Een uur geleden was het hier nog een hels kabaal. Het feest van honderden geestelijk en gehandicapte kinderen., die per politieauto, per brandweer of zo nodig per ambulance hun dag van het jaar hadden. Ze werden met zwaailichten, met gillende sirenes en ander lawaai van normaal genoemd ellende-auto’s maar nu feestauto’s, naar Artis gebracht en weer opgehaald. We waren gewaarschuwd, dus schrokken niet. Maar het klonk wel angstaanjagend hoor.


Als ik de vuilniszak buitenbreng en op de hoop poneer, wil ik een stukje lopen en ik laat me even koesteren door de warme zomeravond. De gracht is donker, en er spelen kleine golfjes die nog niet naar bed gestuurd zijn door moeder Nacht. Ik kan het net zien tussen de woonboten door. Er spelen gouden lichtvlammetjes van de lantaarns op.
De bomen, zwartgroen filigrein in de donkere avondlucht slapen al wel in de windstille nacht. Aan de overkant lichten de rozen op, die tegen de muren genesteld hebben. En bij de brug sta ik even stil en ga me gedragen als een baliekluiver.. Ik kom er niet gemakkelijk weg.
Aan de overkant bestaat de familie vandaag uit zeven waterhoentjes en tot nu is er geen kuiken verdwenen. Ze zullen nu ook slapen. Maar overdag is het sprookjesachtig om te zien hoe de ouders met de kleintjes omgaan. Hebben vader en moeder waterhoen een toertje apart met ieder een paar hele kleine kuikentjes gezwommen, dan worden de kleintjes bij de waterkant gezet en gaat de ene ouder de andere tegemoet om hem/haar mèt de kleintje binnen te halen. Ze begroeten elkaar steeds weer door de snavels tegen elkaar te houden. En dan duiken ze voor voedsel en voeren een voor een de kleine waterhoenkuikens. Pa (of Ma) krabt iets eetbaars van de kademuur en stopt dat in de bekjes van de kleintjes. Het is zo ontroerend en vertederend… Maar zoals gezegd, nu slapen ze toch. En ik hoop dat ze er alle vijf nog zijn morgenochtend, want de snoeken en andere kannibalen houden ook van kuikentjes.. en zelfs van volwassen waterhoentjes. Maar dit stel zit hier zéker voor het vijfde jaar. Er hangt een houten vlondertje in het water. De vogels zijn niet kieskeurig en kunnen behalve hout, allerlei rotzooi gebruiken om er een warm nestje van te bouwen. Ik kan er nooit gedachteloos aan voorbijgaan.


Als ik kijk naar de tuin van het Instituut… ook aan de gracht, moet ik ook altijd denken aan de jaren toen de schitterende meidoorn er nog bloeide….en dat de vlekmot van die heel oude prachtige prachtige meidoorn daar, sombere grijze dode bomen maakte, ingepakt in dikke grauwe sluiers van de larven van de vlekmot. Zoiets als de sombere bossen van Olivier Bommel.
Ook bij ons in de tuin zijn twee bomen eraan kapot gegaan. Die vlekmotten hebben de naam geen schade aan te richten, de bomen worden daarna wel weer groen …….. maar na twee jaar uitgezogen en opgevreten te zijn hebben alle aangevreten bomen in onze buurt het opgegeven. Ook in onze tuin hebben de meidoornsdaardoor verdwenen. Een onherstelbaar verlies.. Ik heb er woorden over gehad met een vriend en de mensen van het Instituut, die volhielden dat de bomen weer groen zouden worden en bloeien zouden…
Maar niks van dit alles. Bij het instituut heeft nog een paar jaar een stronk gestaan. De rest van de boom kwam in het water terecht. Die stronk dient nu als pilaar voor de hedera, de kruipende klimop die daar uitbundig groeit. Wel kunstzinnig ,maar de prachige oude meidoorn moest er voor wijken. En de motjes vermenigvuldigden zich snel.
Als ik op de brug sta, moet ik ook altijd dááraan denken.

Maar het meest word ik toch geraakt door dat voor een romantische ziel snoezige familietje Waterhoen.. Dat jullie het dit jaar maar mogen redden vriendjes en vriendinnetjes, alle vijf en hun ouders ook.. Tegen die gemene snoeken, baarzen en weet ik wa t voor vijanden jullie nog aan je pootje onder water zullen trekken... Die kleine bolletjes wol hebben daaronder twee slappe gele aanhangsels zitten, die ijverig en wilt door het water peddelen…..

Zou er iemand zijn die liever ergens anders woonde? Onvoorstelbaar

Niks voor een column

De hele dag vroeg ik me af of ik vandaag wel iets te vertellen zou hebben.
Deze week was nou niet zo’n succes en ook niets om over naar huis te schrijven. Om het zacht uit te drukken. Ook niks, dat ik met anderen zou willen delen.
Maar vandaag heb ik mezelf weer bij de haren uit het moeras getrokken. Heb een rustig dagje genomen en vanavond een pizza gemaakt en omdat de oven toch nog aanstond maar meteen een flinke chocoladecake gebakken. Van zo’n plastic zak met kant en klaag deeg dat je, na de bovenkant van de zak er af te knippen, eruit moet knijpen, rechtstreeks in de vorm. Ik heb dus twee zakken gebruikt, en een grote tulband gevuld. Het huis ruikt er heerlijk naar. En ik heb twee zakken om leeg te likken. Heerlijk zoet, en dus slecht voor me. Maar lèkker!!

Er is vanavond dus werk te doen. Behalve de poes verzorgen van een buurman die met vakantie is dus. De cake in plakken snijden en per plakje verpakken en invriezen, waarna het geheel in mijn nieuwe vrieskast opgeborgen kan worden. Mijn stemming is gelijk met het cakebeslag gaan rijzen.

Er is niks beter voor een wat neerslachtige Erica, denk ik, dan bezig blijven. Voor gisteren was dat erop uit gaan, maar vanavond doe ik het met koken en bakken en tikken. Voor een ander is de strijkplank misschien de ultieme bezigheid. Brrr.
Als de muziek maar aanstaat op klassiek. Radio 4 is dan wel gezellig, maar na een poosje schakel ik toch over op mijn eigen muziek. Even doorbijten, maar het helpt. Zeker als ik begin met Mozart’s Divertimento in D.
En nu kan ik, als de poes van mijn buurman verzorgd is, dus onderuitzakken voor de tv. Dat helpt ook. Denk ik.
Oja, hij vroeg me waarom ik nooit zijn naam vermeld, dat zou hij wel leuk vinden. Nou Frans, voor deze keer dan.
Mijn buurman is Frans Pointl, de schrijver. En een dezer weken komt er weer een boekje van hem uit. Jawel, we zijn goed bevriend, inderdaad…

Eigenlijk is dit dus geen column, maar gewoon een verslag van de dag. Maar wel met een mening. De mijne, waarmee ik nu maar afsluit ook.

Shalom - Salaam - Goeiedag - Doei - enzovoort.

Door omstandigheden en daardoor bij gebrek aan inspiratie heb ik maar een oude column van mij tevoorschijn gehaald. Ik hoop dat hij niet te moeilijk te verstaan is.
Ooit geschreven voor het blad Mondiaal.


Het is een zegen te mogen wonen in een land dat niet toestaat dat haar bewoners door medebewoners worden gediscrimineerd om het simpele feit dat zij ànders zijn dan de medebewoners . . . . (even doordenken, a.u.b.).
In 1945, na de bevrijding van Nazi-Duitsland moesten Nederlanders leren omgaan met de wetenschap dat meer dan 6 miljoen andere mensen waren vermoord om het simpele feit dat zij ànders zouden zijn dan de andere Nederlanders. Het bewustwordingsproces duurt voort tot vandaag de dag. Want nu nog worden mensen, ook binnen de Nederlandse grenzen, geconfronteerd met medemensen die vinden dat zij ànders zijn. . . . . (tweede doordenker. Neem er gerust de tijd voor, dat is ook de bedoeling).
Hebben we niet moeten leren beseffen dat mensen ànders mogen zijn, dat mensen verschillend mógen zijn in kleur en cultuur en etnische afkomst? Hebben we nu geleerd om als goede buren samen te wonen in onze eigen stad met zoveel mensen met zoveel kleuren, culturen en etnische verschillen. Misschien hoeft U dit niet meer te leren leren. hebben we al een nivo van beschaving bereikt, waarop we weten en accepteren, dat alle mensen ongelijk, maar gelijkwáárdig zijn.
Dan weten we als beschaafde mensen dat ieders’ anders zijn respect verdient. Omdat het de ander tot een uniek medemens maakt.
Diegenen die niet in staat zijn het ànders zijn van hun buren en plaatsgenoten te respecteren (en dit geldt dus ook voor die buren, van welke kleur, cultuur of etnische afkomst dan ook), hebben gewoon nog niet het peil van ontwikkeling en beschaving bereikt, waarop hen duidelijk kan worden dat zij niets méér of minder zijn dan hun buren. En dat vreedzaam samenleven vereist dat je rekening houdt mèt en respect hebt vóór elkaars eigen(aardig)heid. Het betekent ook dat je geen genoegen neemt met ruzies en spanningen, als je buren geen rekening met jou wensen te houden en/of je respectloos behandelen. Jouw eigenheid verlangt dan dat je van jouw kant alles in het werk stelt, om tot een vreedzame dialoog te komen met je buren, desnoods met de hulp van politie, als er geen andere vreedzame mogelijkheden overgebleven zijn.
Een deel van de nieuwe generatie jong-volwassenen heeft geen enkele boodschap aan de geschiedenis van de generatie die de (Tweede Wereld)oorlog heeft moeten meemaken. Dat is gewoon een feit. Het blijft daarom nodig dat we tot in lengte van dagen blijven hameren op het aambeeld van de gelijkwaardigheid van alle mensen, ongeacht afkomst, kleur of cultuur.
Ook de mensen die deze gelijkwaardigheid ontkennen willen wel tot het mensdom gerekend worden, nietwaar?

Wereldburger.

Vakantiegeld van AOW-ers opheffen??

Omdat we toch niet op vakantie zouden gaan?
Alsjeblieft niet zeg.
Als ik dat bedragje omgerekend elke maand bij mijn inkomen krijg kan ik er nooit meer iets goeds van kopen. Waarom willen de hotemetoten toch persé dat ook wij ouderen op vakantie gaan??
Ik kan van dat vakantiegeld (mijn eigen spaargeld dus) oude spullen vervangen, naar vakantie taal ik niet. Als die meneer zijn zin kreeg kon ik dat eigenlijk nooit meer. Spullen vervangen dus.

Ik ben gelukkig in mijn kleine huisje met mijn minituintje. Gelukkiger dan ooit, mag ik wel zeggen.
Maar dit jaar ben ik toe aan een energiezuinige koelkast met vrieskast. Zo’n tweedeurskast dus. Hij is wel hoger dan ik lang ben, maar de twee heel oude kleine koelkasten en het mini-vrieskastje zijn heel erg aan vervanging toe. Al was het alleen maar vanwege het energieverbruik.
De nieuwe koelvrieskast heeft een energielabel van A+, dat betekent dat hij heel energiezuinig is. Dat is milieubewuster en –zuiniger dan een paar keer per jaar op vakantie gaan, meneer de ambtenaar die dat rare plannetje lanceerde om het vakantiegeld af te schaffen.

In plaats van vakantie heeft het me trouwens thuis veel werk gekost. Ik heb eerst via de computer moeten uitzoeken welke of wat voor koelkast ik nodig had. Heb erop uit moeten gaan en folders vergelijken om zelf te kijken en dan te kopen… Van het vakantiegeld van de AOW ja.
De hele avond ben ik nu al bezig om de ene koelkast leeg- en schoon te maken en de boel op te slaan in de andere, want morgen wordt de nieuwe gebracht. En na de noodzakelijke rusttijd moet de nieuwe dan ook weer worden ingeruimd en moet de andere oude koelkast en dat vrieskastje worden leeggemaakt en schoongemaakt, zodat iemand anders er nog plezier van kan hebben. Voor niks.

Hoezo verwijderbijdrage?? En waarvoor?