De dag en de dromen.

Het is een bijzondere dag maar ik weet nog niet hoe ik alles moet interpreteren. Kadaffi is dood. Google spelt de naam op meer manieren, van Khadaffi en Kadafi tot Kadaffi. Ik houd het maar op het laatste. De nabije toekomst zal wel leren wat het in de praktijk betekent. Ik geloof wel dat het volk blij is, aan die indruk ontkom je echt niet. En dat het een slecht mens was weten we ook, denkend aan de dancing in Berlijn en de ramp boven Lockerbie. Wat er nog tevoorschijn komt moeten we ook afwachten.

Vandaag ben ik weer eens naar de Lidl geweest, op papierjacht. Het toiletpapier, jawel, kun je daar goedkoop, in hele grote pakken en van een bijzondere kwaliteit kopen. Die kwaliteit van papier geeft de doorslag om het daar te kopen. Want hetzelfde geldt voor keukenpapier en voor zakdoekjes. Wat je verder nog kunt meenemen is meegenomen. ;-) Bij voorbeeld vuilniszakken.... goede kwaliteit, goede maat, goede prijs. Althans in geld.
Dus met veel pijn en moeite (letterlijk, want dat pootje blijft me plagen) erheen en weer terug via een andere weg, waarbij ik natuurlijk aan de verkeerde straatkant instapte, de volgende halte moest uitstappen en weer aan de andere kant van de straat moest instappen. Dat is niet zo erg, maar het eind lopen naar huis was verschrikkelijk. Nouja, ik ben heelhuids thuisgekomen. En voorlopig is er genoeg papier in huis. ;-), dat wel.
Ik begin maar vast met bezuinigen, al moet ik er ver voor reizen. De reiskaart is al betaald en het doet er dus niet toe of ik er vaak mee reis of nog vaker. Want de dreiging van korting op ons pensioentje is levensgroot. Ik geloof nog steeds, dat waar rook is, ook vuur is. Tegelijkertijd denk ik dan aan landen en mensen die het werkelijk heel slecht hebben en geen goedkopere winkel hebben die nog bereikbaar is en waar je alles kunt kopen wat je nodig hebt. Al is het met zoveel pijn. En dan schaam ik me, dat ik me bezorgd maak over mijn eigen bestaantje.

Thuisgekomen ben ik op de bedbank neergevallen en heb ruim twee uur geslapen. Tenslotte was ik al vroeg even wakker, want rond kwart voor zeven werd er gebeld door iemand aan mijn voordeur. Tja, wie kon dat nou zijn hè........ Ik ben mijn bed niet uitgekomen behalve om de eerste pillen te nemen, een glaasje water erbij en toen weer ingeslapen, maar niet zo rustig als normaliter. Enfin, vanmiddag dik ingehaald en heel bijzonder gedroomd dat ik met mijn dochter en mijn ex en een vriendin een reisje ondernam. We hebben samen plaatsen bezocht zoals de dingen meer dan 50 jaar geleden waren en op zeker ogenblik wilde ik hen het huisje laten zien waar ik met mijn grootvader en mijn vader een poos gewoond heb.
Het huisje aan het einde van wat in die jaren nog de Plaatijzerweg heette. Later heette het Zamenhofstraat. Een nederige straatweg links van Vogeldorp in Amsterdam-Noord. Links daarvan was een grasberm en daarachter begon het Vliegenbos, genoemd naar Dr. W.H.Vliegen, het oudste stadsbos van Amsterdam.
Ik ben er heel lang niet meer in levende lijve geweest... De site http://www.vogeldorp.nl/bewoners.html toont dit huisje (eerste deur) naast het hoekhuis, zoals het er nu uitziet. Leuk om dat te ontdekken... Ook dat het allemaal, tenzij verkocht, in eigendom is bij dezelfde wooncorporatie als mijn minihuisje nu, aan de grachtengordel.

Google zegt over de naam Zamenhof: Esperanto, de taal van hoop, werd eind 19de eeuw door Dr Zamenhof ontwikkeld om de contacten tussen de mensen te verbeteren. Het moest een wereldhulptaal worden die voor alle mensen makkelijk te leren is, ongeacht hun afkomst en moedertaal.
Jammer genoeg bestaat het amper nog, er zijn maar heel weinig mensen op de wereld die deze kunsttaal nog spreken en schrijven.
Maar in die tijd was Engels nog niet de wereldtaal die het nu is en hadden we geen computers en sociale media om met elkaar te communiceren. Dus eigenlijk is Esperanto (gelukkig) een overbodige taal geworden.

In mijn droom heerste er grote armoede, Een armoede zoals die na de oorlog niet echt meer voorkwam. Nouja, vlak na de oorlog nog wel.
In mijn hart ben ik, in wakkere toestand, weleens bang dat die armoede weer terugkomt met dit regeringsbeleid, dat vooral de armsten van de armen blijft treffen. Of dat ook meespeelde in deze droom weet ik niet hoor.
Maar ik was erg gelukkig het allemaal terug te zien. Net zoals de Vogelkade, in mijn kindertijd een plek waar je nog kon zwemmen... Zag er in mijn droom uit als een groot riool, vervuild ook door de fabrieken die daar staan.
Het is eigenlijk niet goed weer te geven, maar het droombeeld was er voor mij toch een van kindergeluk. Een te korte periode van mijn kindertijd, misschien zes maanden.
Ik vroeg aan mijn gezelschap hoe ze dat reisje naar vroeger vonden.(ik gebruikte een ander woord voor 'vroeger' maar dat kan me niet meer te binnen schieten. Maar ze vonden het maar niets, te veel donkerte, te vies, te armoedig, teveel verleden ook, werd er met nadruk gesteld. Zelfs de hond die er inmiddels bijgekomen was, schudde 'nee' met zijn kop....
Ik heb er, wakker geworden, wel mijn lering uit getrokken. Natuurlijk zijn mijn belevenissen (zeker in de droom) niet interessant voor anderen. Maar ik werd toch wel met een gevoel van geluk wakker... Ondanks de beentjes. Sjonge, dat ik dat nog een keer mocht meemaken.

Al vaker heb ik verzucht, dat men oude mensen hun dutjes moet gunnen, ook als ze versuft in hun stoel in slaap vallen. Het zijn zo vaak momentjes van geluk die in het dagelijks leven voor hen niet meer bestaat. En waardoor vooral oude mensen in verzorgings- en verpleeghuizen de dagelijkse narigheid soms beter aankunnen. Gelukkig ben ik nog jong genoeg om voor mijzelf op te komen en te kunnen zorgen, maar toch ben ik ook blij met die dutjes....

De televisie is inmiddels overgegaan tot de orde van de dag. Er is geen programma omgegooid door het gebeuren in Libië...
Het is laat geworden, zelfs Pauw en Witteman zal nu wel zijn afgelopen.

Het was me het dagje wel.

Het is maandagavond 23 uur en ik zeg de dag gedag... Het is mooi geweest. De kippensoep is bijna klaar en staat nog even te sudderen. Dochterlief komt morgen en ik heb haar kippensoep beloofd. Moeders' kippensoep. Ja hoor, erg milieu-onvriendelijk, ik weet het.
Vandaag was het Bettydag. En mijn huisje is weer spic en span, en we hadden helemaal geen meningsverschillen. ;-), zelfs niet over politiek. Komt zelden voor, hè Betty? ;-)))
Meestal hebben we wilde discussies, over politieke zaken of over andere zaken van levensbelang... Vandaag was Betty alleen wat ontsteld over het feit dat ik opruiming houd onder mijn boeken en afgelopen week dus de Joodse boeken apart heb gezet en meegegeven heb aan een Joodse instantie. De kinderboeken zijn nog niet opgehaald, maar staan klaar. De spirituele boeken worden ook apart gezet, maar ik ben er nog niet aan toe die weg te geven. Laat staan ze maar naar De Slegte te brengen, zoals iemand voorstelde.
Er is geen haast mee, het enige dat ik wil dat ze op de goede plek terechtkomen. En dat ik de kasten opnieuw kan inrichten, met meer ruimte. (enne.... misschien meer ruimte voor nieuwe boeken maak (?)... ;-) Het is zo moeilijk een goed boek, dat ook nog voor een klein prijsje verkocht wordt, te laten staan.

Lieve Betty, ik ben er nog uitgegaan hoor. Met pet en rugzak ja. ;-), en de nodige pijn aan mijn been. Maar dat heeft me niet weerhouden. Ik had me voorgenomen de eerste de beste tram te pakken, de negen of de veertien en dan maar zien welke tram me waar zou brengen. Het werd de veertien en die bracht me naar de halte van de Nieuwe Kerk, waar ik naar die heeeeele grote Albert Heijn ben gegaan. Alleen maar om alles voor de kippensoep te kopen dus. En een zakje pepernoten kon ik ook niet laten liggen. Nee, geen kruidnootjes, PEPERNOTEN.
Wachtend op de tram terug naar huis sta ik op een halte, waarvandaan aan alle kanten ongelukken zouden kunnen gebeuren. Er is geen gevaarlijker plek dan het straatje van de Nieuwerzijds Voorburgwal naar de Dam, Aan beide zijden van het Koninklijk Paleis. Waar ik sta is een abri (een haltehuisje) waar je redelijk veilig staat. Maar de tramrails vormen een stukje dodenweg...
Het is al een paar dagen kermis op de Dam. Het is niet zo'n hele grote kermis, maar er staat een hele grote draaimolen als eyecatcher.. Niet zomaar eentje, maar echt een hele mooie, grote, die ver boven de huizen uitkomt. Ik moet er niet aan denken, daarin te gaan zitten, maar er blijven genoeg mensen over om gillend en joelend (of met een natte broek van de zelfgezochte angst ;-) ) mee te draaien. De oliebollen- poffertjes en wafelkramen en de kramen met suikerspinnen en zakken snoep en zuurstokken lijk je zelfs binnen in de warme volle tram te ruiken. Toen ik gisteren naar Peek en Kloppenburg 'strompelde' om te zien of ze een goede broek voor me hadden (nee dus) ben ik even over de Dam gelopen.
Tot nu heb ik de verleiding voor al het zoete dus kunnen weerstaan.
Er zijn schiettenten... met een bal kun je een doel raken en met drie ballen een grote beer uitzoeken. En ook een kraam waar je met pijlen kunt schieten, of kunt hengelen naar een cameraatje, een horloge of zo iets... . Enfin, ik zie kinderen met hun ouders over de Dam lopen allemaal met glanzende ogen van al dat moois, dat lekkers, de lichtjes en het lawaai (de muziek dus), De pappa's blijven jongetjes die willen meedoen en de mamma's kunnen vaak niet op tegen zoveel verlangens. ' Kinderen een kwartje' is er niet meer bij, je moet een goedgevulde beurs bij je hebben om mee te kunnen doen met de massa.
De grote weerzin van de afgelopen jaren ben ik voorbij. Ook dit soort dingen kunnen verdwijnen met het ouder worden. Ik realiseer me al lange tijd dat die weerzin wel een oorzaak had. Maar aan die oorzaak hing ik mijn angst en weerzin voor kermis niet op. Het was niet 'in' om kermis leuk te vinden. Te genieten van al die mensen die daar liepen te genieten. Van al die kramen met zaken die onnuttig waren en waarvan de uitbaters bijna wanhopig mensen stonden te verleiden om mee te doen. Als het donker wordt en alle lichtjes branden en er overal kermismuziek en -lawaai vandaan komt, als de zoete warenkramen geuren en verleiden....
Maar er is een tijd geweest... ik was een klein kind, een jaar of elf en ging, na de oorlog, voor het eerst naar de kermis, toen nog op het Beursplein. Met mijn vader. En op dat overvolle plein, met al die dingen, en al dat voor mij vreselijke lawaai raakte ik verloren. Een lange tijd zag ik alleen maar benen, hoorde ik alleen maar lawaai, werd ik van hot naar haar geduwd en raakte helemaal en volkomen in paniek. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voor mijn vader me weer vond, schreeuwend van angst en verlatenheid.
(daar komt het weer: verlatenheid, ja ja, die kindertijd die weet wat....) Sindsdien ben ik jaren in paniek geraakt als ik op zo'n plek kwam. Maar zoals alles voorbijgaat, is dit ook eindelijk voorbijgegaan. En nu kan ik met een glimlach toekijken. Een beetje afstandelijk, me afsluitend voor het lawaai, maar wel genietend van alles wat ik beschreef.

Enfin, om terug naar de tramhalte te gaan, achter mij rijden de auto's naar links en naar rechts , de fietsers voeren levensgevaarlijke toeren uit om daar veilig langs en omheen te komen. Maar voor mij liggen de rails en een smalle strook stoep. En je houd je hart vast als daar fietsers over rijden. Vooral toeristen, die de stad niet kennen en op hun gele gehuurde fietsen overal denken te kunnen rijden, komen in levensgevaarlijke situaties terecht. Zij komen - voor mij - van rechts, over dat smalle stoepje en over de rails, waar ze in vast kunnen komen te zitten, terwijl van links de taxi's met een rotvaart de hoek om komen of de tram onverwacht aan komt rijden. Die fietsers steken dan nog over op een punt waar dat niet mag en er geen stoplichten staan, ook over de rails... Pffff, je staat daar niet rustig te wachten en bent en blijft verwonderd dat daar niet meer ongelukken gebeuren. Hoewel er genoeg misgaat daar.
Maar toen mijn tram kwam was er gelukkig nog niets gebeurd en kon ik met mijn boodschapjes (voor de kippensoep) nog even nagenietend langs de kermis rijden. Er kwamen even later wel met gillende sirenes politie- en ambulancewagens langsrijden, maar dat is in Amsterdam een dagelijks voorkomende narigheid. Je kunt alleen maar hopen dat de ellendewagens niet iemand van de straat hoefden te schrapen.

En morgen, na de fysiotherapie, komt dochterlief. ;-)