Van dromen en oude en bekende zaken.

Gisteren was weer een heel emotionele dag... En de nacht ervoor ook. Ik denk dat ik koortsig was en de nacht was lang en zwaar. Tot ongeveer half vijf heb ik wakker gelegen. Met onderbrekingen van korte koortsige dromen en hartkloppingen. De droom tegen de ochtend was van dien aard dat ik toen ik daaruit wakker schoot, dacht dat mijn hart zou ontploffen. Ik droomde dat ik wist... dat mijn moeder mij een brief had nagelaten. In mijn droom 'wist' ik dus dat mijn moeder me lang geleden die brief had nagelaten. Ze verontschuldigde zich daarin dat ze nooit meer iets van zich had laten horen. Ze zou de oorlog overleefd hebben en niets meer met het verleden te maken gehad willen hebben. Ook niet met mij dus. Ik 'herinnerde' me dat in mijn koortsige droom en werd zo verschrikkelijk woedend en verdrietig dat ik ervan wakker werd en echt dacht dat ik erin zou blijven. Even later, wat tot mezelf komend, bedacht ik dat er al heel lang heel veel woede en verdriet diep in me moest zitten. Ik besefte nog meer, dat 'die brief' niet bestond, want mijn moeder behoorde tot de eerste lichtingen slachtoffers die in de gaskamers omkwamen. En dat was bewezen. En ik realiseerde me dat ik mijn woede en verdriet van nu maar gauw moest loslaten, want dat ik het anders niet meer lang zou maken. Vreemd hoe zulke dromen zo'n grote impact op een mens houden dat de hele ochtend erdoor beïnvloed zou worden. Ik ben er toch door in een behoorlijke dip geraakt toen er ook nog dingen misgegaan bleken met Joods Maatschappelijk Werk.
Ik heb de dag maar gebruikt om een grote pan groentesoep te koken... Op die manier bezig zijn werkt kalmerend. En levert nog wat op ook. Ik heb twee buurmannen die graag een pannetje soep komen halen en dan blijven ze ook altijd eventjes hangen voor de gezelligheid.
's Avonds maar een half slaaptabletje extra genomen... En omdat het vanmorgen ook nog zo lang donker bleef, druilerig en bewolkt, heb ik een lange nacht gehad dit keer... om half elf vanmorgen werd ik eindelijk wakker.
Dromen zijn trouwens vaak heel bedrieglijk. Ik herinner me een andere droom over haar... Ik zoek het op in mijn 'Documenten'
Ik droomde dat het 1939-1940 was. En dat ik gesommeerd werd mijn woning en woonplaats te verlaten. De enige plek waar ik heen zou kunnen was Japan. Maar geld om ergens heen te kunnen kreeg ik niet. Ik probeerde te overleven onder de bruggen, en werd daar door landlopers en wilde katten weer weggejaagd. Toen herinnerde ik me dat ik naar mijn moeder en mijn tante kon gaan, die leefden in de binnenstad immers. In mijn 'herinnering' was ik er zojuist nog geweest en had ze meegemaakt en gezien hoe klein de woning was waarin ze, in mijn droom althans, samen leefden. Nog kleiner dan mijn huisje. Maar toen 'herinnerde' ik me ook dat ook zij weggehaald waren. Waar kon ik heen? Op het station realiseerde ik me dat ik geen geld had en dat ook mijn passen afgepakt waren. En dat ik elk moment opgepakt kon worden en dat er geen ontkomen meer aan was....... Doodsangsten stond ik uit, en met die doodsangst werd ik wakker.
In het werkelijke leven zou ik niet zo bang geweest zijn. Ik zou wel zien... Denkend aan de miljarden en miljarden die me voorgingen. In de droom was ik helemaal op mijzelf aangewezen en maakte ik mee, wat anderen gevoeld en meegemaakt hebben en tegenwoordig nog steeds moeten meemaken. In oorlog en in rampen...
Maar ik heb mijn moeder en mijn tante van zo heel nabij gezien en meegemaakt.... 'Tijd' was een subjectief en relatief begrip.
Ik heb mijn moeder toen van zó nabij gezien dat ik me de geur van haar haren herinner en de kleur van haar schort...En haar lach en haar angst... En, terwijl ik het allemaal 'ging' meemaken in mijn droom, wist ik tegelijk wat er allemaal gebeurd was...lang geleden...

Geuren, smaken, kleuren, dingen en tijd kun je in dromen zo levendig meemaken dat ze je bijblijven.
Op dat moment was het wel 70 jaar geleden dat zoiets (kijk naar mijn taalgevoel ;-)) zou hebben kunnen gebeuren...


Iets heel anders nu:
Op het NOS-radiojournaal werd gisteren bekend gemaakt dat er 6,7 miljoen m2 kantoorruimte leeg zou staan...
Lachertje, ik heb dat al in begin negentiger jaren aan diverse nieuwsmedia doorgegeven. Op een willekeurige busrit dwars door Nieuwegein vond ik toen al verkoopborden bij lege kantoorruimtes van tezamen ongeveer 8 vierkante kilometer. En dat was alleen nog maar in Nieuwegein. Sindsdien zijn projectontwikkelaars fors doorgegaan met het bouwen van grote en mooie kantoorgebouwen. Waarvan vele nu nog steeds leeg staan en inmiddels niet meer voldoen aan moderne eisen.
En nu, aan het begin van het jaar 2011, is het ineens nieuws.... en moeten er maatregelen worden genomen. Volgens www.joop.nl/economie en op het NOS-nieuws staat 14% van alle kantoorgebouwen leeg. In mijn jaren heb ik geprobeerd aandacht te krijgen voor die zaak, die naar ik aannam, niet alleen in Nieuwegein zou spelen.... maar nergens werd het opgenomen. Het werd toen nog opzijgeschoven. Publiciteit was blijkbaar een slechte zaak voor projectontwikkelaars...
(Eh.... bestaan er projectontwikkelaars die geen miljonair zijn?}
In elk geval, nu is het een landelijk probleem. En moet het wel aangepakt worden.

Vandaag was het dus zaterdag... En na het late opstaan was het ook moeilijk om flink door te zetten en op te schieten met alles wat er gebeuren moest. Zodat het vanmiddag vier uur was voor ik de deur uit kon gaan om nog wat boodschapjes te halen. De bakker was al gesloten, dus moest ik weer doorgaan naar appie waar ik natuurlijk, wie kent dat euvel niet, weer veel meer meenam dan ik me voorgenomen had.
Maar vanavond weer een uurtje visite van mijn stiefbroer.... altijd gezellig. En dat doorbrak toch dat depri-gevoel dat me nog steeds in de greep had.
Van een mede-grachtbewoner krijg ik altijd de kranten, en dus was er vanavond verder tijd genoeg voor de weekendkranten... Hij krijgt trouwens van mij goede tijdschriften in zijn brievenbus hoor.

Over tot de orde van de dag.

Inmiddels is het 3 januari 2011... En ben ik weer bij vandaag beland.
De narigheid ligt lang achter me maar ik wilde het wel op schrift hebben.
Natuurlijk blijf je hartpatiënt al kostte het moeite om voor elkaar te krijgen dat ik onder controle bleef. Maar dat is een ander verhaal.
En natuurlijk had het infarct een oorzaak. Ik rookte (te) veel en had te weinig beweging. Beschouw dit dus maar als een waarschuwing…
Misschien 'zit het' in de genen, maar omdat ik de vorige generatie van mijn familie amper gekend heb weet ik dat niet. Mijn vader had andere ziektes in elk geval. Maar misschien had ik het ooit toch wel gekregen. Net als diabetes... mijn zoon heeft het nu ook. Nee, die heeft nooit gerookt. Tja, als je alles vantevoren weet....

Over naar de orde van de dag. De feestdagen liggen weer achter ons. Het is natuurlijk een plezierige onderbreking van de winterse donkere dagen en ik hoop dat iedereen ervan genoten heeft. Dochterlief kwam oudejaarsdag uitgebreid op bezoek met oliebollen en flappen en we hadden het weer goed samen. Maar ze heeft een eigen leven met eigen vrienden en vriendinnen, waar ze de jaarwisseling mee vieren zou. Het was goed... ik heb geen moeite met alleen zijn, integendeel zou ik bijna zeggen. Het was toch een plezierige avond... Met muziek en cabaret en meer... Net als de avond van Nieuwjaar en van zondagavond. Je zou in de war raken met zulke dagen in het weekend, Gisteravond met plezier gekeken naar eerst de film Hair en daarna naar Yentl. Allebei oude films, misschien al tien keer gezien maar nog steeds het aanzien meer dan waard. Ik ken het boek van Yentl ook.
Vanmorgen toen ik om negen uur wakker wordt was het al licht buiten. De dagen worden dus alweer langer en volgens Betty heeft de forsythia al knoppen.... Niet te geloven toch. De sneeuw en de modder zijn hier verdwenen.
Natuurlijk ben lekker de stad ingegaan zodra dat kon. Maar je merkt toch dat je conditie hard achteruit gaat als je een paar weken hebt moeten binnenzitten. Met als gevolg dat je doodmoe thuiskomt en moet bijslapen. Waar ik niet onderuitkom. Dus toen ik gisteren tegen de avond thuiskwam kon ik meteen gaan liggen en sliep ook direct. ' ff legge' zeg ik dan. ;-)
De tv zachtjes aan... want Freek de Jonge zou op tv komen... En ik werd pas aan het eind van de conference van Freek de Jonge wakker.
Gemist dus... Gelukkig was er meer dan dat te genieten... Zie ook de films die ik noemde.
En nu geniet ik weer van alle emails die van de groepen binnenkomen.
En heb ik als voornemen nu eens echt te gaan genieten van mijn boekenkasten. Vanmiddag begon ik ermee. Haalde zomaar vier boeken tevoorschijn die keurig in de rij stonden - om nog gelezen te worden.... Maar dit al veel te lang.
O.a. een boekje van Joseph Roth: Job. Een andere telg aan de schrijversboom van de familie Roth??? Ik weet het niet. Hij was voor de oorlog een bekend schrijver en dit was zijn bekendste boek. Maar het licht nog steeds in de rij van boeken die nog gelezen moeten worden. Deze Roth werd geboren in Brody ergens aan de Oostenrijks-Hongaarse grens, in 1894. Iemand die na zijn studie in Wenen door heel Europa gezworven heeft en in Parijs stierf in 1939. Dit boekje ga ik dus als eerste lezen.
Dat krijg je als je zo graag over het Waterlooplein schuimt naar bijzondere dingetjes. En bij Jos, de boekenman vindt een zoekend mens nogal eens iets bijzonders... Of in de kringloopwinkels... Nouja, na mij vinden anderen dus weer een hoop bijzondere boeken die ik tot nu onder mijn beheer heb. ;-)) Als er dan tenminste nog gewone en oude papieren boeken gelezen worden.