Vanmorgen waren de temperaturen van dien aard dat ik het hondje weer langer kon laten lopen. Het is 5 graden, windstil, de straten zijn schoon en droog en de enkeling die ik tegenkom, zegt vriendelijk goedemorgen.
We hebben dus een extra lange wandeling gemaakt, hondje en ik. Met extra veel paaltjes om aan te snuffelen en bosjes om in te p..pen. Als het weer ’s morgens vroeg meewerkt vind ik die ochtendwandelingetjes echt plezierig. Als het koud en nat is kost het ook moeite om het beestje zijn mand (toegedekt met een handdoek) te verlaten. Ach, hij heeft oude botjes en zijn lijfje is veel te dik. Kan het beestje zelf niet helpen, maar wàt we ook zeggen of doen, de baas wil niet ophouden met hem mee te laten eten van de pot. En dat is vooral niet goed voor zulke kleine oude hondjes. Die horen geen kippensoep te eten, of pap, of puddinkjes. Maar morgen hoop ik weer naar mijn eigen dierenwinkel te kunnen gaan. Daar hebben ze dieetbrokken, brokken met een laag vetgehalte bij voorbeeld.
Het is nog vroeg en buiten is het nog donker. Maar ik blijf uit mijn warme bedje, want straks komt Betty en er moet nog wel een en ander opgeruimd worden, bijv. een vaatje afgewerkt.
Het is de laatste keer. Volgend jaar, volgende week is dat al, komt er een andere hulp. Maar ze zullen Betty niet kunnen vervangen...Nee hoor.
Ik ben persoonlijk wel blij dat de kerstdagen voorbij zijn en het leven weer een beetje gewoon is.
Toen ik nog jong was en de drie kinderen die we hadden, nog klein, was kerst een groot feest. Ook in mijn eigen ogen. Met lichtjes, een boom, een zak onder de boom met cadeautjes. Met dagen in de keuken staan om iets lekkers op de mooi gedekte tafel te krijgen en met tenminste één gast aan tafel. En zoals gewoonlijk, één lege stoel voor Elia.
Dat was heel raar ja, want ik was me amper bewust van mijn Joodse wortels om die tijd. Dat kwam pas jaren later.
Maar nu zijn we allemaal uit elkaar gegroeid. Eén zoon, Jacob, leeft niet meer. De andere zoon, Leo, heeft zijn eigen leven. Mijn goede vriend mijn exman woont aan de andere kant van het land. Mijn dochter woont wel vlakbij maar heeft een druk sociaal leven en pleegkinderen heb ik niet meer. Het is lief van haar dat ze toch een dag heeft vrijgemaakt om samen een heel plezierige avond te hebben. Met lekker eten en een wijntje en vooral veel gepraat. Zoals meestal.
Maar toch ben ik wel blij dat de dagen voorbij zijn. De tv bracht veel moois en de computer verveelt nooit. Veel muziek gedraaid die ik anders niet zó veel hoor. O.a. een paar van Bach’s Weihnachtkantates en een paar koorwerken met Händel en Mozart oratoria.
Op de tv was zondag op België 1 weer eens de originele film Tevje of ook wel Anatevka met Topol in de hoofdrol. Net als met It’s a Wonderful life met James Stewart is dat een soort traditie voor mijzelf geworden. De één een joodse, de ander een echt christelijke film.
Vannacht een prachtige droom gehad, ik liep langs een weg (een weg is altijd De Levensweg, zegt het Boek erover), en in de berm stonden bomen die schaduw gaven en onder die bomen groeiden bloemen. In feite stond het vol met bloemen, roze en rozerode bloemen. Ze groeiden niet fier op hun stengels, maar je moest tussen de stengels zoeken naar de bloemen. Die plukte ik dan ook in overvloed. Dat symboliseert de mooie en goede dingen in het leven… Hoe verder ik liep, hoe mooier en meer bloemen ik zag. Er liep een man achter me. Een goed gevoel dat hij achter me bleef lopen en weinig zei. Me wel op extra mooie bloemen wees. Maar hij was aanwezig. (Al moest hij wel zo nodig een plas doen in de bloemenstruiken waar ik voorbij gelopen was. ;-) )
De hele nacht ging trouwens om de kleur roze. Was raar. Die eerdere droom dus.. Ik had via internet een fles roze melk binnengekregen. En die wilde ik niet. Maar ik raakte hem niet kwijt. Hij stond op een lijstje, ik zag de melk zelf niet. En wat ‘men’ ook zei, ik raakte het niet kwijt. Ook niet als ik links klikte en een lijstje tevoorschijn haalde om op verwijderen te kunnen klikken. Ook niet als ik in de werkbalk klikte. Het ergerde me zo mateloos dat ik er wakker van werd. Ben toen maar de nachtelijke dingen gaan doen die men dan zo in het algemeen doet. En goed wakker geworden, weer onder de warme deken gekropen in de hoop die droom kwijt te zijn….. En toén kwam de weg met die roze bermbloemen.
Inmiddels is het tijd geworden om de dag te gaan aankijken. Ik ga me toonbaar maken en de dingen doen die nog gedaan moeten worden.
maandag 28 december 2009
vrijdag 25 december 2009
Eerste kerstdag is alweer bijna voorbij.
Zo, de eerste kerstdag is bijna voorbij en alles is naar wens gegaan.
Gisteren samen met dochter gegeten en vandaag voor Buurman lekker gekookt… althans, hij zei dat hij nog nooit zo lekker gegeten had. En dat is een compliment toch. Kippensoep, beenhammetje met aardappelkoekjes, sugarbeans, tutti frutti en gestoofde peertjes…. Ik ben zelf ook een zoetekauw… en pudding met slagroom toe. Het was wel twee keer uitgebreid koken, maar de tevredenheid van anderen is me dat meer dan waard.
Verder is alles heel rustig gebleven. De tijden zijn voorbij dat met kerst de hele familie hier bij elkaar kwam en samen ging eten. Daar heeft een mens zich bij neer te leggen en zijn/haar eigen plezier te maken. Ikzelf geniet de rust van de oude dag dan en kijk naar een leuke film of een dvd,
Zoals mijn favoriete film It’s a wonderful life of scrooge, die dvd kreeg ik van mijn goede neef. Dat alles onder het genot van koffie en wat lekkers. En als ik in de luie stoel zit en poes voorzichtig op mijn schoot kruipt en likjes op mijn kin geeft en de koffie gezet is, ben ik heel gelukkig.
Inmiddels is het hondje van Buurman ook uitgelaten en die zit met zijn dikke waggelkontje ook weer tevreden in zijn mand.
Het aantal goede wensen voor de kerstdagen en het nieuwe jaar, per email of per tnt is groot, en dat maakt me ook al gelukkiger.
Het zijn de kleine gelukjes van een oudere vrouw. Ik mag niet klagen.
Tenzij over de onwil van de gemeente Amsterdam om de straten in deze tijden ook voor voetgangers beloopbaar te houden. Wij zijn dezer dagen zo ongeveer opgesloten in onze huizen.
Vanavond was gelukkig de meeste sneeuw weg en was er goed te lopen op straat. Waar nog sneeuw lag was het wel spiegelglad. Op de bruggen zal het nog te glad om te lopen zijn, want strooien doet de gemeente niet voor voetgangers. Als het echter op deze manier blijft dooien hoop ik dat we morgen weer gewoon naar buiten kunnen. W.W.W. We Wachten Wel. De verwachtingen op rtl4 zijn minder plezierig…
Net als de dinsdag, toen ik naar het concertgebouw ben geweest. Mijn favoriete dirigent Yakov Kreizberg was weer beter en dirigeerde het concertgebouworkest in een heel feestelijk programma. Het heeft er nog om gehangen, zogezegd, of ik zou gaan. Het was spiegelglad op straat. Dochterlief moest nog uit Noord-Oost-Groningen komen waar de sneeuw lag opgestapeld maar de wegen wel goed berijdbaar waren. Ze zou het niet halen om vóór de pauze aanwezig te zijn maar zou zich nog wel bij me voegen. Ik heb het er maar op gewaagd en extra geld uitgegeven. De taxi genomen, heen en terug. Tenslotte ging ik de kerstdagen niet uit, en ook niet buiten de deur eten. Maar goed, dochter haalde ook de pauze niet en heeft in het ‘Wienercafé’ van het gebouw de tijd afgewacht. Ze kon daar de muziek wel meegenieten maar natuurlijk niet de feestelijke sfeer van de zaal meenemen. We hebben na afloop nog uitgebreid nagepraat en wat gedronken. Ja, natuurlijk wel zonde van het concertkaartje, dat ik deze herfst al betaald had, maar dat was al lang geleden dus niet meer voelbaar in mijn beurs…;-). Al met al was die avond wel ver boven mijn budget.... maar dat moet maar voor een keer.
En maandag was Bettydag voor de één na laatste keer bij me. We hebben er nog geen woorden aan vuil gemaakt, alleen is de belofte nog eens herhaald om elkaar (maandelijks, naar ik hoop) te blijven zien. Ik heb nog geen bericht gehad over een andere hulpe.
Meer is er eigenlijk niet te vertellen. Morgen, 2e kerstdag, zijn de winkels hier dus weer open.
Gisteren samen met dochter gegeten en vandaag voor Buurman lekker gekookt… althans, hij zei dat hij nog nooit zo lekker gegeten had. En dat is een compliment toch. Kippensoep, beenhammetje met aardappelkoekjes, sugarbeans, tutti frutti en gestoofde peertjes…. Ik ben zelf ook een zoetekauw… en pudding met slagroom toe. Het was wel twee keer uitgebreid koken, maar de tevredenheid van anderen is me dat meer dan waard.
Verder is alles heel rustig gebleven. De tijden zijn voorbij dat met kerst de hele familie hier bij elkaar kwam en samen ging eten. Daar heeft een mens zich bij neer te leggen en zijn/haar eigen plezier te maken. Ikzelf geniet de rust van de oude dag dan en kijk naar een leuke film of een dvd,
Zoals mijn favoriete film It’s a wonderful life of scrooge, die dvd kreeg ik van mijn goede neef. Dat alles onder het genot van koffie en wat lekkers. En als ik in de luie stoel zit en poes voorzichtig op mijn schoot kruipt en likjes op mijn kin geeft en de koffie gezet is, ben ik heel gelukkig.
Inmiddels is het hondje van Buurman ook uitgelaten en die zit met zijn dikke waggelkontje ook weer tevreden in zijn mand.
Het aantal goede wensen voor de kerstdagen en het nieuwe jaar, per email of per tnt is groot, en dat maakt me ook al gelukkiger.
Het zijn de kleine gelukjes van een oudere vrouw. Ik mag niet klagen.
Tenzij over de onwil van de gemeente Amsterdam om de straten in deze tijden ook voor voetgangers beloopbaar te houden. Wij zijn dezer dagen zo ongeveer opgesloten in onze huizen.
Vanavond was gelukkig de meeste sneeuw weg en was er goed te lopen op straat. Waar nog sneeuw lag was het wel spiegelglad. Op de bruggen zal het nog te glad om te lopen zijn, want strooien doet de gemeente niet voor voetgangers. Als het echter op deze manier blijft dooien hoop ik dat we morgen weer gewoon naar buiten kunnen. W.W.W. We Wachten Wel. De verwachtingen op rtl4 zijn minder plezierig…
Net als de dinsdag, toen ik naar het concertgebouw ben geweest. Mijn favoriete dirigent Yakov Kreizberg was weer beter en dirigeerde het concertgebouworkest in een heel feestelijk programma. Het heeft er nog om gehangen, zogezegd, of ik zou gaan. Het was spiegelglad op straat. Dochterlief moest nog uit Noord-Oost-Groningen komen waar de sneeuw lag opgestapeld maar de wegen wel goed berijdbaar waren. Ze zou het niet halen om vóór de pauze aanwezig te zijn maar zou zich nog wel bij me voegen. Ik heb het er maar op gewaagd en extra geld uitgegeven. De taxi genomen, heen en terug. Tenslotte ging ik de kerstdagen niet uit, en ook niet buiten de deur eten. Maar goed, dochter haalde ook de pauze niet en heeft in het ‘Wienercafé’ van het gebouw de tijd afgewacht. Ze kon daar de muziek wel meegenieten maar natuurlijk niet de feestelijke sfeer van de zaal meenemen. We hebben na afloop nog uitgebreid nagepraat en wat gedronken. Ja, natuurlijk wel zonde van het concertkaartje, dat ik deze herfst al betaald had, maar dat was al lang geleden dus niet meer voelbaar in mijn beurs…;-). Al met al was die avond wel ver boven mijn budget.... maar dat moet maar voor een keer.
En maandag was Bettydag voor de één na laatste keer bij me. We hebben er nog geen woorden aan vuil gemaakt, alleen is de belofte nog eens herhaald om elkaar (maandelijks, naar ik hoop) te blijven zien. Ik heb nog geen bericht gehad over een andere hulpe.
Meer is er eigenlijk niet te vertellen. Morgen, 2e kerstdag, zijn de winkels hier dus weer open.
zondag 20 december 2009
Winterse zondag
Gisteren waren de wegen hier over het algemeen goed bewandelbaar. Bijna overal was de sneeuw wel weg, maar waar die wel was blijven liggen was de grond hard bevroren en nogal glad. Omdat wel de wegen, maar niet de trottoirs sneeuwvrij gemaakt worden hier, moesten we dus voor de veiligheid (!) af en toe op de rijweg lopen.
Maar vandaag is het anders. Overal ligt een flink pak sneeuw hier. En ik verwacht eigenlijk dat de doorgaande wegen en lange straten wel sneeuwvrij gemaakt zullen worden, maar de stoepen en zeker die op de bruggen niet. Men zou in de EHBO-posten moeten eisen dat die juist schoongehouden worden. Te voet gaand slip je toch maar gemakkelijk onderuit en onze oude botten zijn daar niet op berekend.
En als je binnen bent is het licht zelf behoorlijk koud ook. De hemel belooft nog meer sneeuw.
Ik heb zin om te mopperen… maar elders, bijv. in Engeland en delen van de VS is het nog veel erger dan hier, zag ik gisteren op de tv.
Ik WIL helemaal geen witte kerst. Ik wil lenteweer met kerst. In Nieuw Zeeland en Australië is het nu zomer.
Hoewel zo te horen het weer ook niet helemaal meewerkt daar.
Warmt de aarde nou op?! Of gaan we naar een nieuwe (kleine) ijstijd?
Wat me op de gedachte aan Kopenhagen brengt en de teleurstellende afloop. Maar dat kan ook eigenlijk niet anders. Ik had een korte discussie in WebRegio, de regionale digitale krant, hierover. Dat het geen wonder was, omdat het blijkbaar bij de bevolkingen niet leeft. Eergisteren alleen al gingen er meer dan 130.000 mensen via Schiphol met vliegtuigen op wintervakantie. Misschien de 2e, 3e ofwel 4e vakantie dit jaar.
Dat is minder goed voor het milieu, zou ik zeggen.
De commentaren waren: dat ik de mensen hun wintervakantie niet zou gunnen. Of waar ik me druk over maakte, want als ik het me zou kunnen veroorloven zou ik zelf toch ook gaan of niet soms? Of, als de wereld in een grote oerknal was ontstaan, zou hij ook wel zo verdwijnen. Helemaal voorbij de bedoeling van mijn opmerkingen dus. MEN vindt het kennelijk niet belangrijk.
Kijk, dan wordt je wakker en zeg je, we hebben de wereld die we verdienen. En de regeringen die we verdienen. Die wel gaan praten over maatregelen om deze wereld voor onze kinderen en kleinkinderen te behouden, maar niet in staat zijn gebleken hun bevolkingen bewust te maken van hun verplichting aan een volgende generatie. Of maatregelen af te dwingen desnoods.
Als ikzelf in die trend zou meegaan zou ik op mijn leeftijd zeggen: het zal mijn tijd wel duren en na mij de zondvloed.
Gisteren, zaterdag, bijna alle boodschappen in huis gehaald voor de hele week. Je weet maar nooit met dit weer hè.
En staan bakken en braden in de keuken. Soep en vlees voor de kerstdagen zijn klaar. De rest is voorbewerkt. De diepvriezer en de koelkast staan vol. Wat een weelde toch!!! Ik prijs me gelukkig hiermee.
Dat bij veel mensen Kerst een andere impact heeft weet ik. Bij mij is het gewoon een feest, hoewel ik geen kerstpakket krijg. Meer dan een miljoen kerstpakketten zijn er dit jaar uitgegaan… Het mag van mij hoor. Maar er komt al tientallen jaren geen kerstpakket deze kant op. ;-))) Mijn goede vriend Ad zaliger vond het alle jaren nodig om zijn kerstpakket met me te delen, dan kwam hij in januari (en soms nog later, maar dat was Ad) op bezoek met echt de helft van alles wat hij zelf ontving. En maakten we er nog een feestje achteraf van.
Ik maak er een luie dag van. Ga zometeen uitgebreid onder de warme douche om mijn oude botten wat te verwarmen. Het wordt hier niet warmer dan 21 graden momenteel. O, maar dan wordt het hier weer kouder in die tijd.
De verwarmingen hier doen het niet goed en ‘alle verwarmingsmonteuren zijn ziek’, vertelde de juf van de zaak die verantwoordelijk is voor de verwarmingsketels. Ze kunnen dus pas volgende week komen. Op tv zag ik dat ze het inderdaad heel druk hebben . ;-)) Maar ik laat mijn verwarming met dit weer maar hoger staan ’s nachts, want tegen de avond is het hier nu pas aangenaam. Maar dat kan ook komen omdat de oven gisteren uren heeft aangestaan. Met die combiketels van tegenwoordig warmt het hier niet verder op als ik inderdaad uitgebreid ga douchen. Dan gaat alle energie naar het warme water. Men vond dat dat milieuvriendelijker en voordeliger was. Maar als het niet goed werkt……….
Poes zit te miezen achter haar kattenluikje. Vindt dit weer ook niets om over naar huis te schrijven. En de vetbolletjes zitten dan wel af en toe vol koolmeesjes, maar de felgroene halsbandparkieten die hier in de stad leven, kunnen er ook wat van hoor. Gisteren heb ik een foto gemaakt van twee van hen, die heerlijk aan die vetbolletjes zaten te eten. En onder hen waggelen dan de vette duiven, die maar dik blijven. Die zijn er als eersten bij als er gestrooid wordt. En dan blijven de kleine vogeltjes weg ja.
Nou, ik ga de dag maar eens beginnen……..
Maar vandaag is het anders. Overal ligt een flink pak sneeuw hier. En ik verwacht eigenlijk dat de doorgaande wegen en lange straten wel sneeuwvrij gemaakt zullen worden, maar de stoepen en zeker die op de bruggen niet. Men zou in de EHBO-posten moeten eisen dat die juist schoongehouden worden. Te voet gaand slip je toch maar gemakkelijk onderuit en onze oude botten zijn daar niet op berekend.
En als je binnen bent is het licht zelf behoorlijk koud ook. De hemel belooft nog meer sneeuw.
Ik heb zin om te mopperen… maar elders, bijv. in Engeland en delen van de VS is het nog veel erger dan hier, zag ik gisteren op de tv.
Ik WIL helemaal geen witte kerst. Ik wil lenteweer met kerst. In Nieuw Zeeland en Australië is het nu zomer.
Hoewel zo te horen het weer ook niet helemaal meewerkt daar.
Warmt de aarde nou op?! Of gaan we naar een nieuwe (kleine) ijstijd?
Wat me op de gedachte aan Kopenhagen brengt en de teleurstellende afloop. Maar dat kan ook eigenlijk niet anders. Ik had een korte discussie in WebRegio, de regionale digitale krant, hierover. Dat het geen wonder was, omdat het blijkbaar bij de bevolkingen niet leeft. Eergisteren alleen al gingen er meer dan 130.000 mensen via Schiphol met vliegtuigen op wintervakantie. Misschien de 2e, 3e ofwel 4e vakantie dit jaar.
Dat is minder goed voor het milieu, zou ik zeggen.
De commentaren waren: dat ik de mensen hun wintervakantie niet zou gunnen. Of waar ik me druk over maakte, want als ik het me zou kunnen veroorloven zou ik zelf toch ook gaan of niet soms? Of, als de wereld in een grote oerknal was ontstaan, zou hij ook wel zo verdwijnen. Helemaal voorbij de bedoeling van mijn opmerkingen dus. MEN vindt het kennelijk niet belangrijk.
Kijk, dan wordt je wakker en zeg je, we hebben de wereld die we verdienen. En de regeringen die we verdienen. Die wel gaan praten over maatregelen om deze wereld voor onze kinderen en kleinkinderen te behouden, maar niet in staat zijn gebleken hun bevolkingen bewust te maken van hun verplichting aan een volgende generatie. Of maatregelen af te dwingen desnoods.
Als ikzelf in die trend zou meegaan zou ik op mijn leeftijd zeggen: het zal mijn tijd wel duren en na mij de zondvloed.
Gisteren, zaterdag, bijna alle boodschappen in huis gehaald voor de hele week. Je weet maar nooit met dit weer hè.
En staan bakken en braden in de keuken. Soep en vlees voor de kerstdagen zijn klaar. De rest is voorbewerkt. De diepvriezer en de koelkast staan vol. Wat een weelde toch!!! Ik prijs me gelukkig hiermee.
Dat bij veel mensen Kerst een andere impact heeft weet ik. Bij mij is het gewoon een feest, hoewel ik geen kerstpakket krijg. Meer dan een miljoen kerstpakketten zijn er dit jaar uitgegaan… Het mag van mij hoor. Maar er komt al tientallen jaren geen kerstpakket deze kant op. ;-))) Mijn goede vriend Ad zaliger vond het alle jaren nodig om zijn kerstpakket met me te delen, dan kwam hij in januari (en soms nog later, maar dat was Ad) op bezoek met echt de helft van alles wat hij zelf ontving. En maakten we er nog een feestje achteraf van.
Ik maak er een luie dag van. Ga zometeen uitgebreid onder de warme douche om mijn oude botten wat te verwarmen. Het wordt hier niet warmer dan 21 graden momenteel. O, maar dan wordt het hier weer kouder in die tijd.
De verwarmingen hier doen het niet goed en ‘alle verwarmingsmonteuren zijn ziek’, vertelde de juf van de zaak die verantwoordelijk is voor de verwarmingsketels. Ze kunnen dus pas volgende week komen. Op tv zag ik dat ze het inderdaad heel druk hebben . ;-)) Maar ik laat mijn verwarming met dit weer maar hoger staan ’s nachts, want tegen de avond is het hier nu pas aangenaam. Maar dat kan ook komen omdat de oven gisteren uren heeft aangestaan. Met die combiketels van tegenwoordig warmt het hier niet verder op als ik inderdaad uitgebreid ga douchen. Dan gaat alle energie naar het warme water. Men vond dat dat milieuvriendelijker en voordeliger was. Maar als het niet goed werkt……….
Poes zit te miezen achter haar kattenluikje. Vindt dit weer ook niets om over naar huis te schrijven. En de vetbolletjes zitten dan wel af en toe vol koolmeesjes, maar de felgroene halsbandparkieten die hier in de stad leven, kunnen er ook wat van hoor. Gisteren heb ik een foto gemaakt van twee van hen, die heerlijk aan die vetbolletjes zaten te eten. En onder hen waggelen dan de vette duiven, die maar dik blijven. Die zijn er als eersten bij als er gestrooid wordt. En dan blijven de kleine vogeltjes weg ja.
Nou, ik ga de dag maar eens beginnen……..
donderdag 17 december 2009
de eerste sneeuw van dit seizoen.
Eerst even de euforie over het buitengebeuren van deze morgen op schrift stellen. Het heeft vannacht gesneeuwd. Niet zoveel als in het Noorden van het land, maar toch.
De tuin is bekledderd met witte klodders op de struiken en planten en alles wat boven de grond staat, de tegenstelling tot het nog schone terras met zijn rode en witte steentjes, valt op. Elk potje heeft een wit dekseltje, maar de grond is nog te warm om de sneeuw te laten liggen. Het lijkt of een slordige witschilder zijn kwast heeft geschud en klodders heeft achtergelaten in de tuin zelf.
Me warm aangekleed en toen hondje opgehaald in het slapende huis van Buurman.
Ik was benieuwd hoe de gracht erbij zou liggen.
Verrassend wit. En niet koud, dus lang zal het niet duren voor de sneeuw hier weer weg is. Onze voetstappen knerpten in het maagdelijk wit, en lieten zwarte sporen na. Als je goed luisterde kon je het getinkel horen van al inzettende dooi. Het water van de nog zwarte gracht klotste zachtjes tegen de woonboten. Een beetje sprookjesachtig geluid en hondje hoorde het ook. Als een vreemd maar mooi muziekje.
Verder gaf het dier geen sjoege over die sneeuw, die hij toch ook niet dagelijks tegenkomt. Hij deed gewoon die dingen waar hij voor naar buiten ging. Snuffelen, plassen en een spoor achterlaten ;-).
De krantenjongen was nog bezig en riep vrolijk goedemorgen.
Hij vertelde dat iedereen nu ook zijn krantje voor zeven uur wilde hebben, maar hij was al twee keer gevallen met die volle tassen aan zijn fiets en redde dat niet op tijd. ‘Toch maar voorzichtig blijven doen jongen, jij bent belangrijker dan je kranten’, zei ik. Hij is altijd blij als hij me tegenkomt, want een vriendelijk praatje met deze aardige Marokkaanse jongen kan er altijd af.
Hondje bleef doen wat hij het liefste doet, bij elk Amsterdammertje (paaltje) dat we tegenkomen. En elk paaltje had een wit mutsje op. Nòg wel. Mazzel voor de autobezitters is dat ze alleen de sneeuw hoeven weg te vegen, vandaag hoeven ze niet te krabben. Een praatje met een bevriende grachtenbewoner op weg naar zijn auto. En verder was het een kwartiertje genieten van deze vroege, stille ochtend. In de verte kwam het verkeer op gang, de modder daar op de doorgangsweg zullen ze niet fijn vinden.
Hond heb ik thuis afgeleverd, zijn beloning en een bak water gegeven en hem daarna weer in zijn mand gepraat en zijn dekentje over hem gedrapeerd. Dat doet zijn baas ook, dan blijft hij lekker doorslapen.
Thuisgekomen was er de verleiding om meteen weer onder de dekens te kruipen. Maar toch maar mijn fruitontbijtje en mijn pillen eerst genomen en even het bovenstaande geschreven, voor het weer weg is.
Zondag had ik voor het laatst geschreven geloof ik.
Maandag, Bettydag, is neeflief geweest en hij heeft de kerstboom weer gebracht en op zijn plaats gezet en meteen de computer maar een schoonmaakbeurt gegeven. Een onmisbare parel, die neef van me.
Later hebben Betty en ik de boom opgetuigd, die nu in het atrium staat te pronken. Iedereen die langs loopt kan ervan genieten. En omdat deze zomer het glazen dak van het atrium is vernieuwd met helder (zij het wel gewapend) glas, kan nu ook iedereen op de verdiepingen ervan meegenieten, als ze dat willen.
Dinsdagmorgen was ik ook opgebleven na het vroege uitlaten. Maar dat heb ik niet de hele dag volgehouden. Rond zes uur ‘s avonds moest ik toch gaan liggen en toen ik om zeven uur niet kwam opdagen om het hondje uit te laten moest Buurman het wel zelf doen. Ik vond ze rond half acht beiden niet in huis, maar buiten in de tuin. Want hondje kon niet wachten. Nee, Buurman vond het niet leuk want het was koud, maar hij was al gauw weer bijgetrokken, eenmaal terug in zijn warme kamer.
Ik heb stevige kippensoep gekookt en daarvan wat meegenomen voor hem. De rest staat in de vriezer en de koelkast (voor mijzelf).
En nu maar hopen dat vanmiddag het weer méé zit, zodat ik even naar de stad kan gaan.
De tuin is bekledderd met witte klodders op de struiken en planten en alles wat boven de grond staat, de tegenstelling tot het nog schone terras met zijn rode en witte steentjes, valt op. Elk potje heeft een wit dekseltje, maar de grond is nog te warm om de sneeuw te laten liggen. Het lijkt of een slordige witschilder zijn kwast heeft geschud en klodders heeft achtergelaten in de tuin zelf.
Me warm aangekleed en toen hondje opgehaald in het slapende huis van Buurman.
Ik was benieuwd hoe de gracht erbij zou liggen.
Verrassend wit. En niet koud, dus lang zal het niet duren voor de sneeuw hier weer weg is. Onze voetstappen knerpten in het maagdelijk wit, en lieten zwarte sporen na. Als je goed luisterde kon je het getinkel horen van al inzettende dooi. Het water van de nog zwarte gracht klotste zachtjes tegen de woonboten. Een beetje sprookjesachtig geluid en hondje hoorde het ook. Als een vreemd maar mooi muziekje.
Verder gaf het dier geen sjoege over die sneeuw, die hij toch ook niet dagelijks tegenkomt. Hij deed gewoon die dingen waar hij voor naar buiten ging. Snuffelen, plassen en een spoor achterlaten ;-).
De krantenjongen was nog bezig en riep vrolijk goedemorgen.
Hij vertelde dat iedereen nu ook zijn krantje voor zeven uur wilde hebben, maar hij was al twee keer gevallen met die volle tassen aan zijn fiets en redde dat niet op tijd. ‘Toch maar voorzichtig blijven doen jongen, jij bent belangrijker dan je kranten’, zei ik. Hij is altijd blij als hij me tegenkomt, want een vriendelijk praatje met deze aardige Marokkaanse jongen kan er altijd af.
Hondje bleef doen wat hij het liefste doet, bij elk Amsterdammertje (paaltje) dat we tegenkomen. En elk paaltje had een wit mutsje op. Nòg wel. Mazzel voor de autobezitters is dat ze alleen de sneeuw hoeven weg te vegen, vandaag hoeven ze niet te krabben. Een praatje met een bevriende grachtenbewoner op weg naar zijn auto. En verder was het een kwartiertje genieten van deze vroege, stille ochtend. In de verte kwam het verkeer op gang, de modder daar op de doorgangsweg zullen ze niet fijn vinden.
Hond heb ik thuis afgeleverd, zijn beloning en een bak water gegeven en hem daarna weer in zijn mand gepraat en zijn dekentje over hem gedrapeerd. Dat doet zijn baas ook, dan blijft hij lekker doorslapen.
Thuisgekomen was er de verleiding om meteen weer onder de dekens te kruipen. Maar toch maar mijn fruitontbijtje en mijn pillen eerst genomen en even het bovenstaande geschreven, voor het weer weg is.
Zondag had ik voor het laatst geschreven geloof ik.
Maandag, Bettydag, is neeflief geweest en hij heeft de kerstboom weer gebracht en op zijn plaats gezet en meteen de computer maar een schoonmaakbeurt gegeven. Een onmisbare parel, die neef van me.
Later hebben Betty en ik de boom opgetuigd, die nu in het atrium staat te pronken. Iedereen die langs loopt kan ervan genieten. En omdat deze zomer het glazen dak van het atrium is vernieuwd met helder (zij het wel gewapend) glas, kan nu ook iedereen op de verdiepingen ervan meegenieten, als ze dat willen.
Dinsdagmorgen was ik ook opgebleven na het vroege uitlaten. Maar dat heb ik niet de hele dag volgehouden. Rond zes uur ‘s avonds moest ik toch gaan liggen en toen ik om zeven uur niet kwam opdagen om het hondje uit te laten moest Buurman het wel zelf doen. Ik vond ze rond half acht beiden niet in huis, maar buiten in de tuin. Want hondje kon niet wachten. Nee, Buurman vond het niet leuk want het was koud, maar hij was al gauw weer bijgetrokken, eenmaal terug in zijn warme kamer.
Ik heb stevige kippensoep gekookt en daarvan wat meegenomen voor hem. De rest staat in de vriezer en de koelkast (voor mijzelf).
En nu maar hopen dat vanmiddag het weer méé zit, zodat ik even naar de stad kan gaan.
zondag 13 december 2009
Een drukke zondag.
Vanmiddag is mijn oude Buurman voor het eerst weer buiten geweest.
We hebben samen met het hondje een rondje gemaakt. Hij met de rollator, ik met hondje. Ondanks de kou en even een duizeling van de koude lucht die hij niet meer gewend was, werd hij toch enthousiast. En wel zo enthousiast dat hij na de wandeling zijn Kanta,(zo’n klein invalidenkarretje) die al die tijd tegenover het huis geparkeerd had gestaan, ging rijden. De witte ‘vlo’ sloeg bijna meteen weer aan. Eén rondje over de gracht en de achterliggende straat en hij kwam nòg enthousiaster terug. En ging nòg een rondje rijden. Ik bracht hondje binnen die boos tegen me blafte omdat hij niet met me aan de stoep mocht blijven staan. Maar ik ging zelf wel terug naar de straat. Toch een beetje ongerust of het wel goed zou gaan. En het gìng goed. Het duurde zo lang dat ik me ècht bezorgd ging maken, maar toen hij eindelijk de gracht op reed was dat natuurlijk over. Buurman moest zwaar op me leunen, want moe was hij natuurlijk wel. Maar ‘alsof hij een injectie met pure energie had gehad’, zo voelde hij zich. Heb hem thuis afgeleverd en ben in mijn eigen huisje weer aan de gang gegaan.
Want deze activiteit lag niet in de bedoeling voor mij. Mijn andere buurman zou vanmiddag hondje uitlaten maar moest de stad uit. En een bevriende arts had Buurman verteld dat het tijd werd om zelf naar buiten te gaan voor het al te koud werd. En om zijn Kanta even te rijden voordat die ook door de komende kou bevangen zou worden.
Ik was dus zo goed niet of ik legde alles waarmee ik zelf bezig was en wilde gaan zijn, opzij en ging mee.
De rest van de middag ging met papier ruimen voorbij. Stapels papier. Je kunt je niet voorstellen hoe snel dat zich vermenigvuldigt. Kranten, ook andere dan mijn eigen kranten, me toegespeeld door buren. Er is geloof ik nog nooit zoveel reclame in de bus gevallen. En je moet echt tijd nemen om dat zo af en toe op te ruimen. Nu staat er weer een grote tas met kranten klaar om naar de papiercontainer gebracht te worden. Maar de stapels op tafel en één van de stoelen is verdwenen.
Vanavond nog wat kaarten schrijven, de vaat wegwerken na het eten, en de kip opzetten voor de soep. En o ja, de kattenbak verschonen en de wasmachine vast vullen. Dat zijn de karweitjes die echt moéten gebeuren, de rest dient zich vanzelf wel aan.
De rest heeft zich aangediend. Om zeven uur dus weer hondje uitgelaten, maar dit keer had hij geen zin en we waren dus weer snel thuis. 2 Graden was het buiten. Dat is even wennen. Morgen koud EN grijs, is ons beloofd…
De kaarten zijn geschreven, de vaat is weggewerkt, de kattenbank verschoond en meer niet. Morgen de overgebleven karweitjes, en morgen is het ook Bettydag. Nog twee keer en dan moeten we afscheid nemen, dank zij de nieuwe regels uit den Haag. Na zoveel jaren… Ik heb er echt verdriet van, maar wat doe je er aan?
Leven is voortdurend afscheid nemen, heb ik weleens gelezen. Dat is een kunst die je moet leren en ik begin het aardig onder de knie te krijgen. Maar na, daar moet een ander zich niet aan meten, want ik heb het al 74 jaar mogen leren.
Vanavond een oude vriendin teruggevonden. Hoewel, we waren elkaar niet kwijt, maar hadden elkaar al heel lang niet gesproken. Dat hebben we dus vanavond ingehaald met een telefoongesprek van 5 kwartier. En nu zijn we weer helemaal op de hoogte van elkaars leven. Dus…. Als je je realiseert dat je iemand te lang niet gezien of gesproken hebt, dan is de telefoon altijd een prima middel om het contact te herstellen. En dan kies je daarna maar hoe je het voortzet.
Mijn bedje is warm, mijn pillen zijn geslikt…. Ik ga sluiten. De laatste rondebel heeft al een poosje geleden geklonken.
We hebben samen met het hondje een rondje gemaakt. Hij met de rollator, ik met hondje. Ondanks de kou en even een duizeling van de koude lucht die hij niet meer gewend was, werd hij toch enthousiast. En wel zo enthousiast dat hij na de wandeling zijn Kanta,(zo’n klein invalidenkarretje) die al die tijd tegenover het huis geparkeerd had gestaan, ging rijden. De witte ‘vlo’ sloeg bijna meteen weer aan. Eén rondje over de gracht en de achterliggende straat en hij kwam nòg enthousiaster terug. En ging nòg een rondje rijden. Ik bracht hondje binnen die boos tegen me blafte omdat hij niet met me aan de stoep mocht blijven staan. Maar ik ging zelf wel terug naar de straat. Toch een beetje ongerust of het wel goed zou gaan. En het gìng goed. Het duurde zo lang dat ik me ècht bezorgd ging maken, maar toen hij eindelijk de gracht op reed was dat natuurlijk over. Buurman moest zwaar op me leunen, want moe was hij natuurlijk wel. Maar ‘alsof hij een injectie met pure energie had gehad’, zo voelde hij zich. Heb hem thuis afgeleverd en ben in mijn eigen huisje weer aan de gang gegaan.
Want deze activiteit lag niet in de bedoeling voor mij. Mijn andere buurman zou vanmiddag hondje uitlaten maar moest de stad uit. En een bevriende arts had Buurman verteld dat het tijd werd om zelf naar buiten te gaan voor het al te koud werd. En om zijn Kanta even te rijden voordat die ook door de komende kou bevangen zou worden.
Ik was dus zo goed niet of ik legde alles waarmee ik zelf bezig was en wilde gaan zijn, opzij en ging mee.
De rest van de middag ging met papier ruimen voorbij. Stapels papier. Je kunt je niet voorstellen hoe snel dat zich vermenigvuldigt. Kranten, ook andere dan mijn eigen kranten, me toegespeeld door buren. Er is geloof ik nog nooit zoveel reclame in de bus gevallen. En je moet echt tijd nemen om dat zo af en toe op te ruimen. Nu staat er weer een grote tas met kranten klaar om naar de papiercontainer gebracht te worden. Maar de stapels op tafel en één van de stoelen is verdwenen.
Vanavond nog wat kaarten schrijven, de vaat wegwerken na het eten, en de kip opzetten voor de soep. En o ja, de kattenbak verschonen en de wasmachine vast vullen. Dat zijn de karweitjes die echt moéten gebeuren, de rest dient zich vanzelf wel aan.
De rest heeft zich aangediend. Om zeven uur dus weer hondje uitgelaten, maar dit keer had hij geen zin en we waren dus weer snel thuis. 2 Graden was het buiten. Dat is even wennen. Morgen koud EN grijs, is ons beloofd…
De kaarten zijn geschreven, de vaat is weggewerkt, de kattenbank verschoond en meer niet. Morgen de overgebleven karweitjes, en morgen is het ook Bettydag. Nog twee keer en dan moeten we afscheid nemen, dank zij de nieuwe regels uit den Haag. Na zoveel jaren… Ik heb er echt verdriet van, maar wat doe je er aan?
Leven is voortdurend afscheid nemen, heb ik weleens gelezen. Dat is een kunst die je moet leren en ik begin het aardig onder de knie te krijgen. Maar na, daar moet een ander zich niet aan meten, want ik heb het al 74 jaar mogen leren.
Vanavond een oude vriendin teruggevonden. Hoewel, we waren elkaar niet kwijt, maar hadden elkaar al heel lang niet gesproken. Dat hebben we dus vanavond ingehaald met een telefoongesprek van 5 kwartier. En nu zijn we weer helemaal op de hoogte van elkaars leven. Dus…. Als je je realiseert dat je iemand te lang niet gezien of gesproken hebt, dan is de telefoon altijd een prima middel om het contact te herstellen. En dan kies je daarna maar hoe je het voortzet.
Mijn bedje is warm, mijn pillen zijn geslikt…. Ik ga sluiten. De laatste rondebel heeft al een poosje geleden geklonken.
zaterdag 12 december 2009
De oude Buurman knapt weer op.
Er is weer wat ruimte in tijd en hoofd om een blogje te schrijven.
De afgelopen dagen waren volgens de agenda wel tamelijk leeg, maar mijn oude Buurman en zijn hondje hebben dat wel opgevuld. Er is veel tijd gaan zitten in boodschappen doen en hondje uitlaten, maar het is en blijft de moeite waard. Want Buurman knapt zienderogen op. 87 Jaar en hij heeft weer bijna de oude praatjes terug. Of hij deze winter nog zelf buiten komt is afwachten, maar ik heb goede hoop gekregen. Hij eet en snoept ook weer als vanouds.
Dat dachten we drie weken geleden echt niet. Toen vroegen we ons af of hij het wel zou overleven. De impact, op de menselijke geest en dus het lichaam, van een paramedische fout is bijna net zo groot als een echte medische fout. Hondje heeft er niet onder geleden in elk geval, die gaat met veel plezier naar buiten, beurtelings met mij en een andere buurman,
Het uitlaten is nu bijna een gewoonte en ik vind het niet eens meer zo erg. De stille gracht in de vroege ochtend en de vroege avond, de kleine geluiden die dan opvallen… Het klotsen van het donkere water, de tinkel van druppels regen…
Ik kan me nu voorstellen dat je een gedicht kunt maken over het uitlaten van een hondje: Ook ‘s morgens vroeg. Met de riem losjes in de hand, handen in de zakken, je aanpassend aan hondje, die elk paaltje moet besnuffelen en evt. zijn spoor moet aanbrengen, voor hij verder loopt.
Samen een straatje om, zoals gewoonlijk elke avond
Even een straatje om voor ik mijn ogen sluit
Samen een straatje om, dat laatste uurtje van vanavond
En ik vraag me af, terwijl ik naar hem fluit
Wie laat wie nu uit.
Het liedje van Rudi Carrell: www.songteksten.overtuin.net/liedjes/liedjes70/rudi-samen.html
Een doodenkele keer kom ik een bekende grachtgenoot tegen die me herkent aan hondje en aan het silhouet van mijn hoedje…te donker voor gezichten nog.. en informeert hoe het nu met Buurman is. Maar verder is alles stil, zowel in de ochtend als de avond. Zelfs geen ver geroezemoes van verkeer of stemmen. Af en toe een …’zoeff’… als er een auto voorbij rijdt.
Vredig ja.
Maar ik zou er geen hondje voor nemen. Ik zal toch wel blij zijn als ik mijn vrijheid wat dat betreft terug heb. ;-) Momenteel leid ik eigenlijk weer een dubbelleven. Dat van mijzelf en een beetje dat van mijn Buurman. ;-)
Vandaag even naar de Dappermarkt geweest. Voor mijzelf en voor Buurman nog wat boodschapjes gehaald.
Alles is al gezellig versierd maar toch was het geen onverdeeld plezier, want wat wàs het koud. Dat is nog wennen hoor. Tot overmaat van ramp liet de tram heel lang op zich wachten en zat die dus overvol. Maar daar zal ik niet over zeuren. Het personeel van de tram kon er niets aan doen.
Ik heb respect voor elke overtuiging. Mits die vreedzaam en zonder onderdrukking geuit wordt natuurlijk.
De reden dat de tram zo lang wegbleef maakt me wel iets minder vreedzaam van binnen.
Het hele verkeer in de binnenstad was ontregeld vanwege een demonstratie. Een enorme demonstratie tegen abortus.
Dáárvoor hebben we in de zestiger en zeventiger jaren toch niet gevochten voor BAAS IN EIGEN BUIK?!!!
Zodat de generatie na ons dat weer ongedaan kan maken.
En er in dit opzicht weer dwang en onderdrukking zou moeten komen t.a.v. meisjes en vrouwen.
Ik heb geen goed woord over voor die demonstranten. Daar wordt even gedaan alsof ze demonstreren voor meer brood of tegen leren schoenen. Zonder enige nuancering wordt daar een algeheel verbod geëist. Enfin, ik kan me kwaad maken, maar invloed heb ik niet en in mijn eentje een tegendemonstratie houden? Het enige dat ik erbij kwijt wil is dat ik iedereen een goed leven gun en tevens een hoe moeilijk, pijnvol of schraal leven ook gun, maar de a.s. moeder moet dat zelf willen, al voordat het leven een leven belooft te worden. Misschien kan een foetus van enkele weken tot enkele maanden op een baby gaan lijken, maar is het dan al een menselijk leven? Of mag de a.s. moeder hierover beslissen… Ik vind het laatste, maar wel voordat we kunnen spreken van menselijk leven. En wie geeft die grens aan? Voor vrouwen zelf is het ‘leven’ dat vrouwen voelen na ongeveer 4 maanden, het trappelen van de baby in haar buik, een grens waar ze accepteert dat er ‘leven’ groeit in haar buik. Maar een foetus waarvan de cellen bij wijze van spreken nog geteld kunnen worden? Is dat ook ‘leven’? Toch wordt het abortus genoemd, als vrouwen op dat punt besluiten dat ze geen baby willen krijgen. Kom me niet aan met schuld…….. Want als je dáárover praat, heb het dan vooral over de verantwoordelijkheid van mannen… Jaja, nu zijn we uitgepraat hè…
De reumaplanten, even iets heel anders, staan nu voor de rest van de winter in het atrium. Ook die van een bovenbuurman. Toch groen daar, al krijgen we geen grote groene planten. Het heeft de laatste tijd voldoende geregend om de planten voorlopig van water te voorzien. Ik heb de regen gespaard, en die staat nu in grote gieters bij de planten. Hopelijk overleven ze de winter nu weer. De geur van die planten is nèt zo omstreden als die van buxus. ;-) Geef mij maar buxus. ;-) Maar je ruikt er binnen niets van. Alleen als je de bladeren kneust.
Gisteren is mijn bestelde daglichtlamp aangekomen. Jaren geleden had ik voor het eerst een lamp besteld bij TAS Truelight. Die daglichtlamp is na meer dan 10 winters langzamerhand op. En nu heb ik voor € 38 inclusief verzendikosten en btw, een echt goede daglicht(spaar)lamp van 1200 lumen, 23 Watt. Een levensduur van 15000 uren. Technische gegevens op internet.
Het is een goedkoop alternatief, vind ik, voor een daglichtscherm tegen winterdepressies. Die kosten over de 100 euro, en zijn dus zo duur dat ze ook te huur zijn. Het is wit, dus wat koud licht voor in huis, maar dat heb ik er graag voor over. Het valt mij eigenlijk niet eens op. Het is daglicht voor me. Punt.
Nou, ik ga mijn zaterdagavond maar eens vieren. Genoeg gekletst weer.
De afgelopen dagen waren volgens de agenda wel tamelijk leeg, maar mijn oude Buurman en zijn hondje hebben dat wel opgevuld. Er is veel tijd gaan zitten in boodschappen doen en hondje uitlaten, maar het is en blijft de moeite waard. Want Buurman knapt zienderogen op. 87 Jaar en hij heeft weer bijna de oude praatjes terug. Of hij deze winter nog zelf buiten komt is afwachten, maar ik heb goede hoop gekregen. Hij eet en snoept ook weer als vanouds.
Dat dachten we drie weken geleden echt niet. Toen vroegen we ons af of hij het wel zou overleven. De impact, op de menselijke geest en dus het lichaam, van een paramedische fout is bijna net zo groot als een echte medische fout. Hondje heeft er niet onder geleden in elk geval, die gaat met veel plezier naar buiten, beurtelings met mij en een andere buurman,
Het uitlaten is nu bijna een gewoonte en ik vind het niet eens meer zo erg. De stille gracht in de vroege ochtend en de vroege avond, de kleine geluiden die dan opvallen… Het klotsen van het donkere water, de tinkel van druppels regen…
Ik kan me nu voorstellen dat je een gedicht kunt maken over het uitlaten van een hondje: Ook ‘s morgens vroeg. Met de riem losjes in de hand, handen in de zakken, je aanpassend aan hondje, die elk paaltje moet besnuffelen en evt. zijn spoor moet aanbrengen, voor hij verder loopt.
Samen een straatje om, zoals gewoonlijk elke avond
Even een straatje om voor ik mijn ogen sluit
Samen een straatje om, dat laatste uurtje van vanavond
En ik vraag me af, terwijl ik naar hem fluit
Wie laat wie nu uit.
Het liedje van Rudi Carrell: www.songteksten.overtuin.net/liedjes/liedjes70/rudi-samen.html
Een doodenkele keer kom ik een bekende grachtgenoot tegen die me herkent aan hondje en aan het silhouet van mijn hoedje…te donker voor gezichten nog.. en informeert hoe het nu met Buurman is. Maar verder is alles stil, zowel in de ochtend als de avond. Zelfs geen ver geroezemoes van verkeer of stemmen. Af en toe een …’zoeff’… als er een auto voorbij rijdt.
Vredig ja.
Maar ik zou er geen hondje voor nemen. Ik zal toch wel blij zijn als ik mijn vrijheid wat dat betreft terug heb. ;-) Momenteel leid ik eigenlijk weer een dubbelleven. Dat van mijzelf en een beetje dat van mijn Buurman. ;-)
Vandaag even naar de Dappermarkt geweest. Voor mijzelf en voor Buurman nog wat boodschapjes gehaald.
Alles is al gezellig versierd maar toch was het geen onverdeeld plezier, want wat wàs het koud. Dat is nog wennen hoor. Tot overmaat van ramp liet de tram heel lang op zich wachten en zat die dus overvol. Maar daar zal ik niet over zeuren. Het personeel van de tram kon er niets aan doen.
Ik heb respect voor elke overtuiging. Mits die vreedzaam en zonder onderdrukking geuit wordt natuurlijk.
De reden dat de tram zo lang wegbleef maakt me wel iets minder vreedzaam van binnen.
Het hele verkeer in de binnenstad was ontregeld vanwege een demonstratie. Een enorme demonstratie tegen abortus.
Dáárvoor hebben we in de zestiger en zeventiger jaren toch niet gevochten voor BAAS IN EIGEN BUIK?!!!
Zodat de generatie na ons dat weer ongedaan kan maken.
En er in dit opzicht weer dwang en onderdrukking zou moeten komen t.a.v. meisjes en vrouwen.
Ik heb geen goed woord over voor die demonstranten. Daar wordt even gedaan alsof ze demonstreren voor meer brood of tegen leren schoenen. Zonder enige nuancering wordt daar een algeheel verbod geëist. Enfin, ik kan me kwaad maken, maar invloed heb ik niet en in mijn eentje een tegendemonstratie houden? Het enige dat ik erbij kwijt wil is dat ik iedereen een goed leven gun en tevens een hoe moeilijk, pijnvol of schraal leven ook gun, maar de a.s. moeder moet dat zelf willen, al voordat het leven een leven belooft te worden. Misschien kan een foetus van enkele weken tot enkele maanden op een baby gaan lijken, maar is het dan al een menselijk leven? Of mag de a.s. moeder hierover beslissen… Ik vind het laatste, maar wel voordat we kunnen spreken van menselijk leven. En wie geeft die grens aan? Voor vrouwen zelf is het ‘leven’ dat vrouwen voelen na ongeveer 4 maanden, het trappelen van de baby in haar buik, een grens waar ze accepteert dat er ‘leven’ groeit in haar buik. Maar een foetus waarvan de cellen bij wijze van spreken nog geteld kunnen worden? Is dat ook ‘leven’? Toch wordt het abortus genoemd, als vrouwen op dat punt besluiten dat ze geen baby willen krijgen. Kom me niet aan met schuld…….. Want als je dáárover praat, heb het dan vooral over de verantwoordelijkheid van mannen… Jaja, nu zijn we uitgepraat hè…
De reumaplanten, even iets heel anders, staan nu voor de rest van de winter in het atrium. Ook die van een bovenbuurman. Toch groen daar, al krijgen we geen grote groene planten. Het heeft de laatste tijd voldoende geregend om de planten voorlopig van water te voorzien. Ik heb de regen gespaard, en die staat nu in grote gieters bij de planten. Hopelijk overleven ze de winter nu weer. De geur van die planten is nèt zo omstreden als die van buxus. ;-) Geef mij maar buxus. ;-) Maar je ruikt er binnen niets van. Alleen als je de bladeren kneust.
Gisteren is mijn bestelde daglichtlamp aangekomen. Jaren geleden had ik voor het eerst een lamp besteld bij TAS Truelight. Die daglichtlamp is na meer dan 10 winters langzamerhand op. En nu heb ik voor € 38 inclusief verzendikosten en btw, een echt goede daglicht(spaar)lamp van 1200 lumen, 23 Watt. Een levensduur van 15000 uren. Technische gegevens op internet.
Het is een goedkoop alternatief, vind ik, voor een daglichtscherm tegen winterdepressies. Die kosten over de 100 euro, en zijn dus zo duur dat ze ook te huur zijn. Het is wit, dus wat koud licht voor in huis, maar dat heb ik er graag voor over. Het valt mij eigenlijk niet eens op. Het is daglicht voor me. Punt.
Nou, ik ga mijn zaterdagavond maar eens vieren. Genoeg gekletst weer.
zondag 6 december 2009
En verder blijft het grijs en nat…..
Het wordt hoog tijd weer eens iets te tikken.
Vroeger zou ik gezegd/gedacht hebben: weer eens de pen ter hand te nemen om iets op te schrijven. Maar die taal is in korte tijd archaïsch geworden. Vanmiddag nog vond ik tussen tijdschriften een opschrijfboekje met aantekeningen, met pen en hand geschreven jawel ;-), tijdens de reis naar Wenen die ik jaren geleden gemaakt heb. Dat kwam al heel ouderwets over. Met de pen geschreven…..
Maar goed, volgens mijn agenda waren de afgelopen dagen rustig. Op een paar visites na. Wat bepaald geen opgave is, visite ontvangen. Samen lunchen en kletsen en koffiedrinken… En met Buurman’s hondje wandelen is ook niet moeilijk te noemen. Dat doe ik nu twee keer per dag, de andere twee keren wordt hij door een andere buurman uitgelaten.
Daar zit, zogezegd, de crux. Want het ziet er niet naar uit dat Buurman zelf nog ooit zijn hondje zal kunnen uitlaten. Ik moet me er maar op voorbereiden dat ik voor de rest van de tijd, zolang Buurman en hondje hier wonen, ’s morgens om zeven uur mijn bed uit moet rollen om hondje uit te laten. En ’s avonds om zeven uur nog een keer. Daarna kan ik ’s morgens, als er geen vroege afspraken zijn, wel weer terug in bed rollen… maar toch heb ik sindsdien geen nacht diep en rustig meer geslapen. Ik heb me gerealiseerd dat ik ook paraat moet staan als de andere buurman hondje niet kan uitlaten of als er iets erger met Buurman gebeurt.
Deze vrijbuiter die haar eigen tijd indeelde (ook toen ik nog naar de andere buurman ging), sliep wanneer ze slaap had, at wanneer ze honger had… graag lange zwerftochten door de stad maakte … na al die jaren weer zal moeten leren structuur in het leven aan te brengen. En op vaste tijden thuis te zijn, te eten en te slapen. Misschien, laat ik het daar maar op houden, is het een nieuwe fase, een nieuwe levensles, maar benauwen doet het wel. Ik moet er echt heel erg aan wennen. Hoewel ik het graag over heb voor mijn oude Buurman, hij is nu 87, en gaat best hard achteruit. Zelf zegt hij dat hij bijna 90 is…. En dan heb je geen eisen meer aan het leven te stellen.
Dat is één van de vele voordelen van in een seniorenwoning als dit huis te wonen. Dat je, als het nodig is, een beroep kunt doen op de anderen. (Zei ze met een wat scheve grijns en een knipoog naar zichzelf). In feite geldt dat alleen voor degenen die hier tien jaar of langer wonen, elkaar goed kennen en geen grenzen hebben om bij elkaar aan te kloppen. De mensen die hier later zijn komen wonen kennen elkaar amper. Hebben ook nooit binding gekregen door de koffie-uurtjes die ik lange tijd hier beneden in het atrium organiseerde.
En zelf ben ik ook niet zo’n gemakkelijke op het gebied van hulp vragen of kunnen accepteren. Bang iemand tot last te zijn denk ik… Dus hoop ik voor tegen die tijd maar op professionele hulp van buitenaf.
De computer loopt als een zonnetje sinds neef weer geweest is.
Loopt een zonnetje eigenlijk? ;-)
Eh….hij doet het fantastisch, laat ik het zo zeggen. Ik zit maar met één moeilijkheid.. Soms wil mijn te zenden mail niet zoals het moet. Dan komt hij wel aan bij de geadresseerde (neem ik aan) maar blijft toch in de uitmap hangen en dan krijg ik een foutmelding. Ik moet de mail dan handmatig uit de uitmap halen en in de ‘verwijder’ map plaatsen. Dat gaat dus wel. Maar in de ‘verzonden’ map komt niks binnen. Ik kan hem dus niet vanuit de ‘uit’-map in de ‘verzonden’ map verplaatsen. Dus van zo’n mail hou ik dan geen bewijsstuk over. Ik hoop dat het te volgen is… Het gebeurt niet constant. Is ook niet afhankelijk van de grootte van de mail (zo tussen 7000 en 17 kbtjes.)
Dit is een ergernis en ik ben blij dat ik hem in woorden neergetikt heb.
Ook de tv doet het fantastisch met het nieuwe abonnement. Maar ’ fiber 30’, zoals dit abonnement heet, heeft evenveel (digitale) kanalen als het oude abonnement. En het duurde even voor ik doorhad, dat ik het geluid alleen kon beïnvloeden met de afstandsbediening van het tv-toestel zelf en niet met de digitale afstandsbediening. Maar ook dat is geregeld.
Met de cd-kast ben ik nog niet ver gekomen. Er lijkt weinig ‘echt’ vrije tijd te zijn, maar dat komt omdat ik nog niet gewend ben aan de nieuwe structuur en van mezelf een enorme chaoot ben. Ook wat tijd betreft ja.
Toch ben ik van de week nog een keer de stad ingeweest. Naar de ECI. En van daaruit naar boekhandel De Slegte. Vrijdag heb ik de boodschappen gehaald voor Buurman en voor mijzelf. Met mijn grootste boodschappenkarretje, de rugzak en de linnen tas vol weer op huis aan gegaan. En natuurlijk heel erg moe. Alsof dat gevoel nooit meer overgaat.
Gisteren wilde Buurman graag dat ik naar de Dappermarkt ging, om bij vishandel ‘De Meiden’ zijn vaste visboodschapjes te doen. Die liggen nu bij mij in de koeling, want Buurman heeft nu ook last van zijn maag. Jawel, heel echt en ik heb met hem te doen. Want naar die vishapjes kijkt hij de hele week uit.
En voor mijzelf ben ik langs de kraam met gepofte kastanjes gegaan. En heb een flinke zak mee teruggenomen. Die zijn nog niet op nee. Ik heb zo’n heel klein electrisch snackoventje (nog geen 20 euro), daarin kan ik ze weer napoffen. Een dingetje waar ik graag reclame voor maak. Zelfs mijn kippenboutjes braad ik erin. De grote electrische oven is sindsdien niet meer aangeweest. Wat moet een alleenstaande ook met zo’n grote oven…
En verder blijft het grijs en nat…..
Vroeger zou ik gezegd/gedacht hebben: weer eens de pen ter hand te nemen om iets op te schrijven. Maar die taal is in korte tijd archaïsch geworden. Vanmiddag nog vond ik tussen tijdschriften een opschrijfboekje met aantekeningen, met pen en hand geschreven jawel ;-), tijdens de reis naar Wenen die ik jaren geleden gemaakt heb. Dat kwam al heel ouderwets over. Met de pen geschreven…..
Maar goed, volgens mijn agenda waren de afgelopen dagen rustig. Op een paar visites na. Wat bepaald geen opgave is, visite ontvangen. Samen lunchen en kletsen en koffiedrinken… En met Buurman’s hondje wandelen is ook niet moeilijk te noemen. Dat doe ik nu twee keer per dag, de andere twee keren wordt hij door een andere buurman uitgelaten.
Daar zit, zogezegd, de crux. Want het ziet er niet naar uit dat Buurman zelf nog ooit zijn hondje zal kunnen uitlaten. Ik moet me er maar op voorbereiden dat ik voor de rest van de tijd, zolang Buurman en hondje hier wonen, ’s morgens om zeven uur mijn bed uit moet rollen om hondje uit te laten. En ’s avonds om zeven uur nog een keer. Daarna kan ik ’s morgens, als er geen vroege afspraken zijn, wel weer terug in bed rollen… maar toch heb ik sindsdien geen nacht diep en rustig meer geslapen. Ik heb me gerealiseerd dat ik ook paraat moet staan als de andere buurman hondje niet kan uitlaten of als er iets erger met Buurman gebeurt.
Deze vrijbuiter die haar eigen tijd indeelde (ook toen ik nog naar de andere buurman ging), sliep wanneer ze slaap had, at wanneer ze honger had… graag lange zwerftochten door de stad maakte … na al die jaren weer zal moeten leren structuur in het leven aan te brengen. En op vaste tijden thuis te zijn, te eten en te slapen. Misschien, laat ik het daar maar op houden, is het een nieuwe fase, een nieuwe levensles, maar benauwen doet het wel. Ik moet er echt heel erg aan wennen. Hoewel ik het graag over heb voor mijn oude Buurman, hij is nu 87, en gaat best hard achteruit. Zelf zegt hij dat hij bijna 90 is…. En dan heb je geen eisen meer aan het leven te stellen.
Dat is één van de vele voordelen van in een seniorenwoning als dit huis te wonen. Dat je, als het nodig is, een beroep kunt doen op de anderen. (Zei ze met een wat scheve grijns en een knipoog naar zichzelf). In feite geldt dat alleen voor degenen die hier tien jaar of langer wonen, elkaar goed kennen en geen grenzen hebben om bij elkaar aan te kloppen. De mensen die hier later zijn komen wonen kennen elkaar amper. Hebben ook nooit binding gekregen door de koffie-uurtjes die ik lange tijd hier beneden in het atrium organiseerde.
En zelf ben ik ook niet zo’n gemakkelijke op het gebied van hulp vragen of kunnen accepteren. Bang iemand tot last te zijn denk ik… Dus hoop ik voor tegen die tijd maar op professionele hulp van buitenaf.
De computer loopt als een zonnetje sinds neef weer geweest is.
Loopt een zonnetje eigenlijk? ;-)
Eh….hij doet het fantastisch, laat ik het zo zeggen. Ik zit maar met één moeilijkheid.. Soms wil mijn te zenden mail niet zoals het moet. Dan komt hij wel aan bij de geadresseerde (neem ik aan) maar blijft toch in de uitmap hangen en dan krijg ik een foutmelding. Ik moet de mail dan handmatig uit de uitmap halen en in de ‘verwijder’ map plaatsen. Dat gaat dus wel. Maar in de ‘verzonden’ map komt niks binnen. Ik kan hem dus niet vanuit de ‘uit’-map in de ‘verzonden’ map verplaatsen. Dus van zo’n mail hou ik dan geen bewijsstuk over. Ik hoop dat het te volgen is… Het gebeurt niet constant. Is ook niet afhankelijk van de grootte van de mail (zo tussen 7000 en 17 kbtjes.)
Dit is een ergernis en ik ben blij dat ik hem in woorden neergetikt heb.
Ook de tv doet het fantastisch met het nieuwe abonnement. Maar ’ fiber 30’, zoals dit abonnement heet, heeft evenveel (digitale) kanalen als het oude abonnement. En het duurde even voor ik doorhad, dat ik het geluid alleen kon beïnvloeden met de afstandsbediening van het tv-toestel zelf en niet met de digitale afstandsbediening. Maar ook dat is geregeld.
Met de cd-kast ben ik nog niet ver gekomen. Er lijkt weinig ‘echt’ vrije tijd te zijn, maar dat komt omdat ik nog niet gewend ben aan de nieuwe structuur en van mezelf een enorme chaoot ben. Ook wat tijd betreft ja.
Toch ben ik van de week nog een keer de stad ingeweest. Naar de ECI. En van daaruit naar boekhandel De Slegte. Vrijdag heb ik de boodschappen gehaald voor Buurman en voor mijzelf. Met mijn grootste boodschappenkarretje, de rugzak en de linnen tas vol weer op huis aan gegaan. En natuurlijk heel erg moe. Alsof dat gevoel nooit meer overgaat.
Gisteren wilde Buurman graag dat ik naar de Dappermarkt ging, om bij vishandel ‘De Meiden’ zijn vaste visboodschapjes te doen. Die liggen nu bij mij in de koeling, want Buurman heeft nu ook last van zijn maag. Jawel, heel echt en ik heb met hem te doen. Want naar die vishapjes kijkt hij de hele week uit.
En voor mijzelf ben ik langs de kraam met gepofte kastanjes gegaan. En heb een flinke zak mee teruggenomen. Die zijn nog niet op nee. Ik heb zo’n heel klein electrisch snackoventje (nog geen 20 euro), daarin kan ik ze weer napoffen. Een dingetje waar ik graag reclame voor maak. Zelfs mijn kippenboutjes braad ik erin. De grote electrische oven is sindsdien niet meer aangeweest. Wat moet een alleenstaande ook met zo’n grote oven…
En verder blijft het grijs en nat…..
zondag 29 november 2009
Grijs.
De wereld is momenteel grotendeels grijs. In alle mogelijke grijstinten.
En als dan plotseling de zon doorbreekt, wat deze week enkele keren gebeurde, breken ook alle kleuren weer door.
Zelden of nooit heb ik dat zo bewust gezien als deze dagen. Dat ik de zon zàg, de kleuren weer ontdekte. Zoiets beleefde ik enkele jaren geleden ook, toen ik aan mijn ogen geopereerd was. Staar had gehad. Dan ontdek je de wereld weer. Zo moet het geweest zijn toen kleine kinderen de wereld om hen heen ontdekten. Die helderheid van kleuren en lijnen… ik reageerde er bijna extatisch op.
Maar vandaag was het weer grijs als ik buiten was…
Hondje uitlaten is leuk in het donker ’s morgens om 7 uur. Dan gaan de eerste mensen op weg naar hun werk, de lucht is nog schoon, er was zelfs een enkele ster te zien…. En hondje is een schattig rolmopsje, dat heel zelfstandig de weg weet. Ik hoef alleen de oranje lijn maar vast te houden. Hondje zit aan de andere kant van de lijn. Baasje is nog ziek, en kan hondje nog niet uitlaten.
’s Middags als het grijze novemberlicht zich over de stad verspreid heeft is het minder leuk. Ik loop dan het rondje linksom in plaats van rechtsom, zodat hondje weer wat te ontdekken heeft. En bij thuiskomst krijgt hij een snoepje omdat hij zoet is geweest.
Rond 7 uur wordt hij voor de derde keer aan de oranje lijn aangeklipt.
En vanavond was dochterlief hier. Onverwacht. Gisteren heb ik soep gemaakt, en daar kon ze meteen van genieten. Ach, we hebben altijd zoveel te bepraten en te doen dat de tijd vliegt. Vanavond een quizje uit het beroemde boek: ‘Waarom mannen niet kunnen luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen’.Schrijver Allan Pease. Een stelling die natuurlijk niet helemaal klopt, maar leuk voor een boektitel is.
Er staan meer leuke dingen in. Het boek is een aantal jaren geleden uitgekomen, ik heb het al even lang in de boekenkast staan, maar eigenlijk nooit gelezen. Probeer het eens, zou ik willen zeggen.
Maar dat boek maakte wel dat hondje zijn uitje van zeven uur misliep. Toen dochterlief aanstalten maakte om weg te gaan heb ik hondje dus maar opgehaald en meegenomen toen ik haar naar de tramhalte bracht. Doe ik ook niet altijd, nee… En natuurlijk was het toen weer heel donker.
En dit keer was het voor het hondje een nieuwe, lange wandeling waarbij hij ongelooflijk veel te ontdekken en te ruiken had. Dus snel ging het niet. Bij elke boom, elke (lantaarn)paal, elk muurtje moest hij even ruiken wie daar geweest waren. En omdat het daar alleen onbekenden waren, moest hij er zijn eigen druppeltje (meer was er niet meer over op het laatst) achterlaten.
Maar de vrouwtjes, dochterlief en ik, waren geduldig en alles ging goed. Ook op de terugweg.
Zijn baas was bij ons binnenkomen al wat ongerust geworden en vroeg of we via Parijs naar huis gekomen waren. Hij had in de wachttijd de avondmaaltijd voor hondje klaargemaakt. Een goed teken. Hondje kreeg z’n vaste hondensnoepje en ik kon teruggaan naar mijn eigen huisje.
Want om 10 uur werd hij wéér opgehaald, maar nu door een andere buurman. Die zal, zolang dat nodig is, deze tijd de wandeling overnemen.
Gisteren naar de markt geweest. De dappermarkt. En lekkers mee naar huis genomen. Voor Buurman het wekelijkse brood en de wekelijkse vis. Maar voor mijzelf een bosje sprotjes, en ook groenten voor de soep en mandarijnen en pitloze druiven voor de pitamientjes, maar Jamin kon ik dit niet keer niet voorbijgaan. Allemaal lekkere dingen gehaald dus. Ik vond dat ik die lekkere broodjes en dat snoepgoed best verdiend had zo aan het eind van de week. O ja, ook kipkluifjes à la tandoori, biefstukjes en speklapjes, eerlijk verdeeld.
Tussen het uitlaten van hondje door heb ik toch weer een heerlijke pan soep gemaakt. Het enige dat er aan ontbrak, merkte ik later, waren een flinke handvol aardappelblokjes. Als de soep klaar is, en de vaat (een hoop altijd) is afgewassen en opgeruimd, ben ik zelf aan een bad toe en allemaal schone kleren, want alles ruikt dan naar SOEP. Dus ’s avonds laat nog onder de douche en in nachtkleding met mijn huisjas de rest van de avond doorgebracht.
Die marktwandeling, hondje en de soep, dat was mijn (behoorlijk vermoeiende) dag gisteren. Maar ik heb zoveel plezier in zoiets.
Dat was het voor dit weekend. Een lekker druk weekend ook.
Op naar de nieuwe week maar weer.
En als dan plotseling de zon doorbreekt, wat deze week enkele keren gebeurde, breken ook alle kleuren weer door.
Zelden of nooit heb ik dat zo bewust gezien als deze dagen. Dat ik de zon zàg, de kleuren weer ontdekte. Zoiets beleefde ik enkele jaren geleden ook, toen ik aan mijn ogen geopereerd was. Staar had gehad. Dan ontdek je de wereld weer. Zo moet het geweest zijn toen kleine kinderen de wereld om hen heen ontdekten. Die helderheid van kleuren en lijnen… ik reageerde er bijna extatisch op.
Maar vandaag was het weer grijs als ik buiten was…
Hondje uitlaten is leuk in het donker ’s morgens om 7 uur. Dan gaan de eerste mensen op weg naar hun werk, de lucht is nog schoon, er was zelfs een enkele ster te zien…. En hondje is een schattig rolmopsje, dat heel zelfstandig de weg weet. Ik hoef alleen de oranje lijn maar vast te houden. Hondje zit aan de andere kant van de lijn. Baasje is nog ziek, en kan hondje nog niet uitlaten.
’s Middags als het grijze novemberlicht zich over de stad verspreid heeft is het minder leuk. Ik loop dan het rondje linksom in plaats van rechtsom, zodat hondje weer wat te ontdekken heeft. En bij thuiskomst krijgt hij een snoepje omdat hij zoet is geweest.
Rond 7 uur wordt hij voor de derde keer aan de oranje lijn aangeklipt.
En vanavond was dochterlief hier. Onverwacht. Gisteren heb ik soep gemaakt, en daar kon ze meteen van genieten. Ach, we hebben altijd zoveel te bepraten en te doen dat de tijd vliegt. Vanavond een quizje uit het beroemde boek: ‘Waarom mannen niet kunnen luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen’.Schrijver Allan Pease. Een stelling die natuurlijk niet helemaal klopt, maar leuk voor een boektitel is.
Er staan meer leuke dingen in. Het boek is een aantal jaren geleden uitgekomen, ik heb het al even lang in de boekenkast staan, maar eigenlijk nooit gelezen. Probeer het eens, zou ik willen zeggen.
Maar dat boek maakte wel dat hondje zijn uitje van zeven uur misliep. Toen dochterlief aanstalten maakte om weg te gaan heb ik hondje dus maar opgehaald en meegenomen toen ik haar naar de tramhalte bracht. Doe ik ook niet altijd, nee… En natuurlijk was het toen weer heel donker.
En dit keer was het voor het hondje een nieuwe, lange wandeling waarbij hij ongelooflijk veel te ontdekken en te ruiken had. Dus snel ging het niet. Bij elke boom, elke (lantaarn)paal, elk muurtje moest hij even ruiken wie daar geweest waren. En omdat het daar alleen onbekenden waren, moest hij er zijn eigen druppeltje (meer was er niet meer over op het laatst) achterlaten.
Maar de vrouwtjes, dochterlief en ik, waren geduldig en alles ging goed. Ook op de terugweg.
Zijn baas was bij ons binnenkomen al wat ongerust geworden en vroeg of we via Parijs naar huis gekomen waren. Hij had in de wachttijd de avondmaaltijd voor hondje klaargemaakt. Een goed teken. Hondje kreeg z’n vaste hondensnoepje en ik kon teruggaan naar mijn eigen huisje.
Want om 10 uur werd hij wéér opgehaald, maar nu door een andere buurman. Die zal, zolang dat nodig is, deze tijd de wandeling overnemen.
Gisteren naar de markt geweest. De dappermarkt. En lekkers mee naar huis genomen. Voor Buurman het wekelijkse brood en de wekelijkse vis. Maar voor mijzelf een bosje sprotjes, en ook groenten voor de soep en mandarijnen en pitloze druiven voor de pitamientjes, maar Jamin kon ik dit niet keer niet voorbijgaan. Allemaal lekkere dingen gehaald dus. Ik vond dat ik die lekkere broodjes en dat snoepgoed best verdiend had zo aan het eind van de week. O ja, ook kipkluifjes à la tandoori, biefstukjes en speklapjes, eerlijk verdeeld.
Tussen het uitlaten van hondje door heb ik toch weer een heerlijke pan soep gemaakt. Het enige dat er aan ontbrak, merkte ik later, waren een flinke handvol aardappelblokjes. Als de soep klaar is, en de vaat (een hoop altijd) is afgewassen en opgeruimd, ben ik zelf aan een bad toe en allemaal schone kleren, want alles ruikt dan naar SOEP. Dus ’s avonds laat nog onder de douche en in nachtkleding met mijn huisjas de rest van de avond doorgebracht.
Die marktwandeling, hondje en de soep, dat was mijn (behoorlijk vermoeiende) dag gisteren. Maar ik heb zoveel plezier in zoiets.
Dat was het voor dit weekend. Een lekker druk weekend ook.
Op naar de nieuwe week maar weer.
donderdag 26 november 2009
Woelige dagen.
Het waren weer woelige dagen, deze week. En het is nog pas donderdag.
Nu is de andere Buurman, die met een hoofdletter, ziek. Daar wil ik niet over uitweiden, hij lijdt en leed de afgelopen dagen vreselijk. Een nacht in het ziekenhuis… maar hij moest en zou terug naar huis en tekende zelfs voor afzien van behandeling. Vanmorgen kwam hij weer terug. Een ziek oud mannetje opeens. Nouja, hij is al 87 jaar dus oud is hij zeker. Maar hij was altijd een stevig in zijn oude vel zittende man met een hoop praats. Deze ommekeer doet me veel. Ik heb gisteren thee gezet, hondje uitgelaten water bij hem neergezet. Hij weigerde al 1,5 dag alles, maar heeft vandaag toch een bakje van moeders’ soep gegeten. Vanavond liet ik hondje weer uit, maar toen lag hij al in bed.
Een nare bijkomstigheid is dat ik gisteravond òf bij hem in huis of in mijn eigen huis, zijn huissleutel verloren ben. Nou vindt het huis wel wéér wat het huis verloren heeft, maar ik zat toch onthand. Want ik kon na 10 uur hondje niet verzorgen en uitlaten, en de deur niet op het nachtslot doen. En hondje heeft de hele nacht geblaft, met korte periodes van stilte, waarschijnlijk was hij uitgeput.
Gelukkig heeft Buurman een schoonzusje. En die kwam vanmorgen helemaal uit Zandvoort hierheen rijden. Allereerst om Buurman op te gaan halen uit het ziekenhuis, want hij had natuurlijk niet zomaar vervoer en voor zijn eigen wagentje was hij te ziek. Maar ze was ook zo lief om hondje uit te gaan laten en bij de sleutelboer twee nieuwe sleutels voor mij te laten maken. Dus zit ik niet meer zonder.
Vanmiddag en vanavond dus nog een keertje, ja, ik heb een lathondje dezer dagen. Living apart together… ;-)
Hopelijk is Buurman morgen weer wat verder opgeknapt. Maar ik vrees met grote vreze.
Vanmiddag had ik ook een afspraakje met mijn goede neef. Hij had beloofd mee te gaan naar Ikea, om een paar cd/dvdkasten te kopen. Die kosten nog net geen 30 euro per stuk, 2,20 hoog. Ze nemen heel wat minder ruimte in dat speciale cd-standaards, hoe mooi van vorm ook. En met ruimte moet ik woekeren. En neef heeft een auto, waar ze maar net in pasten. Ik had niet verwacht dat zo zó lang zouden zijn. Even hoog als mijn boekenkasten dus. Dat scheelt wel.
Dat waren een paar gezellig uurtjes tussendoor. We besloten in het restaurant nog koffie met wat erbij te nemen, voor we op huis aan gingen. Dit soort zaken is eigenlijk alleen te ‘doen’ als je een auto hebt. Want hoe had dit arme oude vrouwtje twee van die enorm lange kasten moeten kopen en thuis krijgen? ;-))Met de metro, de tram of de bus of misschien lopend?
Thuisgekomen moest er nog wat aan de computer gebeuren. En daar ging iets mis. Mijn lieve neef kreeg verhoogde bloeddruk en het zweet liep van zijn voorhoofd… Maar uiteindelijk kwam het toch goed. Hij is een kei met computers en niet voor niets al die jaren mijn sysop….mijn systemoperator. Hij zorgt dus voor mijn computer alsof het zijn eigen exemplaar is. Ik kan hem nooit genoeg dankbaar zijn, want hij doet het ook nog voor niets.
We kwamen al babbelend ook nog tot de ontdekking dat mijn televisie-abonnement bij UPC niet deugdelijk was. Dus dat maakte hij ook maar even in orde…….
Toen neeflief naar huis ging was het weer tijd om hondje uit te laten……
Toen ik zelf eindelijk de andijvie met gehaktbal op had en de tv wilde aanzetten om bij het zachtjes gezette geluid even te rusten……… had ik geen tv. ‘You have no access’ , zei het scherm. ‘U hebt geen toegang’. Paniek in de tent. Want wat kon er aan de hand zijn… Neef weer gebeld. Die stelde me gerust, het veranderde abonnement werd op dit moment bewerkt. Ik heb zo’n digitaal kastje waarmee ze vanuit UPC zelf kunnen werken. Ja, ook hier is Big Brother waakzaam. Hij kan met dat kastje precies zien waar ik naar kijk en hoe lang ik kijk. Het is niet anders. De tijden veranderen en we kunnen kiezen om niét mee te veranderen, maar dan raken we hopeloos achterop.
Dus UPC gebeld. En stapje voor stapje begeleidde de dame dáár, die Bianca heet, me om dat kastje weer goed te laten werken. Dat deed ze echt heel rustig, vriendelijk en met veel geduld. En ze vertelde me dat het nu goed moest gaan, maar dat men bij UPC nog wel tijd nodig had. Dat kon één uur, maar ook 48 uur duren.
Als ik verwachtte tot de geluksvogels te behoren die na een uur alweer kon kijken, had ik het goed mis. Vanavond dus geen televisie, geen nieuws en geen Pauw en Witteman en dwdd… Morgen misschien…
Om 10 uur nog even hondje uitgelaten, wat mails doorgestuurd en beantwoord, telefoontje gepleegd en blogje geschreven…. En nu is het tijd om te bedde te gaan. Want morgen moet om 7 uur hondje weer worden uitgelaten.
Jawel, ik weet dat ik buren heb. En de plattelanders die denken dat nabuurschap in de stad niet bestaat hebben het dus mis. ;-)
Al met al dus weer woelige dagen. Ik heb beslist geen saai leven en verveling ken ik ook niet. Geen tijd voor.
Nu is de andere Buurman, die met een hoofdletter, ziek. Daar wil ik niet over uitweiden, hij lijdt en leed de afgelopen dagen vreselijk. Een nacht in het ziekenhuis… maar hij moest en zou terug naar huis en tekende zelfs voor afzien van behandeling. Vanmorgen kwam hij weer terug. Een ziek oud mannetje opeens. Nouja, hij is al 87 jaar dus oud is hij zeker. Maar hij was altijd een stevig in zijn oude vel zittende man met een hoop praats. Deze ommekeer doet me veel. Ik heb gisteren thee gezet, hondje uitgelaten water bij hem neergezet. Hij weigerde al 1,5 dag alles, maar heeft vandaag toch een bakje van moeders’ soep gegeten. Vanavond liet ik hondje weer uit, maar toen lag hij al in bed.
Een nare bijkomstigheid is dat ik gisteravond òf bij hem in huis of in mijn eigen huis, zijn huissleutel verloren ben. Nou vindt het huis wel wéér wat het huis verloren heeft, maar ik zat toch onthand. Want ik kon na 10 uur hondje niet verzorgen en uitlaten, en de deur niet op het nachtslot doen. En hondje heeft de hele nacht geblaft, met korte periodes van stilte, waarschijnlijk was hij uitgeput.
Gelukkig heeft Buurman een schoonzusje. En die kwam vanmorgen helemaal uit Zandvoort hierheen rijden. Allereerst om Buurman op te gaan halen uit het ziekenhuis, want hij had natuurlijk niet zomaar vervoer en voor zijn eigen wagentje was hij te ziek. Maar ze was ook zo lief om hondje uit te gaan laten en bij de sleutelboer twee nieuwe sleutels voor mij te laten maken. Dus zit ik niet meer zonder.
Vanmiddag en vanavond dus nog een keertje, ja, ik heb een lathondje dezer dagen. Living apart together… ;-)
Hopelijk is Buurman morgen weer wat verder opgeknapt. Maar ik vrees met grote vreze.
Vanmiddag had ik ook een afspraakje met mijn goede neef. Hij had beloofd mee te gaan naar Ikea, om een paar cd/dvdkasten te kopen. Die kosten nog net geen 30 euro per stuk, 2,20 hoog. Ze nemen heel wat minder ruimte in dat speciale cd-standaards, hoe mooi van vorm ook. En met ruimte moet ik woekeren. En neef heeft een auto, waar ze maar net in pasten. Ik had niet verwacht dat zo zó lang zouden zijn. Even hoog als mijn boekenkasten dus. Dat scheelt wel.
Dat waren een paar gezellig uurtjes tussendoor. We besloten in het restaurant nog koffie met wat erbij te nemen, voor we op huis aan gingen. Dit soort zaken is eigenlijk alleen te ‘doen’ als je een auto hebt. Want hoe had dit arme oude vrouwtje twee van die enorm lange kasten moeten kopen en thuis krijgen? ;-))Met de metro, de tram of de bus of misschien lopend?
Thuisgekomen moest er nog wat aan de computer gebeuren. En daar ging iets mis. Mijn lieve neef kreeg verhoogde bloeddruk en het zweet liep van zijn voorhoofd… Maar uiteindelijk kwam het toch goed. Hij is een kei met computers en niet voor niets al die jaren mijn sysop….mijn systemoperator. Hij zorgt dus voor mijn computer alsof het zijn eigen exemplaar is. Ik kan hem nooit genoeg dankbaar zijn, want hij doet het ook nog voor niets.
We kwamen al babbelend ook nog tot de ontdekking dat mijn televisie-abonnement bij UPC niet deugdelijk was. Dus dat maakte hij ook maar even in orde…….
Toen neeflief naar huis ging was het weer tijd om hondje uit te laten……
Toen ik zelf eindelijk de andijvie met gehaktbal op had en de tv wilde aanzetten om bij het zachtjes gezette geluid even te rusten……… had ik geen tv. ‘You have no access’ , zei het scherm. ‘U hebt geen toegang’. Paniek in de tent. Want wat kon er aan de hand zijn… Neef weer gebeld. Die stelde me gerust, het veranderde abonnement werd op dit moment bewerkt. Ik heb zo’n digitaal kastje waarmee ze vanuit UPC zelf kunnen werken. Ja, ook hier is Big Brother waakzaam. Hij kan met dat kastje precies zien waar ik naar kijk en hoe lang ik kijk. Het is niet anders. De tijden veranderen en we kunnen kiezen om niét mee te veranderen, maar dan raken we hopeloos achterop.
Dus UPC gebeld. En stapje voor stapje begeleidde de dame dáár, die Bianca heet, me om dat kastje weer goed te laten werken. Dat deed ze echt heel rustig, vriendelijk en met veel geduld. En ze vertelde me dat het nu goed moest gaan, maar dat men bij UPC nog wel tijd nodig had. Dat kon één uur, maar ook 48 uur duren.
Als ik verwachtte tot de geluksvogels te behoren die na een uur alweer kon kijken, had ik het goed mis. Vanavond dus geen televisie, geen nieuws en geen Pauw en Witteman en dwdd… Morgen misschien…
Om 10 uur nog even hondje uitgelaten, wat mails doorgestuurd en beantwoord, telefoontje gepleegd en blogje geschreven…. En nu is het tijd om te bedde te gaan. Want morgen moet om 7 uur hondje weer worden uitgelaten.
Jawel, ik weet dat ik buren heb. En de plattelanders die denken dat nabuurschap in de stad niet bestaat hebben het dus mis. ;-)
Al met al dus weer woelige dagen. Ik heb beslist geen saai leven en verveling ken ik ook niet. Geen tijd voor.
maandag 23 november 2009
Nog steeds af en toe storm en buien…..
Vandaag dus Bettydag. Er komen nog een beperkt aantal Bettydagen, want Den Haag heeft weer een maatregel uitgedacht waardoor Betty wel gedwongen wordt op te houden met werken. En niet alleen Betty. Er zijn nou eenmaal huishoudelijk werkenden die zelfstandig, als alfahulpen willen werken maar om wat voor reden dan ook niet in dienst van een instantie of via maatschappelijk werk willen werken. Bijv. omdat ze geen pensioenopbouw willen hebben, omdat dan de inkomsten en de belasting op het inkomen dat ze hebben zo hoog wordt dat het werk niets meer opbrengt dat de moeite van dat werk waard is. Ik weet van iemand, die beslist niet zwart werkt , keurig haar belasting betaalt, zowel over het weduwepensioentje dat ze heeft als over het werk dat ze doet…. En dan na 1 januari 2010 omgerekend nog maar 6 euro per dagdeel verdient. Daar ga je niet hard voor werken nee….
Dus Betty en ik moeten eind van het jaar ook afscheid nemen. En dan krijg ik een hulpe in dienst van Maatschappelijk Werk.
Goed, vandaag dus. Weer grote discussies waar we allebei van genieten.
Waar we het nooit eens worden maar nooit boze woorden gebruiken. En in alle vriendschap toegeven dat we ieder onze eigen opvattingen hebben over de meeste dingen. Dat kan toch. We willen vrije meningsuiting, dus uiten we die. En daar hoef je geen spanningen over te hebben. Het is zelfs plezierig elkaars’ mening te meten.
Toen Betty weg was zag ik dat ik aan het laatste blikje kattenvoer toe was. Er moesten dus echt boodschappen gehaald worden.
Ondanks regen en storm en duisternis… ben ik dus, het leek wel het holst van de nacht, boodschappen gaan doen.
Dus ben ik in het holst van de nacht ;-) maar even boodschappen gaan doen. Ben gaan lopen naar de Jodebreestraat via de Weesperstraat. Mijn toen nog lege karretje vloog op schouderhoogte met me mee. En ikzelf moest me aan de brugleuningen vasthouden om niet in het water terecht te komen. Nee, eng was het niet. Spannend wel. Nauurlijk heb ik het wel gered.
Op de terugweg wilde ik het wel veiliger doen en had ik door het metro- station willen gaan, maar wist niet meer waar de lift was. Stom ja, ik was er al lang voorbij en besloot toen toch maar de tram te nemen. Een volijverige conducteur sloot de deuren terwijl ik probeerde mijn toen loodzware karretje naar binnen te trekken. Mijn hand zat nog net niet klem toen hij de deur van schrik weer opende, maar mijn karretje zat toen klem tussen stoep en drempel. Paniekerig ja. Natuurlijk. Gelukkig was er een aardige heer, die met zijn auto stond te wachten in de file voor het stoplicht. Hij stapte uit, jawel, heren bestaan nog ;-) , en tilde mijn karretje de tram in, waar een berouwvolle conducteur me uiterst vriendelijk bejegende. En voor mij op het knopje drukte voor de volgende halte '-). Ze kennen me blijkbaar een beetje daar.
Inmiddels was het droog en was de storm wat gaan liggen zodat ik veilig thuiskwam.
Oja, op de hoek van de Jodebreestraat hoorde ik opeens geschreeuw en zag een agente door het rode licht van de oversteekplaats rennen. 'Foei', zei ik tegen de jonge agent die achterbleef, 'Dat mag niet hoor, als het licht rood is moet ook een agent wachten'. 'Ach mevrouw', zei het jonge blozende agentje: 'als ik u het hele verhaal moet vertellen'... Ik bleef afwachtend en vriendelijk glimlachend staan... 'Ze zit een illigaal achterna. Die mag hier niet zijn en dat weet-ie daarom istie nou op de vlucht en moet zij er achteraan. Een Egyptenaar. Die moet terug naar huis.'
'En', vroeg ik: 'is het een boef of is het een goed mens?' Hij keek me stomverbaasd aan, grote ronde ogen in dat jongenssmoeltje. Als het niet om zo'n ernstige zaak was gegaan was ik in lachen uitgebarsten, maar ik wilde een antwoord en kreeg precies het antwoord dat ik verwachtte. 'Eh, dat weet ik niet. Maar hij mag hier niet zijn'. 'En daarom wordt die man door jullie opgejaagd? Hij wist zich even geen houding te geven, had ik de indruk. En ik ging dus nog even door. 'Vinden jullie dat nou leuk werk om te doen?' Want ze hadden er duidelijk plezier in. Op dat moment was de vrouwelijke agent onverrichterzake teruggekeerd... en kwam erbij staan. Ze keken elkaar aan, de vrouw trok een beetje een pruillip... Het bleef even stil. Ik merkte dat ik raak geschoten had. 'Nou nee, maar iémand moet dat toch doen?'
Ik zei niets meer, maar trok een gezicht van :Ója joh? Is dat zo? Wenste het stel een goede avond want het licht stond op groen en ik kon toen zelf oversteken met mijn rugzak, mijn karretje en mijn linnen boodschappentas..... En voelde ogen in mijn rug ;-) .
Hadden ze me nou moeten bekeuren wegens belediging van agenten in functie???
Dus Betty en ik moeten eind van het jaar ook afscheid nemen. En dan krijg ik een hulpe in dienst van Maatschappelijk Werk.
Goed, vandaag dus. Weer grote discussies waar we allebei van genieten.
Waar we het nooit eens worden maar nooit boze woorden gebruiken. En in alle vriendschap toegeven dat we ieder onze eigen opvattingen hebben over de meeste dingen. Dat kan toch. We willen vrije meningsuiting, dus uiten we die. En daar hoef je geen spanningen over te hebben. Het is zelfs plezierig elkaars’ mening te meten.
Toen Betty weg was zag ik dat ik aan het laatste blikje kattenvoer toe was. Er moesten dus echt boodschappen gehaald worden.
Ondanks regen en storm en duisternis… ben ik dus, het leek wel het holst van de nacht, boodschappen gaan doen.
Dus ben ik in het holst van de nacht ;-) maar even boodschappen gaan doen. Ben gaan lopen naar de Jodebreestraat via de Weesperstraat. Mijn toen nog lege karretje vloog op schouderhoogte met me mee. En ikzelf moest me aan de brugleuningen vasthouden om niet in het water terecht te komen. Nee, eng was het niet. Spannend wel. Nauurlijk heb ik het wel gered.
Op de terugweg wilde ik het wel veiliger doen en had ik door het metro- station willen gaan, maar wist niet meer waar de lift was. Stom ja, ik was er al lang voorbij en besloot toen toch maar de tram te nemen. Een volijverige conducteur sloot de deuren terwijl ik probeerde mijn toen loodzware karretje naar binnen te trekken. Mijn hand zat nog net niet klem toen hij de deur van schrik weer opende, maar mijn karretje zat toen klem tussen stoep en drempel. Paniekerig ja. Natuurlijk. Gelukkig was er een aardige heer, die met zijn auto stond te wachten in de file voor het stoplicht. Hij stapte uit, jawel, heren bestaan nog ;-) , en tilde mijn karretje de tram in, waar een berouwvolle conducteur me uiterst vriendelijk bejegende. En voor mij op het knopje drukte voor de volgende halte '-). Ze kennen me blijkbaar een beetje daar.
Inmiddels was het droog en was de storm wat gaan liggen zodat ik veilig thuiskwam.
Oja, op de hoek van de Jodebreestraat hoorde ik opeens geschreeuw en zag een agente door het rode licht van de oversteekplaats rennen. 'Foei', zei ik tegen de jonge agent die achterbleef, 'Dat mag niet hoor, als het licht rood is moet ook een agent wachten'. 'Ach mevrouw', zei het jonge blozende agentje: 'als ik u het hele verhaal moet vertellen'... Ik bleef afwachtend en vriendelijk glimlachend staan... 'Ze zit een illigaal achterna. Die mag hier niet zijn en dat weet-ie daarom istie nou op de vlucht en moet zij er achteraan. Een Egyptenaar. Die moet terug naar huis.'
'En', vroeg ik: 'is het een boef of is het een goed mens?' Hij keek me stomverbaasd aan, grote ronde ogen in dat jongenssmoeltje. Als het niet om zo'n ernstige zaak was gegaan was ik in lachen uitgebarsten, maar ik wilde een antwoord en kreeg precies het antwoord dat ik verwachtte. 'Eh, dat weet ik niet. Maar hij mag hier niet zijn'. 'En daarom wordt die man door jullie opgejaagd? Hij wist zich even geen houding te geven, had ik de indruk. En ik ging dus nog even door. 'Vinden jullie dat nou leuk werk om te doen?' Want ze hadden er duidelijk plezier in. Op dat moment was de vrouwelijke agent onverrichterzake teruggekeerd... en kwam erbij staan. Ze keken elkaar aan, de vrouw trok een beetje een pruillip... Het bleef even stil. Ik merkte dat ik raak geschoten had. 'Nou nee, maar iémand moet dat toch doen?'
Ik zei niets meer, maar trok een gezicht van :Ója joh? Is dat zo? Wenste het stel een goede avond want het licht stond op groen en ik kon toen zelf oversteken met mijn rugzak, mijn karretje en mijn linnen boodschappentas..... En voelde ogen in mijn rug ;-) .
Hadden ze me nou moeten bekeuren wegens belediging van agenten in functie???
zondag 22 november 2009
Een paar rustige dagen.
Na een paar rustige dagen, voornamelijk in huis doorgebracht, ben ik geloof ik weer op mijn oude energiepeil. De afgelopen week, de breuk met mijn oude buurman en weer eens ruzie in dit huis, het zijn dingen die me wel behoorlijk hebben aangepakt. De ruzie in huis is een tijdelijke zaak, ik heb er wel weer vertrouwen in. En het gaat niet over mijzelf, dat scheelt ook. Ik ga geen oordeel uitspreken.
Donderdag even naar de huisarts voor een update. Alles is in orde wat mijn gezondheid betreft. Dus ben ik doorgelopen en heb nog wat boodschapjes gehaald, voor weer op huis aan te gaan. Het weer is de laatste dagen niet echt om over naar huis te schrijven. Die stormen maken me wel verlangend om me ertegen te weer te stellen, maar gisteren en vandaag was er geen fut.
Zogenaamde offdays. Waarin ik liever thuis achter de stapel kranten zit of achter de computer, een wasje wegdraai of iets gemakkelijks maak voor de avondmaaltijd.
Wat de was betreft: nu ik geen wassen voor de buurman meer doe scheelt dat enorm in het werk. Bijna een jaar lang haast dagelijks een was draaien, ophangen en zo nodig strijken, inpakken en wegbrengen...En nu is het twee maal per week wassen. Een bonte en fijne was (kan bij mij in één keer) en morgen dan een witte was. En gewoon in huis opbergen weer.
Broer Henk was gisteravond hier en bracht nog wat oude foto’s, O.a. twee pasfotootjes van mijn vader z.l., toen hij nog veel jonger was. Eindelijk foto’s waarop zijn ogen te zien zijn, die op alle andere foto’s verstopt zitten achter zijn brillenglazen. Ik ben er blij mee en druk met scannen en opslaan en later print ik dan wel het nodige uit.
Vanavond las ik bij de nieuwsberichten dat Nederland het zó slecht doet met bevallingen dat nu geroepen wordt om 30 bevallingshuizen, met een speciale operatiekamer en een speciaal team voor als er iets misgaat.
Mijn dochter is ooit in zo’ n bevallingshuis geboren. In Utrecht, in het gebouw dat toepasselijk het ‘Ooievaartje’ werd genoemd. Niet lang naar haar geboorte is dat opgeheven, te duur….. Daar was alle kennis en vaardigheid aanwezig voor veilige bevallingen en goede zorg voor de jonge moeders. Vaak kon je na de bevalling, na een paar uur rust, weer naar huis, waar de kraamdagen begonnen. Voor mij heeft dat toen toevallig langer geduurd. Maar dat had een andere noodzaak.
Stom dat vond ik toen al, om ‘Het Ooievaartje’ op te heffen…Mijn oude vroedvrouw zal niet meer leven, denk ik.
Wel, leve de 30 toekomstige bevallingshuizen. Ik zal ze niet meer gebruiken, maar toekomstige moeders en baby’s zullen er wèl bij varen. Alleen zal Nederland de beurs weer belangrijker vinden dan de buik en de baby.
Ik vind trouwens dat Nederland steeds meer op een 4e wereldland gaat lijken. 1984 is waarheid geworden. Op pleintjes staan camera’s opgesteld die hangjongeren zouden moeten bewaken. Maar omwonenden weten niet hoe ze ’s avonds hun huizen moeten afsluiten voor de glurende camera’s.
En heel het land moet zijn of haar vingerafdrukken afgeven. De identiteitskaart met foto is niet genoeg. Er werd door ambtenaren over geklaagd dat de vingertoppen van ouderen teveel waren afgesleten…. Maar wat moeten ze dan met de vingertoppen van oude mensen? De controle op alle mensen gaat steeds verder. Ik rijd geen auto, maar heb het sterke gevoel dat ook rekeningrijden een vorm van opgelegde controle is.
Een poosje geleden werd mijn chipmaandkaart geblokkeerd. Ik had een keer teveel vergeten uit- of in te checken. Het principe van de chipkaart kan ik hier niet uitleggen, maar google kent het wel. Ik moest daarvoor naar het inlichtingen- en servicekantoor van het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf. Gelukkig naam een aardige conducteur me mee…
En daar, op dat kantoor, liet men mij precies zien waar, wanneer en hoe ik de laatste weken gebruik had gemaakt van het openbaar vervoer. Waar ik geweest ben en hoe laat en waar ik heen terug ging en hoe laat… het zit allemaal in de computers. En die gegevens worden bewaard, zoals zoveel gegevens van ons voorgoed bewaard worden. Er is door dit alles een soort grijs waas over Nederland gedaald. Waarin de burgers gevangen zitten. Want zonder al die controle besta je meer niet in Nederland.
Het doet me denken aan de vlekmotplaag van een paar jaar geleden.
De kaalgevreten struiken werden bedekt met een dik web, en daarin zag je duizenden larven krioelen Tegen dat de larven het binnen niet meer uithouden en het dichte web scheuren om eruit te komen en als eendagsmotjes willen wegvliegen. Waren de struiken met levende have te vergelijken met Nederlanders onder dat grijze web van overmatige controle……. Toen de motjes (de mensen?) eenmaal uitgebroken waren bleef er een uitgevreten en ten dode opgeschreven struik achter. Ik heb ruzie getrotseerd met iemand die beweerde dat het geen kwaad kon voor de struik (stad, om de vergelijking vast te houden), maar na de tweede aanval van de vlekmot dat jaar…. Is er niet één struik geweest die het heeft overleefd.
Overburen hebben een goede oplossing gevonden door het kadaver van hun prachtige Meidoorn te laten begroeien met hedera. Een kleine klimop dus, die de knoest heeft overwoekerd. Dat staat ook wel leuk, maar blijft surrogaat, vergeleken met de prachtige meidoorn. Ook in onze tuin hebben de struiken die aangetast waren er zo onder geleden dat ze gerooid moesten worden. Zucht, de digitale ruzies met de vriend die beweerde dat de vlekmot helemaal geen kwaad kon, staan me nog goed voor de geest.
Om dit verhaal te vertalen naar de stad: De ‘deskundigen’, de ambtenaren en de stadsdeelraden die daarover gaan hebben ervoor gezorgd dat onze stad nu inderdaad onder Big Brother’s toezicht staat. En de vertrutting van de stad is verder gegaan omdat alle vrolijke versieringen werden verboden en strenge voorschriften werden gegeven over gevels en terrassen en vlaggen… Juist die dingen waar onze stad zo vrolijk van was. Ervoor in de plaats zijn saaie onversierde stoepen gekomen. Waar ik in de deelraad gepleit had, en ikzelf niet alleen, voor een versierde binnenstad, láát die vlaggen en die lichtjes en die versierde boompjes en het straatmeubilair toch… ziet het er alleen naar uit dat er ‘proeven’ komen met terrasverwarming, voor de verstokte rokers die binnen niet meer mogen roken. Ook niet staande een biertje buiten drinken met die sigaret. Die vrijheid kun je met discussies betwisten, maar het is wel een vergaande inperking van de vrijheid van de mensen. Die terrasverwarming was er vroeger ook. Overal. Zodat de mensen nog laat in het seizoen buiten konden zitten. Mag niet meer. Weg met die terrasverwarming. Milieuonvriendelijk en te duur. Waarom zetten ze er dan geen vuurpotten neer??? Zou je zeggen. Zoals op 25 februari wèl gebeurt? Nou, dat is weer slecht voor het milleu. Zeggen ze. Nee, zo verrukt als ik 10 jaar geleden was ben ik het niet meer. Ik wil weer lichtjes zien op het Leidseplein en op het Rembrandtsplein en overal waar dat mogelijk is.
En weer mijn gasten kunnen verrassen als ik met hen de stad in wil gaan.
Nou wil ik wel vertellen dat de Magere Brug en de Zusterbrug bij de Hermitage wel ouderwets versierd zijn… maar Gemeente, doe daar nou ook de ledlampen in die overal in nieuwe lantaarns zijn gezet. Ja hoor, ze doen wel hun best, met al die mooie lantaarns door de stad heen.
Goed. Einde. Morgen weer Bettydag en het is alweer kwart voor twee geworden.
Donderdag even naar de huisarts voor een update. Alles is in orde wat mijn gezondheid betreft. Dus ben ik doorgelopen en heb nog wat boodschapjes gehaald, voor weer op huis aan te gaan. Het weer is de laatste dagen niet echt om over naar huis te schrijven. Die stormen maken me wel verlangend om me ertegen te weer te stellen, maar gisteren en vandaag was er geen fut.
Zogenaamde offdays. Waarin ik liever thuis achter de stapel kranten zit of achter de computer, een wasje wegdraai of iets gemakkelijks maak voor de avondmaaltijd.
Wat de was betreft: nu ik geen wassen voor de buurman meer doe scheelt dat enorm in het werk. Bijna een jaar lang haast dagelijks een was draaien, ophangen en zo nodig strijken, inpakken en wegbrengen...En nu is het twee maal per week wassen. Een bonte en fijne was (kan bij mij in één keer) en morgen dan een witte was. En gewoon in huis opbergen weer.
Broer Henk was gisteravond hier en bracht nog wat oude foto’s, O.a. twee pasfotootjes van mijn vader z.l., toen hij nog veel jonger was. Eindelijk foto’s waarop zijn ogen te zien zijn, die op alle andere foto’s verstopt zitten achter zijn brillenglazen. Ik ben er blij mee en druk met scannen en opslaan en later print ik dan wel het nodige uit.
Vanavond las ik bij de nieuwsberichten dat Nederland het zó slecht doet met bevallingen dat nu geroepen wordt om 30 bevallingshuizen, met een speciale operatiekamer en een speciaal team voor als er iets misgaat.
Mijn dochter is ooit in zo’ n bevallingshuis geboren. In Utrecht, in het gebouw dat toepasselijk het ‘Ooievaartje’ werd genoemd. Niet lang naar haar geboorte is dat opgeheven, te duur….. Daar was alle kennis en vaardigheid aanwezig voor veilige bevallingen en goede zorg voor de jonge moeders. Vaak kon je na de bevalling, na een paar uur rust, weer naar huis, waar de kraamdagen begonnen. Voor mij heeft dat toen toevallig langer geduurd. Maar dat had een andere noodzaak.
Stom dat vond ik toen al, om ‘Het Ooievaartje’ op te heffen…Mijn oude vroedvrouw zal niet meer leven, denk ik.
Wel, leve de 30 toekomstige bevallingshuizen. Ik zal ze niet meer gebruiken, maar toekomstige moeders en baby’s zullen er wèl bij varen. Alleen zal Nederland de beurs weer belangrijker vinden dan de buik en de baby.
Ik vind trouwens dat Nederland steeds meer op een 4e wereldland gaat lijken. 1984 is waarheid geworden. Op pleintjes staan camera’s opgesteld die hangjongeren zouden moeten bewaken. Maar omwonenden weten niet hoe ze ’s avonds hun huizen moeten afsluiten voor de glurende camera’s.
En heel het land moet zijn of haar vingerafdrukken afgeven. De identiteitskaart met foto is niet genoeg. Er werd door ambtenaren over geklaagd dat de vingertoppen van ouderen teveel waren afgesleten…. Maar wat moeten ze dan met de vingertoppen van oude mensen? De controle op alle mensen gaat steeds verder. Ik rijd geen auto, maar heb het sterke gevoel dat ook rekeningrijden een vorm van opgelegde controle is.
Een poosje geleden werd mijn chipmaandkaart geblokkeerd. Ik had een keer teveel vergeten uit- of in te checken. Het principe van de chipkaart kan ik hier niet uitleggen, maar google kent het wel. Ik moest daarvoor naar het inlichtingen- en servicekantoor van het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf. Gelukkig naam een aardige conducteur me mee…
En daar, op dat kantoor, liet men mij precies zien waar, wanneer en hoe ik de laatste weken gebruik had gemaakt van het openbaar vervoer. Waar ik geweest ben en hoe laat en waar ik heen terug ging en hoe laat… het zit allemaal in de computers. En die gegevens worden bewaard, zoals zoveel gegevens van ons voorgoed bewaard worden. Er is door dit alles een soort grijs waas over Nederland gedaald. Waarin de burgers gevangen zitten. Want zonder al die controle besta je meer niet in Nederland.
Het doet me denken aan de vlekmotplaag van een paar jaar geleden.
De kaalgevreten struiken werden bedekt met een dik web, en daarin zag je duizenden larven krioelen Tegen dat de larven het binnen niet meer uithouden en het dichte web scheuren om eruit te komen en als eendagsmotjes willen wegvliegen. Waren de struiken met levende have te vergelijken met Nederlanders onder dat grijze web van overmatige controle……. Toen de motjes (de mensen?) eenmaal uitgebroken waren bleef er een uitgevreten en ten dode opgeschreven struik achter. Ik heb ruzie getrotseerd met iemand die beweerde dat het geen kwaad kon voor de struik (stad, om de vergelijking vast te houden), maar na de tweede aanval van de vlekmot dat jaar…. Is er niet één struik geweest die het heeft overleefd.
Overburen hebben een goede oplossing gevonden door het kadaver van hun prachtige Meidoorn te laten begroeien met hedera. Een kleine klimop dus, die de knoest heeft overwoekerd. Dat staat ook wel leuk, maar blijft surrogaat, vergeleken met de prachtige meidoorn. Ook in onze tuin hebben de struiken die aangetast waren er zo onder geleden dat ze gerooid moesten worden. Zucht, de digitale ruzies met de vriend die beweerde dat de vlekmot helemaal geen kwaad kon, staan me nog goed voor de geest.
Om dit verhaal te vertalen naar de stad: De ‘deskundigen’, de ambtenaren en de stadsdeelraden die daarover gaan hebben ervoor gezorgd dat onze stad nu inderdaad onder Big Brother’s toezicht staat. En de vertrutting van de stad is verder gegaan omdat alle vrolijke versieringen werden verboden en strenge voorschriften werden gegeven over gevels en terrassen en vlaggen… Juist die dingen waar onze stad zo vrolijk van was. Ervoor in de plaats zijn saaie onversierde stoepen gekomen. Waar ik in de deelraad gepleit had, en ikzelf niet alleen, voor een versierde binnenstad, láát die vlaggen en die lichtjes en die versierde boompjes en het straatmeubilair toch… ziet het er alleen naar uit dat er ‘proeven’ komen met terrasverwarming, voor de verstokte rokers die binnen niet meer mogen roken. Ook niet staande een biertje buiten drinken met die sigaret. Die vrijheid kun je met discussies betwisten, maar het is wel een vergaande inperking van de vrijheid van de mensen. Die terrasverwarming was er vroeger ook. Overal. Zodat de mensen nog laat in het seizoen buiten konden zitten. Mag niet meer. Weg met die terrasverwarming. Milieuonvriendelijk en te duur. Waarom zetten ze er dan geen vuurpotten neer??? Zou je zeggen. Zoals op 25 februari wèl gebeurt? Nou, dat is weer slecht voor het milleu. Zeggen ze. Nee, zo verrukt als ik 10 jaar geleden was ben ik het niet meer. Ik wil weer lichtjes zien op het Leidseplein en op het Rembrandtsplein en overal waar dat mogelijk is.
En weer mijn gasten kunnen verrassen als ik met hen de stad in wil gaan.
Nou wil ik wel vertellen dat de Magere Brug en de Zusterbrug bij de Hermitage wel ouderwets versierd zijn… maar Gemeente, doe daar nou ook de ledlampen in die overal in nieuwe lantaarns zijn gezet. Ja hoor, ze doen wel hun best, met al die mooie lantaarns door de stad heen.
Goed. Einde. Morgen weer Bettydag en het is alweer kwart voor twee geworden.
woensdag 18 november 2009
En stormen dééd het vandaag.
Hoewel door de storm af en toe bijna van mijn voeten getrokken ben ik er vandaag toch weer op uit gegaan. Als het lijf eenmaal weer gewend is aan het op- en voor vooral neergaan van de luchtdruk, is er geen enkele weerstand in me om lekker in die storm te gaan lopen. Dus mijn waterdichte jas aan, een waterdicht petje (een rooie dit keer) op, mijn rugzak omgebonden…. Daar ging Erica.
En stormen dééd het.
Er lag een afspraak met mijn suikertante.
Ofwel de suikerzuster.
Nouja, de verpleegkundige die de diabetespatiënten regelmatig controleert. Begrijpelijk nu? ;-) Ik heb diabetes 2 ja. Maar omdat ik heel zuinig op dit lijf ben is het nog steeds niet erger geworden. Kan ook zijn door al die anti-oxidanten en druppeltjes en theeën en zo, die ik slik. Of door de genen die ik meegekregen heb natuurlijk. Enfin, de griepprik had ik nog niet gehad, dus die hebben we maar meteen meegenomen. De gewóne griepprik. Ik ben van voor 1957. En mensen van vóór 1957 hebben de A-griep gehad of er antistoffen tegen ontwikkeld, genoeg om deze tweede A-griep, de Mexicaanse, aan te kunnen. De Aziatische griep werd de A-griep genoemd, deze M-griep is wel een variant, maar de wereld is klein, deze griep heet ook de varkensgriep, de V-griep dus…;-).
Het zal mijn tijd wel duren…..
Eenmaal weer buiten ben ik lekker de storm te lijf gegaan. En heb door Oost gezworven. Wat ik graag deed, maar het laatste jaar geen tijd en energie meer voor had. Bij de kringloopwinkel geneusd en er twee nuttige boekjes weggehaald (samen 2 euro) ‘Wat en hoe in het Duits, mijn zoveelste Duitse woordenboekje, altijd gemakkelijk bij correspondentie… En het boekje van de Consumentenbond: Gids voor erven en nalaten – plus schenken. Nou heb ik niets te schenken momenteel, ik heb al teveel weggegeven ;-), maar handig is het wel.
Verder lekker in de daar aanwezige OBA = openbare bibliotheek geneusd. Ik heb een bieb (zeiden we vroeger toch?)-kaart… dus had ik rustig een boekje of dvd of zo kunnen meenemen, maar ik vond niets van mijn gading.
De rest van de wandeling leidde naar de tramhalte. En thuisgekomen lekker een grote beker koffie genomen en een bokbiertje bij de zuurkool met worst.
Het nieuws van vandaag is voor mij wel de mededeling van hogerhand dat alle mensen van 55-75 jaar volgend jaar een buisje met een spatel en een brief in de bus krijgen. Dat buisje moet gevuld worden met je poep, met behulp van de spatel dus. En dat moet teruggestuurd worden naar het onderzoeksinstituut..., dat je, als ze iets meer dan niéts vinden, je gaat oproepen om een darmkankeronderzoek te ondergaan. Als ik zoiets zou hebben dan heb ik iets waaraan ik uiteindelijk gewoon kan doodgaan. Van ouderdom. Maar er is niets dat erop wijst dat ik aan zoiets zou kunnen lijden.
Aan mijn lijf geen polonaise meer, nee bedankt. Daar ga ik niet aan meedoen. Geen pijnlijke onderzoeken, zware operaties en lange lichamelijke herstelperioden…Om van de geestelijke opdonder na zo’n operatie nog te zwijgen. Plus de kans op herhaling…
Bedankt hoor. Daar ben ik te oud voor.
Het is een vrij kort blogje dit keer, maar meer heb ik niet te vertellen.
En stormen dééd het.
Er lag een afspraak met mijn suikertante.
Ofwel de suikerzuster.
Nouja, de verpleegkundige die de diabetespatiënten regelmatig controleert. Begrijpelijk nu? ;-) Ik heb diabetes 2 ja. Maar omdat ik heel zuinig op dit lijf ben is het nog steeds niet erger geworden. Kan ook zijn door al die anti-oxidanten en druppeltjes en theeën en zo, die ik slik. Of door de genen die ik meegekregen heb natuurlijk. Enfin, de griepprik had ik nog niet gehad, dus die hebben we maar meteen meegenomen. De gewóne griepprik. Ik ben van voor 1957. En mensen van vóór 1957 hebben de A-griep gehad of er antistoffen tegen ontwikkeld, genoeg om deze tweede A-griep, de Mexicaanse, aan te kunnen. De Aziatische griep werd de A-griep genoemd, deze M-griep is wel een variant, maar de wereld is klein, deze griep heet ook de varkensgriep, de V-griep dus…;-).
Het zal mijn tijd wel duren…..
Eenmaal weer buiten ben ik lekker de storm te lijf gegaan. En heb door Oost gezworven. Wat ik graag deed, maar het laatste jaar geen tijd en energie meer voor had. Bij de kringloopwinkel geneusd en er twee nuttige boekjes weggehaald (samen 2 euro) ‘Wat en hoe in het Duits, mijn zoveelste Duitse woordenboekje, altijd gemakkelijk bij correspondentie… En het boekje van de Consumentenbond: Gids voor erven en nalaten – plus schenken. Nou heb ik niets te schenken momenteel, ik heb al teveel weggegeven ;-), maar handig is het wel.
Verder lekker in de daar aanwezige OBA = openbare bibliotheek geneusd. Ik heb een bieb (zeiden we vroeger toch?)-kaart… dus had ik rustig een boekje of dvd of zo kunnen meenemen, maar ik vond niets van mijn gading.
De rest van de wandeling leidde naar de tramhalte. En thuisgekomen lekker een grote beker koffie genomen en een bokbiertje bij de zuurkool met worst.
Het nieuws van vandaag is voor mij wel de mededeling van hogerhand dat alle mensen van 55-75 jaar volgend jaar een buisje met een spatel en een brief in de bus krijgen. Dat buisje moet gevuld worden met je poep, met behulp van de spatel dus. En dat moet teruggestuurd worden naar het onderzoeksinstituut..., dat je, als ze iets meer dan niéts vinden, je gaat oproepen om een darmkankeronderzoek te ondergaan. Als ik zoiets zou hebben dan heb ik iets waaraan ik uiteindelijk gewoon kan doodgaan. Van ouderdom. Maar er is niets dat erop wijst dat ik aan zoiets zou kunnen lijden.
Aan mijn lijf geen polonaise meer, nee bedankt. Daar ga ik niet aan meedoen. Geen pijnlijke onderzoeken, zware operaties en lange lichamelijke herstelperioden…Om van de geestelijke opdonder na zo’n operatie nog te zwijgen. Plus de kans op herhaling…
Bedankt hoor. Daar ben ik te oud voor.
Het is een vrij kort blogje dit keer, maar meer heb ik niet te vertellen.
maandag 16 november 2009
Hoopvol de nieuwe week in.
Het is een zware en donkere week geweest. In elk geval voor een groot deel.
Mijn buurman bijv.. Hij is vorige week verhuisd naar een verpleeghuis. En jammer is dat het net het punt bleek waar ik met hem moest breken. Maar hij is in elk geval op zijn definitieve plek gekomen. Het is niet leuk dit te vertellen na bijna een jaar lang ‘mantelzorger’ te zijn geweest.
Ik begin langzaam uit dat dal te kruipen. Want het gebeurde op de dag dat ik de dood van mijn zoon zou herdenken.
Meer wil ik er nu niet over zeggen…
Maar zaterdag ben ik weer op reis geweest. Weer met de Valys. Nu ging alles goed en correct, zonder moeilijkheden. Ditmaal gingen mijn dochter en ik naar mijn schoonzusje die in Nieuwegein een nieuwe woning heeft betrokken. Een schattig appartement, veel mooier dan het mijne. Maar in Nieuwegein zou ik nooit meer willen wonen.
Het was een warme ontvangst bij haar, met een lunch van warme broodjes. Er was veel bij te praten na zo lange tijd. Leuk dat ik nog even haar dochter ook te zien kreeg. Ik had het gevoel dat zij in de ongeveer 25 jaar dat ik haar niet gezien heb, geen steek ouder is geworden. Maar dat zal aan mij gelegen hebben.
Na een korte wandeling door het daar toch mooie Nieuwegein kwamen we aan bij mijn oude vriendin. Met haar heb ik ongeveer 10 jaar een Ombudsteam gevormd, met wekelijkse spreekuren voor mensen in de WAO en de WW. Zover ik weet bestaat het spreekuur nog steeds, maar dan met andere mensen natuurlijk. Intussen zijn wij zelf zo oud geworden dat we dit nooit meer zouden kunnen doen en is de wetgeving vreselijk veranderd. Ach, wat zeur ik, het is allemaal al zo lang geleden. Maar An is mijn vriendin gebleven en nòg ‘doet’ ze tot nu elk jaar mijn belastingpapieren. Dat ze dat nog maar lang mag blijven doen. We woonden vroeger zo dicht bij elkaar dat we na gedane arbeid samen koffie dronken en een soort Yahtzee speelden, maar dan een beetje anders. Met zeven rijtjes o.a.. Dat was een verslaving, waar we uren mee konden doorgaan. Dierbare herinnering.
Vriendin An was echter in de rouw vandaag. Want haar oude huisvriend was plotseling overleden (op de 11e november ook) en haar oude zusjes waren daarvoor overgekomen. Het gezelschap met dochterlief en mij erbij was gelukkig iets opgewekter, maar hier lag toch een grijs waas van verdriet.
Na een paar uur en een heerlijke kom zelfgemaakte soep zijn we op weg naar huis gegaan. Mijn lijf viel me op dat moment heel erg mee, moet ik zeggen. Via Utrecht, waar we – o foei - bij Burger’s King voor het eerst sinds heel lange tijd een patatje aten, ikzelf met een grote beker milkshake, kwam er, alsof hij op ons had gewacht, een trein die ons terugbracht. Sjonge, die Spoorwegen, dat is toch wel wat hoor.
En thuis wachtte een poesje dat ons tegemoetkwam, luid piepend (echt mauwen heeft ze kennelijk nooit geleerd).
De zondag werd gebruikt om weer bij te komen van de vermoeienissen. Al moesten er wel weer boodschappen gehaald worden. Maar anders had ik niet gewandeld en dat heb ik nu wel kunnen doen, heen en terug, weer met mijn boodschappenkarretje ;-).
En vandaag was het weer Bettydag.
We zijn in vriendschap overeengekomen dat Betty einde van het jaar voor het laatst hier is. Ze heeft lang genoeg gewerkt en is ook de jongste niet meer.
De nieuwe regels voor alfahulpen mogen misschien goed uitpakken voor sommige mensen, zoals de vakbeweging voor ogen stond toen ze daarvoor actie begon te voeren … maar voor Betty en nog andere alfahulpen wordt het niet meer de moeite waard om nog te gaan werken. Misschien alleen ‘zwart’ dus. Dat wordt nu juist in de hand gewerkt door de nieuwe maatregelen.
Maar ja, de mensen van de praktijk die de hulp nodig hebben weten het gewoon niet beter dan de ambtenaren die deze nieuwe regels op hun comfortabele stoelen achter hun comfortabele bureaus hebben uitgedacht. Tòch??
Ik heb dus contact opgenomen met mijn Maatschappelijk Werk, die zal zorgen voor een andere hhh. Betty is in de loop der jaren niet zozeer mijn huishoudelijke hulpe geweest alsook een vriendin geworden waar diepgaande gesprekken en discussies meegevoerd werden. Op politiek terrein waren we het nooit eens. ;-) Een ontwikkelde vrouw, die gestudeerd heeft maar dit soort werk voor mensen liever doet. Enfin, volgend jaar gaan we eens per maand alle onderwerpen voor discussies met krantenknipsels e.d. op tafel leggen en bijkletsen bij een kop koffie of thee. Hopen we en hebben we ons voorgenomen.
De avond is inmiddels ver gevorderd…..en ik houd maar op met schrijven. Hopelijk duurt het niet weer een week en is er in de toekomst weer meer ‘ruimte’ om te schrijven.
Mijn buurman bijv.. Hij is vorige week verhuisd naar een verpleeghuis. En jammer is dat het net het punt bleek waar ik met hem moest breken. Maar hij is in elk geval op zijn definitieve plek gekomen. Het is niet leuk dit te vertellen na bijna een jaar lang ‘mantelzorger’ te zijn geweest.
Ik begin langzaam uit dat dal te kruipen. Want het gebeurde op de dag dat ik de dood van mijn zoon zou herdenken.
Meer wil ik er nu niet over zeggen…
Maar zaterdag ben ik weer op reis geweest. Weer met de Valys. Nu ging alles goed en correct, zonder moeilijkheden. Ditmaal gingen mijn dochter en ik naar mijn schoonzusje die in Nieuwegein een nieuwe woning heeft betrokken. Een schattig appartement, veel mooier dan het mijne. Maar in Nieuwegein zou ik nooit meer willen wonen.
Het was een warme ontvangst bij haar, met een lunch van warme broodjes. Er was veel bij te praten na zo lange tijd. Leuk dat ik nog even haar dochter ook te zien kreeg. Ik had het gevoel dat zij in de ongeveer 25 jaar dat ik haar niet gezien heb, geen steek ouder is geworden. Maar dat zal aan mij gelegen hebben.
Na een korte wandeling door het daar toch mooie Nieuwegein kwamen we aan bij mijn oude vriendin. Met haar heb ik ongeveer 10 jaar een Ombudsteam gevormd, met wekelijkse spreekuren voor mensen in de WAO en de WW. Zover ik weet bestaat het spreekuur nog steeds, maar dan met andere mensen natuurlijk. Intussen zijn wij zelf zo oud geworden dat we dit nooit meer zouden kunnen doen en is de wetgeving vreselijk veranderd. Ach, wat zeur ik, het is allemaal al zo lang geleden. Maar An is mijn vriendin gebleven en nòg ‘doet’ ze tot nu elk jaar mijn belastingpapieren. Dat ze dat nog maar lang mag blijven doen. We woonden vroeger zo dicht bij elkaar dat we na gedane arbeid samen koffie dronken en een soort Yahtzee speelden, maar dan een beetje anders. Met zeven rijtjes o.a.. Dat was een verslaving, waar we uren mee konden doorgaan. Dierbare herinnering.
Vriendin An was echter in de rouw vandaag. Want haar oude huisvriend was plotseling overleden (op de 11e november ook) en haar oude zusjes waren daarvoor overgekomen. Het gezelschap met dochterlief en mij erbij was gelukkig iets opgewekter, maar hier lag toch een grijs waas van verdriet.
Na een paar uur en een heerlijke kom zelfgemaakte soep zijn we op weg naar huis gegaan. Mijn lijf viel me op dat moment heel erg mee, moet ik zeggen. Via Utrecht, waar we – o foei - bij Burger’s King voor het eerst sinds heel lange tijd een patatje aten, ikzelf met een grote beker milkshake, kwam er, alsof hij op ons had gewacht, een trein die ons terugbracht. Sjonge, die Spoorwegen, dat is toch wel wat hoor.
En thuis wachtte een poesje dat ons tegemoetkwam, luid piepend (echt mauwen heeft ze kennelijk nooit geleerd).
De zondag werd gebruikt om weer bij te komen van de vermoeienissen. Al moesten er wel weer boodschappen gehaald worden. Maar anders had ik niet gewandeld en dat heb ik nu wel kunnen doen, heen en terug, weer met mijn boodschappenkarretje ;-).
En vandaag was het weer Bettydag.
We zijn in vriendschap overeengekomen dat Betty einde van het jaar voor het laatst hier is. Ze heeft lang genoeg gewerkt en is ook de jongste niet meer.
De nieuwe regels voor alfahulpen mogen misschien goed uitpakken voor sommige mensen, zoals de vakbeweging voor ogen stond toen ze daarvoor actie begon te voeren … maar voor Betty en nog andere alfahulpen wordt het niet meer de moeite waard om nog te gaan werken. Misschien alleen ‘zwart’ dus. Dat wordt nu juist in de hand gewerkt door de nieuwe maatregelen.
Maar ja, de mensen van de praktijk die de hulp nodig hebben weten het gewoon niet beter dan de ambtenaren die deze nieuwe regels op hun comfortabele stoelen achter hun comfortabele bureaus hebben uitgedacht. Tòch??
Ik heb dus contact opgenomen met mijn Maatschappelijk Werk, die zal zorgen voor een andere hhh. Betty is in de loop der jaren niet zozeer mijn huishoudelijke hulpe geweest alsook een vriendin geworden waar diepgaande gesprekken en discussies meegevoerd werden. Op politiek terrein waren we het nooit eens. ;-) Een ontwikkelde vrouw, die gestudeerd heeft maar dit soort werk voor mensen liever doet. Enfin, volgend jaar gaan we eens per maand alle onderwerpen voor discussies met krantenknipsels e.d. op tafel leggen en bijkletsen bij een kop koffie of thee. Hopen we en hebben we ons voorgenomen.
De avond is inmiddels ver gevorderd…..en ik houd maar op met schrijven. Hopelijk duurt het niet weer een week en is er in de toekomst weer meer ‘ruimte’ om te schrijven.
zondag 8 november 2009
zondagavond laat, inmiddels weer een nieuwe week.
Zondagavond laat, bijna weer een nieuwe week.
In mijn vorige blogje, vóór mijn boze bui naar Den Haag nog, schreef ik over een aangekochte jas die terug moest, omdat hij eigenlijk een maatje te klein was… of ikzelf, dat klopt beter, twee maatjes te groot. In de breedte dan wel.
Het heeft dagen gekost, dat vinden van die andere jas. Geen enkele dure zaak had er eentje naar mijn zin en smaak en maat. Ze gaan hoogstens tot en met maatje 48, en ik moest maatje 50 hebben. Laat ik nou bij C@A eindelijk geslaagd zijn! Een fijne mooie warme jas in een onopvallende bruine kleur, maar een mooie changeant stof en een goede snit. Ik heb een bijpassende muts/hoed en een goede das. Dus Erica loopt er weer netjes bij.
Mijn rode wollen mantel mag verkocht of desnoods weggeven worden.
Er is opnieuw iemand uit ons huis doodgegaan. Kees H. woonde al een tijdje in het Sarphatihuis, maar hij was voordien een belangrijke figuur voor de bewonersvereniging en dan geeft het toch weer een schok, dat zo’n man dan ook weg is. De derde in korte tijd. Verder mag iedereen van mij minstens 120 jaar worden.
Het loopt naar het einde van het jaar 2009 en er staan voor ouderen weer wat veranderingen te wachten. Met als gevolg een stapel brieven met voorlichting en/of vragenlijsten. Ik ben nu ongeveer door de helft van die stapel post heen. Zucht, waarom kunnen instanties de dingen die goed lopen toch niet bij het oude laten? Als er niet genoeg te doen is bij die ambtenaren kunnen ze toch beter de dingen bij het oude laten en het personeelsbestand inkrimpen dan weer nieuwe veranderingen te laten verzinnen die toch weer geen echte bezuinigingen betekenen?!
Hier wordt een mens gewoon iebel (onrustig) van.
Deze tijd is eigenlijk een moeilijke tijd voor me. Mijn oudste zoon zou op 3 november jarig geweest zijn, hij stierf op de 11e november, net 26 jaar jong. Dit jaar zou hij 48 jaar geworden zijn. Ik kan me hem niet voorstellen met die leeftijd, hij zal, in mijn geest, wel altijd 26 jaar blijven. Mijn andere zoon is nu 46 jaar en dat is ook ongelooflijk.
Ja, mijn dochter is ook de veertig voorbij maar die is voor mij ook nog heerlijk jong. Ook van uiterlijk.
Andere jaren kon ik in deze tijd zomaar in een kleine depressie glijden, een beetje ‘gek’ zijn in deze dagen. Dan herbeleefde ik, elk jaar opnieuw, alles weer. Dit jaar ben ik alles wat ik over hem geschreven heb, gaan bewerken. En dat intensief in de weer zijn met al die pijnlijke dingen heeft me vreemd genoeg juist gered dit jaar. Wel moeilijke dagen, maar geen kleine ‘gekte’, zeg maar.
Daar kwam bij dat dochterlief en ik zaterdag naar Friesland ‘moesten’.
Een verjaardag vieren. Als je de leeftijd krijgt van mij en mijn ooit aangetrouwde familie, neem je elke gelegenheid te baat om weer eens bij elkaar te zijn. Dit jaar was het dus óók een welkome afleiding.
Al vond ik het nog te moeilijk om met de trein te gaan…Overstappen in Duivendrecht en ons laten ophalen op het station waar we moesten zijn.
Dus werd het de Valys. Het systeem van taxi, taxibusje of andersoortig vervoer, dat je thuis ophaalt en op de plaats van bestemming aan de voordeur aflevert. Ik had daar zulke slechte ervaringen mee dat ik daar als een berg tegenop zag. Ben toch al niet echt meer een reizigster…..
Maar goed, je spreekt een tijd af dat men je zal ophalen, omdat je persé op een bepaalde tijd op je bestemming wilt zijn.
Bij voorbeeld, als je naar een concert of toneeluitvoering gaat en dat ook doorgeeft, dan weet men in de centrale bij de Valys, of als je in de stad blijft, bij de ‘Stadsmobiel’, dat zo’n avond om uiterlijk 8 uur begint. En als je dan om kwart over zeven afspreekt dat men je komt halen, hebben ze nog een kwartier speling zonder dat je bang zou hoeven te zijn te laat te komen.
Het was me twee keer overkomen dat de taxi meer dan twee uur te laat voor de deur stond. Die taxi werd, toen hij eindelijk kwam, dus teruggestuurd, want dat had geen zin meer. Die tweede keer was een goede vriend helemaal uit Leiden overgekomen om samen naar een voorstelling te gaan… hij is onverrichterzake weer vertrokken en onze avond toen was niet leuk nee.
Ik had me voorgenomen om nóóit meer gebruik te maken van dit soort mogelijkheden. Reizen vind ik toch al zo moeilijk geworden…
Maar toen ik mijn klachten had ingediend bij de gemeente werd me gevraagd tòch te blijven reizen met dat vervoer en alle klachten aan hen door te blijven geven. Want elk jaar wordt er een aanbesteding gedaan waarbij taxibedrijven kunnen inschrijven voor dit gesubsidieerde vervoer. En dat blijkt dus voor hen wel aantrekkelijk.
Maar goed….. ook deze keer was de taxi te laat. Een half uur. En hoewel we vroeg hadden afgesproken zat die taxi al vol. Met z’n vijven in een vrij kleine auto zo’n lange reis maken…. Met ouderen die ook niet meer zo soepel van lijf en leden zijn, het most nie magge. Maar het gebeurde wel. Ik zat achteraan in het midden. Met mijn benen aan de linkerkant, want die kon ik niet over de hobbel in die auto achterin tillen. Daar was ook geen ruimte voor. Onze bagage zat geklemd tussen onze benen en de voorbank. Ik zat met mijn rug tegen mijn rechtse medepassagiere aan. En dat heet dan aangepast vervoer voor ouderen en gehandicapten.
En dus ook een half uur te laat. Volgens de chauffeur omdat de dame naast me hem een kwartier had laten wachten, en hij mij gebeld had maar ik had niet opgenomen. Enfin, we hebben die reis een aardig robbertje gevochten, zij het met woorden. Want zowel de chauffeur als ik waren behoorlijk emotioneel. Hij zou er nl. onder moeten lijden als ik weer een klacht zou indienen. Dan zou hij minder ritten krijgen. Maar dit was toch eigenlijk ook niet zoals het hoorde.
Gelukkig was de middag daar in Friesland gezellig met de hele familie bij elkaar. En kwam de taxi terug keurig op tijd en leverde ons ook keurig op tijd af. Dat ging dus prima, met maar één medepassagier.
En vandaag moest ik dus uitrusten. De hele dag weinig anders gedaan dan dat.
In mijn vorige blogje, vóór mijn boze bui naar Den Haag nog, schreef ik over een aangekochte jas die terug moest, omdat hij eigenlijk een maatje te klein was… of ikzelf, dat klopt beter, twee maatjes te groot. In de breedte dan wel.
Het heeft dagen gekost, dat vinden van die andere jas. Geen enkele dure zaak had er eentje naar mijn zin en smaak en maat. Ze gaan hoogstens tot en met maatje 48, en ik moest maatje 50 hebben. Laat ik nou bij C@A eindelijk geslaagd zijn! Een fijne mooie warme jas in een onopvallende bruine kleur, maar een mooie changeant stof en een goede snit. Ik heb een bijpassende muts/hoed en een goede das. Dus Erica loopt er weer netjes bij.
Mijn rode wollen mantel mag verkocht of desnoods weggeven worden.
Er is opnieuw iemand uit ons huis doodgegaan. Kees H. woonde al een tijdje in het Sarphatihuis, maar hij was voordien een belangrijke figuur voor de bewonersvereniging en dan geeft het toch weer een schok, dat zo’n man dan ook weg is. De derde in korte tijd. Verder mag iedereen van mij minstens 120 jaar worden.
Het loopt naar het einde van het jaar 2009 en er staan voor ouderen weer wat veranderingen te wachten. Met als gevolg een stapel brieven met voorlichting en/of vragenlijsten. Ik ben nu ongeveer door de helft van die stapel post heen. Zucht, waarom kunnen instanties de dingen die goed lopen toch niet bij het oude laten? Als er niet genoeg te doen is bij die ambtenaren kunnen ze toch beter de dingen bij het oude laten en het personeelsbestand inkrimpen dan weer nieuwe veranderingen te laten verzinnen die toch weer geen echte bezuinigingen betekenen?!
Hier wordt een mens gewoon iebel (onrustig) van.
Deze tijd is eigenlijk een moeilijke tijd voor me. Mijn oudste zoon zou op 3 november jarig geweest zijn, hij stierf op de 11e november, net 26 jaar jong. Dit jaar zou hij 48 jaar geworden zijn. Ik kan me hem niet voorstellen met die leeftijd, hij zal, in mijn geest, wel altijd 26 jaar blijven. Mijn andere zoon is nu 46 jaar en dat is ook ongelooflijk.
Ja, mijn dochter is ook de veertig voorbij maar die is voor mij ook nog heerlijk jong. Ook van uiterlijk.
Andere jaren kon ik in deze tijd zomaar in een kleine depressie glijden, een beetje ‘gek’ zijn in deze dagen. Dan herbeleefde ik, elk jaar opnieuw, alles weer. Dit jaar ben ik alles wat ik over hem geschreven heb, gaan bewerken. En dat intensief in de weer zijn met al die pijnlijke dingen heeft me vreemd genoeg juist gered dit jaar. Wel moeilijke dagen, maar geen kleine ‘gekte’, zeg maar.
Daar kwam bij dat dochterlief en ik zaterdag naar Friesland ‘moesten’.
Een verjaardag vieren. Als je de leeftijd krijgt van mij en mijn ooit aangetrouwde familie, neem je elke gelegenheid te baat om weer eens bij elkaar te zijn. Dit jaar was het dus óók een welkome afleiding.
Al vond ik het nog te moeilijk om met de trein te gaan…Overstappen in Duivendrecht en ons laten ophalen op het station waar we moesten zijn.
Dus werd het de Valys. Het systeem van taxi, taxibusje of andersoortig vervoer, dat je thuis ophaalt en op de plaats van bestemming aan de voordeur aflevert. Ik had daar zulke slechte ervaringen mee dat ik daar als een berg tegenop zag. Ben toch al niet echt meer een reizigster…..
Maar goed, je spreekt een tijd af dat men je zal ophalen, omdat je persé op een bepaalde tijd op je bestemming wilt zijn.
Bij voorbeeld, als je naar een concert of toneeluitvoering gaat en dat ook doorgeeft, dan weet men in de centrale bij de Valys, of als je in de stad blijft, bij de ‘Stadsmobiel’, dat zo’n avond om uiterlijk 8 uur begint. En als je dan om kwart over zeven afspreekt dat men je komt halen, hebben ze nog een kwartier speling zonder dat je bang zou hoeven te zijn te laat te komen.
Het was me twee keer overkomen dat de taxi meer dan twee uur te laat voor de deur stond. Die taxi werd, toen hij eindelijk kwam, dus teruggestuurd, want dat had geen zin meer. Die tweede keer was een goede vriend helemaal uit Leiden overgekomen om samen naar een voorstelling te gaan… hij is onverrichterzake weer vertrokken en onze avond toen was niet leuk nee.
Ik had me voorgenomen om nóóit meer gebruik te maken van dit soort mogelijkheden. Reizen vind ik toch al zo moeilijk geworden…
Maar toen ik mijn klachten had ingediend bij de gemeente werd me gevraagd tòch te blijven reizen met dat vervoer en alle klachten aan hen door te blijven geven. Want elk jaar wordt er een aanbesteding gedaan waarbij taxibedrijven kunnen inschrijven voor dit gesubsidieerde vervoer. En dat blijkt dus voor hen wel aantrekkelijk.
Maar goed….. ook deze keer was de taxi te laat. Een half uur. En hoewel we vroeg hadden afgesproken zat die taxi al vol. Met z’n vijven in een vrij kleine auto zo’n lange reis maken…. Met ouderen die ook niet meer zo soepel van lijf en leden zijn, het most nie magge. Maar het gebeurde wel. Ik zat achteraan in het midden. Met mijn benen aan de linkerkant, want die kon ik niet over de hobbel in die auto achterin tillen. Daar was ook geen ruimte voor. Onze bagage zat geklemd tussen onze benen en de voorbank. Ik zat met mijn rug tegen mijn rechtse medepassagiere aan. En dat heet dan aangepast vervoer voor ouderen en gehandicapten.
En dus ook een half uur te laat. Volgens de chauffeur omdat de dame naast me hem een kwartier had laten wachten, en hij mij gebeld had maar ik had niet opgenomen. Enfin, we hebben die reis een aardig robbertje gevochten, zij het met woorden. Want zowel de chauffeur als ik waren behoorlijk emotioneel. Hij zou er nl. onder moeten lijden als ik weer een klacht zou indienen. Dan zou hij minder ritten krijgen. Maar dit was toch eigenlijk ook niet zoals het hoorde.
Gelukkig was de middag daar in Friesland gezellig met de hele familie bij elkaar. En kwam de taxi terug keurig op tijd en leverde ons ook keurig op tijd af. Dat ging dus prima, met maar één medepassagier.
En vandaag moest ik dus uitrusten. De hele dag weinig anders gedaan dan dat.
woensdag 4 november 2009
Ik ben het beu om te moeten zwijgen.
Als ik in het nieuws lees over wat er in de 2e Kamer gebeurt heb ik het gevoel naar een heel slechte opera te kijken. Spaanse en Italiaanse toestanden….
In plaats van goed en als een waardige regering te regeren en in plaats van dat de 2e Kamer haar functie als controleur van het Kabinet nakomt, is duelleren met woorden, inclusief scheldwoorden, en (dreigen met) rechtszaken usance voor de 2e Kamerleden geworden.
En worden er in de 2e Kamer de onzinnigste vragen gesteld die daar niet thuishoren,
De Tweede Kamer is er niet om vetes uit te vechten. De Tweede Kamer is er om te regeren en het Kabinet te controleren. Niet om de Grondwet te verkwanselen.
Terwijl het land toekijkt, voor een groot deel mee scheldt en het kabinet de handen in onschuld kan wassen…. gebeurt er niets dat ons land kan redden van het afglijden naar Italiaanse toestanden.
Was dàt de bedoeling toen we een democratie werden? Betaalt de bevolking dáárvoor de salarissen van deze 2e Kamer? Leggen de Leden dáármee verantwoording af aan het Nederlandse Volk?
Schande spreek ik over het opzij zetten van een deel van onze bevolking, die onze totale regering zegt mede te vertegenwoordigen. Schande over een uitdrukking als kopvoddenbelasting, waar het hoofddoekjes betreft, die niet eens altijd als teken van aanhang van een godsdienst worden gedragen. Vaak genoeg is het een geuzenteken van de betreffende vrouwen en meiden, juist ontstaan dóór de tegenstand die ze oproepen. Schande over een regering die kan toestaan dat hierover zelfs maar in de Kamer gediscussieerd wordt.
Vrijheid van Godsdienst, gescheiden belangen van Kerk en Staat. We waren er zo trots op.
Ook al ben je het (als Kamerlid of als gewone bewoner van dit land) niet eens met die godsdienst, toch moet een zeker een Kamerlid daar gewoon van afblijven.
Ook de Tweede Kamer heeft zich aan die Wet te houden.
Dat er onderzoek gedaan wordt naar, zeker op dit punt, misdadige elementen in de samenleving is een goede zaak. Van welke richting ze ook zijn, zij zijn een gevaar voor dit land en de democratie. Zij veroorzaken de angst en de onrust in ons land. Dat wordt door sommige spraakmakers misschien toegejuicht, maar het is niet wat de bevolking wil. En de regering, het Kabinet, en de Kamers, vertegenwoordigen de bevolking.
Ik ben het beu om langer te moeten zwijgen, omdat ik bang moet zijn voor anderen die harder kunnen schreeuwen en beter kunnen dreigen.
In een land waar ik wil wonen heeft men respect voor de al dan niet godsdienstige overtuigingen van anderen en wordt er niet geschreeuwd en gescholden en gedreigd door mensen die zeggen dit land in deze regering te vertegenwoordigen.
Regering, ga aan het werk. En houd je, als volksvertegenwoordiger zéker, aan de wetten van deze democratie. Als jullie dát stevig genoeg doen zal het Nederlandse Volk daarvan méér profiteren, geestelijk en materieel, dan van dit oeverloze gekrakeel.
In plaats van goed en als een waardige regering te regeren en in plaats van dat de 2e Kamer haar functie als controleur van het Kabinet nakomt, is duelleren met woorden, inclusief scheldwoorden, en (dreigen met) rechtszaken usance voor de 2e Kamerleden geworden.
En worden er in de 2e Kamer de onzinnigste vragen gesteld die daar niet thuishoren,
De Tweede Kamer is er niet om vetes uit te vechten. De Tweede Kamer is er om te regeren en het Kabinet te controleren. Niet om de Grondwet te verkwanselen.
Terwijl het land toekijkt, voor een groot deel mee scheldt en het kabinet de handen in onschuld kan wassen…. gebeurt er niets dat ons land kan redden van het afglijden naar Italiaanse toestanden.
Was dàt de bedoeling toen we een democratie werden? Betaalt de bevolking dáárvoor de salarissen van deze 2e Kamer? Leggen de Leden dáármee verantwoording af aan het Nederlandse Volk?
Schande spreek ik over het opzij zetten van een deel van onze bevolking, die onze totale regering zegt mede te vertegenwoordigen. Schande over een uitdrukking als kopvoddenbelasting, waar het hoofddoekjes betreft, die niet eens altijd als teken van aanhang van een godsdienst worden gedragen. Vaak genoeg is het een geuzenteken van de betreffende vrouwen en meiden, juist ontstaan dóór de tegenstand die ze oproepen. Schande over een regering die kan toestaan dat hierover zelfs maar in de Kamer gediscussieerd wordt.
Vrijheid van Godsdienst, gescheiden belangen van Kerk en Staat. We waren er zo trots op.
Ook al ben je het (als Kamerlid of als gewone bewoner van dit land) niet eens met die godsdienst, toch moet een zeker een Kamerlid daar gewoon van afblijven.
Ook de Tweede Kamer heeft zich aan die Wet te houden.
Dat er onderzoek gedaan wordt naar, zeker op dit punt, misdadige elementen in de samenleving is een goede zaak. Van welke richting ze ook zijn, zij zijn een gevaar voor dit land en de democratie. Zij veroorzaken de angst en de onrust in ons land. Dat wordt door sommige spraakmakers misschien toegejuicht, maar het is niet wat de bevolking wil. En de regering, het Kabinet, en de Kamers, vertegenwoordigen de bevolking.
Ik ben het beu om langer te moeten zwijgen, omdat ik bang moet zijn voor anderen die harder kunnen schreeuwen en beter kunnen dreigen.
In een land waar ik wil wonen heeft men respect voor de al dan niet godsdienstige overtuigingen van anderen en wordt er niet geschreeuwd en gescholden en gedreigd door mensen die zeggen dit land in deze regering te vertegenwoordigen.
Regering, ga aan het werk. En houd je, als volksvertegenwoordiger zéker, aan de wetten van deze democratie. Als jullie dát stevig genoeg doen zal het Nederlandse Volk daarvan méér profiteren, geestelijk en materieel, dan van dit oeverloze gekrakeel.
vrijdag 30 oktober 2009
Eindelijk weer....
Eindelijk….
Een paar vermoeiende dagen achter de rug. Niet alleen dat ik een mooie winterjas terug moest brengen omdat hij toch een maatje te klein was… Ik zag eruit als een ingepakt worstje, en dat was niet de bedoeling. Maar het zoeken naar een vervanging of een maatje groter nam veel meer tijd in beslag dan ik verwachtte. Nee, niet geslaagd. Ook niet op internet. Nu maar even laten rusten. Ook de andere boodschappen die ik te doen had vermoeiden me meer dan vroeger. Ik word oud.
Wel heb ik een leuke ontdekking gedaan. Door die vermoeidheid val ik de laatste dagen zomaar in slaap, terwijl ik voor de computer of de tv zit, of aan tafel wat zit te lezen. Dus als ik even tot mezelf kan komen. En dan komen de kortdurende droompjes. Ik droomde bij voorbeeld, dat ik geobsedeerd naar een stille sneeuwbui keek, grote vlokken die langs een zwarte hemel zachtjes vielen, terwijl ik zelf geen kou of nattigheid voelde. En een ander droompje ging over een moeder en een klein kindje, dat schaterend voor haar uitliep en waar zij wat wanhopig achteraan ging, door een middeleeuws dorpslandschap. Allemaal verwerking van dingetjes die ik gelezen, gezien of meegemaakt heb….. ik weet het.
Dat dorpslandschap had ik pas gezien in een mooie power point presentatie. Dat kindje en die moeder…. Ach, wie zou dat niet op de eigen jeugd betrekken…
Dat sneeuwlandschap… daar las ik juist daarvóór over. En heel vroeger, toen ik een klein kindje was, las mijn Opa me voor uit het GROOTBOEK, waarin hij alle uitgeknipte strips uit de krant plakte. Eén verhaal daaruit is me levenslang bijgebleven. Twee jongens die met een raket naar de maan gaan, dwars door een zwarte nacht, terwijl een zware sneeuwbui met grote vlokken zichtbaar bleef. Die herinnering kwam even terug ja.
En het overtuigt me er wel van dat oude mensen die zo’n hele dag zitten te suffen of te slapen, zich ook niet vervelen. Maar de vele dingen uit hun leven, of zaken die misschien zojuist beleefd zijn en toch impact hadden, herbeleven op een droommanier. Ik heb er al vaker naar gekeken op zo’n manier. En met het gevoel: ‘Láát die mensen toch’. Maar de geriatrische inzichten zijn nu eenmaal zó dat zulke mensen actief gemaakt moéten worden en blijven. En dan leven ze misschien een beetje langer maar sterven toch ook, (zij het van vermoeidheid van al die bezigheden. ;-) Want gáán doen we allemaal. Vroeger of later. Zouden geriatrische werkers misschien zèlf bang voor de dood zijn? ;-)
Dromen en verwerken en herbeleven maakt dat oude mensen met het leven en de dood verzoend raken en klaar zijn om te gaan als het hùn tijd is. Door ze koste wat kost geestelijk en lichamelijk bezig te houden belet men die verwerking naar het einde.
Want ten onrechte gaat men ervan uit dat het oude adagio: ‘Mens sana in corpore sano’, ‘ ( een gezonde geest in een gezond lichaam’) altijd van toepassing zal blijven. Ook als dat corpore en die mens uitgeleefd is.
Ik hoop in elk geval dat ikzelf later mijn droompjes mag houden. En dat mijn omgeving me dat gunt en me niet koste wat kost actief en wakker wil houden.
Wat heb ik nog meer gedaan de afgelopen dagen… om maar weer in het hier en nu terug te komen…
Op zondag luier ik graag. Er blijft zoveel liggen tijdens de andere dagen… maar dit keer heb ik een nieuwe roestvrijstalen soeppan gekocht , ben ik weer naar mijn Halal slager geweest, heel veel soepvlees en mergpijpen en gehakt gekocht, alsmede twee grote lappen lamsvlees. En weer een heleboel soep gemaakt. Moeders’ soep ja. Dus de vriezer zit weer vol en twee buren hebben een oordeel mogen geven. ;-))) Met dat soep koken en dat lamsvlees braden ben ik dit weekend dus druk geweest. Maar voorlopig kan ik weer vooruit.
Wel ben ik meteen daarna onder de douche gekropen en heb alle kleren in de was gedaan en schoon goed aangetrokken. Want door de bouw van dit huisje en mijn keuken kan de etenslucht niet weg, al laat ik al die uren (ook als het koud is) de tuindeur en de voordeur open en draait de afzuiger in het plafond op volle toeren…
Natuurlijk heb ik zelf daarna mijn maaltijd gedaan met soep met brood en vlees, wat dacht je… Maar sterk geurende maaltijden kook ik niet graag nee.
Maandag Bettydag en toch nog even geprobeerd achter die jas aan te gaan……
Dinsdag bij mijn lieve pedicure geweest die mijn voeten weer een verjongingskuur gegeven heeft en in de middag een oude vriendin op bezoek gehad. Altijd leuk.
Woensdagavond naar buurman geweest, nadat een oude vriend zich ziek gemeld had. Maar die tijd ook gebruikt om weer achter die mantel aan te gaan…weer vergeefs ja. Donderdag ook. En natuurlijk boodschappen gedaan. Ik heb nòg steeds geen nieuwe mantel nee.
En vandaag, vrijdag, het mooiste weer van de wereld, is de fut er uit en zet ik me met moeite aan het tikken, want bovenstaand verhaal over de oude dag moést er van mijzelf uit. De rest van de dag zal ik wel moeten luieren, maar dan ben ik morgen weer wat uitgerust….. Straks mag ik nog een beetje dromen… Van mijzelf ja.
De griepprik had eergisteren of gisteren gehaald moeten worden. Ik weet het.
Maar ik was zó moe van al dat gedraaf dat ik het echt niet meer kon opbrengen om ook nog naar de (tegenwoordig ver weg praktijk houdende) huisarts te gaan. Hopelijk blijf ik na de doorstane verkoudheid van de afgelopen weken, verschoond van griep. Of kan ik die alsnog krijgen als ik een afspraakje heb daar.
Anders jàmmer maar helaas……;-)
Een paar vermoeiende dagen achter de rug. Niet alleen dat ik een mooie winterjas terug moest brengen omdat hij toch een maatje te klein was… Ik zag eruit als een ingepakt worstje, en dat was niet de bedoeling. Maar het zoeken naar een vervanging of een maatje groter nam veel meer tijd in beslag dan ik verwachtte. Nee, niet geslaagd. Ook niet op internet. Nu maar even laten rusten. Ook de andere boodschappen die ik te doen had vermoeiden me meer dan vroeger. Ik word oud.
Wel heb ik een leuke ontdekking gedaan. Door die vermoeidheid val ik de laatste dagen zomaar in slaap, terwijl ik voor de computer of de tv zit, of aan tafel wat zit te lezen. Dus als ik even tot mezelf kan komen. En dan komen de kortdurende droompjes. Ik droomde bij voorbeeld, dat ik geobsedeerd naar een stille sneeuwbui keek, grote vlokken die langs een zwarte hemel zachtjes vielen, terwijl ik zelf geen kou of nattigheid voelde. En een ander droompje ging over een moeder en een klein kindje, dat schaterend voor haar uitliep en waar zij wat wanhopig achteraan ging, door een middeleeuws dorpslandschap. Allemaal verwerking van dingetjes die ik gelezen, gezien of meegemaakt heb….. ik weet het.
Dat dorpslandschap had ik pas gezien in een mooie power point presentatie. Dat kindje en die moeder…. Ach, wie zou dat niet op de eigen jeugd betrekken…
Dat sneeuwlandschap… daar las ik juist daarvóór over. En heel vroeger, toen ik een klein kindje was, las mijn Opa me voor uit het GROOTBOEK, waarin hij alle uitgeknipte strips uit de krant plakte. Eén verhaal daaruit is me levenslang bijgebleven. Twee jongens die met een raket naar de maan gaan, dwars door een zwarte nacht, terwijl een zware sneeuwbui met grote vlokken zichtbaar bleef. Die herinnering kwam even terug ja.
En het overtuigt me er wel van dat oude mensen die zo’n hele dag zitten te suffen of te slapen, zich ook niet vervelen. Maar de vele dingen uit hun leven, of zaken die misschien zojuist beleefd zijn en toch impact hadden, herbeleven op een droommanier. Ik heb er al vaker naar gekeken op zo’n manier. En met het gevoel: ‘Láát die mensen toch’. Maar de geriatrische inzichten zijn nu eenmaal zó dat zulke mensen actief gemaakt moéten worden en blijven. En dan leven ze misschien een beetje langer maar sterven toch ook, (zij het van vermoeidheid van al die bezigheden. ;-) Want gáán doen we allemaal. Vroeger of later. Zouden geriatrische werkers misschien zèlf bang voor de dood zijn? ;-)
Dromen en verwerken en herbeleven maakt dat oude mensen met het leven en de dood verzoend raken en klaar zijn om te gaan als het hùn tijd is. Door ze koste wat kost geestelijk en lichamelijk bezig te houden belet men die verwerking naar het einde.
Want ten onrechte gaat men ervan uit dat het oude adagio: ‘Mens sana in corpore sano’, ‘ ( een gezonde geest in een gezond lichaam’) altijd van toepassing zal blijven. Ook als dat corpore en die mens uitgeleefd is.
Ik hoop in elk geval dat ikzelf later mijn droompjes mag houden. En dat mijn omgeving me dat gunt en me niet koste wat kost actief en wakker wil houden.
Wat heb ik nog meer gedaan de afgelopen dagen… om maar weer in het hier en nu terug te komen…
Op zondag luier ik graag. Er blijft zoveel liggen tijdens de andere dagen… maar dit keer heb ik een nieuwe roestvrijstalen soeppan gekocht , ben ik weer naar mijn Halal slager geweest, heel veel soepvlees en mergpijpen en gehakt gekocht, alsmede twee grote lappen lamsvlees. En weer een heleboel soep gemaakt. Moeders’ soep ja. Dus de vriezer zit weer vol en twee buren hebben een oordeel mogen geven. ;-))) Met dat soep koken en dat lamsvlees braden ben ik dit weekend dus druk geweest. Maar voorlopig kan ik weer vooruit.
Wel ben ik meteen daarna onder de douche gekropen en heb alle kleren in de was gedaan en schoon goed aangetrokken. Want door de bouw van dit huisje en mijn keuken kan de etenslucht niet weg, al laat ik al die uren (ook als het koud is) de tuindeur en de voordeur open en draait de afzuiger in het plafond op volle toeren…
Natuurlijk heb ik zelf daarna mijn maaltijd gedaan met soep met brood en vlees, wat dacht je… Maar sterk geurende maaltijden kook ik niet graag nee.
Maandag Bettydag en toch nog even geprobeerd achter die jas aan te gaan……
Dinsdag bij mijn lieve pedicure geweest die mijn voeten weer een verjongingskuur gegeven heeft en in de middag een oude vriendin op bezoek gehad. Altijd leuk.
Woensdagavond naar buurman geweest, nadat een oude vriend zich ziek gemeld had. Maar die tijd ook gebruikt om weer achter die mantel aan te gaan…weer vergeefs ja. Donderdag ook. En natuurlijk boodschappen gedaan. Ik heb nòg steeds geen nieuwe mantel nee.
En vandaag, vrijdag, het mooiste weer van de wereld, is de fut er uit en zet ik me met moeite aan het tikken, want bovenstaand verhaal over de oude dag moést er van mijzelf uit. De rest van de dag zal ik wel moeten luieren, maar dan ben ik morgen weer wat uitgerust….. Straks mag ik nog een beetje dromen… Van mijzelf ja.
De griepprik had eergisteren of gisteren gehaald moeten worden. Ik weet het.
Maar ik was zó moe van al dat gedraaf dat ik het echt niet meer kon opbrengen om ook nog naar de (tegenwoordig ver weg praktijk houdende) huisarts te gaan. Hopelijk blijf ik na de doorstane verkoudheid van de afgelopen weken, verschoond van griep. Of kan ik die alsnog krijgen als ik een afspraakje heb daar.
Anders jàmmer maar helaas……;-)
vrijdag 23 oktober 2009
En weer is het vrijdag
En weer is het vrijdag. Wat gaat de tijd toch snel. Eh… klopt niet. De tijd lijkt alleen snel te gaan. Tijd is iets ongrijpbaars als je erover nadenkt. Wie heeft de tijd ingesteld? Wij mensen zelf toch, zou je denken. We hebben hem ingesteld in seconden, minuten, uren, dagen maanden jaren (vliegen als een schaduw heen, jaja, ik weet het wel ;-)) ). Maar toch, tijd vliegt voorbij en een mens is oud voor hij de minuten van zijn/haar leven heeft kunnen tellen.
Het was een plezierige middag, maar die is nu ook weer voorbij. Nu komen weer de papiertjes met aantekeningen naar me toe fladderen. Dingen die ik nog niet overdacht heb en dus ook niet neergeschreven.
Bij voorbeeld het volgende: en poosje geleden hoorde ik op de televisie iemand vertellen dat we er in Nederland gemiddeld € 26.000,- per jaar op zouden achteruitgaan. Hè??! Ja, dat zei ze.
Ik ontvang amper de helft van dat bedrag per jaar…… waar moet ik dan van gaan leven? En dan denk ik dat ik nog niet mag mopperen vergeleken met heel veel gehuwde en ongehuwde Jan Modalen van rond mijn leeftijd.
Het is een rustige week. Weinig afspraken. Voor vandaag dus een afspraakje met een jonge vrouw van Stadsdeel Centrum, over communicatie tussen stadsdeel-WMO en stadgenoten.
En dinsdag naar buurman, van wie ik een heel mooi setje sieraden kreeg. Een keramieken hanger met bijpassende oorhangers. Zijn manier om ‘dankjewel’ te zeggen. Wat ik hierbij terug zeg.
Maandag was het Bettydag. Maar voordat Betty hier was, kwam Freek…
De computer had me wat in de steek gelaten. Elke mail ging in veelvoud de deur uit, maar in mijn ‘verzondenmap’ kwam niets binnen. Heel rare zaak. Ook toen neeflief weg was en ik een mailtje stuurde om hem te bedanken, kwam dat, volgens zijn zeggen, in 25-voud aan. ;-( Potdorie.
Scannen leverde totaal niets op. Ik stuurde een mailtje aan de postmaster van de profider en defragmenteerde nog maar een keer. En toen was het plotseling over. Hoewel, elke keer als ik een mailtje verstuurde, ik mijn vingers gekruist hield, kwam het toch nog een enkele keer voor. En de oorzaak? Ben ik nog steeds niet achter gekomen. Sorry aan de slachtoffers.
Dan waren er ook mijn discussies over de ‘apostel’ Paulus. Hoe ik aan de wijsheid kwam weet ik niet, maar voor mij was die man een ordinaire collaborateur en spion, met als enige bedoeling de leringen van (de profeet) Jezus ongevaarlijk te maken.
Voor belangstellenden zie de site: http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article948013.ece/Demasque_van_een_bedrieger Waarin de Volkskrant wel de schrijver, maar niet de inhoud aanvalt…..
Ik heb die Paulus altijd, ook in mijn christelijke opvoeding, gewantrouwd en gehaat. En kwam deze week tot de conclusie dat ik niet de enige was. Er zijn genoeg schrijvers die het met me eens zijn, al worden ze allemaal in de ban gedaan door de kerken. Ik ben geen lid van een kerk whatsoever.
En deze week kreeg ik het boekje over Maria Magdalena van Jacob Slavenburg weer in handen. Dat bevestigde alleen maar weer mijn gevoel daarover.
Zit ik me dáárover weer op te winden…. Wat heb ik er eigenlijk mee te maken? Ik ben zelfs niet Christelijk.. je zou me toch wat…! ;-)
Oké, dat was weer genoeg voor vandaag.
Het was een plezierige middag, maar die is nu ook weer voorbij. Nu komen weer de papiertjes met aantekeningen naar me toe fladderen. Dingen die ik nog niet overdacht heb en dus ook niet neergeschreven.
Bij voorbeeld het volgende: en poosje geleden hoorde ik op de televisie iemand vertellen dat we er in Nederland gemiddeld € 26.000,- per jaar op zouden achteruitgaan. Hè??! Ja, dat zei ze.
Ik ontvang amper de helft van dat bedrag per jaar…… waar moet ik dan van gaan leven? En dan denk ik dat ik nog niet mag mopperen vergeleken met heel veel gehuwde en ongehuwde Jan Modalen van rond mijn leeftijd.
Het is een rustige week. Weinig afspraken. Voor vandaag dus een afspraakje met een jonge vrouw van Stadsdeel Centrum, over communicatie tussen stadsdeel-WMO en stadgenoten.
En dinsdag naar buurman, van wie ik een heel mooi setje sieraden kreeg. Een keramieken hanger met bijpassende oorhangers. Zijn manier om ‘dankjewel’ te zeggen. Wat ik hierbij terug zeg.
Maandag was het Bettydag. Maar voordat Betty hier was, kwam Freek…
De computer had me wat in de steek gelaten. Elke mail ging in veelvoud de deur uit, maar in mijn ‘verzondenmap’ kwam niets binnen. Heel rare zaak. Ook toen neeflief weg was en ik een mailtje stuurde om hem te bedanken, kwam dat, volgens zijn zeggen, in 25-voud aan. ;-( Potdorie.
Scannen leverde totaal niets op. Ik stuurde een mailtje aan de postmaster van de profider en defragmenteerde nog maar een keer. En toen was het plotseling over. Hoewel, elke keer als ik een mailtje verstuurde, ik mijn vingers gekruist hield, kwam het toch nog een enkele keer voor. En de oorzaak? Ben ik nog steeds niet achter gekomen. Sorry aan de slachtoffers.
Dan waren er ook mijn discussies over de ‘apostel’ Paulus. Hoe ik aan de wijsheid kwam weet ik niet, maar voor mij was die man een ordinaire collaborateur en spion, met als enige bedoeling de leringen van (de profeet) Jezus ongevaarlijk te maken.
Voor belangstellenden zie de site: http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article948013.ece/Demasque_van_een_bedrieger Waarin de Volkskrant wel de schrijver, maar niet de inhoud aanvalt…..
Ik heb die Paulus altijd, ook in mijn christelijke opvoeding, gewantrouwd en gehaat. En kwam deze week tot de conclusie dat ik niet de enige was. Er zijn genoeg schrijvers die het met me eens zijn, al worden ze allemaal in de ban gedaan door de kerken. Ik ben geen lid van een kerk whatsoever.
En deze week kreeg ik het boekje over Maria Magdalena van Jacob Slavenburg weer in handen. Dat bevestigde alleen maar weer mijn gevoel daarover.
Zit ik me dáárover weer op te winden…. Wat heb ik er eigenlijk mee te maken? Ik ben zelfs niet Christelijk.. je zou me toch wat…! ;-)
Oké, dat was weer genoeg voor vandaag.
maandag 19 oktober 2009
Genoten van de muziek.
Het wordt weer tijd voor een blog.
Afgelopen donderdag was de laatste en nu is het alweer maandagavond.
Gelukkig ben ik weer helemaal opgeknapt, je went gelukkig snel aan luchtdruk- en weersveranderingen.
Vrijdagavond ben ik weer met mijn karretje en rugzak met schone kleertjes enzo naar buurman geweest. Altijd fijn om te merken dat het hem goed doet. Want met hemzelf gaat het nog steeds niet goed.
Zaterdagavond vroeg had ik een afspraak met dochterlief. Om half zeven bij het Concertgebouw. We hebben daar maar wat gegeten en gedronken.
We hadden zoals gewoonlijk plaatsen op het podium, vlak achter het orkest. Maar met het zicht op de dirigent. Ik miste toch het inspirerende dirigeren van de vaste dirigent, Yakov Kreizberg. Hij is ziek en ik betwijfel of we hem nog zullen zien dirigeren. In 2011 vertrekt hij. En wordt dan vervangen door Nu was er een andere dirigent, ik vond hem op internet eerlijk gezegd, Dmitri Slobodeniouk. Het concert zaterdag was voor mij grotendeels nieuw. Sjostakovitsj ‘s 9e en 6e symfonie, in die volgorde. Als tussendoor het 20ste pianoconcert van Mozart, heel mooi gespeeld door Philippe Bianconi. Waarvan vooral het deel Romance heel herkenbaar was. In elk geval had ik deze avond totaal geen behoefte mijn ogen even te sluiten.
Ik kende Sjostakovitsj niet, dus had ik thuis al de 5e symfonie opgezet en dat viel niet tegen. Maar die twee andere, daar in de concertzaal, hielden me klaarwakker. Nou kan ik wel een verhandeling overtikken van de kleine brochure, maar geloof me op mijn woord… de muziek is echt de moeite van het beluisteren waard. Leuk was de paukenman, die links van ons zat. En die constant heel alert zat te wachten tot hij ook iets mocht doen. Werkelijk, één paukenslag tijdens een hele symfonie… en een paar tikjes op de triangel. Alsmede 6 keer een tik op de tamboerijn… Dat gaf wel even een grijns bij mijn dochter en mij. Maar de rest was grandioos. De reis naar huis terug in het donker ging vlot. We bellen altijd wel even als we veilig thuisgekomen zijn.
Zondag was ik heel wat van plan, maar daar kwam niks van terecht. Lui was ik en slapen deed ik.
En vandaag was het Bettydag en dit keer ook Freekdag. Want de computer deed raar. Scannen en defragmenteren leverde niets op. De post bleef hangen in de uit-map en kwam niet in de verzonden map, maar wel 15 keer of meer in alle andere mappen van de hele mailgroep en in mijn eigen map nog meer, omdat inboxen verstopt raakten en de mail daardoor weer teruggestuurd werd. Het was om te gillen. Freek kwam meteen en zocht samen met mij een oplossing. Hij is er lang mee bezig geweest en ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten beginnen. Maar zelfs het schonen van Outlook Expres (meer dan een gigabyte op dvd gezet) en het daarna weer defragmenteren hielp niet.
Maar ineens was het over. En hoewel met kromme tenen van de spanning, kan ik alle mails weer doorzenden zonder narigheid. Hij is alleen nog erg langzaam vind ik. Wat er mis was is niet duidelijk geworden. Maar dank zij zijn werk en mijn doorzetten …. Phfffff, een hele opluchting hoor.
Verder was natuurlijk de ondergang van de DSB-bank het gesprek van de dag. Ik geloof al z’n leven dat Pieter Lakeman een persoonlijke vete had uit te vechten met Dirk Scheringa. En ik hoop dat het duidelijk wordt. Want de bankbaas mag erg fout zijn geweest, veel andere banken doen hetzelfde als de DSB-bank deed.
Weet je, ik ben echt heel dankbaar dat ik geen liggende gelden, aandelen of obligaties of zoiets heb en geen klant van de DSB-bank was. ;-) Heb ik ook geen zorgen en verdriet omdat het geld weg zou zijn. Mijn maandelijkse AOW-tje en pensioentje komen keurig binnen op een heel degelijke bank. Geen geld en toch geen zorgen… kent iemand het oude liedje nog?
Enfin, het drama is voorlopig niet voorbij, geloof me.
Dat ongeluk in Spanje met die schoolklas is ook vreselijk. Eén jong meisje dood, twintig gewonden. Ze waren op een ‘educatieve reis’. Vreselijk ja.
Niet over doordenken, anders lopen de koude rillingen over je rug.
Meer heb ik vanavond niet te vertellen.
Nu hou ik ermee op. Anders heb ik later niets meer te vertellen…
Afgelopen donderdag was de laatste en nu is het alweer maandagavond.
Gelukkig ben ik weer helemaal opgeknapt, je went gelukkig snel aan luchtdruk- en weersveranderingen.
Vrijdagavond ben ik weer met mijn karretje en rugzak met schone kleertjes enzo naar buurman geweest. Altijd fijn om te merken dat het hem goed doet. Want met hemzelf gaat het nog steeds niet goed.
Zaterdagavond vroeg had ik een afspraak met dochterlief. Om half zeven bij het Concertgebouw. We hebben daar maar wat gegeten en gedronken.
We hadden zoals gewoonlijk plaatsen op het podium, vlak achter het orkest. Maar met het zicht op de dirigent. Ik miste toch het inspirerende dirigeren van de vaste dirigent, Yakov Kreizberg. Hij is ziek en ik betwijfel of we hem nog zullen zien dirigeren. In 2011 vertrekt hij. En wordt dan vervangen door Nu was er een andere dirigent, ik vond hem op internet eerlijk gezegd, Dmitri Slobodeniouk. Het concert zaterdag was voor mij grotendeels nieuw. Sjostakovitsj ‘s 9e en 6e symfonie, in die volgorde. Als tussendoor het 20ste pianoconcert van Mozart, heel mooi gespeeld door Philippe Bianconi. Waarvan vooral het deel Romance heel herkenbaar was. In elk geval had ik deze avond totaal geen behoefte mijn ogen even te sluiten.
Ik kende Sjostakovitsj niet, dus had ik thuis al de 5e symfonie opgezet en dat viel niet tegen. Maar die twee andere, daar in de concertzaal, hielden me klaarwakker. Nou kan ik wel een verhandeling overtikken van de kleine brochure, maar geloof me op mijn woord… de muziek is echt de moeite van het beluisteren waard. Leuk was de paukenman, die links van ons zat. En die constant heel alert zat te wachten tot hij ook iets mocht doen. Werkelijk, één paukenslag tijdens een hele symfonie… en een paar tikjes op de triangel. Alsmede 6 keer een tik op de tamboerijn… Dat gaf wel even een grijns bij mijn dochter en mij. Maar de rest was grandioos. De reis naar huis terug in het donker ging vlot. We bellen altijd wel even als we veilig thuisgekomen zijn.
Zondag was ik heel wat van plan, maar daar kwam niks van terecht. Lui was ik en slapen deed ik.
En vandaag was het Bettydag en dit keer ook Freekdag. Want de computer deed raar. Scannen en defragmenteren leverde niets op. De post bleef hangen in de uit-map en kwam niet in de verzonden map, maar wel 15 keer of meer in alle andere mappen van de hele mailgroep en in mijn eigen map nog meer, omdat inboxen verstopt raakten en de mail daardoor weer teruggestuurd werd. Het was om te gillen. Freek kwam meteen en zocht samen met mij een oplossing. Hij is er lang mee bezig geweest en ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten beginnen. Maar zelfs het schonen van Outlook Expres (meer dan een gigabyte op dvd gezet) en het daarna weer defragmenteren hielp niet.
Maar ineens was het over. En hoewel met kromme tenen van de spanning, kan ik alle mails weer doorzenden zonder narigheid. Hij is alleen nog erg langzaam vind ik. Wat er mis was is niet duidelijk geworden. Maar dank zij zijn werk en mijn doorzetten …. Phfffff, een hele opluchting hoor.
Verder was natuurlijk de ondergang van de DSB-bank het gesprek van de dag. Ik geloof al z’n leven dat Pieter Lakeman een persoonlijke vete had uit te vechten met Dirk Scheringa. En ik hoop dat het duidelijk wordt. Want de bankbaas mag erg fout zijn geweest, veel andere banken doen hetzelfde als de DSB-bank deed.
Weet je, ik ben echt heel dankbaar dat ik geen liggende gelden, aandelen of obligaties of zoiets heb en geen klant van de DSB-bank was. ;-) Heb ik ook geen zorgen en verdriet omdat het geld weg zou zijn. Mijn maandelijkse AOW-tje en pensioentje komen keurig binnen op een heel degelijke bank. Geen geld en toch geen zorgen… kent iemand het oude liedje nog?
Enfin, het drama is voorlopig niet voorbij, geloof me.
Dat ongeluk in Spanje met die schoolklas is ook vreselijk. Eén jong meisje dood, twintig gewonden. Ze waren op een ‘educatieve reis’. Vreselijk ja.
Niet over doordenken, anders lopen de koude rillingen over je rug.
Meer heb ik vanavond niet te vertellen.
Nu hou ik ermee op. Anders heb ik later niets meer te vertellen…
donderdag 15 oktober 2009
Het weer gaat veranderen.
Straks gaat het weer opnieuw veranderen en vandaag was dat goed merkbaar in dat oude lijf van me. Moe en lusteloos en slaperig.
Gelukkig dat ik er de oorzaak van weet, dat maakt het minder erg.
De winter begint vroeg dit jaar. De vorst in de ochtend is nog niet merkbaar in mijn stad gelukkig, maar in andere delen van dit land wordt ’s morgens al druk gekrabd om de autoruiten schoon te krijgen.
Het is nog maar half oktober, maar in Oostenrijk en Polen en ook bij Salzburg is al sneeuwoverlast. Dat is vroeg, maar voorspelt nog niets voor de rest van de komende winter. Morgen is het hier guur en nat met een noordelijke wind. Dit meld ik maar uitgebreid voor een lezeres in Nieuw Zeeland. ;-)))) Daar begint nu de lente hè…
Voor deze week heb ik verder niets in de agenda staan, in tegenstelling tot de drukke vorige week. Zaterdag met dochterlief naar het concertgebouw, en vooraf wat eten. Sjostakovitsj en Mozart. Ik verheug me er al op.
Afgezien van een paar gepleegde telefoontjes was het vandaag dus een heel rustige dag. Echt een dag om de laatste loodjes van de verkoudheid weg te werken. En die loodjes zijn inderdaad weg nu. Gisteren weer lopen sjouwen met rugzak en karretje voor de wekelijkse boodschappen, dat was een beetje in de versukkeling geraakt. Het was weer lijden… met al die openliggende straten. Hopelijk is het weer goed en netjes allemaal voor de winter echt invalt. Ook leuker voor al die toeristen die nu verdwalen omdat ze nergens gewoon kunnen doorlopen of rijden. Althans in dit deel van de stad. Het lijkt wel of het 1946, de tijd van de wederopbouw, is.
Verder is er weinig te vertellen. Ik zet dus even een paar vreemde krantenartikeltjes neer.
Had ik al verteld dat, volgens CNN, ANP, de Daiy Telegraph en het Parool President Ahmadinejad van Iran van Joodse afkomst is?
Ondanks zijn voortdurende antisemitische uitspraken ja.
Op een foto van verleden jaar, 2008 dus, van de president, die zelf zijn paspoort toont, is te zien dat hij eerder Sabourjian heette, een Iraans-Joodse naam. Zijn ouders veranderden hun naam toen hij vier jaar oud was.
Natuurlijk wordt dat nu door officiële woordvoerders ontkent.
Een ander bericht uit het Parool vermeldt dat de bemanning van een vliegtuig van Air India onderling slaags was geraakt. Ongelooflijk, maar de cockpit van de airbus, met 100 passagiers aan boord, bleef enige tijd onbemand, terwijl het personeel in het gangpad met elkaar op de vuist ging. Twee piloten en twee andere bemanningsleden zijn geschorst, meldt het ANP.
Een ouder berichtje, ingezonden, maakt het wel bont… Ik ben hier dus niet de ‘ik’…….
De taxi die ons aan het eind van de MIDDAG na bezoek aan vrienden ophaalt blijkt niet geschikt voor het transport van de elektrische rolstoel van mijn vrouw. We kunnen er geen gebruik van maken..
Van het taxibedrijf horen we dat het volgende busje er om half tien in de avond kan zijn. Maar dan is de accu van het beademingsapparaat op de rolstoel leeg, constateer ik met schrik.
Ik bel opnieuw want de situatie kan levensbedreigend worden.
De telefoniste raadpleegt een collega en na enige tijd is het antwoord:
‘We kunnen niets voor u doen.
Uw taxi komt om half tien.
En een fijne avond nog…’
Ik denk dat ik het hier maar bij laat…
Gelukkig dat ik er de oorzaak van weet, dat maakt het minder erg.
De winter begint vroeg dit jaar. De vorst in de ochtend is nog niet merkbaar in mijn stad gelukkig, maar in andere delen van dit land wordt ’s morgens al druk gekrabd om de autoruiten schoon te krijgen.
Het is nog maar half oktober, maar in Oostenrijk en Polen en ook bij Salzburg is al sneeuwoverlast. Dat is vroeg, maar voorspelt nog niets voor de rest van de komende winter. Morgen is het hier guur en nat met een noordelijke wind. Dit meld ik maar uitgebreid voor een lezeres in Nieuw Zeeland. ;-)))) Daar begint nu de lente hè…
Voor deze week heb ik verder niets in de agenda staan, in tegenstelling tot de drukke vorige week. Zaterdag met dochterlief naar het concertgebouw, en vooraf wat eten. Sjostakovitsj en Mozart. Ik verheug me er al op.
Afgezien van een paar gepleegde telefoontjes was het vandaag dus een heel rustige dag. Echt een dag om de laatste loodjes van de verkoudheid weg te werken. En die loodjes zijn inderdaad weg nu. Gisteren weer lopen sjouwen met rugzak en karretje voor de wekelijkse boodschappen, dat was een beetje in de versukkeling geraakt. Het was weer lijden… met al die openliggende straten. Hopelijk is het weer goed en netjes allemaal voor de winter echt invalt. Ook leuker voor al die toeristen die nu verdwalen omdat ze nergens gewoon kunnen doorlopen of rijden. Althans in dit deel van de stad. Het lijkt wel of het 1946, de tijd van de wederopbouw, is.
Verder is er weinig te vertellen. Ik zet dus even een paar vreemde krantenartikeltjes neer.
Had ik al verteld dat, volgens CNN, ANP, de Daiy Telegraph en het Parool President Ahmadinejad van Iran van Joodse afkomst is?
Ondanks zijn voortdurende antisemitische uitspraken ja.
Op een foto van verleden jaar, 2008 dus, van de president, die zelf zijn paspoort toont, is te zien dat hij eerder Sabourjian heette, een Iraans-Joodse naam. Zijn ouders veranderden hun naam toen hij vier jaar oud was.
Natuurlijk wordt dat nu door officiële woordvoerders ontkent.
Een ander bericht uit het Parool vermeldt dat de bemanning van een vliegtuig van Air India onderling slaags was geraakt. Ongelooflijk, maar de cockpit van de airbus, met 100 passagiers aan boord, bleef enige tijd onbemand, terwijl het personeel in het gangpad met elkaar op de vuist ging. Twee piloten en twee andere bemanningsleden zijn geschorst, meldt het ANP.
Een ouder berichtje, ingezonden, maakt het wel bont… Ik ben hier dus niet de ‘ik’…….
De taxi die ons aan het eind van de MIDDAG na bezoek aan vrienden ophaalt blijkt niet geschikt voor het transport van de elektrische rolstoel van mijn vrouw. We kunnen er geen gebruik van maken..
Van het taxibedrijf horen we dat het volgende busje er om half tien in de avond kan zijn. Maar dan is de accu van het beademingsapparaat op de rolstoel leeg, constateer ik met schrik.
Ik bel opnieuw want de situatie kan levensbedreigend worden.
De telefoniste raadpleegt een collega en na enige tijd is het antwoord:
‘We kunnen niets voor u doen.
Uw taxi komt om half tien.
En een fijne avond nog…’
Ik denk dat ik het hier maar bij laat…
dinsdag 13 oktober 2009
Bijna een week verder.
We zijn bijna een week verder. Ik heb mijn blog erg verwaarloosd zie ik. Maar drukte en me niet lekker in mijn vel voelen speelden me parten. De niet meer aanwezige kiezen hebben toch nog opgespeeld. En door vermindering van mijn weerstand ben ik behoorlijk verkouden geworden en gebleven. Nouja, dat gaat wel over voor ik een jongetje ben.
In het verleden zat ik op een Mulo in A. En doordat ik me op Schoolbank heb aangemeld, heeft een klasgenoot contact gezocht. Leuk was dat ja. Ook al heb ik niet zoveel leuke herinneringen te melden.
Maar het lijkt alweer voorbij te zijn. Het was de vijfde Fr. In mijn adressenlijst. ;-)))
Veel visite ontvangen deze week. En dat maakt de week weer goed.
Al weet ik dat het achteraf bezuurd moet worden met rusten en rusten.
Raar ja. Ik weet het.
Woensdag na het bezoek aan de tandarts sloeg de grieperigheid toe, snipverkouden werd ik en hoesten bij het leven. Het is nog steeds niet over. Maar als ik maar rustig thuis blijf zitten en me niet teveel inspan denk ik dat het wel overgaat. Ook de pijn in de botten die door dat hoesten veroorzaakt wordt. Geen koorts, dus niet echt griep.
Het is nog niet weg nee. Komt wel, op z’n eigen tijd.
Donderdags ben ik wel nog naar buurman geweest. Voorzichtig, en op een afstandje gebleven.
Er moest, behalve schone was, ook nog wat ander spul gebracht worden. Hij had te horen gekregen dat ‘men niet aan de gang kon blijven met bloedtransfusies te geven’ en hij ‘moest nu eindelijk toegeven aan een onderzoek naar darmkanker’, zei de zaaldokter: ‘anders zou zijn bloed zo achteruit gaan dat zijn hart het op zeker ogenblik vanzelf zou begeven’. En het enige dat men hem tot die tijd zou kunnen geven waren pijnstillers. Dat zou dan niet zo lang meer duren.
‘Hij wilde toch wel weten wat hem mankeerde? ‘
Mijn buurman antwoordde dat, als hij toch weigerde zich nog te laten opereren, hij ook niet hoefde te weten of hij darmkanker had. ‘Wat zou hij er beter van worden als hem tòch verteld werd dat hij dat had’, reageerde hij heel terecht op die druk die op hem werd uitgeoefend.
Hij heeft nu twee auto-immuunziekten achter de rug. En niemand kwam er op dat de snelle verslechtering van zijn bloed ook weleens auto-immune anaemie zou kunnen zijn. Ik heb alles afgestruind op internet hierover en uitgeprint en meegenomen naar het ziekenhuis voor de zaalarts. Die het in ontvangst nam en het zou bestuderen. Maar ze begon, nog voor ze het gelezen had, eigenlijk al met ontkennen, hoewel de medische sites geen enkele twijfel overlieten hierover. Waarom moet een volkomen leek zoals ik daarvoor op onderzoek gaan????? Goed, buurman wordt nooit meer beter. En soms verliest hij de moed en hoeft het allemaal niet meer. Hij zal niet meer gewoon lopen en heeft nog steeds, als gevolg van de laatste ziekte, veel pijn aan zijn arme, nu vergroeide voeten.
Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zoveel achter elkaar op zijn bordje kreeg, waarbij alleen het hoofd gewoon helder en normaal bleef. Dus alles wordt heel bewust ondergaan en beleefd.
Tot zover buurman.
Vrijdag ging het niet echt meer. Nog wel gezellig visite gehad van mijn oude vriend J. en een even oude vriendin C. Samen geluncht en wat gekletst. Ik was niet op mijn best nee, maar hoop dat het toch plezierig was.
En zaterdag kwam mijn ‘stiefbroer’ op bezoek.
Er zijn weken dat er elke dag bezoek komt ja. Ik heb niets te klagen.
Toen broer weg was heb ik me naar Albertje gehaast om een soepkip met toebehoren te halen. En een lekkere Chino Brioche.
En thuisgekomen diezelfde avond een lekkere pot kibbesoebe gemaakt, kippensoep dus van moeders’.
Dat vroeg wel het laatste beetje energie. Ik ben letterlijk mijn bed ingerold.
Zondag dus dochter, exman en goede vriend en zijn huisvriend die hem ook helemaal vanuit het noorden hierheen rijdt, op bezoek. Nadat ze eerst naar dochterlief waren geweest zijn ze dus mèt dochter hierheen gekomen.
En na de avondkoffie weer weggegaan. De soep was lekker gelukt en de brioche was ook heerlijk. Dochter had Turks brood voor bij de soep meegenomen. En de herfstchocolaatjes bij de avondkoffie waren ook gauw op. Heel plezierige dag weer.
Maandag – Bettydag. Dan is mijn huisje weer fris en schoon. Ik ben heel dankbaar dat dit wekelijks gebeurt. Dit keer kon ik na afloop weer door mijn vier tuindeuren kijken… ;-) Dat hoeft maar twee keer per jaar te gebeuren, vind ik.
Waarom mensen vroeger, toen alles nog met de hand gedaan werd, elke week de ramen wilden lappen, is mij een raadsel, nog steeds. Ik zag het heel veel jaren geleden gebeuren, toen ik met mijn gezin op vakantie in het oude vissersgedeelte van Katwijk aan Zee logeerde. Een hele straat en waarschijnlijk het hele oude dorp, bij alle huizen, op vrijdag, de toen nog in klederdracht lopende vrouwen met emmers water in de weer. Ze dompelden klompen in de emmers en smeten het water tegen de ramen. Als er genoeg klompen water tegen het glas waren gegooid gingen ze de ramen te lijf met een aan de lange stok gestoken zemen lappen. Ook de verdiepingen werden zo behandeld. Zo zit het in mijn herinnering. Het beeld verdwijnt niet na al die jaren, nu ik toch zeker weet dat het tegenwoordig anders gaat. Het kloppen van de matten ook, heel bijzonder…. Deur na deur. Toen ik jaren later de musical Oliver! Voor het eerst zag, kwamen diezelfde beelden daar ook in voor. Leuk toen, maar achteraf heel benauwend voor me… Het idee alleen al.
Het was een moeilijke tijd toen namelijk.
Goed, tijd om af te sluiten. En uit te zien naar de volgende dag. Ze beloofden dat de zon morgen zou schijnen…
In het verleden zat ik op een Mulo in A. En doordat ik me op Schoolbank heb aangemeld, heeft een klasgenoot contact gezocht. Leuk was dat ja. Ook al heb ik niet zoveel leuke herinneringen te melden.
Maar het lijkt alweer voorbij te zijn. Het was de vijfde Fr. In mijn adressenlijst. ;-)))
Veel visite ontvangen deze week. En dat maakt de week weer goed.
Al weet ik dat het achteraf bezuurd moet worden met rusten en rusten.
Raar ja. Ik weet het.
Woensdag na het bezoek aan de tandarts sloeg de grieperigheid toe, snipverkouden werd ik en hoesten bij het leven. Het is nog steeds niet over. Maar als ik maar rustig thuis blijf zitten en me niet teveel inspan denk ik dat het wel overgaat. Ook de pijn in de botten die door dat hoesten veroorzaakt wordt. Geen koorts, dus niet echt griep.
Het is nog niet weg nee. Komt wel, op z’n eigen tijd.
Donderdags ben ik wel nog naar buurman geweest. Voorzichtig, en op een afstandje gebleven.
Er moest, behalve schone was, ook nog wat ander spul gebracht worden. Hij had te horen gekregen dat ‘men niet aan de gang kon blijven met bloedtransfusies te geven’ en hij ‘moest nu eindelijk toegeven aan een onderzoek naar darmkanker’, zei de zaaldokter: ‘anders zou zijn bloed zo achteruit gaan dat zijn hart het op zeker ogenblik vanzelf zou begeven’. En het enige dat men hem tot die tijd zou kunnen geven waren pijnstillers. Dat zou dan niet zo lang meer duren.
‘Hij wilde toch wel weten wat hem mankeerde? ‘
Mijn buurman antwoordde dat, als hij toch weigerde zich nog te laten opereren, hij ook niet hoefde te weten of hij darmkanker had. ‘Wat zou hij er beter van worden als hem tòch verteld werd dat hij dat had’, reageerde hij heel terecht op die druk die op hem werd uitgeoefend.
Hij heeft nu twee auto-immuunziekten achter de rug. En niemand kwam er op dat de snelle verslechtering van zijn bloed ook weleens auto-immune anaemie zou kunnen zijn. Ik heb alles afgestruind op internet hierover en uitgeprint en meegenomen naar het ziekenhuis voor de zaalarts. Die het in ontvangst nam en het zou bestuderen. Maar ze begon, nog voor ze het gelezen had, eigenlijk al met ontkennen, hoewel de medische sites geen enkele twijfel overlieten hierover. Waarom moet een volkomen leek zoals ik daarvoor op onderzoek gaan????? Goed, buurman wordt nooit meer beter. En soms verliest hij de moed en hoeft het allemaal niet meer. Hij zal niet meer gewoon lopen en heeft nog steeds, als gevolg van de laatste ziekte, veel pijn aan zijn arme, nu vergroeide voeten.
Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zoveel achter elkaar op zijn bordje kreeg, waarbij alleen het hoofd gewoon helder en normaal bleef. Dus alles wordt heel bewust ondergaan en beleefd.
Tot zover buurman.
Vrijdag ging het niet echt meer. Nog wel gezellig visite gehad van mijn oude vriend J. en een even oude vriendin C. Samen geluncht en wat gekletst. Ik was niet op mijn best nee, maar hoop dat het toch plezierig was.
En zaterdag kwam mijn ‘stiefbroer’ op bezoek.
Er zijn weken dat er elke dag bezoek komt ja. Ik heb niets te klagen.
Toen broer weg was heb ik me naar Albertje gehaast om een soepkip met toebehoren te halen. En een lekkere Chino Brioche.
En thuisgekomen diezelfde avond een lekkere pot kibbesoebe gemaakt, kippensoep dus van moeders’.
Dat vroeg wel het laatste beetje energie. Ik ben letterlijk mijn bed ingerold.
Zondag dus dochter, exman en goede vriend en zijn huisvriend die hem ook helemaal vanuit het noorden hierheen rijdt, op bezoek. Nadat ze eerst naar dochterlief waren geweest zijn ze dus mèt dochter hierheen gekomen.
En na de avondkoffie weer weggegaan. De soep was lekker gelukt en de brioche was ook heerlijk. Dochter had Turks brood voor bij de soep meegenomen. En de herfstchocolaatjes bij de avondkoffie waren ook gauw op. Heel plezierige dag weer.
Maandag – Bettydag. Dan is mijn huisje weer fris en schoon. Ik ben heel dankbaar dat dit wekelijks gebeurt. Dit keer kon ik na afloop weer door mijn vier tuindeuren kijken… ;-) Dat hoeft maar twee keer per jaar te gebeuren, vind ik.
Waarom mensen vroeger, toen alles nog met de hand gedaan werd, elke week de ramen wilden lappen, is mij een raadsel, nog steeds. Ik zag het heel veel jaren geleden gebeuren, toen ik met mijn gezin op vakantie in het oude vissersgedeelte van Katwijk aan Zee logeerde. Een hele straat en waarschijnlijk het hele oude dorp, bij alle huizen, op vrijdag, de toen nog in klederdracht lopende vrouwen met emmers water in de weer. Ze dompelden klompen in de emmers en smeten het water tegen de ramen. Als er genoeg klompen water tegen het glas waren gegooid gingen ze de ramen te lijf met een aan de lange stok gestoken zemen lappen. Ook de verdiepingen werden zo behandeld. Zo zit het in mijn herinnering. Het beeld verdwijnt niet na al die jaren, nu ik toch zeker weet dat het tegenwoordig anders gaat. Het kloppen van de matten ook, heel bijzonder…. Deur na deur. Toen ik jaren later de musical Oliver! Voor het eerst zag, kwamen diezelfde beelden daar ook in voor. Leuk toen, maar achteraf heel benauwend voor me… Het idee alleen al.
Het was een moeilijke tijd toen namelijk.
Goed, tijd om af te sluiten. En uit te zien naar de volgende dag. Ze beloofden dat de zon morgen zou schijnen…
woensdag 7 oktober 2009
Vandaag is de eerste dag….
Vandaag is de eerste dag….
Nee, dat is een cliché, het gezegde 'van de rest van mijn leven'. Dat is natuurlijk wel zo, maar dat bedoel ik niet te zeggen.
Vandaag is de eerste dag zonder mijn twee bovenkiezen, die zijn gisteren getrokken. En vandaag zet ik weer een nieuwe foto in mijn dagboek, weer gemaakt door kapster Ilona, die van dat rare haar van mij altijd weer een net kapsel weet te maken. En in de goede kleur. Ik zag dat ik dezelfde trui draag als verleden jaar bij de andere foto. Hetzelfde horloge, maar andere oorhangers. ;-))
Omdat in de straat waar mijn kapper zit ook alles opgebroken was, inclusief de brug, moest ik vanuit mijn huis gaan lopen, een flinke wandeling. En onderweg kwam ik langs mijn kringloopwinkeltje.
Eh tja…. Daar kon ik niet aan voorbijgaan. Ik heb dus voor drie euro samen een bijzonder boek met getekende illustraties over Hadjememaar… een beroemde Amsterdamse zwerver en straatfiguur die het bracht tot gemeenteraadslid van Amsterdam. En een heel mooie oude, art deco achtige zilveren hanger met rode steentjes. Geen prijs….
Het boek is uitgegeven in 1979 door, houd je vast, de toen nog bestaande Postgiro- en Rijkspostspaarbank. Alleen al dáárom een bijzonder boek.
Ik wilde even vertellen dat ik blij ben met mevrouw de tandarts. Twee kiezen laten trekken is geen sinecure, maar zoals zij dat gedaan heeft: mijn petje af. En ik heb ook amper napijn....
Met mijn persoonlijke ervaringen op dit gebied werd ik een angsthaas...... maar ik denk dat zij met haar manier van werken de grootste angsten heeft weggenomen.
Voorbeelden:
Als opgroeiend meisje zijn mijn hoektanden getrokken. 'Kaak was te klein', en het gebeurde zonder verdoving. Ik werd in de houdgreep genomen door een assistente. Ik was ook maar een inrichtingskind hè. In een kindertehuis en niet lang na de oorlog...
In Utrecht had ik 20 jaar dezelfde tandarts die ik wel vertrouwde en waar mijn kinderen ook vanaf het begin kwamen. Eén van de eerste angst-tandartsen, de kinderen waren ook niet bang voor hem.
Maar toen ik als oudere vrouw in Amsterdam een tandarts moest vinden kwam ik bij een Aziatische tandarts terecht, mij aanbevolen door mijn tandarts in Utrecht. Die nam zich van alles voor om te doen, maar heeft nooit iets gedaan. Toen hij 'met vakantie' ging (het bord op zijn deur gaf dat aan maar niet wanneer hij terugkwam) kwam ik midden in de kersttijd met een hevig ontstoken kies in de onderkaak bij een andere ditmaal ( vrouwelijke) Aziatische tandarts terecht. Die heeft zonder verdoving (want dat kon niet bij een ontstoken kies, zei ze) die kies er in stukken en brokken uitgehaald. Mijn geschreeuw was in de wachtkamer daarnaast te horen en de patiënten die daar waren zaten er later maar bleekjes bij...zag ik in het weggaan. Er bleven wat botscherfjes achter die ze later (ook zonder verdoving) eruit haalde.
Sindsdien heb ik dus geen vertrouwen meer in Aziatische tandartsen . ;-))) Jammer ja.
Op aanraden van mijn oude Buurman (met een hoofdletter) kwam ik toen bij de echte angsttandarts, Mevrouw van Kessel van Atlas terecht. Zij en haar assistenten stelden me al meteen op mijn gemak, hoewel alles van binnen bibberde. Maar terwijl er eigenlijk van alles moest gebeuren volgens die eerste dokter bleek dat hard mee te vallen en ook bij de te trekken kiezen is het tactvol begeleiden daarbij van zoveel invloed geweest dat ik geloof niet meer echt een angsthaas te zijn op dit gebied.
Ik geef mevrouw van Kessel dus een 9.5 als tandarts... Een 10 kan niet natuurlijk, maar dat ligt aan mij. ;-))))
De afgelopen dagen heb ik dus wel uitgeziekt. Helemaal over is de verkoudheid nog niet, maar op aanraden van Buurman ben ik fluimicil gaan gebruiken. Dat werkt goed en snel bij vastzittende verkoudheid.
Misschien kan ik morgen wel weer naar mijn andere buurman toe.
Want als ik verkouden ben kan ik niet naar het ziekenhuis toe.
En nu ga ik mijn pillen nemen, de laatste mailtjes schrijven en me gereed maken voor de nacht.
Nee, dat is een cliché, het gezegde 'van de rest van mijn leven'. Dat is natuurlijk wel zo, maar dat bedoel ik niet te zeggen.
Vandaag is de eerste dag zonder mijn twee bovenkiezen, die zijn gisteren getrokken. En vandaag zet ik weer een nieuwe foto in mijn dagboek, weer gemaakt door kapster Ilona, die van dat rare haar van mij altijd weer een net kapsel weet te maken. En in de goede kleur. Ik zag dat ik dezelfde trui draag als verleden jaar bij de andere foto. Hetzelfde horloge, maar andere oorhangers. ;-))
Omdat in de straat waar mijn kapper zit ook alles opgebroken was, inclusief de brug, moest ik vanuit mijn huis gaan lopen, een flinke wandeling. En onderweg kwam ik langs mijn kringloopwinkeltje.
Eh tja…. Daar kon ik niet aan voorbijgaan. Ik heb dus voor drie euro samen een bijzonder boek met getekende illustraties over Hadjememaar… een beroemde Amsterdamse zwerver en straatfiguur die het bracht tot gemeenteraadslid van Amsterdam. En een heel mooie oude, art deco achtige zilveren hanger met rode steentjes. Geen prijs….
Het boek is uitgegeven in 1979 door, houd je vast, de toen nog bestaande Postgiro- en Rijkspostspaarbank. Alleen al dáárom een bijzonder boek.
Ik wilde even vertellen dat ik blij ben met mevrouw de tandarts. Twee kiezen laten trekken is geen sinecure, maar zoals zij dat gedaan heeft: mijn petje af. En ik heb ook amper napijn....
Met mijn persoonlijke ervaringen op dit gebied werd ik een angsthaas...... maar ik denk dat zij met haar manier van werken de grootste angsten heeft weggenomen.
Voorbeelden:
Als opgroeiend meisje zijn mijn hoektanden getrokken. 'Kaak was te klein', en het gebeurde zonder verdoving. Ik werd in de houdgreep genomen door een assistente. Ik was ook maar een inrichtingskind hè. In een kindertehuis en niet lang na de oorlog...
In Utrecht had ik 20 jaar dezelfde tandarts die ik wel vertrouwde en waar mijn kinderen ook vanaf het begin kwamen. Eén van de eerste angst-tandartsen, de kinderen waren ook niet bang voor hem.
Maar toen ik als oudere vrouw in Amsterdam een tandarts moest vinden kwam ik bij een Aziatische tandarts terecht, mij aanbevolen door mijn tandarts in Utrecht. Die nam zich van alles voor om te doen, maar heeft nooit iets gedaan. Toen hij 'met vakantie' ging (het bord op zijn deur gaf dat aan maar niet wanneer hij terugkwam) kwam ik midden in de kersttijd met een hevig ontstoken kies in de onderkaak bij een andere ditmaal ( vrouwelijke) Aziatische tandarts terecht. Die heeft zonder verdoving (want dat kon niet bij een ontstoken kies, zei ze) die kies er in stukken en brokken uitgehaald. Mijn geschreeuw was in de wachtkamer daarnaast te horen en de patiënten die daar waren zaten er later maar bleekjes bij...zag ik in het weggaan. Er bleven wat botscherfjes achter die ze later (ook zonder verdoving) eruit haalde.
Sindsdien heb ik dus geen vertrouwen meer in Aziatische tandartsen . ;-))) Jammer ja.
Op aanraden van mijn oude Buurman (met een hoofdletter) kwam ik toen bij de echte angsttandarts, Mevrouw van Kessel van Atlas terecht. Zij en haar assistenten stelden me al meteen op mijn gemak, hoewel alles van binnen bibberde. Maar terwijl er eigenlijk van alles moest gebeuren volgens die eerste dokter bleek dat hard mee te vallen en ook bij de te trekken kiezen is het tactvol begeleiden daarbij van zoveel invloed geweest dat ik geloof niet meer echt een angsthaas te zijn op dit gebied.
Ik geef mevrouw van Kessel dus een 9.5 als tandarts... Een 10 kan niet natuurlijk, maar dat ligt aan mij. ;-))))
De afgelopen dagen heb ik dus wel uitgeziekt. Helemaal over is de verkoudheid nog niet, maar op aanraden van Buurman ben ik fluimicil gaan gebruiken. Dat werkt goed en snel bij vastzittende verkoudheid.
Misschien kan ik morgen wel weer naar mijn andere buurman toe.
Want als ik verkouden ben kan ik niet naar het ziekenhuis toe.
En nu ga ik mijn pillen nemen, de laatste mailtjes schrijven en me gereed maken voor de nacht.
zondag 4 oktober 2009
Lekker zielig zijn met de tv aan.
Ik lig te griezelen bij het kijken naar Canvas. Een kistje met allerlei dingen van het lijk en de kist gepikt van de pater Damiaan, die blijkbaar vandaag heilig verklaard werd. Vieze vodden, een middenvoetsbeentje, een sponsje dat in zijn dooie mond heeft gelegen om zijn gezicht in vorm te houden…. Brrr… mijn licht koortsige hoofd kan hier niet tegen. Ik word misselijk. En word min of meer gesleurd naar het bureau om dit op te tikken.
Snipverkouden, een doos met tissues bij de hand, een rothoestje, vertrouwde pijn in de botten en een lichte verhoging. Een griepje op komst misschien. Nouja, dat krijgen we allemaal. Het maakt je alleen zo bûh….ik lig al bijna de hele dag op het bed. Lekker zielig te zijn… met de tv aan. En veel slapen tussendoor.
Nu ben ik even wakker en vat moed genoeg om dit even op te tekenen.
Nee, het is niet van gisteren, er zeurt al een paar dagen wat. Maar wat wil je, ik ben afhankelijk van openbaar vervoer en de boodschappen moeten gedaan worden in volle winkels... Het weer is onbetrouwbaar en de luchtdruk is niet echt stabiel. Dat heeft ook zijn invloed op me, weet ik van oudsher.
Gisteren was ik bij dochterlief. Het was een natte rit die we heen en terug gemaakt hebben. Wat regende het hier!
We hebben onder meer alle begrafenispapieren onder handen genomen en de map daarvan geordend.
Zij is verantwoordelijk als me iets gebeurt. En omdat we samen zo gezellig zaten wàs het ook gezellig. Ze heeft er jarenlang tegenaan gehikt dat ik zelf alles al geregeld had, inclusief de muziek. Gisteren werd haar pas duidelijk dat ik dat voor háár gedaan heb, en dat alle papieren gewoon noodzakelijk waren, maar de muziek en verschillende aanwijzingen alleen om haar te ontlasten, zodat ze niet hoefde te panieken als het zover is.
Ik moest indertijd mijn vader begraven, had geen enkele steun daarin en voor mij was het toen de eerste keer dat ik zoiets moest regelen. En achteraf was ik vreselijk emotioneel, tenslotte ging het om mijn vader. Maar die emoties konden niet direct na zijn dood tot uiting komen. Er was veel te veel te regelen.
Dat wilde ik mijn dochter besparen. En dat begrijpt ze nu beter. Ze wil zelf zingen, als het zover is. En zelf de muziek uitzoeken die dan eventueel gebruikt wordt. Ze heeft al jaren zangles, ze zingt goed. Nee hoor, ik ben nog niks van plan ;-). Maar ben heel blij dat alles goed is voorbereid voor de dag dat het gebeurt. Eigenlijk vind ik dat ook een ouderlijke plicht van me. Net als behoorlijk verzekerd zijn.
Breng me erop dat gisternacht weer iemand van het huis is gestorven. De middag daarvoor opgehaald per ambulance zwaaide hij nog naar Buurman, diezelfde nacht was het over en uit..
Gelukkig wordt hij niet gemist. Het was geen geliefd mens. Nergens eigenlijk. Ja, dat is een beetje zielig, inderdaad.
En weer was hier paniek in huis. Want vreemde mannen waren met de huissleutel van de gestorvene in het huis geweest met de mededeling dat ze de zonen zouden zijn. Maar de gestorvene was een witte man en de mannen die in het huis gingen waren bruine of zwarte mannen…… Paniek dus.
Ik was bij mijn dochter en niemand kon me bereiken. Dus toen ik gisteravond thuis kwam kreeg ik die paniek op me af. En moest ik telefoontjes plegen en mailtjes verzenden. De politie ontvangen voor de deur van de gestorvene…. Toen pas hoorde ik dat ’s middags ook de politie blijkbaar was geweest om het huis te verzegelen. En er een hangslot aan te laten bevestigen. De buurvrouw in kwestie had me dat niet verteld…. Dus weer mailen en bellen om dingen uit te leggen, die ik nu pas wist. Normaliter heb ik met zoiets niets te maken. Maar hier ging het om een alleenstaande man met verkeerde connecties. Die bovendien eigenlijk heel snel gestorven was…..
Poes heeft gepoept. Wat kan een kat stinken zeg. Zelfs mijn verkouden neus pakt het op…..gatver…. Eerst maar schoonmaken voor ik weer ga liggen. En niet mopperen, want het is geloof ik dierendag hè…
Toen die buurman vrijdagmiddag per ambulance weggevoerd werd was het hier even het wilde Zuidoosten van deze stad. Want ik kreeg toen meteen verslag van een achtervolging van een paar jongens door politie op dit tijdelijk afgesloten deel van onze gracht. Ze konden niet verder met hun auto, sprongen eruit en werden opgevangen door de politie die ze meteen (tamelijk hardhandig) in de boeien kon slaan. En dat gebeurde dus tegelijk met dat ambulancegedoe met die zielige, maar foute buurman. Natuurlijk werd dit door bewoners aan elkaar gebreid… Maar ik was er niet, kreeg dus alleen de verhalen te horen. ;-)
Maar het bleek dus toeval dat beide gebeurtenissen tegelijkertijd plaatsvonden.
Ik heb bepaald geen saai leven nee, ben ik helemaal met je eens. ;-)
Dondag 1 oktober nog naar buurman geweest met genoeg fruit en schoon goed om een paar dagen toe te komen. Gelukkig maar, want zoals ik nu ben kan ik niet naar hem toe.
En bericht gekregen dat het Nederlands Literair Productie- en Vertalingenfonds mijn boek niet gaat vertalen. Ja, grote teleurstelling, maar het valt nou eenmaal niet onder de grote literatuur, al waren de recensies heel goed. Ik wilde dat iemand of iets anders dat kon doen. Want voor mijn eigen gevoel moet ik toch doorgaan met het proberen. Vanwege het onderwerp. Vanwege het feit dat ik mijn moeder uit de anonimiteit van de zes miljoen wil halen en haar heur naam terug wil geven. Dat heb ik me voorgenomen toen het boek was uitgekomen.
Moet ik dit wel schrijven allemaal? Mijn wat koortsige hoofd wil het neergeschreven hebben. Ach, we merken het wel. Of niet natuurlijk.
Ik ga stoppen. Weer liggen…….
Lijkt me beter.
Snipverkouden, een doos met tissues bij de hand, een rothoestje, vertrouwde pijn in de botten en een lichte verhoging. Een griepje op komst misschien. Nouja, dat krijgen we allemaal. Het maakt je alleen zo bûh….ik lig al bijna de hele dag op het bed. Lekker zielig te zijn… met de tv aan. En veel slapen tussendoor.
Nu ben ik even wakker en vat moed genoeg om dit even op te tekenen.
Nee, het is niet van gisteren, er zeurt al een paar dagen wat. Maar wat wil je, ik ben afhankelijk van openbaar vervoer en de boodschappen moeten gedaan worden in volle winkels... Het weer is onbetrouwbaar en de luchtdruk is niet echt stabiel. Dat heeft ook zijn invloed op me, weet ik van oudsher.
Gisteren was ik bij dochterlief. Het was een natte rit die we heen en terug gemaakt hebben. Wat regende het hier!
We hebben onder meer alle begrafenispapieren onder handen genomen en de map daarvan geordend.
Zij is verantwoordelijk als me iets gebeurt. En omdat we samen zo gezellig zaten wàs het ook gezellig. Ze heeft er jarenlang tegenaan gehikt dat ik zelf alles al geregeld had, inclusief de muziek. Gisteren werd haar pas duidelijk dat ik dat voor háár gedaan heb, en dat alle papieren gewoon noodzakelijk waren, maar de muziek en verschillende aanwijzingen alleen om haar te ontlasten, zodat ze niet hoefde te panieken als het zover is.
Ik moest indertijd mijn vader begraven, had geen enkele steun daarin en voor mij was het toen de eerste keer dat ik zoiets moest regelen. En achteraf was ik vreselijk emotioneel, tenslotte ging het om mijn vader. Maar die emoties konden niet direct na zijn dood tot uiting komen. Er was veel te veel te regelen.
Dat wilde ik mijn dochter besparen. En dat begrijpt ze nu beter. Ze wil zelf zingen, als het zover is. En zelf de muziek uitzoeken die dan eventueel gebruikt wordt. Ze heeft al jaren zangles, ze zingt goed. Nee hoor, ik ben nog niks van plan ;-). Maar ben heel blij dat alles goed is voorbereid voor de dag dat het gebeurt. Eigenlijk vind ik dat ook een ouderlijke plicht van me. Net als behoorlijk verzekerd zijn.
Breng me erop dat gisternacht weer iemand van het huis is gestorven. De middag daarvoor opgehaald per ambulance zwaaide hij nog naar Buurman, diezelfde nacht was het over en uit..
Gelukkig wordt hij niet gemist. Het was geen geliefd mens. Nergens eigenlijk. Ja, dat is een beetje zielig, inderdaad.
En weer was hier paniek in huis. Want vreemde mannen waren met de huissleutel van de gestorvene in het huis geweest met de mededeling dat ze de zonen zouden zijn. Maar de gestorvene was een witte man en de mannen die in het huis gingen waren bruine of zwarte mannen…… Paniek dus.
Ik was bij mijn dochter en niemand kon me bereiken. Dus toen ik gisteravond thuis kwam kreeg ik die paniek op me af. En moest ik telefoontjes plegen en mailtjes verzenden. De politie ontvangen voor de deur van de gestorvene…. Toen pas hoorde ik dat ’s middags ook de politie blijkbaar was geweest om het huis te verzegelen. En er een hangslot aan te laten bevestigen. De buurvrouw in kwestie had me dat niet verteld…. Dus weer mailen en bellen om dingen uit te leggen, die ik nu pas wist. Normaliter heb ik met zoiets niets te maken. Maar hier ging het om een alleenstaande man met verkeerde connecties. Die bovendien eigenlijk heel snel gestorven was…..
Poes heeft gepoept. Wat kan een kat stinken zeg. Zelfs mijn verkouden neus pakt het op…..gatver…. Eerst maar schoonmaken voor ik weer ga liggen. En niet mopperen, want het is geloof ik dierendag hè…
Toen die buurman vrijdagmiddag per ambulance weggevoerd werd was het hier even het wilde Zuidoosten van deze stad. Want ik kreeg toen meteen verslag van een achtervolging van een paar jongens door politie op dit tijdelijk afgesloten deel van onze gracht. Ze konden niet verder met hun auto, sprongen eruit en werden opgevangen door de politie die ze meteen (tamelijk hardhandig) in de boeien kon slaan. En dat gebeurde dus tegelijk met dat ambulancegedoe met die zielige, maar foute buurman. Natuurlijk werd dit door bewoners aan elkaar gebreid… Maar ik was er niet, kreeg dus alleen de verhalen te horen. ;-)
Maar het bleek dus toeval dat beide gebeurtenissen tegelijkertijd plaatsvonden.
Ik heb bepaald geen saai leven nee, ben ik helemaal met je eens. ;-)
Dondag 1 oktober nog naar buurman geweest met genoeg fruit en schoon goed om een paar dagen toe te komen. Gelukkig maar, want zoals ik nu ben kan ik niet naar hem toe.
En bericht gekregen dat het Nederlands Literair Productie- en Vertalingenfonds mijn boek niet gaat vertalen. Ja, grote teleurstelling, maar het valt nou eenmaal niet onder de grote literatuur, al waren de recensies heel goed. Ik wilde dat iemand of iets anders dat kon doen. Want voor mijn eigen gevoel moet ik toch doorgaan met het proberen. Vanwege het onderwerp. Vanwege het feit dat ik mijn moeder uit de anonimiteit van de zes miljoen wil halen en haar heur naam terug wil geven. Dat heb ik me voorgenomen toen het boek was uitgekomen.
Moet ik dit wel schrijven allemaal? Mijn wat koortsige hoofd wil het neergeschreven hebben. Ach, we merken het wel. Of niet natuurlijk.
Ik ga stoppen. Weer liggen…….
Lijkt me beter.
Abonneren op:
Posts (Atom)