een bijzonder plezierige dag

Vandaag leek het een normale dag te worden. Zonder veel bijzonders…
Maar nu, aan het einde van deze dag realiseer ik me hoe bijzonder hij toch was.
Had ik een nieuwe aansluiting gekregen voor mijn tuinslang…. Maar geen gardena-aansluiting zoals ik gehoopt had. Er waren al twee loodgieters geweest… toen ik vanmorgen weer gebeld werd door de woningcorporatie. Leve De Key, zo heet de Corporatie dus. Want ik kreeg weer een loodgieter aan de telefoon, die vertelde dat hij eraan kwam. Toen ik vertelde dat het werk inmiddels gedaan was, vroeg hij of het naar genoegen was… Eh, nou nee, niet helemaal, want ik had geen gardena-aansluiting gekregen en ik wist nu helemaal niet meer wat ik met die tuinslang aanmoest in mijn badkamer…. ‘Ik kom eraan’, zei die lieve jongen… en ja hoor, na een klein uurtje belde hij aan, maakte er een gardena-aanluiting aan, ik kon de slang opruimen en hij kreeg dus een grote kom koffie met een gezellig koekje… en met heel veel blijdschap een fooi ook. Nu kan ik zonder enige moeilijkheid de gemeenschappelijke tuin sproeien. Dank zij de mensen van De Key…!

Vanmiddag kwam er een kennisje op bezoek. Gezellig, ze was hier nog nooit geweest. Ik heb lekker voor haar gekookt… want een alleenstaande werkende kookt meestal niet uitgebreid voor zichzelf.
Toen ze wegging ben ik meegegaan, haar naar de tram brengen want ik was vandaag nog niet buiten geweest.
Al een paar uur hadden we toeters en sirenes gehoord… maar dat hoor je vaker in deze stad.
Hoe groot was dus onze verrassing toen de straten afgezet bleken omdat honderden zieke kinderen vandaag een uitje hadden en met brandweerauto’s, politieauto’s, speciale bussen, maar ook met ziekenauto’s werden vervoerd. En al die auto’s hadden de alarmlichten aan, een geflikker van blauwe lichten over de straten zover je kon kijken. En allemaal om de beurt, als een beurtzang, toeteren en de sirenes kort laten klinken… Pràchtig! Van ontroering liepen me de tranen over de wangen en dat kennisje en ik hebben als gekken naar die kinderen staan zwaaien. Wat een feest voor al die honderden zieke en gehandicapte kinderen. Maar ook, wat een feest voor al die brandweermannen, politiemensen, mensen van de ziekenauto’s, taxichauffeurs en particuliere automobilisten.
Mijn petje af voor de (vrijwillige) politiemensen die dat allemaal in goede banen hebben weten te leiden.
Ik ging, na dat kennisje op de tram te hebben gezet, die na de optocht weer kon rijden, heel blij naar huis.

Ik begrijp de automobilisten niet, die kankerend en soms zelfs scheldend omreden, nadat ze op de hoogte waren gesteld waarom de weg was afgezet. Ik vind dat echt ònbegrijpelijk.

Het was dus, alles met elkaar, een heel verrassende en plezierige dag.

Raar land hebben we toch.

De winterjas is weer tevoorschijn gehaald, de tussen-truien ook.
Tussen-truien zijn noch winter- noch voorjaarstruien dus.

Raar land hebben we toch, het ene moment puf je van de hitte en zoekt poes een schaduwplekje….En zoek je iets dat voor een oude vrouw net niet te bloot is om mee buiten te lopen…
Een dag later dus weer de winterjas tevoorschijn gehaald…

Vanmorgen vroeg was de loodgieter hier. Ruim een jaar heeft het geduurd voor er een simpele oplossing was voor de overstromingen in mijn badkamer en huiskamer, elke keer als ik de binnentuin ging sproeien.
De douchekraan is weer op de goede oude manier gerepareerd en aan een kraan vlak bij de vloer is de tuinslang nu goed bevestigd. Hoop ik. Want ik moet de tuin nog gaan sproeien, maar het blogje gaat voor.
Dat was voor mijn doen dus heel vroeg opstaan. ;-) En ik ben geen ochtendmens, nooit geweest. Maar gelukkig op tijd klaar vóór de bel ging.
Er was zelfs al koffie gezet, want dat verdient zo’n man ook, als hij zo vroeg al op pad is.

Na een korte rust op weg naar de tandarts gegaan. Zoals gewoonlijk de verkeerde bus genomen en een heel eind terug moeten lopen… Maar toch was ik veel te vroeg.
In overleg met de tandarts is nu afgesproken dat, in verband met mijn gezondheid, er alleen nog het hoognodige aan mijn mond wordt gedaan. Binnenkort worden er dus twee kiesjes getrokken, en daar blijft het dan bij. Ik kan de metalen framen voor de kunstkiesjes in mijn ondergebit niet verdragen, dus dat was ( veel) weggegooid geld. Jammer dan. Ik ben niet gezond en zeker niet ijdel genoeg om met allerlei kunstgrepen mijn mond vol te houden… Fijne tandartsen, jonge mensen, echte angsttandartsen. Goed voor angsthazen voor tandartsen, zoals ik. Kwestie van veel slechte ervaringen ja.
Terug ben ik gaan lopen, van de Prins Hendrikkade naar de Nieuwmarkt, waar een platenmarkt was. Van (heel) oude grammofoonplaten tot cd’s en dvd’s van ‘gisteren’. Gezellig even rondgeneusd en voor iemand hier in huis een 2e hands schlagercd gekocht. De lift naar de metro beneden deed het hier gelukkig goed, evenals de roltrap naar boven bij mijn eigen halte. Op de heenweg bleek dat daar nog steeds twee van de drie roltrappen het niét deden. Dus een nieuwe klacht ingediend, maar nu een officiële.

Aan de verkiezingen wil ik geen woorden vuil maken.
De Dalaï Lama is aan het woord bij mij, op rtl 4. ;-) Veel lieflijker luistervoer.

Ik ga nog steeds regelmatig naar mijn buurman, met fruit en met schone was. Maar ik vind dat het niet goed met hem gaat. Hij heeft niet de strijdlust die nodig is om terug te vechten tegen die rotziekte van hem, al doet hij zijn best. Ik heb ook de indruk dat hij steeds verder wegzakt in een depressie.

Inmiddels is ook bekend geworden dat de wrakstukken van het toestel van Air France dat 1 juni neerstortte, over 800 meter verspreid in zee zijn terechtgekomen. In de lucht ontploft. 226 mensen in één klap weg. Je moet je er maar niet in verdiepen, dat is niet te bevatten. Net zomin als de gevolgen van een terroristische aanslag of bommen op bewoonde plaatsen……. Niet in verdiepen, daar is niemand mee geholpen en nog het minst jij zelf. Het enige dat ik kan is goede troostende gevoelens hebben voor de nabestaanden. Maar die bereiken hen ook niet.

veel te vertellen weer

Weer te lang niet geschreven. Ik kreeg van verschillende kanten aanmerkingen daarop en een ongeruste vraag…
Nee, niets aan de hand, maar wat druk en wat moe en zo. En vooral ook boos op politieke figuren. Maar over politiek wil ik liever niet (meer) schrijven. Alleen maar hopen dat iedereen die deze week stemt, niet op domme figuren stemt, maar zijn/haar verstand gebruikt, in plaats van alleen het gevoel.

Ik had een week of vier geleden zomaar door de telefoon van de cardioloog te horen gekregen dat mijn hart zo goed was dat er zelfs geen litteken te zien was van het hartinfarct van jaren geleden, maar……. en toen kwam het vonnis: je hebt een verdikte hartspier. (Wel, zoek maar op internet wat dat kan inhouden) . Maar ik moest maar onder controle van de huisarts blijven, elke maand…………

Nou had deze cardioloog toen hij aantrad na het vertrek van mijn vorige cardioloog, al meteen gezegd dat ik niet terug hoefde te komen. Dat heb ik toen niet genomen, ik wil onder controle blijven, al is het maar één keer per jaar. Nou, dat mòcht dan…’En ik wist dat wanneer ik die bepaalde pijn in mijn arm terug zou krijgen, of op de borst, hoe ik dat moest inschatten…
Ondanks het feit dat ik dagelijks nog steeds een doos van 30 x 30 cm vol medicijnen moet slikken….;-(
En nu dan deze telefonische uitslag van het laatste onderzoek.

Ik maakte meteen een afspraak met mijn huisarts voor twee weken later, want dan mocht ik verwachten dat ook de schriftelijke bevestiging van dat onderzoek en die uitslag wel bij de huisarts zou liggen.
Nee dus. Er was helemaal niets binnengekomen.
Het electronisch dossier heeft, heb ik gemerkt, ook voordelen. Zij kon met de computer in mijn dossier in het ziekenhuis komen. En ook daar was helemaal niets te vinden. Er was geen enkele bevestiging te vinden van wat hij me verteld had.
Mijn huisarts is van onschatbare waarde, een dijk van een vrouw. Ze heeft de cardioloog meteen een email gestuurd, een beetje ‘op poten’ dus.
En ik heb met haar overlegd, dat ik in deze cardioloog helemaal geen vertrouwen meer heb, eigenlijk had ik vanaf het begin al moeite met hem, want ik heb een beetje moeten knokken om onder controle te ‘mogen’ blijven ook. Ik hoop dat er meer cardiologen in Amsterdam zijn. ;-)
Over twee weken kom ik bij haar terug, in de verwachting dat we dan meer te weten komen…

Niet dat ik bang geworden ben, je wilt gewoon weten waar je aan toe bent. Ik heb tot voor een paar jaar geen gemakkelijk leven gehad, maar de laatste jaren waren goed, heel goed. En ik ben daar dankbaar voor.
Angst voor de dood heb ik dus niet. En als die door die verdikte hartspier komt heb ik zelfs alle reden om daar dankbaar voor te zijn, want dat is het meest genadige einde dat je kunt bedenken.

Goed, dat was het ernstige deel. ;-)

Ik heb mezelf opgegeven voor email-alert, toen ik via via het bericht van de vermissing van Katja Leendertz ontving. Is niet zo moeilijk: via http://www.amberalertnederland.nl . Je moet niet doordenken over dit soort dingen. Dus gewoon doén.

Verleden week donderdag is de loodgieter komen kijken. Jawel, letterlijk…
Het is een crime om hier de tuin(en) te sproeien. Elke keer ligt mijn badkamer blank en een deel van de gang en de huiskamer. En dat moet ik achteraf dus weer allemaal droogdweilen. Met hulp van mensen van de Woningbouw zou daar een oplossing voor gezocht worden…. Die loodgieter kwam dus zoeken. Ofwel, hij keek naar mijn kranen, dacht met behulp van mijn toegeschoten Buurman na over de oplossing en beloofde de volgende dag terug te komen…..
Nee dus.
Nu maar hopen dat hij morgen komt…. Zodat ik voortaan met plezier de tuinen bijhoudt nu de zomers zo heet en droog worden.

Mijn andere buurman ligt nog steeds beter te worden. Al gaat dat niet hard. Morgen ga ik weer kijken hoe het met hem is, samen met een boodschappenkarretje en een tas schone was.

Vandaag, 2e Pinksterdag, hield Praxis plantjesdag. Dat wil zeggen dat ze dan éénjarige planten verkopen. Ik was er al eens eerder geweest, maar vergeten hoe warm het was en hoe ver…..
En met welke tram ik erheen kon.
Dus de heenweg extra lang gemaakt door met twee trams te gaan ;-( , over te stappen en een paar kilometer extra te lopen, terwijl ik op de terugweg merkte dat ik vlakbij (Nouja, vlakbij…) op de tram kon stappen die me bij de thuishalte bracht..
Praxis ligt hier op een voor mensen zonder auto bijna onbereikbare plaats. Niet alleen was ik te vroeg uitgestapt en moest ik een heeeeel lang stuk Insulindeweg aflopen. De hele en heel lange Molukkenstraat kwam toen ook nog. Hoe warm het was en hoe ver (ongeveer 25 graden en vier km., denk ik) Zie je dit kleine oude vrouwtje gaan met haar boodschappenkarretje en grote tas?
En, eindelijk, eenmaal op de plaats van bestemming bleek dat de plantjes die ik moest hebben allemaal al uitverkocht waren. Ik heb twee tomatenplantjes en drie geraniums meegenomen. En daar wel heel veel voor over moeten hebben. Op de terugweg heb ik in een heel oud cafeetje wat gedronken. Zo oud, dat met krijt de prijs op de zolderingbalk geschreven stond. ;-) Maar een bruin en gezellig hok was het wel.
Wat was ik blij toen ik thuis kwam en het huis er nog stond… Omdat alle deuren en ramen dicht waren was de warmte nog niet naar binnen geslopen, maar gaf de thermometer een plezierige 22 graden aan. De thermometer in de tuin liep naar de 30 gr., maar dat komt door de plaats van het terras, precies op het zuiden en zonder een windje.
De planten gevoed en gewaterd…. En toen was het tijd hetzelfde voor mezelf te gaan doen..