Als het verleden herleeft

 

Het is over een half uur alweer de allerlaatste dag van augustus 2017.

 Hier zitten  en pogen  mijn aandacht te houden bij het schrijven van een blogje,  valt momenteel niet mee. Het is een lange dag geweest. En moe is behoorlijk moe, want moe heeft geen middagslaapje kunnen doen. En ja, als je 82 bent, heb je dat wel nodig.

Mijn hulpe was vandaag weer hier en mijn huisje is weer schoon. Dat is fijn. De was hangt en dat is ook fijn.  Op zo’n dag zit ik meestal aan de computer. Maar vandaag zag ik een stapel losse papieren en kaarten liggen en die wilde ik opgeruimd hebben. Dus ging ik ermee aan tafel zitten. De kaarten waren gauw apart gelegd, die spaar ik voor wie ze wil hebben of nodig heeft. Net als allerlei soorten bonnetjes  van alles wat maar bonnetjes heeft. Voor wie het nodig heeft of wil hebben. Lies wilde de bonnetjes wel voor iemand  meenemen. Maar de kaarten…Die moet ik nog even bij elkaar zoeken. Zij weet ook daarvoor wel iemand… die raak ik dan ook netjes kwijt.

 Het volgende dat door mijn handen gleed waren tot mijn grote verrassing oude rapporten en getuigschriften. Die had ik een tijd geleden wel gezien, maar niet zo bewust stuk voor stuk bekeken. Sjonge…

Ik vond een lok haar van mijn dochter in een enveloppe, toen was ze 10 jaar… dat is dus heel wat jaartjes geleden. Net als het stuk peperkoek, dat ik 32 jaar geleden kreeg toen ik Sara werd, 50 jaar dus. Het is keurig bewaard gebleven, alleen de enveloppe waarin het stuk koek bewaard is gebleven, ziet er niét uit. En officiële papieren voor de aanvraag van tegemoetkomingen in de studiekosten 1985/1986 voor mijn dochter…

 Mijn examenlijst van de MULO MET DEN BIJBEL uit Alphen aan de Rijn uit 1953.  Alleen een zesje voor schrijven, alle andere cijfers hoger.

Mijn diploma Stenografie en Machineschrijven met vier tienen en drie negens. Eén zeventje voor cijferwerk… was ik nooit zo goed mee…. Een snelheid van 180 aanslagen per minuut. Op een gewone ouderwetse schrijfmachine dus.

Mijn examenlijst voor Practijkexamens ( ja, met een c, echt waar) Nederlandse Handelscorrespondentie  ook uit 1953 met 7, 9, 7 als eindcijfers.

Brieven van de Detam (die bestaat niet meer) en een dreigement van de toenmalige ziekteverzekering dat als ik niet aan hun onderzoek zou meedoen…. Het was indertijd het Regionaal Ziekenfonds Midden-Nederland. Was ik nog vergeten mee te nemen in mijn stukje over de economische groei van klein  Rooms Katholiek Ziekenfondsje  naar Zilveren Kruis-Achmea…een snel gegroeide Cholem. En een stapeltje mooie getuigschriften, waarvan de laatste  maar 6 weken heeft geduurd. Na  september 1975 werd ik arbeidsongeschikt verklaard. Naweeën van de oorlog zullen we maar zeggen. Begin jaren 80 werd ik, zij het op een andere manier,  weer actief.  But that is another story…

Ik vond ook nog iets leuks. Een deel van de correspondentie, die ik gehad heb met de overleden schrijver Olaf J. de Landell, uit 1973 . J Ik genoot van de lichte toon die hij aan zware onderwerpen wist te geven. En van zijn humor.

 Nu ik dit alles zo bewust weer bekeken heb komen er weer veel herinneringen boven. Niet altijd leuke herinneringen. Het waren zware jaren. Maar  er waren ook mooie en warme tijden, jaren waaraan ik met ontroering terug kan denken.

 

Inmiddels is het 31 augustus 2017, 0.33 uur.

© Erica van Beek