Gedachten boven de soeppan

Terwijl het vlees in de soeppan stond te trekken tot een heerlijke bouillon las ik nog even de laatste blogjes door. En het schaamrood stond op mijn kaken. Want zelden heb ik zo slordig geschreven en ook met de spelling- en grammaticacontrole deed ik mijn werk niet goed. Normaliter geeft die in Word rode streepjes waar ik fouten maak en ik heb nu blijkbaar niet opgelet. Ik schaam me.
Voortaan moet ik maar weer wat preciezer te werk gaan.

Eigenlijk is er nog niet veel te vertellen. Mijn overbuurman heeft, door toedoen van een van onze lieve buurvrouwen, een arm vol blauwe plekken. Hij moet veel bloedverdunners slikken en dan krijg je al snel een onderhuidse bloeduitstorting. Doordat buurvrouw zo onhandig manoeuvreerde werd ook de armleuning van buurman's scootmobiel er af geslagen. Een bijna huilende overbuur aan de telefoon. Ik denk dat die buurvroúw boven nog zit te trillen..;-)

Het is prachtig weer momenteel, een bijna blauwe lucht. Wat gesluierd, dat wel. Maar ik heb echt lekker even zonlicht ingedronken op mijn terrasje. Meteen maar van het plezier daarvan ook een deugd gemaakt en de bezem erover gehaald. Nog even en de zomerbolletjes kunnen in de grond en in de potten.

Aan de rechterkant op mijn scherm staan wat stukjes genoemd die ik kort geleden geopend zou hebben. Dat deed ik nu weer. En het betrof o.a. een blogje van 26 september 2008. Daarin vertelde ik over Neonazi’s in Israel, van Russische afkomst, die het voorzien hebben op religieuze Joden. Ik schreef over een You Tube filmpje, waarin te zien was hoe die dappere groep een jongen met een keppeltje aftuigde en hoe één van hen die jongen zo’n schop onder zijn kaak gaf dat hij meters door de lucht vloog en met een akelig geluid weer neerkwam. Ik vraag me nog steeds af hoe die Russische jongens of hun ouders erin geslaagd zijn Israel binnen te komen. Als iemand dat denkt te weten hoor ik het ook graag. En zijn ze veroordeeld? Wegens criminele activiteiten, discriminatie of simpele mishandeling? Wat voor straf hebben ze gekregen? Zijn ze teruggestuurd?
In ons land wonen ook mensen die dit soort jongelui willen terugsturen naar waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen, maar is dat mogelijk? Zowel dat soort jongens hier, als ook in Israël zijn genaturaliseerd, dus er is gewoon geen plek om ze terug te sturen. Hoe ga je daar als moderne samenleving mee om? Tolereren kun je zoiets niet, met alleen straffen worden ze niet wijzer en beschaafder. Als ik zelf dat voor het zeggen had, zou ik naar mijn gevoel handelen, naar mijn ‘onderbuikgevoelens’, zoals dat heet.
Ik denk dat ik voor hen dan een soort tuchtschool zou willen eisen en laten ontwerpen, waar ze een strenge heropvoeding krijgen, sociale vaardigheden aanleren, goede manieren in het verkeer tussen mensen. Een vak leren waarin ze hun handen en/of hersens optimaal zullen moeten leren gebruiken en kleine ondernemers van hen maken die de maatschappij tot nut kunnen zijn. Zoals schoenmakers, loodgieters, sleutelmakers, kleermakers, er zijn veel vakken die tegenwoordig weer zo dringend nodig zijn maar die wel lijken uit te sterven.
Bijkomend voordeel daarvan zal zijn dat ze een paar jaar van de straat zijn en vanzelf ook zullen leren hoe je met mensen moet omgaan, hoe je klanten trekt, houdt en bindt. Zelfs hoe je weer van je medemensen kunt gaan houden en dienstbaar kunt zijn.
Maar ja, dat kost geld en de kost gaat nog altijd voor de baat uit. De vraag is ook of ‘de maatschappij’, dat ervoor over heeft. Zeker in deze crisistijd.
Het lijkt me een goede manier om van rotjochies, hier of elders, sociale mensen te maken met kansen. Niet zozeer op de reguliere arbeidsmarkt, als werknemer, maar als, misschien sappelende maar vrije, zelfstandig ondernemer. Dat kan voor henzelf, zeker in de eerste maanden, een ontiegelijk zware straf lijken, maar voor de gehele maatschappij tot zegen strekken. Denk ik. Het lijkt, als ik het zo teruglees, een beetje op de kampen van Ruud Lubbers, waar ik mezelf in die tijd, lang geleden, tegen verzet heb. Maar ik ben ook ouder geworden.

Zomaar wat losse gedachten, die al jaren in het achterhoofd spelen eigenlijk. En ik hoop dat die gedachten ergens terechtkomen, waar er ook mee gewerkt kan worden.

Dit kleine leven van mij.

Op tv is bij SBS 6 een hele docu over de Oostenrijker Joseph Fritzl aan de gang. Een verbijsterend verhaal over een man die weigert de verantwoordelijkheid voor zijn daden te nemen. Hoe is het mogelijk dat een man zo’n leven leidt… ik kan het verhaal niet eens vertellen, zo gruwelijk is het.



Wat is er de laatste dagen zoal gebeurd? Niet veel. Ik ben twee keer naar het ziekenhuis geweest en zie dat mijn buurman langzaamaan het geduld met zijn zieke lichaam verliest. Hij denkt dat hij verder niet zal genezen, dat zijn benen verlamd zullen blijven. Maar er is weer een flinke stap vooruit gezet: hij heeft vandaag voor het eerst gewoon mogen eten. Vla, yoghurt, brood… Hij denkt na over zijn toekomst, verpleeghuis dus. En is boos. Doet boos tegen mij ook.

Ik zie zijn toekomst niet zo hopeloos. Ik denk dat bij revalidatie nog wel kracht gevonden kan worden voor zijn benen en de rest van het lichaam.

Maar voor nu is er bij hem even geen ruimte voor optimisme, terwijl anderen dat wèl zien.



Ik heb een paar oude vrienden na lange tijd teruggevonden. Dat doet goed.

Meer dan tien jaar geleden heb ik een reis naar Israel gemaakt. En was ik in Yad Vashem, het Herdenkingscentrum zeg maar. Daar heb ik een rabbi leren kennen, die me door een moeilijk moment begeleid heeft en zo af en toe hebben we nog een kort contact. Wat ik bijzonder op prijs stel. En een andere oude vriend is een priester, waar ik net zo lang geleden veel mee heb samengewerkt. Ik was zijn adres kwijt en vond het terug in de opruimwoede van de laatste dagen. Dus ook dat contact is weer hersteld.

Tja, soms verlies je mensen per ongeluk uit het zicht en soms wordt dat weer goed gemaakt. Andere keren gaat het contact kapot met mensen, door wat voor reden dan ook. Als dat weer goed komt is er nog meer reden om er blij mee te zijn. En soms verdwijnen mensen uit je leven, gewild of ongewild. Daar helpt dan geen lieve computer meer aan.



Gisteren lekker even in het zonnetje gelopen. Ongelooflijk, dat die nog bestaat. Ook vanmiddag was het grijs, maar op een ogenblik, dat de bewolking dunner werd scheen daar zomaar even de zon doorheen. Magertjes, ik kon er gewoon in kijken…..maar toch. Het is zo’n zeldzaamheid tegenwoordig, dat je hele humeur en je inwendige chemische huishouding meteen reageren als de zon even schijnt.

Gisteren ben ik richting Dappermarkt gegaan. Maar ter hoogte van mijn Turkse super werd de verleiding te groot om niet naar binnen te gaan. Grote pruimen, grote Spaanse mandarijnen, die heerlijke kleine tomaatjes waar ze daar een patent op lijken te hebben, basilicum en mint…. Hun heerlijke honing met een stuk raat erin, meloenjam….en niet te vergeten de magere fêta… Toen, in dezelfde winkel, bij de slager vlees ingeslagen.. En thuis dus lamslappen gebraden en in de diepvries gedaan, de biefstuk apart verpakt en eveneens in de diepvries… en lamsbeentjes voor de soep die morgen weer gemaakt gaat worden. Alles daarvoor is in huis. Even langs de drogisterijen en toen maar weer naar huis want er moest ‘dus’ een en ander gedaan worden. Op weg naar huis ontdekte ik een nieuw Russisch winkeltje…. En kon ook daar de verleiding niet weerstaan om naar binnen te gaan en wat lekkere dingen te kopen. Superdunne vermicelli bij voorbeeld. Bijzondere koekjes, zoete ringetjes.

Versuikerd fruit. Dat laatste om weg te geven, want een diabeet kan beter niet snoepen.



Neeflief heeft een nieuwe voeding in de computer gezet, in de hoop het lawaai, dat boven de muziek ( classic fm) uitklinkt, te smoren. Het heeft wel geholpen neef, hij (het machien dus) snurkt nu maar af en toe. Momenteel ruist hij weer welwillend. ;-)

En zo zijn de afgelopen dagen in dit kleine leven weer voorbijgegaan.

Niets om te melden dus. En dat bijna anderhalve bladzij lang. ;-)))))

Het ergerlijke gebeurde daarna. Ik kon de plek niet terugvinden waarvandaan ik dit blogje kon 'plaatsen'. Het heeft me uren en uren gekost.. maar zoals gewoonlijk:
de aanhouder wint. En dat is een heel plezierig gevoel, achteraf dus...

En daar zit je dan.

Een lange dag achter de rug en er moet nog nodig een blogje uit.

Vandaag weer Bettydag. Wat gaan die weken toch ongelooflijk snel.
Ik heb een klein kamertje, dat ik alleen als rommel- en opslagkamer gebruik. Na zoveel jaar is dat kamertje volgestapeld. Ik kon amper nog bij de kasten. Nou ja, bij wijze van spreken dan.
Dus vandaag hebben Betty en ik dat kamertje onderhanden genomen. Voornamelijk Betty natuurlijk. Het resultaat is één volgestouwde kast, de ruimte achter en vóór het kamerscherm heeft weer veel openheid te bieden. Bij de buitendeur staat de nodige rommel te wachten tot die buiten gezet kan worden voor de vuilnisman. Morgenavond pas ja.
Ook een grote zak met sokken en truien die me te klein zijn geworden. Het klopt dat naarmate je ouder wordt, je voeten gaan groeien. Maar dat komt omdat je dan platvoeten krijgt. Ik denk nog steeds dat het groeien van de neus (men zegt dat dat ook gebeurt als je ouder wordt) geliëerd is aan een lekkere fles..Vandaar dat het waarschijnlijk vaker bij mannen dan bij vrouwen voorkomt. ;-) De groei van de oren lijkt ook tot dat rijtje te horen. Maar dat zie ik ook alleen bij anderen gebeuren, niet bij mij… of ik zie het niet, dat kan ook.
Terug naar die sokken en truien. Mijn voeten zijn dus groter geworden en mijn sokken zijn gekrompen. Dus een grote zak sokken voor wie ze mee wil nemen. Net als mijn truien en sommige blouses. Vanaf mijn kin tot aan mijn knieën ben ik ook behoorlijk uitgedijd, misschien omdat ik aan lengte heb ingeboet…… Dus truien en sokken staan buiten. En platgeslagen dozen, die zonder inhoud geen waarde hebben. De inhoud heeft een andere plek gekregen.
Toen Betty weg was heb ik me met veel enthousiasme geworpen op de overgebleven dozen met papier om uit te zoeken. Het leverde wel een boodschappentas vol weg te brengen papier op, maar de oogst was toch heel rijk. Ik kwam een blocnote met geschreven stukken tegen, een heel dik pak correspondentie met een bevriende schrijfster z.l. ,en een heleboel papieren herinneringen. Alsof het sinterklaas was, zo blij was ik ermee. En dat past allemaal in één grote doos, dus er konden weer drie dozen worden weggegooid ;-) Ik wist ook niet dat ik passende laarzen voor in de tuin had……. Die heb ik dus.
En nu heb ik er weer een kamertje bij.;-) hiep hiep.
En nu is de dag voorbij en is het bijna dinsdag 3 maart.
Een vruchtbare dag……Waar ik het fruit dankbaar van geplukt heb.

Gisteren weer naar het ziekenhuis geweest. Uurtje heen, uurtje terug, adem in, adem uit…Gelukkig trof ik een patiënt die weer plezierig ouderwets uit de hoek kon komen. Maar twee mensen op bezoek toch een beetje veel vond. Hij hield zich goed, en was weer even de gewone gezellig brompot die hij normaal was. De jonge schrijver was er ook, een trouwe bezoeker die knaap, trouwer dan ik.
Op de terugweg kwam er weer zo’n opwelling om onderweg uit te stappen. Dat deed ik dus. En via een lange steeg (ziz iz emsterdem, men)
Naar de Nieuwendijk. Even met mijn nieuwe mobieltje naar Vodafone om nog iets te laten tonen, en toen bij de Hema koffie mèt genomen en lekker even met een krantje gezeten. Voor ik weer de weg naar huis insloeg wat boodschapjes gehaald.

Dus niet zoveel meegemaakt……..maar dat is niet het criterium hè.. het is maar hoe je ermee omgaat.

Maar nu staat het dekentje aan, de thermostaat staat al laag en het bedje roept….