Veel jarigen in mei

Vandaag zijn twee geliefde personen jarig. Mijn zoon en mijn sysop. Beiden vieren het niet, en dat is een goed recht.
Ik hoop dat ze een plezierige dag mogen hebben en een goed jaar tegemoet gaan, met gezondheid en welvaart en rust.

De afgelopen week waren er in de familie nog twee personen jarig.
De aangetrouwde (c.q. gescheiden) familie dan, want veel eigen familie heb ik niet meer.
Om die reden ben ik op 5 mei voor het eerst weer gaan reizen. Samen met mijn bijzondere etc. dochter ;-), die me kwam halen en ’s avonds weer thuisbracht. Op de plaats van bestemming werden we ook opgehaald en ’s avonds teruggehaald van en naar de trein. Dochterlief had een tijd uitgezocht dat we niet hoefden over te stappen, en het was rustig in de trein. Nederland vierde feest, in de eigen woonplaats of in de grote steden en wij gingen juist de andere kant op, naar het buitengebied zeg maar.
Het was goed, weer eens de hele familie bij elkaar te zien, dat was een beetje erg lang geleden voor het laatst geweest.
Maar het was ook heel vermoeiend en die vermoeidheid heeft zich vandaag pas goed doen voelen. De middag is weer eens verslapen, de ochtend verhannest, niets gedaan dan wat lummelend rondhangen. Maar deze eerste keer is misschien een nieuw begin geweest.

Nu de vloedgolf aan iepenzaden wat wegebt is goed te zien wat dat teweegbrengt in mijn omgeving. Niet alleen de straten en grachten zijn met een laag iepenzaad bedekt, maar ook binnen is het niet weg te werken. In de hal en de gangen en zelfs in de huiskamer blijf je vegen. Buiten duurt het niet lang of veel zaadjes worden takjes, die je met de grootste moeite wegplukt, want de rest van het tuintje mag er niet onder lijden.
Gelukkig is het een tijdelijke zaak, hierna worden de iepen langs de grachten groen en naarmate de zomer vordert zal dat groen donkerder en doffer worden, maar meer schaduw geven. Als de zon blijft schijnen en we de schaduw willen zoeken. Mopperaars zijn vergeten dat het voorgaande jaren buiten en binnen weleens over de 30 graden werd. Momenteel zijn we blij met de weinige regen die valt, het blijft te droog. Ja, daar kijk je van op hè. Maar het is waar, het blijft gietertjesweer, al is het niet warm momenteel.
De zomerbolletjes die hier ruim een maand geleden zijn geplant zijn nog steeds niet opgekomen. Maar er wacht nu lathyrus, rode zonnehoed en stokrozen om geplant te worden.
Even wachten tot mijn tuinvrouw weer betaald kan worden. ;-)))))

De afgelopen dagen heb ik gelukkig een gang door de gezondheidszorg kunnen afronden. Eindresultaat is dat de klachten inmiddels helemaal vanzelf verdwenen zijn. Moest ik vanwege een dik gezwollen enkel eerst een ‘kous’ dragen, dat hoeft niet meer, want de zwelling is verdwenen. Was mijn bloeddruk ineens te hoog geworden, ook die is redelijk genormaliseerd. De laatste maanden voelde ik me niet zo eh…100% zeg maar. Maar ik dacht dat het bij het ouder worden hoorde. En ging ik met dat gevoel eigenlijk naar de huisarts. De spanningen van de afgelopen maanden bleken toch wel een veel grotere rol in mijn lichamelijke huishouding te hebben gespeeld dan ik gedacht had.

Maar van het hartinfarct in 1996, dus inmiddels ruim 12,5 jaar geleden, is volgens de cardioloog niets meer te zien, het hart klopt stevig en rustig nu en zelfs het litteken is niet terug te vinden bij de echo.
Daar is nu wel een ‘verdikte hartspier’ voor teruggekomen. Dus moet ik maandelijks onder controle blijven, is de boodschap.
Ik ken de risico’s van die verdikte hartspier en heb er vrede mee. Sinds 1996 heb ik het gevoel in ‘de verlenging’ te leven. Die ruim 12,5 jaar is eigenlijk een toetje tot nu. En het beste deel van mijn leven. Er is dus reden om dankbaar te zijn.
In elk geval ben ik gelukkig en tevreden met mijn leven en de herwonnen rust van de laatste jaren. En hoeveel mensen kunnen me dat nazeggen…