Een uitdrukking die ik vanavond geleerd heb.
Terwijl ik mijn toetje van stukjes meloen met vanille soyapudding zit te smikkelen (ik kan die combinatie van harte aanbevelen), staat de televisie aan. En hoor ik de reclame op de achtergrond van mijn smulpartij....
‘Slim idee van C 1000!! Als je een volle kaart met 30 spaarzegels bijeengespaard hebt - en dat betekent dat je voor 300 euro boodschappen hebt gedaan - kun je met je volle Total-Happy-Fuel-Card ' gratis' voor 10 euro tanken. Ik moest even echt goed nadenken.. Voor elke 10 euro aan boodschappen krijg je één zegel cadeau. Je moet 30 zegels op een kaart geplakt hebben, dus voor 300 euro boodschappen gehaald hebben, om dan die kaart in te leveren om (alleen maar) bij Total voor 10 euro gratis te kunnen tanken.' Maar hoeveel te tanken?
De euro95-benzine kost. 1.1729 cent per liter bij Total.* Dus voor 10 euro heb je dan 11,729, zeg 11,5 liter (euro 95 benzine) bijeengespaard. Tel uit je winst......1,7 liter extra.
Ik raak er helemaal van in de war... Klopt dat nou? Je doet voor 300 euro boodschappen, krijgt voor elke 10 euro één zegel, met 30 zegels kun je 1,7 liter benzine extra tanken... Want die 30 gratis zegels heb je dik betaald bij je boodschappen... En dat wordt dan juichend in de reclame gebracht. Nouja, pakke wat je pakke ken He....
Ik weet niet of mijn berekening klopt, maar dat hoor ik dan wel...
Mijn berekening kwam van http://www.unitedconsumers.com/tanken/informatie/brandstof-prijzen.html
* op internet opgezocht.
Wat ik vreemd vind, maar wel betaald heb, is de rekening die het CAK me tot nu aan eigen bijdragen 13,60 euro per maand liet betalen. Per 1 juli blijkt dat bedrag bijna 100% verhoogd te zijn naar 23,35 euro per maand. Nou kan ik wel gaan bellen, maar gezien de vroegere ervaringen..... ;-( Ik hoop maar dat iemand anders het me kan uitleggen, want mijn inkomen is echt niet hoger geworden dit jaar. Het bedrag zelf is niet zo hoog... maar de verhoging is niet te begrijpen.
Twee duistere kille dagen, met regen en harde windvlagen.... oktoberdagen in juli. Hoezo klimaatverandering en opwarming van de aarde? Ik heb weer een warm vest aan en de verwarming staat op 22,5 graden. De gordijnen waaien als er een windvlaag opsteekt en de nieuwe tafel van de buurvrouw is doornat.. dit is zelfs voor hardhout niet zo best, heb ik aan mijn eigen tuinbankje gezien. Morgen misschien een zonniger dag? En daarna weer dagen met oktoberstemming en lichten aan.
Gisteren was voor mij een slaapdag. De weersomslag, de veranderingen in luchtdruk.... het zijn zaken die mijn energievoorraad, die toch al niet zo groot is, laten wegsijpelen.
Als ik ooit dood ga zal het vast tijdens een heel lage of juist een heel hoge luchtdruk zijn. ;-) In elk geval, de slaap overdag was lang en diep..... en ook vannacht heb ik prima geslapen. Wat me allemaal vandaag weer ten goede kwam natuurlijk. Want vandaag was het lijf weer wat gewend aan het weer en had ik weer energie om een en ander te doen. Maar buiten ben ik weer niet geweest. Ach, dan kan ik ook geen geld uitgeven... ;-)
If your heart is bitter, sugar in your mouth will not help."
Een uitdrukking die ik vanavond geleerd heb.
In de Nieuwsbrief die ik vanavond ontving van de Chassidisch-Joodse Gemeenschap in New York stond een vreselijk verhaal van een Joods jochie van 10 jaar. Een foto... Een ernstig smal snuitje met bril en aan weerszijden de slaaplokken zichtbaar die Joodse jongetjes hebben, de zijlokken die niet geknipt of gesneden worden.
Het kind was ontvoerd en door de moordenaar in stukken gesneden die hij op verschillende plekken had bewaard. Een gruwelijk verhaal, waar de moordenaar volledig bekentenis over aflegde.... maar waarbij hij, typisch voor dit soort mensen, het kind zelf min of meer de schuld gaf omdat hij hem, onschuldig als een kind, het eerst aansprak. Hij vroeg de weg.
Dat bleek een vrijbrief te zijn om het kind eerst te ontvoeren en de volgende ochtend.........
Alle onderdelen van het lijfje, eenmaal bij elkaar gevoegd, werden de volgende dag begraven in het bijzijn van de gehele joodse wijk. Ontroerd, maar intens verdrietig om weer de moord op een kind realiseer ik me de uitspraak: wie een mens vermoordt, vermoordt een wereld. Wat had dit onschuldige kind nog kunnen betekenen in deze wereld, hoe had hij tot vreugde van ouders en leraren groter kunnen worden en tot heil van zijn wereld kunnen zijn. Vrouw en kinderen kunnen krijgen die hij ook weer tot goede medemensen had kunnen opvoeden die hadden kunnen studeren tot heil.........
Alles is weggenomen door de wellust en moordlust van één man, die alleen rekening hield met zijn eigen ingebeelde belangen.
In andere proporties en onverdraaglijk groot is de ramp in Afrika. ik kan daar niet eens mijn gedachten op concentreren. Ook om andere redenen. Dit komt voor het grote publiek een beetje uit de lucht vallen. Hoe maak je mensen week genoeg om genoeg te geven.... hoe bombardeer je hen met beelden die hen omver zullen moeten blazen, zodat er betaald en betaald en betaald gaat worden..... Al die onnoemelijke aantallen kinderen van wie even trieste verhalen verteld zouden kunnen worden als van dat ene jongetje, maar dan in 100.000-voud... Onvoorstelbaar.
Maar even onvoorstelbaar BLIJFT de ondoorzichtigheid van de besteding van de gelden.
Zolang de vergaderende directeuren van de goededoelenfirma's dure wijn drinken tijdens de vergaderingen, en in dure handgemaakte pakken met dure hemden en stropdassen lopen , stappen in dure auto's..............Zolang gezegd wordt dat gekwalificeerde krachten navenant betaald moeten worden, ook als ze zich geven voorzulke doelen, zal men terughoudend blijven met het geven van hulp. Dit heb ik al vaker geschreven realiseer ik me. Maar ik heb nu eenmaal geen invloed.
Zodra de openheid van Artsen zonder Grenzen en van Stichting Warchild geëvenaard worden zal ik weer vertrouwen krijgen. Maar als van elke euro die gedoneerd wordt maar 3 of voormijn part 30 centen of zo op de geëigende plek terechtkomt.... Begrijp me goed, ik zeg niet dat dat zo is, maar de openheid is er nog steeds niet Daar moet eerst wat aan veranderen, anders houd ik mijn hart vast.
donderdag 14 juli 2011
dinsdag 12 juli 2011
Zou het aan de weersomslag liggen?
Er staan ons een paar 'mooie' dagen te wachten. Regen en kou... Dus haal de wat warmere kleding maar weer te voorschijn.
Momenteel regent het flink, maar dat hadden we wel nodig. Het is alleen de vraag hoeveel er nog bijkomt. De leidingen in het atrium zingen al van alle regen en ik moet er niet aan denken dat hier binnen weer een overstroming komt. Gelukkig heeft mijn verleden jaar overleden buurman Jules gezorgd dat er een afvoerputje in het midden zit waar overtollig water heen kan.
Maar mijn tuintje gedijt er goed bij. Ik heb nog niet zo gek veel hoeven sproeien, veel van de planten en de bakken kon met de gieter of met dompelen afgewerkt worden. Nu krijgen ze weer eens een flinke sloot regenwater.
Het is alweer een aantal jaren geleden dat mijn tuintje werd afgesloten met een hekje. Er waren toen wat vervelende mannen die het nodig vonden om of voor de tuindeuren te gaan staan of zelfs zomaar naar binnen te lopen als die deuren open stonden. De woonstichting heeft er toen een hekje met een deurtje neergezet om mijn privacy te waarborgen met een fysieke afscheiding. Alleen, dat hielp niet... dat deurtje kon open... Sindsdien zit, als ik geen bezoek verwacht, of niet hoef te sproeien, dat hekje op slot. Mijn eigen vrije doorgang is natuurlijk niet gestremd daardoor. Dat recht is onaangetast. Alleen, ik heb als enige van het gebouw een privégebiedje met een tuintje. Daar probeer ik iedereen van te laten meegenieten door de beplanting met vooral geurende planten. Zelfs het atrium is een openbare ruimte van alle bewoners.
Mijn nieuwe buurvrouw had dat niet meteen door. Die zette een tafel voor mijn hekje, waardoor ik er niet meer in- of uitkon. En ook mijn visite niet, die graag achterom komt. Ik had die tafel dus al moeten verzetten om mijn poortje door te kunnen...Tja... Gelukkig heeft ze het gisteren zelf veranderd.
Vandaag was dochterlief even een bakkie komen doen en daarna zijn we samen richting Dappermarkt gegaan. Zij moest verder... ik ben dus eerder uitgestapt en ben de markt opgegaan. Maar eigenlijk heb ik niets gekocht. Alleen wat bandjes om de roos op te binden. En ik heb me vreselijk bezondigd vandaag. Heb bij Febo een patatje genomen, zonder mayo, maar wel met een koude chocomel erbij. Was te moe om verder te kunnen. Mijn voeten en benen zijn van mijn leeftijd, vooral mijn voeten worden sneller moe. De rest van mij is nog aardig vief, moet ik zeggen. Maar als mijn voeten en benen niet meer zo willen als ikzelf zal ik me toch moeten gaan aanpassen. In elk geval moest ik, thuisgekomen, echt een tijd gaan liggen.
Vanavond was er paniek. Er zit een ingebouwde hittebeveiliging in mijn computer, zegt de supersysop. Dus als hij door wat voor reden te warm wordt slaat hij af. Dat had ik nog nooit meegemaakt... Vanavond dus voor het eerst een hartstikke dode computer, zelfs de losse schijf had geen lichtje. En het 'kastje' van upc knipperde ook niet. Stekker derin en deruit en alles gecontroleerd. .... Omdat upc vanavond ook storingen in de tv-ontvangst had was er een kleine hoop dat het bij de profider zat... maar het duurde te lang en de paniek sloeg toch een beetje toe. Dus de onvergelijkelijke sysop gebeld.... die me vertelde dat het moest komen door de hittebeveiliging.
Zul je net zien.... precies als die kiespijn weg is als je bij de tandarts plaatsneemt, sloeg op dat moment de computer weer aan. Brandden alle lichtjes en knippertjes weer, alsof er niets aan de hand was geweest. Zou je het ding niet? Als die niet zo onmisbaar was zou je hem wat, ja....
Nu brandt het bureaulampje weer dat licht geeft op het toetsenbord. En poes heeft zich weer geïnstalleerd onder de warmte ervan. Haar lievelingsplekje. Dat is elke avond een klein gevecht, want ik heb dan niet de ruimte om met mijn muis te manoeuvreren. Dus moet ik haar steeds wegduwen, waarop ze heel rustig reageert, moet ik zeggen. Een rimpeling in de vacht van haar ruggetje is alles. Poes Pika is gelukkig. Lekker naast me en lekker onder de warme lamp.
Heel zachtjes ben ik bezig oud papier te controleren en zo nodig te verscheuren en te verwijderen. Vandaag toch weer een prullenbak vol...
Elke dag een naadje is een hemdsmouw in het jaar. Heel langzaam gaat het maar het vordert wel.
Het is trouwens een oud spreekwoord. En ik realiseer me dat jongeren het niet eens meer begrijpen. Vroeger droegen de mannen en vrouwen, vooral op het land, gebreide hemden, borstrokken geheten. Die hadden wel of geen mouwen.... en onderbroeken werden ook vaak gebreid, met pijpen, lang of kort. Later werden de hemden en broeken vaak van wollen tricot of van de stof waarvan nu de dikkere t-shirts worden gemaakt. De huisvrouwen van toen hadden naast hun drukke bezigheden dus ook nog die hemden te breien... al was het maar met een 'naadje' per dag. ;-)
Dat doet me denken aan mijn jeugd. Door de oorlog kwam ik in een kindertehuis terecht. En jarenlang moesten we sokken breien. Voor onszelf en voor de jongens, die natuurlijk niet hoefden te breien of zo. Grijze wollen sokken voor de zondag, zwarte sajetten sokken voor door-de-weeks. Even uitleggen? Sajet was een soort breiwol, extra sterk voor die tijd. Toch was ook een dagelijkse taak het sokken stoppen. Elke dag na schooltijd. En steeds weer in de rij gaan staan om te laten zien dat je het goed deed.... Als de leidster niet tevreden was moest je het uithalen en opnieuw beginnen....Jarenlang duurde dat gedwongen breien en sokken stoppen. Oja, we moesten ook borstrokken breien. In gerstekorrelsteek. Van een soort halfwol in een gore lichtbruine kleur. Gerstekorrelsteek was één recht, één averecht, en wel zo dat er een soort korrelig effect ontstond. Wee je gebeente als je dat niet goed of genoeg deed....
Nah, de gedachten gaan hun eigen gang.... ik had het over papieren verscheuren, niet over naadjes breien....
Momenteel regent het flink, maar dat hadden we wel nodig. Het is alleen de vraag hoeveel er nog bijkomt. De leidingen in het atrium zingen al van alle regen en ik moet er niet aan denken dat hier binnen weer een overstroming komt. Gelukkig heeft mijn verleden jaar overleden buurman Jules gezorgd dat er een afvoerputje in het midden zit waar overtollig water heen kan.
Maar mijn tuintje gedijt er goed bij. Ik heb nog niet zo gek veel hoeven sproeien, veel van de planten en de bakken kon met de gieter of met dompelen afgewerkt worden. Nu krijgen ze weer eens een flinke sloot regenwater.
Het is alweer een aantal jaren geleden dat mijn tuintje werd afgesloten met een hekje. Er waren toen wat vervelende mannen die het nodig vonden om of voor de tuindeuren te gaan staan of zelfs zomaar naar binnen te lopen als die deuren open stonden. De woonstichting heeft er toen een hekje met een deurtje neergezet om mijn privacy te waarborgen met een fysieke afscheiding. Alleen, dat hielp niet... dat deurtje kon open... Sindsdien zit, als ik geen bezoek verwacht, of niet hoef te sproeien, dat hekje op slot. Mijn eigen vrije doorgang is natuurlijk niet gestremd daardoor. Dat recht is onaangetast. Alleen, ik heb als enige van het gebouw een privégebiedje met een tuintje. Daar probeer ik iedereen van te laten meegenieten door de beplanting met vooral geurende planten. Zelfs het atrium is een openbare ruimte van alle bewoners.
Mijn nieuwe buurvrouw had dat niet meteen door. Die zette een tafel voor mijn hekje, waardoor ik er niet meer in- of uitkon. En ook mijn visite niet, die graag achterom komt. Ik had die tafel dus al moeten verzetten om mijn poortje door te kunnen...Tja... Gelukkig heeft ze het gisteren zelf veranderd.
Vandaag was dochterlief even een bakkie komen doen en daarna zijn we samen richting Dappermarkt gegaan. Zij moest verder... ik ben dus eerder uitgestapt en ben de markt opgegaan. Maar eigenlijk heb ik niets gekocht. Alleen wat bandjes om de roos op te binden. En ik heb me vreselijk bezondigd vandaag. Heb bij Febo een patatje genomen, zonder mayo, maar wel met een koude chocomel erbij. Was te moe om verder te kunnen. Mijn voeten en benen zijn van mijn leeftijd, vooral mijn voeten worden sneller moe. De rest van mij is nog aardig vief, moet ik zeggen. Maar als mijn voeten en benen niet meer zo willen als ikzelf zal ik me toch moeten gaan aanpassen. In elk geval moest ik, thuisgekomen, echt een tijd gaan liggen.
Vanavond was er paniek. Er zit een ingebouwde hittebeveiliging in mijn computer, zegt de supersysop. Dus als hij door wat voor reden te warm wordt slaat hij af. Dat had ik nog nooit meegemaakt... Vanavond dus voor het eerst een hartstikke dode computer, zelfs de losse schijf had geen lichtje. En het 'kastje' van upc knipperde ook niet. Stekker derin en deruit en alles gecontroleerd. .... Omdat upc vanavond ook storingen in de tv-ontvangst had was er een kleine hoop dat het bij de profider zat... maar het duurde te lang en de paniek sloeg toch een beetje toe. Dus de onvergelijkelijke sysop gebeld.... die me vertelde dat het moest komen door de hittebeveiliging.
Zul je net zien.... precies als die kiespijn weg is als je bij de tandarts plaatsneemt, sloeg op dat moment de computer weer aan. Brandden alle lichtjes en knippertjes weer, alsof er niets aan de hand was geweest. Zou je het ding niet? Als die niet zo onmisbaar was zou je hem wat, ja....
Nu brandt het bureaulampje weer dat licht geeft op het toetsenbord. En poes heeft zich weer geïnstalleerd onder de warmte ervan. Haar lievelingsplekje. Dat is elke avond een klein gevecht, want ik heb dan niet de ruimte om met mijn muis te manoeuvreren. Dus moet ik haar steeds wegduwen, waarop ze heel rustig reageert, moet ik zeggen. Een rimpeling in de vacht van haar ruggetje is alles. Poes Pika is gelukkig. Lekker naast me en lekker onder de warme lamp.
Heel zachtjes ben ik bezig oud papier te controleren en zo nodig te verscheuren en te verwijderen. Vandaag toch weer een prullenbak vol...
Elke dag een naadje is een hemdsmouw in het jaar. Heel langzaam gaat het maar het vordert wel.
Het is trouwens een oud spreekwoord. En ik realiseer me dat jongeren het niet eens meer begrijpen. Vroeger droegen de mannen en vrouwen, vooral op het land, gebreide hemden, borstrokken geheten. Die hadden wel of geen mouwen.... en onderbroeken werden ook vaak gebreid, met pijpen, lang of kort. Later werden de hemden en broeken vaak van wollen tricot of van de stof waarvan nu de dikkere t-shirts worden gemaakt. De huisvrouwen van toen hadden naast hun drukke bezigheden dus ook nog die hemden te breien... al was het maar met een 'naadje' per dag. ;-)
Dat doet me denken aan mijn jeugd. Door de oorlog kwam ik in een kindertehuis terecht. En jarenlang moesten we sokken breien. Voor onszelf en voor de jongens, die natuurlijk niet hoefden te breien of zo. Grijze wollen sokken voor de zondag, zwarte sajetten sokken voor door-de-weeks. Even uitleggen? Sajet was een soort breiwol, extra sterk voor die tijd. Toch was ook een dagelijkse taak het sokken stoppen. Elke dag na schooltijd. En steeds weer in de rij gaan staan om te laten zien dat je het goed deed.... Als de leidster niet tevreden was moest je het uithalen en opnieuw beginnen....Jarenlang duurde dat gedwongen breien en sokken stoppen. Oja, we moesten ook borstrokken breien. In gerstekorrelsteek. Van een soort halfwol in een gore lichtbruine kleur. Gerstekorrelsteek was één recht, één averecht, en wel zo dat er een soort korrelig effect ontstond. Wee je gebeente als je dat niet goed of genoeg deed....
Nah, de gedachten gaan hun eigen gang.... ik had het over papieren verscheuren, niet over naadjes breien....
Abonneren op:
Posts (Atom)
