Zomerse dagen in April.

Op mijn tafel staat een standaardje met teksten. Speciaal voor ouderen. Eén van die teksten luidt: “Tekenen van ouderdom? Er zijn er DRIE: GEHEUGENVERLIES en.... die andere twee kan ik me even niet herinneren.”
Prachtig! Dat is het dus. En ik ben niet de enige, merkte ik.
Gisteren legde ik ‘ iets’ (?) ‘ergens in de boekenkast’ . En ik dacht heel bewust: ‘ dit is dus... weet ik niet meer... en ik leg het heel bewust hiér neer’.
Vandaag weet ik niet meer wat ik waar neerlegde. En waarom ik het daar neerlegde.
Dat is dus een teken van ouderdom.
Trouwens, wat gisteren zo belangrijk leek om ‘daar’ neer te leggen, blijkt helemaal niet belangrijk te zijn, want ik mis het nog niet.
Ik heb me erbij neergelegd. Ik ben oud en ik ben vergeetachtig. Gelukkig heb ik nog altijd het AHA-gevoel als ik iets terugvind of weer weet wat ik vergeten was. Dat AHA-gevoel is het belangrijkst. Vergeetachtig worden mag best, er blijkt zoveel minder van groot belang als je vroeger gedacht had. Maar als het niet meer herkend wordt, als je woorden of begrippen echt kwijt bent en geen OJA - of AHAgevoel meer krijgt, moet je denken aan erger zaken dan gewoon vergeetachtigheid.
Dat is gelukkig hier niet het geval.
Dus mag ik gelukkig zijn dat ik met dit prachtige weer dagelijks kan gaan wandelen en geen sleutels of portemonnaie of zo vergeet of kwijtraak. Ik ben een gelukkig mens. Mijn benen doen het nog en met mijn hoofd is niets mis. Nouja, ik heb geen sterk hart, diabetes, een pijnlijke heup als ik langer loop en lichte reuma... maar dat zijn zaken die erbij horen. En met dit zonnige en prachtige weer komt er zelfs weer een beetje geestelijke en lichamelijke energie terug. Wie zou dan over wat vergeetachtigheid willen zeuren? ;-)
Een koud pilsje naast me, even uitblazen van een heel lange wandeling. Het is ‘heet’ in de stad. Mensen lopen zo bloot mogelijk en zo mogelijk nog bloter. Ik niet nee. Een T-shirt met een losse blouse en mijn superdunne zomerjasje. Een extra lichte rugzak om ongeveer in de kleur van dat jasje.
Ik had me voorgenomen na jaren weer eens de Haarlemmerstraat ‘ te doen’. Ine mine mutte gedaan of ik niet naar het Waterlooplein, naar Jos, zou gaan. Maar het werd het eerste dus.
Dat viel niet mee. Druk, ja inderdaad. Heel veel mensen die daar net als ik wilden lopen. Heel veel fietsers en scooters ook. De straat heeft bestemmingsverkeer wat auto’s betreft, denk ik. Want dat soort verkeer viel mee. Veel auto’s bij de winkels, dat wel.
De Haarlemmerstraat is een smalle winkelstraat. Gezellig maar niet van de allure van de Kalverstraat. Heel veel koffieshops en dus heel veel jonge toeristen. Vooral Engelse. Nederlanders moeten immers werken overdag ;-) Ik had gehoopt wat leuke kleertjes tegen te komen, want er zijn ook veel kledingwinkeltjes. Mijn maatje 48-50 komt altijd zo slecht aan bod. Maar vandaag ook. Nergens iets naar mijn maat en smaak te vinden. Alles is afgestemd op jonge mensen tot maat 42.
Veel eettentjes van allerlei allure. En er werd weer ijs verkocht uit bakken. Ik heb een bekertje ijs genomen, bolletje vanille met bolletje mango en ben even op een bankje neergezegen. Mijn oude heup en knie speelden vreselijk op en ik kon amper nog lopen. Maar na een poosje zitten ging het wel weer. Er is een oud electronicawinkeltje, waar ik altijd graag electrische snuisterijen kocht, maar een poos niet geweest was. Een mevrouw hielp me. Electrische herdenkingslampjes voor Joodse en niet-Joodse mensen (een lampje in de vorm van een kruis). Ik zag aan haar een enorm verdriet en vroeg hoe het met haar ging. Haar zoon was kort geleden gestorven en haar vader al wat langer geleden. Ik heb beide gekend. En ik zag dat ze niet of te weinig gehuild had en zei dat ook. ‘ Dat komt nog’, zei ze verbaasd. ‘We gaan de winkel opheffen, want er is geen opvolger meer en nu zien we het niet meer zitten’. Even wist ik niet goed wat ik moest zeggen... maar ik kon haar alleen condoleren en de hoop uitspreken dat ze na de winkel toch nog een leven zou hebben. Ze kon alleen maar knikken, haar keel zat dicht. Ik had haar graag even laten huilen op dat moment, maar het was het verkeerde moment. En er kwam een andere klant binnen. Wat een verdriet voelde ik in die ogenblikken....
De zon was heet in die smalle straat. En mijn knie en mijn heup deden pijn. Ik ben doorgelopen tot het einde van de straat, toch nog genietend van al die zomerse mensen en geluiden en terrasjes... tot het Haarlemmerplein, waar een biologisch marktje was op dat moment. Maar na even gekeken te hebben ben ik toch de lange weg teruggegaan, want ik had er niets te zoeken of te vinden. Helemaal aan het einde van de terugweg is een Albert Hein. Er zijn er twee in die straat, de ander is halverwege. Maar ik moest dus die vlak bij de Martelaarsgracht hebben. Een smalle deur geeft vanaf de Haarlemmerstraat toegang, er is een invalidenliftje, waar ik graag gebruik van maakte, anders moest ik een trapje op en dat ging niet meer. De winkel is smal maar heel diep en heeft een bijna volledig assortiment, zodat ik alle boodschapjes kon meenemen. Aan de andere kant, aan de Prins Hendrikkade, vlak bij het Centraal Station, is de andere (ditmaal nogal monumentale) in- cq uitgang. Met een trappetje, maar alleen naar beneden en met een leuning. Wat dat gebouw van origine was moet ik maar eens nakijken.
En nu zit ik dus thuis en moet nodig gaan eten. Sla? Met een biefstukje? Ja, laat ik dat maar doen.
Dat was gisteren. Vandaag wilde ik thuisblijven en alles ging dan ook op mijn dooie akkertje, hier in huis. Tot de onrust toesloeg. Weer mijn ultralichte rugzakje omgedaan en naar de metro, naar de Nieuwmarkt.... Dat is één halte met de sneltram, maar te ver geworden om helemaal te lopen. Het was er zomers...Alle terrasjes waren vol en alle toeristen liepen te zweten. Tja, dat hadden ze niet verwacht hè...Zomer in april. ;-) Het was platenmarkt, het plein stond vol stalletjes met oude grammofoonplaten, cd’s, dvd’s, muziekposters etc..... Daar kwam ik niet voor, maar nu ik er toch was wilde ik wel even scharrelen tussen de platen en kwam terecht bij een forse vrouw met net zo’n buikje als ikzelf. Met een lachje zei ik, kloppend op mijn dikke buik: we zijn van hetzelfde soort maar ik heb nog een beetje meer dan jij’. Dat vond ze leuk en we praatten nog even verder. Over Pasen, dat zij ook niet viert. Toen vertelde ze dat ze een met het Christendom grootgebrachte Joodse vrouw was..... en dat bleek ik dus ook te zijn. Dat was leuk....we bleven er even door aan het praten en toen ik drie cd’s had uitgezocht van de stapel van 1 euro per stuk, deed ze er vier bij voor samen vijf euro..... Handelsvrouwtje hoor. Maar ik had er zo’n schik in dat ik het pikte en met een grote knipoog verder ging. Even pinnen bij Appie en toen naar Jacob Hooy, de natuurwinkel. Ik had twee flesjes jasmijnolie nodig..... en een bepaalde kruidenthee. Mariadistel. Vanavond maar voorzichtig een eerste kopje genomen, niet te sterk. Valt goed, is niet al te vies. Dus morgen maar een eerste potje zetten, want ik wil een reinigingskuurtje nemen. Kan ik Berry Blaster kopen voor veel geld, maar dat is alleen veel te dure groene thee met nog wat. En die thee van mij was maar 3,95 euro. En veel gezonder......
Laat ik maar ophouden.. er is nog zoveel dat ik zou willen schrijven. Maar ik had geleerd mij grenzen te stellen..... Moet ik me dan ook aan houden, nietwaar?