Het zal wel aan mij liggen, dat ik zie wat ik verwacht te zien. Na het War Childconcert zat ik even te zappen en letterlijk elke zender had toen iets van geweld te tonen. Misschien zat ‘oorlog’ wel ergens op de voorgrond in mijn hoofd en zag ik het daarom overal. Wat me deed opschrikken en naar de computer gaan voor dit verhaal was een uitzending van de Amerikaanse poppenspeler Jeff Dunham. De man van o.a. ‘Achmed the dead terrorist’. Daar zag ik even snel een scene waarin één van die poppen moet leren met computers om te gaan en zijn ‘leraar’ leert hem te gamen…’Let ’s kill some people’ zei hij… en trrrrrr, klonken de mitrailleurs in de game en voor de lol werden zoveel mogelijk ‘mensen’ gedood. Even daarvoor zapte ik bij een film over Sparta, niet de voetbalclub maar het land. Waar de koningszoon moest worden opgevoed tot vechter zonder enig gevoel. Hij moest vechten met een joch van zijn eigen leeftijd en het bloed spetterde rond. Niet het bloed van de hoofdpersoon, die bleef ongedeerd natuurlijk, maar van zijn machteloze slachtoffer. En zo zag ik nog een paar zenders voorbijgaan. Dat maakte me helemaal verward. Want wat laten we onze jeugd zien?! Wat voor beeld van dagelijkse werkelijkheid geven we ze mee? Dat is voor jongens met hun kokende testosteron toch een volkomen foute beeldvorming van wat het leven zou zijn? Jongens, vooral laag of niet opgeleide jongens, kijken liever naar dit soort geweld, dan naar bijv. Karin Bloemen of zo (momenteel even op tv) Zij leren dat dit soort geweld, dat ze dagelijks gepresenteerd krijgen, het ‘gewone’ leven weergeeft, een leven waaraan ze zich willen spiegelen, want hun hormonen zijn de baas. En vaak krijgen deze jongens thuis niet genoeg tegenspel om te leren ànders in het leven te willen staan. En dat het leven anders is! Zo maken we kleine en later grote criminelen, door ze te leren dat geweld en criminaliteit en totale liefdeloosheid en gebrek aan respect je leven succesvol zullen maken.
Wie draait de sleutel om voor deze kijk op het leven??? Wanneer maken we een begin met een ander soort ‘scoren’ op de televisie en in films?
Afgelopen woensdag ben ik met dochterlief naar Nieuwegein geweest, mijn dierbare oude vriendin An was een paar dagen geleden met hartklachten opgenomen in het ziekenhuis en was net van de hartbewaking naar een gewone ziekenkamer overgebracht. We zijn al ruim 30 jaar bevriend en ze is al 80 jaar geweest dus elk bezoek kon het laatste zijnl Mijn dochter was meteen bereid mee te gaan, want alléén wordt het toch wel heel zwaar. Ik moet zeggen dat ze me tot grote steun was maar toch was het te vermoeiend en heb ik een paar dagen nodig gehad om weer bij te komen. De geest is gewillig….. maar het lichaam gaat dit jaar hopelijk de 75 jaar halen…. ;-)))
Natuurlijk speelt de tijd van het jaar een stevig woordje mee bij het je niet echt senang voelen. De herdenkingen en het verleden hebben onze generatie weer in de greep en we willen de erfenis zo graag doorgeven aan de volgende generatie. Met als gevolg dat we zelf al weken met dat verleden geconfronteerd worden. En dat doet ons (of mij) niet echt goed.
Nog een kleine 1,5 week, dan houdt het weer voor een poosje op. En mag het leven weer wat luchtiger opgenomen worden. Gedenken doen degenen die het bedoelde verleden aan den lijve hebben ondervonden, immers het hele jaar…
We worden zelfs te oud voor Koninginnedag, dacht ik gisteren nog. Gisteren wilde ik ‘gewoon’ een boodschapje doen bij Appie, die open was gebleven. Maar ik had geen rekening gehouden met het lawaai en de vuilnis. In de straat bij Albert Hein was ook vrijmarkt… ook geen rekening mee gehouden. En het LAWAAI!!!!! Wat is de stad ontzettend lawaaiig op deze dag. Kijk, dat alles oranje is en oranje weerschijnt is tot daar aan toe, ik ben geen felle Oranjeklant, maar tegen de kleur heb ik geen bezwaar. Alleen, alles en iedereen was oranje. Van malle hoge hoeden tot papieren kragen en wéét ik wat allemaal…. En het lag letterlijk ook overal op straat.
Het lawaai was overweldigend, niet van gewone muziek al hoorde je hier en daar een pingeltje van een gitaar of een piepje van een viooltje… Maar de enorme geluidsboxen produceerden door de hele stad een gedaver waar de oudere mensen, toch een niet onbelangrijk deel van de inwoners, geen raad mee wisten… zelf zat ik op het laatst ook met mijn handen voor mijn oren. De Hogeschool voor de Business hier vlakbij gaf ook zo’n feest. Gelegen tussen twee verpleeghuizen en een huis voor oudere bewoners had daar eigenlijk geen toestemming voor gegeven moeten worden. Men mag, zelfs op zulke dagen, best rekening houden met zieke en oude mensen. Het feest was dan ook vóór tien uur afgelopen. En uit de grond van mijn hart zei ik: GELUKKIG MAAR.
Met een miljoen mensen in de stad, natuurlijk voor het grootste deel jonge bezoekers, leek het alsof Amsterdam alléén maar uit jonge mensen bestond. Mijn grote bewondering gaat uit naar al die mensen die het toch maar weer allemaal in goede banen hebben weten te leiden. Ondanks dat na het trekken aan de noodrem in één van de treinen het hele treinverkeer in het honderd liep. Met name omdat de jonge mensen na het stoppen van die trein maar gingen lopen naar het station… over de rails natuurlijk.
Van de staking van de schoonmakers heeft onze stad gelukkig niet al te veel narigheid gehad. Ooit maakte ik mee dat ik op de Nieuwerzijds Voorburgwal letterlijk tussen en door een halve meter vuil moest waden. Dat was eens maar nooit weer die richting op met Koninginnedag… Maar omdat de jongens en meisjes hun zeer gewaardeerde werk direct na de feesten toch ter hand namen bleef de schade beperkt.
Over schoonmakers gesproken. Ik vertelde de schoonmakers van ons gebouw dat ik hun werk heel waardevol vond en blij was met hun werk. ‘Vertel dat onze baas alsjeblieft maar’, zei één van de mannen. Wat ik best wilde doen. Dus belde ik het nummer dat de man me gegeven had. En natuurlijk was de man er niet die ik wilde spreken. Maar wel een collega. Als ik de telefoniste even wilde vertellen wat ik die meneer te vertellen had????? Nee dus, dat wilde ik niet. Ik wilde het aan die meneer vertellen. Maar de telefoniste wilde zelf de boodschap overbrengen en hield aan. Ja, dat schoot niet op hè… dus ik zou wel terugbellen als die andere meneer er was. Die was er de volgende dag. Dus ik belde de volgende dag en kreeg, jawel, de telefoniste, die precies wilde weten wat ik die meneer te vertellen had. Dan zou zij de boodschap…….. Ik heb het maar opgegeven. Bazen willen niet horen dat het werk van hun personeel gewaardeerd wordt. Misschien kost dat geld. Het geld waarvoor de schoonmakers momenteel in staking zijn dus.
Foei Erica, niet verder gaan… als ze dat geld, die 1,5% dus, inderdaad erbij krijgen gaan wij weer meer servicegeld betalen….
Laat ik er maar mee ophouden dus……..
zaterdag 1 mei 2010
zondag 25 april 2010
Dromen en herinneringen.
Voor ik het kwijt ben wilde ik een droom van vannacht vertellen.
De nacht van 24 op 25 april 2010 dus. Begrijpen doe ik hem niet, maar het verhaal is al vreemd genoeg...
Ik droomde zó levendig dat ik het even wil opschrijven. Ik was in China, waar we met een stel mensen, wetenschappers, werkten voor de bevolking.
Toen kwamen er ‘collega’s’, die ons bijna allemaal doodden. Of trachtten te doden. Met messen en met injectienaalden. Ik kreeg zo’n spuitje in mijn handen, het was een minimaal kleine injectiespuit die in de rug werd gestoten.
We vluchtten. Over grenzen, naar andere plekken waar andere mensen woonden die wat primitiever leefden. Mongolen en Tibetanen, groot en klein. Die in een soort commune bij elkaar leefden.
Via hen naar een westerser stad.
En toen was het ineens jaren later en keerden we terug naar China. En op een hoge brug, uitkijkend over een eindeloos en begroeid heuvellandschap. realiseerden we ons dodelijk verdrietig dat het eens zo ontwikkelde land was teruggevallen aan de natuur. Er was geen spoor meer te vinden van onze menselijke inspanningen. Eén vrouw van ons gezelschap stortte in tranen neer, dezelfde die eeuwen daarvoor als één der eersten werd vermoord. Veel verdriet dus...
Vreemde droom waarvan ik de betekenis nog niet kan begrijpen.
De zondag is rustig verlopen, voor mijzelf althans. Want dochterlief had het vandaag erg moeilijk. Ze zou vanavond zingen, maar moest het afzeggen. Ze moest eerst tot zichzelf komen met de moeilijkheid waar ze mee tobde. Gelukkig heeft ze goede vrienden, waaronder haar moeder. En vanavond was ze dan wel heel moe van alle emoties, maar ik denk wel dat ze na een dag hard denkwerk, wel door deze kleine crisis heen was.
Ik moet bekennen dat ik van Youp van ’t Hek dit keer genoten heb. Ik mag de man om een of andere reden niet, maar deze zogenaamde scheldpartij namens God was wèl geniaal. Hij stond op de achterpagina van nrc Handelsblad. Van dit weekend, 25 op 25 april 2010.
Nog een zondags genietinkje is 30 hoog, met Frénk van der Linden. Dit keer had hij als gast Thomas Acda. Ik denk dat iedereen hem wel kent als Acda van Acda en de Munnik. Lekker ontspannen kwam hij over, zoals de muziek van Acda en de Munnik plezierig is. Iemand die zichzelf is gebleven. Volgende week komt een andere favoriet van oudsher bij Frénk: Jules Croiset. Natuurlijk kijk ik dan ook.
Verder bleef deze dag rustig dus. De kranten zijn uit, de tv is nog steeds aan. Ik heb met be- en verwondering gekeken naar het programma van de RKK, dat helemaal over kindermisbruik ging. Als die RK Kerk eens helemaal terug ging naar zijn wortels. En het niet zo hoog in de bol bleef houden dat ze zichzelf het uitverkoren volk van God noemen. De eerste vijf boeken van Mozes zijn helemaal ingepikt door de RK Kerk, zonder dat één gelovige weet wat er in die vijf eerste Bijbelboeken staat. En ik weet waarover ik het heb. Zelfs de hoge heren van die kerk hebben daar nooit anders in gelezen dan vanuit hun eigen inzichten en met de oogkleppen van de RK Kerk.
Misschien zouden ze ooit kunnen leren dat het celibaat nergens in die bijbel wordt voorgeschreven. Paulus was geen god, maar zijn voorschriften worden beter nageleefd dan die van God zelf. Hoewel…. Dat celibaat wordt dus wel voorgeschreven, maar niet, hoort! hoort! Heilige .Paulus, nageleefd, Maar als vluchtheuvel gebruikt voor mensen die buiten die kerk in moeilijkheden zouden zijn gekomen met de wereldlijke rechter. Jaren is er van alles aan gedaan om alles wat fout was onder de mantel van de religie te verbergen.. Maar nu is de tijd van de afrekening gekomen.
Er was ook een andere kant. Die de laatste dagen zeer bewust wordt en naar buiten wil.
Ik heb een aantal jaren een opleiding moeten genieten om R.K. te worden. Ik was 19 jaar, had een vriendje, wiens vader er op stond dat ik, voor er sprake was van méér, eerst R.K. zou worden. Nou, losgeslagen als ik toen was had ik daar geen bezwaar tegen. En ik kreeg een heel
aardige Pater Jezuïet toegewezen gekregen, die al mijn nieuwsgierige vragen beantwoordde. En me veel kon leren, Ik vond de symboliek en de rites van de toen nog Latijnse missen prachtig. Op een ochtend, vlak voor Pasen, werd ik dus gedoopt en dat voor een meisje, dat in de jaren daarvoor een strenge bijna gereformeerde opvoeding had gehad…. Maar heel kort daarna was mijn biechtvader ineens verdwenen. Zomaar van de aardbodem verdwenen.
Ik was volkomen gedemotiveerd toen ik vernam dat het kostersechtpaar door het sleutelgat glurend had menen te ontdekken dat deze pater met mij een liefdesverhouding zou hebben. Daar was geen sprake van, ik werd Katholiek vanwege dat vriendje waar ik zielsveel van hield toen. Deze pater werd wel zwaar gestraft zonder dat er een onderzoek kwam, ik werd niet gehoord ook. Hij werd eerst naar midden Afrika gestuurd, en jaren later naar het Zuiden van Amerika. En toen hij opgebrand was en blind geworden, mocht hij terug naar het moederhuis in Nijmegen. Daar zou hij gestorven zijn. Ik kreeg geen contact met hem. Het zou hem trouwens weer in moeilijkheden gebracht hebben.
Vanavond zag ik een musicus met zijn achternaam op tv., daardoor kwamen alle herinneringen weer fel terug.
Met dat vriendje is het trouwens kort daarna toch uitgegaan………
Met het geloof dus ook….Ik was de koelie met de bamboestam die de lasten van het RK geloof moest aannemen van zowel de Kerk als de a.s. schoonfamilie. Dat deed ik in die tijd niet met tegenzin hoor.
Maar in het licht van wat vandaag naar buiten komt is het extra bitter. Ik denk niet dat dat nader uitgelegd moet worden.
Even iets heel anders:
Gisteren schreef ik over de Marthastichting. En juist vandaag krijg ik het zg. stichtingslied uit die tijd niet uit mijn hoofd…. Eigenlijk maar twee regels, herhaald, dat wel.:
Wij Martelaren vol van glorie laten de moed niet zi-inken……
Wij Martelaren vol van glorie laten de moed niet gaan..
Of
Stichtingsleven is geen goed leven .. Variaaaaaa
Was ik maar bij mijn moeder gebleven .. Variaaaa
s'morgens krijg je een stukkie brood
s'avonds slaan ze je half dood..
Varia Varia Varia Varia varia
Niet dankbaar en nederig nee….. maar zo voelden we de benadering die we er kregen, wel.
We zongen het voornamelijk op de verplichte zondagse wandelingen in rotten van drie door het dorp marcherend Ik denk dat onze klepperende klompen de serene zondagsrust van al die vrome Alphenaren danig verstoorden.
Zucht….al die herinneringen ook….
Ik ga slapen, ik ben moe……..
De nacht van 24 op 25 april 2010 dus. Begrijpen doe ik hem niet, maar het verhaal is al vreemd genoeg...
Ik droomde zó levendig dat ik het even wil opschrijven. Ik was in China, waar we met een stel mensen, wetenschappers, werkten voor de bevolking.
Toen kwamen er ‘collega’s’, die ons bijna allemaal doodden. Of trachtten te doden. Met messen en met injectienaalden. Ik kreeg zo’n spuitje in mijn handen, het was een minimaal kleine injectiespuit die in de rug werd gestoten.
We vluchtten. Over grenzen, naar andere plekken waar andere mensen woonden die wat primitiever leefden. Mongolen en Tibetanen, groot en klein. Die in een soort commune bij elkaar leefden.
Via hen naar een westerser stad.
En toen was het ineens jaren later en keerden we terug naar China. En op een hoge brug, uitkijkend over een eindeloos en begroeid heuvellandschap. realiseerden we ons dodelijk verdrietig dat het eens zo ontwikkelde land was teruggevallen aan de natuur. Er was geen spoor meer te vinden van onze menselijke inspanningen. Eén vrouw van ons gezelschap stortte in tranen neer, dezelfde die eeuwen daarvoor als één der eersten werd vermoord. Veel verdriet dus...
Vreemde droom waarvan ik de betekenis nog niet kan begrijpen.
De zondag is rustig verlopen, voor mijzelf althans. Want dochterlief had het vandaag erg moeilijk. Ze zou vanavond zingen, maar moest het afzeggen. Ze moest eerst tot zichzelf komen met de moeilijkheid waar ze mee tobde. Gelukkig heeft ze goede vrienden, waaronder haar moeder. En vanavond was ze dan wel heel moe van alle emoties, maar ik denk wel dat ze na een dag hard denkwerk, wel door deze kleine crisis heen was.
Ik moet bekennen dat ik van Youp van ’t Hek dit keer genoten heb. Ik mag de man om een of andere reden niet, maar deze zogenaamde scheldpartij namens God was wèl geniaal. Hij stond op de achterpagina van nrc Handelsblad. Van dit weekend, 25 op 25 april 2010.
Nog een zondags genietinkje is 30 hoog, met Frénk van der Linden. Dit keer had hij als gast Thomas Acda. Ik denk dat iedereen hem wel kent als Acda van Acda en de Munnik. Lekker ontspannen kwam hij over, zoals de muziek van Acda en de Munnik plezierig is. Iemand die zichzelf is gebleven. Volgende week komt een andere favoriet van oudsher bij Frénk: Jules Croiset. Natuurlijk kijk ik dan ook.
Verder bleef deze dag rustig dus. De kranten zijn uit, de tv is nog steeds aan. Ik heb met be- en verwondering gekeken naar het programma van de RKK, dat helemaal over kindermisbruik ging. Als die RK Kerk eens helemaal terug ging naar zijn wortels. En het niet zo hoog in de bol bleef houden dat ze zichzelf het uitverkoren volk van God noemen. De eerste vijf boeken van Mozes zijn helemaal ingepikt door de RK Kerk, zonder dat één gelovige weet wat er in die vijf eerste Bijbelboeken staat. En ik weet waarover ik het heb. Zelfs de hoge heren van die kerk hebben daar nooit anders in gelezen dan vanuit hun eigen inzichten en met de oogkleppen van de RK Kerk.
Misschien zouden ze ooit kunnen leren dat het celibaat nergens in die bijbel wordt voorgeschreven. Paulus was geen god, maar zijn voorschriften worden beter nageleefd dan die van God zelf. Hoewel…. Dat celibaat wordt dus wel voorgeschreven, maar niet, hoort! hoort! Heilige .Paulus, nageleefd, Maar als vluchtheuvel gebruikt voor mensen die buiten die kerk in moeilijkheden zouden zijn gekomen met de wereldlijke rechter. Jaren is er van alles aan gedaan om alles wat fout was onder de mantel van de religie te verbergen.. Maar nu is de tijd van de afrekening gekomen.
Er was ook een andere kant. Die de laatste dagen zeer bewust wordt en naar buiten wil.
Ik heb een aantal jaren een opleiding moeten genieten om R.K. te worden. Ik was 19 jaar, had een vriendje, wiens vader er op stond dat ik, voor er sprake was van méér, eerst R.K. zou worden. Nou, losgeslagen als ik toen was had ik daar geen bezwaar tegen. En ik kreeg een heel
aardige Pater Jezuïet toegewezen gekregen, die al mijn nieuwsgierige vragen beantwoordde. En me veel kon leren, Ik vond de symboliek en de rites van de toen nog Latijnse missen prachtig. Op een ochtend, vlak voor Pasen, werd ik dus gedoopt en dat voor een meisje, dat in de jaren daarvoor een strenge bijna gereformeerde opvoeding had gehad…. Maar heel kort daarna was mijn biechtvader ineens verdwenen. Zomaar van de aardbodem verdwenen.
Ik was volkomen gedemotiveerd toen ik vernam dat het kostersechtpaar door het sleutelgat glurend had menen te ontdekken dat deze pater met mij een liefdesverhouding zou hebben. Daar was geen sprake van, ik werd Katholiek vanwege dat vriendje waar ik zielsveel van hield toen. Deze pater werd wel zwaar gestraft zonder dat er een onderzoek kwam, ik werd niet gehoord ook. Hij werd eerst naar midden Afrika gestuurd, en jaren later naar het Zuiden van Amerika. En toen hij opgebrand was en blind geworden, mocht hij terug naar het moederhuis in Nijmegen. Daar zou hij gestorven zijn. Ik kreeg geen contact met hem. Het zou hem trouwens weer in moeilijkheden gebracht hebben.
Vanavond zag ik een musicus met zijn achternaam op tv., daardoor kwamen alle herinneringen weer fel terug.
Met dat vriendje is het trouwens kort daarna toch uitgegaan………
Met het geloof dus ook….Ik was de koelie met de bamboestam die de lasten van het RK geloof moest aannemen van zowel de Kerk als de a.s. schoonfamilie. Dat deed ik in die tijd niet met tegenzin hoor.
Maar in het licht van wat vandaag naar buiten komt is het extra bitter. Ik denk niet dat dat nader uitgelegd moet worden.
Even iets heel anders:
Gisteren schreef ik over de Marthastichting. En juist vandaag krijg ik het zg. stichtingslied uit die tijd niet uit mijn hoofd…. Eigenlijk maar twee regels, herhaald, dat wel.:
Wij Martelaren vol van glorie laten de moed niet zi-inken……
Wij Martelaren vol van glorie laten de moed niet gaan..
Of
Stichtingsleven is geen goed leven .. Variaaaaaa
Was ik maar bij mijn moeder gebleven .. Variaaaa
s'morgens krijg je een stukkie brood
s'avonds slaan ze je half dood..
Varia Varia Varia Varia varia
Niet dankbaar en nederig nee….. maar zo voelden we de benadering die we er kregen, wel.
We zongen het voornamelijk op de verplichte zondagse wandelingen in rotten van drie door het dorp marcherend Ik denk dat onze klepperende klompen de serene zondagsrust van al die vrome Alphenaren danig verstoorden.
Zucht….al die herinneringen ook….
Ik ga slapen, ik ben moe……..
Abonneren op:
Posts (Atom)
