Vervelende ‘anonieme’ commentaartjes

Vanmorgen kwamen er een paar misselijke mailtjes binnen, die z.g. anoniem geplaatst waren onder sommige blogjes van me. Deze commentaartjes zijn zo geplaatst dat iedereen ze kan meelezen. Eén commentaar heb ik, met het betreffende blogje, maar verwijderd, want ook het blogje zelf deed er niet meer toe. En was al een paar maanden oud.

Ik zou de ‘anonieme’ schrijfster willen vragen, om, als mijn dagboek haar niet aanstaat, het dan ook maar niet te lezen, maar haar vervelende commentaar voor zich te houden. Wie mijn dagboekje kan en wil lezen doet dat niet om negatieve commentaartjes te kunnen deponeren.
Ik vind dit beneden alle peil.
Wel vraag ik me nu af: zal ik het verwijderen of zal ik het laten staan en haar te kijk zetten voor alle positieve en goedwillende lezers? Voorlopig maar even het laatste… Commentaar terug geef ik niet nee.

Vrijdag niet geschreven. Terwijl ik er toch wel uitgeweest ben. Maar alleen naar de fysiotherapeut. Daarna was ik te moe voor wat dan ook. En heb de rest van de dag verlummeld.
Gisteren was, denk ik, een kennismakingsdag voor de nieuwe studenten van de Universiteit van Amsterdam, ofwel de UvA. De hele wijk was vol jongelui. Uit Verzorgingshuis de Wittenberg kwamen net, toen ik langsliep een heleboel jonge mensen naar buiten. Ik was natuurlijk nieuwsgierig en vroeg waarvoor ze daar waren. Inderdaad, ze hadden een dag gewerkt in de verzorging in het kader van kennismaking met Amsterdam. Ik wenste ze geluk en sprak de hoop uit dat ze t.z.t. ook vrijwilliger zouden worden in de verzorgingshuizen in de buurt. Was even een leuke ontmoeting met zo’n groep.

Vandaag, een stralende zaterdag, eind augustus en ik pak mijn boodschappenwagentje om de stad in te gaan. Dun jasje met veel zakken aan, rugzak om…. Ojé, dat valt tegen. Het is op de Albert Cuyp loeiheet… en ik stop onderweg om de inhoud van mijn zakken over te doen in de zakken van rugzak en wagentje. En mijn jasje in de tas. Over een volle drukke markt in die hitte (Hollanders klagen altijd over het weer….schreef ik een poos geleden)
Ook de trams waren overvol, het leek wel of alle Amsterdammers naar de Uitmarkt en naar de Warenmarkt gingen. De toeristen waren dit keer voor een groot deel Spaans-sprekend. Ik vind het altijd leuk om waar te nemen waar het merendeel van de toeristen vandaan schijnt te komen. Verleden week hadden we heel veel Engelse jongeren. Was er een voetbalwedstrijd of zo?
Ik heb, in navolging van anderen, mijn karretje volgeladen met fruit. Er zijn nog alle soorten pruimen, er zijn nog kersen, en er waren warempel nog wilde perziken. Ik wilde dat ik anderen kon laten meeproeven daarvan…Er zijn gelukkig nog buren.


Inmiddels is het avond geworden. Buurman wilde me graag laten ‘meegenieten’ van een Duitse show. Om hem een genoegen te doen ben ik maar even gaan kijken, maar al gauw zat ik te zappen. Nederland had dit keer interessanter programma’s te bieden.. Toch, raar is dat, weet ik niet precies wat me vanavond geboeid heeft op tv. Guzman, conferencier, vanuit Tilburg? Een tijdje wel….Leuke jongen hoor, maar het kon me ook niet blijven boeien. Dan maar vast de weekendkranten. Parool kan naar Frans, AD heb ik bijna uit. Voor morgen dus nog de Volkskrant en de NRC.. Lekker hoor, zo’n burensysteem van eentje op eigen abonnement en de andere kranten steeds na lezing aan elkaar doorgeven.

Verder heb ik echt even geen inspiratie en laat ik er dus maar mee ophouden voor vandaag..

Vandaag is mijn haar weer donkerbruin

zoals het hoort te zijn.
Jammer genoeg was het door de jaren heen witter en witter geworden. En omdat het zo fijn als babyhaar is en glad als eh… kweeniewat… leek het ‘wit’ alsof ik bijna geen haar had.
Dus krijgt mijn haar sinds jaar en dag, ijdel als ik ben, een kleurtje. Niks op tegen toch?
Maar de laatste keer was het nogal rood uitgevallen. Ook niets op tegen nee, maar rood haar past niet zo goed bij mij. Zegt mijn kapper ook. En nu mijn haar toch te lang was, en verschoten naar tranceachtig met grijswit bij de huid…nee, dat ziet er niet uit, inderdaad – ben ik maar weer naar mijn kapper gestapt om het te laten knippen en kleuren. De dames waren er vandaag niet, dus kapper Sjef moest het nu zelf doen. Doet hij niet graag, zegt hij. Maar hij heeft toch een paar uur aandacht aan mijn hoofd geschonken. Was hij eerst bang dat mijn haar zwart zou kleuren (past al helemáál niet bij me), het viel hem – en mij – achteraf toch erg mee. Mooi donkerbruin weer. ;-)
En vooral kort!! Tot volgende maand kapper Sjef.

Het was mooi weer, ik wilde de deur uit. Maar, kent iemand dat vervelende fenomeen, er is telkens iets anders dat je ophoudt. Ga je de deur uit, vergeet je dat de post geweest is en die moét je natuurlijk eerst zien. Nee dus, de bus was nog leeg. Goed. En dan merk je dat je je oorbellen niet in- en je pet niet òp hebt. En dat haar hè… nee, zonder pet gaat niet.
Ben ik eindelijk buiten, heb ik mijn boodschappenbriefje binnen laten liggen en al sla je me dood, ik weet even niet meer wat ik nog meer moest doen. Dus weer naar binnen en het briefje bij me gestoken. Hèhè… Ik ben buiten. Kijk ik om en zie ik dat ik de tuindeur open heb laten staan. En dat kàn niet in Amsterdam.
Enfin, het was ongeveer drie kwartier later, dat ik eindelijk op weg was naar de stad, naar de kapper dus. Maar: het briefje zei dat ik eerst nog even langs de apotheek moest om een restant medicijnen op te halen die ze gisteren niet hadden. Dus de tram weer uit. En later weer in.
Stap ik een halte te vroeg uit en verwonder me verward waar ik terechtgekomen was. Dus een eind lopen om, voorbij het Rembrandsplein, in de Reguliersbreestraat mijn boodschapjes bij de Etos en het Kruidvat te doen voor de voedingssupplementen. Die kon ik niet meer vergeten. ;-)
De volgende tram bracht me eindelijk waar ik wezen moest. Ik hoef daar nooit een afspraak te maken. Het publiek druppelt de hele dag door naar binnen en hoeft zelden lang te wachten. Ik kon meteen in de kappersstoel plaatsnemen. Het is altijd gezellig bij mijn kapper, ook als hij er bijna alléén voor staat.
Toen ik weer buiten kwam hoefde ik mijn petje niet meer op ;-)
Als je haar maar goed zit hè…. En ik kijk vrij geregeld in de spiegel van de kapper dus.

Even om de hoek kijken in de kringloopwinkel daar. Maar behalve een paar ansichtkaarten was daar niks van mijn gading dit keer. Dus op naar de tram die me weer moest thuisbrengen. En bij de uitstaphalte zag ik mijn buurman Frans hetzelfde doen als ik… uitstappen dus.
We hebben op het miniterrasje van Eik en Linde even een cappuccino genomen om wat bij te praten. Maar er zat een man….waarschijnlijk ooit een vluchteling, hij kwam uit Bosnië in elk geval. Die op een dodelijk dominante manier ‘Eh’, zei hij tegen mij: ‘U mag praten, maar ik zeg wel wannéér’.. tijdens mijn gesprek met Frans. ik keek hem even stomverbaasd aan. Ik bedoel… als blikken konden doden… Pardon? Waar haalde die man de moed vandaan? Hij mengde zich zonder meer in ons gesprek en wilde alle aandacht en dacht die op zo’n manier te krijgen en vast te houden… Hij begon meteen te praten en beschuldigde alle Nederlanders ervan onbeschoft en onhartelijk te zijn. ‘Hij had nu een Nederlands paspoort, dus mocht hij dat zeggen’. ‘Denen waren toch heel anders’… Ik vroeg hem of hij soms generaal was geweest in zijn vaderland, maar daar kreeg ik geen antwoord op.
Enfin, toen hij eindelijk opstapte kwam hij terug omdat zijn bril zoekgeraakt was. En Frans was zo goed niet of hij moest opstaan en de stoelen opzijschuiven en laten zien dat hij die bril niet had. Wat moest een ander met zijn ‘dure bril’???
Ons kopje koffie smaakte lang zo lekker niet als we gehoopt hadden om maar niet te spreken over even ontspannen kletsen en mensjes kijken, waarvoor een terras toch is ingericht nietwaar? Brrr… Goed, thuis had ik nog een ‘doggie-bag’ staan van het dineetje van gisteren bij de chinees……. Dus met eten maken was ik snel klaar.
Inmiddels is het laat geworden… en deze dag is ook weer verleden tijd. En elke dag die voorbijgaat maakt een mens ook een dagje ouder hè…

Een moeder-dochter dagje

Even een foutje van gisteren goedmaken: de titel had natuurlijk moeten luiden: Over tot de orde van de dag… Foutje rechtgezet?

Vanmiddag mailde mijn dochter dat ze ‘samen een hap’ wilde doen. Het bleef in het midden of dat hier thuis of buiten de deur zou gebeuren. Haar voorstel, buiten de deur, gaf me niet het goede adres … dus ik stelde mijn favoriete ‘chinees’ voor, Happy Corner.

Maar voordat ze vanuit haar werk bij mij zou zijn moest er wel een en ander hier gebeuren. Ik had deze vrije dag gebruikt om alle achterstallige kranten door te werken, had al een geleend boek klaarliggen waaraan ik nodig moest beginnen. er moest een was worden opgehangen en last but not least, zucht, moest ik een stapel medicijnen gaan ophalen bij de apotheek.

Dat werd dus even doorploeteren, maar toen ze aanbelde was ik dan ook thuis en klaar om haar te ontvangen. Natuurlijk kan ze altijd binnenlopen, maar het liefst wil ik haar ontvangen bij een opgeruimde tafel, waar ruimte is om de theekopjes neer te zetten en andere zaken.;-) Welke moeder geeft daar niét de voorkeur aan hè.

Enfin, we hebben ge-thee-ed en gekletst, daar zijn we nooit klaar mee, en toen het etenstijd was zijn we bij Happy Corner tjaptjoj gaan eten… Met een wijntje. En moeders’, zoals ik de gastvrouw daar altijd noem, gaf ons nog een drankje van het huis. Twee glazen wijn of bier? Na afloop zijn we maar een stukje gaan lopen om dat gevoel van ‘beetje teut zijn’, weer kwijt te raken.
En na de koffie werd het voor ons beiden een verrassing. Want behalve dat de computer letters en woorden bevat, staat er zó veel muziek in dat we de hele verdere avond genoten hebben van alle muziek uit dochters’ kinder- en jongemeisjestijd. Van ‘Down in the Boondocks’ tot Bob Marley…. En wat hebben we genoten. We konden er eigenlijk niet genoeg van krijgen en ik zit nog steeds na te genieten.
Ik zou zeggen, als je ook herinneringen aan muziek van ‘toen’ hebt die niet op de lijsten met emails binnenkomen, ga dan eens kijken op YouTube en voer die zoete en minder zoete herinneringen eens in… Moet je eens kijken wat er bovenkomt.
Bedankt lieve dochter voor alles van vandaag. Daar kan een mens weer een poosje mee vooruit hè…

Ik laat het hier maar bij voor vandaag. Geen literaire honger meer ook.

Over naar de orde van de dag.

In de krant van vandaag staat een redelijk groot en goed doorwrocht artikel van de wetenschapper
Peter Custers over de geest van de 80-er jaren. Hij waarschuwt ook voor de naaste toekomst, als het zeewater gaat stijgen nu het poolijs aan beide polen zo snel aan het smelten is. Eigenlijk, stelt hij, zou burgerlijke ongehoorzaamheid weer heel nodig zijn als de regeringen niet stringente maatregelen nemen om te voorkomen dat hier gaat gebeuren wat in Bangladesh, net als Nederland een deltaland nu al elk jaar gebeurt. De enorme overstromingen, die zullen uitmonden in het permanent onder water verdwijnen van zeker de helft van dat land. De dreiging wordt niet serieus genoeg genomen door de regering en dat alleen al rechtvaardigt acties. Die niet zullen gebeuren hoor, deze geest is al jaren geleden goed afgeblust.

Mijn dank gaat nu uit naar Het Parool, in plaats van mijn boosheid, voor het plaatsen van dit artikel.
Ik heb dan ook de redactie een mailtje gestuurd. Het zal ze niet deren, als het al gelezen wordt, maar het is voor mij de zucht van verlichting die ik nodig had:

Ik wil u hartelijk bedanken voor het plaatsen van het stuk van Peter Custers.
En ik trek mijn boze reacties hiermee terug. Custers heeft m.i. genoegzaam aangetoond dat burgerlijke ongehoorzaamheid soms bittere noodzaak is.
Eigenlijk nog steeds is, maar de geest van de tijd is er niet meer naar... en het zal ook niet gemakkelijk meer gebeuren.
De ‘regenboog aan sociale bewegingen’ van de 80-er jaren, waarover Custers schrijft en waarvan ik deel mocht uitmaken. is als een sprookje van: 'er was eens...maatschappelijke solidariteit... '
Met vriendelijke groet,
Erica van Beek

Nu kan ik weer overgaan tot de orde van de dag gelukkig.

Jaja, ik weet wel dat ik nog steeds dezelfde als vroeger ben…….. ;-)))

Vandaag weer een donkergrijze dag. Maar vanmiddag goede vriend Jelle op bezoek gehad. Samen geluncht, zijn film over Las Palmas gekeken. En geprobeerd op mijn computer een film van mijzelf spelend te krijgen. Hetgeen gelukt is. Het was weer gezellig.

Poes wil niet eten. Ik vermoed dat Pika buiten wel iets opgedaan heeft, want ze oogt levendig en niet ziekies. Voor de zekerheid ben ik toch maar even gaan winkelen, om te zorgen dat ze wat meer afwisseling in haar voeding krijgt. Ik at zelf een stukje vlees bij het eten, en ze liet zich heel graag kleine stukjes toestoppen.
Mijn pedicure heeft verleden week vlak voor mijn afspraak met haar afgezegd, ziek, zei ze zelf. Ze werkt binnen verzorgingshuis De Wittenberg, en daar vertelde men dat ze een weekje vakantie had opgenomen….Ze is nog niet terug. Waarom jokt ze daarover tegen me? In elk geval, daardoor doen mijn voeten dus zoveel pijn en mijn handen doen dat al langer. ;-( Maar de boodschapjes, waaronder voor Pika dus, zijn weer in huis.

En toen was de nieuwe week alweer begonnen.

De dag, begonnen met een aarzelend zonnetje, was al snel weer grijs hier.
Betty heeft mijn huisje weer schoongemaakt, ik heb het harpje mooi gemaakt, heel bescheiden versierd met ‘zilveren’ bloemetjes en blaadjes en daar wat kleur aan toegevoegd.
En na het eten voornamelijk geslapen. En op tijd wakker geworden voor de voorbereidingen om naar bed te gaan. ;-)))
Mijn uitsteeksels doen weer pijn. Handen en voeten dus. Voet is dik, maar niet van alleen vocht.
Geen reacties op mijn boze brieven gekregen. Geen enkele ook op het blogje daarover.
Zal wel goed zijn. Ik heb het maar weer losgelaten.


Voor even geen inspiratie…..