Ik blijf twijfelen.

Hier in Amsterdam hoost het vanmiddag van de regen. Geen druppels, maar harde stralen water. Een reuzendouche. Ik hoop dat de planten het houden.
In elk geval, de tafel die de nieuwe buurvrouw buiten heeft neergezet en waar ze nu ook een aantal potjes en ander aardewerk heeft neergezet, houdt het ook niet bepaald droog en ik denk dat die potjes ook vollopen. Echte Ikea-schoonheid. ;-) ... Ik denk dat mijn buurvrouw daarvan houdt, want in het atrium is daar ook een en ander van neergezet. Al is het atrium daar, ook historisch gezien, niet voor bedoeld. Maar misschien dat mijn boekenkastje, waar iedereen toegang toe heeft en mag meenemen wat hij/zij wil, daartoe inspireert...
Mijn Russische buurvrouw zit nog steeds in de troep. En heeft, in het achterste deel van het atrium, veel meubels en aanverwante dingen moeten zetten, omdat ze nog steeds met de vloeren bezig is. Het arme mens. Ze ziet er slecht uit en kan amper eten van de narigheid. . En ze was al bepaald niet dik. Ze gaat er krom van lopen en krijgt er nu ook rugpijn van. Wat een narigheid allemaal. Ik help als dat kan, maar kan niet zoveel voor haar doen.

Gisteren was dochterlief jarig. We hebben het niet gevierd als verjaardag maar zijn samen bij Moeders' gaan eten. In het Chinees restaurant hier in de buurt. Zo lief, we werden omhelsd toen we binnenkwamen en dochter kreeg een fles wijn voor haar verjaardag. Op dit moment staat de 2e portie babi pangang warm te worden in de koekenpan, want we krijgen altijd zoveel dat ik het restant als doggybag meeneem naar huis. Ik weet dat ze het anders moet weggooien en daar is het te lekker voor.
We hebben daarna nog thuis wat nagepraat maar waren allebei toch errug moe. Tenslotte had mijn lieve dochter de hele dag gewoon gewerkt.

Vandaag was er een goede vriend uit de kop van Noord Holland op bezoek, die komt zo eens per twee weken hier lunchen. Altijd gezellig... We hebben na de lunch een dvd-tje gekeken... een oudje van Benny Hill... ;-)

Wat de hongersnood betreft heb ik nog steeds mijn twijfels. Ik hoor een ander verhaal: Een vroegere vluchtelinge uit Eritrea vertelde aan een vriendin van me: Ethiopië, zo vertelde zij, heeft veel water, maar verkopen het aan Egypte en laten hun eigen mensen omkomen. Eritrea heeft te weinig water, maar het land wordt goed geregeerd, ze hebben daar een goede president. In de regentijd wordt het water opgevangen in bassins en in Eritrea is geen honger.
Ik moet, vertelde die vriendin, nog altijd denken aan 1985, toen er een grote hongersnood was in Ethiopië. Er was toen een inzamelingsactie. Ik heb toen ook met gulle hand gegeven. (Ikzelf dus ook) Ze hadden daar niets te eten, maar de sperzieboontjes die wij hier kochten, kwamen uit Ethiopië en het voedsel wat daarheen gestuurd werd, lag te rotten in de haven. Die voormalige vluchtelinge vertelde dat zij dit zelf heeft meegemaakt, het was nog voor de burgeroorlog, dat zij niets te eten hadden en de rijke mensen het geld inpikten wat geschonken werd. 'Je moest het een beetje vergelijken met de verzorgingshuizen hier. Misschien een raar voorbeeld. Elk verzorgingshuis in Nederland krijgt hetzelfde budget. Het ligt aan de leiding, wat ze er mee doen. Zo komt het dat het ene verzorgingshuis beter is dan het andere' .
Staatssecretaris voor de Vluchtelingen Ben Knapen gaf als commentaar dat ' er een soort van crisis dreigt' , en de getuigen vertellen dat de vluchtelingen die de kampen bereiken, te eten hebben en verzorgd worden, maar onderweg zo moeten lijden en kunnen sterven van de honger, maar eenmaal in de kampen zelf lijkt het wel te gaan, al zijn die overvol.
Er is in ons land, denk ik, en daar niet alleen, weinig vertrouwen. Ook in de politieke kanten van de zaak en ook dat de verschrikking echt zo groot is. En meer een oproep voor de potten van de hulpverlenende organisaties is. Maar daar heb ik al eens over geschreven.
Een andere goede vriendin heeft haar twijfels weten te overwinnen en wel een bedrag op giro 555 gestort. Ze is verder dan ik... Al is bij haar de twijfel nog heel groot.

Inmiddels is de lucht een beetje lichter geworden en de regen opgehouden. Mijn straatje is wel weer schoon, letterlijk gesproken.... De bami zit er in...
Ik heb in elk geval zelf genoeg te eten, in tegenstelling tot die mensen in Afrika... Die twijfel.... die aarzelingen... Niet omdat ik het niet wil missen, maar wel of dit het juiste doel is, de politiek erachter vermoedend... Terwijl er aan de andere kant misschien, heel misschien, werkelijk levens mee gemoeid kunnen zijn.
Zoveel twijfels... zoveel goede doelen.

Een beetje naar binnen gekeken vandaag.

Er is een Amsterdammer doodgegaan....
Dit keer John Kraaijkamp. Niet dat ik de man zelf kende maar hij was gewoon heel erg goed in elk ander opzicht. En wist mensen aan het lachen te krijgen en te ontroeren. Gelukkig dat we nog tv en films hebben.

Bijna een jaar geleden ging een andere echte Amsterdammer dood. Mijn buurman Jules. Ik draag een dun gouden armbandje en een dun gouden kettinkje met een paar kleine hangertjes. Die kreeg ik van hem. Mocht ik uitzoeken uit een schaaltje met fijne gouden sieraadjes en het armbandje deed hij zelf om mijn pols. Het was nog van zijn overleden vrouw geweest. Net als het kettinkje en de hangertjes. Ik heb ze nooit meer afgedaan.
Ja, dat was, voor mij, een Mensch om te missen. Het huis is anders zonder hem. Er is geen samenhang meer en veel van de mensen kennen elkaar niet eens of 'hebben niets met elkaar'.Hij was een soort schakel tussen alle mensen. Daar hing hij dan in zijn vensterbank met het bakje voor zijn hondje in een soort plantenbak. Dan zette hij zijn hondje daarin en kletste zelf met iedereen die langsliep, of juist voor een praatje daar bleef staan. De hele gracht kende hem en zijn hondje. Hij woonde dan ook aan de gracht. Voor zijn opvolgster is die rol niet weggelegd. Ten eerste woont ze hier niet al een halve mensenleeftijd en ten tweede is ze er de vrouw niet voor. En ik kan hem ook niet opvolgen, want ik woon in het achterhuis. Niet aan de gracht. Aanloop genoeg hoor, via die achterkant. Maar niet van de grachtenbewoners.
Een vriend en vaderfiguur, tot hij zelf nagelopen en bemoederd moest worden. Maar dat heeft maar heel kort geduurd.

Ja, sommige mensen blijf je missen. Natuurlijk zijn de verhoudingen binnen het huis goed met de mensen die elkaar al zoveel jaren kennen. Maar de mensen die hier nog niet zo lang wonen blijven vreemden. Dat is jammer. Maar ik heb de kracht en de energie niet meer om daar nog een keer verandering in te brengen.
Nu, na een jaar, wordt hij nog steeds gemist.

Hoe kom ik daar nou weer op? Door de foto’s die ik tegenkwam die door grachtenbewoners van hem genomen zijn terwijl hij in de vensterbank hangt te praten, hondje voor hem. Door de foto's van de gezellige koffie-uurtjes hier in het atrium die ik mocht organiseren. Zijn voorbij... Veel mensen die op de koffie-uurtjes kwamen, leven niet meer.
Ze zijn verdwenen en in hun appartementje wonen nu andere mensen. En sommigen van hen ken ik niet eens. Hoewel het gebouw toch niet zo groot is... Al die foto’s zitten nog in de computer en die kwam ik vanavond tegen.
De buurman naast me, ook in het atrium, bij voorbeeld. Die woont hier ook al heel wat jaartjes. Maar ik heb hem nooit leren kennen. Hij gaat zijn eigen weg en heeft met niemand anders contact. En zo zijn hier meer mensen. De meesten op leeftijd, die hun rust verdiend hebben en hun eigen gang willen gaan. Het is een huis voor 55+-ers.

En ach, zo langzamerhand vind ik het wel goed zo. Al zijn mijn eigen contacten met de meesten die hier al langer wonen, gewoon goed. De mensen aan de gracht zie ik amper of niet meer, omdat er geen Jules is waarvoor de mensen blijven staan om een praatje te maken. Waar hij me vaak bij riep. Ik loop nog wel elke morgen naar de voorkant van het huis, naar mijn brievenbus... net als alle afgelopen jaren kijk ik dan even om de hoek.... maar er is geen buurman meer die me roept.

Vandaag was best een goede dag trouwens. De onvergelijkelijke sysop Freek was er. De decoder van de tv was uitgevallen waardoor ik geen digitale tv kon kijken. En wat de computer betreft had ik tegen de avond het gevoel dat de computer uit elkaar kon knallen omdat de ventilator... of misschien de processor zoveel lawaai maakte. Het was dus de processor. Hij was weer een paar uurtjes bezig en ik ben vreselijk dankbaar met hem.
Betty was er vandaag en het huisje is weer pico bello... ook iets om dankbaar voor te zijn.
Een van de buren is na weken terug, ik maakte me al ongerust omdat het langer duurde dan verwacht was. Ik had voor de post gezorgd dus die kwam hij vanmiddag halen.
Gelukkig ook weer gezond terug.
De buurvrouw die overstroming heeft gehad een paar weken geleden kwam hulp zoeken, want het herstel schiet niet erg op. Ik heb contact gezocht met de woningbouw en hoop dat daar morgen een positief antwoord op komt.

En verder is er vandaag helemaal niets te vertellen.
Over 10 minuten is mijn lieve dochter jarig en zal ik haar bellen. Maar ik denk dat ze al slaapt. Want net als ik wil ze haar verjaardag niet vieren maar gaan we morgen alleen voor ons beider verjaardag uit eten, als ze van haar werk komt.
Hartelijk gefeliciteerd lieverd en ik wens je nog vele jaren in gezondheid en geluk toe. Je sliep inderdaad al.