In mijn minituintje

groeit van alles.

En er kan nog meer bij, dus ik ben er nooit klaar mee. Het tuintje zelf ligt vol met gezaaid goed dat nog niet erg vlot opkomt. De paar ministruikjes staan er wel goed bij.

Maar er staat wel veel op het terras. Een enorme aardbeienplant bij voorbeeld, vol bloemetjes en jonge beloftes van aardbeien. Er staat Oost-Indische kers op te komen. En de flox groeit als kool. Maar bloeit en geurt pas over een poosje.
Er staat munt en rozemarijn en tijm en basilicum… De struikjes avondjasmijn staan er goed bij en geuren weer overweldigend, de sering is bijna uitgebloeid, maar de miniroosjes van een paar jaar geleden zijn uitgegroeid tot een gloeiend rode klimroos. Er staat een pot roze tuin-anjertjes en de rond pot buxus moet, net als de budleia nodig gesnoeid worden, maar wanneer.. Die staan er niet zo goed bij, de budleia is een hoge boom geworden, maar er zitten nog steeds geen bloemknoppen in.
Er is meer dat het niet zó goed wil doen. De kruisbes bijv.. De Stevia lijkt dit jaar ook minder zoet geworden. Maar de paar afrikaantjes, tegen ongedierte geplant, kleuren de boel in de jonge nacht wat op, want het meeste moet nog opkomen. Van alles wat dus, geen keurig tuintje maar allerlei dingen waar ik apart van kan genieten.
De geurige planten maken van dit allegaartje van een paar vierkante meter een heerlijke plek om de avond door te brengen, maar ik ben geen avond-tuinzitter. Hoop alleen dat al die heerlijke geuren ook opstijgen naar mijn bovenburen die geen tuintje hebben. Wel staan mijn tuindeuren open, en af en toe loop ik even naar buiten om een neus vol geur te halen.
Buiten is het donker en de lucht is nog warm, een zwoele meinacht zonder maan.

Nog een weekje, dan is deze mei ook weer voorbij. De winter was zacht, de regen overvloedig, en de weken van mei heerlijk zonnig. Je zou denken dat er dan oerwouden zouden opschieten.
Alles is heerlijk fris groen, nog niet het vermoeide en donkerder groen van de hoogzomer. Maar het lijkt wel alsof de stadse natuur, net als de mensheid, moet wennen aan de klimaatverandering – er misschien nog steeds niet in gelooft. Of wil geloven.

Echt veel ongedierte heb ik nog niet gezien, dat zal nog wel komen.
Een paar zieke bomen in het straatbeeld, maar hier bij mij is alleen de heel erg oude kastanje niet genezen te verklaren. Die staat nog wel even heel zielig te zijn voor er euthanasie op hem gaat worden gepleegd. Hij is al geamputeerd van zijn hoofd-takken, maar dat heeft niet geholpen. De tweede kastanje, vermoedelijk één van de eerste nakomelingen van de oude, staat er echter prachtig bij met zijn vele kaarsjes. Of zijn het vrouwelijke bomen? Ze reproduceren wel….. ;-)

Ik zie ook amper nog kleine vogeltjes, waar zijn die gebleven? Veel duiven en eksters, een enkele kraai of kauw, maar de vogelhuisjes die ik heb opgehangen zijn onbewoond gebleven.
Kan natuurlijk ook aan de vele katten liggen, die in deze tuinen hun nachtelijk leven nogal luidruchtig leven en overdag hier onder de struiken zitten. Mijn katje ook ja.

Enfin, het meileven van het jaar 2008 is weer prachtig en ik hoop het zó een beetje geboekstaafd te hebben.

Wonderen bestáán, je moet ze alleen ontdekken..

Vandaag ging het weer beter gelukkig. En ik heb de belofte aan mijzelf waargemaakt.
Na het douchen en ontbijten haast gemaakt om de deur uit te gaan voordat het meugevoel weer de overhand kon krijgen. Richting Dappermarkt.

Had ik mijn boodschappenwagentje maar meegenomen, want zo’n gesleep met rugzak plus boodschappentassen is niet gezond.

Buurman had me attent gemaakt op een stand op de Dappermarkt waar men de opruiming van linnengoed van ziekenhuizen verkoopt. Het is moeilijk geworden om gewone, doodnormale bovenlakens te kopen, iedereen heeft een dekbed… Op de markt verkochten ze gelukkig gloednieuwe, nog in de verpakking zittende ziekenhuis-bovenlakens. Twee euro het stuk, waar haal je dat nog?! Twee lakens dus, in mijn rugzak. Die daarmee meteen op maximum zwaarte was voor mij. Na nog wat boodschapjes in andere tassen te hebben gestouwd even zitten met een beroemde Febo-kroket in een broodje geperst en een groot glas sinaasappelsap.

Vóór mij zaten twee Surinaamse dames te praten. Eigenlijk praatte er maar ééntje, de ander beperkte zich in hoofdzaak tot instemmende geluidjes. Aha, o ja, hmm, m-mm, en zo meer.
De eerste voerde het woord en vond dat de ander niet genoeg vertrouwen had.
‘Wonderen bestáán’, zei ze met overtuiging:’ heus, wonderen bestaan, je moet ze alleen ontdekken’. ‘Takken zijn bruin. En alle bladeren zijn groen, allerlei soorten groen, is dat geen wonder dan? Dat moet je wel willen zien. ‘ Ik schoot in de lach, maar ze merkte het niet. En de ander knikte instemmend maar keek er wat laatdunkend bij.. ‘Hm-mm’.
Enfin, toen ik wat uitgerust was en opstapte kon ik het niet nalaten die ene mooie Surinaamse dame hartelijk te bedanken voor het meegenieten van hun conversatie… En ze straalde me toe: ‘ Zo is het toch? Zo moet het toch ook zijn? ‘ Ik knipoogde haar nog eens vriendelijk toe en vervolgde mijn weg.

Op naar de Turkse supermarkt. Daar hebben ze heerlijk, eerlijk Halal-vlees. En worden de stukken voor je op maat gesneden en gehakt. Je koopt er geen onsje biefstuk, maar een half of een heel pond. Of desnoods een stuk van een kilo. Geen lamslapje, maar jewijst een stuk bout van minstens 750 gram aan. En dat wordt dan wel in plakken of stukjes gesneden waar je bij staat. Het is mijn favoriete slager.
Ook de fruitafdeling is bijzonder goed voorzien. Ik kocht de eerste (Spaanse) kersen (een kilo) en heerlijke abrikozen. Ook per kilo ja. Daarvan gaat ook een deel naar mijn Buurmannen hoor. Dat krijg ik in mijn eentje niet op.

Enfin, rugzak zwaar beladen, schoudertas en boodschappenhandtas idem… ik liep, nota bene, krom van al dat gewicht.
De tram terug zat ook vol. Jonge mensen, dit keer voornamelijk Frans sprekend. Maar ik kon gelukkig zitten en kwam veilig thuis.
Domweg gelukkig dat ik vandaag zo lekker boodschappen heb kunnen doen op de Dappermarkt. Waar alleen degenen waren die er vandaag ook hun boodschappen kwamen doen. ;-)))
Maar thuisgekomen mijn schoenen uitgeschopt en na het uitpakken en opbergen van alles op mijn bedbank neergevallen en minstens 1,5 uur diep geslapen.
Dat had ik wel verdiend nu, vond ik.

Een meueudag vandaag.

Vandaag was het, zoals mijn dochter dat noemt, een Meu-eu-dag zo’n dag dat je helemaal nergens zin in hebt. Alleen maar hangen, krantjes lezen, liggen en meu-eu kreunen.
Ik weet niet of het aan het weer lag. Tenslotte was het prachtig weer en alles buiten is van zo’n jonge schoonheid dat je soms van ontroering iets moet wegslikken. Maar toch wilde het oude lijf maar niet op gang komen. Meueu…Spierpijntjes, bottenpijn… weet ik veel pijn. ;-(
Chàgrijn.
Vanmorgen al laat wakker geworden en opgestaan, duurde het uren voor ik me toonbaar gemaakt had. Voordien had ik wel een ochtendmailtje naar mijn mailgroep gestuurd en de digitale krant gelezen. Hoofd op mijn handen, ellebogen op tafel van lamlendigheid. Mijn hoofd was te zwaar.
Trek in eten was ook minimaal, maar dat kan bij mijn ronde vormen geen kwaad. En ik had medicijnen moeten ophalen bij de apotheek, glad vergeten.

Nou hoop ik maar dat het herkenbaar is voor anderen. Dat ik hiermee geen uitzondering ben..
Nee, voor maandelijkse vrouwenkwaaltjes ben ik al veel te oud. En het weer was uitzonderlijk mooi. De luchtdruk ook.

De rest van de dag heb ik in gepast nietsdoen doorgebracht dus. Een half uurtje gelegen, maar Poes vond dat niet passen dus die werd lastig, zodat ik wel moest opstaan. Hoe de dag verder is gegaan weet ik niet eens…..Wel wat brieven geschreven, en naar de brievenbus gebracht, dus echt wat aan tafel gehangen. Jasses, De gehele dag. Als ik had moeten werken had ik me ziek gemeld..
Lekker even zeuren over mezelf. Wat ik nooit doe. Maar vandaag wil het niet…

Ik neem me voor morgen met een sterk en goed positief gevoel de dag te beginnen. Lekker douchen en een lekker geurtje opdoen. En na het normale ontbijt mijn schoenen aan te trekken en erop uit te gaan. Pijntjes en meueu of niet. Er is buiten de deur zoveel te genieten. En er zijn genoeg bankjes en terrasjes om te gaan zitten onderweg, als het niet tè gemakkelijk gaat.

En morgenavond wil ik een positief verhaaltje kunnen schrijven.
En iedereen mag me daaraan houden.

Een geliefde zonde met het Waterlooplein als doel.

Op een zonnige dag als vandaag, is het misschien buiten de steden maar 15 à 16 graden, maar in de binnenstad stijgt de temperatuur al gauw tot een behaaglijke 20 graden of hoger.
Ik had een boodschappenkar bij me, vol boeken die nu weleens wegkonden, en die kar stond al een poosje klaar. Dus vandaag dat wagentje meegenomen en naar het Waterlooplein gelopen. Daar was het al zo warm dat ik mijn brede shawl afdeed, en mijn mantel opengooide..
Bij Jaap, een andere verkoper op het Plein, is altijd wel iets te schuimen, leuke dingetjes goed en goedkoop. En ik kon een mooi bij mijn borden en kopjes passende koffiekan/waterkan/theekan, een universeelkan dus, voor 2 euro in mijn tas doen.
Maar daarna moest ik echt die boeken zien kwijt te raken Het Plein was vol mensen.. Nederlandse dagjesmensen, maar verder zoals gewoonlijk mensen in alle talen en kleuren Ik gebruikte het karretje (gemeen hoor) om me tussen de mensenmenigte door te duwen naar het einde van de eerste gang.
Jawel, het was druk, heel druk op deze zonnige dag. Aan het einde naar links de hoek genomen en verder voorzichtig verder gemanoeuvreerd tot ik bij Jos kwam. Zijn boekenstand is ook niet meer zo groot als die vroeger was, maar daar heeft Jos een reden voor – Zegt hij. Zo kan hij af en toe heel andere boeken meenemen, de rest ligt allemaal opgeslagen. Hij was blij met mijn overtallige boeken, ik was blij weer mijn tas te kunnen gebruiken. En dacht met een lege tas terug te gaan. Maar toen ik thuis kwam lagen er toch boekjes in die ik zelf niet had uitgekozen… Nouja..

Aan de zijkant, lekker in het zonnetje, had Frans, buurman en schrijver, zich geposteerd bij de bakken en dozen met ansichtkaarten. Die loopt hij vaak door op zoek naar oude dorpsgezichten voor zijn vriendin.. Maar Jos had de kaartenbakken blijkbaar overgedaan aan iemand anders… dus moest Frans bij de concurrent gaan zoeken, waar hij niks kon vinden..
We hadden niet veel te bepraten op dat moment dus gingen even later ons eigen gang. Alléén struinen over het Waterlooplein is veel leuker…. Vinden we allebei, als verstokte vrijgezellen.

Ik was op zeker moment wel uitgekeken en zocht het bruine Waterloopleincafé op... Vaak neem ik er een cholesterolbom met een glas bier. Of een grote koffie.. .Maar nu een mok champagnesoep van de dag. En een glas plat water.
Veel van mijn lezers heb ik er al heengebracht, als ze een dag op bezoek komen.

Een cholesterolbom, lieve lezer, is een wit broodje dik met roomboter besmeerd en belegd met meer dan een half ons doorregen runderlever en een half ons of meer pekelvlees met een lekker vetrondje en met een beetje zout en wat peper. Geen moderniteiten als sla of augurk ertussen….. moet je niet aan denken. Enfin, in het café aan het Waterlooplein serveren ze die nog steeds zoals mijn vader ze ook al het liefst had.
Maar cholesterolbommen blijven het. Zeker voor iemand wier cholesterol al jaren een bron van grote bezorgdheid is.
Het broodje nam ik mee naar huis. Om vanavond op mijn gemak op te eten. Het is dan ook een heerlijk broodje hoor, zo’n cholesterolbom…ja.

Ja, mag ik nou eigenlijk lekker zondig doen met zo’n gezond broodje. Morgen maak ik het wel weer goed met drie vette haringen hoor. Dat is cholesterol dat toegestaan is.. En dat ga ik dan ook morgenavond lekker opeten.
Wat eten we weer lekker deze week hè…

Science Fiction en verkeer.

Amsterdam is dit jaar dus Boekenstad.

Laat ik nou helemaal niet op de hoogte zijn geweest van het heuglijke feit dat vandaag, zondag 18 mei, de hele stad vol zou staan met boeken…. Gelukkig dat ik boodschappen moest doen, maar jammer genoeg was ik zonder boodschappenkarretje de deur uitgegaan. Op de Jodebreestraat zag ik ze staan, de boekenstalletjes. Tot mijn grote verrassing was de eerste de beste stand raak voor mij. Science Fiction en Fantasy. Het was een genot alle rijen en dozen stuk voor stuk uit te pluizen, maar de boeken die ik terug wilde hebben stonden er eigenlijk niet bij.
Wel allemaal oude SF en Fantasy….Uit de tijd dat ik praktisch niks anders las dan dat.

Zoveel van wat de oude schrijvers hadden bedacht en uitgewerkt, is uitgekomen. De mensen mogen, om maar iets te noemen, op de meeste plaatsen geen sigaretten meer roken. In het boek gaat het zover dat de politie rokers achtervolgt, zodat ze elkaar onder de bruggen van de stad opzoeken en daar rookholen hebben… tot de anti-rookpolitie erachter komt, ze opjaagt en ze gevangenneemt. In de realiteit zijn we daarmee al ver gevorderd.

Of neem het boek: de weg zal rollen van Heinlein.
Wie wel eens op Schiphol komt ziet daar de rollende wegen in de praktijk. Hier is het nog niet zo ver dat de snelwegen rollen en het vrachtvervoer stil staat op die wegen. De staking in de machinekamers ondergronds is dan fnuikend voor de welvaart van het land. Wat gebeurt er als op Schiphol de wegen stilstaan?

Ik denk weleens aan de mogelijkheid dat onze snelwegen zelf rollend zouden worden. En droom dan weg over twee driebaanswegen, die helemaal glas-overdekt zouden zijn. De meest linkse zou hooguit vijf kilometer pet uur gaan, en daar zouden winkeltjes en stalletjes op staan waar mensen van alles konden kopen. Van de vijf-kilometerband kon men dan via een soort bruggetje overstappen op een snellere weg en de andere weg zou af en toe afremmen en stilstaan (haltes) waardoor verkeer en personen van de ene weg op de andere konden komen. De snelle weg zouden dan om de zoveel meter banken, tafels en stoelen staan en restaurantbediening hebben. De maximumsnelheid zou ongeveer 80 kilometer bedragen En bij elke halte zou de naam van die halte worden omgeroepen. Dan zou men aan de rechterkant, waar de weg dan hooguit vijf kilometer snelheid zou hebben, weer kunnen afstappen.
Voor het vrachtverkeer zouden ook drie rijbanen beschikbaar zijn. Een langzame om op te rijden en een snelle om het vrachtverkeer op te vervoeren. Men zou dan ook van de langzame op de snelle rijbaan kunnen komen via haltes. En omgekeerd via de langzame baan van de rijdende weg af kunnen komen.

Het zijn rare fantasieën en mijn gedachten hierover zijn niet origineel nee. Die komen van het boek van Heinlein…
Al laat ik mijn eigen gedachten er zo over gaan. Zou het, als het al uitvoerbaar zou zijn, op die manier minder milieuvervuilend zijn??

Nou ja, als er geen boekenstalletjes gestaan hadden in de Jodebreestraat zou ik me hier niet te buiten zijn gegaan aan zulke fantasieën, moet je maar denken. ;-)