Op mijn monitor heb ik een kleine verzameling hele kleine boeddhabeeldjes staan. En elk beeldje heeft zijn eigen invloed op me. Ik ken niet alle betekenissen van de houdingen en de attributen, maar heb er zo mijn eigen gedachten bij.
De kleine reisboeddha's, allen met een zak op de rug, al dan niet aan een stok gehangen, herinneren me er aan dat ik mijn last achter me kan laten. De beeldjes hebben allemaal een vrolijk koppetje, alsof ze zeggen willen dat de last niet het leven is, maar dat je die ook achter je kunt houden en met een blij gezicht vooruit kan kijken.
De lachende boeddha's, ook allemaal heel kleine beeldjes en uit verschillende landen, hebben allemaal een kale kop, een dikke buik en vooral een vrolijk lachend gezicht. Die van mij hebben een bedelnap, teken van bescheidenheid en geen wereldse eigendommen zoekend, maar ook wetend dat het voor anderen een goed gevoel kan zijn om te géven nog meer dan te ontvangen. Ik heb er één met zowel een reiszak naast zich als een goudklomp in zijn open hand, teken van (geestelijke) rijkdom. Enfin, zo staan er 17 kleine beeldjes, die elk iets anders uitstralen en mij ieder op andere gedachten kunnen brengen. De devote, in zichzelf gekeerde boeddha met een offervat voor zich, en de kleine, oude rustende boeddha. Die twee herinneren me eraan dat ik ook oud ben en echt rustig aan mag doen.Me voorbereiden op het einde. Maar andere laten me juist zien (de lachende boeddha volgehangen met kralenkettingen, in zijn handen perziken) dat ik met de wereld verbonden ben en dat ik moet genieten van wat ik ben en heb.
Ze komen uit allerlei oosterse landen. Wat ik nu even pak is een beeldje uit India, de onschuldige baby-boeddha komt waarschijnlijk uit Sri Lanka, er zijn Tibetaanse bij en Chinese...Maar allemaal boeddhabeeldjes. Geen van hen is van geldelijke waarde, maar hun waarde voor mij is onschatbaar, omdat ze mij steeds weer bewust maken van de waarde van het leven, mijn eigen leven en dat van anderen.
En juist in deze tijd is dat bewustzijn, het 'being aware' van enorme waarde. Een waarde zo groot, dat ik me ook steeds weer bewust word van deze wereld. De oorlogen, de strijd om het overleven overal, de pogingen om vrede te bewaren en te behouden.
En daar werken deze simpele beeldjes aan mee.
Bij mij zijn het deze minieme beeldjes, voor anderen zijn daar weer andere dingen voor van waarde. En er zijn ook mensen die met meditatie dat diepe bewustzijn
bereiken.
De menselijke geest is een groot wonder, vind ik.

boodschappen doen.

Vandaag is het hier weer mooi weer, misschien in tegenstelling tot de rest van het land. En daar moest van geprofiteerd worden. Dus maar weer de wandelschoenen aangetrokken, de rugzak omgezwaaid en het boodschappenkarretje tevoorschijn gehaald.
Nou is zo'n wandeling naar Appie best te doen, maar dan moeten je uitstekende delen wel meewerken. Mijn benen willen niet zo erg vandaag, en mijn armen en handen ook niet. Ik heb het maar verbeten, want ik wilde er toch persé wel uit vandaag. Er moest brood komen. En koffie.
Ik moest in de winkel een kopietje maken, uit een boek dat te groot en te dik was om mijn scanner te gebruiken. Dus meteen dat dikke grote boek in mijn karretje gedaan om dáár dan maar een kopietje te maken. En zo gedacht zo gedaan.
Staat er naast me een oudere Indische ... nee, Dame kan ik haar niet noemen, vrouw dus. Die wilde ook een kopietje maken. Er staan twee machines naast elkaar en zij wilde dus de machine waar ik aan stond. 'Die moet IK', zei ze en duwde me opzij. Ik pakte de andere dus. Maar die deed het niet goed. Volgens mij is twee keer 10 cent ook 20 cent (per kopie ja), maar de machine accepteerde dat niet. Dus een kassa afgewacht om te kunnen wisselen. Inmiddels was de Indische blijkbaar klaar en ze deed de papieren in haar tas. Ik vroeg beleefd of ze klaar was en ze grauwde letterlijk naar me: 'Laat me met rust mens' En ze tilde het boek waaruit ik moest kopiëren van zijn plaats. Ik denk om te kijken of ze niks had laten liggen en stiefelde zonder verder iets te zeggen, weg. Ik keek haar met open mond na. Waar had ik dàt nou aan te danken?!
Maar goed, het kopietje is netjes geworden en de weg terug naar huis zwaar. Want die uitsteeksels hè... En dat karretje en die tas en rugzak...
Maar goed, voorlopig is er weer van alles in huis. Zelfs RAAPSTEELTJES!!

Omdat er maar 14 graden voorspeld was had ik mijn 'warme' jas aangetrokken. Nou, dat was echt niet nodig. Feitelijk heel erg overbodig
Mijn karretje vol, mijn rugzak vol en nog een tas. En ik wilde echt alléén maar koffie en brood hebben..;-(( En nouja, wat blikjes voor Pika de kat.
Ben ik misschien de enige die daar last van heeft?

De dag is oranje

Vandaag wilde ik even de stad ingaan. Koninginnedag kijken, want meedoen is er niet meer bij. Ik ga met het openbaar vervoer.
Propvol jongeren is de binnenstad, allemaal en alleen maar feestgangers. Merendeels met oranje attributen. Eén halte verder: daar kan ik er alweer uit. En de 'muziek' komt me al tegemoet. Er ligt een verzorgingshuis naast de halte en die hebben daar ook een Oranjemarkt. Daar eerst maar gekeken. Een 15-tal ansichtkaarten met enveloppen plus een toch heel mooie broche van een jin- en yangteken, samen voor twee euro. Ik krijg er een fel-oranje rugzakje van het Vervoerbedrijf bij cadeau.
Verder tussen de mensen doorschuivelend over de markt, overal muziek, alle terrasjes zitten vol, het weer is prachtig geniet ik van de sfeer, ondanks het lawaai. Er is een zweefmolen voor de kleintjes, een stier om vanaf gegooid te worden voor de jongeren. Het valt me op dat de gemiddelde leeftijd vrijwel nergens hoger ligt dan plusminus 30 jaar.En dat er vooral veel toeristen bij zijn. Een enkele oudere in het gedrang. Zoals ikzelf ja. En de dag is ORANJE. Overal oranje.
Je hoeft echt niet koningsgezind te zijn om van de vrolijke kleur te genieten. En dat doen mijn ogen dan ook. Jammer dat ik geen foto's kan tonen......

Over de markt lopend, kom ik met moeite in de zijstraat. Terug dan maar en een wat rustiger steegje geprobeerd. Daar kan ik door. Iedereen is vrolijk. Ik zie nergens chagrijn of gewelddadigheid. Op de volgende straat klinkt z.g. dance-music en een aantal jongeren danst er vrolijk bij. Maar het lawaai is oorverdovend, dus ik maak dat ik verder kom en ga via de vorige straat terug naar de markt. In die straat staan chinese en vietnamese mensen bakjes eten te verkopen. Er hangen vuilniszakken voor het afval, maar mijn ogen zien overal bergen van dat afval en ander vuil. En hectoliters bier iedereen is geladen en beladen met flesjes en blikjes..... Ook dat is Koninginnedag.
Weer op de markt terug is de stemming nòg feestelijker geworden. Bij de ene muziekstand wordt meegezongen en gedanst, bij de andere staat de 'stier' waarop mensen proberen zich zittende te houden, wat nooit lukt, want de man die het 'dier' bedient zorgt daar wel voor.
Het lawaai is nu oorverdovend...
Ik kom weer langs alle volle terrassen maar heb geen fut meer daarbij te gaan zitten en ga op zoek naar de halte. En eenmaal weer terug in mijn eigen buurt is er niets meer te bemerken van Koninginnedag. Op de hele gracht hangen, aan weerskanten gekeken, welgeteld drie vlaggen zachtjes te wapperen.
En dan komen er toch nog twee met studenten volgeladen boten over de gracht. Oranje, vrolijk en luiddruchtig.
Het weer is vandaag mooi gebleven. Vanavond wordt er nog veel uitbundiger gefeest dan wat ik vanmiddag al zag.Dan zal het gedreun van de muziek tot hier hoorbaar zijn. En geloof me, het is hier normaal altijd heel stil..
Morgen is het weer voorbij. Dan kunnen de mensen die nu voor de veiligheid op straat zorgen, en de mensen van het Openbaar Vervoer, die nu allemaal dienst hebben, wat bijkomen. De schoonmakers van de straat, onmisbare mensen in een stad toch, hebben dan al hun laat-nachtelijke dienst erop zitten. En de stad is morgenochtend vroeg weer herboren, fris en schoon. En vooral veel rustiger.

een elf jaar oude column van 'Wereldburger'.

Heel, heel lang geleden, toen er nog geen mensen op aarde waren, was de natuur de baas. Alles groeide en bloeide, dijde uit, vermenigvuldigde zich of at elkaar op. Grote oerwouden wisselden af met moerassen, dinosaurissen en andere vreselijke dino's bevolkten samen met micro-organismen en alles ertussenin deze wereld. En voor zover ze iets konden voelen, voelden ze zich wèl op deze wereld.
De eerste mensen wisten zich nog nog aardig aan te passen; ze groeiden en bloeiden mee. Het aantal mensen dijde uit, vermenigvuldigde zich en misschien aten ze elkaar ook wel op, maar zekerder is dat ze hun eigen prooien hadden. De aarde bloeide, de mensheid dijde uit en ontwikkelde zich.
Kortom, de aarde vulde zich, werd bewoond door ontelbare dieren en een paar mensen. En de aarde was groen. De mensen leefden op het land, de zeeën waren een dikke soep van vissen en allerlei andere organismen.
Er waren nog geen kosmonauten die vanuit de verte konden zien dat de aarde eigenlijk BLAUW was.

Nu heeft de mens de aarde onderworpen.
En dat betekent, wat het, zolang er mensen bestaan, al betekend heeft. De onderwerper buit de onderworpene uit, maakt oorlog, vermoordt en brandschat hem. De mens maakt slaven van mensen en laat het land achter als één grote ruïne, waar niets meer leven kan.
Dat is, wat wij mensen, de koningen van de schepping, nu van de gehele aarde dreigen te maken. Eén grote ruïne, waar niemand en niets meer op leven kan. Noch op het land, noch in de zee.

zo tegen het einde van de dag

Als het werk gedaan is, het eten gegeten is, is er even tijd voor andere gedachten. Mijn huisje is weer schoon, dank zij mijn onbetaalbare Betty. Daar hoef ik me geen zorgen over te maken.
Ik weet niet hoe dat bij anderen is, maar het papier stapelt zich weer op. Veel tijdschriften kunnen na lezing naar anderen, o.a. naar Jessica, maar daarnaast blijven er nog zoveel liggen.Weggooien is de uiterste optie, en dat doe ik niet snel genoeg. Dus dat stapelt zich maar op.
Ik heb een prachtige hangmappenbak, maar de meeste officiële papieren daarin dateren van wel 10 jaar geleden. Wie is er in staat om zijn/haar papiertroep zo uit te ruimen dat je niet na tien velletjes in wanhoop de boel maar weer teruggooit, omdat je gek wordt van al die papiertroep... Zo vergaat het mij tenminste. Met als gevolg dat er buiten die hangmappenbak, overal stapels papieren liggen om door te struinen en op te ruimen. Hellup..., denk ik weleens als ik daar tegenaanloop op zoek naar één bepaald papier, dat dan natuurlijk niet is tevoorschijn te halen.
Wat dat betreft denk ik wel: leve het internetbankieren, elke rekening die binnenkomt wordt nu meteen betaald, maar waar laat ik die betaalde rekeningen nou weer...?! Dus dat wordt dan weer een nieuw stapeltje.
En kom me nou niet aan met goede raad, want dat werkt niet. Gelukkig hebben we van de belangrijkste dingen die we moeten bewaren, ook mooie kaartjes ofwel pasjes of zoiets. En die passen wel in een pasjesportefeuille. Bijna allemaal.Want ook dàt ding puilt zo langzamerhand uit. En past niet meer in een handtasje, alleen nog in mijn rugzak. Nounou, iétsje overdreven, maar toch.. We dachten met de komst van de computer minder met papierwerk te maken te hebben.. Daar zijn we mooi op teruggekomen hè?! Ik denk dat ik al dat papier maar in verhuisdozen stop. Op mijn leeftijd komt er, kan ik zeggen ooit een einde aan, en dan hoeven ze alleen nog die verhuisdozen weg te doen.

een gewone maandag

Een gewone maandag is voor mij: Betty komt mijn huisje schoonmaken, de lucht is grijs en radio classic fm speelt mooie muziek via de computer.
Het is wel een positief gevoel hoor, die 'gewone maandag'. Er is een uitzondering die wèl wat negatief stelt: de grijze lucht. Er is een uitzondering vandaag. Hoewel de temperatuur niet echt lente-achtig is te noemen piept de zon af en toe door de hoge bewolking en dat werkt direct gunstig in op mijn gemoed.
De idiote berichtgeving uit (alweer) Oostenrijk van de man van in de 70 en zijn 42-jarige dochter is een ongelooflijk verhaal. Het AD berichtte er uitvoerig over. (Ik heb een tijdelijk weekend-abonnement) Het is die man gelukt om 7 kinderen te verwekken bij zijn dochter zonder dat zijn vrouw het in de gaten had... nouja, het hele verhaal is nog veel gekker. Arme dochter, arme kinderen, arme vrouw. Zo'n kerel... dan ben ik niet helemaal tegen de doodstraf. Maar ja, die (klein)kinderen hebben een (groot)vader nodig. En ik weet niet hoe hij als (groot)vader funktioneerde.
Dat was voor mij het grootste nieuws van dit weekend. Het Kampusch-meisje is ineens veel minder erg...

De stad leeft altijd....

In de stille, toch nog grijze zondagmiddag waait een stevige bries, die het gezang van één enkele vogel meeneemt. Eenmaal voorbij aan de binnentuin van het verpleeghuis, waar de cliënten in hun zondagse kleren buiten zitten met hun bezoekers, voelt het vrij en maak ik weer deel uit van de stad. Op de brug sta ik tegenwoordig altijd even stil. Het is een vrij steile brug voor me geworden. Maar het stilstaan heeft ook zijn bekoring. Het uitkijken naar weerskanten over het water heeft iets meditatiefs, ook door de vertedering voor moeder eend met haar kleintjes en het waterhoentje dat braaf op het nest van rommel blijft zitten, zonder partner… zonder eieren of jonge hoentjes.. En als de zon schijnt zijn er de flikkeringen van de weerkaatsing op het altijd donkere wateroppervlak die me bekoren.
Doorlopen doe ik dan, als het mooi weer is, steeds met een beetje spijt. Maar het maken van zo’n wandeling, de rugzak om de schouders, is nooit teleurstellend. En bezorgt me altijd weer de sensatie van ‘even met vakantie te zijn’.
Want een stadskind zal ik wel altijd blijven. Genietend van de gevels met hun zo verschillende ramen en versieringen, van de kleine sierbalkonnetjes en de geveltuintjes . De kleine parkjes en plantsoenen, maar ook de grote pleinen, de smalle straatjes en de brede wegen. En dan heb ik het nog niet eens over de vele galeries en de winkelstraten.
Er is nog zóveel dat ik wil zien en beleven..

Na zo’n wandeling kom ik bijna altijd wel thuis met een goed gevoel.

Hoewel tegenwoordig ook met grote vermoeidheid en pijn in mijn rechterbeen. Slijtage. Erica wordt oud..
Nou, dat mag ik hopen, maar niet met steeds meer pijntjes.