Mijn lieve dochter leerde mij dat dit een tijd is van meer minderen. Ze heeft gelijk. We hebben veel te veel spullen. En te weinig ruimte. Waar laat je al die overbodige spullen toch? Een elektrisch (op batterijen) peper en zoutstel. elektrisch (op batterijen) stel bakjes voor water op de verwarming. Wel mooi hoor, maar het staat nog steeds ingepakt. Een elektrische popcornmaker.... Alle overbodige dekens kon ik kwijt aan de asielzoekers aan de Notweg.... inmiddels had ik minstens negen fleecedekens, in de loop der jaren alles gratis gekregen bij de bestelling van nodige spullen. Blijkbaar konden ze die bij webwinkels ook niet kwijt.
Enfin... Binnenkort krijg ik een andere, nieuwe keuken. En dan moet er ook een heleboel opgeruimd worden, waar dan geen ruimte meer voor is. Inmiddels zijn Betty en ik begonnen met de schuur uitruimen. Wat een mens toch bewaart... Allerlei en vele gordijnen, kussens in vele soorten, uit de tijd dat ik koffiegroepen runde nog 2 thermoskannen en 4 koffiezet-apparaten gevonden, en nog veel meer... De schuur, die ik deel met mijn Russische buurvrouw Luda, is nu keurig leeg en opgeruimd... en de gang hier staat vol met dat alles wat vanavond door drie van mijn lieve buren naar buiten wordt gebracht. Ik heb het met stukjes en beetjes kunnen klaarzetten, elke vijf minuten even zitten....maar het staat klaar. Inclusief de mogelijkheid er voor zichzelf nog wat tussenuit te halen. Als je geen te grote voeten hebt kun je de gang nog doorkomen. ;-)
Nu moet de keuken eraan geloven. Want die moet ook leeg. Betty heeft veel dat òp de keukenkasten stond al weggehaald, ikzelf wat onder het aanrecht staat...want ik heb tot nu een keuken gehad voor iemand met een rolstoel, die je tot aan het (verlaagde) aanrecht kon schuiven. Dus geen kastjes maar open ruimte onder het aanrecht.Ik had daar gordijntjes voor gehangen zoals oma's die soms hebben in een heel oud keukentje... Maar ik ben geen oma... en het aanrecht begint lastig laag te worden. Onder het aanrecht stonden speciale rekjes en roltafeltjes voor de spullen. Dat is nu bijna opgeruimd. Maar er is nog zoveel te doen, dat ik niet (meer) kan. Dat ook te vermoeiend is.. ik zit niet voor niets weer en zie me nog niet verder gaan met het werk.
Als het op tijd lukt... en de nieuwe keuken komt... dàn gaan we alles weer inruimen. Naar ik hoop veel minder. Te dien einde (lekker ouderwetse uitdrukking ja ;-) ) staan er verhuisdozen in de keuken, die gevuld gaan worden. En een grote verhuisdoos in de huiskamer die al vol is. Kan iemand zich een voorstelling maken van de chaos? Gelukkig raak ik niet in paniek nee.. Kan nog komen..
In mijn hoofd zingt een oud liedje, Leen Jongewaard zong het ooit: En ik hoop het te kunnen vasthouden ;-))) 'Kom Kees, het is maar tijdelijk, 't zal wel weer over gaan, Kom Kees, bekijk het kallempies aan... Rotzooi is onvermijdelijk, laat ze hun gang maar gaan. 't Waait weer voorbij, geleidelijk aan... Kom Kees het is maar tijdelijk, zet al je zorg opzij, Kom Kees, 't gaat allemaal weer voorbij...' Goh, dit geschreven hebbende, mis ik Leen Jongewaard weer erg op tv hoor...
Het is bijna Sinterklaasfeest..... Of het voor veel kinderen een feest is laat ik in het midden. Zij en hun ouders zijn nog niet aan minderen toe en degenen die het zich nog kunnen veroorloven kopen voor hun kroost en voor elkaar de meest luxe cadeaus die ze kunnen kopen want daar draait het nog om. Daar kunnen we blijkbaar alleen nog een beetje gelukkig van worden. Terwijl ik dit schrijf krijg ik een flinke brok in mijn keel..... want geluk zit echt in andere dingen weet ik inmiddels.
Bijstandsmoeders klagen op tv, in primetime nog wel, dat ze zich geen cadeaus kunnen veroorloven voor hun kinderen... Het is wel zielig, maar dank je de koekoek, zeker op primetime kan Sinterklaas daarop worden aangesproken toch? En niet de portemonnaie van ouders?? Dat er een sinterklaascadeau-bank is opgericht voor mensen die het zich niet kunnen veroorloven dure cadeaus te kopen.... ik kan er met mijn pet niet bij. Misschien ben ik ouderwets? Tenslotte ben ik al 77 jaar nietwaar.
Wij hadden toen de kinderen klein waren, twee mogelijkheden rond Sinterklaas. Kleine, zelfgemaakte, noodzakelijke of desnoods tweedehandscadeautjes maken of kopen... of, toen de jongste groot genoeg was en, niet zo aardig, door haar broer werd verteld dat Sinterklaas niet bestond, dat beamen en het Sinterklaasfeest verschuiven naar de avond voor kerstmis. En daar een groot en warm en gezellig feest van maken onder de kerstboom, wat we sindsdien, tot de kinderen echt groot waren, gedaan hebben. Dan kun je ook meer tradities inbouwen, zoals het feest van de grote kerstboom optuigen, en de boel versieren, de zak met cadeautjes (nooit echt dure) onder de boom en papa pakte dan telkens een pakje voor iemand, en dan was er warme chocolademelk en lekkers en muziek... Ook een extra gast uitnodigen, extra lekkere specialiteiten eten, een lege stoel voor Eliah laten staan... in feite een lege stoel voor een onverwachte mee-eter dus. ;-). Ik was me nog niet erg bewust van mijn Joods zijn, dat telde dus niet mee in die tijd.
Terugdenkend krijg ik het nog steeds warm.... die tijd is voor ons voor altijd voorbij, ja. Er wordt geen kerstmis meer gevierd denk ik. Niet op die manier.
De school? Je geeft je kinderen toch geen dure, duurdere, duurste cadeaus voor de andere schoolkinderen? Of voor de buren?
De kinderen konden vertellen dat Sinterklaas bij ons pas met Kerstmis kwam..... ik geloof niet dat ze er echt trauma's van overgehouden hebben...
Minder in elk geval dan dat ze op tv van hun moeder moeten horen dat die geen cadeautjes voor het sinterklaasfeest kan kopen; en hen en alle andere kinderen die nog op zijn op dat uur op die manier vertelt dat Sinterklaas niet bestaat... en dat het alleen feest is omdat je dan dure cadeaus krijgt.
Ongeveer zoals het in Amerika gaat dus.
