Heerlijk, dit jaargetijde.

Licht over de nieuwe glanzende blaadjes overal, licht op de gordijnen, en licht dus ook in huis. In plaats van lekker naar buiten ben ik vandaag binnen gebleven. Anders dan mijn nieuwe buurvrouw die op het bankje naast mijn huisje lekker in het zonnetje zit te bruinen.
Dit licht inspireert me wel tot opruimen. Ik zie nu goed hoe rommelig mijn boekenkasten zijn, om een voorbeeld te noemen.
Vermoedelijk is de voorjaarsschoonmaak van vroeger – want wie doet dat tegenwoordig nog – behalve aan de naderende Pasen en Pesach, ook te danken aan de oplaaiende actiebereidheid en energie van de huisvrouwen van vroeger, die vaak maanden niet buiten kwamen. Je had immers leveranciers aan de deur?
Alles moest er uit, als het voorjaar had aangeklopt en het licht weer alle donkere hoekjes kon bereiken. Alles moest schoongemaakt en gelucht na de lange donkere maanden. Alle kruimels die in de loop der tijd overal waren blijven liggen, en alle oude meel en meelspijzen moesten heel secuur worden verzameld en verbrand. Behalve een godsdienstige had dat natuurlijk ook een hygiënische achtergrond.
Wie weleens z.g. broodkevertjes in zijn kast heeft gehad begrijpt dit wel. En dat zijn dan nog onschuldige beestjes.
Denk ik.
Na die grote schoonmaak kon men met een gerust geweten feestvieren en de lente en zomer tegemoetgaan.
Zelf heb ik geen behoefte aan een grote schoonmaak, maar wèl ben ik vandaag mijn boekenkasten en mijn muziek gaan opruimen. En ik moet zeggen: ze mogen weer gezien worden. Het is weer overzichtelijk.
Straks krijg ik weer visite en dan hoef ik me niet te schamen en kan ik weer van alles terugvinden, wat heel bijzonder voor mij is. ;-)

Gisteren heb ik wèl geprofiteerd van het zonlicht buiten. En heb ik mijn schoenen aan- en mijn rugzak òmgedaan en ben gaan lopen. Voor de verandering ‘-) richting Dappermarkt. Stukje met de tram, ja natuurlijk.
Ditmaal niet naar de Turkse super, maar doorgelopen. Even wat noodzakelijke dingetjes bij de Etos, en toen de markt op. Eigenlijk alleen een fleece poncho in een mooie gedekte kleur, gekocht. Om bij je te hebben, op kille avonden. Chique en warm. Maar ook als het net te warm lijkt voor een mantel en het kouder wordt dan je dacht…..
En ook wat ansichtkaarten gekocht die ik nodig had.
Toen ik uitgekeken was op de markt ben ik een zijstraat ingegaan op weg naar terug. En stond toen voor de verrassing van de week. Een van buiten klein winkeltje dat binnen duizenden tweedehands boeken, tijdschriften, stripboeken, bevatte. Voor het etalageraam lagen ook stapels boeken en stripboeken, en daar kon ik niet aan voorbijgaan. Dus moést ik wel naar binnen. Sjonge, je moet beslist eens gaan kijken in de Commelinstraat, kijk maar op Google waar die ligt. Leeshal-Oost heet de winkel. Vlak bij de Dappermarkt ja. Even voorbij het Dappertje, een café-restaurant, waar ik op het terras een lekkere vegetarische groentensoep had gegeten.
Natuurlijk kwam ik met een stapeltje boeken buiten. Wat dacht je dàn? En dan wel boeken waarmee ik wat kan hè.. Over taalgebruik en waar veel van onze woorden vandaan komen of wat de oorsprong van bepaalde uitdrukkingen is. Leuk hoor.
Ik word wel heel moe van dat zwerven maar het is voor mij even noodzakelijk als de avondmaaltijd die daarop volgt. Hoofd leeg en benen zwaar.

Naar het ziekenhuis ga ik morgen weer, daar komt, door de visite die tegen de avond komt, vandaag niets meer van.
Komende week komt mijn tuinvrouw weer. Om de zomerbolletjes in de grond te zetten.

Ik heb tijdelijk ander kattenzand moeten gebruiken, omdat ik zònder zat en de leverancier volgende week pas kan komen.
Mijn bijzondere katje pikte dat niet. En heeft een plekje in mijn toch al mini-tuintje ingepikt. Nu heb ik haar bak maar buiten gezet met krantensnippers erin in plaats van die houtkorrels……. Maar ze loopt er omheen en gebruikt mijn tuintje toch.
Op één of andere manier moet ik haar dat afleren zodra het goede kattenzand er weer is. Het kattenluik afsluiten? Daar gaat ze dan desnoods met haar hele gewicht(je) tegenaan en dan gedraagt ze zich als een (mini)stier, om naar buiten te kunnen. Probeer bij dat geweld maar eens te slapen ’s nachts. Peper strooien? Heb ik al gedaan, schuift ze netjes opzij.
Koffiedik? Idem dito…
Nouja, we zien wel hoe we dit oplossen. Tenslotte is ze ooit een zwerfkatje geweest en heeft ze die gewoonten van oudsher gehad. Ze voelt zich er ook duidelijk niet schuldig onder dat ze mijn voorjaarsbolletjes aan het vernielen is…
Maar leuk vind ik het niet nee.

De zon schijnt alsof ze veel heeft in te halen.

En dat heeft ze ook, na al die maanden!
De forsythia bloeit eindelijk, de bladerknoppen van de hortensia worden dikker, en voorjaarsbolletjes schieten de grond uit, maar bloeien ho maar.
Terwijl de krokussen en de sneeuwklokjes inmiddels zijn uitgebloeid. Het wordt hier elke dag een beetje groener.
De vogels houden op dit moment een middagdutje, het is bijna stil buiten.
Af en toe een losse tsjilp, alsof er hardop gedroomd wordt.
Het is eindelijk lente. Nog niet warm, het is hier momenteel nog geen 10 graden. Maar in de tuin ligt de temperatuur wel hoger.

Hoe is deze week tot nu gegaan? Ik grijp terug op emails die ik vanaf zondag geschreven heb.

Behalve de gang naar het ziekenhuis een paar keer per week, en de extra tijd en energie die daarin gaat zitten, doe ik dus ook de was voor mijn patiënt. En doe ik zo nodig wat boodschapjes. Vandaar dat ook aan het schrijven veel minder tijd besteed kan worden. Want dan ben ik moe als ik thuiskom. En vóór het vertrek erheen ben ik weer druk met andere dingen. Op dit ogenblik hangen er t-shirts op de verwarming te drogen, want die moéten weer mee terug, anders zijn er geen t-shirts meer. ;-)

Omdat ik het me niet zo goed herinner neem ik af en toe een deel van een email over…zoals nu over maandag. Hier en daar bijgeslepen, dat wel.
Ik was wakker geworden van een avondslaapje, met een duffe pijnlijke kop, alsof er een griepje op komst is, want mijn botten doen ook pijn. Dat zal wel een uiting van de vermoeidheid zijn... Want dit was een rare dag. Het begon vanmorgen, ik was net gewassen, gekleed en opgemaakt. Had even aan het raam, zoals gewoonlijk, mijn overbuurman goedemorgen gezegd - even kijken of alles goed is daar.
Toen ging de eerste keer de bel. Een andere buurman met een hem uitgeleende dvd die hij terug kwam brengen.
Honderd keer excuses dat hij hem nu pas terugbracht want zijn zonen hadden hem ook willen zien en hier, voor jou, een grote bos tulpen. 'Goh Mensch, dat had toch helemaal niet gehoeven', zei ik met meteen een volle neus... Maar goed, de bloemen wat uit de buurt gezet, want ik bèn nou eenmaal allergisch voor bloemen en toen belde een andere medebewoner aan. Die zit met mij in de bewonerscommissie en had voor mij kopieën van een brief van de woningcorporatie voor de bewoners gemaakt en bracht broodjes tonijn mee, die over waren van zijn werk. Iemand die ALLE tijd had, geen kwaad woord over hem hoor..... maar ik had nog steeds geen koffie of ontbijt op..... Goed, in het portiek de brieven in de bussen gedaan - en daar stond tot mijn verrassing neef Freek, die even de digitale tv kwam instellen en uitleggen, want dat ging niet goed bij mij. Hij hoefde geen koffie en ik kwam er ook hier niet toe want we bleven in gesprek....en toen belde weer een andere buurman, die had mijn trap geleend. Volle bak bij de deur....

En toen kwam Betty en eindelijk ( over half één ) kon ik koffie gaan zetten en een boterham eten. Betty is niet echt een stille vrouw…en we hebben elkaar altijd veel te vertellen.
Toen Betty om vier uur wegging heb ik mijn schoenen aangetrokken en ben naar de tram gegaan. Het woord Kijkshop was die middag gevallen en dat bracht me op een idee. Daar wilde ik heen. Nou, ik ben er geweest... Mijn rugzakje was meteen vol, want ik vond er de ideale, heel kleine cd-speler voor mijn patiënt in en een grote doos met wat ik dacht de Mozart-collectie te zijn, voor een tientje. Toen ik thuis kwam bleek de doos allerlei verschillende componisten te bevatten, dus die moet weer teruggebracht en moet ik zien te ruilen voor de goede doos. Een paar honderd meter verder ben ik toen gaan kijken of de Wibra, een soort Marskramerwinkel, nog wat had. Ja dus... Roodbruine veters, een opvouwbaar leesbrilletje, schoenpoets, en nog wat kleinigheidjes. Toen eindelijk terug de tram gepakt en thuis na een paar boterhammen, in elkaar gezakt en twee uur gelegen... en nog steeds malend moe.

Ook de volgende dag nog. Toch ben ik die doos gaan ruilen en heb nu een mooie box met allemaal Mozart-cd’s, Over de Albert Cuypmarkt teruggelopen naar de andere tram, maar ik was eigenlijk helemaal niet op orde en heb ook geen enkele boodschap gedaan. In elk geval had ik mijn loopje wel.
Woensdag ben ik maar de hele dag thuisgebleven en heb ’s middags een slaapje gedaan in de hoop ’s avonds wat fitter te zijn om naar het ziekenhuis te gaan. Dat moest ook wel, want ik had dat cd-spelertje en een leesbril bij me en wat schone was… Maar op mijn weg terug ben ik toch maar langs mijn vaste ‘Chinees’ gegaan en heb een portie Babi Panggang meegenomen voor thuis. Lekker ja.

Vandaag is de dag nog jong. Nog geen drie uur in de middag en de zon staat maar te stralen. Straks dus weer naar het ziekenhuis…

En daar belde toen de jonge schrijver. Die stond bijna voor de deur, want er moest iets voor mijn buurman gedaan worden. Hij is gezellig een tijd gebleven, heeft enkele van mijn (te) vele boeken uitgezocht om te lezen en een magnetronpannetje moeders’ soep meegenomen. Dat vind ik persoonlijk het fijnste om uit te delen hè… pannetjes soep.

Na het ziekenbezoek thuis maar een flinke biefstuk met brood gegeten. Dat was heel lang geleden voor het laatst. Dus hij smaakte prima.
En tot mijn verbazing was er een item op tv over de ziekte van buurman. Met een vrij jonge man die zo goed als genezen het interview gaf. Dat moet hoop bieden voor de andere mensen die deze zeldzame ziekte hebben. Guillain Barré is de naam. Ik heb op internet de ervaringsverhalen van deze patiënten gelezen.
En nu is het de hoogste tijd voor bedje toe en slapen gaan. Moe is heeeel erg moe.