het was Donderdag geweest en het zou Zaterdag worden…
Nog geen uur geleden was het Donderdag…. Wonderlijk als je erover doordenkt.
En die Donderdag was een dag van hagel en sneeuw, wind en regen.. Geen onweer nee.
Omdat ik toch moest pinnen, Buurman moest het laatste deel van zijn geld voor mijn scootmobieltje nog ontvangen, besloot ik me in te pakken en er met karretje en rugzak op uit te gaan. Stoer meid, jawel…. Maar het was wel even wachten op de tram die stapvoets over de rails ging. En aan die rails werd gewerkt, om ze voor de winter weer netjes glimmend (grapje) te krijgen. Onderhoud is nodig, al kunnen we kermen dat het onverwacht kwam, dat niemand er door kon, dat er dagenlang geen trams kwamen. Dat laatste was waar, als ik de metro nodig had was ik al blij, kon ik een kortere weg nemen.
Maar vandaag reed-ie weer al moesten we lang wachten. Eerst de helft van het geld gepind dat Buurman moest hebben. Het hele bedrag zou een enkel biljet kunnen opleveren en dat is moeilijker uit te geven.
Aan de overkant, vóór de Hollandse Schouwburg, stond een groep jonge mensen. Die hard schreeuwend werden voorgelicht over doel en reden van hun komst daar.
De tweede helft van het geld heb ik gepind bij Albert Hein en in een andere beurs gestopt. Voor de veiligheid.
Even naar Jaap Blokker, dat ligt ernaast. Verleden week had ik een blender voor net 18 euro gekocht die bij thuiskomst geen deksel bleek te hebben. Dus moest ik er weer mee terug. En kreeg netjes mijn geld ook terug. Omdat ik er vandaag ook was even gevraagd, en ja, ze hadden nieuwe blenders binnen en de chef kwam er overijverig mee aanlopen en controleerde hem meteen. Dat was in orde dus. Meteen maar wat vogelvoer meegenomen dat er eindelijk was.
De boodschappen waren uitgebreid maar snel gehaald, want ik weet wat ik hebben moet, al maak ik nooit lijstjes.
Na de wagen volgepakt te hebben, de rugzak en twee tassen (toiletpapier neemt veel plaats in hoor) moest de weg naar huis genomen worden. Lopend. Want om deze tijd lang wachten en in een volle tram om deze tijd iemand om hulp vragen bij het instappen voor het karretje? Nounee.. Dus over het fietspad via de andere kant naar huis gesjouwd. Ik heb mijn beweging vandaag weer gehad, vind ik.
Omdat het morgen (vandaag dus) Sinterklaas is, waar niemand wat aan doet maar iedereen teleurgesteld is als het ongemerkt voorbijgaat…..heb ik voor mijn beide buurmannen maar een pakje gemaakt dat heel plat gehouden kon worden en dus door de brievenbus kon. Ze hebben zich het afgelopen jaar trouwe vrienden betoond en ik waardeer dat bijzonder.
Over woensdag valt niks te schrijven. Een grauwgrijze en koude dag. Ik ben thuisgebleven en heb uitgerust van de OBA en het verslag erover dat ik schreef. ;-)
En nu zijn de pillen genomen en wordt het dekentje aangezet en gaat Erica duiken.
donderdag 4 december 2008
dinsdag 2 december 2008
Vandaag, dinsdag, de OBA bezocht.
De OBA, de Openbare Bibliotheek Amsterdam, is al lang niet nieuw meer.
Toch was ik er nog nooit geweest. Mijn gehechtheid aan het oude Pintohuis, de centrumbibliotheek, hield dat dom genoeg tegen. Nou is het Pintohuis een prachtig huis, en een oergezellige bibliotheek geweest, maar eigenlijk veel te klein. Er moest teveel worden afgeschreven om bij te blijven met nieuwe boeken ook, had ik wel de indruk.
Vandaag kwam er een vriend op bezoek, die graag naar de OBA wilde. Maar hoe er te komen? Eerst maar op weg naar het station geïnformeerd bij een informatiedesk, waar men zei dat ik lijn 26 moest hebben en dan de tweede halte.
Op het station, waar we elkaar ontmoetten wisten we dus alleen dat we lijn 26 moesten hebben. Maar de chauffeur zei dat we bij de eerste stop eruit moesten. Tja…. Het heeft heel wat voeten in de aarde gekost, bijna letterlijk vanwege de nattigheid en de modder, voor we in de buurt waren en toen was het nog om het gebouw heen lopen om de ingang te vinden. Daar zagen we ook een busje dat rechtstreeks van het station hierheen rijdt. Dat hebben we dus op de terugweg gebruikt. Dat ging wat sneller ook. ;-)
Wat is tie groo-oot!!!!!!!!!! Die bibliotheek dus.
Per etage een klein voetbalveld groot, overal en heel veel computers waar je alles kunt zoeken, maar ook je boeken, cd’s of dvd’s kunt inloggen om te lenen, zodat je niet aan een balie hoeft te wachten. Ik moest wel mijn bibliotheekkaart verlengen aan de balie, maar (met mijn stads (= kortings)pas) aan een betaalautomaat afwerken, 2 euro voor een heel jaar.
Van verdieping min – 1 dus, waar de jeugdafdeling zit, via etage 0, waar de enorme entrée is naar etage 0,5, de expositiehal en de tijdschriften.
Daar bezochten we de goede expositie over Stefan Zweig, de bekende Joods-Oostenrijkse schrijver (kijk eens op google of wikipedia als je hem niet kent) die in 1942 heel gedesillusioneerd en depressief samen met zijn vrouw Lotti zelfmoord pleegde. Hoewel heel goed georganiseerd konden ze natuurlijk niet àlle boeken daar tentoonstellen, maar het moet wel het grootste deel van zijn titels zijn die daar ligt. Zijn stem, handschrift, vertalingen etc. hield ons een tijdlang zoet.
Op etage 1 zijn de multimedia, muziek, CD’s en DVD’s. Daar vond ik de viervoudige dvd die ik al zo lang zocht. Spacefiles. Dit is een viervoudige dvd, die ik dus in één week gezien moet hebben, want dan moet hij terug zijn. Gaat over een imaginaire reis dwars door de sterrenstelsels. Ik hoop dat het dezelfde film is die ik jaren geleden in het Omniversum in Den Haag heb gezien. Maar dat merken we wel. De goede vriend zocht naar een dvd waarvan we eigenlijk al wisten dat die niet bestond: Kaas, naar het boek van Willem Elsschot.
Op de 2e etage is het Reve-Museum gevestigd En daar zijn ook overwegend romans te vinden.
De 3e tot en met de 5e hebben we maar even overgeslagen en de roltrappen genomen naar de 6e etage . Ik wilde (met mijn hoogtevrees) toch even naar beneden kunnen kijken, maar daar is geen kans voor. Wel konden we voor de ramen ver over de stad heen kijken, toch leuk om te doen. Die 6e is de afdeling Filosofie en Maatschappij. Eindeloze rijen boeken waar je ook kijkt. Maar inmiddels had ik hoge nood, dus van echt intensief kijken kwam niet zoveel ;-) Aan het einde van de zaal zagen we een meisje aan een balie zitten, dus even gevraagd. Die afdeling heet dan ‘het Homodok’ en gaat dus vrijwel helemaal over alles wat met homofilie te maken heeft. Maar ik mocht wel wat vragen en vroeg dus waar het toilet was. En ze lachte en gaf ons een sleutel van het invalidentoilet, dat weer hélemaal aan de andere kant van de zaal, voorbij het ‘Seniorenplein’ De afdeling waar denk ik, wel alles te lezen viel wat over ouderdom geschreven is, inclusief het sterven en raad voor nabestaanden.
Maar het toilet was groot, schoon en netjes. Dus opgelucht bracht ik de sleutel terug. En mijn goede vriend was toen net zo moe als ik. Dus hebben we (die vonden we toen en daar) de lift naar beneden genomen. Waar op etage 1b vriendelijke computerstem vertelde dat daar de ‘entréé ‘ was.
O ja, op etage 7 vind je nog het theater en het restaurant. Van La Place, het V@D restaurant. Ook de terrassen (boeh, koud nu ja) liggen daar. En zowaar toiletten.
Alles bijeen: het is prachtig, heel groot en heel veel. Maar niet echt toegankelijk voor invaliden, vind ik. Er zijn wel liften, maar omdat de ruimtes te groot zijn voor maar één lift per verdieping (nou ja, twee naast elkaar) is het voor mensen met een handicap toch zwaar. Bovendien zijn er tussen de verdiepingen ook zalen, die met trapjes bereikt moeten worden.
Naar mijn eigen bevinding, maar ik kan me vergissen natuurlijk, was er in het hele gebouw maar één invalidentoilet,op de 6e etage dus, waarvan je de sleutel helemaal aan de andere kant van de zaal moet ophalen en weer terugbrengen. Staat niet aangegeven trouwens.
Op de 7e etage bevinden zich DE toiletten.
De volgende keer ga ik de 4e en 5e etage wel verkennen.
Buiten was het wachten op het opstapbusje dat ons rechtstreeks naar het station bracht. Daar hebben we, met een krantenbon, nog een gratis luister-cd bij de AKO gehaald; we hebben nog even koffie gedronken voor we afscheid namen. En toen ben ik naar de metro gelopen om na twee haltes uit te stappen en de laatste moeizame stappen naar huis genomen heb.
En nu is moe moe en wil ermee stoppen.
Toch was ik er nog nooit geweest. Mijn gehechtheid aan het oude Pintohuis, de centrumbibliotheek, hield dat dom genoeg tegen. Nou is het Pintohuis een prachtig huis, en een oergezellige bibliotheek geweest, maar eigenlijk veel te klein. Er moest teveel worden afgeschreven om bij te blijven met nieuwe boeken ook, had ik wel de indruk.
Vandaag kwam er een vriend op bezoek, die graag naar de OBA wilde. Maar hoe er te komen? Eerst maar op weg naar het station geïnformeerd bij een informatiedesk, waar men zei dat ik lijn 26 moest hebben en dan de tweede halte.
Op het station, waar we elkaar ontmoetten wisten we dus alleen dat we lijn 26 moesten hebben. Maar de chauffeur zei dat we bij de eerste stop eruit moesten. Tja…. Het heeft heel wat voeten in de aarde gekost, bijna letterlijk vanwege de nattigheid en de modder, voor we in de buurt waren en toen was het nog om het gebouw heen lopen om de ingang te vinden. Daar zagen we ook een busje dat rechtstreeks van het station hierheen rijdt. Dat hebben we dus op de terugweg gebruikt. Dat ging wat sneller ook. ;-)
Wat is tie groo-oot!!!!!!!!!! Die bibliotheek dus.
Per etage een klein voetbalveld groot, overal en heel veel computers waar je alles kunt zoeken, maar ook je boeken, cd’s of dvd’s kunt inloggen om te lenen, zodat je niet aan een balie hoeft te wachten. Ik moest wel mijn bibliotheekkaart verlengen aan de balie, maar (met mijn stads (= kortings)pas) aan een betaalautomaat afwerken, 2 euro voor een heel jaar.
Van verdieping min – 1 dus, waar de jeugdafdeling zit, via etage 0, waar de enorme entrée is naar etage 0,5, de expositiehal en de tijdschriften.
Daar bezochten we de goede expositie over Stefan Zweig, de bekende Joods-Oostenrijkse schrijver (kijk eens op google of wikipedia als je hem niet kent) die in 1942 heel gedesillusioneerd en depressief samen met zijn vrouw Lotti zelfmoord pleegde. Hoewel heel goed georganiseerd konden ze natuurlijk niet àlle boeken daar tentoonstellen, maar het moet wel het grootste deel van zijn titels zijn die daar ligt. Zijn stem, handschrift, vertalingen etc. hield ons een tijdlang zoet.
Op etage 1 zijn de multimedia, muziek, CD’s en DVD’s. Daar vond ik de viervoudige dvd die ik al zo lang zocht. Spacefiles. Dit is een viervoudige dvd, die ik dus in één week gezien moet hebben, want dan moet hij terug zijn. Gaat over een imaginaire reis dwars door de sterrenstelsels. Ik hoop dat het dezelfde film is die ik jaren geleden in het Omniversum in Den Haag heb gezien. Maar dat merken we wel. De goede vriend zocht naar een dvd waarvan we eigenlijk al wisten dat die niet bestond: Kaas, naar het boek van Willem Elsschot.
Op de 2e etage is het Reve-Museum gevestigd En daar zijn ook overwegend romans te vinden.
De 3e tot en met de 5e hebben we maar even overgeslagen en de roltrappen genomen naar de 6e etage . Ik wilde (met mijn hoogtevrees) toch even naar beneden kunnen kijken, maar daar is geen kans voor. Wel konden we voor de ramen ver over de stad heen kijken, toch leuk om te doen. Die 6e is de afdeling Filosofie en Maatschappij. Eindeloze rijen boeken waar je ook kijkt. Maar inmiddels had ik hoge nood, dus van echt intensief kijken kwam niet zoveel ;-) Aan het einde van de zaal zagen we een meisje aan een balie zitten, dus even gevraagd. Die afdeling heet dan ‘het Homodok’ en gaat dus vrijwel helemaal over alles wat met homofilie te maken heeft. Maar ik mocht wel wat vragen en vroeg dus waar het toilet was. En ze lachte en gaf ons een sleutel van het invalidentoilet, dat weer hélemaal aan de andere kant van de zaal, voorbij het ‘Seniorenplein’ De afdeling waar denk ik, wel alles te lezen viel wat over ouderdom geschreven is, inclusief het sterven en raad voor nabestaanden.
Maar het toilet was groot, schoon en netjes. Dus opgelucht bracht ik de sleutel terug. En mijn goede vriend was toen net zo moe als ik. Dus hebben we (die vonden we toen en daar) de lift naar beneden genomen. Waar op etage 1b vriendelijke computerstem vertelde dat daar de ‘entréé ‘ was.
O ja, op etage 7 vind je nog het theater en het restaurant. Van La Place, het V@D restaurant. Ook de terrassen (boeh, koud nu ja) liggen daar. En zowaar toiletten.
Alles bijeen: het is prachtig, heel groot en heel veel. Maar niet echt toegankelijk voor invaliden, vind ik. Er zijn wel liften, maar omdat de ruimtes te groot zijn voor maar één lift per verdieping (nou ja, twee naast elkaar) is het voor mensen met een handicap toch zwaar. Bovendien zijn er tussen de verdiepingen ook zalen, die met trapjes bereikt moeten worden.
Naar mijn eigen bevinding, maar ik kan me vergissen natuurlijk, was er in het hele gebouw maar één invalidentoilet,op de 6e etage dus, waarvan je de sleutel helemaal aan de andere kant van de zaal moet ophalen en weer terugbrengen. Staat niet aangegeven trouwens.
Op de 7e etage bevinden zich DE toiletten.
De volgende keer ga ik de 4e en 5e etage wel verkennen.
Buiten was het wachten op het opstapbusje dat ons rechtstreeks naar het station bracht. Daar hebben we, met een krantenbon, nog een gratis luister-cd bij de AKO gehaald; we hebben nog even koffie gedronken voor we afscheid namen. En toen ben ik naar de metro gelopen om na twee haltes uit te stappen en de laatste moeizame stappen naar huis genomen heb.
En nu is moe moe en wil ermee stoppen.
maandag 1 december 2008
Wéér een nieuwe maandag.
Het hoúdt niet op.
Elke week opnieuw een maandag, en een dinsdag en een wo….
En dat 52 keer per jaar. En hoeveel keer komt dat terug in een mensenleven?
Flauw ja, ik weet het. Soms kom je op zulke gedachten.
Het weekend was grijs. Tot hier niets nieuws. Het was kil en koud en donker. En ook daar raak je aan gewend. Als er maar wat afwisseling in het leven is. Zeker als je oud bent en weinig verplichtingen meer hebt.
Na de plezierige vrijdagmiddag en – avond met dochterlief was er zaterdagavond een verjaarsvisite bij een nicht van me. Ook plezierig ja.
En zondag kwam mijn oude vriendin L. gezellig weer eens op bezoek. Zij is heel erg ziek geweest maar krabbelt ongelooflijk snel weer op na alle narigheid. Zeker een half jaar hadden we elkaar niet gezien. Dan denk je, als je elkaar’s leven niet zo volgt heb je na zo’n lange tijd zo weinig om te vertellen. Maar we hebben de mailbox ook nog en die houdt het allemaal wel bij. Dus was de zondagmiddag gewoon een gezellige middag om persoonlijk wat bij te praten.
En ach, er is nooit gebrek aan gespreksstof met L……
Vandaag kwam mijn o.o.(ongelooflijk onmisbare) h.h. (huishoudelijke hulpe) niet, ze had zich ziek gemeld. En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om bij de pedicure terecht te kunnen. En dat kon, vandaag in plaats van morgen. Morgen heb ik weer wat anders.
Mijn uitsteeksels doen, nog steeds, bijna altijd pijn. En de zooltjes van de orthopeed zijn momenteel onbruikbaar. Dus, nadat mijn voeten weer verwend waren heb ik met haar overlegd wat ik nu kan doen. Ze heeft me aangeraden met de schoenmaker van de orthopedische afdeling van het ziekenhuis te overleggen, dat hij met dunnere zolen begint en dan langzaam opbouwt tot ik zijn zooltjes verdragen kan. Zucht… Ze is een schat hoor, en ik zou haar niet willen (of kunnen) missen, maar die voetjes van mij zijn zo veeleisend, en daar wordt een mens zó moe van…. Ook zonder veel te lopen.
Vandaag maar een rustige dag gehouden en de hier nog liggende weekendkranten eindelijk kunnen lezen.
Ik heb weleens verteld dat ik alleen het Parool heb eigenlijk, plus een weekendabbonnement van het AD door een aanbieding. De kranten rouleren hier in huis, dus mijn kranten gaan naar buren en ik ontvang daarvoor weer andere kranten die ik dan weer aan anderen doorgeef.
Natuurlijk kan ik alles ook op internet lezen, maar een kop koffie en een dikke papieren krant is toch veel plezieriger?
Voor de rest heb ik wat rekeningen gecontroleerd en eens een lijstje gemaakt van alle vaste, maandelijkse lasten . Het is maar goed dat ik een pensioentje heb, want die vaste lasten bedragen dit jaar per maand meer dan alleen het bedrag voor een alleenstaande AOWer.
Hoe komen mensen met alleen maar AOW toch rond????
Het is kwart voor vijf nu en al helemaal donker buiten. Ik ga de gordijnen sluiten en de andere lampen aandoen. De tijdsaanduiding bij de blog deugt van geen kanten dus ik zeg het er maar even bij.
Elke week opnieuw een maandag, en een dinsdag en een wo….
En dat 52 keer per jaar. En hoeveel keer komt dat terug in een mensenleven?
Flauw ja, ik weet het. Soms kom je op zulke gedachten.
Het weekend was grijs. Tot hier niets nieuws. Het was kil en koud en donker. En ook daar raak je aan gewend. Als er maar wat afwisseling in het leven is. Zeker als je oud bent en weinig verplichtingen meer hebt.
Na de plezierige vrijdagmiddag en – avond met dochterlief was er zaterdagavond een verjaarsvisite bij een nicht van me. Ook plezierig ja.
En zondag kwam mijn oude vriendin L. gezellig weer eens op bezoek. Zij is heel erg ziek geweest maar krabbelt ongelooflijk snel weer op na alle narigheid. Zeker een half jaar hadden we elkaar niet gezien. Dan denk je, als je elkaar’s leven niet zo volgt heb je na zo’n lange tijd zo weinig om te vertellen. Maar we hebben de mailbox ook nog en die houdt het allemaal wel bij. Dus was de zondagmiddag gewoon een gezellige middag om persoonlijk wat bij te praten.
En ach, er is nooit gebrek aan gespreksstof met L……
Vandaag kwam mijn o.o.(ongelooflijk onmisbare) h.h. (huishoudelijke hulpe) niet, ze had zich ziek gemeld. En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om bij de pedicure terecht te kunnen. En dat kon, vandaag in plaats van morgen. Morgen heb ik weer wat anders.
Mijn uitsteeksels doen, nog steeds, bijna altijd pijn. En de zooltjes van de orthopeed zijn momenteel onbruikbaar. Dus, nadat mijn voeten weer verwend waren heb ik met haar overlegd wat ik nu kan doen. Ze heeft me aangeraden met de schoenmaker van de orthopedische afdeling van het ziekenhuis te overleggen, dat hij met dunnere zolen begint en dan langzaam opbouwt tot ik zijn zooltjes verdragen kan. Zucht… Ze is een schat hoor, en ik zou haar niet willen (of kunnen) missen, maar die voetjes van mij zijn zo veeleisend, en daar wordt een mens zó moe van…. Ook zonder veel te lopen.
Vandaag maar een rustige dag gehouden en de hier nog liggende weekendkranten eindelijk kunnen lezen.
Ik heb weleens verteld dat ik alleen het Parool heb eigenlijk, plus een weekendabbonnement van het AD door een aanbieding. De kranten rouleren hier in huis, dus mijn kranten gaan naar buren en ik ontvang daarvoor weer andere kranten die ik dan weer aan anderen doorgeef.
Natuurlijk kan ik alles ook op internet lezen, maar een kop koffie en een dikke papieren krant is toch veel plezieriger?
Voor de rest heb ik wat rekeningen gecontroleerd en eens een lijstje gemaakt van alle vaste, maandelijkse lasten . Het is maar goed dat ik een pensioentje heb, want die vaste lasten bedragen dit jaar per maand meer dan alleen het bedrag voor een alleenstaande AOWer.
Hoe komen mensen met alleen maar AOW toch rond????
Het is kwart voor vijf nu en al helemaal donker buiten. Ik ga de gordijnen sluiten en de andere lampen aandoen. De tijdsaanduiding bij de blog deugt van geen kanten dus ik zeg het er maar even bij.
Abonneren op:
Posts (Atom)
