Morgen begint november weer.

En nu is het weekend begonnen,

En toen was het weer vrijdag de 31ste oktober.
Die tijd vliegt toch voorbij. Ik kan het amper nog bijhouden. Eer- eergisteren weer voor het laatst geschreven. Wat is er sindsdien niet allemaal gebeurd.

De woensdag ging voorbij met gesprekken. Soms voel ik me een praatpaal, altijd gereed om te luisteren en aandacht te geven. En dat is best plezierig ook, want dan voelt een mens zich nodig. En dat gevoel van nodig zijn heb ik zelf ook nodig. Woensdag liep dat een beetje de spuigaten uit. De een wisselde de ander af… en er leek geen rustpauze tussen te zitten. Wat wàs ik moe toen ik eindelijk alléén kon zijn. Je hebt van die dagen hè.

Gisteren was het donderdag. Dinsdag was ik naar de Albert Cuypmarkt geweest, toen het ineens zo donker werd en de ene bui de andere opvolgde.
Maar gisteren was ik naar het ziekenhuis voor mijn arme voetjes. Die krijgen nu zachte zooltjes aangemeten, waardoor mijn linkerenkel misschien ook weer gaat slinken. Die is nu gemiddeld twee keer zo dik als de rechterenkel. Ook verwachtte de ‘schoenmaker’ van het ziekenhuis dat de pijn in de andere knie en heup door die nieuwe zooltjes ook wel minder gaat worden. Goed vooruitzicht dus. Ik heb een kop koffie (met melk) genomen bij de koffiebar en daar meteen maar mijn meegebrachte boterham opgegeten. Daar was nog even een hilarisch ogenblik toen ik het bakje melk opende, en het ging leeggieten in het lege plastic zaken van mijn brood en het bakje zelf in mijn koffie………….
Verstrooid en in gedachten.
Ik had het net op tijd in de gaten, en schaterde het uit, tot verbazing van de omzittende menigte. Natuurlijk moest ik uitleggen waarom ik zo moest lachen ja. Een nieuw bakje melk werd keurig in mijn koffie leeggegoten hoor.
En nadien had ik genoeg moed om de tram terug te nemen maar halverwege de Dappermarkt op te gaan. Toch wel gezelliger dan die eerste markt hoor. Volkser, minder toeristen meer allochtone buurtbewoners. Ook veel andere gekleurde mensen, uit de Bijlmer bij voorbeeld. Ik heb alleen wat groenten meegenomen, het was gewoon een loopje op een plezierige plek. De lengte van die markt doet trouwens niet onder voor de Albert Cuypmarkt.
Er waren nog pruimen, maar die zijn niet zo lekker meer. En ik heb tamme kastanjes meegenomen om zelf te poffen, maar daar ben ik nog niet aan toekomen.
Toen ik weer thuis was kreeg ik opeens de geest. De vriezer zit overvol. En ik heb alle soepvlees eruit gehaald en lekker een sterke bouillon gemaakt. Vlees er achteraf uitgehaald. Bouillon een nacht laten afkoelen zodat het vet er vandaag af geschept kon worden. Daarna het vlees, kleingesneden en ontzeend en ontvet, weer in de bouillon gedaan, samen met de vele kleine gehaktballetjes. En de soep vanmiddag toen ik thuis kwam, verder afgemaakt. Moeder’s soep is weer klaar en de vriezer weer wat leger zolang het duurt. Want er gaan natuurlijk nu wel weer bakken met soep terug in de vriezer.
Dit is dus wat ik in de vroege avond heb gedaan. Er lag nog een scholletje in de vriezer ook, lekker klaargemaakt (puur, peper, zout en boter, meer niet) en vanavond dus soep met brood en scholletje met brood gegeten.
Vanmiddag moest ik in de oogkliniek zijn, wie diabeet is loopt wat af hè, dat moet eens per jaar minstens. Ik had wat last van druk op mijn ogen ook trouwens. Enfin, ‘geen suiker op de ogen’, zei de oogarts die me onderzocht. ;-) En met de druk viel het mee gelukkig, daar moest iets anders achter zitten. Voor het onderzoek waren mijn ogen ingedruppeld, zodat de pupil ook bij fel licht open blijft. Toen ik buiten kwam dacht ik: de dag is nog niet voorbij en mijn energie nog niet op……Wat gaan we ermee doen?! We gingen dus op de tram en halverwege ben ik uitgestapt en een stuk gaan lopen. Ik was nog nooit het Heinekenplein opgegaan, wat dus vaak wel op mijn route ligt. En dat heb ik nu dus wel gedaan. Daar staat een vreselijk grote Dirk van de Broek, met binnen haar poorten tal van kleine winkeltjes. Het was een genot erdoorheen te lopen en vast mijn weekendboodschapjes mee te nemen. Een Turkse groentehandel, voor munt, Turkse tomaatjes en de eerste (!) kumquats van het seizoen. Die minimini-sinaasappeltjes die je (goed gewassen!!) met schil en al eet. Lekker, pittig en vitaminenrijk. Het was wel sjouwen met rugzak en schouderzak, zeker in de drukke trams, maar ik ben goed thuisgekomen.
Door dat druppelen bleven mijn ogen nogal droog (en mijn neus lopen) en toen het donker werd en de lichtjes gingen branden hadden alle lichtjes een halo. Een lichtkring eromheen dus. Dus zag ik veel meer lichtjes dan er waren. En omdat de binnenstad in de vroege (toch winterse) avond vol met lichtjes hangt kon ik zelfs genieten van de naweeëm van dat gedruppel. Maar ja, de avond is niet jong meer en mijn ogen zijn nog steeds niet zo goed als anders. Dus morgen beter……

Morgen voor het eerst in een paar jaar weer met de trein. Heel lang heb ik dat niet meer gekund door wat voor reden dan ook. En moest ik, àls ik, bij uitzondering, al ging reizen, de taxi nemen van de Valys, het speciale vervoer voor ouderen en zieken. Morgen waag ik het er weer eens op.

Zo ben ik toch weer bij met mijn dagboek. Maar anderen hebben nu moeten wachten.

We naderen november alweer

Vanmorgen, dinsdag 28 oktober, werd ik om half negen uit bed gebeld door de aannemer, die al aan de gang gaat met het atrium en eerst een begroting moet indienen bij de woningbouw. Dus toen meteen maar de eerste pillen genomen en de verwarming aangezet. Daarna nog lekker even terug in mijn nestje. Om negen uur moest ik er toch wel echt uit. Ik heb nou eenmaal veel tijd nodig 's morgens. Al was het alleen al vanwege de computer en de e- mailtjes ‘s morgens.;-) Om elf uur moest ik bij de pedicure zijn, die mijn arme voetjes weer stevig onderhanden heeft genomen. Als je diabetes hebt worden de voeten (en de handen) soms extra gevoelig. Bij anderen juist andersom. Ik herinner me nog te goed hoeveel pijn ik in mijn arme voetjes heb gehad. Eens per maand worden ze goed verzorgd en onder handen genomen.
Daarna weer vlug naar huis, mijn papieren en rugzak pakken en weer weg wezen. Ik werd bij JMW verwacht, voor een aanvrage van een aanvullend pensioentje.
Ja, ik voel me heel rijk. En dat meen ik hoor. Ik hèb alles wat ik nodig heb en méér. Een voorraad eten in huis aan rijst, meelproducten, blik- en diepvrieseten, voor minstens een maand. Ik heb de spullen te koken te bakken en meer..... En huishoudelijke hulp heb ik ook nog. En als ik eruit ga kan ik onderweg ook nog leuke dingetjes kopen of ergens een kop koffie drinken, of zoiets. Dat heb ik na het bezoek aan het JMW dan ook gedaan, lekker de Albert Cuypmarkt over. Halverwege de lange markt werd het pikkedonker en werden de lampen op de kraampjes ontstoken en de ouderwetse lantaarns gingen ook aan. Feëriek gezicht. Beetje Anton Pieck-achtig. De donkerte en het gordijn van regen, de glimmende zwarte straat, de mensen met paraplu’s en/of boodschappentassen en wagentjes... Ikzelf zonder plu ja en met mijn eeuwige rugzak. Die heb ik ook voor de veiligheid Ouwe vrouwtjes worden in sommige wijken niet altijd ontzien, maar soms wel ontdaan van een eventuele tas met inhoud door rotjochies. Een rugzak biedt dan uitkomst. Maar ja, ècht ouwe mensen zie ik niet gauw met zo'n rugzak lopen hè. Zo'n ding (waterdicht) beschermt ook, net als mijn 'leren' petje goed tegen de enorme hoosbui die even laten losbrak. Ik had mijn paraplu niet eens nodig.

Met de tram terug naar huis, moe en achterstevoren zittend, raakte ik nog even in de war omdat de tram omreed. Ging ik nou wel of niet naar huis? Gelukkig herkende ik na een poosje weer de vertrouwde route. ;-) Overkomt mij dat alléén, of zouden andere mensen daar ook wel eens last van hebben?

Na de spinazie met een bal en chocovla toe heb ik de avond verder grotendeel slapend doorgebracht.Droomloos.

Gelukkig dat de klok inmiddels een uur teruggezet is. Ik werd, als ik niet door de wekker gewekt moest worden, de laatste dagen zó laat wakker, één keer zelfs rond elf uur, dat tegen de tijd dat ik de dag echt kon beginnen, deze al half voorbij was.
Nu is het ’s avonds vroeger donker, en heel binnenkort komt de zon hier een paar maanden lang niet meer boven de huizen aan de overkant uit, zodat ik dan de hele dag de (daglicht)lampen moet laten branden. We gaan donkere maanden tegemoet, letterlijk. En als ik zon wil zien moet ik er wel uit als het mooi weer is. Toch wil ik mijn huisje met zijn lange geschiedenis niet ruilen voor een andere hoor.

De grote vlinderboom heeft het begeven. Hij had dan ook vlinderSTRUIK moeten blijven. Maar groeide tot de eerste verdieping waar mijn bovenbuurman altijd uitbundig genoot als de boom bloeide en de vlinders rondvlogen. De broze, nog bebladerde takken werden te zwaar door de regens en op een avond hoorde ik vreemde geluiden buiten en bleken alle zware takken afgebroken. Gelukkig loopt hij alweer uit op de stam en de stukken zijtakken die
gebleven zijn, Mijn tuinvrouw heeft de boel netjes kort gemaakt en bij elkaar gebonden en nu wacht ik op de tuinman van de gemeenschappelijke tuin die de boel meeneemt. Mijn eigen tuintje is zo goed als klaar voor de winter.

Tja, en dan komen de jaardagen weer dichterbij. De herdenkingsdagen in november, om het in goed Nederlands te zeggen. En dat wreekt zich nu al. Ik ben weer bezig met mijn 22 jaar geleden gestorven zoon en het stuk dat ik over hem schreef. Hij was ook geboren in november. Lieve mailvriendin Mariet heeft het ook gelezen en het op mijn verzoek ook eens technisch bekeken. Tenslotte was ze lerares. En waar ikzelf het nog steeds alleen emotioneel kan lezen heeft zij er nu bruikbare aantekeningen bij gezet. Daar ga ik nog aan werken, zodat het beter leesbaar wordt.
Maar ook mijn vader stierf in deze maand en mijn moeder werd in november geboren. Het zegt degenen die me niet kennen natuurlijk niets. Dus ga ik er verder ook niet op in. Zoiets is voor ieder persoonlijk nietwaar?
Het is raar, maar de leden van mijn schoonfamilie zijn allemaal mei-kinderen geweest.
Astrologisch gezien allemaal Stieren dus…

Zo, ben ik nu weer een beetje bij? Ik moet toch proberen trouwer te schrijven hoor, anders loopt het helemaal mis.
Dat zal ik proberen….