donderdag 12 februari 2009

Voorlopig nog geen lente.

Nee, maar ik heb vanmiddag wel lekker in het zonnetje gelopen.

Anders dan gisteren, toen kwam ik er niet uit, zo’n dag waarop er niks goeds uit je handen komt. Een paar wasjes, en wat rommelen en de kranten die er nog liggen, uitlezen. En slapen. Want dat kan ik weer goed de laatste tijd. Zo'n middagdutje. Gistermorgen was er even een zonnetje hier, maar dat was al weg voor ik mijn schoenen aanhad.

Vanmiddag was dat dus anders. En met al dat licht komt er ook weer energie terug. Twee tassen met kranten verzameld – ik krijg ze voornamelijk van de buurman – en die naar de container gebracht. En mijn boodschappenkarretje gepakt, een doos voor de upc moest ook nog teruggestuurd worden, en wat brieven, en samen naar het postkantoor gebracht. Het is zo triest, dit mooie postkantoor in de Stopera gaat ook verdwijnen. ING, moet dat nou zo? Verbitterde mensen achter de balie, die daar zoveel jaar trouwe dienst verricht hebben… Je gaat toch met een triest en beetje bitter gevoel weer naar buiten dan.

Maar daarna toch even over het Waterlooplein gelopen om weer los te komen, langs Jos van de boeken gegaan en daar toch nog wat gevonden. Een paar oude uitgaven, o.a. indische woordenboekjes voor een vriendin.
Ik zag Cockie, een andere standhouder, weglopen om dingen op te gaan ruimen en heb even de wacht gehouden tot hij terug was… want er stonden mooie en dure dingen op zijn tafels. En bij Japie nog gesnuffeld, want die heeft altijd wel wat leuks, maar dit keer dus niet.
Daarna ben ik een straatje doorgestoken en naar Appie gegaan, want er wordt altijd wel wat vergeten, ondanks lijstjes…
Een dagje van niks, maar toch weer een beetje frisse lucht opgedaan. Jawel, in Amsterdam, cynische lezer! ;-)

In Amsterdam kennen we de Stadspas. Een kortingssysteem met (maand) bonnen, maar de pas is ook geldig in musea e.d.. naast de museumjaarkaart. Door omstandigheden heb ik er vorig jaar niet zoveel gebruik van gemaakt, maar dit jaar wil ik er toch wel van genieten.

Ook op het Waterlooplein hoorde ik de mensen mopperen over het weer. Afgezien van het feit dat het te stil is, kopen mensen niet zo gemakkelijk met dit weer en de koude regen die af en toe valt. Eén van hen vertelde hoe jaren geleden van de ene dag op de andere het weer was omgeslagen. Van amper boven het vriespunt naar 25 graden.

Ik herinnerde me toen dat het wel een keer in maart 1993 het geval was. Ik was met een goede vriendin voor de eerste keer naar Westerbork gegaan en we vertrokken met dikke jassen en paraplu’s bij ons. Maar gaandeweg de dag werd het zo loeiheet dat we ons eigenlijk geen raad wisten. En vanaf dat moment begon de lente ….
Nog even moed houden dus….

dinsdag 10 februari 2009

Wat een hondenweer weer.

Zelfs mijn kat wil niet naar buiten. En neemt nu het grootste deel van de bureaustoel in beslag, ik mag nèt op het uiterste randje zitten. Já-áá, maar wie is hier de bazin, poes? Schuif es op, ik wil er ook bij..
Zóóó, dat is beter. Poes deraf en ik derop. Nu zit ik tenminste op mijn eigen stoel.

Gisteren ben ik met mijn dochter, ook door de stromende regen, uitgeweest.
Naar het concertgebouw, waar het Ned. Kamerorkest en het Lets Radio Kamerkoor o.l.v. mijn favoriete dirigent Yakov Kreizberg, een prachtig concert ten gehore gaven. Ik had nog nooit van de componist Valentin Silvestrov gehoord. (in het programma met een y, ik heb naar hem gezocht op internet, en daar stond het met een i. Maar het was een prachtig zangstuk, ongelooflijk mooi. Waarbij de zangers verdeeld stonden over het gehele podium, hoog en laag. Daardoor klonk het ook als een betoverend mooi geheel, door de gehele ruimte.
Daarna van Haydn de Symphonie nr. 44 in e, het z.g. Trauer.. En na de pauze Mozart's requiem. Een schitterende uitvoering, een minutenlang applaus. Het is ook veel mooier als je het in ’s lands mooiste concertzaal beluistert met zó’n goeie dirigent.
Het was ook het requiem dat gespeeld en gezongen werd bij de begrafenis van Prins Claus.
Twee delen daaruit heb ik zoals altijd een brok in mijn keel beluisterd. Het Confutatis en het Lacrimosa. Dat heb ik altijd al het mooiste gevonden. Beluister die muziek nog maar een keer als je de kans hebt.

Vóór het concert hebben we een patatje mèt gegeten in Jaaps' koffiehuis, een chauffeurscafé, waar ik ooit eerder over schreef en waar ik 60 jaar geleden met mijn vader wel kwam koffiedrinken na een lange wandeling, maar toen was het niet zo klein als nu, vreemd is dat. ’Dat klopt’, zei de uitbater,’ het was in die tijd zeker dubbel zo groot, het bestond toen al. Maar dat is de koelruimte aan die kant geworden’. Hij wees naar de zijkant.
De man was helemaal ontroerd van mijn verhaal.
Na het concert in de stromende regen weer naar huis gegaan, na nog even in het Weens Café van het Concertgebouw bij een kopje thee te hebben nagenoten.
De Engelsen hebben een mooi woord voor dat weer…’It ’s raining cats and dogs’, zeggen zij. In Australië regent het, las ik ergens, weleens kikkers.

Vandaag dus weer eens naar het ziekenhuis geweest. Het weer was niet veranderd, dus op de terugweg ben ik niet gaan wandelen nee.
Wel halverwege uitgestapt om bij Appie de boodschapjes mee te nemen.

En thuis was ik zo moe, dat ik na het eten in slaap gevallen ben en pas over tienen weer wakker werd.
Zie je morgen wel weer, hoop ik….