Grijs en veelbelovend.
En nieuwe moed gevend vooral…
Vandaag wil ik toch even vertellen dat de eerste sneeuwklokjes de strijd gewonnen hebben. Tussen de houten tegels in mijn minituintje steken ze de kopjes op… om ze meteen te laten hangen als klokjes die de lente willen aankondigen. Het is een wonder, elk jaar weer. Het ene moment betwijfel je of er nog zoiets als lente zal komen, nergens een sprietje te zien. En een dag later houd je van verrassing even de adem in. Daar zijn ze, de voorlopers van de narcissen, de hyacinten en de (koude) tulpen. Zomaar, onaangekondigd. De sneeuw is verdwenen en maakt plaats voor vruchtbare regen, het ijs in de bakken buiten is ook bijna helemaal gesmolten en kan dan weer als regenwater voor de planten gebruikt worden. Een mens krijgt weer moed om te leven…… ikzelf althans.
Morgen ga ik naar de Nieuwmarkt, het Chinese Nieuwjaar meevieren. Waar wij in Nederland van oudsher oliebollen en snert eten op zo’n dag doen de Chinezen dat anders. Ik probeer een stukje over te nemen, te kopiëren en plakken dus, uit de voorlichting die daarover bestaat:
…Wat het eten betreft is het traditie om in familieverband te eten. Daar worden vaak dingen gegeten dat veel lijkt op geluk en voorspoed. Zoals mini loempias omdat ze op goudstaven lijken of mosselen/oesters vanwege de vorm van goud/zilverklompen. Of omdat de naam van het gerecht in klank op dezelfde manier wordt uitgesproken als gelukwensen (homonymen). Op nieuwjaar wordt verse sla gegeten vanwege de naam dat klinkt als “geluk” of een gestoomde vis omdat vis in het Chinees ook “voorspoed” betekent. Als zoet wordt vaak sticky rice cookies gegeten, een koekje dat geofferd wordt aan de keukengod. Die gaat 1 keer per jaar naar de hemelse god om verslag over het huishouden te doen. En met een zoete kleverige koek in de mond zal de keukengod niet veel kwaads over jouw gezin kunnen vertellen.
Kortom veel bijgeloof die ook nog per streek en zelfs per familie kan verschillen…..
(Foutjes in de spelling heb ik maar laten zitten, dat maakt het origineler)
Enfin, wie het interesseert kijkt maar even op http://cova2.etalview.nl/
En nu ga ik even boodschappen doen, het is al half twee geweest…
Het duurde nog ruim twee uur voor ik de deur uit kon gaan. Maar toch, even er uit geweest. En wat boodschapjes gehaald bij Hema en V&D en later ook bij Appie. Maar de conditie is zo verschrikkelijk achteruitgegaan de afgelopen maanden dat van hondje uitlaten niets meer terechtkwam. Dat heeft Buurman zelf moeten doen. Ach, hij zal er toch weer aan moeten wennen t.z.t. hè… Doodmoe ben ik thuisgekomen en de eerste uren is er van voornemens niets terechtgekomen. Gelukkig had ik nog een hap macaroni klaarstaan, dus gegeten is er wel.
Maar ik ben heel blij toch gegaan te zijn. En heb ter ere van de eerste sneeuwklokjes ter afsluiting van de middag lekker bij de Hema gezondigd met een vanille-ijskoffie op het binnenterras.
vrijdag 19 februari 2010
dinsdag 16 februari 2010
Een beetje mijmeren
Het is echt een dag om weer eens wat op te schrijven. Buiten is het nog steeds witzwart. Er lag vanmorgen weer een vers wit laagje. De temperatuur is ondanks de beloften van www.weerdirect.nl enkele graden onder nul. Althans volgens mijn buitenthermometer. Een stevig westenwindje, ondanks de kaart van weerdirect die zuidenwind en 5 graden boven nul beloofde….
Maar we blijven hopen op morgen… Aanlokkelijk ziet het er buiten niet uit. Op mijn cd-speler Duitse liedjes zoals Marlene Dietrich en andere oude liedjes… Mackie Messer, Vorwärts und nicht vergessen (het Solidariteits-lied) en dergelijke. Heb er bij tijden veel zin in. In deze muziek dan… Mijn hoofd zingt het mee, want het meeste is wel bekend. En dan wordt je stemming ook vanzelf anders. Het is DE manier om over de grauwheid die van binnen gaat zitten, heen te komen. Voor mijzelf tenminste. Morgen zing ik van binnen misschien weer mee met Bach of Beethoven.
Zonder reclame te willen maken wil ik wel zeggen dat Vic van de Reijt een paar mooie verzamelingen bijeen gebracht heeft. Duitse, Franse en andere liedjes, die je blijft draaien. In plaats van ze eenmalig aan te horen en dan niet meer te bekijken.
Gisteren was het weer schoonmaakdag hier. Mijn nieuwe hulpe Judith doet haar best moet ik zeggen. We kunnen er weer even tegen. En gisteravond had ik visite uit het oosten van het land. Een jongeman die een advertentie had geplaatst dat hij klassieke, oude lp’s spaarde (al 14 jaar, dan mag je toch een echte verzamelaar heten, zoals op zijn visitekaartje staat) Eigenlijk wil hij alleen in de vijftiger en zestiger jaren geperste exemplaren. Aan de telefoon merkte ik wel dat ik van hem niets te vrezen zou hebben als hij kwam, maar tot een afspraak kwam het niet. Onverwacht bezoek heb ik niet zó graag, maar als het niet anders kan…
Dus toen hij belde dat hij tòch in het Westen ;-) moest zijn hebben we er maar meteen dat bezoek ingepland. En zowaar, bij de oude lp’s die ik nooit meer draai zat nog wat van zijn gading... We hebben nog gezellig zitten kletsen…
Met die Duitse liedjes op had ik bijna ‘geplaudert’ geschreven. ;-)
Verder vergaat de tijd in het zoeken naar gevraagde adressen, url’s op internet. Waarbij ik vanzelf verder ga met zoeken naar dingen die ik daarbij ook interessant vindt. Gisteren dus ook niet naar buiten geweest. Behalve hondje uitlaten natuurlijk. En veel aan de computer gezeten.
Gisteravond viel door het verzetten van de stapel lp’s ook een doos met dvd’s achter de computertafel. Toen ik er eindelijk toe kwam die op te rapen viel me een dvd in handen die het laatste congres en mijn laatste aanwezigheid bij het Landelijk WAO Beraad in foto’s in beeld bracht.
Er kwam veel verdriet boven, ook omdat ik veel oude vrienden zag die er niet meer zijn… Bennie, Loe, Joop, en nog veel meer mensen. Allemaal WAO-ers die niet oud geworden zijn. Zieke mensen, die zich stuk voor stuk gestraft voelden daarvoor.
Wat heb ik met veel liefde en inzet gewerkt in die beweging. En veel geleerd in die tijd.
Maar ook daarna ging het leven verder. En met evenveel plezier en inzet heb ik ook andere dingen gedaan na die tijd.
Maar alles is tijdelijk. Nu ben ik oud en mag ik toch terugkijken op een leven dat ondanks veel narigheid en tegenslag heel nuttig en vruchtbaar is geweest.
Eigenlijk zou ik, zoals ik van de week las, net als andere gepensioneerden, gelukkig moeten zijn met een boek en de televisie, maar zo zit Erica niet in elkaar. Nouja, zo lang het nog kan…
Maar we blijven hopen op morgen… Aanlokkelijk ziet het er buiten niet uit. Op mijn cd-speler Duitse liedjes zoals Marlene Dietrich en andere oude liedjes… Mackie Messer, Vorwärts und nicht vergessen (het Solidariteits-lied) en dergelijke. Heb er bij tijden veel zin in. In deze muziek dan… Mijn hoofd zingt het mee, want het meeste is wel bekend. En dan wordt je stemming ook vanzelf anders. Het is DE manier om over de grauwheid die van binnen gaat zitten, heen te komen. Voor mijzelf tenminste. Morgen zing ik van binnen misschien weer mee met Bach of Beethoven.
Zonder reclame te willen maken wil ik wel zeggen dat Vic van de Reijt een paar mooie verzamelingen bijeen gebracht heeft. Duitse, Franse en andere liedjes, die je blijft draaien. In plaats van ze eenmalig aan te horen en dan niet meer te bekijken.
Gisteren was het weer schoonmaakdag hier. Mijn nieuwe hulpe Judith doet haar best moet ik zeggen. We kunnen er weer even tegen. En gisteravond had ik visite uit het oosten van het land. Een jongeman die een advertentie had geplaatst dat hij klassieke, oude lp’s spaarde (al 14 jaar, dan mag je toch een echte verzamelaar heten, zoals op zijn visitekaartje staat) Eigenlijk wil hij alleen in de vijftiger en zestiger jaren geperste exemplaren. Aan de telefoon merkte ik wel dat ik van hem niets te vrezen zou hebben als hij kwam, maar tot een afspraak kwam het niet. Onverwacht bezoek heb ik niet zó graag, maar als het niet anders kan…
Dus toen hij belde dat hij tòch in het Westen ;-) moest zijn hebben we er maar meteen dat bezoek ingepland. En zowaar, bij de oude lp’s die ik nooit meer draai zat nog wat van zijn gading... We hebben nog gezellig zitten kletsen…
Met die Duitse liedjes op had ik bijna ‘geplaudert’ geschreven. ;-)
Verder vergaat de tijd in het zoeken naar gevraagde adressen, url’s op internet. Waarbij ik vanzelf verder ga met zoeken naar dingen die ik daarbij ook interessant vindt. Gisteren dus ook niet naar buiten geweest. Behalve hondje uitlaten natuurlijk. En veel aan de computer gezeten.
Gisteravond viel door het verzetten van de stapel lp’s ook een doos met dvd’s achter de computertafel. Toen ik er eindelijk toe kwam die op te rapen viel me een dvd in handen die het laatste congres en mijn laatste aanwezigheid bij het Landelijk WAO Beraad in foto’s in beeld bracht.
Er kwam veel verdriet boven, ook omdat ik veel oude vrienden zag die er niet meer zijn… Bennie, Loe, Joop, en nog veel meer mensen. Allemaal WAO-ers die niet oud geworden zijn. Zieke mensen, die zich stuk voor stuk gestraft voelden daarvoor.
Wat heb ik met veel liefde en inzet gewerkt in die beweging. En veel geleerd in die tijd.
Maar ook daarna ging het leven verder. En met evenveel plezier en inzet heb ik ook andere dingen gedaan na die tijd.
Maar alles is tijdelijk. Nu ben ik oud en mag ik toch terugkijken op een leven dat ondanks veel narigheid en tegenslag heel nuttig en vruchtbaar is geweest.
Eigenlijk zou ik, zoals ik van de week las, net als andere gepensioneerden, gelukkig moeten zijn met een boek en de televisie, maar zo zit Erica niet in elkaar. Nouja, zo lang het nog kan…
zondag 14 februari 2010
Zware gedachten hoor…
Het heeft vannacht weer flink gesneeuwd.
Een zondagmorgen, zo stil en grijs en wit en doods… Ik zoek buiten vergeefs naar wat opbeurende kleuren.
Nog geen greintje van een voorjaar te zien, geen sneeuwklokjes zelfs. De verleden week opgekomen steeltjes van de eerste narcissen worden niet langer. Andere lenteboden blijven ook onzichtbaar. Er komen steeds minder kleine vogeltjes van de vetbolletjes eten, het mandje met zaadjes, zo hoog mogelijk opgehangen in de boom, blijft onaangetast. Het enige dat hier te zien is, zijn de vliegende stadsratten, de wilde duiven die zich tegoed doen aan alles waar ze bij kunnen. Normaliter blijven ze op de grond, maar nu zie ik ze zelfs op de takken de vetbolletjes lostrekken.
De felgroene halsbandparkieten hebben blijkbaar hun heil in Artis gezocht voor de rest van de winter.
Alleen de meeuwen schreeuwen. In kleine groepen scheren ze over de grachten en denken storm (ook dat nog?) te voorspellen. De waterhoentjes zijn ook niet meer te zien. Maar het kan ook zijn dat hier te weinig voedsel gegeven wordt natuurlijk.
Classic FM heb ik hier eigenlijk aanstaan om de stilte te doorbreken. En om mijn rechter hersenhelft wat te masseren en te activeren. ;-) De linkerhelft is van zichzelf altijd behoorlijk actief. Hoewel lichamelijke activiteit de laatste maanden voornamelijk bestaat uit met hondje lopen en boodschapjes doen… Maar dat is de schuld van deze winter. ;-) en van mijn leeftijd natuurlijk. Het liefst zou ik de hele dag op bed televisie willen kijken. En niks bewegen dat niet bewogen moet worden. Maar dat is maatschappelijk niet aanvaardbaar hè…
Wat me op een andere gedachte brengt. Voor het allereerst in mijn lange leven ben ik het eens met Frits Bolkestein. Goh, dat had ik nou nooit verwacht te zullen schrijven… Het gaat niet over politiek, maar over een vrijwillig levenseinde. Zonder depressief te willen klinken, ik heb al vele jaren geleden een soort testament bij mijn notaris laten opmaken, dat ik bij onomkeerbaar coma of uitzichtloos wordend lijden een actieve beëindiging van mijn leven wens. De tekst in het kort heb ik op verschillende plekken in huis en bij mijn huisarts gedeponeerd. En elk jaar zet ik een nieuwe handtekening erbij met het jaartal.
Waarom zou een mens onnodig moeten lijden en wie wordt daar gelukkiger of beter van?
Het geweten van een dokter die zijn/haar patiënt onnodig lang en zwaar laat lijden?
Als ik tijdelijke pijn heb mag ik zonder recept pijnstillers slikken. Als die pijn heel erg is hebben we zelfs cannabis om de pijn te stillen. Morfine is het uiterste. Het laatste is alleen op doktersvoorschrift verkrijgbaar en dat is goed.
Maar als het leven werkelijk onleefbaar is geworden, door welke oorzaak dan ook, dan moeten we dat ineens tot het einde ondergaan. Al of niet in een ziekenhuisbed, of een hospice, in plaats van rustig thuis in ons eigen bed, op een door onszelf gekozen tijd, en bewust afscheid nemend van die ons lief zijn. De logica daarvan is in strijd met de artseneed. Vind ik.
En ik schreef dan ook: Het is fijn dat mensen tegenwoordig zoveel ouder kunnen worden. En soms tot op hoge leeftijd een redelijke gezondheid genieten. Maar niet iedereen wil, ondanks deze zegeningen, steeds ouder worden. Soms duurt leven tè lang. Dan zijn we allang toe aan een einde dat maar niet wil komen. Dezelfde medische kant die ervoor verantwoordelijk is dàt we zo oud worden heeft gezworen het leven te eerbiedigen... Onze wens vraagt ook uitvoering en eerbiediging. . Voor een bewust gewenst en uitgevoerd einde van ons leven.
Niet dat ik binnenkort al wil gaan hoor. Het leven is tegenwoordig goed voor me.
Maar als de tijd rijp is...
Laten we maar overgaan op een ander onderwerp. Ik hoop dat degenen die het bovenstaande lezen er niet depressief van worden, maar ik laat het mooi wel staan.
Een emailgenote mailde dat het vandaag ‘day of the disturbed people’ was. De dag van de (prettig?) gestoorde mensen. Hmm, komt mooi uit, kan ik me vandaag bij aansluiten dan… ;-)))
En nou mag de zon gaan schijnen, de temperatuur oplopen naar 20 graden boven nul en zo blijven en vannacht mag het lauw water regenen, zodat morgen al de eerste lenteboden zichtbaar zullen zijn.
Omein………… ;-)))))
Een zondagmorgen, zo stil en grijs en wit en doods… Ik zoek buiten vergeefs naar wat opbeurende kleuren.
Nog geen greintje van een voorjaar te zien, geen sneeuwklokjes zelfs. De verleden week opgekomen steeltjes van de eerste narcissen worden niet langer. Andere lenteboden blijven ook onzichtbaar. Er komen steeds minder kleine vogeltjes van de vetbolletjes eten, het mandje met zaadjes, zo hoog mogelijk opgehangen in de boom, blijft onaangetast. Het enige dat hier te zien is, zijn de vliegende stadsratten, de wilde duiven die zich tegoed doen aan alles waar ze bij kunnen. Normaliter blijven ze op de grond, maar nu zie ik ze zelfs op de takken de vetbolletjes lostrekken.
De felgroene halsbandparkieten hebben blijkbaar hun heil in Artis gezocht voor de rest van de winter.
Alleen de meeuwen schreeuwen. In kleine groepen scheren ze over de grachten en denken storm (ook dat nog?) te voorspellen. De waterhoentjes zijn ook niet meer te zien. Maar het kan ook zijn dat hier te weinig voedsel gegeven wordt natuurlijk.
Classic FM heb ik hier eigenlijk aanstaan om de stilte te doorbreken. En om mijn rechter hersenhelft wat te masseren en te activeren. ;-) De linkerhelft is van zichzelf altijd behoorlijk actief. Hoewel lichamelijke activiteit de laatste maanden voornamelijk bestaat uit met hondje lopen en boodschapjes doen… Maar dat is de schuld van deze winter. ;-) en van mijn leeftijd natuurlijk. Het liefst zou ik de hele dag op bed televisie willen kijken. En niks bewegen dat niet bewogen moet worden. Maar dat is maatschappelijk niet aanvaardbaar hè…
Wat me op een andere gedachte brengt. Voor het allereerst in mijn lange leven ben ik het eens met Frits Bolkestein. Goh, dat had ik nou nooit verwacht te zullen schrijven… Het gaat niet over politiek, maar over een vrijwillig levenseinde. Zonder depressief te willen klinken, ik heb al vele jaren geleden een soort testament bij mijn notaris laten opmaken, dat ik bij onomkeerbaar coma of uitzichtloos wordend lijden een actieve beëindiging van mijn leven wens. De tekst in het kort heb ik op verschillende plekken in huis en bij mijn huisarts gedeponeerd. En elk jaar zet ik een nieuwe handtekening erbij met het jaartal.
Waarom zou een mens onnodig moeten lijden en wie wordt daar gelukkiger of beter van?
Het geweten van een dokter die zijn/haar patiënt onnodig lang en zwaar laat lijden?
Als ik tijdelijke pijn heb mag ik zonder recept pijnstillers slikken. Als die pijn heel erg is hebben we zelfs cannabis om de pijn te stillen. Morfine is het uiterste. Het laatste is alleen op doktersvoorschrift verkrijgbaar en dat is goed.
Maar als het leven werkelijk onleefbaar is geworden, door welke oorzaak dan ook, dan moeten we dat ineens tot het einde ondergaan. Al of niet in een ziekenhuisbed, of een hospice, in plaats van rustig thuis in ons eigen bed, op een door onszelf gekozen tijd, en bewust afscheid nemend van die ons lief zijn. De logica daarvan is in strijd met de artseneed. Vind ik.
En ik schreef dan ook: Het is fijn dat mensen tegenwoordig zoveel ouder kunnen worden. En soms tot op hoge leeftijd een redelijke gezondheid genieten. Maar niet iedereen wil, ondanks deze zegeningen, steeds ouder worden. Soms duurt leven tè lang. Dan zijn we allang toe aan een einde dat maar niet wil komen. Dezelfde medische kant die ervoor verantwoordelijk is dàt we zo oud worden heeft gezworen het leven te eerbiedigen... Onze wens vraagt ook uitvoering en eerbiediging. . Voor een bewust gewenst en uitgevoerd einde van ons leven.
Niet dat ik binnenkort al wil gaan hoor. Het leven is tegenwoordig goed voor me.
Maar als de tijd rijp is...
Laten we maar overgaan op een ander onderwerp. Ik hoop dat degenen die het bovenstaande lezen er niet depressief van worden, maar ik laat het mooi wel staan.
Een emailgenote mailde dat het vandaag ‘day of the disturbed people’ was. De dag van de (prettig?) gestoorde mensen. Hmm, komt mooi uit, kan ik me vandaag bij aansluiten dan… ;-)))
En nou mag de zon gaan schijnen, de temperatuur oplopen naar 20 graden boven nul en zo blijven en vannacht mag het lauw water regenen, zodat morgen al de eerste lenteboden zichtbaar zullen zijn.
Omein………… ;-)))))
Abonneren op:
Posts (Atom)
