LOODZWAAR leek het toen......

Het is al vele jaren geleden dat ik het stukje 'LOODZWAAR' schreef. De tijd vóór het hartinfarct, toen het goed schrijven me nog gemakkelijk afging, het woord gleed recht uit mijn hoofd naar mijn vingers. ;-) Mijn boek was klaar en uitgegeven, en zowel uitgever als goede vriend en editor Paul drongen erop aan dat ik verder zou gaan. Wroeten in de geest en alles uitzoeken en schrijven wat boven kwam. Maar mijn geest was zo uitgeput van alle doorgemaakte emoties dat ik dat niet kon en de mij door de vriendenkring aangeboden reis naar Israel gaf me de tijd om daarover na te denken en inspiratie op te doen. Inspiratie die eigenlijk slechts voldoende was om een goed verslag te maken van die reis. Daarna kwam het infarct, de ziekenhuisopname die weer een andersoortige inspiratie wakker riep. En van een reis naar Wenen, die volgde toen mijn lichaam het weer aankon. Bijdragen van ver voor ik aan mijn weblog begon. Inmiddels was de aandrang van buitenaf om door te gaan met schrijven een beetje naar de achtergrond geschoven... En toén gebeurde er een klein wonder. Want jaren nadat ik ermee begonnen ben, ontdekte ik vanavond dit onderstaande stukje, waarin ik verzuchtte dat ik alleen wil schrijven zoals ik dat nu al sinds 2008 doe. Gewoon gedaan zoals ik dat wilde, niet voor een uitgever, op mijn eigen manier met mijn eigen onderwerpen maar wel voor mensen om te lezen. Zo ze dat zouden willen. Het leven kan wonderlijk zijn. ;-) Ik heb wel gemerkt dat mijn letterkundig vermogen eh... zacht gezegd, veranderd is. Dat kan ik niet meer. Eén van de talenten die verloren is gegaan door het hartinfarct en wat dat heeft weggenomen. Wat ik ervoor teruggekregen heb zijn de morfinedromen in het ziekenhuis, die me de moed gegeven hebben naar mijn ouderstad terug te verhuizen, mijn Joods zijn te beleven en helemaal opnieuw te beginnen. Nee, lid van een Joodse Gemeenschap heb ik nooit kunnen worden, dat voélde niet goed voor mij. Maar het begin van alles, wat na de uitgave van Twee Vrouwen en een Jas kon beginnen, was het onderstaande. ------------------------------------------------------------------------------------- LOODZWAAR leek het toen... Het geschreven woord is niet altijd voor de eeuwigheid geschreven, maar gaat toch langer mee dan de losse gedachte die in het hoofd blijft zitten. Als reactie gelijk is aan actie begrijp ik niets van het proces dat ertoe leidt dat ik ga schrijven. Ligt dat aan mij? Of is de onvoorspelbaarheid van de reactie een vast gegeven waarmee rekening gehouden moet worden?? Is die formule variabel, of vàst? In ieder geval is de reactie steeds een onverwachte, soms een ongehoopte, vaak een verrassende, maar nooit een vooraf bedachte of berekende uitkomst. Wie had kunnen bedenken hoe een losse opmerking (een uitdaging van een goede vriend) een kettingreactie op gang zou brengen… Een te licht en gemakkelijk gedane toezegging in de euforie van een behaald succes nl. de uitgave van mijn boekje, is een loden last geworden. De belofte dóór te schrijven zal in de tijd gedragen moeten worden en ter bestemder tijd en plaats ingelost worden. De steile heuvels van verwerking, van gedenken, van bitterheid en boosheid, van angst om het heden en angst voor de toekomst…van toppen tot diepe dalen, worden geacht te zijn genomen met de lichtvoetigheid van gemzen… Ondanks de als een loden last gedragen be-leef-tijd. Mijn hart bonkt, mijn benen kunnen me amper dragen. Mijn hoofd rust te zwaar op mijn schouders. Maar het onbevlogen denkvermogen moet voort…voort…. Het schrijverschap is geen lichtend einddoel, het is de weg waarlangs de loden last getorst moet worden, geduwd, gesleept….. Met grote weerzin heb ik deze last opgenomen, ik weet niet hoe lang ik hem kan dragen. De laatste last die ik had neergelegd was er een uit een onafgebroken serie van ‘moeten’: groot moest ik worden, studeren en werken moesten, moeder en huisvrouw en echt volwassen moeten worden, afscheid moeten nemen van kind, huwelijk, ouders en dromen. Herinneren moet verwerken wordt verwacht. De laatste last heb ik nog niet afgelegd of er wordt me een nieuwe last opgelegd.. Schrijven. Ik meende dat het vleugels zouden zijn, vleugels waarmee ik boven het gewriemel van kleine aardse gedachten zou kunnen uitstijgen. Maar de realiteit leert dat het een loden last van letters is, die nog steeds mijn gevoelens niet kunnen uitdrukken; die zichzelf zullen moeten herscheppen tot iets anders dan de schonere schijn die ze nu weergeven. Een manier van letterzetten die de mijne niet is. En daarom een last blijft. Laat me toch mijn eigen schepping creëren met dit gewicht, zodat wat nu zo zwaar op me rust, me verlichting kan geven. Ik kan er geen verhaaltjes van maken die zo licht zijn als zijdepapier dat dwarrelt in de lichtste bries. De dag beschrijven, het maatschappelijk en persoonlijk gebeuren, de voorspelbare reactie. Dàt zijn mijn sterkere kanten. Het evenwicht vinden in de beschrijving van het bestaande, het bestaanbare. Het neerzetten van een beeld van het soms ongeloofwaardige dat waar blijkt te zijn. Pijn beschrijven die empathie met het onbeschrijflijke losmaakt………. Kan dat in verhalen en sproken verwoord worden? Zulke vertelsels worden geacht te eindigen met de aanvang van een leven dat lang en gelukkig dient te zijn. En te beginnen met :’Er was eens…’ Mijn vertelsels zullen niét voorbij zijn, zij zullen beginnen met ‘gisteren’, met ‘vandaag’ of met ‘morgen’. Of zelfs met ‘toen ik klein was’… En in de schoonheid van echt taalkundig gebeuren zal dat vloeken door de pure basiskleuren die ik zelf gebruik. Maar het zal mijzelf verlichten. Hopelijk en misschien een lichtje zijn voor wie het wil zien en lezen. Daarin kan ik hopelijk inspiratie vinden en kracht om door te gaan. Hierin kan ik een nieuwe start maken met schrijven. Maar niet in het op me nemen van de last om iets te scheppen dat z.g. voor de eeuwigheid bedoeld is. Dat voelt als een nieuw ‘moeten’, terwijl ik me zo vast had voorgenomen om ná de vertwijfeling en het verdriet van het totale afscheid nemen, nóóit meer iets te ‘moeten’ of te dragen dat ook zonder mij vooruit kan komen… Het Boek is geschreven. En het leven moet weer voorrang krijgen en voortgang vinden. Maar goed, ik heb beloofd weer te gaan schrijven…..en hierbij vind je dus mijn eerste bijdragen.

Onweer!

Oude tijden herleefden vanavond. Hevig onweer trok over de stad, niet normaal meer.... Ik heb even een rondje gedaan per email naar bekenden uit Amsterdam: Even een rondje langs mailgenoten.... Alles goed met alle Amsterdammers, na het onweer van vanavond? Ik zit nog na te trillen, zo hevig was het. Zelden zo meegemaakt. Hier gelukkig geen overstromingen, geen storingen, geen inslagen. Ik heb het huis gecontroleerd, geen narigheden ontdekt. Alleen het alarm van de 'Russensjoel' aan de overkant ging af en bleef joelen, wel een uur lang. En dat máákt me een lawaai.!!! Maar hemel, dat onweer maakte ook een verschrikkelijk lawaai en zal best ergens ingeslagen zijn. Hevige bliksems en donders wisselden elkaar niet af, maar kwamen bijna tegelijk. Laat me even weten of er nergens narigheid is, wil je... Ik geniet altijd van onweer. . Afgezien van het beroerde gevoel dat zo'n snelle luchtdrukverlaging altijd voor me meebrengt, is onweer normaliter iets dat ik al dan niet vanachter de glazen deuren geniet. Soms sta ik dan buiten ja. Maar dit keer was het niet bepaald normaal. Radar van weeronline bevestigde het beeld dat ikzelf hiervan had. Eindeloze buien recht boven de binnenstad. Voorwerelds, iets van de tijd van voor het mensdom... Hevige lichtflitsen volgden elkaar op begeleid door verschrikkelijke donderslagen, snel achter elkaar en soms tegelijk. Midden boven de stad dus, boven het centrum van de stad... Het regende niet gewoon, de hemel viel naar beneden. En niet voor maar even, maar een hele tijd. De tuin liep vol en ik was echt bang voor overstroming. Bij de controle of in huis alles goed was stond ik even aan de gracht, waar het water ook niet weg kon stromen.. Vroeger had je hier stoepen en goten, maar dat bestaat niet meer. En het lawaai was werkelijk zo oorverdovend.... één moment stond ik te beven als een riet, toen de associatie met bombardementen in mijn bewustzijn binnen kwam denderen. Gelukkig kon ik dat gevoel wegwerken en in het hier en nu blijven. Dat is vroeger wel eens anders geweest. Nu is het buiten stil, het regent zachtjes na. Alsof de natuur eventjes uitgeput is van die uitbarsting. Net als ik zelf van dit onweer.

over een zomerdag, een nieuw boek, over paardenkastanje etc. etc.

Over een zomerdag, een nieuw boek, over paardenkastanje etc. etc. Het heeft weer veel te lang geduurd. Augustus 2012 is bijna voorbij. En daarmee deze zomer..... Er gebeurt ook veel te veel, en het lijf werkt niet altijd mee, dat maakt het moeilijk gemotiveerd te blijven voor een nieuwe blogje. Maar vandaag was het weer eens goed. Dochterlief was vrij vandaag. Ik ook. En ze belde om een paar uurtjes gezellig samen door te brengen. Zij moest naar Oost, ik wilde naar het Centrum.... We gingen dus eerst naar het Centrum, naar het Rembrandplein, waar we na een boodschapje in Reguliersbreestraat neerstreken op een terrasje. Alcoholvrij biertje, het was warm en zonnig en druk en gezellig. Daarna ging dochterlief naar Oost en ik naar huis. We konden nog een stukje samen reizen. Op de heenweg had ik een zitplaatsje vlak bij de 'conducteur'. Hoe heet die man in zijn hokje tegenwoordig ook al weer...? Naast mij zat een jonge moeder met een schattige krullenbol van ongeveer een jaar, in een buddy. Moeder was een mooie jonge vrouw met een hoofddoek. Joch lachte lief en toen ik zijn blote pootje kriebelde nog meer. Hij bracht zijn hoofdje naar mijn hoofd en vond dat kennelijk net zo'n leuk spelletje als ik, want dat bleef hij lief lachend doen. Zijn zusjes hadden er ook plezier in. Hè, daar krijgt een mens toch een goed gevoel van?! Moeder zei, toen we uitstapten, dat we elkaar beslist nog weleens zouden tegenkomen... Dat ging sneller dan dochterlief kon verwachten. Toen ze, uit Oost komend weer in de tram wilde stappen zag ze een kindje in een buddy met zijn zusje bij de halte.... Hééé, was dat niet hetzelfde kindje?? Ja hoor, hij was het. Met zijn zusje. Ze herkenden elkaar meteen en dat maakte het vandaag zo'n heel erg leuke en bijzondere ontmoeting. Het is verkiezingstijd en dat zullen we weten. De kranten en de tv hebben blijkbaar weinig ander nieuws meer. Nouja, vandaag was er het gedoe op Schiphol. Die bom uit de 2e Wereldoorlog.... maar ook de paniek rond het vliegtuig dat uit Spanje kwam en niet communiceerde met Schiphol, zodat er al nachtmerries ontstonden over gijzelingen. Gelukkig kon bewezen worden dat 'we' heel erg paraat zijn... en stegen er meteen twee straaljagers op, die vlogen door de geluidsbarrière zelfs en waren in een mum van tijd bij dat passagierstoestel om het naar Schiphol te leiden. Waar bleek dat er gelukkig niets anders aan de hand was dan een communicatiestoring. Maar spannend was het wel. Dochter en ik zagen een propvolle politieauto en een arrestantenauto die kant uitrijden maar wisten nog niet wat er aan de hand was op dat moment. Wat ik al een jaar te berde breng staat in de Volkskrant van vandaag met 'chocoladeletters' op de voorpagina van het economiekatern: 'Alleen koopkracht rijken vorig jaar niet gedaald'. En verder: 'Vooral mensen met een pensioen of een uitkering moesten het met minder doen'. Alle gewone mensen hebben dus al behoorlijk ingeleverd. En zullen, als we verkeerd kiezen, nog veel meer inleveren. Ondanks het feit dat we al een tijd ver onder de Europese norm van 3% begrotingstekort zitten, nl. op 2,3%. Er hoéft dus helemaal niet bezuinigd te worden. Er moet integendeel heel veel geïnvesteerd worden, willen we niet in echte armoede verzinken. Al die mensen die hun baan verloren hebben, die hun huis verloren hebben, die al failliet zijn verklaard........zo'n grote kapitaalverspilling....In www.blikopnieuws.nl las ik het volgende: De fiscale aftrek voor de eigen woning bedroeg ruim 33 miljard euro in 2011. Dit leverde eigenwoningbezitters een belastingvoordeel op van in totaal ruim 14 miljard euro. Dit komt neer op gemiddeld 290 euro per maand per huishouden met een eigen woning. Als daar inderdaad een douceurtje voor alleen hard (!) werkende mensen van 1000 euro bij zou komen......zoals de VVD belooft..... Neenee, niet voor uitkeringstrekkers en gepensioneerden hoor. Weet je nog dat Rutte vorig jaar met klem beloofde dat niemand meer dan 3% achteruit zou gaan? Alleen al de eigen bijdrage moet van de VVD gaan naar 350 euro... Enfin.... ik begon helemaal depressief te worden. Temeer toen ik bericht kreeg dat de thuiszorg, die tot nu 4 uur hulp per week leverde, daarop ook gaat bezuinigingen. Ik ben oud en ziek, zal alleen nog ouder en zieker worden, maar de hulp wordt nu 3 uur, en over een maand of zo gaat het nog verder terug, naar 2,5 uur hulp per week. De eigen bijdrage wordt niet minder, daar ga ik t.z.t. alleen maar méér voor betalen. Wat denk je, dat ik zómaar zit te mopperen??? Op zeker moment schreef ik zelfs: 'Wat voel ik me schuldig dat ik oud geworden ben. En ziek ben.... Ik moet daar maar snel een einde aan maken hè...'. En ja, ik meende het ook nog. Ik heb nog vergeten dat de algemene BTW verhoogd gaat worden naar 21%. Maak je borst maar nat.... Gelukkig is er meer gebeurd deze week. Uit Landgraaf kreeg ik een boek toegestuurd van de schrijver Frits van Hoorne, getiteld 'De Joden van Landgraaf'. Een uitstekend gedocumenteerd en fel geschreven boek, dat zich, even uitstekend, leent voor educatie op voornamelijk middelbare scholen. Ik beveel het van ganser harte aan. Meer informatie kan ik zelf geven, maar is ook via de uitgever te krijgen: Uitgeverij Wiel Eijdems te Eygelshoven, ISBN/EAN 978-90-813726-0-2. Zo, dit had ik beloofd, bij deze gedaan dus ;-)) En dan als laatste dus het volgende. Sinds kort slik ik capsules tegen die slopende pijn in mijn benen. Paardenkastanje-extract, met de werkzame stof aescine. Dochterlief heeft het voor me opgezocht. En kwam met het volgende: "De paardenkastanje bevat diverse actieve stoffen die een gunstige invloed hebben op de vaatwanden. " op de site http://kiesvoorietsextra.nl/paardenkastanje Of: "Extracten van de kastanje hebben effect op het gehele vaatstelsel en met name de aderen. De aderwanden worden steviger en de doorbloeding van de fijnste vaten wordt gestimuleerd. De werking is tegelijkertijd vochtafdrijvend en weefselversterkend. De twee belangrijkste inhoudsstoffen zijn het aesculine in de schors en het aescine in de zaden. De cumarineverbinding aesculine bevordert de stofwisseling en stimuleert de doorbloeding. Door het vermogen ultraviolette straling te binden is het een belangrijk bestanddeel van zonneproducten. De zeepachtig schuimende stof aescine vermindert de hoeveelheid vocht in het weefsel en verhindert daarnaast dat opnieuw teveel water in het weefsel wordt opgeslagen. Door deze werking is de kastanje van de paardenkastanje een van de belangrijkste geneesmiddelen bij aambeien en vaataandoeningen, met name van de aderen." op de site http://www.wala-nederland.nl/H2/tuin/paardekastanje.htm Werking op de vaten dus. Zegt dochterlief... en ze heeft gelijk!! Nou begrijp ik ook de 'Durchfall' van de laatste tijd... ;-)) Maar dat het voor mijn benen goed werkt is een vaststaand feit. Ik kan weer lopen..... Niet elke dag, maar mijn conditie is de laatste tijd heel erg achteruitgegaan..... Dat moet nu weer een beetje opgebouwd.