vrijdag 31 december 2010

ziekenhuisopname oktober-november 1996.

Dit schreef ik nog in het ziekenhuis.
Weet je dat je, in een half bewuste toestand, kunt houden van een infusomat FM, een soort regelding voor infusen. Die van mij maakt het vertrouwde snor- snurkgeluidje van mijn kat, met een zuchtje er achteraan. Het is me dierbaar geworden, dat machientje. Een miniem stukje thuis in de grote machinerie van een afdeling hartbewaking.

Het personeel hier? Dat verdient de Grote Ericaprijs voor menslievend gedrag en Wonderbare resultaten. Of een soortgelijke prijs of diploma.

Zo de kop is eraf. Morgen vertel ik wat ik hier doe.

“Iiiiiiiiii” gilt mijn ziel die stukje bij beetje door mijn neusgaten naar buiten geperst wordt. Een enorm gedreun, het heelal dat implodeert en explodeert en alle cellen van mijn lijf tot atomen uiteen doet vallen. Vanwaar die pijn, waar ben IK. Laat me toch gaan láát me toch, smeek ik. Het wordt genegeerd. Steeds weer voel ik stukjes mij verdwijnen. “Daar ga ik weer”, kan ik uitbrengen; één keer? Twee keer? Dan, met een allerlaatste dreun verdwijnt in een letterlijk ondraaglijke pijn mijn lijf en mijn ziel en ik brul het uit voor ik, mijn ziel dus, voor de allerlaatste keer deformeer, volledig desintegreer, atomen die in het heelal, het zwarte niets opgaan. Wat overblijft is een zwakkloppend hart, dat met tedere zorg omgeven wordt en ondanks zijn A-ritmiek in een paar dagen gebracht kan worden tot een zwak, maar meestal regelmatig en ritmisch kloppend hart.

Ik weet dat mijn lijf het bed benat, ik heb er geen macht over. Het wordt gekoppeld aan machines die de ademhaling en de hartkloppingen volgen en aan infusen die het leven terug moeten brengen. Ik weet dat het allemaal gebeurt. Maar mijn ziel (?) zwerft nog in stukjes rond en kan zichzelf niet vinden. Een dienstdoende vrouwelijke dokter zegt véél later, dat ze me niet heeft kùnnen laten gaan, omdat ik op dat moment in de hel zat.

Achteraf kan ik zeggen dat ik me al een tijd niet helemaal mezelf voelde. De actieve vrolijke ik werd een beetje een amechtige, veel te gauw moeie vrouw, die weinig zin meer in liefde en leven had.

Die ochtend “valt” het kopje koffie met shaggie niet goed. Pijn op mijn borst, een soort kaasschaaf die er aan de binnenkant over gehaald werd. Pijn in mijn armen, niet te beschrijven. Kan nog nèt de dokter bellen, de deur openzetten en op bed gaan liggen. Heel erg ziek laat ik me onderzoeken, een spray onder de tong geven (ik heb verdorie homeopathie voor dit soort gevallen in huis) en de ambulance bellen. Terwijl de broeders me op de brancard tillen en inriemen voel ik mijn geest vrijkomen. Van de rit naar beneden of met de sirene naar het ziekenhuis weet ik niks. Vloog ik mee naast de wagen? Ik wordt pas weer lichaam + ziel als er mensen over me gebogen staan en direct daarop de eerste inslag van een kernraket in mijn hele wezen. ‘BOEM’ en ‘iiiiiiii’ gilt mijn ziel.

In de dagen die volgen word ik onder morfine slapend gehouden. Daar heb ik morfinedroompjes bij. Een van die droompjes heeft mijn leven totaal veranderd.
Dat droompje was zo:
Een zonovergoten Israel-landschap, één heel grote brede olijfboom. In de schaduw daarvan zitten 12 rabbijnen, met van die bonthoeden op. Twee rijen van zes. Een schilderijtje waar ik lang naar lig te kijken.

Het duurde tot 1998, toen ik lichamelijk weer sterk genoeg was, dat ik naar Amsterdam terugverhuisde. Mijn moeder- en vaderstad. De stad waar ik op zoek kon gaan naar mijn verleden als Joods onderduikkind, waarover ik in mijn boek geschreven had. De stad waar ik eindelijk thuisgekomen ben.

Ik heb de moed vaak verloren. Gedacht dat ik beter kon opgeven. Het heeft heel lang geduurd voor er weer een lichamelijk en geestelijk evenwicht gevonden was… Dat kon van kleine dingen afhankelijk zijn. Bij voorbeeld het weer in die tijd. Dat bleef lang grijs, zoals de wintermaanden in Nederland vaak zijn.
Dan dacht ik:

Mist en duisternis. Het is zó stil dat ik de
mistdruppeltjes hoor vallen als zilveren kraaltjes
op een ijskristallen watervlak.
Kies ik voor leven in deze dodelijke kilheid die
al bijna zelf de dood is?

Ook in mijn hoofd slaan mist en moedeloosheid,
doodsverlangen en duisternis toe.
En als een derwish draait mijn geest om haar eigen as.
Geen leven, geen leven. Niet zó, niet zó.
Laat me in godsnaam gaan. Laat me gáán.

donderdag 30 december 2010

Retrospectie.

Dit is een heel lang stuk...
Het hele jaar 1996.

Niuwegein, 1-1-96

In mijn teruggevonden papieren dagboek schreef ik op die datum het volgende:
Het jaar begint zoals het geëindigd is, spiegelglad en grijs. ( dus ook in 1996. E.)
Wie zich op straat waagt speelt met zijn/haar leven. Het is nog vroeg, nieuwjaarsmorgen, toch klinkt op dit moment het geschraap op autoruiten. En een verre automobilist rijdt met een gangetje van zo’n 30 km per uur een onzeker jaar in.
Doodstil is het verder, geen vogel, geen vliegtuig te horen!
11.30 uur, de klok van het gemeentehuis breekt de stilte, voorzichtig, als een hand die een gordijn opzijtrekt en weer laat vallen. Ik heb net de telefoon aangezet, de bel nog niet.
Het is een dag voor retrospectief.
Dus haal ik het oude dagboek te voorschijn. Het jaar 1995 is niet geboekstaafd. Mijn agenda is afgeschaft, er zijn weinig exacte data waarop ik kan terugvallen. Maar er is veel, tè veel gebeurd, teveel veranderd het vorige jaar. In en om mij is het leven een nieuw leven geworden. En een leven met weinig pieken en veel ondiepe dalen. Ik ben vast van plan deze dagen te gebruiken voor die terugblik.
-------------------------

6-1-96

Tot zover was ik dus gekomen. En daar bleef het bij. Waarom? Dat weet ik al niet meer. Maar goed, retrospectief dus. Wat is er dat jaar gebeurd om en in mij….
Nadat in oktober 1994 mijn boek “Twee vrouwen en een jas” was uitgekomen, was ik in een beetje hectisch wereldje terechtgekomen. Interviews op radio en in tijdschriften, brieven van mensen, van bewondering tot medeleven. De vijftigste mei speelde een grote rol, waarin mijn boek dus ook een rol speelde. Het is en was een dubbel gevoel, zonder de hulp en bijstand van vriend Paul was het boek misschien niet tot stand gekomen, zonder de uitgever was het niet verschenen. En toch praat en denk ik over “mijn” boek, ach ja, het blijft mijn eigen verhaal. Min of meer voor het gemak zullen we het daar dan maar op houden, mijn dankbaarheid voor het verschijnen zelf is er niet minder om.
1995 bracht behalve veel goeds ook een hartinfarct waar ik eigenlijk nog jaren mee getobd heb.
Mijn ex-man was het afgelopen jaar afgevallen tot een normaal postuur en heeft daarvoor een paar maanden bij mij gewoond, wat voor ons beiden weer heel erg wennen was. Hij is geopereerd, heeft vijf by-passes gehad. Dochterlief en ik hebben de hele dag in het ziekenhuis doorgebracht, tot hij veilig op intensive care lag en we de familie konden inlichten dat alles goed gegaan was.
Na de ziekenhuisperiode kon hij weer voor zichzelf zorgen, werd hem gezegd.
Hij zorgt nu niet voor zichzelf, maar eet en verblijft bij zijn zus. Behalve in de weekends.. Voor hem wordt 1996 ook een nieuw begin.
Dochter is per 1-1 aan een nieuwe baan begonnen. Ze werkt èn studeert. Heeft, omdat ze een beperkte energie heeft, haar zanglessen opgegeven. Ik lever geen commentaar, maar vind het jammer, dat in de race om het bestaan een dergelijk talent wordt verwaarloosd. En daarbij twee zieke ouders.....
Wat zoon betreft schijnt er weinig of niets te veranderen. Hij woont nog steeds in zijn één-kamerappartementje, met zijn scanners en zijn computers.

De afgelopen anderhalf jaar heeft een ander mens van me gemaakt, de verwerking van het verleden, met zijn apotheose in Yad Vashem (Impressies van Israel) heeft ervoor gezorgd, dat ik dat verleden voor een deel achter me heb kunnen laten en een ander mens ben geworden. De lange maanden van thuiszitten na het hartinfarct hebben de rust gebracht, die ik zo nodig had om me weer met een toekomst bezig te kunnen houden. Een toekomst waarover ik nu kan dromen, al zal dat waarschijnlijk pas in een volgend leven zijn vervulling vinden. ;-))

Het geld, dat ik verdiende met mijn boek zou in april worden uitbetaald, maar het heeft heel veel moeite gekost om dat in juni, nog voor de reis naar Israël, verrekend te krijgen. Ik had het in drieën gedeeld, twee delen voor Paul en mij, één deel voor Ad die de tekeningen in het boek gemaakt heeft. Paul heeft er veel werk in gestoken. Maar Ad heeft zijn geld nog steeds niet. Paul en ik na veel zeuren. Het geld is niet bij mij terechtgekomen maar daar is deze fantastische computer voor gekocht, waarop ik nu, na een half jaar, eindelijk zonder al te veel stress kan werken Mijn mensen hebben veel energie gestopt in programma’s inbrengen en mij leren ermee te werken. En eindelijk durf ik, dank ook zij deze computer, tijd te “verspillen”, want urenlang spelletjes te doen. Waar ik voorheen altijd alleen maar ‘ nuttig’ dus vaak stressvol, met mijn tijd mocht omgaan.
---
Er is veel om dankbaar voor te zijn. Er is verschrikkelijk veel gebeurd dat mijn leven totaal veranderd heeft. Mijn lichaam en geest hebben alle hoogtepunten niet goed aangekund, maar ziek ben ik niet meer geworden, omdat alles wat gebeurde zo positief was. De uitgave van het boek, de eerbewijzen eromheen, de 1-aprilgrap van de reis naar Israël, de computer, het uiteindelijk terugvinden van familie van vaders’ kant…
Gerard, mijn jeugdvriendje kwam weer op mijn pad.
Een en twintig was ik, negentien was hij. We waren kinderen, amper sexrijp. Hij uit een gedegen R.K.familie, ik het eerste meisje, waarmee hij thuis kon komen en dat genade vond in zijn ouders’ ogen. Als ik Rooms Katholiek werd, tenminste. En het huishouden leerde. Voor hem werd ik R.K., voor hem ging ik in huishoudens werken als dienstmeisje. In gezinnen met acht kinderen. Ik wist van toeten noch blazen. En samen zaten we op een toneelclub. Toen die relatie na lange tijd uitraakte, begreep ik er niets van. Hij begreep in die tijd ook zichzelf niet. Wilde alleen maar weg van huis, weg van alles, wat aan thuis deed denken. Achteraf voel ik nog steeds de benauwenis van dat R.K.-orthodoxe gezin.
Maar nu, 37 jaar later, kreeg diezelfde Gerard een krantenknipsel over mij in handen, hem toegestuurd door zijn nicht, die in N. woont. En hij kocht mijn boek. En nam contact met me op. En ‘klik’ deed het in onze hersens, toen we elkaars stem weer hoorden.
Tja, en dat daar dan toch weer een einde aan komt lag ook in de lijn der dingen…
--

nogmaals: 26 december 1996, dus.
Een (bijna) vol jaar geleden . Ben benieuwd of ik er een gewoonte van kan gaan maken hier twee maal per jaar wat op te schrijven. Kàn maken, want inmiddels ben ik hartpatiënt geworden en momenteel is ook mijn spijsvertering een rotzooitje, waardoor ik me helemaal een wrak voel, soms te moe om nog een dag voort te leven. En omdat retrospectie (alweer) veel te vermoeiend is momenteel, beperk ik me dus tot een stukje dat ik gisteren in een notitieblok schreef.

Uit: Toch is er hoop. Van Robert Veninga (blz. 46)

Fase 5: Aanvaarding.

Degenen die over hun psychische nood heen gekomen zijn leren het feit te aanvaarden dat ze een groot verlies hebben geleden.
Maar laten we duidelijk zijn over wat ‘aanvaarding’ betekent.
Aanvaarding betekent niet ‘vergeten’, hetgeen een ontkenning zou zijn van de betekenis van de crisis. Aanvaarding houdt ook niet in dat het verdriet wordt gecamoufleerd. Met aanvaarding wordt evenmin bedoeld het ophalen van de schouders en zeggen: ‘ Maar wat kan ik anders doen dan de situatie aanvaarden?’
Aanvaarding van een tragische gebeurtenis berust op het begrijpen van twee denkbeelden uit de Indiase filosofie. Het eerste is duragraha, het tweede satyagraha.
Duragraha betekent onverzettelijkheid. Het houdt in dat je moet leren leven met je lijden. Het is, volgens Mohandas K (Mahatma) Ghandi, een ‘hardheid van het hart’. Iemand die leeft naar duragrha neemt afstand van het menselijk lijden. De houding naar buiten toe is:’ Ik kan mijn probleem wel oplossen’. En ‘iedereen heeft problemen’. Of ‘je moet gewoon verder’.

Maar als satyagraha je leidraad is, ga je volkomen op in wat het leven te bieden heeft. Als er slechte tijden komen barst je in huilen uit en je bent soms overweldigd van verdriet. Je realiseert je de omvang van hetgeen verloren is. En je weerstaat degenen die willen dat je het verleden vergeet en aan de toekomst gaat denken.
Maar satyagraha betekent ook het genieten van de vele vreugdevolle dingen om ons heen. Satyagraha houdt in dankbaar zijn voor de genegenheid van vrienden en het troost vinden bij de vriendelijkheid van vreemden. Het betekent het verwelkomen van alles wat hoop biedt. Maar bovenal betekent satyagraha het vergeven van de onrechtvaardigheid - en van degenen die daarvoor verantwoordelijk zijn geweest.
--

Eerste Kerstdag 1996 dus.
Hoera, denk je, de donkere dagen voor Kerstmis zijn weer voorbij. Ik ben opgestaan vóór zonsopgang (wordt rond negen uur verwacht), de hemel is eindelijk weer eens helder. Dat belooft wat. Ik zit voor het raam, tot veel anders ben ik nog niet in staat. En ik kijk naar buiten. De afgelopen tijd ben ik hartpatiënt geworden, nog niet lang uit het ziekenhuis, te zwak om meteen de dag te beginnen.
Ik ben ruimschoots op tijd om de hemel te zien ontbranden Er komen een paar wolken aangedreven die de rode en oranje gloed die van de einder komt, verspreiden over de hele oostelijke hemel. Nog even en een grote gloeiende zon zal boven de kim verschijnen.

Er zal LICHT zijn na zoveel weken van halve duisternis!!!

Maar dan zie ik de vlammen doven en opnieuw ontbranden.
De zon komt op als in een triomfantelijke intocht van deze nieuwe dag. Ademloos moment…. Volkomen stilte rondom, wat vleermuizen op weg naar hun slaapplaats, wat wiegende zwijgende vogels in de lucht.
Maar dàn! Dit verschrikkelijke ogenblik: de opkomende zon wordt verduisterd door de uit het kille Noorden opkomende wolkenbank; eindeloos lang. En in enkele minuten is de hele oostelijke hemel gevuld.

De zon komt niet meer terug, is verdwenen voor zij zich echt heeft laten zien.
En in mijn ogen en mijn hoofd dooft de beloofde gloed voor zij zichtbaar is geworden. Opnieuw dus een grauwe dag, koud, kleurloos, zonder uitzicht op terugkerend licht.
Dit is dus eerste Kerstdag 1996.
---

Zondag 29 december 1996.
Weer een dag van hartkloppingen, misselijkheid, enz. enz.. Zes uur wakker, twee uur gewacht tot ik in staat was op te staan, twee uur voor ik me kon gaan aankleden. Iets anders is er niet. Douchen, aankleden, iets eten, veel medicatie, vaatje en wasje wegwerken. Dat is het uiterste. Een wandelingetje of zo betekent al dat ik de rest van de dag uitgeteld op de bank lig.

Wat een leven!!! Heb ik het even getroffen dat ik het overleefd heb, denk ik dan. En hoe lang dit zal duren, zal ik weten of ik dit inderdaad overleef, dat het inderdaad binnen een jaar beter is?
Tot overmaat van ramp sneeuwt het. Grauw en misselijkmakend als het leven zelf op dit moment. Ik beloof mezelf morgen even naar naar de hartpoli van het ziekenhuis te gaan en proberen uit te leggen hoe beroerd ik me voel.
-----------------------------

Inmiddels is het bijna 2011. En heb ik overleefd. Ben zelfs verhuisd. En heb weer een redelijk actief leven.
Wie had dat kunnen denken…

woensdag 29 december 2010

't Jaar heeft haast zijn loop volbracht...

Mijn hoofd zag er zo verwaarloosd uit dat ik me niet langer zonder muts of hoedje durfde vertonen. En zeker niet zo het nieuwe jaar wilde beginnen. Even naar de brievenbus, dan das om en hoed op.
Dat kon niet langer zo. Toen ik een van de buren tegenkwam op een moment dat ik zonder hoed liep schaamde ik me verschrikkelijk voor mijn hoofd.
Dus het gezegde indachtig van ‘ als je haar maar goed zit’ ben ik er op de eerste dag van doorzettende dooi op uitgegaan. Zonder spijkerzooltjes. Het was best te doen, maar op de bruggen moest ik wel op de rijweg lopen. Want net als verleden jaar was op de hoge bruggen niet gestrooid. Hoewel er het hele najaar een kist met strooizout bij de leuning van de Vaz Diazbrug stond.
Het Rembrandsplein is overdag vrij sfeerloos. Misschien omdat er geen muziek, laat staan passende muziek voor de ijsbaan, is. Want de boompjes zijn nog steeds verlicht en het winterwonderland dat ze gebouwd hebben ook, Het is jammer dat het een flop genoemd wordt, dat zou niet gehoeven hebben.
Maar goed, ik ben er heelhuids langs geslibberd… tramlijn 4 rijdt nog steeds niet, dus moest ik lopen naar de kapper. Hier waren de bruggen dus wel beloopbaar. En de stoepen ook. Bij de bakker kerstkransjes gehaald en bij de kapper geponeerd. Er was weer veel werk aan dat haar van mij maar toen ik na ruim 2 uur de deur uitging voelde ik me wel een ander mens.
De rust en ontspanning hadden me weer genoeg moed gegeven om ook andere boodschapjes te doen, dus ik was er vanmiddag wel heel echt helemaal uit. Flink wat gelopen en gesjouwd weer, met volle bepakking dus…;-)) En de laatste halte maar de tram genomen. Ik zag bij deze temperatuur rond het vriespunt een meisje lopen met blote armen, alleen een bodywarmer aan. Niet goed wijs zeker is je eerste gedachte. Even daarvoor, op de hoek van het Rembrandtplein was ik een groepje jongens gepasseerd….. de soort ‘ rotjongetjes’ in glimmende zwarte jacks met dikke bontkraag, die we hier zo goed kennen. Ze stonden in een kringetje zo dicht op elkaar dat ik niet kon zien wat ze aan het doen waren. Of ze iets aan het verdelen waren of met iets anders ondeugends bezig waren. Maar in het voorbijgaan meende ik wiet te ruiken. Dus misschien waren ze alleen opvallend stiekem een stickie aan het roken…. Als je zo’n groepje ziet ga je vanzelf opletten……
Eenmaal thuis was ik zo moe dat ik de rest van de avond verslapen heb. Je verliest in zo’n paar weken thuiszitten wel meteen een hoop conditie.

Het was een eenzame kerstmis dit jaar. De radio en de tv boden heel wat afwisseling gelukkig. En dochterlief had, zo ziek als ze was, nog allerlei lekkere dingetjes en tijdschriften voor me gehaald. Maar om mij niet aan te steken bij me voor de voordeur gezet. En eenmaal thuis belde ze dat ik maar bij de voordeur moest kijken… Het is een schat van een meid. En ik ben heel dankbaar. MAAR DAT HAD ZE MET DAT ZIEKE LIJF TOCH NIET MOETEN DOEN……;-)
Hoewel ik ook dankbaar ben voor de heel veel mooie kerst- en nieuwjaarswensen, verving dat niet het bijzijn van geliefde mensen. Dit schrijf ik niet voor mezelf, ik weet dat tenminste twee lezers zonder partner de feestdagen moesten zien door te komen.
En op Heiligenabend, Kristkindabend, kerstavond zoals wij de 24ste december al lang noemen, zou mijn dochter met mij uit eten gaan n.b. bij Olga, het ‘nieuwe’ biologische restaurant op de hoek net over de brug aan de andere kant.
Maar vrijdagavond kwam ze ziek uit haar werk en die arme meid heeft de feestdagen beurtelings liggend en zittend doorgebracht. Koorts, pijnlijke botten, pijnlijke huid… enzovoort. Veel kamillethee drinken, als het erin ging iets eten…. Enfin, zoals griep werkt.
Maar met telefoontjes en mailtjes en sms-jes heeft ze de moed erin weten te houden en vandaag kon ze weer echt even naar buiten. Gelukkig.
Het duurde lang voor ik van mijn zoon een regeltje email ontving. Ik had twee dagen geprobeerd hem per telefoon te bereiken, maar die bleef bezet en de gsm stond niet aangesloten. Ten einde raad maar een mailtje gestuurd daarover. En gelukkig kreeg ik een even kort mailtje terug: Niks aan de hand. Telefoon staat gewoon aan. Dat laatste, moest ik hem weer mailen , was dus niet waar. Maar verder kreeg ik geen antwoord meer. Ach ja, kinderen kunnen je ontgroeien en daar heb je maar genoegen mee te nemen al begrijp je niet alles.
Nog steeds ben ik blij met het lichtscherm dat ik voor mijn verjaardag (in hoogzomer) kreeg. Een perfect middel om in deze donkere tijden een paar uur per dag aan te zetten om niet echt in een depressie te raken. Zeker als je lichamelijk ook niet echt 100% bent. Een dipje had ik wel….

Nu de ergste narigheid buiten voorblij lijkt, voorlopig althans, is mijn stemming goed verbeterd. Ik ben niet langer opgesloten. Ik tel mijn zegeningen weer die ik bijna vergeten was.

Nu gaan we de laatste dagen van dit jaar tegemoet treden en vooral hoop voor de wereld en onszelf en onze vrienden voeden voor dat komende jaar.
En ook het nabije verleden overdenken. Dat soms nabijer is dan we zouden willen.

Mijn Buurman is overleden en zijn huisje is nog steeds niet bewoond. Wel al gerenoveerd. Nog steeds, als ik wat lekkers in huis heb is mijn eerste gedachte, dat ik hem iets kan brengen. Als ik thuis kom na uren afwezigheid, belde hij over wat ik gedaan had en wat ik had meegemaakt.
Buurman kon al langere tijd niet meer weg en had op die manier ook een stukje ‘ leven buiten de deur’ …. Ja, ik mis hem nog.

Daarbij wil ik zeker niet uit het oog verliezen dat ik sommige mensen verdriet heb gedaan. Ik heb daar oprecht spijt van en hoop dat er iets goed gemaakt kan worden.
De vroegere vrienden, die mij kwaad gedaan hebben heb ik al lang vergeven, maar vergeten is moeilijker. Want het vertrouwen is verdwenen. En dat herbouwen is moeilijker dan vergeven.

Zo nemen we afscheid van een jaar waarin we onze eigen levenslessen moesten leren, verliezen moesten incasseren.. moed opbouwen om een nieuw leven te creëren en er onze nieuwe weg en levensvreugde bij te vinden.
Ik hoop dat iedereen die dit leest, in het nieuwe jaar inderdaad een nieuw leven leert leven en levensvreugde kan ontplooien.
Ik wens iedereen een heel goed, gezond en zorgenloos jaar toe.

woensdag 22 december 2010

dingen van de dag.

Vandaag ben ik een beetje buiten geweest. Voor het eerst sinds dagen.
Een bevriende buurman langs de gracht had me gevraagd zijn brievenbus in de gaten te houden en af en toe te legen, omdat hij een paar dagen weg zou zijn.
Gisteren had ik dat niet gedaan, dus vandaag moest dat wel gebeuren.

Het kostte mijn reumahandjes nogal wat moeite om de nieuwe rubber/spijkerzooltjes te bevestigen onder mijn gewone schoenen. En later, bij de voordeur, om mijn pantoffels te verwisselen voor die gespijkerde schoenen. Maar het lukte en blij dat ik even naar buiten kon ben ik dus langs de grachtenhuizen naar dat andere adres geschuifeld.... om daar tot de ontdekking te komen dat ik de benodigde brievenbussleutels thuis had gelaten. Dus op dezelfde manier teruggeschuifeld.. Bij mijn buitendeur heb ik mijn schoenen toch maar even aangelaten en ben voorzichtig, de hele voet voor voet neerzettend naar mijn eigen huisdeur gegaan en heb de betreffende sleutels in mijn zak gedaan en ben teruggegaan naar dat adres. Waar ik de sleutels uit mijn zak haalde en het verkeerde bosje tevoorschijn kreeg... Schrik ja. Maar verder peurend in die diepe zakken vond ik ook het nodige brievenbussleuteltje. En kon ik eindelijk de brievenbus leegmaken. En weer teruglopen. Met evenveel moeite weer de schonen verwisseld voor de pantoffels voor ik naar binnen ging. Maar het is gelukt. En ik moet zeggen dat die spijkerzooltjes fantastisch werken.
Nu nog denken over naar de stad - en vooral naar de kapper - gaan... Want met die zooltjes moet ik ook de tram in- en uitkunnen en bij de kapper naar binnen. Nou kan ik voor dat doel wel andere schoenen meenemen, maar niet voor tram in - tram uit.
Ik ga bidden voor een dagje zonnewarmte van 30 graden in de plus....maar of ik verhoord zal worden? Er zijn veel meer mensen die bidden dat de elfstedentocht. dit jaar maar mag doorgaan.


Iets totaal anders.
De afgelopen tijd was er een onderwerp in de kranten over babysterfte en de nrc berichtte zaterdag dat er niet genoeg geïnvesteerd werd tegen babysterfte. Er moet meer geld in gestoken worden. En of 'men' vond dat vroedvrouwen uit de tijd waren. De onzin. Vroedvrouwen hebben altijd bestaan en nu zouden ze opeens niet meer deugen??? Verdienen gynaecologen niet genoeg? Wordt aan vrouwen niet meer gevraagd waaraan ze de voorkeur geven? Want het is geen beslissing van de overheid hoe en door wie bevallingen plaatsvinden. Dat doet de vrouw die bevallen gaat. En niet de economie.
Het is al wat jaartjes geleden dat mijn kinderen geboren werden. Mijn zonen werden ' gehaald' door de huisarts. Dat was toen normaal en ik wist niet beter.
Maar toen mijn dochter geboren werd was dat in de aloude geboortekliniek 'het Ooievaartje' in Utrecht.Zo heette het in de volksmond. Ik denk dat het gewoon ' Ooievaar' heette. De kliniek, een klein ziekenhuis eigenlijk, was verbonden aan het Emma Ziekenhuis in Utrecht. Het bestaat niet meer, maar in mijn gedachten zie ik het grote gebouw nog liggen, dwars op de Johan W.Frisostraat.
Bij binnenkomst werd ik opgevangen en meteen naar de juiste kamer gebracht. Ik werd nauwkeurig gecontroleerd en bij volledige ontsluiting ging ik meteen door naar de verloskamer waar een team gereed stond om de bevalling te leiden. Een arts, een verpleegster en de vroedvrouw die me al die tijd begeleid had en dus vertrouwd, was ook aanwezig. Eigenlijk was het een bevallingsfabriek, maar de begeleiding was zo volmaakt dat het zo niet gevoeld werd. Een nachtje overblijven voor controle en de volgende morgen konden we samen gezond terug naar huis om daar een ontspannen kraamtijd te kunnen krijgen.
Zoekend op internet lees ik dat Den Haag zo'n geboortekliniek heeft. http://www.geboortekliniek.nl/nl/welkom
Waarom wordt niet overal waar dat nodig is en mogelijk, een gebouw of gedeelte ervan vrijgemaakt in de nabijheid van een ziekenhuis en gespecialiseerd tot geboortekliniek? Een vaste ploeg medewerkers, waar een vroedvrouw, een arts of gynaecoloog, een lactatiedeskundige en een verpleegkundige deel van uitmaakt...
Ik meen als leek dat een investering in deze zin de babysterfte toch een heel stuk omlaag moet kunnen krijgen.
Waarbij de vrijheid van de vrouw voorop moet staan. Wil zij thuis haar kindje krijgen, dan moet dat ook kunnen.

zaterdag 18 december 2010

donkere dagen voor Kerstmis.

In het doodswitte licht van deze zaterdagmorgen probeer ik weer een dag binnenshuis door te brengen. Zonder depressief te worden, omdat de sneeuw te hoog ligt en de straten te glad zijn.
Het zicht naar de overkant is grotendeels weggenomen, zelfs het rozenhek zit dichtgesneeuwd. De takken van de bomen lijken een ondraaglijke last te dragen, de huizen aan de overkant, met hun beige kozijnen en balkons, zijn amper zichtbaar. De hemel is wit tot grijs.

I am living in a white satin coffin en het ziet er niet naar uit dat ik er snel uit kan.
Natuurlijk mag ik weer niet mopperen. Want ik heb warmte om me heen en genoeg te eten in huis.

En een schat van een dochter die op dat moment belde dat ze bij de tram stond te wachten en op weg was naar me toe. Dat alleen al gaf de nodige energie.
Weer veel gekletst en lekker zelfgebakken frietjes gegeten met toffeepudding als toetje. Allemaal heel ongezond maar lekker. . .
Zo’n paar uurtjes samen haalt je net uit een dreigende depressieve stemming.

En vanavond laat naar Zembla gekeken. De rebellen van WikiLeaks. Hevig onder de indruk. Ik denk en hoop dat hier een opening uit de hel van oorlog is gemaakt die wereldvrede echt mogelijk maakt. Zembla heeft van mij een groot compliment verdiend voor deze uitzending. En ik hoop ook dat andere landen dit programma overnemen. Hoewel ik begrepen heb dat andere landen een soortgelijk programma gemaakt en uitgezonden hebben.
In elk geval, ik heb een compliment in die woorden gestuurd naar de redactie.

Gisteren was ook zo’n dooie dag. Doods wit buiten en doods van binnen. Ik ben blij met de vriendjes en vriendinnetjes van de mailgroepen, dat houdt je levend ondanks de doodsheid. Het buitengebeuren voelt aan als de binnenkant van een oude schedel. Je kijkt door lege oogholtes naar een doodswitte buitenkant. Brr. Wat een vergelijking…

Femke Halsema heeft gisteren afscheid genomen van het politieke toneel.
Behalve een goede en goed gemotiveerde politica was ze ook een kleurige figuur in de grauwheid van de Tweede Kamermannen. Gelukkig wist ze dat ze een mooie vrouw was ook en ze wist er ook, als het nodig was, goed gebruik van te maken. ;-)))) Ik hoop dat het haar goed zal gaan en dat we haar ooit terug mogen zien.

Mijn emotie in het eerdere blogje over de oorlog die de PVV wilde met Iran is gelukkig overbodig gebleken. Kortenoef van de PVV kreeg het hele land over zich heen en de PVV wist niet hoe snel ze haar woorden moest terugtrekken. Op een PVVmanier dus. Dat wij het verkeerd begrepen zouden hebben….dat het niet zo bedoeld was dat we een oorlog met Iran moesten beginnen…. Hopelijk gaan bij die ‘ anderhalf miljoen’ Nederlanders die op die beweging gestemd hebben, nog een keer de ogen open… Zouden veel van die mensen de inhoud van het Groot Dictee begrepen hebben? ;-)

Dan is er de narigheid rond kindermisbruik met als middelpunt Robert M.
Het is net een droge spons, die eenmaal ondergedompeld in publiciteit, steeds groter wordt terwijl uit alle openingen smerigheid en vuil druipt.
Ik griezel ervan en wil er eigenlijk ook verder niets over schrijven. Alleen dat het zwarte humor moet zijn dat juist Nijntje heeft geleid tot de onthullingen.

Zucht…. Zo gaan we nog een paar dagen door met kijken of de sneeuw smelt en de straten (en vooral de bruggen) weer begaanbaar zullen worden. Het is bepaald niet gezond om binnen te hangen, maar naar buiten gaan is nu gevaarlijker. Denk ik.
In ieder geval, ik wens mij en alle andere mensen die er last van hebben, veel sterkte. ;-)))

woensdag 15 december 2010

geef ons vrede!!

Geef ons vrede.
In mijn actieve tijd zongen we 'Dona nobis pacem', dat werd wereldwijd verstaan en meegezongen.

Zoals vaak heb ik vandaag ook radio 5 aanstaan.
En hoor: Geert Wilders vindt dat het Westen Iran preventief moet aanvallen.
De stelling van de dag van de EO was vandaag dan ook prompt: ' Het Westen moet preventief Iran aanvallen, is dat een goed idee?'
Zijn ze gek geworden daar om daar meteen op zo'n manier op in en mee om te gaan?!

Tot mijn grote ontzetting stemde75% van de radioluisteraars voor aanvallen.
Slechts 25% stemt daartegen.

De adem werd me benomen. Is de wereld, is dit land nou helemaal gek geworden? Willen ze zo graag een vernietigende oorlog meemaken?
Mensen die de laatste oorlog hebben meegemaakt zullen daar toch niet voor kiezen???
Wat denken ze wel dat er gebeuren zal als er een oorlog wordt uitgelokt door het Westen? Het allereerst zal Iran, samen met andere landen, Israel platbombarderen. Want in hun gedachtenwereld is het niet het Westen dat zoiets zal doen, maar zitten, net als voor de 2e Wereldoorlog, '' de Joden overal achter''.

Dat Job Cohen nu vindt dat Moslims de Joden van de 30-jaren zijn zal niet verhelen dat De Joden weer de schuld, de dupe en het slachtoffer zullen worden. Ergo, dat het land Israel van de kaart geveegd zal worden.

En dat het om luisteraars (veelal op leeftijd) van radio 5 gaat.....dan verwacht je toch meer geweten en hersens en geheugen over de 2e Wereldoorlog?

Maken alle oorlogsfilms op tv, alle documentaires, nog steeds niet duidelijk hoe verschrikkelijk oorlog is en dat je die zéker niet moet uitlokken, laat staan beginnen?!
Als er ooit weer oorlog komt zie ik het leven niet meer zitten..... Dat wil ik niet nog eens meemaken.

Als Wilders de macht heeft om mensen naar een oorlog te leiden is hij gevaarlijker dan Hitler. Want de tijden zijn veel gevaarlijk en dat zou hij moeten weten. Er zijn wapens die in staat zullen zijn bij gebruik de hele beschaving te gronde te richten, de natuur onherstelbare schade toe te brengen.... Er zijn wapens die in staat zijn gebouwen te sparen en mensen en masse te vernietigen. Een vlucht naar Mars zal er niet meer inzitten. Daarvoor is het dan te laat.
En hoe blijft Gaya, moeder Aarde dus, achter, na zoiets??
Wij, en zeker ikzelf, zullen dat niet meer meemaken, wees daar maar zeker van.

van zaterdag tot en met dinsdag.

Voor ik aan mijn nieuwe blogje begon keek ik even naar de sitemeter. Zijn er veel mensen ‘ op bezoek’ geweest? En ik zag daar dat ' iemand' .... ik kan niet zien hoe waar en wie hoor... een blogje van 6 mei 2008 geopend en gelezen had. Daar ben ik blij mee, want ik filosofeerde er in die blog weer flink op los. En dan is het fijn te merken dat mensen daarop na zo lange tijd terug willen vallen.

Maar we zijn nu 2,5 jaar verder en in die tijd is verschrikkelijk veel gebeurd in dit kleine leventje en in de grote wereld. Om te beginnen met het eerste: ik vond dagboekaantekeningen terug uit 1995 tot en met 1998. En aarzel voorlopig nog of ik er iets van in de weblog wil hebben....

Zaterdag had ik boodschappen gehaald, vandaag, dinsdag, ook weer. Want ik vertrouw de weersverwachtingen niet. Er is weer gladheid en sneeuw op komst.
Zaterdag dus. Bij appie. Vandaag bij de Vomar, precies de andere kant op... veel groter, nog uitgebreider maar ook duurder. Bij Albert Hein waren wilde stakingen bij de distributie, had ik begrepen. En ik hou er niet van als teveel dingen niet voorradig zijn.
Zaterdag dus. ik hielp een Chinese vrouw die zat te sukkelen met een veel te klein tasje. En ik had nog een grotere AH-tas over. Dus gezamenlijk hebben we haar kleine tasje en losse boodschappen in die tas gedaan.... Toen kwam haar man (?) naar me toe. Ze spraken geen van beide Nederlands maar we begrepen elkaar wel. (dat laatste is ook een blogje waard, ze spreken de taal niet en hebben een chinees paspoort, maar niemand heeft last van de mensen uit de chinese wijk (Chinatown) hier) Enfin, de man bedankte me, dat was wel duidelijk, maar toen gaf hij me een folder, in het Nederlands. Een folder van de Falun Gong. Er ging niet meteen een lampje bij me branden, moet ik zeggen. Pas toen ik de mensen samen weg zag lopen ging het lampje aan... Falun Gong... is de manier van leven en mediteren in de parken die 10duizenden Chinezen in de gevangenis en erger heeft gebracht. Je zag soms foto's van oudere mensen in parken die een bewegingsmeditatie deden....
Ik las de folder verder en zocht ernaar op internet. Het is een zachtmoedige en vreedzame meditatiemethode gebaseerd op (drie chinese tekens) Waarachtigheid, Mededogen en Verdraagzaamheid.
In eerste instantie werd deze manier van gezond leven door de chinese overheid aangemoedigd tot men ontdekte dat meer mensen, zo 70 tot 100 miljoen, de Gong Falun manier van leven volgden. Veel meer mensen dan leden van de Communistische Partij.
In juli 1999 draaide de regering om en werden gruwelijke vervolgingscampagnes op touw gezet tegen deze mensen. De gevangenissen en martelkamers, de mortuaria raakten vol. Er werden toen ook uit levende personen organen gehaald. Ongelooflijk.
De mensheid verandert echt niet. Ik kan alleen een url noemen voor degenen die meer willen weten: www.faluninfo.nl of www.falundafa.org .

Ik kwam behoorlijk aangeslagen thuis met mijn karretje en rugzak en zocht meteen op internet alles op wat ik ervan kon vinden.

Maar gelukkig was zondag een heel andere dag. Een dagje uit met Mariet. We hadden even voor twaalven afgesproken. Ik wilde graag in het Noord-ZuidHollandse Koffiehuis wat gaan drinken, maar de trappen bleken toch een te hoge drempel voor me. Dus op naar de Bijenkorf en beneden in het café hebben we lekker wat gedronken en ook gegeten... En even door die hele grote winkel gelopen. Maar het doel was een rondvaart en daar gingen we dus op af. Het is voor niet-Amsterdammers, die voor het eerst een rondvaart maken, altijd een openbaring en ik hoopte dat het zo ook voor Mariet zou zijn. Vooral ook de korte vaart over het brede IJ, dat de stad in tweeën snijdt... zoiets, maar dan anders ;-)) als Boeda en Pest.
Na het uitstappen een zijstraatje genomen en bij de achteringang van Himalaya naar binnengegaan voor een weer een thee met wat erbij. ;-) De winkel zelf is ook voor bijna iedereen een openbaring. Niet alleen omdat het een gespecialiseerde boekhandel is, met ook tweedehands boeken, maar ook alle andere zaken, muziek, sieraden, tijdschriften en nog veel meer... Een heel verleidelijke winkel, waar ik altijd teveel geld uitgeef. Je kunt er zo heerlijk van die weggeefcadeautjes kopen ook. We hebben heel veel kunnen praten gelukkig. Die rust was er wel.
De voorkant, de echte uitgang, is dus aan de Warmoesstraat en die straat leek een klein beetje een teleurstelling. De straat is al heel lang een veilige en gezellige straat, anders dan vroeger. Het is een heel smalle straat maar met allerlei winkeltjes en dan noem ik sexwinkeltjes (je zit tenslotte in de warme buurt), maar ook cafeetjes en koffie en theezaken. En coffeeshops natuurlijk. Enfin, het ene winkeltje naast het andere dus. Inmiddels werd het schemerig en dat was waar ik op gewacht had. Dus namen we de tram naar het Rembrandtplein, waar een winterwonderland was opgebouwd. Ik had ooit ingesproken bij de gemeente over de ongelooflijke saaiheid van dat plein, terwijl men klaagde over dat er niets voor de toeristen was te vinden. Wel, voordien had een wethouder dus verordonneerd dat alle lichtjes uit de boompjes moesten en alle vlaggen moesten verdwijnen... 's avonds was het plein en meer pleinen dus vreselijk saai en duister. Of het geholpen heeft weet ik niet, maar het Rembrandtplein is een groot feest met weer verlichte boompjes, een heleboel winterkraampjes met lekkere dingen, binnen een groot café waar je overal met munten moet betalen in plaats met gewoon geld. Je kon er schaatsen huren en schaatsen dus ook.... Ik vond het één groot feest en we hebben gezondigd door niet alleen Vlaamse frites te eten maar ook o, o, o, die cholesterol, wat voel ik me schuldig, hebben we oliebollen en appelbollen gekocht.
Maar toen was Mariet ook zo moe dat het beter was dat ik haar naar de trein bracht en daar was ze het gloeiend mee eens. ;-) Gelukkig ging haar trein al snel en de overstap voorspoedig en zonder vertragingen. En was ze snel thuis.

Maandag: Bettydag. Altijd gezellig en druk. En vandaag dus weer boodschappen gehaald maar nu de andere kant op, niet naar Appie. Het voordeel van die andere supermarkt, de Vomar, is dat de tram, zowel heen als terug, voor de deur stopt. Maar desalniettemin niettegenstaande en ondanks dat feit (mooi hè;-))))))) ) was ik doodmoe toen ik eindelijk thuis was.
En nu is het kwart over één, poes begint rond te rennen die wordt meer dan ongeduldig.... het is bedtijd. Hoogste tijd.

zaterdag 11 december 2010

Ook weer voorgoed voorbij.

Het is een beetje hectische week geweest. De trammelant rond Frits Bolkestein... de moeilijkheden rond WikiLeaks,
Ik ga er niet meer op in.
Afgelopen week is weer voorbij. Voorgoed. En komt niet meer terug. Weer een week van je leven. Goed gebruik van gemaakt? Dan op naar de nieuwe week. ;-)
Dinsdag wilde ik graag naar de Dam. Daar zou de Menora worden aangestoken. Is zonder mij ook gebeurd. Het weer was nog niet zo dat ik erdoor durfde, de gracht hier te glad. Jammer. Als ik volgend jaar mag halen en het weer werkt dan mee....
Ik las in de kranten dat Moslims nachtwakes houden omdat ze bang zouden zijn dat de moskeeën worden aangevallen. Maar hoe ik ook zocht, ik kon nergens een bedreiging vinden wat dat betreft. Zijn we een beetje hysterisch aan het worden in dit land? Ik weet wel dat Joodse mensen worden aangevallen en dat synagoges besmeurd worden. Ik lees van jonge Joodse mensen die gaan emigreren omdat ze het er niet op durven wagen hun kinderen hier te laten opgroeien.
Ik las ook dat Joodse mensen hier al honderden jaren wonen, al die jaren vrij hun godsdienst konden belijden, net als Christenen en ieder ander, vrij konden rondgaan als orthodox geklede mensen, net zoals de klederdrachten in de biblebelt en elders.
Het is waar dat domme jonge, vooral Marokkaanse jongens nu menen het recht te hebben te mogen uitmaken wie wat mag belijden en hoe we gekleed mogen zijn daarbij. Nee jongens, zo werkt dat niet in dit land. Als je tegen Israel bent ga dan emigreren naar de Palestijnse gebieden. Verdiep je dan eerst op een redelijke manier in de echte achtergronden en praat niemand na.
Maar als je hier wilt wonen zul je moeten zorgen dat je erbij hoort en niet buiten de boot valt door extreem racistisch en asociaal gedrag. Daar zullen we jullie op aanspreken en volgens onze wetten bestraffen als je die wetten overtreedt.
Ik hoop van harte dat de hysterie gauw overgaat. En dat ik nog mag meemaken dat er een andere aanpak komt voor de heersende onrust.

Donderdag was het weer gelukkig redelijk toen dochterlief en ik onze afspraak bij de cardioloog na moesten komen. Een echo en een gesprek..
De uitkomst was in een sommetje weer te geven. Als het hart van gezonde jong volwassenen op 100% gesteld mag worden, geldt voor gezonde mensen van mijn leeftijd nog een 60%. Voor mij persoonlijk is de toestand van mijn hart nu 40%. Gezien het infarct dat ik jaren geleden gehad heb en de aard van dit beestje, mag ik niet mopperen.
Doe ik dan ook niet.
Volgend jaar terugkomen behalve als er klachten komen.
Mijn goede oog was de hele week al ontstoken... dat heeft een heleboel geestelijke energie gekost, want al laat je niets merken, het was echt beangstigend. Nu gaat het gelukkig beter, maar ik moet wel gauw naar de oogarts. Ach, hebben we weer iets om ons druk te maken hè.... Dat houdt een mens in leven. Als er nooit iets gebeurt, positief of negatief, ' kakt' een mens zo gauw in. Dat is slechter voor een oud mens. ;-)
En nu ga ik weer andere dingen doen, zoals… Nouja ik zie wel. In elk geval ontbijten, want dat heb ik nog niet gedaan.

vrijdag 10 december 2010

Berkenboschje

Een gedicht van mijn - nog steeds- favoriete dichteres Jacqueline E.van der Waals.
Ik raakte per ongeluk op die site. Een beetje bladeren om de onrust in het hart te sussen.
En kwam bij dit gedicht terecht.
De titel ' Het Berkenboschje' dekt in mijn eigen hart niet de inhoud die zij er aan weet te geven.
In mijn hart zit het beeld van ' het Berkenbosje' in Auschwitz , waar mijn moeder een minuut voor zij de gaskamer ingejaagd wordt, met een aantal vrouwen en kinderen bij de gaskamer staat te wachten op haar dood.
Daarom vind ik zoveel troost in dat gedicht:
Berkenboschje
Ik liep door het helder verlichte bosch,
De berkeblaadjes hingen los
Naar beneden aan slingrende takjes,
De beukjes staken hun takken rechtuit,
En over het hooge varenkruid
Viel zonlicht in helgele vlakjes

Ik liep met blij tevreden zin,
Mijn voeten verdwenen beneden in
En dwergenbosch van varen,
Hoogstammige varens en boschbes en mos,
Mijn voeten liepen door dat bosch,
Of 't reuzenvoeten waren.

En iedere kleine berkestam,
Steeg als een reine witte vlam,
Door 't fijne groen naar boven.
Geen feeënbosch is half zoo blij,
Een trotsche vreugd vervulde mij,
Die tijd noch leed kan doven.


Niet omdat een oude vrouw als ik nog een moeder zou moeten hebben, dat zou ziek zijn Maar omdat zij jonger bleef dan mijn dochter en minder dan de helft van mijn eigen jaren gehaald heeft. En omdat we de paar jaren die we samen gehad hebben op zo'n vreselijke manier geleefd moeten hebben. Altijd op de vlucht, altijd dapper moeten zijn, want je was verantwoordelijk voor een kindje....
Die vlucht eindigde in dat berkenbosje in Auschwitz-Birkenau voor de deuren van de gaskamer toen ze net 34 jaar was.
En dan herlees ik dat gedicht en lopen de tranen weer over mijn wangen. Ik durf het niet hardop te lezen, bang dat mijn stem zal breken....De niet te begrijpen tegenstelling maakt dat mijn geest elk woord streelt en leest en herleest... Al jaren lang, al was ik me voorheen weinig bewust van de impact die het had op het eeuwige verdriet van dat kleine kind dat diep in mij huilde om de moeder die ze eigenlijk nooit gekend heeft. Die Olga ook nooit heeft mogen zijn.



--------------------------------------------------------------------------------

maandag 6 december 2010

Chocoladeletters na Sinterklaas

In 1998 schreef ik een stukje, naar aanleiding van een nieuw uitgebracht boek van de weledelgeleerde heer Frits Bolkestein. Daar moest wat meer publiciteit voor komen en zijn pr-man, wiens naam ik kwijt ben ( iets met H. en List in elk geval) maakte er inderdaad een kermis van.
In 1996 had ik al de aanvechting, toen heel Nederland over Frits Bolkestein heenviel. Naar aanleiding van de druk die hij als commissaris van het Farmaceutisch bedrijf MSD probeerde uit te oefenen op de regering. Het ging geloof ik om cholesterolverlagende medicijnen, maar zeker weet ik dat niet, tenslotte ben ik al oud en heb ik een te hoog cholesterol ook nog... maar wel herinner ik me dat de heer Bolkestein naar Cyprus vluchtte om van die toen heel erg grote media-aandacht weg te zijn. Nederland gunde hem van harte die vacantie. ;-))))

De heren Wilders en Bolkestein hebben tenminste één ding gemeen... Ze weten op een heel bijzondere manier heel erg grote aandacht naar zich toe te trekken. Was Frits Bolkestein niet de grote leermeester van Geert Wilders of zag ik dat verkeerd?

Neem nou de chocoladeletters waarmee het Parool de kop van de krant van vandaag, 6 december 2010, weet te maken: ' Joden moeten maar emigreren'. En dan met punt 12 letters daaronder: VVD-coryfee Frits Bolkestein adviseert ze naar de VS of Israel te gaan vanwege toenemend antisemitisme' .
Jaja, zo krijg je alle aandacht (een nieuw boek of denk ik dat maar?) en niet alleen van de media.

Wakker de angst voor een nieuwe holocaust maar aan, meneer Bommelstein...Zet de mensen van allochtone afkomst en de foute Nederlanders maar in het zoeklicht. Dat bevordert een betere samenleving... Liefst zonder ' Bewuste' Joden. Hè meneer Bolkestein?
Nu maar weer hard gaan roepen om een nieuwe Tom Poes om U hieruit te praten?

U hebt eigenlijk sinds 1998 aardig geleerd uw eigen public relations te hanteren...


1998.

Een achtenswaardig man.

De Heer Bommelstein is weer eens aan het roepen naar zijn p.r.-man H.Poes. “Verzin eens wat, jonge vriend, verzin een List. Want ik moet nodig weer eens in de helle lichten van de publiciteit komen, het is al bijna drie weken geleden, nietwaar. Ik heb weer een boek geschreven, het boek dat alle andere boeken overbodig maakt en dat moet ik iedereen gaan vertellen. Kom jonge vriend, verzin een List’.

‘Wat zou U ervan denken de Nederlandse communisten nog eens aan te vallen? Dat geeft allicht nog eens discussiestof, waardoor U weer eens alle belangstelling weet te trekken, nietwaar’.

En zo geschiedde het. Dat de heer Balkie Bommelstein in zijn verlangen naar aandacht een aantal dingen (voor de zoveelste keer) uit het oog verliest, is zeer triest. Want Balkie is een achtenswaardig man. Dat hij weer uit eigenbelang en eigenliefde mensen aanvalt die en bloc ‘ondergronds’ gingen om de fascisten te bestrijden, laat veel van hemzelf zien. Hij vindt dat een reden om hen nu ter verantwoording te roepen. Het valt dan op, dat zijn haar niet, zoals gewoonlijk, keurig naar achter is gekamd,, maar slap opzij hangt. Wat hem een akelig bekend, verwilderd gezicht geeft.
Maar ach, Balkie is immers een achtenswaardig man.

Hij blijft roepen dat vluchtelingen (wat zijn toch economische vluchtelingen?) bijna per definitie teruggestuurd moeten worden. Ook al blijken zij goede burgers te zijn. Want ‘ons land wordt te vol’. ‘Ons land’ is nooit het land van Bommelstein geweest, tenzij in de tijd dat Nederland nog één groot moeras met oerwouden was en de Batavieren en Kaninefaten er vochten voor berehuiden om zich in te kleden.
Heer Bommelstein echter is een achtenswaardig man, die opkomt voor de rechten van mensen, nietwaar?

Sinds eeuwen is ‘ons’ land een toevluchtsoord voor politieke vluchtelingen, maar ook voor ondernemende economische landverhuizers (en daar zitten inderdaad ook minder toelaatbare mensen tussen, al blijven het mènsen). Heer Bommelstein bedoelt dus heel duidelijk niet om mensen te discrimineren, die een land moesten ontvluchten om hun leven (en dat van hun dierbaren) te redden. Hij heeft alle begrip van de wereld voor de doodsangsten, de verwarring van mensen die dènken eindelijk vrij te zijn; de oorlogstrauma’s en ook de honger van volwassenen en vooral van kinderen zijn hem blijkbaar wèlbekend. Hij heeft veel empathie en mededogen voor zijn medemensen op onze kleine wereldbol, nietwaar? Balkie is immers een achtenswaardig man?

Zolang ze maar niet te dichtbij komen. . . .

Politieke figuren, die evenals hij zelf (we spreken over 1998) door het klootjesvolk verkozen zijn om tenminste vier jaar op dat mooie blauwe pluche te zitten, valt hij niet aan op hun mérites, dat is beneden zijn waardigheid. Waar hij zelf zo zijn eigen meningen te berde brengt, zijn anderen, heel liberaal toch, ook vrij er hun eigen meningen op na te houden. Al mogen ze dan wel minder hard roepen hoe liberaal ze wel denken, want Balkie is toch een achtenswaardig man, nietwaar.

De heer Balkie Bommelstein heeft zijn gedachtengoed niet beter kunnen uiten dan toen hij uitriep dat hij ‘zelfs het CDA te links vond’. De ultrarechtse partijtjes in dit land zijn daar zeer gelukkig mee. Vooral omdat Hij dat roept. Want Balkie is in dit land een achtenswaardig man.

O, ik hoop van ganser harte dat heer Bommelstein de bovenste trede van zijn zelfgesneden troon nooit haalt. Als dit achtenswaardig heerschap ooit premier van dit land zou worden, zou de ellende niet te overzien zijn voor het gewone klootjesvolk. Dat acht ik gelukkig wel wijzer te zijn dan op hem of zijn partij te stemmen na alles wat hij tot nu geroepen heeft.
Maar hij kan wel rekenen op de stemmen van ultrarechts. Wat hier nooit eerder is gelukt, al die wegens criminele organisatie en gewelddadigheid veroordeelde personen op één lijn te krijgen, is hem uiteindelijk met zijn laatste uitroepen in de schoot gevallen. Ultrarechts en VVD hebben elkaar gevonden in de persoon van Balkie Bommelstein.
En hij is een zéér achtenswaardig man. Of niet??

donderdag 2 december 2010

saai.

Dat iedereen het buiten zo mooi vindt gaat mijn verstand te boven.
Het is wit buiten. Boven en beneden. Overal. Met barstjes bruin en zwart van de ook met wit bedekte kale bomen.
Wit is geen kleur, hoewel het eigenlijk het hele spectrum van kleuren bevat. Dat is waar.
In de praktijk van een donkere winterse dag is het niets anders dan het ontbreken van kleur…
Hier en daar zie ik een knobbel, een dikke duif op een tak. Vogeltjes laten zich niet horen.
Als ik voer strooi zijn het de dikke duiven die ieder ander dier wegjagen. Hen zoveel voeren dat ze verzadigd zijn en de kleine vogeltjes hun gang laten gaan? Helpt niet. Duiven zijn onverzadigbaar. En zal zij uitgevreten zijn komen de groene halsbandparkieten. Niet alleen zijn die ook onverzadigbaar en eten in één dag alle zakjes en bolletjes en alle los voer op, ze schreeuwen ook vreselijk. En laten ook geen ruimte aan de koolmeesjes en de enkele pimpelmezen en het winterkoninkje en het enkele musje…. Ze komen niet aan bod.
De duiven zijn vet. De halsbandparkieten zien er gezond uit en zijn prachtig smaragdkleurig, maar dat is hun enige charme. Het zijn wel de enige kleuren buiten, anders kleuren zijn er niet.
Spreeuwen hebben we hier niet. Die konden die parkieten misschien nog een lesje leren in gelijkwaardige samenwerking met andere culturen. ;-)


Er komt een herinnering aan zomers en warm Wenen bovendrijven. Een terrasje overdekt met wingerd en wijnbladeren die zich langs mooie hekwerken slingeren…. Halfschaduw. Gietijzeren tafeltjes en stoelen. Sachertorte und Kaffee… en een enorme bende mussen die de tafeltjes brutaal blijven bestoken en zich niet laten wegjagen. Sachertorte en ander gebak lusten zij ook graag. Alle mussen zitten dus in Wenen. ;-)))))) De enkeling hier is een zielige weduwnaar. ;-) Een mannetje ja.


Enfin, ik heb niet zo’n erg goed humeur. Vandaag zou ik een wandeling met een doel gemaakt hebben. En ik had me erop verheugd bekende gezichten tegen te komen. Maar naar buiten gaan zou vandaag een zelfmoordpoging betekenen. Niet zozeer de kou… maar de sneeuw en het vriezen zelf. De gladheid. Binnen blijven dus. Ik ben op een leeftijd dat uitglijden het einde van alles kan betekenen. Maar het valt niet mee. Je wordt zo onrustig van gedwongen binnen zitten. En je komt nergens toe als er niets is dat werkelijk moét.
De kranten zijn uitgelezen. De volle tas moet hoognodig naar de papierbak gebracht worden.
Ik ga maar door met kranten sparen
Op de radio, die ik zojuist heb aangezet zingt Placido Domingo het schone lied: Lippen schweigen en mijn humeur licht merkbaar op…
Het is waar dat muziek een directe invloed op de hersens heeft. En het doet er niet toe of dat ‘lichte of zware’ muziek is, als het maar melodieus klinkt.

In deze donkere dagen voor kerst brandt hier de hele dag licht.
Een half uurtje per dag heb ik het grote lichtscherm aan, zo’n ding tegen winterse depressies. Dat helpt ook, echt waar.

Zo, nu ben ik dit ei ook weer kwijt. En gelukkig is mijn humeur ook weer wat opgeklaard.
Dus wie zegt dat ik niets te vertellen had kan ik geen ongelijk geven. Ik heb gewoon niets te vertellen vandaag. Wilde alleen even spuien…

maandag 29 november 2010

Op naar de winter nu...

Als ik dit blogje Erica's Dagboek wil blijven noemen moet ik zo langzamerhand wel weer wat schrijven... Het is nu een week geleden dat ik de laatste aflevering schreef.
Als enig excuus kan ik aanvoeren dat het best een drukke week was. Niet zozeer in de agenda als wel door de dingen die ik deed of vond dat ik moest doen.
Verleden week dinsdag dus... was vriend Jelle hier om te praten en te lunchen. We hebben ook nog een dvdtje gekeken. Dus weinig bijzonders te melden. 's Morgens was ik bij de pedicure. Ook niets bijzonders.
Op woensdagmiddag moest ik naar de suikertante. Ofwel de suikerzuster... dan wel de diabetesverpleegkundige. En dat is ook totaal onbelangrijk.
Maar ze was niet zo tevreden. Bloeddruk was eigenlijk te laag. (ik heb medicijnen tegen te hoge bloeddruk), en mijn 'suiker' en cholesterol waren wel verhoogd...
Ik weet het, ik weet het, allemaal totaal onbelangrijk, ik schrijf dit ook alleen voor mijzelf op hoor.
Zoals gewoonlijk trek ik na zo'n visite de Oosterparkwijk in. Dat vind ik nog steeds een leuke wijk. Heel kleurrijk en divers. Met veel nationaliteiten en culturen.
Ik loop dat altijd even de kringloopwinkel in om te kijken of er iets van mijn gading is. Nee, dit keer alleen wat lichte boekjes... Ook in de naastgelegen Bruna kon ik niets bijzonders vinden.
Even verderop ligt dan een parfumerie-drogisterij die niet tot een keten behoort, maar geheel zelfstandig is gebleven. Daar koop ik grote flessen van mijn douchecrème en -schuim en van dezelfde geur tevens de talkpoeder. Dit keer dus ook. En men kent me daar al, en heeft de flessen nu een andere plaats gegeven zodat ik er niemand hoefde bij te halen maar het zelf kon pakken. Het is de enige winkel die deze geïmporteerde flessen in het groot verkoopt. Overal elders betaal je hetzelfde voor de helft kleinere flessen.
Tja, en toen was mijn rugzak al zo zwaar geworden dat er alleen nog wat fruit (van een Pakistaanse groenteboer) bij kon.
Ik was blij dat de tram daarna vlug kwam en ik ook bij het overstappen niet te lang hoefde te wachten.
En in de avond was ik nog tot weinig in staat.... dus. ;-)

Zaterdag: een afspraakje met de liefste dochter van de wereld. Na koffie met soesjes (zo lekker joh) gewandeld naar een tweedehands- kledingwinkel. Meer een outletzaak, want ze verkopen er alleen de duurdere merkkleding. Ik hoopte dat ik er iets zou kunnen kopen dat mij zou passen... Nee dus. Ook hier was men niet ingesteld op die rare maten van mij. Gelukkig is dochterlief heel goed geslaagd. Voor mij een dunne wollen trui waar ik nog iets overheen kan dragen en een van oorsprong heel dure blouse, waar ik het nut nog voor moet vinden. We hebben in elk geval een heel gezellige middag gehad samen en na de boerenkoolstamppot heeft ze me fijn thuisgebracht. Mijn dochter vertrouwt me niet 's avonds in het donker buiten. ;-)
Ik kon haar daardoor nog meenemen naar een feestelijk Rembrandsplein, waar een kunstijsbaan (wat een waardeloos en slecht ijs) gemaakt was met alle tierelantijnen die daarbij horen. Standjes met oliebollen en wafels en kazen en worstenbroodjes en suikerspinnen en ' muziek'. Maar vooral veel stralende gezichten onder al de feestelijke verlichting op het plein. En alle boompjes zitten (na jaren van armoedige duisternis) weer vol met kleine lichtjes in blauw en wit. In die dingen ben ik een kind. Ik geniet van lichtjes. Ga ik ook van stralen. ;-) Voor dochter is het minder.... ze vindt het eigenlijk maar een kermis. En dat is het ook een beetje hoor. Maar naar een kermis krijg je me niet mee. Teveel lawaai en teveel dronken knapen. Maar hier is dat ANDERS. Geef mij maar Amsterdam. Als de lichtjes op het plein weer branden. Later hoorde ik van haar dat ook het Leidseplein zo feestelijk versierd was. Trouwens, de drukke winkelstraten zijn ook al in feesttooi. Daar mag je me (als je vervoer voor me regelt), voor wakker maken....

Zondag was het al zo duister dat ik het lichtscherm weer een poos heb aangehad. Die winterse schemering die dan eindeloos lang lijkt te duren, mag me niet te pakken krijgen. Ik ben blij met dat ding dus. En vandaag was het weer Bettydag. En ook de onvergelijkelijke neef was er om te zien of wat vervelendigheidjes van de computer verholpen konden worden. Dus het was weer een gezellig drukke middag.
Maar vandaag is ook de eerste echte sneeuw gevallen.... die is blijven liggen want de temperatuur blijft vanaf vandaag voorlopig ook onder nul. De eerste marathon op de schaats is zelfs al gereden. Nog voor 1 december.... Tja, er wordt een lange koude winter verwacht. Dus je kunt er maar beter snel aan wennen, anders heb je de komende maanden geen leven. Er door en er uit dus.......Ik heb rubber sneeuwzolen aangeschaft. Zolen met spijkertjes eronder. En heb die ook voor Betty besteld..
Op naar de winter nu...

Natuurlijk is er nog veel meer door mijn hoofd gegaan de afgelopen dagen. Het nadeel van te weinig schrijven is dat die oprispingen niet meer actueel zijn als je het moment dat je ermee worstelt, voorbij laat gaan zonder ze onder woorden te brengen. De innerlijke worsteling blijft dan wel, maar vindt geen woorden meer als je het moment van inspiratie voorbij hebt laten gaan.

dinsdag 23 november 2010

Allerhande...

En weer zijn er een aantal dagen voorbij. Soms realiseer ik me dat elke dag in het leven er eentje is, die voorgoed voorbij gaat en geen mogelijkheid geeft om iets dat niet zo goed ging, over te doen. Vandaag is het laat in de avond van 22 november 2010. Nog een kwartier en dan is deze dag ook weer voorgoed voorbij en er is geen kans meer om op die dag iets goed te maken dat fout ging. Gelukkig is er voorlopig nog zicht op betere dagen voor me met kansen om fouten goed te maken.
Laat ik maar ophouden met filosoferen hierover. Je blijft toch een mens met zwakheden en fouten nietwaar? En ik heb mezelf al zo lang geleden geaccepteerd voor wat en hoe ik ben….Met alle fouten en zwakheden erbij. Volmaakt worden is een illusie.

Afgelopen zaterdag was een moeder-dochterdagje. We hadden afgesproken bij de tearoom van de Bijenkorf. Altijd gezellig om er even een bakkie te doen. Zij dus thee en ik koffie en een flesje water, want dat had ik niet bij me. Even rondgedold op de muziekafdeling en gezocht naar een nieuwe rugzak. We zijn beiden rugzakdragers, maar die van mij is hopeloos oud. Ik moet er dus wel een hebben met een zakje aan de rugkant. Dat de portemonnaie veilig tussen rug en rugzak zit dus.
Ik slaagde met de film Mamma Mia en seizoen 5 (geloof ik) van de Inspector Lynley’s Mysteries. Zijn momenteel in de reclame, en de verleiding was levensgroot om er nog een paar te kopen. Maar…. die heb ik weerstaan.
Ook de verleiding om een lekker parfummetje te kopen……Zucht….
Het werd al wat schemerig toen we het Damrak overstaken en op de tram stapten op weg naar het Spui. Waar we lekker gingen eten bij het Indonesisch Restaurant Kantjil en de Tijger. Simpele rustige inrichting, goede en beleefde bediening, het eten was uitstekend en zoals altijd in zo’n restaurant, veel te veel. Het glas Palmbier viel lekker.
Moe was al moe en moe was niet zo hongerig. Er bleef dus veel staan van de nasi Rames Koening en in een vreemd restaurant vraag je niet om een doggiebag. ;-))))
Op ons dooie gemak teruggelopen naar de Nieuwezijds Voorburgwal, het gebouw van Betty Asfalt. Waar Paul Haenen bijv. in al zijn hoedanigheden optreedt. Maar vanavond waren er twee jonge cabaretiers met hun afstudeerprojecten. Het gebouw heeft trouwens een heel gezellig café waar we vooraf en in de pauze nog wat tijd doorbrachten en snel aansluiting kregen met jonge mensen.

De voorstelling zelf was opzienbarend. De jonge vrouw had haar eigen persoonlijke (pleonasme, ik weet het) programma. Alles draaide om haar lesbisch zijn. Prima hoor, maar het was, behalve heel leuk, ook tamelijk persoonlijk en wat …. Grof. En er waren kinderen bij. Geeft niets, maar ik weet niet of die het ook leuk vonden. In elk geval een leuke voorstelling. Het was een klein intiem zaaltje met een goede akoestiek. Niet helemaal gevuld, maar wel voor het grootste deel.

Het tweede gedeelte (na de pauze in het café dus) werd ingevuld door een jongeman die ik, als hij niet voortijdig totaal instort, een grote carrière voorspel. De jonge vrouw heette Sabine Balk en de jonge man was Jorrik Hartemink. Onthoud die laatste naam maar.
Dochterlief had hem ontmoet tijdens een workshop ergens in het hoge Noorden. En was zo in hun mailinglist terechtgekomen. Vandaar de uitnodiging. Het programma van die Jorrik is me bijgebleven. De rode draad in zijn optreden was de kleine bange jongen die toen hij naar bed moest schreeuwde om een lichtje. Vanwege boze dromen en enge mannen. Nou dat toonde hij, een enge man te zijn, want elke rol speelde hij natuurlijk zelf. Wat een intensiteit, hij ging totaal op in zijn rollen en veranderde niet alleen in zijn gezicht maar in zijn hele lijf in een enge man, een duivel bijna. Er waren dan ook echt spannende scènes bij, waarbij hij goed bijgestaan werd door ‘ een stem uit de zaal’ die meedeed,
Enfin, het was indrukwekkend, zo zeer dat dochter en ik na afloop opstonden bij het applaudisseren. Aangezien we bijna vooraan zaten kon ik niet zien of anderen dat ook deden, maar ik dacht van niet.
Die jongen heeft een rubber lijf, broodmager en verschrikkelijk beweeglijk. Ik denk dat hij zichzelf wat meer moet ontzien, goed voor zichzelf moet zijn wil hij dit vak langer vol kunnen houden. Een enorm talent, dat wel. Maar hij zelf verdwijnt in zijn act.
Enfin, het was een fijne avond. Dochter bracht me thuis en ging bijna meteen daarna weer terug naar haar eigen huis. Ze vertrouwt me niet zo laat op straat ;-))). Nee hoor, maar hoe ouder ik word hoe meer de rollen toch worden omgedraaid. Vroeger mocht zij ’s avonds niet alleen over straat vanwege slechte mannen…. Nu mag ik ’s avonds laat om diezelfde reden niet alleen over straat.

Gisteren, zondag, een tamelijk rustige dag gehouden. Alleen had ik beloofd een hoofdstuk voor iemand te corrigeren en dat, had ik gezegd, zou dit weekend klaar zijn. Dus heb ik tot over enen aan de tikmachine gezeten om het klaar te krijgen. Maar toen kon het toch verzonden worden.
Nu wacht hoofdstuk 3 op me. Hoofdstuk 2 had ik wel klaar….. Maar hoofdstuk 1 was misgegaan bij de verzending. ;-)

En vanmorgen was mijn onvergelijkelijke neef er weer. Gisteravond was er wat paniek omdat Betty’s laptop heel moeilijk ging doen. Vandaag was ze hier bij mij en dus werd verordonneerd dat ze de laptop zou meenemen Dan zou neef er hier naar komen kijken.
Enfin, ik heb ook een computer met foutjes…;-).
Dus onvergelijkelijke neef Freek is ruim vier uur hier bezig geweest.
Kan dank groot genoeg zijn voor deze mens die altijd voor iedereen klaar staat????

Dat ik aan het einde van deze dag behoorlijk moe was, ook van het afgelopen weekend, is te begrijpen, denk ik. Zo moe, dat ik, toen ik alleen was, even op bed neerzeeg ;-) en dik twee uur sliep.
Waarna de avond kon beginnen. Alle mails waren blijven liggen en er was heel veel te lezen en door te sturen. Dat doe ik heel graag hoor. Maar nu zijn de laatste mails doorgestuurd en ga ik weer aanstalten maken om te slapen.

Oooh, heerlijk bed…

donderdag 18 november 2010

Il est cinq heures, Paris s’ eveille……,

dacht ik vanmorgen om 5 uur en besloot maar op te staan.
Een doorwaakte nacht is geen drama, maar je wordt er zo ongedurig van. Dan houd ik het niet uit in bed. Om vijf uur was het dus welletjes en ben ik maar aan de gang gegaan.
Inmiddels is poes Pika ook ontwaakt en heeft zich poezig uitgerekt. Ze heeft eten gehad en zit nu zo naast het toetsenbord dat ik haar bij elk gebruik van de muis moet wegschuiven. Maar ze laat zich niet wegjagen.

De afgelopen dagen waren grauw en grijs. En vandaag zal het niet beter zijn. Ik heb het lichtscherm maar weer tevoorschijn gehaald dat ik deze verjaardag van mijn dochter gekregen heb.

Een paar dagen niet geschreven….ik weet het. En ik heb de mogelijkheid tot reageren weer weggehaald. Het is niet leuk als je als commentaartje te horen krijgt dat je een parasiet en een kakkerlak bent omdat je de jaren dat je door je oorlogstrauma’s was ‘afgekeurd’, hebt gebruikt om toch nog zo veel mogelijk voor andere mensen te kunnen betekenen.
Het is dat ik de persoon die dat doet, wel ken, ook van naam… maar toch blijft het een demotiverende, want onverdiende schok. Maar ze blijft wel lezen.

Maar goed, zucht… de dagen worden korter, de donkere dagen voor Kerstmis zijn begonnen en die zijn letterlijk donker. Hier brandt de hele dag licht, boven mijn ramen hangt de vloer van een groot balkon. Dat neemt veel licht weg. En als de zon nog gaat schijnen blijft die achter de huizen aan de overkant, want ik heb een benedenwoning. Dat zonnetje komt pas begin maart weer tevoorschijn. Toch mag ik niet mopperen… want ik heb een tuintje. En kijk uit op de grotere tuin.

Het zijn verder ook saaie dagen. De boodschappen moeten gedaan worden, maar als dat niet het geval is heb ik ook geen reden om lekker naar buiten te gaan. Wandelen zou moeten ja. Maar de energie is er even een beetje uit. Niet om te tikken en daar gaat dan een groot deel van de werkzame uren mee voorbij.
Als de gemiste slaap me vandaag niet overvalt wil ik er vandaag weer op uitgaan. Je weet wel: hoofd leeg – benen zwaar…

In mijn archief vond ik een al oud versje dat ik ooit gemaakt heb en hier veilig wil stellen. Literair van weinig waarde, maar op een andere manier misschien toch wel:

Als ik geleefd heb, maakt het dan verschil
dàt ik geleefd heb?
Heeft het voor anderen ook verschil gemaakt
hoé ik geleefd heb?

Hèb ik geleefd? Gegeven en ontvangen
heb ik meer dan alleen geduld -
ook liefgehad?
Ja, ik leed lief, meer dan ik géven mocht

Misschien dat de warmte van die liefde
de herinnering langer doet nagloeien…
Want herinnerd blijven is één doel van leven.
Een ander doel is iets na te laten dat zonder

jou niet bestaan had, dichtbij of veraf. Want:
Wie een mens doodt, doodt een wereld en
Wie een mens redt redt een wereld en
Wie mensen liefheeft geeft warmte aan een wereld.
------------------
Nouja, voor wat het waard is dan maar…;-)

Komt het nou omdat ik oud geworden ben, dat ik de acties waarvan ik vroeger vond, dat ik daaraan moest meedoen, nu zo relativeer? Eh… wat een lelijke zin is dit… Nou, toch maar laten staan.
Ik denk hierbij aan de acties in Duitsland tegen het vervoer en het opslaan van kernafval. Je kunt willen dat het niet gebeurt, en het allemaal zo lang mogelijk ophouden. Maar het gebeurt toch wat je ook doet. Waarom dan op deze manier actievoeren?
Heeft het niet meer zin om ver te voren te protesteren en ook schriftelijk actie te voeren? In ons land bij voorbeeld tegen vreemdelingenhaat en homofobie, tegen antisemitisme en milieuvernietiging. Ik vraag me af of schriftelijk overal je mening neerleggen op elke manier die onze tijd maar biedt, niet meer invloed heeft dan de manier waarop nu nog steeds ‘Aktie – Aktie’ gevoerd wordt. Soms op zo’n manier dat de M.E. erbij moet komen en gewonden kunnen vallen. Soms alleen in bijeenkomsten waar verder niets gebeurd dan wat toespraken houden en dan gaan de mensen weer naar huis… Is dat wel zinvol als je weet dat je op deze manier toch het onderspit moet delven?
Of is actievoeren (zoals bij voorbeeld door krakersgroepen), een spel dat tussen mannen gespeeld wordt in plaats van echt oorlog te voeren. Het lijkt er soms op he. Ik vraag het me echt wel eens af. Helemaal mee eens, alles beter dan echte oorlog ja.

Enfin, dit zijn van die gedachtenkronkels die in een nacht zonder slaap zo door je hoofd spelen……

maandag 15 november 2010

Het Ziekenfonds en de zorgverzekering

Vanmorgen een email van de Consumentenbond. Ben ik natuurlijk erg blij mee, jullie ook toch?
Maar is het nou alleen maar mijn eigen gevoel dat de bond het allemaal beter weet dan ik? Natuurlijk hebben zij de deskundigen op velerlei vlakken in huis. En natuurlijk kunnen zij uitrekenen waar ik het goedkoopste uit ben. En vaak kunnen we er goed gebruik van maken.
Maar er zijn onderdelen waar wij ouderen op een andere manier denken. Denk ik. Wij zijn bij voorbeeld al tientallen, soms vijftig jaren verzekerd bij dezelfde verzekeraar. Daar voel je een soort trouw bij. Misschien heel eenzijdig, maar toch.
Kijk nou naar Agis. Dat maakt nu weer deel uit van de Eurekogroep, waar ook Achmea toe behoort. Was dat indertijd ook de bedoeling trouwens, toen Europa, i.c. Mevr. Kroes wilde dat ze meer zouden concurreren? Omdat de consument er beter van zou moet worden.
In die tijd ontstond een stortvloed aan zorgverzekeringsmaatschappijen. Het heette ook geen ziekenfonds meer. En de prijzen gingen maar omhoog. De tijd dat de verzekeringsman zijn centjes kwam ophalen, lag toen al eeuwen achter ons. Onze Ziekenfondspremie werd rechtstreeks van ons loon afgehouden. Zoals gisteren op tv werd uitgelegd werkten we een week per jaar voor ons ziekenfonds. Nu werken we een maand per jaar voor onze zorgpremie...... Mevrouw Kroes, hoeveel zijn we erop vooruitgegaan dan?
Maar goed, terug naar Agis. Zoals zoveel ziekenfondsen vroeger, waren ze ontstaan als solidariteitsfonds. Als er iemand ziek werd moest men met elkaar de zorg voor de kosten dragen. Zoiets. Agis heette toen nog St. Luidina, zat voornamelijk in het Utrechts en was een R.K. fondsje, dat zonder winstbejag eerlijk beheerd werd ten behoeve van arme zieken. Ik was toen jong, kreeg verkering met een R.K. jongen en werd min of meer vanzelfsprekend lid van St. Liduina. Van linkse of rechtse politiek had ik toen nog geen benul.
Ineens heette het fonds Anova.... Een regionaal ziekenfonds samen met Amsterdam en Omstreken. Natuurlijk bleef ik toen bij Anova.
Ongemerkt werd het na 2003 ineens Agis. Agis Zorgverzekeringen. En toen merkte ik dat het geen gewoon Ziekenfonds meer was, waar je de ' man van het fonds' kende.... maar een groot centraal en onpersoonlijk kantoor met een helpdesk. Een HELPDESK....!!
Toch bleef het in het diepst van mijn ziel ' het ziekenfonds' . En goedkoper of niet, net zomin als van je oude verzekeringsman (die allang niet meer bestaat) loop je weg van je ziekenfonds. Misschien is het niet goedkoper dan de andere, maar het blijft je ziekenfonds.
Zeker als je er oud mee bent geworden en nu allerlei ziekten en gebreken hebt waarmee je eigenlijk zelden vergeefs bij je ' ziekenfonds' hebt aangeklopt voor vergoeding. Nouja, mijn (eigen) tanden zijn ondanks een dure verzekering niet goed vergoed. Zou moeten, ja. Agis zou trots moeten zijn op de oudjes die nog hun eigen tanden in ere houden. Nietdan??? Maar verder hebben ze het niet voor het zeggen met de vergoedingen en hebben alle zorgverzekeringen, zoals het nu heet, een zelfde soort pakket. Fysiotherapeut moet ik zelf betalen. Dat gaat niet nee. Als ik aan de rollator zou moeten komen zou ik daarvoor lang moeten sparen. Onee, dat zit niet in het ' ziekenfonds' ....
Ach, laat ik maar bij mijn oude St.Liduina ... eh.... Agis... onee, Eureko, blijven..... Dat is minder verwarrend........
(Met dank aan Wikipedia)


Afgezien van ‘ het’ in mijn onderrug gaat het wel weer vandaag. Dank je wel. En dat laatste gaat ook wel weer voorbij.

zondag 14 november 2010

De zondag weer voorbij.

Deze dag is ook weer voorbij. De gordijnen zijn gesloten, de lampen branden en de deuren zitten op het nachtslot. En schoongewassen zit ik in mijn pyjamaatje nog even bij de tikmachine om de dag door te nemen.
Gaan er nog meer clichés in één zin?

Na een heel emotionele en daarom doodvermoeiende vrijdag heb ik twee dagen nodig gehad om mijn evenwicht weer een beetje te vinden.
Hoewel het allemaal zeker niet persoonlijk was had ik vrijdag het gevoel dat ik mijn moeder en vader en mijn eigen leven moest verdedigen tegenover Joods Maatschappelijk Werk. Het ging om uit te voeren regels i.v.m. mijn pensioen en alles liep niet zoals ik gehoopt had. Gelukkig was mijn dochter bij me, als rots in de branding mag ik wel zeggen. Want de emoties gierden door me heen. Het verleden kwam weer met volle kracht boven en de rillingen liepen door me heen. Dit is niet de plek om het helemaal uit te leggen, maar vrienden en bekenden weten er oppervlakkig wel wat van. De Jahzeit van Jacob was net voorbij en de emoties daarvan waren nog niet verdwenen
De verjaardagen van twee lieve oude vriendinnen zijn potdorie vergeten door dit alles. Kom ik net achter.
Maar goed, terug... Dochter en ik zijn gaan lopen, nadat we de tram naar de Albert Cuypstraat genomen hadden. Tot onze verbazing hadden we de hele straat voor ons zelf, want er was geen markt.....De markt die zeven dagen per week open is had nu alles netjes opgeruimd vanwege de storm, die de tentjes en koopwaar door de straat zou hebben gewaaid. Hier en daar stond een eenzaam tentje....Tja, het is allemaal verdienste die de kooplui mislopen door het weer. Zelf had ik het gevoel nog steeds dat het goed bij mijn innerlijk pastte.
Onzeker op mijn benen, beetje bevend nog van alle emoties liep ik met dochterlief door de lege straat. Hier en daar een (natuurlijk wel) open winkel in. Bij de Eurowinkel zijn we naar binnen gegaan, even rommelen tussen de verkooptroep die de winkel verkoopt. Wel leuk hoor, om dat te doen. In elk geval heb ik een tasje met spulletjes voor de verjaardag van weer een andere lieve vriendin gevonden....
En in het grote, bijzondere Turkse restaurant zijn we gaan eten. Tapbiertje erbij, dochter een alcoholvrij bier.... Een echt heerlijke Turkse linzensoep met brood vooraf. Soep ging er goed in... En als maaltijd alleen een schaal borrelhappen voor twee personen. Pff, dat was meer dan we opkonden. Turkse borrelhappen zijn anders dan Nederlandse. ;-) Maar dochter trakteerde. ;-)
Door dit alles was ik weer wat met mijn beide voeten op de aarde gekomen gelukkig. We hebben toen maar de tram naar huis genomen waar nog een en ander op haar te wachten lag....
Maar of door de vermoeidheid van de emotionele dag of door het gekwek van moeder en dochter toen we eenmaal weer gewoon achter twee en koffie zaten.... ze heeft mijn lekkere, diepgevroren maaltijdsoep vergeten.....;-) Leuke reden om terug te komen ja.

De nacht tevoren had ik al (van de komende spanningen?) niet geslapen... nouja, vanaf een uur of 5 tot 9 alleen en de nacht van vrijdag op zaterdag was niet veel beter. Gelukkig heeft de zaterdag en de zondag en de nacht daartussen alles goed gemaakt.
Gisteren en vandaag ben ik nergens aan toegekomen. Twee dagen helemaal niets gedaan dan van de ene stoel naar de andere gelopen en gezeten. Voor de afwisseling in de vroege avond een paar uur geslapen. De zenuwen zijn nu wel weg. Maar het rotgevoel is nog niet gesleten. Bovendien is ' het' vanmorgen in mijn onderrug geschoten.... dus loop ik als het oude vrouwtje dat ik zou zijn als ik vijftig jaar eerder geleefd had.
Zo'n wastekening van een oude kromme vrouw met een stok en in schippersvrouwenkleren hangt in mijn keuken.
Het voorland dus misschien. Achnee, dit kwaaltje heeft iedereen weleens, dat gaat wel over.
Maar goed, dit was weer een niet-vrolijk of opgewekt blogje.
Morgen beter. Hand op mijn hart.

donderdag 11 november 2010

De Wet van Murphy in de praktijk.

2. Omdat mijn blogje dit keer kort en somber was, doe ik er maar weer een verhaal van vroeger bij.


Die Wet van Murphy houdt ongeveer in dat àls er iets verkeerd kan gaan, het ook beslist fout zàl gaan.
Nou, dat klopt. Dat weet ik uit ondervinding.
Voordien zou ik er zelf een grap over gemaakt hebben.
Nu niet meer dus.
Zo werkt het:

Op een maartse dag jaren geleden, toen we nog guldens hadden zelfs, werd in Amsterdam een groot feest gevierd. Ik was uitgenodigd en zou er naar toe gaan.:
Die dag was dus de Wet van Murphy werkzaam.
Ik was gelukkig volgens de wekker op tijd(!) wakker. Maar bleek vergeten te hebben de wekker voor de zomertijd vooruit te zetten.
Uurtje vergist dus... . .

De avond tevoren heb ik nog uitgebreid gezocht naar de officiële uitnodiging. Had ik hem misschien met het oud papier weggegooid???
Gelukkig vond ik in een weekblad een klein persbericht met de aankondiging, opluchting, anders had ik niet eens geweten hoe laat ik wáár moest zijn.
Ik telde dus mijn zegeningen.

Ik miste de bus die ééns per half uur komt. Murphy was mèt me, dat was duidelijk, maar ik was nog steeds optimistisch en me van geen kwaad bewust. Lopend door het plaatselijke winkelcentrum op weg naar de sneltram realiseerde ik me dat ik de boekenmarkt die dezelfde dag gehouden zou worden, zou moeten missen. En bij de bevriende bloemenboer, waar ik langs moest lopen bleek ingebroken te zijn. Nou hoef je een bloemenman geen troostbloemetje te geven, dus kocht ik een zakje mooi verpakte en van gekrulde lintjes voorziene paaseitjes. Voor hem en zijn vrouw. Een ‘troostje’, waar ontroerd op gereageerd werd. Dat wel. Het kostte ook tijd...
Nu moest ik hardlopen naar het tramstation, anders verloor ik teveel tijd.

Op het tramstation zag ik de bus, die ik had moeten hebben, komen aanrijden. Al gebarend kwam ik tot vier meter voor de bus. De chauffeur zag me, gaf vol gas en reed weg. In de commotie zag ik ook de sneltram voorbijrijden.
.Heel langzaam drong de gedachte tot me door dat ik toch wel behoorlijk pech had... Dat ik met de Wet van Murphy te maken had.

De trein naar Amsterdam stond halverwege een kwartier stil. Een storing. De metro in Amsterdam kreeg halverwege ook een storing en iedereen moest overstappen.
Ik kreeg een beetje de p... in. Een beetje maar, want ik heb dat niet zo snel. Maar ik telde mijn zegeningen niet meer.

De feestmiddag sla ik over. Ik gaf te veel geld aan veel leuke dingen uit. Wat maar goed was ook. Want de Wet van Murphy was nog steeds actief..

Op de terugweg van het feestgebouw naar de tram liep ik, ja wat dacht je, de verkeerde kant op en daar kwam ik na zo’n 1,5 km pas achter. Want het was mooi weer en warm. En ik liep wel door een mooie wijk. De wandeling terug leek drie keer zo lang te zijn, dus zo 5 km. Wat was ik moe en moedeloos toen ik eindelijk weer bij een tramhalte was.

Ik moest de trein naar Heerlen hebben. Die hoorde ik, nog onder aan de roltrap staande, wegrijden. Hier moest ik mijn gevoel en mijn verstand op nul zetten, anders was ik ter plaatse ontploft. De adrenaline stroomde, mijn bloeddruk werd gevaarlijk hoog, het hart bonkte in mijn keel. Maar het kon nòg erger, zou ik nog merken. Ik wachtte op de volgende trein, de trein naar Arnhem.

En daar kwam controle.
.
In steeds grotere paniek zocht ik voor die controleur alles af naar mijn treinkaartje. Maar geen kaartje te vinden. Ook geen portemonnaie. Tot overmaat van ramp kreeg ik dan ook in een volle trein een berisping (ik had mijn kaartje bij de hand moeten hebben) en een bon uitgeschreven
Waarom zou ik die vent geen trap tegen zijn schenen, of iets hoger, geven voor zijn onbeschofte benadering? Die kl... met uniformpet!
Dat retourtje Utrecht-Amsterdam heeft me alleen al f. 19,90 + f. 37,- (boete) = f. 56,90 gekost.

Waar was, in Murphy’s naam, mijn kaartje en mijn beurs gebleven??? Ergens uit mijn zak gevallen of misschien gerold… Gelukkig zat er verder niet zoveel geld meer in….( weet je nog, over teveel geld uitgeven?).

Woedend en nogal over mijn toeren ging ik naar de bus, die me thuis moest brengen. - Was drie minuten geleden dus al vertrokken. Dan de sneltram maar, die juist kwam aangereden.
De hele reis zat ik schuin tegenover een agressief soort ‘sport’-jongen, die zijn walkman kei- en keihard had aanstaan. Die is doof voor zijn dertigste, maar valt er nu al anderen mee lastig, dacht ik. Maar durfde hem niet aan te spreken.
Moordneigingen had ik zo langzamerhand.

Enfin, eindelijk thuisgekomen. . . .

Mijn overburen in de laan die parallel liep met mijn flat (zo tweehonderd meter verderop) vonden het ook mooi weer. Die waren daar kort geleden komen wonen en zaten nu in hun blootje met zijn allen bier te drinken en op hun balkon een Flodder Aso-show weg te geven. Keiharde housemuziek aan. Het dreunde door de hele wijk. Daar laat ik de politie straks wel naar omkijken, dacht ik nog. Mijn stemming was nog niet bepaald opgeklaard, toen ik eindelijk de sleutel in het slot kon steken.

Wat een raar geluid was dat nou, dacht ik, moe van alles wat de dag gebracht had en niet voorbereid op de mogelijkheid dat het allemaal nòg erger kon.
En ontdekte dat ik een grote overstroming had vanuit mijn badkamer en komend van de bovenburen.

De buren naast me die ik, voor eerste hulp, per telefoon trachtte te bereiken, waren niet thuis. Hun oppas begon bij het horen van mijn naam als een idioot te giechelen en legde twee keer de telefoon weer op de haak. Ze verstond geen woord Nederlands en ik weet eerlijk gezegd niet wat mijn naam in haar taal kon betekenen, dat ze zo reageerde.

De tranen die ik had willen storten kwamen door het plafond mijn huis binnen stromen. Er was geen tijd om te huilen en te verwerken. Of deze dag te overdenken.

De vriendelijke buurman van de andere kant, ging gelukkig mee om te kijken wat er boven aan de hand kon zijn. En ‘haar van boven’ duidelijk te maken dat ze de badkamer niet meer mocht gebruiken vóór de loodgieter was geweest. Ik kon het niet meer opbrengen haar dat zelf te laten begrijpen, want ook zij spreekt mijn taal niet. Met handen en voeten maakte ‘zij van boven’ toch duidelijk dat ze wanhopig en met allerlei middelen had geprobeerd een verstopping in haar eigen huis ongedaan te maken.
Waarmee ze dus een gat in de afvoer naar mijn badkamer had gemaakt . . .
De overstroming in mijn badkamer was gelukkig tot staan gebracht maar de natte boel moest wel opgeruimd worden.
Volkomen uitgeput kon ik me daarna op de bank laten vallen. En sliep diep en zwaar, urenlang....

Later op de avond, wakker geworden, wilde ik iets voor mezelf en mijn kat te eten maken Visje koken voor poes, aardappeltjes bakken voor mezelf. Iets van groente had ik nog wel in de koeling.

En daar ontdekte ik dat mijn dure koelvrieskast het vandaag, op de eerste mooie warme dag van dat jaar, had begeven. En de inhoud de vuilnisbak in kon...

Kijk, zo werkt nou Murphy’s Law…

Niet zo vrolijk.

Vandaag is het 11 november. 24 jaar geleden kwam de politie vertellen dat mijn oudste zoon zelfmoord had gepleegd. Vandaag, maar ook de afgelopen dagen herdacht ik wat er toen gebeurd was. En er brandt al een paar dagen een z.g. herdenkingslichtje.
Nee, ik ga geen emotioneel en verdrietig verhaal schrijven. Dit is alleen mijn eigen dag. Het weer werkt wel mee…
Buiten woedt momenteel de eerste herfststorm van het jaar. Het is donker, het waait en regent hard. In de namiddag onweerde het zelfs.

Vandaag is het ook ‘gekkendag’, vandaag begint de carnavalstijd.
En vandaag is het ook St. Maarten. Dus gaan de kinderen met hun mooie lampions vanavond (of gisteravond?) over straat …. Op zoek naar snoep ;-).

Ik las in de krant een kort artikel over hoe het Rijk steeds meer geld kwijt is aan de AOW. Voornamelijk omdat de premie vast zit op 18% van het inkomen. Bijna een vijfde dus.
Wedden dat binnenkort of de AOW zelf lager gaat worden of dat de premie hoger gaat worden???? Gezien de trends op dit gebied verwacht ik het eerste….. Ook de pensioenen gaan op de helling, maar dat is bekend.

Mijn gezonde verstand leest en interpreteert de tendensen en moet tot de conclusie komen dat deze regering bezig is snel een kleine, rijke elite te kweken tegenover een grote massa die weer arm en dom gehouden moet gaan worden. Wat kun je anders concluderen? De bijstand wordt verder aangepakt. De collegegelden gaan grof omhoog, de zorgpremies ook. De kunsten krijgen met enorme bezuinigingen te maken, er zullen zelfs bibliotheken moeten sluiten. Daarnaast worden ook andere zaken veel duurder, zoals bij voorbeeld de gemeentelijke belastingen.
Verlaging van veel pensioenen…

En ga zo maar een poosje door. Al deze bezuinigingen, verhogingen en afschaffingen treffen echt alleen armere mensen hard. En ontmoedigen alleen arme mensen. Mensen met een beter inkomen zullen zich niet hoeven te storen aan wat voor bezuinigingen of verhogingen ook. Die gaan toch wel naar de schouwburg (of niet natuurlijk) en laten hun auto toch wel rijden. En vieren hun uitbundige feesten toch wel.
Maar arme mensen gaan niet meer naar schouwburg of concertgebouw, en schaffen de auto af. En net als vroeger worden feestjes en verjaardagen voor heel veel mensen te duur om heen te gaan.

Maar kom op mensen niet treuren hoor. We gaan fijn geraniumstekjes uitwisselen en gezellig geraniums kweken die we dan in de vensterbank zetten. Dan gaan we massaal achter die geraniums daarvan zitten genieten. Toch? Dat kost geen geld en je hebt dan minstens een paar keer per jaar een cadeautje voor een jarige….. O ja, die zit ook achter zijn geraniums om ze mooi op te kweken… Nouja….hoe dan ook…
Ik ben benieuwd naar de volgende bezuiniging… Eh…misschien belasting op het aantal en de hoogte van geraniums in vensterbanken???????

zondag 7 november 2010

bijna 4500 zondagen

En weer is een zondag voorbijgegaan, voorgoed voorbij.
Er zijn heel veel zondagen voorbijgegaan in dit leventje…. Als ik snel tel zullen het er zo tegen de 4500 zijn. En hoe bewust zijn die beleefd? Ik zou het niet weten…
Maar vandaag heb ik bewust geleefd al is er niets bijzonders gebeurd. Ik heb mijn mails geschreven. En beantwoord. En een grote pan maaltijdsoep gekookt. Was ik gisteren al aan begonnen, maar over een goede pan soep doe je altijd twee dagen. Nu kunnen daar meer mensen van genieten dan alleen ikzelf en dat is alle moeite en evt. kosten meer dan waard. Ik deel graag soep uit ;-))))
Tussendoor kijk ik af en toe graag naar tv. Of ik zet mijn muziek aan, dat is ook plezierig.
En vanavond kon ik dus naar Mamma Mia kijken, een onderhoudende film met veel muziek van Abba. Waaronder het mooie liedje: Slipping through my fingers… over hoe door de jaren je kind steeds verder van je verwijdert en hoe je kunt terugkijken naar hoe het was….. Een liedje dat bij mij altijd en zonder uitzondering een brok in mijn keel en vaak tranen in mijn ogen brengt bij de herinnering aan de jaren met mijn dochter. Nu laat de relatie tussen ons weinig of niets te wensen over…. Maar we hebben wel moeilijke tijden gekend.Zoals altijd als je kind haar of zijn eigen weg moet gaan zoeken.
En gisteren de film van Michael Moore helemaal uitgekeken. Een prachtige docu over de gezondheidszorg in Amerika vergeleken met die in de rest van de wereld.
Wij hier in Europa begrijpen inderdaad niets van de enorme tegenstand tegen de zorgplannen van de president daar en ik ben heel blij dat hij die erdoor gekregen heeft. We mogen niet mopperen hier in Nederland, maar er zijn toch landen waar we, wat de gezondheidszorg betreft, tegenop mogen kijken. Als ik de film moet geloven is de gezondheidszorg alleen in Frankrijk en Groot Brittannië al veel beter als bij ons. Ook in het straatarme Cuba heeft hij gekeken… en ook daar is de gezondheidszorg gratis en verhoudingsgewijs beter als hier. Waar we bij voorbeeld voor medicijnen en tandartszorg steeds meer moeten betalen, is het elders nog steeds gratis. Natuurlijk wordt dat betaald via de belastingen, maar een veel belangrijker deel van die belastingen wordt dus besteed aan die gezondheidszorg. Die daar ook veel beter georganiseerd is.

Dus laten we ons niet op de borst kloppen, dat is bepaald niet nodig. Dat zou kunnen lijken op de houding van bij voorbeeld Bokito, de zilverrug…

Ik zou willen dat die film speciaal voor de leden van de Eerste en de Tweede Kamer werd vertoond. Navolging zou geen extra geld kosten, maar zelfs uitsparen. Maak dat de kat wijs? Vraag het de macro-economen, zou ik zeggen. ;-)

Even er tussenuit, voor Zo Rayman. Sla ik nooit over, als het even kan.
En mezelf getrakteerd op een beetje zwart-wit. Zoute. Niet goed voor de bloeddruk, maar zo lekker. Weet je nog wat zwart-wit is? Een combinatie van salmiakzout en zoethout en een beetje suiker.
En hier zijn we dus gekomen op van soep tot zwart-wit. ;-) Leuk…., al is die combinatie nou niet het lekkerste. Zo kom je tot uitersten, dat wel.
Maurice de Hond zit vandaag bij ‘ tante Es’ in Zo Rayman.
Hij vertelt wat de mensen vinden …;-), maar ik heb nog nooit een vraag gehad van hem. Laat staan beantwoord.
Natuurlijk heb ik ook een mening, maar die heb ik nog nooit aan hem verteld. Ik sta ook nog voor 100% achter Obama, ik vertrouw die man voor evenveel procenten.
En wat het vertrouwen in deze regering betreft geeft men hen van rechts alle vertrouwen, van links het voordeel van de twijfel, vertelt Maurice de Hond. Maar mij heeft hij nooit naar mijn mening gevraagd… ;-((((

Zo is dus ook weer 7 november 2010 voorgoed voorbijgegaan. En moet ik me afvragen of ik deze dag ook goed gebruikt heb…. Hmmm, echt hard gewerkt heb ik vandaag niet… bewust bezig geweest…ja, dat wel.
Op naar 8 november 2010 dan maar.

donderdag 4 november 2010

Scrooge.

De Amsterdamse Raad heeft besloten dat wie geen regulier werk aanneemt, ook geen uitkering meer krijgt. Daar kun je het mee eens zijn. Of niet.

Zelf heb ik indertijd mijn uitkering dik verdiend, vond ik. Ik kon ook geen regulier werk doen indertijd. De oorlog … Maar wel vrijwilligerswerk, waarbij ik vier en twintig uur per etmaal oproepbaar was.
Dat kan ik nog steeds bewijzen, want wie me googlet vindt bij het Int. Inst. Voor Sociale Geschiedenis, wat ik allemaal gedaan heb om mijn uitkering te verdienen. Dit schrijf ik niet om op te scheppen. Maar ik weet zeker dat mensen die om een of andere reden niet passen in een ondergeschikte baan, zich toch wel heel erg nuttig kunnen maken voor de maatschappij als onbetaalde vrijwilliger. Er zijn 1000 soorten vrijwilligerswerk. Zelf heb ik in die periode ook nog een hogere opleiding kunnen volgen. Een opleiding op HBO-niveau zelfs. Maar er was geen mogelijkheid om die opleiding af te sluiten met een diploma. Dat mocht niet in die tijd. Hoe dat nu is weet ik niet. Wel heb ik die opleiding kunnen gebruiken voor al het vrijwilligerswerk dat ik gedaan heb. In die tijd heb ik ook een pleidooi gehouden voor de vrijheid van mensen om onbetaald werk te mogen doen. Werk dat broodnodig is maar door geen werkgever betaalt wordt.

Er blijft zo verschrikkelijk veel noodzakelijk vrijwilligerswerk liggen als iedereen maar een baan moet aanvaarden. Of anders, en dat wil toch niemand, nog verder dan nu met een uitkering het geval is, de uitzichtloze armoede inzakken. Er IS gewoon geen betaald werk voor iedereen, dat weet iedereen toch ook.

Laat mensen die half- of fulltime nuttig werk doen, dat onbetaald is en blijft, alsjeblieft in die vrijwilligersbaan zitten. En in hun uitkering blijven. Eigenlijk verdienen deze mensen een hogere uitkering dan de uitkeringen tegenwoordig zijn…
Het werk dat zij doen, en met volle overtuiging en vaak met plezier, wordt door geen betaalde krachten gedaan……
Met een de zekerheid en de veiligheid van de uitkering kunnen talloze mensen aan het werk blijven of (als burgerplicht) aan het werk gezet worden bij projecten die passend zijn. En die mensen plezier in hun werk kunnen geven. Dat zou toch gestimuleerd kunnen worden ook? In plaats van mensen hun uitkering af te pakken en hen in uitzichtloze armoede te laten wegzinken… Met alle gevolgen vandien voor de volgende generaties.

Dat brengt me op een andere gedachte ook. In de Quote van deze maand worden weer de 500 rijkste mensen van ons land genoemd. De rijken waren weer veel rijker geworden, was de conclusie. En dat gaat dan niet om eurootjes, maar om miljoentjes.

Dan gaan mijn gedachten een andere gang….. Er is een bepaalde hoeveelheid geld in het land. Soms wordt er wat bijgemaakt, maar gemiddeld blijft de hoeveelheid geld en de waarde daarvan redelijk op peil. Nu blijkt dat die vijfhonderd rijkste mensen… en natuurlijk de paar duizend kwasten die daaronder hangen, meer geld ontvangen te hebben . Nog rijker te zijn geworden, hoe dan ook….
De regering heeft in haar wijsheid besloten dat deze rijken niet zwaarder belast zullen worden want dat zou slecht voor het land zijn. Het particuliere kapitaal is veilig gesteld en kan blijven groeien. Het geïnvesteerde kapitaal dus ook. Voor de banken ook plezierig.

Er is in dit land een bepaald hoeveelheid geld. Dat geld gaat dus naar de rijken. Want die worden rijker…

Wat heeft een mens toch nodig om plezierig te leven?
18,5 Miljard, zoals de familie Brenninkmeijer? Het kapitaal dat zij alleen al hebben is genoeg om het hele begrotingstekort van Nederland weg te werken.
Als iedere rijke 10% van dat kapitaal nou eens zou inleveren voor de schatkist, dan waren ze nog steeds stinkend rijk, konden ze nog steeds leven zoals ze dat zelf willen…. En zou Nederland geen begrotingstekort meer hebben, maar een begrotingsoverschot waardoor de mensen aan wat ze ‘ de onderkant’ noemen, er zelfs nog van zouden kunnen profiteren.

Maar toch, de mensen die gewoon een goede baan hebben, gewoon werken krijgen met kortingen te maken en met de dreiging te maken van ontslagen en van ontwaarding van hun pensioenen, als ze opgewerkt en op leeftijd zijn om de vruchten van hun eigen arbeid te mogen plukken. Zij komen dus in armoede terecht. En armoede op oude leeftijd is erg.

Naast het feit dat ontslagen WW-uitkeringen vragen, loopt de regering door de maatregelen veel belasting mis. Die ook niet door de rijke werkgevers wordt opgebracht. De zorgpremie, het vroegere ziekenfonds dus, gaat vaak veel duurder kosten, want we worden ouder en daardoor ontwikkelen we ziektes. Die ons oud maken…
Willen we ons toch als ontwikkelde mensen blijven gedragen en af en toe naar schouwburg of concert of ballet willen…. Dan kan dat niet meer, want door deze barbaristische regering wordt ook heel erg in de kunsten gesneden. Orkesten worden domweg afgeschaft. En wat nog meer moeten we maar afwachten. En kaartjes, toch al niet goedkoop, worden twee keer zo duur. Zelfs op dierenparken zijn de bezuinigingen al aangekondigd. Nog even en straks wordt de Entartere Kunst weer aangewezen en moet dan verdwijnen. Behoort het Metropoolorkest daar ook toe????
Ik kan me niet voorstellen dat dit Kabinet ,,,,hoewel, vroeger deden de VVD en de Christelijke partijen hetzelfde, dacht ik.
Straks wordt misschien de museumjaarkaart ook wel afgeschaft, ik zie ze ervoor aan. Maar als dat niet gebeurt moet iedereen die maar zo vlug mogelijk aanvragen. In Amsterdam de Stadspas aanvragen….Ik heb beide, dus kom nog weleens ergens terecht.

Kortom,lieve lezers, we hebben toch de regering gekregen waar ik zo bang voor was.
Een regering die niet de vader van het volk wil zijn, maar de Scrooge van Nederland. En daar nog trots op is ook. En denk eraan, alleen zij hebben de vrijheid van meningsuiting hoor……..

Een volk dat voor de Scrooges zwicht ... zal meer dan lijf en goed verliezen... Dan dooft het licht.

woensdag 3 november 2010

Zoeken naar roots, dag 9 de laatste dag

Dag 9, De laatste dag.

Gisteravond zijn we al met pakken begonnen. Meer valt er momenteel niet te doen, uit te zoeken of te bezoeken ook. Het is nu afwachten of er iets uit Wenen komt en voor mij wat ik vanuit Amsterdam kan doen.

Er is véél te pakken. Er is veel te veel meegenomen. Voor mij is een voordeel, dat ik nu een grote koffer ter beschikking heb waar, behalve de grote reistas, een heleboel spullen in kunnen. En ik trek hem gemakkelijk, hij heeft ook een goede trekhaak. De andere tassen kunnen daardoor ook gemakkelijker gesjouwd, c.q. getrokken worden. Lies worstelt echt met haar koffer…het gaat er allemaal niet zo gemakkelijk in als toen haar gewaardeerde hulp het zo netjes inpakte. ;-)

’s Morgens moeten we om 11 uur de sleutel van de kamer inleveren. Dus na het ontbijt gaat Lies verder met pakken… Op tijd gaan we met alle bagage naar beneden, leveren de sleutel in..



Ik had tevoren al de bijkomende kosten betaald, t.w. de telefoonkosten. Met een gewone telefoon altijd voordeliger als met een mobieltje. Maar bovendien konden we met de mobiele telefoon onze mensen in Holland niet bereiken….



De bagage kan, tot we naar de trein moeten, even opgeslagen worden, geen bezwaar. Maar wijzelf? Eigenlijk een beetje met onze ziel onder de arm gaan we nog een keer met de U-Bahn, nog een keer een winkelstraat in, een kopje koffie drinken. Maar het been van Lies speelt zo vreselijk op,dat we in arren moede teruggaan naar het hotel, en in de lobby gaan wachten tot het tijd is om een taxi te bestellen die ons, met alle bagage, naar het station brengt. Maar tot het zover is, zitten we ons uren in die lobby te vervelen. Koffie of thee is er niet bij, we zijn inmiddels uitgeschreven immers.

Eindelijk wordt het dan tijd voor de taxichauffeur. Een vriendelijke man die ons tot in het Westbahnhof brengt en voor een karretje zorgt. De trein staat te wachten en wij moeten er in…… Gelukkig is Lies sterk genoeg voor ons twee en met behulp van een aardige jongeman lukt het dan ook om, met veel vijven en zessen, de bagage in de slaapcoupé te stouwen.

Nu wijzelf nog. De couchette is te klein om te zitten. Je kunt je alleen liggend bewegen. Met twee mensen staan tùssen de couchettes gaat ook niet…. Net als op de heenweg is de reis een regelrechte ramp.

Boven ons liggen 4 jonge mensen rustig te slapen. Die doen dat duidelijk vaker. Maar Lies, en zéker ikzelf, liggen te woelen en te draaien en te zoeken naar een manier om comfortabel te kunnen liggen….wat niet lukt. Het is een verademing als om vijf uur de controleuse ons onze reispapieren komt brengen en ons waarschuwen dat we om zes uur moeten overstappen.



Frankfurt…..Volgens de papieren kunnen we op hetzelfde perron blijven……..Maar als er maar geen trein binnenkomt gaat Lies toch maar op onderzoek. En komt terug met de mededeling dat we aan het allerverste perron moeten zijn en nog moeten opschieten ook om de ICE-trein te halen. Dat station in Frankfurt is goed groot hoor, geloof me!!!



….

De treinreis naar het Westen gaat grotendeels aan ons voorbij, moe als we zijn. Lies haalt nog koffie onderweg….tegenover ons zit een echtpaar, dat zich bijzonder vreemd gedraagt…Hij fluistert tegen haar helemaal naar haar toegedraaid, terwijl zijn duim achter hem wijst naar diverse mensen in de trein. Het is duidelijk dat hij kletst over zijn medepassagiers en ze hebben samen de grootste schik. Naar ons kijken ze niet. Tot Lies in Amersfoort uitstapt om verder richting Zwolle te gaan. Dan richten ze opeens het woord tot mij: ‘Of ik Jüdische ben’. Tja……ja dus! Dat vinden ze interessant en ze gaan een gesprek aan. Ik ben afhoudend, maar kan niet voorkomen dat ze me uitnodigen (en een adres geven) om hen in Keulen te komen bezoeken. Nee, ik geef geen adres terug…maar zeg hen dat als een Erica uit Amsterdam hen belt, dat ik dat dan ben…

En ik ben heel blij als ze er in Utrecht uitstappen, want onbeleefd wil ik toch niet zijn. Zeker niet als Jüdische ;-( .



Op het Centraal Station van Amsterdam wachten nichtje Elly en neef Freek me op bij de uitgang van de coupé! En kan ik thuis eindelijk bijkomen van alle wederwaardigheden en alles verwerken. En als ik uitgerust ben weer verder gaan met zoeken. Maar nu kan dat vanuit mijn eigen huisje.



Erica van Beek, 1 juni 2004



.