boven de 55. Mannen en vrouwen, bijna allemaal alleenstaanden. Het gebouw heeft een geschiedenis, en ik ben trots dat ik hier woon. Maar daar vertel ik nog weleens over. Eerst maar even wennen, dat ik hier alléén aan het woord ben.....;-))
Ik heb veel lieve vrienden en vriendinnen, een fijne dochter en een fijne zoon. En verder ook niet te klagen. ;-), want redelijk gezond.
En ik ben blij met mijn status van alleenstaande, anders zat ik hier nu niet te tikken. Dan werd ik weer naar bed gesluisd.
Terwijl ik nu, net kwart voor zes, kan zeggen dat ik lekker een bakkie maak en zie of ik dan nog wat kan slapen. Het leven is spannend hoor, ook voor een seniora als ik ben.
erica's dagboek
Hier begint dus het dagboek van Erica. Op 22 april 2008. Eigenlijk hoort dit te staan in mijn mailgroepje, maar hier kan ik doorschrijven, ook al komen er geen mailtjes binnen.
Ik ben dus Erica. En 72 jaar oud-- of jong, net wat je wilt. En ik zie er zo uit: Dit is dus de jongste foto. Alleen mijn haar zit niet goed.... had het niet gekamd voor de foto..
Vandaag heb ik voor het eerst weer buiten gewerkt. De eerste warme dag. En de potten en bakken in mijn tuintje zijn weer gevuld met straks geurende en felgekleurde bloemen.
Voor de eerste keer alleen maar even een kennismaking. Ik hoop snel terug te zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)
